ဘုရား သင္တန္းလာေပးတဲ့ ဝိပႆနာ ရွုနည္း (၁)


===============================
နာမ္ကို ပ႒ာန္းလိုေျပာမယ္ဆိုရင္ သမၸယုတၲခႏၡာ သမၼယုတၲခႏၶာကို နာမ္ေခၚ တယ္၊ ဘာနဲ႔ သမၸယုတ္လဲ ဆိုေတာ့ ဟိတ္နဲ႔ သမၸယုတ္တယ္ အဲဒါ နာမ္တရား၊ သူ႕ဟာသူ ဝိပႆနာေတြေျပာေနတယ္ ဒါဆို ႐ုပ္က ဘယ္ဟာလဲ ဆိုရင္ စိတၲသမု႒ာန႐ုပ္ ပ႒ာန္းလို နာမ္ ႐ုပ္ ခြဲတာ အဲဒါ
ပ႒ာန္းလို နာမ္က သမၸယုတၲခႏၶာ သမၸယုတ္က ဟိတ္နဲ႔ ယွဥ္တဲ့ခႏၶာ အကုသိုလ္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ကုသိုလ္နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ ယွဥ္တဲ့ခႏၶာကို နာမ္လို႔ ေခၚတယ္။
အခုျပေနတာေတြကေတာ့ သိတာကနာမ္ ထိုင္တာက႐ုပ္ အဲဒီလိုဟာမ်ိဳး၊ တကယ္ ခြဲလိုက္ေတာ့ ထိုင္တာက စိတၲ သမု႒ာန႐ုပ္ ထိုင္တာ၊ သိတာက သမၸယုတၲခႏၶာ အဲဒါ ႐ုပ္နာမ္ ၿပီးသြားေရာပဲ
သိတာက နာမ္ ထိုင္တာက႐ုပ္ ဆိုတာက ျခံဳၿပီးေျပာလိုက္တာ သြားတာ လာ တာေတြက ႐ုပ္ေပါ့ အဲသလို ဒါက ကမၼ႒ာန္းလည္း က်တယ္။
ဒီက သိတဲ့နာမ္က ဘာကသိလဲ ဆိုရင္ နာမကၡႏၶာက သိတယ္၊ နာမကၡႏၶာ က ေလးမ်ိဳး ရွိတယ္ ဘာနာမ္လဲ ဆိုရင္ သမၸယုတၲနာမ္ သမၸယုတၲခႏၶာ၊ အဲဒါကို နာမ္ေခၚတယ္
အခု ျမင္လိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ အဲဒီ ေလးပါး ပါတာပဲ၊ သိတယ္ သိလိုက္ၿပီ၊ ၾကား လိုက္ၿပီ ဆိုရင္လည္း အဲဒီေလးပါး ပါတယ္၊ ျမင္လိုက္ၿပီ ဆိုရင္လည္း အဲဒီ ေလးပါးပဲ၊ သမၸယုတၲခႏၶာ သူက ဝိပါက္ သညာလည္း ပါတယ္ တရားေဟာ ေနတယ္ ဘယ္သူက ေျပာတယ္ ဘယ္သူက ေျပာတာ မေကာင္း ဘူး ေကာင္းတယ္၊ အဲဒါ နာမကၡႏၶာ ေလးပါးပဲ နာမ္ပဲ အဲသလို စိတ္ျဖာ သိေပးပါ အဲဒါ-ပ႒ာန္းနာမ္႐ုပ္၊
အျခား ၿမိဳ႕ထဲ ရြာထဲ ျပေနၾကတာက သိတာကနာမ္ ၫြတ္တာကနာမ္ တဲ့၊ အဲလို ေျပာၾကတယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ မွားတယ္ မွန္တယ္ ကြ်န္ေတာ္ မေ၀ဖန္ဘူး အဲသလို ေဟာေျပာ တရားျပတယ္ ဆိုတာပဲ ေျပာတာ အခု ဒီဟာက ကြ်န္ေတာ္ ေျပာေနတယ္ မမွတ္နဲ႔ ကြ်န္္ေတာ္က သင္ေထာက္ကူေလး တစ္ခုေလာက္ပဲ တကယ္ သင္ျပေနတာက ဘုရားကိုယ္တိုင္ စာဖတ္သူကို တိုက္ရိုက္ သင္ျပေနတာ ဒီလို မွတ္ထားေပးပါ
ဘုရားက ပ႒ာန္းကို သမၸယုတၲ ခႏၶာနဲ႔ စိတၲသမု႒ာန႐ုပ္လို႔ သင္တယ္၊ အဲဒါကို ဘာေခၚသလဲဆို နာမ္႐ုပ္၊ အဲဒါ ပ႒ာန္းနာမ္႐ုပ္ ေခၚတယ္၊ ပ႒ာန္းက ဘုရားေဟာ တယ္ အဲဒါ ဘုရားကေဟာတဲ့ နာမ္႐ုပ္။ ဘုရားေဟာတဲ့ နာမ္႐ုပ္ရဲ႕ အေၾကာင္း က ေဟတုတဲ့ ေဟတုက ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ အေလာဘ အေဒါသ အေမာဟ အဲဒါ ေၾကာင့္ နာမ္ခႏၶာေလးပါး ျဖစ္တယ္၊
အကုသိုလ္လုပ္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္လည္း ဒီနာမ္ခႏၶာ ေလးပါး ကုသိုလ္ လုပ္ေတာ့ မယ္ ဆိုရင္လည္း ဒီ နာမ္ခႏၶာ ေလးပါးပဲ ေယာက်္ားလည္း မဟုတ္ဘူး မိန္းမ လည္းမဟုတ္ဘူး ဟိတ္ေၾကာင့္ လုပ္တယ္၊ ေဈးသြားတယ္ဆိုတာလည္း ဟိတ္ေၾကာင့္ သြားတာ အဲသလိုပဲ စကား ဘာေၾကာင့္ေျပာသလဲဆိုရင္ ဟိတ္
ေၾကာင့္ေျပာတယ္ အဲဒါ ဘုရားသင္တဲ့ နာမ္႐ုပ္ပါပဲ နာမ္ရုပ္ ကြဲ မကြဲ ကိုယ့္ဟာ ကိုယ္ စစ္ၾကည့္ ကြဲတယ္ဆိုရင္ စာဖတ္သူဟာ ပုထုဇဥ္ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး အဲဒါ ဘုရားေျပာတာေတြေနာ္ စာနဲ႔ ျပန္ညွိၾကည့္ခ်င္လည္း ၾကည့္ပါ
အဲဒီ အထဲမွာ လူလည္းမပါ မိန္းမလည္း မပါဘူး၊ မပါေတာ့ ရာဂေတြ ေဒါသေတြက နည္းတယ္ ဒိ႒ိ ဝိစိကိစၦာ လည္း ကင္းတယ္ အဲဒါ ဘုရား ေဟာတဲ့ နာမ္႐ုပ္ ဝိပႆနာနာမ္႐ုပ္ ပ႒ာန္းနာမ္႐ုပ္ ပါပဲ
ဒီဆရာ့ထက္ ေကာင္းတာ ရွိေသးလားေမးရင္လည္း မွန္ေပမယ့္ ပီယ၀ါစာ ျဖစ္ မွာ မဟုတ္လို႔ မေမးေတာ့ဘူးေနာ္ အဲဒါ ဘုရားေဟာတာ ကြ်န္ေတာ္က ေျဟ တယ္ လို႔ မေျပာနဲ႔ေနာ္၊ ကြ်န္ေတာ္က ဘုရားေဟာတာကို ေျပာေနတဲ့ ကိုယ္စား လွယ္၊ ဘုရားက အဲသလို ေဟာတယ္ ဘုရားရွိတုန္းကေပါ့၊ ရွင္သာရိပုတၲရာ လည္း အဲလို ေျပာတယ္၊ ရွင္အာနႏၵာလည္း အဲသလို ေျပာတယ္ ပထမသဂၤါယနာ တင္တုန္းက ေျပာတာ ရွင္သာရိပုတၲရာလည္း သူ႕ တပည့္ေတြ ကို အဲလိုပဲ ေျပာတယ္၊ဘုရားက တာဝတႎသာက လာ လာၿပီးေတာ့ ေဟာတယ္ ဆြမ္းခံၿပီး စားရ ေသးတယ္ ဘယ္ကလာလို႔ ဆြမ္းရမလဲ ဒီမွာဆိုရင္ ဆြမ္းေလး
ေတြ ဘာေလးေတြ ရတယ္၊ ဘုရားကို ဘယ္သူမွ ဆြမ္း လာမပို႔ဘူး ဆြမ္းခံၿပီး ဆြမ္းဘုဥ္း ေပးၿပီးေတာ့မွ ရွင္သာရိပုတၲရာဆီ သြားၿပီး ငါ ဒီေန႔ ဒီလိုေဟာ ခဲ့ တယ္ လို႔ အဲသလိုေျပာတာ အဲဒါ ဘယ္သူ႕ ဝိပႆနာလည္း ဆိုရင္ ဘုရားဝိပႆနာပါ
နာမ္က သမၸယုတၲခႏၶာ
ဈာနာ ဝု႒ဟိတြာ ဈာနံ ပစၥေဝကၡတိ အဲဒါကို သမထယာနိက ေခၚတယ္
ကုသလံ အနိစၥေတာ ဒုကၡေတာ အနတၲေတာ
အဲဒါက ဘာေခၚလဲ ဆိုရင္ ဝိပႆနာယာနိက၊ အဲသလို မွတ္ပါ။
သူ႕ထဲမွာ ႏွစ္မ်ိဳး ရွိတယ္၊ ကမၻာႀကီးမွာ လူေတြက ႏွစ္မ်ိဳး ဆိုေတာ့ ဘုရား က ႏွစ္မ်ိဳး ေဟာရတာ
ဈာနာ ဝု႒ဟိတြာ ဈာနံ ပစၥေဝကၡတိ က်ေတာ့ သမထယာနိက ေနာက္ျပီး
ေသကၡာ ဝါ ပုထုဇၨနာ ဝါ ကုသလံ အနိစၥေတာ ဒုကၡေတာ အနတၲ ေတာ ဝိပႆႏၱိ က ဝိပႆနာယာနိက
ေသကၡာပုဂၢိဳလ္က ခုနစ္ ေယာက္ ရွိတယ္ ေသကၡာ ဝါ ပုထုဇၨနာ ဝါ တဲ့၊
ပုထုဇဥ္ ဆိုတာ ကိေလသာေတြ ရွိတဲ့သူ ပုထုဇဥ္ ဆိုတာက -ျဖစ္ေပၚမႈ အေပၚမွာ ေနာက္ဆက္တြဲ အယူေတြ ရွိေနတာ တဲ့၊ ျဖစ္ေပၚမႈ အေပၚမွာ
ေနာက္ဆက္တြဲ အယူေတြ ရွိေနတာဆိုတာက ငါဘာလုပ္မိတာ ဘယ္လို ပါလိမ့္မယ္ ဘာပါလိမ့္မယ္ ဒီလို ေတြးတယ္ အဲဒါမ်ိဳးကို ေနာက္ဆက္တြဲ အယူရွိတယ္ ေျပာတာ ငါဘာလုပ္တယ္ ဘာျပဳတယ္နဲ႔ ယူတယ္ ငါမွားတယ္ ဝယ္ခဲ့တာ မွားတာပဲနဲ႔၊ တစ္ခါတည္း ငါေတြပါလာတယ္။ အဲဒါ ျဖစ္ေပၚမႈ အေပၚ ျဖစ္တာက သူခိုးခိုးခံ ရတယ္ ခါးပိုက္ႏိႈက္ခံရတယ္၊ အဲဒါ ျဖစ္ေပၚမႈအေပၚ၊ ၾကားတာ ျမင္တာေတြလည္း ျဖစ္ေပၚမႈအေပၚ ပါ ပဲ ေနာက္ဆက္တြဲ ဘာေတြျဖစ္ လဲ ဆိုေတာ့ အယူေတြျဖစ္တယ္ ငါ သူ ဆိုတာက အယူ အဲဒါျဖစ္ရင္ ပုထုဇဥ္ ပဲ ျဖစ္ေပၚမႈအေပၚမွာ ငါ သူ လို႔ ေနာက္ အယူေတြ မရွိတာက အရိယာ
ျဖစ္ၿပီးရင္ ၿပီးၿပီေလ၊ ဘာစြဲခ်င္ေနေသးလဲ မစြဲခ်င္ ဖ်ားၿပီးရင္ ဆိုရင္လည္း ဖ်ားၿပီးၿပီ၊ ကားတိုက္ၿပီးရင္လည္း တိုက္ၿပီးၿပီေပါ အဲသလို ေနႏိုင္ၿပီလား ေနႏိုင္ၿပီ ဆိုရင္ အဲဒါ အရိယာ ဘုရားရဟႏၱာ ထိေအာင္ အဲလို သြားရမွာ၊ အခုလည္း အဲဒီျဖစ္ေပၚမႈအေပၚမွာ ေနာက္ဆက္တြဲ အယူေတြ မထားရင္ အရိယာပဲ
ေက်ာ္စြာထြဋ္ က (-------) ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးကို ရည္းစားစကား သြားေျပာ တယ္
ဘယ့္ႏွယ့္ေနမလဲ -ေနာက္ဆက္တြဲအယူေတြ မထားဘူးတဲ့ေလ၊ အယူဆိုတာ က ဒိ႒ိ ဒိ႒ိ ဆိုတာ ေလာဘထဲက ပါတာေပါ့၊ ေဟတု မဟုတ္ဘူးလား၊ ပ႒ာန္း ဥာဏ္ေတြ၊ ပ႒ာန္းဥာဏ္ကို ေျပာေနတာပါ၊ ဘယ္ေလာက္ ဥာဏ္ ေကာင္း ထားသလဲ ဆိုတာ ပ႒ာန္းနဲ႔ ဥာဏ္နဲ႔ ကိုက္ေအာင္ၾကည့္။
ဟဲ့…. မသာေကာင္ၾကီး ေက်ာ္စြာထြဋ္ ဘာေတြ လာေျပာေနတာလဲ ပါးကြဲသြား ခ်င္ေနျပီလား (--------) ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးက ေျပာတယ္
အဲဒီမွာ ဆဲရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မတံုး ေနာက္ဆက္တြဲ ဘယ္လို လုပ္မတံုး ဆိုတာ မ်ိဳးက အယူ မရွိတာ ေခၚတယ္၊ ဒီအတိုင္းဆို ဟိုဟာလို ျဖစ္သြားမွာ အျပစ္ လြတ္ေအာင္ ေျပာရတယ္ ဒီလိုဆိုေတာ့ အျပစ္ လြတ္တယ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂ႐ုစိုက္ ေတာ္ၾကာ ခ်ထည့္လိုက္လို႔ ပါးကြဲသြားဦးမယ္
ေနာက္ဆက္တြဲေတြ ဘာေတြ ငါ ဘယ္လိိုျဖစ္ပါလိမ့္ ဘယ္လိုျဖစ္ပါလိမ့္ ဆိုတာ ဝိစိကိစၦာေတြ ဒါတရားနဲ႔ စာေပနဲ႔-ဒိ႒ႎ ဂဏွာတိနဲ႔ ပါေနတာေတြ ပ႒ာန္းဝိပႆနာ ေျပာေနတယ္၊ နာမ္႐ုပ္ကလည္း ပ႒ာန္း နာမ္႐ုပ္။

ဒီအတိုင္းဆို ဒီအတိုင္းပဲထား


====================
သုဏာထ-အာ႐ံုတစ္ပါးစိတ္မသြားဘဲ နားေစ့ေစ့ ေထာင္၊ တံ- ထိုေဟာမည့္တရားကိုေပါ့၊ အဲဒါကို နားေစ့ေစ့ ေထာင္တဲ့၊ အာ႐ံုေတြပ်ံ႕မေနနဲ႔
အဗ်ာကေတာ ဓေမၼာ အဗ်ာကတႆ ဓမၼႆ အာရမၼဏပစၥေယန ပစၥေယာ။
အဗ်ာကတက အဗ်ာကတခ်င္း၊ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ အဗ်ာကတ
အဗ်ာကတဆိုတာလည္း ဘာလဲဆိုရင္ အျခား ဟာ မဟုတ္ဘူး စာဖတ္ေနတဲ႔ သူေတာ္ေကာင္း ၾကီးကိုပဲေျပာတာ သူယုတ္မာေတာ့ မျဖစ္ ေလာက္ဘူး ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား
ကြ်န္ေတာ္ ေလ်ာက္ေရးတာ လာလာဖတ္ေနတဲ႔ ေက်းဇူးရွင္ သူေတာ္ေကာင္းၾကီးက ကုသိုလ္ ဆိုရင္လည္း ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ ဆိုရင္လည္း အကုသိုလ္ အဗ်ာကတဆိုရင္လည္း သူေတာ္ ေကာင္းႀကီးပဲ တျခားမဟုတ္ဘူး နည္းနည္း ေျမာက္ ထားေပးမွာ ျမင့္ျမင့္ေလး မတင္ထားျပီး ေနာက္က်မွ ပစ္ခ်လို႔ ေကာင္းတာ အက်နာမွ ဘဝနာတယ္ ဆိုတာကိုး ေလယဥ္ေပၚကေန ပစ္ခ်ေပးရမလားပဲ
ဒါ အဗ်ာ-အဗ်ာ-အာ၊ အေၾကာင္းကလည္း အဗ်ာကတပဲ အက်ိဳးကလည္း အဗ်ာကတပဲ
ကိုယ့္ကိုယ္မွာ ကုသိုလ္လည္း ရွိတယ္ အကုသိုလ္လည္း ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ မဟုတ္ တဲ့ ဟာေတြကို အဗ်ာကတလို႔ ေခၚတယ္
စကားေျပာတာေတြေပါ့ ဘာေတြ ညာေတြေပါ့၊ မ်က္ေတာင္ခတ္တာေတြ စသည္ေပါ့
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကုသိုလ္လည္း မဟုတ္ဘူး အကုသိုလ္လည္း မဟုတ္ဘူး အဗ်ာကတေခၚ တယ္ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္အားျဖင့္ ဘုရား မေဟာ ဘူး
အဲဒါ ငါလားဆို မဟုတ္ဘူး တစ္ခါတည္းကို နိဗၺာန္ ေရာက္သြားၿပီ၊ ဒိ႒ိ မရွိေတာ့ဘူး ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ကလည္း ငါ မဟုတ္ ဘူး
နိဗၺာန္ ျမန္ျမန္ပို႔ေပးမွ သုဘရာဇာၾကီး Arkar Lynn ဆန္ဆီေဆးဆား ပြဲစားၾကီး Sein Hla Moe ယာၾတာေခ်တဲ႔ ကိုရင္ၾကီး Kyawswar Htut အာ့လူေတြ ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ရခက္ေနျပီ လိုင္းမွာ ဟိုေရး ဒီေရး လုပ္ေနတယ္ ဘာမွမရွိတဲ႔ ေနရာ ျမန္ျမန္ တာဝန္ခ်ထားေပးမွ ျဖစ္မွာ……
အဗ်ာကေတာ ဓေမၼာ အဗ်ာကတႆ ဓမၼႆ အာရမၼဏပစၥေယန ပစၥေယာ။
အဗ်ာကတသည္ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ မဟုတ္ ေသာ တရားသည္ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ မဟုတ္ ေသာ တရားအား အာ႐ံုအားျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳသည္၊
အရဟာ ဖလံ ပစၥေဝကၡတိ-
ပညတ္အလိုအားျဖင့္ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္က ဖိုလ္ကို ဆင္ျခင္တယ္၊ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္လည္း အဗ်ာကတ ပဲ၊ သူ႔မွာ ကုသိုလ္အကုသိုလ္ မရွိေတာ့ဘူး ရာဂေဒါသ လည္း မရွိေတာ့ဘူး ဒိ႒ိလည္း မရွိေတာ့ဘူး၊ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္ ဆိုတာ အဲဒီထဲ ပါတဲ့ အတိုင္းပဲ။
ရဟႏၱာနဲ႔ ဆင္ျခင္တာက တစ္ခုတည္းပဲ
ဆင္ျခင္တာက ႀကိယာ ရဟႏၱာက ကတၲား ကတၲားနဲ႔ ႀကိယာ တစ္ပုဒ္တည္း ျဖစ္သြားတယ္
ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္သည္ ဆင္ျခင္၏ ဆိုတာ တစ္ေယာက္တည္းပဲ
အဲဒီ ဆင္ျခင္တာကလည္း အဗ်ာကတပဲ ျဖစ္ တာ သူေတာ္ေကာင္းႀကီး ဆင္ျခင္တာနဲ႔ မတူဘူး သူေတာ္ေကာင္းႀကီးတို႔ ဆင္ျခင္တာက ကုသိုလ္ ေတြ ဆင္ျခင္တယ္ အကုသိုလ္ေတြ ဆင္ျခင္ တယ္ ရာဂေတြဆင္ျခင္တယ္ သာယာတာေတြ အကုန္ ေလွ်ာက္ဆင္ျခင္တယ္
သူကေတာ့ ဖိုလ္ကိုဆင္ျခင္တယ္
မဂ္က ကုသိုလ္၊ ဖိုလ္က ဝိပါက္
ေသာတာပတၲိမဂၢစိတၲံ သကဒါဂါမိမဂၢစိတၲံ အနာဂါမိမဂၢစိတၲံ အရဟတၲမဂၢစိတၲေၪၥတိ ဣမာနိ စတၲာရိပိ ေလာကုတၲရကုသလစိတၲာနိ နာမ။
အဲဒီ မဂ္စိတ္က ကုသိုလ္လို႔ ေျပာတာ၊ သၿဂႋဳဟ္ ရတဲ႔သူေတြ သိတယ္
ေသာတာပတၲိဖလစိတၲံ သကဒါဂါမိဖလစိတၲံ အနာဂါမိဖလစိတၲံ အရဟတၲဖလစိတၲေၪၥတိ ဣမာနိ စတၲာရိပိ ေလာကုတၲရဝိပါကစိတၲာနိ နာမ။
အဲဒါ ဖိုလ္စိတ္ရတယ္ ေလာကုတၲရာက-အက်ိဳး၊ မဂ္က-အေၾကာင္း၊ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္က မဂ္ဆိုရင္ ကုသိုလ္ ျဖစ္သြားမွာ၊ ဒီမွာေျပာေနတာက အဗ်ာကတ အဗ်ာကတက အဗ်ာကတကို အာ႐ံု အားျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳတယ္၊ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ မဟုတ္တဲ့ဟာက အဲဒါကို ျပန္ေက်းဇူးျပဳတယ္၊
ဘယ္သူမွလည္းမပါဘူး ဘယ္သူ ဆင္ျခင္လဲ ဆိုရင္ အရဟတၲဖိုလ္ ပုဂၢိဳလ္က ဆင္ျခင္တယ္၊ ဖိုလ္နဲ႔ စိတ္ရွိမွလည္း ပုဂၢိဳလ္က ရွိသြားတာ အဲဒီစိတ္ ရေတာ့ ပုဂၢိဳလ္ရသြားတာ့
မဂ္ဆိုတာ အကုသိုလ္ေတြ ကိေလသာေတြကို သတ္ထားတာကို မဂ္ ေခၚတယ္ မဂ္ဆိုတာက နိဗၺာန္ကို သြားတာ နိဗၺာန္ကို ေရာက္တာ၊ ကိေလသာသတ္မွ နိဗၺာန္ကို ေရာက္တယ္။
အဲဒါ မဂ္ရဲ႕အဓိပၸါယ္ပဲ
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမွာ လိုခ်င္တာေတြ ဘာေတြညာ ေတြ မေကာင္းတာေတြ အကုသိုလ္ေတြကိုသာ သတ္ လိုက္၊ နိဗၺာန္ဆိုတာကို ေရာက္သြားတာပဲ၊
နိဗၺာန္က အဗ်ာကတ အဲဒါ ေသေသခ်ာခ်ာမွတ္ ထား ရူးေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ကိေလသာဆိုတာ ေမြး ကတည္းက ပါလာတာ ထမလုပ္နဲ႔ ဘုရားေတာင္ အဲဒီ စကား မေျပာဘူး
နိဗၺာန္ဆိုတာက အဗ်ာကတ ရာဂေတြ ေဒါသေတြ ဒိ႒ိေတြ ဝိစိကိစၦာေတြ ဥဒၶစၥ ေတြက အကုသိုလ္တရား ဒါနေတြ သီလေတြ ဥပုသ္ ေတြက ကုသိုလ္တရား အဲဒါ ႏွစ္ခု မဟုတ္ဘူး တဲ့
မဂ္က ကိေလသာသတ္ေတာ့မွ နိဗၺာန္ ေရာက္ သြား တယ္၊ ကိေလသာဆိုတာရာဂပဲ ႏွစ္သက္ တာနဲ႔ သာယာတာပဲ မသာယာနဲ႔ ရာဂသူ႔ဟာသူ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနပါေစ မသာယာနဲ႔ သူ႔ဟာသူလုပ္၊ သူ႔ဟာ သူ ျဖစ္တာ အဲဒါ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ဘူး ကိုယ္ က ရာဂ ျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး အကုသိုလ္တရား က ျဖစ္တာ၊ ငါ့ရာဂလို႔ ထင္ရင္ေတာ့ ငါ့ရာဂ ျဖစ္မွာပဲ တကယ္က အကုသိုလ္ရာဂ အဲဒီ အကုသိုလ္လည္း မရွိေရာ နိဗၺာန္လည္း ေရာက္ ပါေလေရာ
အဗ်ာကေတာ ဓေမၼာ အဗ်ာကတႆ ဓမၼႆ အာရမၼဏပစၥေယန ပစၥေယာ။ အရဟာ ဖလံ ပစၥေဝကၡတိ။ နိဗၺာနံ ပစၥေဝကၡတိ။ နိဗၺာနံ ဖလႆ အာဝဇၨနာယ အာရမၼဏပစၥေယန ပစၥေယာ။
ဒီဟာေတြက အရမ္းရိုးရွင္းျပီး ေကာင္္းလြန္းတာ ေကာင္းတဲ့ဟာမို႔ လံုးေစ့ ပတ္ေစ့ေျပာေနတာ
ပစၥေဝကၡတိက ဘာလဲဆိုေတာ့ အဗ်ာကတ တရား
အရဟာ က ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္ဆင္ျခင္တာ အဲလို မွတ္ ထား၊ နိဗၺာနံ-နိဗၺာန္သည္၊ ဖလႆ-ဖိုလ္အားလည္း ေကာင္း၊ အာဝဇၨနာယ-ဆင္ျခင္တတ္ေသာ မေနာဒြါရာ ဝဇၨန္းအား လည္းေကာင္း ဆင္ျခင္တာ က မေနာဒြါရာဝဇၨန္း ဒါမွ ကိရိယာျဖစ္တယ္ ကိရိယာ ျဖစ္မွ အဗ်ာကတ ျဖစ္တယ္
ဝိပါကာဗ်ာကတာ ကိရိယာဗ်ာကတာ တဲ့၊
အာဝဇၨနာက-ကိရိယာဗ်ာကတာ၊ ဖိုလ္ကလည္း အဗ်ာကတ ဆင္ျခင္တာကလည္း ရဟႏၱာ ဆင္ျခင္လို႔ အဗ်ာကတ ျဖစ္တယ္ နိဗၺာန္က လည္း အဗ်ာကတ ဆင္ျခင္တာကလည္း အဗ်ာကတ
နိဗၺာန္က ပစၥေဝကၡတိကို သြားၿပီးေတာ့ ေက်းဇူး ျပဳ တယ္ အဗ်ာကတခ်ည္းပဲ၊ အဗ်ာကတက အဗ်ာကတ ကိုပဲ ေက်းဇူးျပဳရတယ္၊ အကုန္လံုး အဗ်ာကတပဲ၊ အဲဒီထဲမွာ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ မပါဘူး ရာဂေတြ ေဒါသေတြ ဥေပါသထေတြ ဘာေတြ မပါဘူး ဖိုလ္ကို ဆင္ျခင္တယ္၊ အဲဒီထဲ ပါတာမွန္သမွ် အကုန္ အဗ်ာကတခ်ည္းပဲ။
အာဝဇၨနာယ-ဆင္ျခင္တတ္ေသာ မေနာဒြါရာဝဇၨန္း အားလည္းေကာင္း၊ အာရမၼဏ ပစၥေယန-အာ႐ံုဟူေသာ အေၾကာင္းအားျဖင့္၊ ပစၥေယာ-အေၾကာင္းျပဳသည္၊ ေဟာ တိ-ျဖစ္၏။
အေၾကာင္းပဲ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္တာပဲ
အရဟာ စကၡံဳ အနိစၥေတာ ဒုကၡေတာ အနတၲ ေတာ ဝိပႆတိ။
အရဟာ- ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္သည္၊ စကၡံဳ-
စကၡဳပသာဒ ကို၊ အနိစၥေတာ-အနိစၥအားျဖင့္ လည္းေကာင္း ဒုကၡေတာ-ဒုကၡအားျဖင့္လည္း ေကာင္း၊ အနတၲေတာ-အနတၲအားျဖင့္လည္း ေကာင္း၊ ဝိပႆတိ ႐ႈ၏။
စကၡဳကို မ်က္စိကို ဝိပႆနာ ႐ႈတယ္တဲ့ ဒါပဲ
စာဖတ္သူရဲ႕မ်က္စိက အဗ်ာကတတရား ရဟႏၱာ ပုဂၢိဳလ္ဆင္ျခင္လို႔ အဗ်ာကတ ျဖစ္တာ၊
ေသာတံ ဃာနံ ဇိဝွံ ကာယံ ႐ူေပ သေဒၵ ဂေႏၶ ရေသ ေဖာ႒ေဗၺ ဝတၳံဳ။ ဝိပါကာဗ်ာကေတ ကိရိယာဗ်ာကေတ ခေႏၶအနိစၥေတာ ဒုကၡေတာ အနတၲေတာ ဝိပႆတိ။
ေသာတံ -ေသာတပသာဒကိုလည္းေကာင္း၊
ဃာနံ-ဃာနပသာဒကိုလည္းေကာင္း၊
ဇိဝွံ-ဇိဝွာပသာဒကို လည္းေကာင္း၊
ကာယံ-ကာယပသာဒကိုလည္းေကာင္း၊
႐ူေပ-႐ူပါ႐ံုတို႔ကိုလည္းေကာင္း၊
သေဒၵ-သဒၵါ႐ံုတို႔ကိုလည္းေကာင္း၊
ဂေႏၶ-ဂႏၶာ႐ံုတို႔ကိုလည္းေကာင္း၊
ရေသ-ရသာ႐ံုတို႔ကိုလည္းေကာင္း၊
ေဖာ႒ေဗၺ-ေဖာ႒ဗၺာ႐ံုတို႔ကို လည္းေကာင္း၊
ဝတၳံဳ-ဟဒယဝတၳဳ ႐ုပ္ကိုလည္းေကာင္း၊
ဝိပါကာဗ်ာကေတ- ဝိပါက္အဗ်ာကတ ျဖစ္ကုန္
ေသာ
ကိရိယာဗ်ာကေတ-ကိရိယာအဗ်ာကတျဖစ္ကုန္ ေသာ၊
ခေႏၶ- ခႏၶာငါးပါးတို႔ကို၊ အနိစၥေတာ-အၿမဲမရွိေသာ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း ျဖစ္ၿပီးရင္ ပ်က္၏ ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊
ဒုကၡေတာ-အျဖစ္၏ မေကာင္းအားျဖင့္လည္း ေကာင္း (ဝါ) ဆင္းရဲေသာအားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ အနတၲေတာ- ငါ့ကိုယ္ မဟုတ္ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ဝိပႆတိ-႐ႈ၏။
စာဖတ္သူက စကၡဳကို ငါလို႔ ႐ႈတယ္ ဒီက အနိစၥ ဒုကၡ အနတၲလို႔ ႐ႈတယ္ စကၡဳက အဗ်ာကတ တရား
အဲဒီ စကၡဳက အဗ်ာကတျဖစ္ရင္ မ်က္စိကျမင္ တိုင္း အဗ်ာကတသာ ျဖစ္ရင္ သူ နိဗၺာန္ ေရာက္ တယ္၊အဲဒါက ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္ျမင္တဲ့ အျမင္မ်ိဳး၊ စာဖတ္သူ လည္း အဲဒီ အျမင္မ်ိဳးသာ လိုက္ျမင္ ရင္ တန္းၿပီပဲ
ဒိေဗၺန စကၡဳနာ ႐ူပံ ပႆတိ
ဒိေဗၺန-နတ္၌ ျဖစ္ေသာ၊
စကၡဳနာ-အဘိညာဥ္ စကၡဳျဖင့္၊ ဒိဗၺစကၡဳေခၚတယ္၊
ဒိေဗၺန စကၡဳနာ- နတ္၌ျဖစ္ေသာ မ်က္စိတဲ့ စာဖတ္သူႀကီးတို႔ မ်က္စိ မဟုတ္ဘူး။
အခု စာဖတ္သူက မသာေကာင္ၾကီး ျဖစ္သြားၿပီ နတ္ျဖစ္သြားၿပီ အဲဒီ မ်က္စိနဲ႔ ျမင္တာ စာဖတ္ သူရဲ႕ မ်က္စိ မဟုတ္ဘူး သိၾကားမင္း မ်က္စိဆို ရင္ သဟႆာနိသံသ- မ်က္စိတစ္ေထာင္ အျမင္ ေဆာင္တယ္၊ ဘယ္မွ ေျပးမလြတ္ဘူး မေနာ ကလည္း မ်က္စိ ျဖစ္သြားၿပီ၊
ဒိေဗၺန-နတ္၌ျဖစ္ေသာ၊ စကၡဳ နာ-အဘိညာဥ္ စကၡဳ ျဖင့္၊ ႐ူပံ- ႐ူပါ႐ံုကို ပႆတိ-ျမင္၏။
ဒိဗၺာယ ေသာတဓာတုယာ သဒၵံ သုဏာတိ၊
ဒိဗၺာယ- နတ္၌ျဖစ္ေသာ ေသာတဓာတုယာ-အဘိညာဥ္ နားျဖင့္ သဒၵံ- သဒၵါ႐ံုကို သုဏာတိ-ၾကား၏။
ေစေတာပရိယဥာေဏန ဝိပါကာဗ်ာကတ ကိရိယာဗ်ာကတစိတၲသမဂႋႆ စိတၲံ ဇာနာတိ။
ေစေတာပရိယဥာေဏန-ေစေတာပရိယဥာဏ္ ျဖင့္၊ ဝိပါကာဗ်ာကတကိရိယာဗ်ာကတစိတၲသမဂႋႆ-ဝိပါက္အဗ်ာကတ ကိရိယာအဗ်ာကတ စိတ္ ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာပုဂၢိဳလ္၏၊ စိတၲံ- စိတ္ကို၊ ဇာနာတိ-သိ၏။
အာကာသာနၪၥာယတနကိရိယံ ဝိညာဏဥၥာ
ယတနကိရိယႆ အာရမၼဏပစၥေယန ပစၥေယာ။
အာကာသာနဥၥာယတနကိရိယံ-အာကာသာနဥၥာ ယတန ကိရိယာစိတ္သည္၊ ကိရိယာအနားကို စိတ္သည္လို႔ အနက္ေလးကပ္ ေပးလိုက္႐ံုပဲ၊
ဝိညာဏဥၥာယတနကိရိယႆ-
ဝိညာဏဥၥာယတနကိရိယာစိတ္အား၊ အာရမၼဏပစၥေယန- အာရမၼဏပစၥည္းျဖင့္၊ ပစၥေယာ-ေက်းဇူးျပဳသည္၊ ေဟာတိ-ျဖစ္၏။
အာကိဥၥညာယတနကိရိယံ ေနဝသညာ နာ သညာယတနကိရိယႆ အာရမၼဏပစၥေယန ပစၥ ေယာ။
အာကိဥၥညာယတနကိရိယံ-အာကိဥၥညာယတန ကိရိယာစိတ္သည္၊ ေနဝသညာ နာသညာယတနကိရိယႆ- ေနဝသညာ နာသညာယတနကိရိယာ စိတ္အား၊ အာရမၼဏပစၥေယန-အာရမၼဏပစၥည္းျဖင့္၊ ပစၥေယာ- ေက်းဇူးျပဳသည္၊ ေဟာတိ-ျဖစ္၏။
႐ူပါယတနံ စကၡဳဝိညာဏႆ အာရမၼဏ ပစၥေယန ပစၥေယာ။
႐ူပါယတနံ-႐ူပါ႐ံုသည္၊ စကၡဳဝိညာဏႆ-စကၡဳဝိညာဏ္အား၊ အာရမၼဏပစၥေယန-အာရမၼ ဏပစၥည္းျဖင့္၊ ပစၥေယာ-ေက်းဇူးျပဳသည္၊ ေဟာတိ -ျဖစ္၏။
႐ူပါ႐ံုက အဗ်ာကတ စကၡဳဝိညာဏ္ကလည္း အဗ်ာကတ အဲဒီ စကၡဳက ႐ူပါ႐ံုကို ျမင္ရင္ အဗ်ာကတပဲ ျဖစ္ရင္ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ မျဖစ္ ဘူးဆိုရင္ ရဟႏၱာ ျဖစ္တယ္ စာဖတ္သူ သြားရမယ့္ လမ္းက အဲဒီလမ္းပဲ
ဆရာေတာ္ U Mar Ni Ta ေတာင္ မေန႔ကပဲ ကားနဲ႔ လိုက္သြား တယ္ ဆိုလားပဲ
မ်က္စိနဲ႔ျမင္ရင္ ႐ူပါ႐ံုသာ ျမင္ မိန္းမေတြ ေယာက်ာ္းေတြ သြားမျမင္နဲ႔ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ သာ မျဖစ္နဲ႔ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ဘူး ျငိမ္းျပီပဲ
ပုေဗၺသုစိေဏၰဆိုတာ အဲဒီလိုဟာမ်ိဳးကို ေခၚတာ၊
႐ူပါယတနံ စကၡဳဝိညာဏႆ အာရမၼဏ
ပစၥေယန ပစၥေယာ။
႐ူပါယတနံ-႐ူပါ႐ံုသည္၊ စကၡဳဝိညာဏႆ- စကၡဳဝိညာဏ္စိတ္အား၊ အာရမၼဏပစၥေယန- အာရမၼဏပစၥည္းျဖင့္ အာ႐ံုအေၾကာင္း ျဖင့္၊ ပစၥေယာ- ေက်းဇူးျပဳသည္ (ဝါ) အေၾကာင္းျပဳ သည္၊ ေဟာတိ-ျဖစ္၏။
႐ူပါ႐ံုက အဗ်ာကတတရား ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ လည္း မဟုတ္ဘူး၊ မ်က္စိနဲ႔ ျမင္တာေတြက အဗ်ာကတတရားေတြပဲ အဲဒါ ရဟႏၱာျမင္တဲ့ အျမင္
အလန္းလးတို႔ အစင္ေလးတို႔ ဘာတို႔ ကုလား ထိုင္ တို႔ စားပြဲတို႔ သြားမလုပ္နဲ႔၊ ဥပမာ-ေတာထဲ သြားၿပီး ဝါးလံုးေတြကိုၾကည့္ ေျဖာင့္တဲ့ဝါးလံုး ေကာက္တဲ့ ဝါးလံုး ရွည္တဲ့ဝါးလံုး တိုတဲ့ဝါးလံုး၊ အဲဒီဝါးလံုးေတြ ကို ဘယ္လို ၾကည့္တံုး ဆိုရင္ အဲဒီအတိုင္းပဲၾကည့္ တယ္ ေျဖာင့္ရင္ ေျဖာင့္ တာပဲ ရွည္ရင္ ရွည္တာပဲ တိုရင္ တိုတာပဲ
လူကိုျမင္ရင္လည္း ျမင္တာပဲ၊ ေခါင္းက ဘယ္လို
ေျခက မ်က္ႏွာကဘယ္လို အဲဒီ ဘယ္လိုေတြကို မလုပ္ဘူး၊ ျမင္တာပဲ ဆိုတာက ဘယ္သူျမင္တာ လဲ ဆိုေတာ့ အဗ်ာကတက ျမင္တာ အဲလိုျမင္ တာက ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္ အဲလို ျမင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္အား ရွိခိုးပါ၏ ဆိုၿပီး ကိုယ္ကလည္း သူ႕လို လိုက္ၿပီး ျမင္ လိုက္ရင္ ကိုယ္လည္းျပီးျပီပဲ
ျမင္တဲ့အခါမွာ ေလာကဓံမျဖစ္ဘူးဆိုရင္သာၿပီး
ေတာင္ အဆင္ေျပလိုက္ေသးတယ္၊ မေၾကာက္ ဘူး မတုန္လႈပ္ဘူးဆိုရင္ ဘာေၾကာက္စရာ ရွိဦးမလဲ အဲဒါ အဗ်ာကတက အဗ်ာကတ ျဖစ္သြားတာပဲ ေၾကာက္ရင္ အကုသိုလ္ျဖစ္တယ္ ေစတနာေကာင္း ရင္ ကုသိုလ္ျဖစ္တယ္ ဘုရား အဲသလို မျဖစ္မွ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္ ဆိုတာ ျဖစ္တယ္
အဗ်ာကတက အဗ်ာကတသာ ေက်းဇူးျပဳပါ
သူဟာ ရဟႏၱာျဖစ္သတည္း တဲ႔
ဘာခက္လဲ လူေသေကာင္ေလးကို မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ တယ္- မ်က္စိက အဗ်ာကတပါ လူေသ ေကာင္ ေလးကလည္း အဗ်ာကတပဲ သားကို မ်က္စိ နဲ႔ ျမင္တယ္ မ်က္စိက အဗ်ာကတ သားကိုက ဒိ႒ိနဲ႔ ျမင္တာ သားကို ျမင္ေတာ့ ခ်စ္တာေတြ မုန္းတာ ေတြ ျဖစ္တယ္ သမီ ျမင္ရင္လည္း ဒီလိုပဲ
သဒၵါယတနံ ေသာတဝိညာဏႆ။
ဂႏၶာယတနံ ဃာနဝိညာဏႆ။
ရသာယတနံ ဇိဝွါ ဝိညာဏႆ။
ေဖာ႒ဗၺာယတနံ ကာယဝိညာဏႆ အာရမၼဏ ပစၥ ေယန ပစၥေယာ။
သဒၵါယတနံ-သဒၵါ႐ံုသည္၊ ေသာတဝိညာဏႆ- ေသာတဝိညာဏ္စိတ္အား။ ဂႏၶာယတနံ-ဂႏၶာ႐ံု သည္၊ ဃာနဝိညာဏႆ -ဃာနဝိညာဏ္စိတ္ အား။ ရသာယတနံ-ရသာ႐ံုသည္၊ ဇိဝွါဝိညာဏႆ-ဇိဝွါဝိညာဏ္ စိတ္အား။ ေဖာ႒ဗၺာယတနံ-ေဖာ႒ဗၺာ႐ံုသည္၊ ကာယ
ဝိညာဏႆ- ကာယဝိညာဏ္စိတ္အား။ အာရမၼဏပစၥေယန-အာ႐ံုအားျဖင့္၊ ပစၥေယာ-ေက်းဇူးျပဳသည္၊ေဟာတိ-ျဖစ္၏။
အဲဒီထဲမွာ ေဖာ႒ဗၺာယတနပဲ ပါတယ္၊ဓမၼာယတနံ မပါဘူး၊ ေဖာ႒ဗၺာ႐ံု ဆိုတာ ပထဝီ ေတေဇာ ဝါေယာ ပထဝီီ ေတေဇာ ဝါေယာက အာ႐ံုပဲ လို႔သိ အာ႐ံုကို သိျပီ ဆိုေတာ့ ခြာႏိုင္ျပီ ေယာက်ာ္းတို႔ မိန္းမတို႔ ဆိုရင္ေတာ့ မခြာႏိုင္ဘူး အကုသိုလ္ ျဖစ္သြားတယ္၊ ေဖာ႒ဗၺာ႐ံုဆိုမွလည္း အဗ်ာကတျဖစ္မွာ၊ ဒါမွ လည္း အဗ်ာကတျဖစ္ၿပီး အကုသိုလ္ေတြမျဖစ္ ေတာ့ဘူး အဲသလို မွတ္
အဗ်ာကတာ ခႏၶာ ဣဒၶိဝိဓဥာဏႆ ေစေတာ ပရိယဥာဏႆ ပုေဗၺနိဝါသာႏုႆတိဥာဏႆ အနာဂတံသဥာဏႆ အာဝဇၨနာယ အာရမၼဏ ပစၥေယန ပစၥေယာ။
အဗ်ာကတာ -အဗ်ာကတျဖစ္ကုန္ေသာ(ဝါ)
ကုသိုလ္အကုသိုလ္မဟုတ္ကုန္ေသာ၊ ခႏၶာ-ခႏၶာတို႔ သည္၊ ဣဒၶိဝိဓဥာဏႆ-ဣဒၶိဝိဓဥာဏ္အား လည္းေကာင္း၊ ေစေတာပရိယဥာဏႆ-ေစေတာပရိယဥာဏ္အားလည္းေကာင္း၊ ပုေဗၺနိဝါသာႏုႆတိဥာဏႆ-ပုေဗၺနိဝါသာ ႏုႆတိဥာဏ္အားလည္းေကာင္း၊ အနာဂတံသ ဥာဏႆ- အနာဂတံသဥာဏ္အားလည္းေကာင္း၊ အာဝဇၨနာယ-ဆင္ျခင္ျခင္းအားလည္းေကာင္း၊ အာရမၼဏပစၥေယန-အာ႐ံုအားျဖင့္၊ ပစၥေယာ-ေက်းဇူးျပဳသည္၊ ေဟာတိ-ျဖစ္၏။
အဲဒါ အဗ်ာကတက အဗ်ာကတခ်င္း ေက်းဇူး
ျပဳတာပဲ၊ အဗ်ာကေတာ ဓေမၼာ ကုသလႆ ဓမၼႆ အာရမၼဏပစၥေယန ပစၥေယာ။
အဲဒါက အဗ်ာကတက ကုသိုလ္ကို ေက်းဇူးျပဳ လိမ့္ မယ္တဲ့၊ အဗ်ာ-ကု-အာ အဲလို မွတ္
ဘယ္လိုျပဳသလဲ ဆုိ
ေသကၡာ ဖလံ ပစၥေဝကၡႏၱိ။ နိဗၺာနံပစၥေဝကၡႏၱိ။ နိဗၺာနံ ေဂါၾတဘုႆ ေဝါဒါနႆ မဂၢႆ အာရမၼဏ ပစၥေယန ပစၥေယာ။
ေသကၡာ-ေသကၡာပုဂၢိဳလ္တို႔သည္၊ ပုဂၢိဳလ္ ခုနစ္ ေယာက္ ဖလံ-ဖိုလ္ကို၊ ပစၥေဝကၡႏၱိ-ဆင္ျခင္ကုန္၏။ ဖိုလ္က အဗ်ာကတတရား ေသကၡာဆင္ျခင္တာက ကုသိုလ္တရား ျဖစ္သြားတယ္ အဗ်ာ-ကု-အာ ဆိုတာ မွတ္တာက အဲလိုမွတ္တာကို ေျပာတာ
နိဗၺာနံ-နိဗၺာန္ကို၊ ပစၥေဝကၡႏၱိ-ဆင္ျခင္ကုန္၏။ နိဗၺာန္က အဗ်ာကတတရား ၊ ဆင္ျခင္တာက ကုသိုလ္တရား
နိဗၺာနံ-နိဗၺာန္သည္ ေဂါၾတဘုႆ-ေဂါၾတဘူ ဥာဏ္အားလည္းေကာင္း၊ ေဝါဒါနႆ-ေဝါဒါန္အား လည္းေကာင္း၊ အာရမၼဏပစၥေယန-အာ႐ံုအားျဖင့္၊ပစၥေယာ-ေက်းဇူးျပဳသည္၊ ေဟာတိ-ျဖစ္၏။
ေသကၡာ ဝါ ပုထုဇၨနာ ဝါ စကၡံဳ အနိစၥေတာ
ဒုကၡေတာ အနတၲေတာ ဝိပႆႏၱိ။ ေသာတံ ဃာနံ ဇိဝွံ ကာယံ ႐ူေပ သေဒၵဂေႏၶ ရေသ ေဖာ႒ေဗၺဝတၳံဳ ဝိပါကာဗ်ာကေတ ကိရိယာဗ်ာကေတ ခေႏၶ အနိစၥေတာ ဒုကၡေတာ အနတၲေတာ ဝိပႆႏိၱ။
ေသကၡာ ဝါ-ေသကၡာပုဂၢိဳလ္တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ပုထုဇၨနာဝါ-ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ လည္းေကာင္း၊ စကၡံဳ- စကၡဳပသာဒကို၊ အနိစၥေတာ-အနိစၥ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း ၊ဒုကၡေတာ-ဒုကၡအားျဖင့္ လည္း ေကာင္း၊ အနတၲေတာ- အနတၲအားျဖင့္ လည္း ေကာင္း၊ ဝိပႆႏိၱ-႐ႈကုန္၏။
ေသကၡာက ပုထုဇဥ္က စကၡဳပသာဒကို အနိစၥ ေတာ ဒုကၡေတာ အနတၲေတာနဲ႔႐ႈတယ္၊ စကၡဳက အဗ်ာကတတရား ႐ႈတာက ကုသိုလ္ တရား မ်က္စိကို အနိစၥ ဒုကၡ အနတၲ လုပ္ေတာ့ အဗ်ာကတက ကုသိုလ္ ျဖစ္သြားတယ္ စကၡဳကို အနိစၥ ဒုကၡ လုပ္ၿပီးၾကည့္ရင္ ကုသိုလ္ျဖစ္သြား တယ္
ေသာတံ-နားကိုလည္းေကာင္း၊ ဃာနံ-ႏွာေခါင္း ကိုလည္းေကာင္း၊ ဇိဝွံ-ဇိဝွါပသာဒကိုလည္း ေကာင္း၊ ကာယံ-ကာယပသာဒကိုလည္း ေကာင္း၊ ႐ူေပ-႐ူပါ ႐ံု တို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ သေဒၵ-သဒၵါ႐ံုတို႔ကိုလည္း ေကာင္း၊ ဂေႏၶ-ဂႏၶာ႐ံုတို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ ေဖာ႒ေဗၺ-ေဖာ႒ဗၺာ႐ံု တို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ဝတˆၳံဳ-ဟဒယဝတၳဳကိုလည္းေကာင္း၊ ဝိပါကာဗ်ာကေတ-ဝိပါက္အဗ်ာကတျဖစ္ကုန္ ေသာ၊ ကိရိယာဗ်ာကေတ-ကိရိယာအဗ်ာကတ ျဖစ္ကုန္ေသာ၊ ခေႏၶ- ခႏၶာတို႔ကို၊ အနိစၥေတာ-အနိစၥအားျဖင့္လည္း ေကာင္း၊ ဒုကၡေတာ-ဒုကၡအားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ အနတၲေတာ-အနတၲအားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ဝိပႆႏၱိ- ႐ႈကုန္၏။
ဒိေဗၺန စကၡဳနာ ႐ူပံ ပႆႏၱိ။ ဒိဗၺာယ ေသာတ
ဓာတုယာ သဒၵံ သုဏႏၱိ။ ေစေတာပရိယ ဥာေဏနဝိပါကာဗ်ာကတကိရိယာဗ်ာကတစိတၲသမဂႋႆ စိတၲံ ဇာနႏၱိ။ အဗ်ာကတာ ခႏၶာ ဣဒၶိဝိဓဥာဏႆ ေစ ေတာပရိယဥာဏႆ ပုေဗၺနိဝါသာႏုႆတိ ဥာဏႆ အနာဂတံသဥာဏႆ အာရမၼဏ ပစၥေယန ပစၥေယာ။
ဒိေဗၺန-နတ္၌ျဖစ္ေသာ၊ စကၡဳနာ-အဘိညာဥ္ စကၡဳျဖင့္၊ ႐ူပံ-႐ူပါ႐ံုကို၊ ပႆႏၱိ-ျမင္ကုန္၏၊ ဒိဗၺာယ- နတ္၌ျဖစ္ေသာ၊ ေသာတဓာတုယာ-အဘိညာဥ္နားျဖင့္၊ သဒၵံ-အသံကို၊ သုဏႏၱိ-ၾကားကုန္၏။ ေစေတာပရိယ ဥာေဏန-ေစေတာပရိယဥာဏ္ျဖင့္၊ ဝိပါကာဗ်ာကတ ကိရိယာဗ်ာကတ စိတၲသမဂႋႆ-ဝိပါက္အဗ်ာကတ ကိရိယာအဗ်ာကတစိတ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာပုဂၢိဳလ္၏၊ စိတၲံ- စိတ္ကို၊ ဇာနႏၱိ-သိကုန္၏။
အဗ်ာကတာ-အဗ်ာကတျဖစ္ကုန္ေသာ၊ ခႏၶာ- ခႏၶာတို႔သည္၊ ဣဒၶိဝိဓဥာဏႆ-ဣဒၶိဝိဓဥာဏ္အား လည္း ေကာင္း၊ ေစေတာပရိယဥာဏႆ-ေစေတာပရိယဥာဏ္ အားလည္းေကာင္း၊ ပုေဗၺနိဝါသာႏုႆတိဥာဏႆ- ပုေဗၺနိဝါ သာႏုႆတိဥာဏ္အား လည္းေကာင္း၊ အနာဂတံသဥာဏႆ -အနာဂတံသဥာဏ္အား လည္းေကာင္း၊ အာရမၼဏပစၥေယန-အာရမၼဏ ပစၥည္းျဖင့္၊ ပစၥေယာ-ေက်းဇူးျပဳသည္၊ ေဟာတိ-ျဖစ္၏။
အဗ်ာကေတာ ဓေမၼာ အကုသလႆ ဓမၼႆ အာရမၼဏပစၥေယန ပစၥေယာ။ စကၡံဳ အႆာေဒတိ အဘိနႏၵတိ၊ တံ အာရဗၻ ရာေဂါ ဥပၸဇၨတိ၊ ဒိ႒ိ ဥပၸဇၨတိ၊ စကၡံဳ-စကၡဳပသာဒကို၊ အႆာေဒတိ- သာယာ၏၊ အဘိ နႏၵတိ-ႏွစ္သက္ ၏၊ တံ-ထိုစကၡဳပသာဒကို၊ အာရဗၻ-အာ႐ံု ျပဳ၍၊ ရာေဂါ-ရာဂသည္၊ ဥပၸဇၨတိ-ျဖစ္၏၊ ဒိ႒ိ-ဒိ႒ိသည္၊ ဥပၸဇၨတိ-ျဖစ္၏။
မ်က္စိကိုသာယာတယ္ သာယာေတာ့ ႏွေျမာ တယ္ ႏွေျမာရင္ တပ္မက္တယ္ ေသရင္ ေလာဘနဲ႔ ေသသြားတယ္၊ မ်က္စိကို တပ္မက္ၿပီး ေသသြား တယ္။ မ်က္စိက မျမင္ရေတာ့ဘူး၊ ကမၼဇ႐ုပ္က ခ်ဳပ္ သြားၿပီ၊ ထမင္း အရက္ ၂၀ ဆယ္ မစားႏိုင္လို႔ ရွိရင္ မ်က္စိေတြ မႈန္သြားၿပီ မျမင္ရေတာ့ဘူး၊ အာဟာရ အရက္ ႏွစ္ဆယ္ မစားရင္ အာဟာရဇ႐ုပ္က အရင္ ခ်ဳပ္တယ္ ေနာက္ ကမၼဇ႐ုပ္ ခ်ဳပ္သြားၿပီ၊ မ်က္စိေတြ နားေတြ မၾကားရဘူး၊ ေၾကးစည္ေတြ ထုလည္း မၾကားရဘူး ဘုရား ဘုရား ဆိုေပးလည္း မၾကား ရဘူး စာဖတ္သူ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ အဲလို အရ င္ကတည္းက သိထားဖို႔ လိုအပ္တယ္
ဒီလို မသိထားရင္ ငါ့မၾကားရေတာ့ဘူး လုပ္ပါ အံုးဟယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ ဝမ္းနည္းပက္လက္ေတြ ေမွာက္ခံုေတြ ျဖစ္ ေသာကေတြျဖစ္နဲ႔ ျဖစ္လို႔ရွိရင္ ငရဲသြားတယ္ ေသာကဆိုတာေဒါသပဲ မစိုးရိမ္ရဘူး၊ ျမတ္စြာဘုရားက ေလာကုတၲရာနဲ႔ အႏုပါဒါန္ေဟာ တယ္။
အေသာက-မစိုးရိမ္ရဘူး၊ အႏုပါဒါန္-မစြဲလမ္းရ ဘူး၊ မ်က္စိက မ်က္စိပဲ၊ ငါ့ မ်က္စိ မလုပ္ရဘူး၊
ငါ့မ်က္စိလို႔လုပ္ရင္ စကၡံဳအႆာေဒတိ
စကၡဳက အဗ်ာကတတရား၊ သာယာတာက အကုသိုလ္တရား၊
အဗ်ာကေတာဓေမၼာ အကုသလႆ ဓမၼႆ ျဖစ္ သြားတယ္။
အဲလို သိေအာင္လို႔ ေျပာတာပါ၊ မ်က္စိကို မသာ ယာ နဲ႔၊ ဘယ္သူ႕မ်က္စိေလးက လွလိုက္တာ ဆိုရင္ အဲဒီ ေကာင္မေလးကို လိုခ်င္တယ္ မ်က္လံုးေလး လွတာနဲ႔ပဲ လိုခ်င္ျပန္တယ္
မိဂဒီဝိယ ေသာဘတိ- သမင္မ မ်က္လံုးေလး လိုပဲ ၾကည္လို႔ ဆိုလား ဘာေဒလားေျပာၾကတာ
စကၡံဳ အႆာေဒတိ အဘိနႏၵတိ တံ အာရဗၻ
ရာေဂါ ဥပၸဇၨတိ၊ ဒိ႒ိ ဥပၸဇၨတိ၊ ဝိစိကိစၦာ ဥပၸဇၨတိ၊ ဥဒၶစံၥ ဥပၸဇၨတိ၊ ေဒါမနႆံ ဥပၸဇၨတိ။
စကၡံဳ-မ်က္စိကို၊ အႆာေဒတိ-သာယာ၏၊ အဘိနႏၵတိ-ႏွစ္သက္၏၊ တံ-ထိုစကၡဳကို၊ အာရဗၻ-အာ႐ံု ျပဳ၍၊ ရာေဂါ-ရာဂသည္၊ ဥပၸဇၨတိ-ျဖစ္၏။ သာယာၿပီး ျဖစ္ရင္ ရာဂျဖစ္တယ္ ဒိ႒ိ-အယူသည္၊ ဥပၸဇၨတိ-ျဖစ္၏။
ငါလို႔ သူလို႔ ယူတာဟာ အယူပဲ ဒိ႒ိပဲ၊ မ်က္စိကို မ်က္စိ အတိုင္းပဲ ထားၿပီး ငါလို႔ သူလို႔ မယူရင္ ဒိ႒ိ လြတ္တယ္၊ မ်က္စိကိုငါလို႔ယူတယ္ ငါ့ဥစၥာလို႔ လည္းယူတယ္ ငါ့ကိုယ္လို႔လည္း ယူတယ္ အဲဒါ
ေနတံမမ ေနေသာဟမသၼိ နေမေသာ အတၲာတိ
ဒီလို ႐ႈမွ မွန္တယ္ ငါမဟုတ္ဘူး ငါ့ဥစၥာမဟုတ္ ဘူး ငါ့ကိုယ္ မဟုတ္ဘူး။ မၿမဲဘူး-ဒီလိုယူမွ မ်က္စိကို အာ႐ံုျပဳၿပီး ရာဂမျဖစ္ ေတာ့ဘူး၊ အခုက စၿပီးလုပ္ ေသတဲ့အခါက် ရာဂပါမသြား ေအာင္ ရာဂ မပါဘူး ဆိုရင္ နိဗၺာန္ေရာက္တယ္၊ ဒိ႒ိ မပါဘူးဆိုရင္လည္း နိဗၺာန္ေရာက္တယ္၊ အဗ်ာကတက အဗ်ာကတကို ေက်းဇူးျပဳမွာ
အနိစၥေတာ ဒုကၡေတာ အနတၲေတာ ျဖစ္ေနတာ
ဒိ႒ိ-အယူသည္ ငါဟု သူဟု အယူသည္ ငါဟု
သူဟု ဟူ၍ ယူေသာအယူသည္၊ ဥပၸဇၨတိ-ျဖစ္၏။
မ်က္စိက အဗ်ာကတတရား ႏွစ္သက္တာက အကုသိုလ္တရား မသာယာေအာင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲဆိုေတာ့ ဒီတိုင္းပဲ႐ႈ ဒီတိုင္းပဲထား ရမယ္ အဗ်ာကတျဖစ္ေအာင္က ဘယ္လိုလုပ္ရ သလဲ ဆိုရင္လည္း ဒီအတိုင္းထားရမယ္
အနိစၥ ဒုကၡက ကုသိုလ္ ႐ႈတယ္၊ အဲဒါက ကုသိုလ္ ျဖစ္သြားတယ္။ျမင္ရင္ ရာဂ မျဖစ္ေစနဲ႔ ေဒါသလည္း မျဖစ္ေစနဲ႔ ဝိစိကိစၦာလည္း မျဖစ္ ေစနဲ႔ ဒိ႒ိလည္း မျဖစ္ေစနဲ႔ အဲလိုေျပာတာ
တံ- ထို စကၡဳကို၊ အာရဗၻ-အာ႐ံုျပဳ၍၊ ရာေဂါ- ကပ္ၿငိျခင္းသည္၊ ဥပၸဇၨတိ-ျဖစ္၏၊ ဒိ႒ိ- ငါသူဟူ ေသာ အယူသည္၊ ဥပၸဇၨတိ- ျဖစ္၏၊ ဝိစိကိစၦာ- ဘယ္ကလာ မွန္းမသိေသာ ဝိစိကိစၦာသည္၊ ဥပၸဇၨတိ- ျဖစ္၏၊ ဥဒၶစံၥ- ဥဒၶစၥသည္၊ ဥပၸဇၨတိ-ျဖစ္၏၊ ေဒါမနႆံ- ႏွလံုးမသာယာျခင္းသည္၊ ဥပၸဇၨတိ-ျဖစ္၏။
ေသာတံ ဃာနံ ဇိဝွံ ကာယံ ႐ူေပ သေဒၵ
ဂေႏၶ ရေသ ေဖာ႒ေဗၺ ဝတၳံဳ ဝိပါကာဗ်ာကေတ ကိရိယာဗ်ာကေတ ခေႏၶ အႆာေဒတိ အဘိနႏၵတိ၊ တံ အာရဗၻ ရာေဂါ ဥပၸဇၨတိ၊ ဒိ႒ိ ဥပၸဇၨတိ၊ ဝိစိကိစၦာ ဥပၸဇၨတိ၊ ဥဒၶစၥံ ဥပၸဇၨတိ၊ ေဒါမနႆံ ဥပၸဇၨတိ။
ေသာတံ- နားကို၊ အႆာေဒတိ- သာယာ၏၊ အဘိနႏၵတိ- ႏွစ္သက္၏၊ တံ- ထိုနားကို၊ အာရဗၻ- အာ႐ံုျပဳ၍၊ ရာေဂါ- ရာဂသည္၊ ဥပၸဇၨတိ- ျဖစ္၏၊ ဒိ႒ိ- အယူသည္၊ ဥပၸဇၨတိ- ျဖစ္၏၊ ဝိစိကိစၦာ-သို႔ေလာ သို႔ေလာ ေတြးေတာျခင္းသည္၊ ဥပၸဇၨတိ- ျဖစ္၏၊ ဥဒၶစၥံ- ပ်ံ႕လြင့္ျခင္းသည္၊ ဥပၸဇၨတိ- ျဖစ္၏၊ ေဒါမနႆံ-
စိတ္ဆိုးျခင္းသည္၊ ဥပၸဇၨတိ-ျဖစ္၏။
ဃာနံ- ႏွာေခါင္းကို၊ အႆာေဒတိ- သာယာ
၏၊ အဲဒါ ပုဒ္တိုင္းလိုက္တက္တာေခၚတယ္၊ အနက္ ေပးရင္ အဲလို ေပးရတယ္၊ ဒါမွ စံုတယ္ စကၡဳေပးသလို ခြဲေပးရတယ္၊ အဲလိုဆိုရင္ အရွည္ ႀကီးျဖစ္သြားမွာစိုးလို႔ ဃာနံ ဇိဝွံ ကာယံ ႐ူေပနဲ႔ ဒီလို လုပ္တာ၊ ေနာက္ အႆာေဒတိေတြ အကုန္ျပန္ ရတာ
ဃာနံ- ဃာန ပသာဒကိုလည္းေကာင္း၊ ဇိဝွံ- ဇိဝွါပသာဒကိုလည္းေကာင္း၊ ကာယံ- ကာယပသာဒကို လည္းေကာင္း၊ ႐ူေပ- ႐ူပါ႐ံုတို႔ကို လည္းေကာင္း၊ သေဒၵ- သဒၵါ႐ံုတို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ ဂေႏၶ- ဂႏၶာ႐ံုတို႔ကိုလည္း ေကာင္း၊ ရေသ- ရသာ႐ံု တို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ ေဖာ႒ေဗၺ- ေဖာ႒ဗၺာ႐ံုတို႔ကို လည္းေကာင္း၊ ဝတၳံဳ- ဟဒယဝတၳဳကို လည္း ေကာင္း၊ ဝိပါကာဗ်ာကေတ ကိရိယာဗ်ာကေတ-
ဝိပါက္အဗ်ာကတ ကိရိယာအဗ်ာကတ ျဖစ္ကုန္ ေသာ၊ ခေႏၶ - ခႏၶာတို႔ကို၊ အႆာေဒတိ - သာယာ ၏၊ အဘိနႏၵတိ- ႏွစ္သက္၏။
တံ- ထိုခႏၶာကို၊ အာရဗၻ- အာ႐ံုျပဳ၍၊ ရာေဂါ-
ရာဂသည္ç တပ္မက္ျခင္းသည္၊ ဥပၸဇၨတိ- ျဖစ္၏၊ ဒိ႒ိ- ငါသူဟူေသာ အယူသည္၊ ဥပၸဇၨတိ- ျဖစ္၏၊ ဝိစိကိစၦာ- သို႔ေလာ သို႔ေလာ ေတြးေတာျခင္းသည္၊ ဥပၸဇၨတိ- ျဖစ္၏၊
ကထံ- အသို႔နည္း ပါဠိက ဒီလို လာတယ္၊ ေတြးေတာယံုမွားျခင္းသည္၊ ဥဒၶစၥံ- ပ်ံ႕လြင့္ျခင္း သည္၊ ဥပၸဇၨတိ- ျဖစ္၏၊ ေဒါမနႆံ- စိတ္ဆိုး ျခင္း သည္ (ဝါ) ႏွလံုး မသာယာျခင္း သည္၊ ဥပၸဇၨတိ- ျဖစ္၏။
အာရမၼဏပစၥေယာ- အာရမၼဏပစၥည္းသည္၊
နိ႒ိေတာ- ၿပီးၿပီ။
အဲလိုလည္း ထည့္တတ္ရတယ္၊ ေနာက္တစ္ခါမွ အဓိပတိပစၥည္း၊ ျပန္ၾကည့္ၿပီး ျပန္ျပန္ အတုခိုး လုပ္ ေပါ့၊ အဲဒီတိုင္း ပါတဲ့ဟာလုပ္၊ အဲဒါ ပ႒ာန္း ဝိပႆနာ ေခၚတယ္

ေဘာင္

ရာသီ စက္ဝန္းေတြ သံသရာစက္ဝိုင္းမွာ
အၿမဲမျပတ္ တရစပ္ လည္ပတ္ေနတယ္
စက္ဝိုင္းရဲ႕ စမွတ္ ဆိုတာ
မသိနိုင္တဲ့ အရာ...။
ခ်ာခ်ာလည္ေနတဲ့ ျဖစ္စဥ္တစ္ခုက
လြင့္စင္လာတဲ့ သစ္႐ြက္ေႂကြေတြ ေဟာတဲ့ တရား
စက္ဝိုင္းရဲ႕ ဆုံးမွတ္ "သုည" ဟာ
စက္ဝန္းထဲမွာ... တဲ့။ ။
အျမန္ရထားတစ္စီးလို
ဘူတာေတြကို တရိပ္ရိပ္ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး၊
ညေနခင္းရဲ႕ က်ေနဟာ
ျပင္းျပစြာ ေလာင္ၿမိဳက္ေနဆဲ၊
အမွတ္တမဲ့ပဲ ေရာက္လာခဲ့တယ္။
ရင့္က်က္မႈဆီ လွမ္းမဲ့
မဂၤလာခရီးရဲ႕ အစေျခလွမ္းအျဖစ္
‘ဗာလ’ဆိုတဲ့ လူ႕အခ်ည္းႏွီးကို
အေဝးကေရွာင္ရမယ္လို႔ ဆုံးမခဲ့တယ္။
“ေတာင္ကို ျဖည္းျဖည္း တက္ရာ၏။
ကာမဂုဏ္ကို ျဖည္းျဖည္း ခံစားရာ၏။
အမ်က္ကို ျဖည္းျဖည္း ထြက္ရာ၏”
ေလာကနီတိစကား မနာၾကားပဲ
ႀကံကို အရင္းကစ ဝါးၿမိဳေနခဲ့တယ္။
“အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ”လို႔
ႏႈတ္ကတဖြဖြ ႐ြတ္ဆိုရင္း၊
တာဝန္ေတြကို မ်က္ကြယ္ျပဳ
လြတ္လပ္မႈကို ျငင္းဆန္၊
ပတ္ဝန္းက်င္ကို ရိုးမယ္ဖြဲ႕ေနခဲ့ျပန္တယ္။
အဓမၼေတြ တိုက္စားလို႔
ခပ္ပါးပါးေလး က်န္ရစ္တဲ့
အမွန္တရား ေျမျပင္ေပၚကို
ရဲဝံ့စြာ ေျခစုံရပ္ဖို႔ကိုလည္း
တြန႔္ဆုတ္ေနမိေသးတယ္။
အေပါင္းအသင္းေတြက
“အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာအတြက္
ဆထက္ထမ္းပိုး သယ္ပိုးနိုင္ပါေစ”တဲ့။
ေရာင္းရင္းတို႔ေရ…
ခင္ဗ်ားတို႔ မိတ္ေဆြႀကီး ကြၽန္ေတာ္ဟာ
‘ေပ်ာက္ဆုံးသြားေသာ နိဗၺာန္ဘုံ’ ေတးသြားကို
တသသ ညည္းတြားရင္း၊
အျပစ္မသိေသးတဲ့ ကေလးတို႔ဘဝမွာ
ႏုံ႕နဲစြာ ရပ္တန႔္ေနေသးတယ္။

သုည

ရာသီ စက္ဝန္းေတြ သံသရာစက္ဝိုင္းမွာ
အၿမဲမျပတ္ တရစပ္ လည္ပတ္ေနတယ္
စက္ဝိုင္းရဲ႕ စမွတ္ ဆိုတာ
မသိနိုင္တဲ့ အရာ...။
ခ်ာခ်ာလည္ေနတဲ့ ျဖစ္စဥ္တစ္ခုက
လြင့္စင္လာတဲ့ သစ္႐ြက္ေႂကြေတြ ေဟာတဲ့ တရား
စက္ဝိုင္းရဲ႕ ဆုံးမွတ္ "သုည" ဟာ
စက္ဝန္းထဲမွာ... တဲ့။ ။
အျမန္ရထားတစ္စီးလို
ဘူတာေတြကို တရိပ္ရိပ္ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး၊
ညေနခင္းရဲ႕ က်ေနဟာ
ျပင္းျပစြာ ေလာင္ၿမိဳက္ေနဆဲ၊
အမွတ္တမဲ့ပဲ ေရာက္လာခဲ့တယ္။
ရင့္က်က္မႈဆီ လွမ္းမဲ့
မဂၤလာခရီးရဲ႕ အစေျခလွမ္းအျဖစ္
‘ဗာလ’ဆိုတဲ့ လူ႕အခ်ည္းႏွီးကို
အေဝးကေရွာင္ရမယ္လို႔ ဆုံးမခဲ့တယ္။
“ေတာင္ကို ျဖည္းျဖည္း တက္ရာ၏။
ကာမဂုဏ္ကို ျဖည္းျဖည္း ခံစားရာ၏။
အမ်က္ကို ျဖည္းျဖည္း ထြက္ရာ၏”
ေလာကနီတိစကား မနာၾကားပဲ
ႀကံကို အရင္းကစ ဝါးၿမိဳေနခဲ့တယ္။
“အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ”လို႔
ႏႈတ္ကတဖြဖြ ႐ြတ္ဆိုရင္း၊
တာဝန္ေတြကို မ်က္ကြယ္ျပဳ
လြတ္လပ္မႈကို ျငင္းဆန္၊
ပတ္ဝန္းက်င္ကို ရိုးမယ္ဖြဲ႕ေနခဲ့ျပန္တယ္။
အဓမၼေတြ တိုက္စားလို႔
ခပ္ပါးပါးေလး က်န္ရစ္တဲ့
အမွန္တရား ေျမျပင္ေပၚကို
ရဲဝံ့စြာ ေျခစုံရပ္ဖို႔ကိုလည္း
တြန႔္ဆုတ္ေနမိေသးတယ္။
အေပါင္းအသင္းေတြက
“အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာအတြက္
ဆထက္ထမ္းပိုး သယ္ပိုးနိုင္ပါေစ”တဲ့။
ေရာင္းရင္းတို႔ေရ…
ခင္ဗ်ားတို႔ မိတ္ေဆြႀကီး ကြၽန္ေတာ္ဟာ
‘ေပ်ာက္ဆုံးသြားေသာ နိဗၺာန္ဘုံ’ ေတးသြားကို
တသသ ညည္းတြားရင္း၊
အျပစ္မသိေသးတဲ့ ကေလးတို႔ဘဝမွာ
ႏုံ႕နဲစြာ ရပ္တန႔္ေနေသးတယ္။

ကဗာ

စိတ္ရူးေပါက္တိုင္း ထထေျပာတဲ႔
သေဘာအခ်ိဳ႕ဟာ မွန္တာလည္းရွိ
မွားတာလည္း အျပည့္ေပါ့ ဒါေပမယ့္လည္း
ပ်က္ေစလိုျခင္း ေစတနာ မထည့္
မရည္ရြယ္ပါဘဲ ျပဳမိတာက အမွားဆိုရင္
အမွန္ေနျခင္းနဲ႔ ေတာင္းပန္ အေၾကာင္းကံ
ကိုကုစား ဂုဏ္ျဒပ္ေတြ ေျမမွာထားလို႔
ဝတ္တြားလိုက္မယ္
ဒါ ငါထားႏိုင္တဲ႔ မာန အကုန္
မယံုရင္ စမ္းၾကည့္ သေဘာကေတာ့ ရိုးတယ္
ပါးစပ္က ဆိုးတယ္ ေပါင္းလိုက္ေတာ့ တိုး
ေျမာက္လိုက္သလို ဆပြား ဆိုၾကတာက
ငါက ၾကမ္းတယ္
ၾကမ္းလို႔ေၾကာက္ ေၾကာက္လို႔ၾကမ္းနဲ႔
အထင္အျမင္ေတြၾကား ကူးခတ္ေနတဲ့လူကမ်ား
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဘဝေတြကျခား မသိသလိုလား
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေဆြး… ေငး… ေဝး…ေတြး…
ခုေတာ့လည္း အေဟာင္းေတြက ေပ်ာက္
အသစ္ေတြက ေရာက္ ဒီလိုနဲ႔ ခ်ာလပတ္ လည္ရင္း
 ရွာမရေအာင္ ေပ်ာက္ေနတာကိုစြဲ
တခါတေလလည္း အမွတ္ရ တခါတေလလည္း
သတိမရ ဒါက ငါ့ဘဝ

ေစာင့္ေနခဲ့တာ

ကိုယ္ဟာ တစုံတခုကို ေစာင့္ေနခဲ့တာဆိုရင္
ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာက
ကိုယ္ေစာင့္ေနမိတာ အခ်ိန္ျဖစ္ေနလို႔ပါ...
ကိုယ္ဟာ တစုံတခုကို မၾကာခဏ ၾကည့္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္ဆိုရင္
ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာက
ကိုယ္ေတြ႕ေတြ႕ေနတာ ကိန္းဂဏန္းေတြမို႔ပါ...
ကိုယ္ဟာ တစုံတခုကို ေပ်ာက္ဆုံးသြားမွာ စိုးရိမ္ေနတယ္ဆိုရင္
ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာက
ကိုယ္ဆုံးရႈံးေနတာ ႏုပ်ိဳျခင္းေတြ...
ကိုယ္ဟာ တစုံတခုအတြက္ ေနာင္တရေနတယ္ဆိုရင္
ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာက
႐ႊင္ပ်တဲ့ ဟဒယနဲ႕ ေမြးဖြားမလာျခင္း(သို႔) ရင္းႏွီးမေနျခင္း...
ကိုယ္ဟာ တစုံတခုေသာ အေသြးအေမြးရွိမယ္ဆိုရင္
ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာက
ရာသီလိုက္ၿပီး အေရာင္ေျပာင္းတတ္တာ...
ကိုယ္ဟာ တစုံတခုကို မွီခိုအားထားရေတာ့မယ္ဆိုရင္
ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာက
အခ်ိန္မွန္မွန္ ေဆးမေသာက္တတ္တာ...
ကိုယ္ဟာ တစုံတခုအတြက္ စြန႔္လႊတ္စြန႔္စားဖို႔လိုရင္
ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာက
ထုတ္သုံးတဲ့ ဓား.. ၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား ယိမ္းႏြဲ႕ပါး တဲ့...
အေကာင္းနဲ႕ အဆိုး တစုံတခုကိုေ႐ြးရမွာ…
ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာက
ကိုယ္ဟာ အေဆြးအေျမ့ေတြနဲ႕သာ အသားက်ၿပီးေနတတ္တာ...
ကိုယ္ဟာ တစုံတခုကို အေဖာ္ျပဳၿပီး ေနမိတယ္ဆိုရင္
ဝမ္းသာစရာေကာင္းတာက
စာဖတ္ေနတတ္တာ…

ဆန္႔ကျင်ဖက်လူ ဆန္႔ကြင်ဖက်သူ


===================
ငါ့အယူအဆ ငါယုံကြည်တာတွေက
ငါအလွယ်တကူ လက်မလွှတ်မယ့်
ငါ့ရဲ့ ဖြစ်တည်မှုတွေ…။
အသက်ကြီးလာတာနဲ့အမျှ
မကြာခဏလို ပြောနေရတာက
“ဟင်! နားမလည်ဘူး” ဆိုတဲ့ ဝန်ခံမေးခွန်းတွေ…။
Mind map, Flow chart
Reference တွေ တပွေ့တပိုက်နဲ့
အားထည့်ကာ ဘာလာလာ ရှင်းပြတော့
“အင်း… အင်း…” လို့ အချို့ကိုလည်း ခေါင်းညိမ့်
အခါများစွာမှာတော့ ပြန်အငြင်းထူ
“စာမဖတ်ဘူး” လို့
မင်း ငြူစူမယ် ဆိုလည်း သဘောပဲ
ကိုယ်က ထုဆစ်ဖို့ မလွယ်တဲ့သူ…။
တဝမ်းထဲတောင် တစိတ်တည်း မဖြစ်နိုင်တော့
ကန့်လန့်တွေတိုက်မိတာက
မင်း အပျင်းပြေဖို့သာ ရည်ရွယ်
ကိုယ်ဟာ မင်းရဲ့ ပြိုင်ဘက်ကောင်းမဟုတ်တာ
မင်းလည်းသိတယ် ကိုယ်လည်း အသိပါကွယ်…။
ဆိုသလောက် မကြမ်းသေးပေမည့်
အဆုံးထိ လှမ်းရမည့်ခရီးမှာ
ကိုယ့်ဒေါသတွေ
မင်းသည်းခံခြင်းမှာ အရည်ပျော်နေသေးသရွေ့
ကိုယ့်ရလဒ်က သုညဆိုလည်း ကျေနပ်တယ်
ကျေနပ်ပါတယ်…။

ျခဴ ကိုဘယ္သူ ေၾကာင္ ဆြဲေပးမလဲ


=======================
ဒုကၠရံ ႏူန။
သၪၥာလိတာပိ သဒၵနိမိတၱံ ကာတံု၊  နိႆဒၵါ ဝတ ကိကႋဏိကာ။
ခက္တာက လႈပ္လိုက္တိုင္း အသံျမည္ အခ်က္ေပးဖို႔ရာ ျခဴက အ, ေနတယ္
  ဒုကၠရံ ႏူန။
ဣဓ ပန ဝိဝရဏကာေလာ၊
ေလာဏိကေနာနီတံ ေခဠာသကာနံ၊
ဘိတၱိေယာ ဒေႏၱဟိ ဃံသႏၱာ၊
ဒိဋ္ဌေ ဒိဋ္ဌေ ဥလ္လောကေန္တာ၊
ဂါဓေ စိဋိစိဋာယန္တာ နိလီယန္တာ 
 ေကစိ မေႏၱႏၱာ ဒုကၡယႏၱာ ေတေနဝ ကာလၤကတာ။
ခက္တာက အပြင့္ေခတ္ႀကီးဆိုေတာ့
ဒိန္ခဲတုံးကို သြားေရက်ၾက
နံရံေတြကို သြားနဲ႕ တဂ်စ္ဂ်စ္ ျခစ္ၾက
မည္းမည္းျမင္တိုင္း ေခါင္းျပဴၾကည့္လိုက္ၾက
တြင္းထဲ တကြၽိကြၽိ ဝင္ပုန္းလိုက္ၾက
တခ်ိဳ႕လည္း တိုင္ပင္ရင္း တိုင္ပတ္ရင္း တိုင္ပိေသသူေသၾက
ဒုကၠရံ ႏူန။
အဗဒၶံ ဝိမုတၱံ၊
အေဓာမုခါ ခီရကုမ႓ီ၊
ဝိကိဏၰာ မူသိေကလာမတစာ၊
ေလာဟိတပဂၣရဏ ၪၥ နခဝိေလခန ၪၥ၊
တထာပိ သုေဝ၊
ေရာမႏၳယမာေနာ သာမိေနာ ပလႅေကၤ ၾသကၠႏၱနိေဒၵါ။
ခက္တာက
လြတ္ေနတယ္ လပ္ေနတယ္
ေမွာက္ေနတဲ့ ႏြားနို႔အိုး
ျပန႔္က်ဲေနတဲ့ ႂကြက္ေမႊးေတြ ႂကြက္အေရခြံေတြ
ေသြးစြတ္ေၾကာင္းနဲ႕ လက္သည္းရာေတြ
ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္တစ္ေန႕
စားၿမဳံ႕ျပန္ရင္း သူသခင္ေပါင္ၾကားမွာ မွိန္းေနျပန္တယ္
ဒုကၠရံ ႏူန။
ဗိဠာေလာတိ နိ႒ံ ဂစ္ဆတိ။
ဗိဠာေလာတိပိ သခၤ ံ န ဂစ္ဆတိ။
ခက္တာက
ေၾကာင္ မွန္းလည္း သိေနတယ္
ေၾကာင္ လို႔လည္း ေျပာမရဘူး
--------------------------------------------------------------------------
ခြူ ကိုဘယ်သူ ကြောင် ဆွဲပေးမလဲ
==========================
ဒုက္ကရံ နူန။
သဉ္စာလိတာပိ သဒ္ဒနိမိတ္တံ ကာတုံ၊
နိဿဒ္ဒါ ဝတ ကိင်္ကိဏိကာ။
ခက်တာက
လှုပ်လိုက်တိုင်း အသံမြည် အချက်ပေးဖို့ရာ
ခြူက အ, နေတယ်

ဒုက္ကရံ နူန။
ဣဓ ပန ဝိဝရဏကာလော၊
လောဏိကနောနီတံ ခေဠာသကာနံ၊
ဘိတ္တိယော ဒန္တေဟိ ဃံသန္တာ၊
ဒိဋ္ဌေ ဒိဋ္ဌေ ဥလ္လောကေန္တာ၊
ဂါဓေ စိဋိစိဋာယန္တာ နိလီယန္တာ
ကေစိ မန္တေန္တာ ဒုက္ခယန္တာ တေနေဝ ကာင်္လကတာ။
ခက်တာက
အပွင့်ခေတ်ကြီးဆိုတော့
ဒိန်ခဲတုံးကို သွားရေကျကြ
နံရံတွေကို သွားနဲ့ တဂျစ်ဂျစ် ခြစ်ကြ
မည်းမည်းမြင်တိုင်း ခေါင်းပြူကြည့်လိုက်ကြ
တွင်းထဲ တကျွိကျွိ ဝင်ပုန်းလိုက်ကြ
တချို့လည်း တိုင်ပင်ရင်း တိုင်ပတ်ရင်း တိုင်ပိသေသူသေကြ
ဒုက္ကရံ နူန။
အဗဒ္ဓံ ဝိမုတ္တံ၊
အဓောမုခါ ခီရကုမ္ဘီ၊
ဝိကိဏ္ဏာ မူသိကေလာမတစာ၊
လောဟိတပဂ္ဃရဏ ဉ္စ နခဝိလေခန ဉ္စ၊
တထာပိ သုဝေ၊
ရောမနၳယမာနော သာမိနော ပလ္လငေ်္က သြက္ကန္တနိဒ္ဒေါ။
ခက်တာက
လွတ်နေတယ် လပ်နေတယ်
မှောက်နေတဲ့ နွားနို့အိုး
ပြန့်ကျဲနေတဲ့ ကြွက်မွှေးတွေ ကြွက်အရေခွံတွေ
သွေးစွတ်ကြောင်းနဲ့ လက်သည်းရာတွေ
ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ် နောက်တစ်နေ့
စားမြုံ့ပြန်ရင်း သူသခင်ပေါင်ကြားမှာ မှိန်းနေပြန်တယ်
ဒုက္ကရံ နူန။
ဗိဠာလောတိ နိဋ္ဌံ ဂစ်ဆတိ။
ဗိဠာလောတိပိ သင်္ခ ံ န ဂစ်ဆတိ။
ခက်တာက
ကြောင် မှန်းလည်း သိနေတယ်
ကြောင် လို့လည်း ပြောမရဘူး

သင္ေသသြားေသာ္


================
သတ္တလောကေ မနုဿတ္တဘာဝေ
ဇရာဗျာဓိ မရဏဓမ္မော အေဟာ.. သစ္စံ၊

ေၾသာ္ – လူ႕ျပည္ေလာက၊ လူ႕ဘဝကာ
အိုရ နာရ၊ ေသရဦးမည္ မွန္ေပသညတည့္။
တထာပိ တယိ ကာင်္လကတေ
တဝ ဇာတိဘူမိ တုမွာကံ ဘူမိ
ဝေပုလ္လပ္ပတ္တာ ပတိဋ္ဌိတဗ္ဗာ
သို့တပြီးကား၊ သင် သေသွားသော်
သင်ဖွားသောမြေ၊ သင်တို့မြေသည်
အခြေတိုးမြင့်၊ ကျန်ကောင်းသင့်၏။
တဝ ကုလဝံသော ဘာသာ
ဝိတ္ထာရိကပ္ပတ္တာ ပတိဋ္ဌိတဗ္ဗာ
သင်၏မျိုးသား၊ စာ စကားလည်း
ကြီးပွားတက်မြင့်၊ ကျန်ကောင်းသင့်၏။
ယတ္ထ တေ အ ဉ္ဇလိကမ္မံ ပုညဘာဂေါ
စေတိယံ သစ္စာလောကော
ဉာဏဒီပေါ စ
သဘာသယံ ပဘာသယံ သံတိဋ္ဌတု
သင် ဦးချ၍၊ အမျှဝေရာ
စေတီသာနှင့်၊ သစ္စာအရောင်
ဉာဏ်တန်ဆောင်လည်း
ပြောင်လျက် ဝင်းလျက် ကျန်စေသတည်း။
===========================
သင်သေသွားသော်
================
သတ္တလောကေ မနုဿတ္တဘာဝေါ
ဇရာဗျာဓိ မရဏဓမ္မော အေဟာ.. သစ္စံ၊
သြော် – လူ့ပြည်လောက၊ လူ့ဘဝကား
အိုရ နာရ၊ သေရဦးမည် မှန်ပေသညတည့်။
တထာပိ တယိ ကာင်္လကတေ
တဝ ဇာတိဘူမိ တုမွာကံ ဘူမိ
ဝေပုလ္လပ္ပတ္တာ ပတိဋ္ဌိတဗ္ဗာ
သို့တပြီးကား၊ သင် သေသွားသော်
သင်ဖွားသောမြေ၊ သင်တို့မြေသည်
အခြေတိုးမြင့်၊ ကျန်ကောင်းသင့်၏။
တဝ ကုလဝံသော ဘာသာ
ဝိတၳာရိကပ္ပတ္တာ ပတိဋ္ဌိတဗ္ဗာ
သင်၏မျိုးသား၊ စာ စကားလည်း
ကြီးပွားတက်မြင့်၊ ကျန်ကောင်းသင့်၏။
ယတၳ တေ အ ဉ္ဇလိကမ္မံ ပုညဘာဂေါ
စေတိယံ သစ္စာလောကော
ဉာဏဒီပေါ စ
သြဘာသယံ ပဘာသယံ သံတိဋ္ဌတု
သင် ဦးချ၍၊ အမျှဝေရာ
စေတီသာနှင့်၊ သစ္စာအရောင်
ဉာဏ်တန်ဆောင်လည်း
ပြောင်လျက် ဝင်းလျက် ကျန်စေသတည်း။.

အပ်င္းထူ


=========
ဘုရားအဆူဆူ ပြင့္ေတာ္မူ
လြဲေနေအာင္ကို အပ်င္းထူ
ဘုရား ပုထိုး ႐ြိမခိုး
အက်ိဳးမလိုသူ အပ်င္းထူ
ၾသကာသမြ မရၾက
မ်ားလွဗိုလ္လူ အပ်င္းထူ
သီလယူပံု သရဏဂံု
လုံးစုံမရသူ အပ်င္းထူ
တရားေဟာရာ လူမလာ
ပြဲမွာမ်ားသူ အပ်င္းထူ
ေက်ာင္းကန္ဘုရား ေရွာင္ကြင္းထား
မသြားလိုသူ အပ်င္းထူ
စာသံၾကားေလ အိပ္ခ်င္ေလ
အိေႏၵျမရသူ အပ်င္းထူ
စာက်က္သည့္ခ်ိန္ ေျမႀကီးလိမ္
တြန႔္လိမ္ေနသူ အပ်င္းထူ
အလုပ္လုပ္ခ်ိန္ ေႁမြႀကီးလိမ္
တြန႔္လိမ္ေနသူ အပ်င္းထူ
ေဆးလိပ္ကိုကိုက္ ဘိန္းရႉငိုက္
ႏွစ္ခ်ိဳက္ေနသူ အပ်င္းထူ
ေဆးေသာက္ ကြမ္းစား စကားမ်ား
အလကားေနသူ အပ်င္းထူ
ေတာင္ပုလု ေက်ာက္ဆင္ေတာရ
ပခုကၠဴဆရာေတာ္ႀကီး

ဈာန္ သစ္ ေအာင္ ေမးတာေလးပါ


======================
မြန္ ဆိုတဲ႔ ေဝါဟာရ ေပၚလာပံုကို ေျပာ ထားတာ ဖတ္မွတ္ဖူးသမွ်ထဲကေန စုစုေပါင္း ၁၄ မ်ိဳး အထိ မူကြဲေတြ ေတြ႕ရပါတယ္ ဘယ္ဟာ အမွန္ ပါဆိုတာ ေကာက္ခ်က္ဆြဲဖို႔က မလြယ္ဘူး စကားလံုး ေတြကေန ေလ်ာက္ဆြဲယူျပီး ေျပာ ထားတာေတြ ျဖစ္ေနလို႔ပါ
ဥပမာ
၁။ မြန္ဂိုလြိဳက္ကို စြဲျပီး မြန္ ေခၚတယ္
၂။ မြန္ဂိုက ေန ဂိုကို ျဖဳတ္ျပီး မြန္ ေခၚတယ္
၃။ မ႑လ ကေန မန္ မြန္ အဲလို ျဖစ္လာတယ္
ထားေတာ့ေပါ့ေလ အဲလိုခ်ည္း ၁၄ မ်ိဳး ဆိုေတာ့ ဘယ္ဟာကို ယူသင့္တယ္ ဆိုတာ ကို ခုထိ နီးနီး စပ္စပ္ အေထာက္အထား ျပေလာက္စရာ ကြ်န္ေတာ္ မေတြ႕ဖူးေသးဘူး
ဘာသာေဗဒပညာရွင္ ေဒါက္တာလိုဂန္ က စေခၚလိုက္တာ မြန္အာနန္လို႔
အာရွအေရွ႕ဘက္ျခမ္း တေက်ာလံုးက လူမ်ိဳးစု ေတြ အားလံုးကို ေပါင္းျပီး မြန္အာနန္လို႔ ေခၚတာ လူမ်ိဳးစုေပါင္း အမ်ားၾကီးပဲ
မြန္ ဆိုတဲ႔ အေခၚက အဲခ်ိန္က ဘယ္နားက ရတယ္ ဆိုတာ မွတ္တမ္း မေတြ႕ဘူး
အာ ဆိုတာက အာရွကို ေျပာတာ
နန္ ဆိုတာက ဖူနန္နဲ႔ မဲနန္ျမစ္ဝွမ္း တေလ်ာက္ က ခမာနယ္ေျမေတြကို ေျပာတယ္
ေနာက္ေတာ့ မြန္နဲ႔ ခမာက စကားဆင္တူ တယ္ ဆိုျပီး ေနာက္ပိုင္း ပညာရွင္ေတြက မြန္ခမာ လို႔ နာမည္အသစ္ ေျပာင္းေခၚ တယ္ ၂၀ ရာစုဦးမွာ မြန္ခမာ နာမည္ ျဖစ္ လာတယ္
အဲမွာ စကားဆင္တူလို႔ ေပါင္း ေခၚတာပါလို႔ ပါေမာကၡ ရွားမစ္က ေျပာထားတယ္ လူမ်ိဳးတူ တာ မဟုတ္ဘူး
အာရွေတာင္ပိုင္းက ဘာသာစကားေတြပါ
ေနာက္ေတာ့ မြန္ခမာ ဆိုတဲ႔ ဟာကိုပဲ ၾသစၾတိဳ ေအရွတစ္ ဆိုျပီး ထပ္ေျပာင္း ေခၚပါတယ္ အဲဒါ တစ္ခုတည္းပါ
ခုေခာတ္ေပၚ အခ်ိဳ႕စာအုပ္ေတြမွာ ေတာ့ မသိလို႔ လား မလွိမ့္တပတ္လုပ္တာလား မသိပါဘူး ဒီ နာမည္ႏွစ္မ်ိဳးကို မတူဘဲ သီးျခား ေခၚၾကေလ ဟန္ ေရးတာေတြ ဖတ္ရတယ္ ဒါကေတာ့ စာေရး သူသာ သေဘာမွန္ သိမွာပါ ဘာမွ မေျပာလိုပါ ဘူး
ကိုသာဝ ေမးတဲ႔ေမးခြန္းက ၁၁ ရာစု ဒြါယဝတီကို ခမာေတြ သိမ္းတယ္ ဒြါယဝတီ ႏိုင္ငံပ်က္တယ္ မရွိေတာ့ဘူး
အဲဒီ အခ်ိန္ထိ မြန္ ဆိုတဲ႔ ေဝါဟာရက မေပၚေသး ဘူး ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ မြန္ႏိုင္ငံလို႔ ဆိုၾကတာ လည္း ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ သေဘာမရွင္းဘူး
ဒြါယဝတီႏိုင္ငံေန လူေတြဟာ ဘာလူမ်ိဳး ဆိုတာ ဘယ္လို ေျပာၾကမလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားရမွာ
‪#‎ကိုသာဝဆိုရင္ဘယ္လိုေျဖမလဲ‬
မြန္လို႔ ေျပာလို႔ မရဘူးျဖစ္ေနတာ မြန္ စကားနဲ႔ ဆင္တူတဲ႔ လူမ်ိဳးစုက တပံုၾကီး ဗီယက္နမ္ကေန ဂ်ာဗား ေျမာက္ကေန ေတာင္ထိ မဲနန္ျမစ္ဝွမ္း တေက်ာလံုးဟာ အဲဒီ ဘာသာစကား ဆင္တူရိုး မွားေတြသံုးတဲ့ လူမ်ိဳးေတြခ်ည္းပဲ ဆိုေတာ့ ဘယ္ လူမ်ိဳးစုက ဒြါယဝတီမွာ မင္းလုပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ တာလဲ ဆိုတာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ သိႏိုင္သလဲ
ေက်ာက္ျပားတစ္ခု ႏွစ္ခုက စာ ေလာက္နဲ႔ မြန္ ႏိုင္ငံပါလို႔ ဆိုတာ ေပါက္လြတ္ပဲစားေျပာတဲ႔ စကားပါပဲ ပညာရွင္ ဆိုသူေတြ စည္းကမ္းမဲ႔ လုပ္ ၾကတဲ႔ အလုပ္ပါ
ဗီယက္နမ္ေတာင္ပိုင္း ကမ႓ာဒီးယား ထိုင္း
ဒီ သံုးႏိုင္ငံေလးပဲၾကည့္ စကားက ဆင္တူ သံုးသူ ေတြခ်ည္း ေနၾကတာ ဘာလူမ်ိဳးလဲ
ခမာက ရွင္း တယ္ သူ႔ဟာသူ AD-3 ကတည္းက ခမာအင္ပါယာ ထူေထာင္ျပီး လာတာ ဒြါယဝတီ ေနရာဟာ ခမာပိုင္နက္ ဒြါယဝတီ မရွိေသးဘူး ၆ ရာစုမွ စတယ္ ခမာအင္ပါယာထဲမွာ ဘာမွန္းမသိ တဲ႔ လူမ်ိဳးက ထျပီး ဒြါယဝတီႏိုင္ငံထူေထာင္ တယ္
ဒီေနရာေလး စဥ္းစားၾကည့္ပါ
ဒြါယဝတီႏိုင္ငံ တည္သူေတြက ခမာမင္း မျဖစ္ ႏိုင္ဘူးလို႔ ျငင္းရဲသလား မြန္ ဆိုတာ ရွိကို မရွိ ေသးဘူးေနာ္ မြန္မင္းလို႔ မေျပာနဲ႔
အျခား မ်ိဳးစုေတြေကာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား ဒါက ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာစီစစ္ရမယ့္ အခ်က္ပါ မြန္အကၡရာနဲ႔ တူတယ္ ဆိုျပီး မြန္မင္း မြန္ႏိုင္ငံ ေျပာရင္ ခမာမင္း ခမာ ႏိုင္ငံပါ လို႔ ျပန္ခံ ေျပာျပီ တဲ႔ ဘယ္လို ေျဖရွင္းမလဲ အကၡရာ စကား ယဥ္ေက်းမွုဟန္ ဆင္တူရိုးမွားေတြခ်ည္းပဲေလ
အဲဒါ ခဏထားဦး ေနာက္ျပည္ပ သမိုင္းမွတ္တမ္း ေတြမွာ ဒြါယာဝတီ အင္အား ေတာင့္တင္းလာျပီး အရမ္းထြန္းကားပါ တယ္ ဆိုတဲ႔ မွတ္တမ္း အခိုင္ အမာ ရွိသလား စစ္ရပါမယ္ အင္အားေတာင့္ဖို႔ ေနေနသာသာ သံုးျမိဳ႕ကြဲျပီး အခ်င္းခ်င္း ခ်ေတာ့ ၾကားက ခမာေတြ ဝင္သမသြား တာနဲ႔ အကုန္ ေျပးၾကရတာ ဘာမွန္းမသိ တဲ႔ လူမ်ိဳးေတြ ခမာ ေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ဒါက စဥ္းစားေဝဖန္ စီစစ္ရမယ့္ အခ်က္ အခ်ိဳ႕ပါ ကိုသာဝတို႔ သမိုင္း သမားေတြ ပိုသိၾကမွာပါ ပိုဆက္ေတြး ႏိုင္ ၾကမွာ ပါ
ဘယ္နည္းနဲ႔ ဒြါယာဝတီဟာ မြန္ႏိုင္ငံပါ လို႔ ယူျပီး ေျပာေနၾကတာလဲ ဆုိတာ နား မလည္ႏိုင္ဘူး ျဖစ္ရတယ္
၁၁ ရာစုမွာ ေျပးရျပီ ဘယ္ကို ေျပးသြား တာလဲ ေတာ့ ဆက္စပ္ယူေတာ့ ဂ်ာဗားက ေက်ာက္စာ မွာ ေရးတဲ႔ ဟာကလည္း မြန္ မွ မဟုတ္ဘဲ အဲဒါ လဲ နီးစပ္ပုဒ္ကို ဆြဲယူ ေျပာတာပဲေလ အေပၚက ၁၄ မ်ိဳး ဆိုတာ ေျပာတာထဲ အဲဒါလည္းပါတယ္
ဒီေတာ့ မြန္ဆိုတဲ႔ အေခၚဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲမွာ ေရာ ဘယ္အခ်ိန္မွာ စသံုးတာလဲ ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႕ဖူးသမွ် အေစာပိုင္းဟာ ေတြ မွာေတာ့ တန္လိုင္း ဆိုတာေတြပဲ ေတြ႕တယ္ ဒီတလိုင္း ဆိုတာလဲ ကိုလိုနီ ေခတ္ေႏွာင္းမွ ျပႆနာ စ တက္တာ သက္ေသ အခိုင္အမာပဲ မင္းေတြ လက္ထက္က ဘာမွမျဖစ္ဘူး သခင္ကိုယ္ေတာ္ မွိုင္းေတာင္းေတာင္ ပဲခူးရာဇဝင္ ျပဇာတ္မွာ တအုပ္လံုး တလိုင္းခ်ည္း ေရးသြားတာ
မြန္က ဘယ္ခ်ိန္မွေပၚလဲ ဆိုရင္ ကိုလိုနီ ေခတ္ စာေပတိုက္ပြဲ ကာလမွာ ဦးဖိုးက်ားက တလိုင္း ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ ေရးတာကို မေက် နပ္လို႔ ျပႆနာက အစပ်ိဳးလာတယ္
အဲခ်ိန္က တန္လိုင္း ေတြက လုစ္နဲ႔ ပနံရေနခ်ိန္ ဦးဖိုးလတ္က လုစ္ကို ထကန္ခ်ခဲ႔တာ မေက် မနပ္ ျဖစ္ေနတဲ႔ လုစ္က မေက်နပ္သူ အခ်င္း ခ်င္း ေပါင္းျပီး လုစ္ေထာင္ေခ်ာက္ထဲ တလိုင္း ေတြ ေျပးဆင္းတာ လူသတ္မွု ေတြျဖစ္လိုျဖစ္ တရားတေဘာင္ ျဖစ္လို ျဖစ္နဲ႔ အဲေနာက္ပိုင္းမွ ဒီမြန္ ဆိုတဲ႔ ေဝါဟာရ က ထြက္လာတာ အဲဒီ ေရွ႕က ေရးခဲ့တဲ႔ စာအုပ္စာတမ္းဖတ္ၾကည့္ရင္ မြန္လို႔မေရးဘူး တလိုင္းသာ ေရးတာ ထင္ရွား ေနတာ
ဒီဟာက ကိုသာဝ ေမးသလို ခမာေတြ ထဲ ကေန ယူျပီး ေခၚတာလည္း မဟုတ္ဘူး
မြန္ခမာလို႔ ေခၚတဲ့ အမည္ ေပၚခ်ိန္ကို ျပန္ၾကည့္ ရင္ ၁၉၀၀ျပည့္ ဝန္းက်င္ ၂၀ ရာစုမွ ေခၚတယ္ ျပႆနာ ထျဖစ္ၾကခ်ိန္နဲ႔ ဒီနာမည္ေတြ ေပၚလာ ခ်ိန္ေတြကို ညွိႏွိုင္း ၾကည့္ရင္ အဲဒီကာလ ဝန္းက်င္တဝိုက္မွ ေပၚလာတဲ႔ ေဝါဟာရလို႔ ေျပာ လို႔ရတယ္ ယူႏိုင္တာေပါ့
က်န္တာ ကြကို ဆက္ယူေတာ့ဗ်ာ လက္ေညာင္း လာျပီ ဟီး ဟီး
မြန္ ညီအစ္ကိုမ်ားကလည္း သက္ေသရေလာက္ စရာေတြ ရွိရင္ ေျပာေပးပါ ဒါေတြ ေျပာတာက လူမ်ိဳးေရးနဲ႔ မဆိုင္ဘူး စဥ္း စားသင့္တာကို လမ္း ေၾကာင္းအလိုက္ ေျပာေနတာေလာက္ပါပဲ

ေမးလို႔သာ ေျဖရတာပါဗ်ာ


==================
ကြ်န္ေတာ္လည္း ပိဋကတ္စာေပေတြ ေလ့လာ ခ်င္တာဗ်ာ ဘယ္လို လုပ္ရမွန္း မသိဘူး အစ္ကို တို႔လိုလည္း မမွတ္မိဘူး ဖတ္လိုက္ ေမ့လိုက္ ျဖစ္ ေနတာ အစ္ကို ေရာ ဘယ္လိုေလ့လာတာလဲ ေျပာျပေပးပါဦး တဲ႔
သူက သူ ေမ့တတ္တာ သူ ပါဠိစာ မဖတ္ႏိုင္တာ ကို အားငယ္ေနတာလို ေျပာလာတာ သူ႔ကိုယ္သူ အားမရျဖစ္ေနတဲ႔ ပံုစံပါ
ကြ်န္ေတာ္ကေရာ ဆရာလားဆို ဘယ္ကလာ ပရိတ္ၾကီးေတာင္ အလြတ္ရတဲ႔သူ မဟုတ္ဘူး မသိတဲ႔သူက မတတ္တဲ႔သူကို လာေမးေတာ့ လည္း အိုးပဲ႔နဲ႔ စေလာင္းပဲ့ ေတြ႕ၾကေလသတည္း ေပါ့ေလ
ဘာျဖစ္ျဖစ္ပါ သိသေလာက္ေလး ေျပာ ေပးပါ မယ္ သိတတ္တဲ႔သူေတြက ဝိုင္းဝန္း ကူညီျပီး ညႊန္ၾကားလမ္းျပ အၾကံျပဳေပး ၾကပါလို႔လည္း ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္ ပစ္မထားၾကပါနဲ႔ အေပ အတူးေလးေတြ ဆိုျပီး မ်က္ႏွာမလႊဲသြား ၾကပါ ကုန္နဲ႔ သင္ေပးၾကပါ
ကြ်န္ေတာ္ ေလ့လာတဲ႔ ပံုစံေလး အခု ေျပာ ျပေပးပါမယ္ အေျခခံ လူပိန္းနည္းပါ
ဓမၼဒါယာ ဒါ ေမ ဘိကၡေဝ ဘဝထ
မာ အာမိသဒါယာ ဒါ
လို႔ ဆိုလိုက္ရင္ ျမင္ လိုက္ရင္ ဒီတရားက သုတၱန္ ကလား သူနဲ႔ ေလ်ာ္တဲ႔ အျခားေနရာက ဇာတ္ ဝတၳဳ စတာေတြနဲ႔ တြဲျပီး စပ္အပ္မိေအာင္ လုပ္ ၾကရတာပါ
ဒီအတြက္ စာဖတ္တဲ႔အခါ မွတ္မိေအာင္ ဖတ္ရ တယ္ အလြတ္ရတာ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး ဘယ္ စာအုပ္မွာ ဒီဟာနဲ႔ ဆိုင္တာရွိတယ္ ဆိုတာေလး ေလာက္ ပထမ အေနနဲ႔ ကိုယ္က သိေနဖို႔ေတာ့ လိုအပ္ပါတယ္ ဒီအတြက္ မွတ္မိေအာင္ဖတ္ရ တယ္ ဆိုတာ ေျပာရတာ အနိမ့္ဆံုး အဆင့္ေျပာ တာပါ
ဓမၼဒါယာ ဒ လုပ္ၾက အာမိသဒါယာ ဒ
မလုပ္ၾကနဲ႔ လို႔ ဆိုလိုက္တယ္ ျမင္လိုက္ တယ္ ဆိုတာနဲ႔ သြားျပီးေတာ့ ခိုင္မာတဲ႔ Authority တစ္ခုကို အရင္ ရေအာင္ လုပ္ရပါတယ္
ဘုရားကေျပာတယ္ ဓမၼကိုသာ အေမြခံၾက အာမိသကို အေမြမခံၾကနဲ႔ တဲ႔
ဒီဟာေလး ေျပာေတာ့ သတိရလာတာ ညီအစ္ကို ဝမ္းကြဲ သံုးေယာက္ သိဒၶတၳ အာနႏၵာ ေဒဝဒတၱ ရယ္ ဘုရားျဖစ္ျပီး ဝါ နည္းနည္း ရျပီးတဲ႔ ကာလ ေပါ့ေလ
အဲဒီမွာ ေဒဝဒတ္က ဘာသြားေျပာလဲဆိုရင္ ေနာင္ေတာ္ဘုရား ေျခာက္ႏွစ္ၾကီး ေတာင္ က်င့္ ရလို႔လည္း ပင္ပန္းလြန္းလွျပီ ေနညမနား သြား ေနရလို႔လည္း ပင္ပန္း လြန္းလွျပီ အျငိမ္းစား ယူ ေတာ္မူပါ ဒီသံဃ အစည္းအရံုးၾကီးကို သူထိန္း ပါ့မယ္ ဆိုျပီး ဘုရားကို သြားေျပာတာ
ဒါက ေဒဝဒတ္က အာမိသ ပဲ ေတြးျပီး သူလို ခ်င္တာ ဓမၼဒါယာ ဒ ကို သူယူသြား တာ မဟုတ္ ဘူး သူက ဘုရားျဖစ္ခ်င္တာ အဲဒါၾကံရင္း လုပ္ၾကံ မွုု ၃ ၾကိမ္ ျပဳျဖစ္တယ္
ဘုရား ဝါေတာ္ ၂၀ ေနာက္ပိုင္းမွာ အရွင္ အာနႏၵာကို အလုပ္အေကြ်းသံဃာအျဖစ္ ေရြး လိုက္တယ္
အဲ ဝါ ၂၀ ေရွ႕ပိုင္း ကာလ မွာ အလုပ္အေၾကြး သံဃာ ၆ ပါး ရွိတယ္ တပါးမွ မျမဲဘူး အဲဒီ ရဟန္းေတြကို သုတ အျဖစ္ နည္းနည္း မွတ္ ရေအာင္ ထည့္ ေျပာေပးပါမယ္
၁။ နာဂသမာလ ၂။ နာဂိတ ၃။ သုနကၡတၱ ၄။ ဥပဝါန ၅။ ေမဃိယ ၆။ သာဂတ ဒီေျခာက္ပါး
ေနာက္ထပ္ သာမေဏၾကီးတစ္ပါး ပါ ေသးတယ္ စုစုေပါင္း ၇ ပါး ဝါေတာ္ ၂၀ ေရွ႕ပိုင္းကာလက အလုပ္ အေၾကြး သံဃာေတြ
ဝါေတာ္ ၂၀ ေနာကိပိုင္းမွာ ရွင္အာနႏၵာ
အားလံုးဆိုရင္ ၈ ပါး ရွိတယ္
အဲဒီမွာ သုနကၡတၱ ဆိုရင္ ဘုရားေနာက္ ဆြမ္းခံ လိုက္ေနရင္း လမ္းမွာ တကၠဒြန္းေတြ (ဂ်ိန္းဘုန္း ၾကီးကိုေျပာတာ) အဝတ္ မဝတ္ဘဲ ေနေနတာ ျမင္ေတာ့ ဟာ အဝတ္ေတာင္ အလွဴမခံၾကဘူး ကိေလသာ ကုန္ျပီ ကိေလသာ ေခါင္းပါးလိုက္ၾက တာ လို႔ သူကေတြးတာ ဒီေတာ့ တဆက္တည္း ေပါ့ေလ ဘုရားဟာ ကိေလသာ မကုန္ေသးဘူး ထင္ျပီး ဘုရားကိုထားခဲ႔ျပီး ေျပးေတာ့တာပဲ
နာဂသမာလ ဆိုရင္လည္း ဘုရားနဲ႔အတူ ခရီး သြားရင္း လမ္းမွာ သပိတ္ၾကီး ခ်ထား ခဲ႔ျပီးေတာ့ ကိုယ္ေတာ္လည္း ၾကိဳက္တဲ႔ လမ္းသြား တပည့္ ေတာ္လည္း ၾကိဳက္တဲ႔ လမ္း သြားမယ္ ေျပာေရာ အဲဒါ အေၾကာင္းက သူက ခရီးတိုေအာင္ ျဖတ္ လမ္းက သြားမယ္ ေျပာေတာ့ ဘုရားက လမ္းရိုး အတိုင္းပဲ သြားၾကဖို႔ ေျပာတယ္ အဲမွာ လမ္းေရြး ျပီး ဘုရားနဲ႔ ျငင္းတာ ေနာက္ေတာ့ သူကေတာ့ ျဖတ္လမ္းကပဲ သြားမယ္ ဆိုျပီး ဘုရားကို ဆန္႔က်င္ျပီး သြားပါေရာ သူသြားတဲ႔လမ္းမွာ ဓါးျပ အတိုက္ခံရတာ သဃၤန္းပါ မက်န္ဘူး ဆရာကို အာခံတဲ႔ အႏၲရာယ္
ေမဃိက ကေတာ့ စာလိယေတာင္မွာ ဘုရားနဲ႔ ႏွစ္ပါး အတူတူ ေနေနတုန္း ဘုရားကို ထားခဲ႔ျပီး သူ႔ဟာသူ တရားသြား က်င့္တာ သူကေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ သြားတာပါ ဒါေပမယ့္ သူက ဘုရားရဲ႕ အလုပ္အေကြ်း သံဃာ အျဖစ္ ပါလာတဲ႔ ဟာ ထားခဲ႔ျပီး သြားတာ
ဒါက စဥ္းစားသင့္တယ္ ကိုယ့္ကိစၥ ဘယ္ ေလာက္ အေရးၾကီးၾကီး မိဘ ဆရာကို အဲသလို တစ္ဦးတည္း ထားခဲ႔ျပီး မသြားသင့္ဘူး
လူကေတာ့ ဆင္ေျခမ်ားမွာ သံဃာ ဆိုရင္ ဒီေန ရာမွာ ဘာမွ ေျပာစရာ မရွိဘူး ေနကို ေနေနသင့္ တယ္ သူ႔မွာ အေရးၾကီးတဲ႔ ကိစၥဆိုတာ အဲဒီ အလုပ္ပဲ ရွိတာ ဘဝဆိုတာက တခါတခါမွာ တစ္ဦး တစ္ေယာက္တည္း ေနလို႔ မျဖစ္တာေတြ ရွိတယ္ ဒါကို သတိရေနဖို႔ လိုတယ္
နာဂသမာလ နာဂိတ ေမဃိယ သုနကၡတၱ တို႕က ဘုရားဆီ တပည့္ခံျပီး ဆရာကို အထင္ေသးၾက တာ ဒါက အေတြးအေခၚ ပိုင္းပဲ ေဒဝဒတ္ က်ေတာ့ စိတ္ဓါတ္ညံ့တာကေန စတာ
ဥပဝါန ဆိုတာက တစ္ပါး ဒီရဟန္းက မွတ္တမ္း အရိုင္းမရွိဘူး က်န္တဲ႔ ကိုယ္ေတာ္ေတြက မွတ္တမ္းမေကာင္းဘူး ဥပဝါနက မေကာင္းတဲ႔ မွတ္တမ္း လံုးဝ မရွိတာ ထူးတယ္ေပါ့ ေျခာက္ ပါးမွာ သူ႔တပါး တည္း မရွိတာ ဒီရဟန္း နာမည္ ရင္းႏွီးျပီးသား ျဖစ္ၾကမွာပါ
ဘုရားပရိနိဗၺာန္ျပဳခါနီးေတာ့ ဘုရားေရွ႕ ပိတ္ျပီး ထိုင္ေနတာဟာ ဒီရဟန္းပဲ
ဘုရားက သူ႕ကို ေျပာတယ္
အေပဟိ ဥပဝါန အေပဟိ ဥပဝါန တဲ႔
ဥပဝါန ဖယ္လိုက္ ဖယ္လိုက္ တဲ႔
အဲလို ေျပာတယ္ ဒီအခါမွာ ရွင္အာနႏၵာက ဘုရား ကို ဘာဝင္ေျပာသလဲ ဆိုရင္
အရွင္ဘုရား ငယ္ငယ္တုန္းက သူပဲ လုပ္ေကြ်း လာခဲ့တာ အလုပ္အေကြ်းေကာင္းပါ သူ႔ကို မပစ္ ပယ္ပါနဲ႔ ဘုရား တဲ႔ အဲလို ဝင္ေျပာတာ စိတ္ထား ေလးေတြ ၾကည့္ ဘယ္လိုကြာၾကလဲလို႔
အဲလိုေျပာေတာ့ ဘုရားက အာနႏၵာ ဟိုေနာက္မွာ နတ္ေတြက စိတ္ ဆိုးေနၾကတယ္တဲ႔ ဘာေၾကာင့္ စိတ္ဆိုးေနလဲ ဆိုရင္ ဥပဝါန က ဘုရားနဲ႔ အရမ္း နီးကပ္ေနေတာ့ ဘုရားမ်က္ႏွာက သူ႔နဲ႔ ကြယ္ ေနလို႕ စိတ္ဆိုးေနၾကတာ
နတ္မ်က္စိနဲ႔ ေဖာက္ျပီး ၾကည့္လို႔ရတယ္ ဒါေပမယ့္ အဲခ်ိန္မွာ ဥပဝါန ခႏၶာကို နတ္ ေတြက ေဖာက္ျပီး မၾကည့္ႏိုင္ၾကဘူး ျဖစ္ ေနတာ ထူးျခား ျဖစ္စဥ္ေပါ့ ဒီဟာကလည္း အေၾကာင္းမဲ႔ ျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူးတဲ႔
ဥပဝါနဟာ ကႆပ ဘုရားလက္ထက္က
ေစတီမွာ တံျမက္စည္း ေန႔တိုင္း အျမဲ လွဲ ေလ့ရွိ တယ္ အဲဒီ တံျမက္စည္းလွဲခဲ႔လို႔ ရတဲ႔ အက်ိဳးက ခုဘဝမွာ ခႏၶာကိုယ္ ၾကံ႕ ခိုင္ က်စ္လစ္ျပီး နတ္ ေတြေတာင္ သူ႔ခႏၶာ ကို ေဖာက္မၾကည့္ႏိုင္ဘူးတဲ႔ တံျမက္စည္း လွဲလို႔ ရတဲ႕အက်ိဳးေက်းဇူးေနာ္ တုတ္ျပီး ဓါးျပီး ေသနတ္ျပီးေလာက္ကေတာ့ သနားတယ္ ေျပာရမယ့္ အေနအထားပဲ
ဘုရား ၂၁ ဝါ ရေတာ့ ရွင္အာနႏၵာကို ေရြးလိုက္ တယ္ ဘုရားက အသက္ၾကီး လာေတာ့ က်မၼာ ေရး မေကာင္းဘူး ေခါင္းခဲတယ္ ခါးနာတယ္ ဝမ္းနာတယ္ ဒီ ၃ မိ်ဳး ရွိတယ္ ထားေတာ့ ဒါေတြပါ ဆက္ ေျပာေနရင္ ေပရွည္ေနဦးမွာ
ရွင္အာနႏၵာကို ေရြးေတာ့ ရွင္အာနႏၵာက ဒီ အတိုင္း လက္မခံဘူး သိျပီးသားေတြ မဟုတ္ လား သူေတာင္းဆိုတာေတြ လုပ္ ေပးမွ လက္ခံ မယ္ ဆိုျပီး တစ္ခုစီ ေျပာ တာ သူ႔အတြက္ တစ္ခု မွ မပါဘူး စိတ္ဓါတ္က အဲလို စံျပဳစရာ ေဒဝဒတ္ နဲ႔ ကေတာ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ပဲ ဓမၼဒါယာ ဒ ကို ယူသြားတာ
ေနာက္တစ္ခ်က္က သူေတာင္းတဲ႔အထဲ မွာ တရားေဟာခဲ႔သမွ် သူ႔ကို ျပန္ေဟာေပး ဖို႕ဆို တာေလး ပါတယ္
အစက ကြ်န္ေတာ္လည္း ဝါေတာ္ ၂၀ ေရွ႕ပိုင္းက ေဟာခဲ႔တာေတြ သူမ်ားမ်ား ျပန္မနာရဘူး ထင္ တာပဲ စာေတြေတာင္ ေရးထားတာ ရွိေသးတယ္ အဲဒီအခ်က္ေလး ေခ်ာ္ေနတာ ျပန္ျပင္ထား ရပါ ဦးမယ္ ေနာက္ ပါဠိ ေတာ္ၾကည့္ရင္းကမွ သူ အကုန္ ျပန္ျပီး နာခဲ႔ရမွန္း သိလာတယ္
သူေျပာတာက သူမၾကားနာဖူးေသးသမွ် ဘာမွ မရွိခ်င္ဘူး သူအကုန္ၾကားသိလို တယ္ ဆိုေတာ့ အဘိဓမၼာကို ရွင္အာနႏၵာ ကို ဘုရား ျပန္ေဟာ ေသးတယ္လို႔ အဓိပၸါယ္ ရတယ္ နတ္ျပည္မွာပဲ ေဟာခဲ႔တာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ေပၚလာတယ္
ကြ်န္ေတာ္က အဲသလို ေကာက္ယူတယ္
ဒီယူဆခ်က္ဟာ မမွားဘူးလို႔ ေမ်ွာ္လင့္ပါ တယ္ စာဖတ္သူထဲက ပိုတတ္သိ နားလည္တဲ႔ ရဟန္း ရွင္လူ အေပါင္းတို႔က ညႊန္ၾကား ျပသေပးေစ လို ပါတယ္
ဧဝံ ေမ သုတံ ဒီလို ၾကားဖူးတယ္ပဲ လိုခ်င္တာ မၾကားနာဖူးတာ မရွိေစရဘူး ဆိုတာ ေတာင္းခဲ႔ တာ
ဧဝံ ေမ သုတံ ဆိုတဲ႔ စကားက ပထမ သဂၤါယနာ တင္ခ်ိန္မွာ ဒီစကားကိုက သြားျပီး အသံုးတည့္ သြားတာ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဓမၼစၾကာ စျပီး အစရြတ္ ကတည္းက ဧဝံ ေမ သုတံ ဧကံ သမယံ ဆိုျပီး ရွင္အာနႏၵာ က အကုန္ ျပန္ေျပာသြားတာ
လူကပ္ေတြ က ေျပာမွာေပါ့ ေ့ဟ ဓမၼစၾကာေဟာ တာ အာနႏၵာေတာင္ ရဟန္းမဝတ္ေသးတဲ႔ အခ်ိန္က ေဟာတာ ဘယ္လိုျဖစ္ႏိုင္ပါ့ မလဲ ဆို တာ ေျပာလာႏိုင္တယ္ေပါ့
ဒါေပမယ့္ ရွင္အာနႏၵာရဲ႕ လုပ္အားခထဲက မၾကား နာဖူးတာ မရွိေစရ ဆိုတာနဲ႔ ျပန္ ေကာက္ရင္ အဲဒီေမးခြန္းက ေျဖျပီးသား ျဖစ္တယ္ ဒါေၾကာင့္ပဲ သူျပန္ေျပာႏိုင္တာေပါ့
အင္း… ပိုစ့္မွာ ေျပာေပးတာက တျခား စာက ေရး ရင္း အရွိန္ရသြားတာ အဲဒါ ျပန္ ေကာက္ေျပာရင္ စာေလ့လာတာက ကနဦးအေနနဲ႔ ဆိုရင္ ဖတ္ရင္ အာရံုထည့္ ျပီး မွတ္မိေအာင္ ဖတ္ဖို႔ စာတစ္ပိုဒ္ ဂါထာ တစ္ပုဒ္ ျမင္ရင္ ကိုယ္ဖတ္မွတ္ဖူးတာေတြ နဲ႔ စပ္ျပီး ယူတတ္ဖို႔ သံုးသပ္ဖို႔ ဆိုတာ ေလးကို ပထမဆံုး ၾကိဳးစားရတာပါ ေနာက္ေတာ့လည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဆရာေတြ ဆံုးမၾကတဲ႔ စကားပဲ ငွားေျပာရရင္ က်မ္းေပါက္ေအာင္ ေလ့လာသြား ေပါ့
မမွတ္မိဘူး ေမ့ေမ့သြားတယ္ ဆိုတာက
ဖတ္တဲ႔အခါ ၾကားနာတုန္းအခါက အာရံု စူးစိုက္မွု နည္းရင္ နည္းသေလာက္ မမွတ္ မိဘူး ျဖစ္တာပါ ဒါက ေလ့က်င့္ယူလို႔ လည္းရတဲ႔ အရာမ်ိဳးပါ ေမ့တတ္တယ္ဆိုျပီး အားမငယ္ပါနဲ႔ လူတိုင္း ေမ့တတ္တဲ႔ သူခ်ည္းပါပဲ အာရံုဘယ္ေလာက္ စူးစိုက္ျပီး ဖတ္သလဲ ၾကားနာသလဲ ဆိုတာက အဓိက အခ်က္ပါပဲ ဒါေလးပဲ လုပ္ပါ အဆင္ေျပ သြားပါလိမ့္မယ္
ကြ်န္ေတာ္စာေရးတယ္ ဆိုတာလည္း အဲဒီဟာကို ေလ့က်င့္ယူေနတာကလည္း တပိုင္းပါတယ္ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ နားလည္သလဲ ဆိုတာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စီစစ္ ေနတာမ်ိဳးပါပဲ
ဒီဟာက စာေလ့လာတာရဲ႕ အေျခခံ အဆင့္ေပါ့ ေနာက္ထပ္က တတ္ထား သိထားတာကို အသံုး ခ်ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ ပါ ဒါကေတာ့ အေျခခံသမား လဲ လုပ္ရင္း မွတ္ ဖတ္ရင္းလုပ္ အဲလိုသြားရင္ ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပါပဲ လို႔ အၾကံျပဳေပးလိုက္ ပါတယ္ အဆင္ေျပပါေစ

အဂတိ ကင္းမဲ့ဇံုက အားကစားပြဲ


---------------------------------------
တရားအားထုတ္ပြားမ်ားတဲ့အခါ ဓမၼရာဂ ဓမၼတဏွာက ခံခံေန လို႔ ေအာက္ မဂ္ကိုေရာ အထက္အထက္ မဂ္ဖိုလ္တို႔ကိုပါ မတက္နိုင္ မရ နိုင္ဘူး လို႔ ေျပာၾကတယ္ ဒီလို ျဖစ္တာမ္ိ်ဳးက ဘာဝနာတရား ပြားမ်ားသူေတြမွာ ျဖစ္ေပၚတတ္ တဲ့ တရားဆိုး တစိမ်ိဳးပဲ။
သမထ ဘာဝနာ အားထုတ္လို႔ စ်ာနသမာဓိ အပိုင္းေရာက္သြား ေတာ့ စ်ာနလာဘီ ပုဂၢိဳလ္ဟာ သူရထားတဲ့ စ်ာန္တရားကို ႏွစ္သက္သာယာျပီး အခါခါ ဝင္စားၿပီး ေနေတာ့တာ အဲဒီလို စ်ာန္ထဲ မွာ သာယာနစ္ေမ်ာ ကာ ေနတာကို ဓမၼတဏွာ ဓမၼရာဂ ဓမၼနႏၵီ လို႔ ေခၚတယ္။
ဝိပႆနာပြားမ်ားတဲ့ သူကလည္း သမၼသနဉာဏ္ ပိုင္းကေနၿပီး ဥဒယ ၀ယ ႐ုပ္နာမ္တို ႔ျဖစ္ ပ်က္မႈ ကို က်က်နန ပိုင္းျခားသိျမင္တဲ့ဉာဏ္ ရင့္သန္ ရင့္သန္ကာ ဘဂၤဉာဏ္၊ ဘယဉာဏ္၊ အာဒီနဝ ဉာဏ္၊ နိဗၺိႏၵ ဉာဏ္၊ မုစၥိတုကမ်တာဉာဏ္၊ ပဋိသခၤါဉာဏ္အထိ ႐ုပ္နာမ္ဓမၼ တို႔ ရဲ႕ ျဖစ္ ပ်က္မႈ အသိအမွတ္ဉာဏ္ေတြဟာ အားေကာင္း လ်င္ျမန္လာကာ ႀကိဳးစား အား ထုတ္ရမႈ သမၼာဝါယမ မဂၢင္ အရွိန္အဟုန္ ေလ်ာ့နည္းၿပီး အလြန္ သိမ္ေမြ ႕ႏူးညံ့တဲ့ အသိဉာဏ္ အမွတ္ သေဘာေတြ ေပၚလာလ်က္ ႀကိဳး စား အားထုတ္ မႈလည္း မျပဳရဘဲနဲ႕ အလြန္မွတ္လို႔ေကာင္းေနတဲ့ သခၤါ႐ုေပကၡာဉာဏ္ ထဲ ေရာက္ေနတယ္။
အဲဒီအခါ ေယာဂီဟာ ေျဖာင့္တန္းညက္ေညာတဲ့ လမ္းမႀကီးေပၚ၌ အရွိန္ အဟုန္ျပင္းစြာ နဲ႕ ေမာင္း ႏွင္သြားတဲ့ ယာဥ္ေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး ဘာမွ အားမ ထုတ္ ရဘဲ လိုက္ပါသြားတဲ့ သူလို၊ လ်င္ျမန္စြာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ႐ုပ္နာမ္တို ႔ျဖစ္ပ်က္မႈ သခၤါရဓမၼ ေတြေပၚမွာ ေရွ႕ကလို ဝီရိယ မစိုက္ရေတာ့ဘဲ လ်င္ျမန္စြာနဲ႕ လိုက္သိေနတဲ့ သခၤါ႐ုေပကၡာ ဉာဏ္ဟာ ေလာကီ ဝိပႆနာ ဉာဏ္တရားေတြ ထဲမွာ ေတာ့ ႏွစ္သက္သာယာ ခင္မင္တြယ္တာ စရာ အေကာင္းဆုံးပဲလို႔ ဆုိၾကတယ္
ဒါေၾကာင့္ ဝိပႆနာဓမၼ အားထုတ္ ပြားမ်ားသူ တို႔မွာ သမၼာဝါယာမ မဂၢင္နဲ႕ သတိ မေမ့ရေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ မျပဳရေတာ့တဲ့အတြက္ အဲဒီ သာယာႏွစ္ သက္ဖြယ္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္တဲ့ သခၤါ႐ုေပကၡာဉာဏ္ ထဲ မွာခ်ည္းပဲ အၾကာႀကီး နစ္နစ္ၿပီး မွတ္သိေန တာကိုပဲ ဓမၼတဏွာ ဓမၼရာဂ ဓမၼနႏၵီ လို႔ ေခၚတယ္
ေနာက္ထပ္အျခား အေသးအဖြဲေတြ ျဖစ္တဲ့ ၾသဘာသ၊ ပီတိ၊ ပႆဒၶိ…. စတဲ့ ဓမၼ တဏွာ ေတြကေတာ့ ထင္ရွားေနလို႔ ေျပာစရာ မလို ေတာ့ပါဘူးထင္ပါတယ္
တရားကိုပယ္ေတာ့ ဒုကၡေတာမွာ ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္ တရားကို တြယ္ေတာ့ နီးနီးေလးနဲ႔ေ၀းေနတတ္တယ္ Big Bag လို ေအာ္ေနရတတ္တယ္
တရားနဲ႔ေနတယ္ ဆိုတာ တရားကို ဖက္တြယ္ ထားခိုင္းတာ မဟုတ္ဘူး
သေဘာအတိုင္း စီးေမ်ာျပီး သိသိေပးေနဖို႔ကိုပဲ ေျပာတာ တြယ္စရာဆိုလိုလို႔ ဘာမွ မရွိတဲ့ အတု အေယာင္ ေလာကကေန တြယ္စရာ ဘာမွမရွိတဲ့ အစစ္အမွန္ ဆီသြားဖို႔ အားလံုးကို လႊတ္ခ်ထား ခဲ့လိုက္ဖို႔ေတာ့ လိုအပ္တယ္
ကိုယ္ပိုင္တာ တစ္ခုမွမရွိဘူး ဆိုတာ သိေနျပီး တာေတာင္မွ အားလံုးကို စြန္႔ထားခဲ့ဖို႔ ၀န္ေလး ေနတတ္ေသးတာက ေလာကီအလိုအားျဖင့္ ေျပာရရင္ေတာ့ လူပီသ တယ္ ေျပာရမွာပါ ေလာကုတၱရာ အလိုအရကေတာ့ ပစ္ခ်ထားခဲ့ ဖို႔ပါပဲ
စြန္႔၀ံ႔သူသာ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္တဲ့ ဒီကစားပြဲမွာ ပစ္ခ်ႏိုင္သမွ် ျမန္ျမန္ ပစ္ခ် ထားခဲ့တဲ့နည္း တစ္ခုတည္းပဲ အသံုးျပဳခြင့္ ေပးထားတယ္ ပန္း၀င္တာ အခ်ိန္ အကန္႔အသန္႔ မရွိဘူး ပန္း၀င္သူတိုင္း ရတဲ့ဆုက အားလံုး တန္းတူပါပဲ
ဒီကစားပြဲရဲ႕ အဆံုးအျဖတ္ျပဳပံုက ကစားသမား လည္းျဖစ္တဲ့သူက လႊတ္ခ်ထား ခဲ့၀ံ့တဲ့ သတၱိ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ ဘယ္ေလာက္ျမန္ျမန္ ခ်ထား ခဲ့ႏိုင္သလဲ ဆို တာ ၾကည့္ျပီး အာဂလူခ်ြန္ ေရြးခ်ယ္တဲ့ စနစ္ပါ ဘက္လိုက္မွုကင္းတယ္
သင့္အစြမ္းအစ အမွန္ကို ထုတ္ေဖာ္ျပသခြင့္ ရတဲ့ (သိရႏိုင္တဲ့) အမွန္ကန္ဆံုး ဒိုင္လူၾကီးနဲ႔ လိမ္လို႔မရတဲ့ ကစားနည္း ကိုေဆာ့ရတာပါ သံုးေလာကမွာ မွန္မွန္ကန္ကန္ ကစားႏိုင္တဲ့ အားကစား နည္းဆိုတာ ဒီတစ္ခုတည္းရယ္ သာေလ......
=========================
အဂတိ ကင်းမဲ့ဇုံက အားကစားပွဲ
---------------------------------------
တရားအားထုတ်ပွားများတဲ့အခါ ဓမ္မရာဂ ဓမ္မတဏှာက ခံခံနေ လို့ အောက် မဂ်ကိုရော အထက်အထက် မဂ်ဖိုလ်တို့ကိုပါ မတက်နိုင် မရနိုင်ဘူး လို့ ပြောကြတယ် ဒီလို ဖြစ်တာမ်ိုးက ဘာဝနာတရား ပွားများသူ တွေ မှာ ဖြစ်ပေါ်တတ်တဲ့ တရားဆိုး တစိမျိုးပဲ။
သမထ ဘာဝနာ အားထုတ်လို့ ဈာနသမာဓိ အပိုင်းရောက်သွား တော့ ဈာနလာဘီ ပုဂ္ဂိုလ်ဟာ သူရထားတဲ့ ဈာန်တရားကို နှစ်သက်သာယာပြီး အခါခါ ဝင်စားပြီး နေတော့တာ အဲ့ဒီ လို ဈာန်ထဲမှာ သာယာနစ်မျော ကာ နေတာကို ဓမ္မတဏှာ ဓမ္မရာဂ ဓမ္မနန္ဒီ လို့ ခေါ်တယ်။
ဝိပဿနာပွားများတဲ့ သူကလည်း သမ္မသနဉာဏ်ပိုင်းကနေပြီး ဥဒယ ၀ယ ရုပ်နာမ်တို ့ဖြစ် ပျက်မှုကို ကျကျနန ပိုင်းခြားသိမြင်တဲ့ဉာဏ် ရင့်သန် ရင့်သန်ကာ ဘင်္ဂဉာဏ်၊ ဘယဉာဏ်၊ အာဒီနဝဉာဏ်၊ နိဗ္ဗိန္ဒ ဉာဏ်၊ မုစ္စိတုကမျတာဉာဏ်၊ ပဋိသင်္ခါဉာဏ်အထိ ရုပ်နာမ်ဓမ္မ တို့ ရဲ့ ဖြစ် ပျက်မှု အသိအမှတ်ဉာဏ်တွေဟာ အားကောင်း လျင်မြန်လာကာ ကြိုးစား အား ထုတ်ရမှု သမ္မာဝါယမမဂ္ဂင် အရှိန်အဟုန် လျော့နည်းပြီး အလွန် သိမ်မွေ ့နူးညံ့တဲ့ အသိဉာဏ် အမှတ်သဘောတွေ ပေါ်လာလျက် ကြိုး စား အားထုတ် မှုလည်း မပြုရဘဲနဲ့ အလွန်မှတ်လို့ကောင်းနေတဲ့ သင်္ခါရုပေက္ခာဉာဏ် ထဲ ရောက်နေတယ်။
အဲဒီအခါ ယောဂီဟာ ဖြောင့်တန်းညက်ညောတဲ့ လမ်းမကြီးပေါ်၌ အရှိန် အဟုန်ပြင်းစွာ နဲ့ မောင်းနှင်သွားတဲ့ ယာဉ်ပေါ်မှာ ထိုင်ပြီး ဘာမှ အားမထုတ် ရဘဲ လိုက်ပါသွားတဲ့ သူလို၊ လျင်မြန်စွာဖြစ်ပေါ်နေတဲ့ ရုပ်နာမ်တို ့ဖြစ်ပျက်မှု သင်္ခါရဓမ္မတွေပေါ်မှာ ရှေ့ကလို ဝီရိယ မစိုက်ရတော့ဘဲ လျင်မြန်စွာနဲ့ လိုက်သိနေတဲ့ သင်္ခါရုပေက္ခာဉာဏ်ဟာ လောကီ ဝိပဿနာ ဉာဏ်တရားတွေ ထဲမှာ တော့ နှစ်သက်သာယာ ခင်မင်တွယ်တာစရာ အကောင်းဆုံးပဲလို့ ဆိုကြတယ်
ဒါကြောင့် ဝိပဿနာဓမ္မ အားထုတ် ပွားများသူတို့မှာ သမ္မာဝါယာမ မဂ္ဂင်နဲ့ သတိ မမေ့ရအောင် ကြိုးစားအားထုတ်မှု မပြုရတော့တဲ့အတွက် အဲဒီ သာယာနှစ် သက်ဖွယ် အကောင်းဆုံးဖြစ်တဲ့ သင်္ခါရုပေက္ခာဉာဏ် ထဲ မှာချည်းပဲ အကြာကြီး နစ်နစ်ပြီး မှတ်သိနေ တာကိုပဲ ဓမ္မတဏှာ ဓမ္မရာဂ ဓမ္မနန္ဒီ လို့
ခေါ်တယ်
နောက်ထပ်အခြား အသေးအဖွဲတွေ ဖြစ်တဲ့ သြဘာသ၊ ပီတိ၊ ပဿဒ္ဓိ…. စတဲ့ ဓမ္မ တဏှာ တွေကတော့ ထင်ရှားနေလို့ ပြောစရာ မလိုတော့ပါဘူးထင်ပါတယ်
တရားကိုပယ်တော့ ဒုက္ခတောမှာ ဖြစ်ချင်တာ ဖြစ်နေလိမ့်မယ် တရားကို တွယ်တော့ နီးနီးလေးနဲ့ေ၀းနေတတ်တယ် Big Bag လို အော်နေရတတ်တယ်
တရားနဲ့နေတယ် ဆိုတာ တရားကို ဖက်တွယ်ထားခိုင်းတာ မဟုတ်ဘူး
သဘောအတိုင်း စီးမျောပြီး သိသိပေးနေဖို့ကိုပဲ ပြောတာ တွယ်စရာဆိုလိုလို့ ဘာမှ မရှိတဲ့ အတုအယောင်လောကကနေ တွယ်စရာ ဘာမှမရှိတဲ့ အစစ် အမှန် ဆီသွားဖို့ အားလုံးကို လွှတ်ချထားခဲ့လိုက်ဖို့တော့ လိုအပ်တယ်
ကိုယ်ပိုင်တာ တစ်ခုမှမရှိဘူး ဆိုတာ သိနေပြီးတာတောင်မှ အားလုံးကို စွန့် ထားခဲ့ဖို့၀န်လေးနေတတ်သေးတာက လောာကီအလိုအားဖြင့် ပြောရရင်
တော့ လူပီသ တယ် ပြောရမှာပါ လောကုတ္တရာအလိုအရကတော့ ပစ်ချ ထားခဲ့ဖို့ပါပဲ
စွန့်ဝံ့သူသာ လွတ်မြောက်နိုင်တဲ့ ဒီကစားပွဲမှာ ပစ်ချနိုင်သမျှ မြန်မြန် ပစ်ချ ထားခဲ့တဲ့နည်း တစ်ခုတည်းပဲ အသုံးပြုခွင့် ပေးထားတယ် ပန်း၀င်တာ အချိန် အကန့်အသန့် မရှိဘူး ပန်း၀င်သူတိုင်း ရတဲ့ဆုက အားလုံး တန်းတူပါပဲ
ဒီကစားပွဲရဲ့ အဆုံးအဖြတ်ပြုပုံက ကစားသမားလည်းဖြစ်တဲ့သူက လွှတ်ချထား ခဲ့ဝံ့တဲ့ သတ္တိ ဘယ်လောက်ရှိလဲ ဘယ်လောက်မြန်မြန် ချထားခဲ့နိုင်သလဲ ဆို တာ ကြည့်ပြီး အာဂလူချွန် ရွေးချယ်တဲ့ စနစ်ပါ ဘက်လိုက်မှုကင်းတယ်
သင့်အစွမ်းအစ အမှန်ကို ထုတ်ဖော်ပြသခွင့် ရတဲ့ (သိရနိုင်တဲ့) အမှန်ကန်ဆုံး ဒိုင်လူကြီးနဲ့ လိမ်လို့မရတဲ့ ကစားနည်း ကိုဆော့ရတာပါ သုံးလောကမှာ မှန်မှန်ကန်ကန် ကစားနိုင်တဲ့ အားကစား နည်းဆိုတာ ဒီတစ်ခုတည်းရယ်သာလေ......
ဒကာ။ ။ပြည့်စုံတဲ့ အဖြေမို့ အားရ နှစ်သက် ကျေနပ်လှပါတယ် ဆရာတော်၊ ဓမ္မတဏှာအကြောင်း ကောင်းကောင်းသိကြပါပြီ။

အမွန္တရားသည္ ဗုဒၶျဖစ္၏


=====================
လူသတၱဝါသည္ သိန္းသန္းမ်ားစြာ ရွည္ၾကာေဝးလွ အတိတ္ဟု ဆိုအပ္ေသာ ေခတ္သမယတို႔မွစ၍ မိမိ၏အာသာ ဆႏၵအလို ျပည့္ဝေရး အတြက္ အခက္အခဲ စြဲၿမဲႀကံစည္ ထိုဤမ်ားလွ ဥပါယ အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ျဖင့္ မိမိ၏ အသိဉာဏ္ပညာကိုရင့္သန္ ထြားက်ိဳင္း ေစခဲ့၏။
အလြန္ေရွးက် ရိုင္းစိုင္းလွေသာ(ဝါ)အသိပညာ၊ ဥာဏ္ပညာ နဂို၊ ထူပိန္း လွ ေသာ အေျခအေနမွ တစ္ဆင့္ထက္ တစ္ဆင့္ ျမင့္၍ျမင့္၍ တက္လာခဲ့ ၏။ အဝိဇၨာေမာဟတည္းဟူေသာ တိမ္မည္းတိမ္ပုပ္ ဖုံးအုပ္လႊမ္းၿခဳံ အလင္းလုံခန္း သဖြယ္ အေရာင္ထုထည္ ထူေျပာလွ ေသာ မိမိ၏ ဦးေႏွာက္အတြင္းသို႔ ဝိစာရဏ ဥာဏ္တည္းဟူေသာ အလင္းေရာင္ကို ထိုးေဖာက္၍ ဝင္ေရာက္ေစခဲ့ေလၿပီ။
ေမာဟအဝိဇၨာ ထူထဲလွစြာ ဖုံးလႊမ္းေနျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ မွားယြင္း ခြၽတ္ေခ်ာၼႈမ်ားေၾကာင့္လည္းေကာင္း ထိတ္လန႔္ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈ မ်ားေၾကာင့္ လည္းေကာင္း လူသတၱဝါ၏ အသိအျမင္ အဆင္အျခင္ တိုးတက္မႈ ဖင့္ေႏွးခဲ့ ရ၏။
 တျဖည္းျဖည္း တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ေရွ႕သို႔ တိုးတက္လာေသာအခါမွသာလွ်င္ လူ သတၱဝါ သည္ အမွန္ကို ေတြ႕ျမင္ခြင့္ရေလေတာ့၏။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကုေဋကုဋာတို႔ ပတ္လုံး ၄င္းသည္ အမွန္တည္း ဟူေသာ အလင္းေရာင္ေ အာက္သို႔ ခရီး ဆိုက္ေရာက္ေရး အတြက္ ျဖည္းျဖည္းေႏွးေႏွး ေလးေလးမွန္မွန္ ယက္ကန္ ယက္ကန္ႏွင့္ ယိမ္းခ်ည္ တစ္ခါ ယိုင္ခ်ည္တစ္လွည့္ ေကြ႕ခ်ည္တစ္ဖုံ ေကာက္ ခ်ည္ တစ္မ်ိဳး အလ်ားထိုးတစ္လည္ တြားခ်ည္တစ္လွည့္ အတိဒုကၠရ ပင္ပန္း ၿငိဳျငင္ လွစြာ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ေလသည္။ ယင္းသို႔ အပတ္တကုတ္ ေနာက္ မဆုတ္ပဲ အားထုတ္ႀကိဳးစား ခဲ့ျခင္း ေၾကာင့္ လူသတၱဝါသည္ နည္းမ်ားမဆို ဝိစာရဏဥာဏ္ ဝင္၍ ရဲရဲ ရင့္ရင့္ ႀကံစည္စဥ္းစားျပဳလာေလၿပီ။
သို႔ေသာ္ ကမၻာေလာကႀကီးသည္ လ်င္ျမန္ေသာ အရွိန္ျဖင့္ ေျပာင္းလဲ ေနေခ် ၏။ အေဟာင္းမ်ားလည္း အသစ္ကို ေနရာ ဖယ္ေပးလ်က္ ေန ေခ်ၿပီ။ ရက္ စက္ၾကမ္းတမ္း ၾကက္သီးျဖန္းေလာက္ေအာင္ အသည္း ႏွလုံး တုန္ဖြယ္ရာ အမ်ား ပါဝင္သည့္ ရိုင္းစိုင္းေသာအယူဝါဒမ်ားသည္ တိုးတက္၍ အသိဥာဏ္ ရင့္က်က္ေသာ လူသတၱဝါ အတြက္ မ်ိဳခ်၍ မျဖစ္နိုင္ေသာ ေဆးခါးႀကီး သဖြယ္ ျဖစ္ကုန္ေလၿပီ။
အဝိဇၨာေမာဟ ထူေျပာလွေအာင္ အေမွာင္ဖုံးလႊမ္းေနေသာ ကမၻာ ေလာက ႀကီးအတြင္း၌ မေျပာပေလာက္ေအာင္ အေရာင္ေတာက္၍ ေနေသာ အမွန္ တရားကို မေတြ႕၊ ေတြ႕ေၾကာင္း နည္းေကာင္း လမ္းေကာင္းတို ႔ျဖင့္ ေၾကာင္း က်ိဳးဆင္ျခင္လ်က္ လိုက္လံ ရွာေဖြရျခင္း ထက္ ပိုမိုျမင့္ျမတ္ လူသတၱဝါတို႔ အသက္ႏွင့္ လဲ၍ျပဳလုပ္အပ္ေသာ လုပ္ငန္း မရွိေတာ့ၿပီ။
အမွန္သည္ ငါတို႔၏ ကမၻာေလာကအတြင္းရွိ ရတနာအေပါင္းတို႔တြင္ အျမင့္ ဆုံး အျမတ္ဆုံး အေကာင္းဆုံးရတနာ ျဖစ္၏။ ၄င္းသည္ ေျပာင္းလဲ ပ်က္စီး တတ္ေသာ ဤေလာကအတြင္း၌ မေျပာင္းမလြဲ၊ အၿမဲတည္ ေနေသာ အရာ ျဖစ္၏။
အမွန္သည္ လူသတၱဝါတို႔၏ ဒုကၡကို သုချဖစ္ေအာင္ ဖန္ဆင္းနိုင္၏။ ၄င္း သည္ ေသမ်ိဳးျဖစ္ေသာ လူသတၱဝါတို႔အတြက္ မေသေစတတ္ေသာ အၿမိဳက္ေဆး ျဖစ္၏။ ၄င္းသည္ ဂဏွာမၿငိမ္၊ ဣေျနၵမရ၊ ပူပင္ေသာက ဗ်ာပါ ဒႏွင့္ အေၾကာင့္အၾက မ်ားေနၾကေသာ လူသတၱဝါတို႔အားစိုးရိမ္ကင္း ပ ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမျခင္းကို ေပးတတ္၏။၄င္းသည္ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္၍ေနေသာ လူသတၱဝါတို႔အတြက္ ေကာင္းျမတ္ေသာ ေဘာဇဥ္အာဟာရၾကည္လင္ ေအးျမေသာ ေရ သဖြယ္ ျဖစ္၏။ အေမွာင္အတြင္း၌ ေနၾကရေသာသူတို႔အတြက္ အလင္းေရာင္ျဖစ္၏။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းမဲ့ၾကေသာ သူတို႔၏ မွီခိိုအားထားရာ ကိုင္းကြၽန္းျဖစ္၏။ေတာ္ေျဖာင့္မွန္ကန္ ဥာဏ္အျမင္သန္ေသာသူေတာ္ေကာင္း တို႔ အတြက္ အျမတ္ဆုံးေသာ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာ ျဖစ္၏။
အမွန္သည္ လူသတၱဝါတို႔၏ အသက္ရွင္စဥ္အခါ၌လည္းေကာင္း ေသေသာ အခါ၌လည္းေကာင္း ေနာက္တြန႔္ ေၾကာက္႐ြံ႕ေသာ စိတ္ ကင္း၍ ရဲတင္းျခင္း ကို ျဖစ္ေစ၏။အမွန္တစ္ခုကို ေတြ႕ေသာသူသည္ ဤအေမွာင္မိုက္ အတိၿပီး ေသာ ကမၻာ ေလာကအတြင္း၌ အလြန္ထြန္းလင္း ေတာက္ေျပာင္ အေရာင္ လွ်ပ္ေသာ မီးရႈးတိုင္တစ္ခုကို ညွိထြန္းသည္မည္၏။ ထို အမွန္တရားကို စုံ စမ္းျခင္း၊ စစ္ေဆးျခင္း၊အမွန္တရားကို စုံစမ္းျခင္း၊ စစ္ေဆးျခင္း၊ အမွန္တရား ကို စုံစမ္းျခင္း၊ စစ္ေဆးျခင္း၊ ေဆြးေႏြးျခင္း တို႔ျဖင့္ သာ လွ်င္ ရရွိနိုင္ေခ်၏။ ၄င္းသည္ ယုံၾကည္ျခင္းျဖင့္ ရရွိနိုင္ေသာအရာ မဟုတ္ေခ်။ ေဆြးေႏြးျခင္း တို႔ျဖင့္ သာလွ်င္ ရရွိနိုင္ေခ်၏။
ထို႔ေၾကာင့္ အမွန္ကိုေတြ႕ရွိသိျမင္နိုင္ရန္ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ စုံစမ္း စစ္ေဆးခြင့္ ရွိရမည္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ႀကံစည္ စဥ္းစားခြင့္ ရရွိရ မည္။ စုံစမ္းစစ္ေဆး သူကို ငရဲတည္း ဟူေသာ အျပစ္ဒဏ္ျဖင့္ ေျခာက္လန႔္ေသာ သူသည္ လူ သတၱဝါ၏ အႀကီးဆုံး ရန္သူ ျဖစ္၏။ စူးစမ္းရွာေဖြသူကို မဟုတ္မမွန္ လုပ္ႀကံ သည့္ လက္ေဆာင္မ်ိဳး လာဘ္ထိုး၍ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖားေယာင္းေသာ သူသည္ သစၥာေဖာက္သူ မည္၏။
လူသတၱဝါ ပဓာနရည္႐ြယ္ခ်က္သည္ အမွန္ကို စူးစမ္းရွာေဖြရန္သာ ျဖစ္သင့္ ၏။ မိမိစူးစမ္းရွာေဖြ၍ရရွိေသာ(ဝါ) အက်ိဳးအေၾကာင္း ကိုက္ညီ ေသာ (ဝါ) ဝိစာရဏမွတ္ေက်ာက္မွာ အတင္ခံနိုင္ေသာ အမွန္သည္ မိမိေရွ႕ေဆာင္ မိမိ၏ ဆရာ အစစ္ ျဖစ္သင့္၏။ ယင္းသို႔ေသာ အမွန္တရားကို ယုံၾကည္လိုက္ နာရ သူသည္ လူျဖစ္က်ိဳး ၊ လူ႕ဘဝရက်ိဳး နပ္ေလေတာ့၏။
နတ္ကိုေၾကာက္၍၊ လူမင္းကိုေၾကာက္၍၊ မိမိ ဝိစာရဏဥာဏ္ကို အသုံး မျပဳ ဝံ့ေသာသူသည္ လူစင္စစ္က ကြၽန္ျဖစ္ရေလေတာ့၏။ အမွန္သည္ လူသတၱဝါ ကို ရဲရင့္ေစ၏။ အမွားသည္ သူရဲေဘာနည္း ေစ၏။ အမွန္သည္ ေျဖာင့္မတ္ တည္ၾကည္ေစ၏။ အမွားသည္ လိမ္လည္လွည့္ျဖား မုသားစကားကိုျြမက္ ၾကား ေျပာဆိုေစ၏။
လူသတၱဝါသည္ မိမိ၏ဥာဏ္၌ထင္လာေသာ(ဝါ) မိမိ၏နား၌ ၾကား လာေသာ (ဝါ) မိမိမ်က္စိ၌ ျမင္လာေသာအရာ ဟူသမွ်ကို ငဲ့ကြက္ ေထာက္ထား ညွာ တာျခင္း၊ ေၾကာက္႐ြံ႕ထိတ္လန႔္ျခင္း၊ အလ်ဥ္း မရွိဘဲ (ဝါ) အဂတိေလးပါး လိုက္စားျခင္း မျပဳဘဲ စုံစမ္းစစ္ေဆးရမည္။
၄င္းမွာ အမွန္ကိုရေအာင္ စုံစမ္းရွာေဖြဖို႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္တစ္ခုသာလွ်င္ ရွိရမည္။ လူသတၱဝါတို႔သည္ မည္သည့္တရား၊ မည္သည့္ဘာသာကို မဆို ခ်ိန္စက္ရ မည္။ မွတ္တင္ၾကည့္ရမည္။ လူသည္ ပုဂၢိုလ္စြဲ၊ ဌာနစြဲ၊ ဘာသာစြဲစသည္တို႔ကို အရင္းအျမစ္မွ ျဖတ္လွီးဖယ္ခ်၍ အကြယ္အကာ အတားအဆီး မရွိ၊ ပကတိေနေရာင္ျခည္ျဖင့္ လင္းေျပာင္ေတာက္ပ အေမွာင္မခေသာ ကြင္းျပင္၌ ရပ္တည္ေနသူ ျဖစ္ရမည္။
အမွန္တရားကို ရွာေဖြသူသည္ မိမိဥာဏ္မ်က္စိ အၿမဲဖြင့္ထား၍ ၾကား သမွ်၊ ျမင္သမွ်အရာတို႔ကို ၾကက္ကန္း ဆန္ေတြ႕ - ေလြ႕ေလြ႕ငန္းငန္း မစူးစမ္း ဘဲ အရမ္း ယုံၾကည္ေလ့ မရွိ။
က်မ္းစာအုပ္ အသီးသီးတို႔၌ ပါရွိျခင္းေၾကာင့္ မွန္သည္ဟု ယုံၾကည္၍ ထိုထို က်မ္းစာတို႔၌ မပါရွိျခင္းေၾကာင့္ မွားသည္ဟု ပယ္ဖ်က္သည္ မဟုတ္ေပ။
အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုသည္ အလြန္ေရွး က်ေသာ ေခတ္သမယမွ အာစရိယ ပရမၸရ၊ သိႆာႏုသိႆ လက္ဆင့္ကမ္း၍ ဆင္းသက္ ယုံၾကည္လာခဲ့ေသာေၾကာင့္ မွန္သည္။ ယခုမွ ေပၚပင္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မွားသည္ဟု ယုံၾကည္သည္ မဟုတ္ေခ်။
ပုဂၢလဓိ႒ာန္ပုဂၢိုလ္စြဲျဖင့္ မည္သူ ေဟာေျပာ၍ မွန္သည္ သို႔မဟုတ္ မွားသည္ ဟုဆုံး ျဖတ္မည္မဟုတ္၊ တန္ခိုးျပာဋိဟာႏွင့္ျပည့္စုံေသာသူ၏ မုကၡပါဌ္ ျဖစ္
ေသာေၾကာင့္ မွန္ရမည္။ သို႔မဟုတ္ ပကတိလူ၊ လူသာမန္ က ေျပာ
ေသာေၾကာင့္မွား ရမည္ဟူေသာ ထုံးစံကိုလိုက္နာမည္ မဟုတ္ ေခ်။
ဆရာသမားကေျပာ၍ မွန္ၿပီး တပည့္ကေျပာ၍ မွားသည္ဟု ယုံၾကည္မည္ မဟုတ္။ အစစ္အမွန္ကို ရွာေဖြသူသည္ ေရွးကလူမ်ား ေျပာခဲ့သမွ် ေဟာခဲ့သမွ် အကုန္မွန္သည္ဟု လိုက္နာယုံၾကည္၍ ယခုေခတ္ေပၚ လူမ်ား ေျပာ သမွ်၊ ေဟာသမွ် အကုန္မွားသည္ဟု ျငင္းပယ္ေလ့မရွိ။ ေျပာသူေဟာသူ၏ ဂုဏ္သတင္းႏွင့္နာမည္ႀကီးျခင္း(ဝါ) ေက်ာ္ေဇာ ကိတၱိ ရွိျခင္းကို ပဓါနမျပဳဘဲ က်ိဳးေၾကာင္းသာဓက ယုတၱိရွိ၊ မဲ့ကိုသာ အဓိကထား၍ အမွားအမွန္ကို ဆုံးျဖတ္ေခ်မည္။
ေျပာဆိုေရးသားသူက ရွင္ဘုရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူေတာင္းစားပဲျဖစ္ျဖစ္ ဧရာမ ပညာဝႏၱပုဂၢိုလ္ႀကီးပဲျဖစ္ျဖစ္ အေရးမႀကီး ပဓာန မဟုတ္၊ စင္စစ္မွာ ၄င္းေျပာ ဆိုေရးသားခ်က္၌ပါရွိေသာ အေၾကာင္းယုတၱိ ၿငိ မၿငိသာ ပဓာနျဖစ္ေခ်သည္။
အမွန္၏တန္ဖိုးသည္ စတင္ႀကံစည္ေရးသားေျပာဆိုသူကို အမွီျပဳ၍ ယုတ္ေလ်ာ့ရိုးမရွိ၊ အမွားသည္သာလွ်င္ အျပင္ပ ဗာဟီရတ အကူအညီ ကို လိုေခ်သည္။ အမွန္သည္ အဆံျဖစ္သည္။ အမွားကား အကာသက္ သက္ျဖစ္ ၏။ ထိုသည့္အမွန္ကို ရရွိေရးအတြက္ သုေတသနဘက္သို႔ စိတ္သက္ဝင္သူ လူသတၱဝါတို႔သည္ မေနမနား ႀကိဳးစားလုံးပမ္းေနၾကကုန္၏။
တိုင္းေရးျပည္ေရးဆရာသည္ လြန္ခဲ့ေသာ အတိတ္သမယက အမွား မ်ား မိမိ၏တိုင္းျပည္အေပၚသို႔ မက်ေရာက္ေစရန္ ကမၻာ့ရာဇဝင္ႏွင့္ တိုင္းေရးျပည္ ရာ ပညာမ်ားကို ေန႕မအား ညမလပ္ အထပ္ထပ္ ဆည္းပူးေနရေလသည္။
ဓါတုေဗဒဆရာသည္ ဖားဖို-လုံအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ႏွင့္ အရာဝတၳု အထည္ ဒဗၺတို႔၏ အဆီအႏွစ္ကို ညွစ္ထုတ္ရန္ အၿမဲႀကိဳးပမ္းေန၏။၄င္းလည္း အမွန္ကိုသာ အလိုရွိေသာေၾကာင့္ ထိုမွ်ဒုကၡခံလ်က္ ႀကိဳးစားေနရရွာ၏။ အျခားေသာ ေလာကဓါတ္ပညာတို႔လည္း ဤနည္းႏွင့္ပင္တည္း။
သို႔ေသာ္ အမွန္ကား အဘယ္မွာ ရွိသနည္း။
အမွန္သည္ ဤေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္ျဖစ္ေနေသာ(ဝါ) အၿမဲတမ္းေျပာင္း
လဲေနေသာ မမွန္ေသာအရာတို႔၏ အလယ္၌ တည္ရွိေနေခ်၏။
အမွန္သည္ အနိစၥအဓူဝျဖစ္ေသာအရာမ်ားကို နိစၥဓူဝသႆတ ျဖစ္ ေအာင္ ျပဳျပင္ ဖန္တီးလိုက္၏။
အမွန္သည္ ျဖစ္တုံ၊ ပ်က္တုံ၊ သြားတုံ၊ လာတုံ၊ နိယဌုံက်င့္ေနေသာ အရာတို႔၏ အလယ္၌ အၿမဲတေစ ထာဝရတည္ေနေသာအရာ ျဖစ္၏။
အမွန္သည္ ေမြးဖြားျခင္း၊ ေသေၾကပ်က္စီးျခင္းကို အလ်ဥ္းမသိ၊ အစမရွိ၊ အဆုံးမရွိ၊ အနာဒိ-အနႏၱျဖစ္၏။
အမွန္သည္ေက်ာက္စရစ္-ေက်ာက္ခဲတို႔၌ပင္ရွိ၏။ ဘာေၾကာင့္ ထိုေက်ာက္ခဲ ေက်ာက္စရစ္တို႔သည္ ထင္ရွားရွိျခင္းတို႔ေၾကာင့္တည္း။
ဤကမၻာေလာကတြင္း၌ မည္မွ်တန္ခိုး ပါဝါအာဏာႀကီးသူပင္ ျဖစ္ပါ ေစ မည္သူမွ် ေက်ာက္ခဲ၌ စုေပါင္းပါ ဝင္ဖြဲ႕စည္းေနေသာ ႐ုပ္ဓါတ္ ႐ုပ္ကလာပ္ တို႔ကို တစ္ခါတည္းအၿပီးအၿငိမ္း လက္စသတ္ ေဖ်ာက္ ဖ်က္မပစ္နိုင္ေခ်။ ပထဝီေျမျပင္၌ သဘာဝဓမၼအေလ်ာက္ ေပါက္ေနၾက ကုန္ေသာ သစ္ပင္တို ႔၌လည္း အမွန္တရားတည္ရွိ၏။ သစ္ပင္သည္ အေစ့အေညွာက္မွစ၍ တျဖည္းျဖည္း တစ္စတစ္စ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕တိုး၍ တိုး၍ ရင့္သန္ထြားက်ိဳင္းလ်က္ ကိုင္းခက္ေဝဆာျခင္းသို႔ ေရာက္လာရ ၏။ အကိုင္းအခက္ အၫြန႔္ အတက္ ေဝျဖာႀကီးမားျပန႔္ျပဴး ၾကည္ႏူး ဖြယ္ရာျဖစ္လာ၏။အငုံအပြင့္ အဆင့္ ဆင့္ စီရရီျဖစ္လာ၏။ သီးကင္း၊ သီးရင့္၊ သီးမွည့္တို႔ တြဲရ႐ြဲသီးေဆာင္၏။ သစ္ပင္၏အလွက်က္သေရသည္ေရး၍ မကုန္၊ ေျပာ၍မခန္း အံ့ဘနန္းမွ် ထူးဆန္းလွ၏။ သို႔ေသာ္ ထိုသစ္ပင္၌ အသိဥာဏ္ မရွိေခ်တကား။
ထို႔အတူ တိရိစၧာန္၌လည္း အမွန္တရား ရွိေခ်၏။ ၄င္းသည္ ဟိုဟို ဒီဒီ ေ႐ြ႕ရွား သြားလာတတ္၏။ မိမိထက္ဝန္းက်င္ရွိ အရာဟူသမွ်ကို သိတတ္ ၏။ အပူအေအး ခြဲျခားတတ္၏။ ၄င္း၌ အသိဓါတ္ ေပၚလာ ေခ်ၿပီ။ သို႔ရာတြင္ အမွန္ကို သိတတ္ ေသာ ဥာဏ္ကား မဟုတ္ေသး။
ထိုအမွန္တရားကိုသိဖို႔ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ကား လူ သတၱဝါ၏ တာဝန္တည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ လူသတၱဝါ သည္ စုံစမ္းစစ္ေဆး ေဆြးေႏြးျခင္းတို႔ျဖင့္ အမွန္တရားကို ေတြ႕ ေအာင္ရွာေဖြသင့္ေခ်၏။ အမွန္သည္ ျမင့္ျမတ္ ၏။ ခ်ိဳၿမိန္၏။ အမွန္သ ည္ အသင္တို႔ကို ဒုကၡ အေပါင္းမွ ကင္းလြတ္ေစနိုင္ ၏။ ဤကမၻာ ေလာကအတြင္း၌ အမွန္မွတပါး အသင္တို႔အတြက္ အျခားကယ္တင္ရွင္ မရွိေတာ့ ၿပီ။
အမွန္တရားသည္ဗုဒၶျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အသင္ တို႔၏ စိတ္၌ ဗုဒၶကို ကိန္းဝပ္ေနၾကပါေစ။

လြမ္းေစ

ကိုယ့္ေဒါသနဲ႕ကိုယ္ ပ်ိဳ႕တက္လာတဲ႔
ေလခ်ဥ္ေတြကို ထိန္းသိမ္းရင္း
လြမ္းခ်င္းတပုဒ္ ခ်မိရက္သားျဖစ္ခဲ႕
တမ္းခ်င္းတပိုဒ္နဲ႔ ဟစ္ေၾကြး
အျပံဳးတုေနာက္မွာက ဆိုေတး
ငိုေၾကြးသံသဲ႕သဲ႔က စိမ္းရဲ႕ေလအား
ဗီသိုဗင္ေတးသြားေတြၾကား တခါတခါ
ကမ္းထရီးတပိုဒ္ေလာက္ညွပ္လို႔
ေရလားအရက္လား အေရာင္ကိုၾကည့္ျပီး
ခြဲမရ ေရာသမတဲ႔ ဒရမ္ဘိေတြၾကား
ေက်းေစရတုတစ္ပုဒ္ေလာက္ ဆိုညည္း
ရမလား သခင္မငဲ႔ သဇင္တခက္ရယ္နဲ႔
သခင္အရွိုက္ခက္ပါတဲ႔ စိမ္းသခင္မဖုရား
လြမ္းေစ သတဲ႔လား

နိဗၺာန္ကို မွားယြင္းစြာသိတဲ႔ ဒုကၡ


=======================
မဟာစည္ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ႕ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ အေၾကာင္း ေဟာေျပာခ်က္ ေတြထဲက ဒုကၡ ဆို တာကို မသိၾကဘူး ဆိုတာေလး သတိရလာ ေတာ့ စာေလး ေရးျဖစ္တယ္
ၾကားတာလဲ ဒုကၡ နံတာလည္းဒုကၡ အရသာ ခံစားတာလဲ ဒုကၡ ေတြ႕ထိတာလဲ ဒုကၡ ၾကံစည္ တာလည္း ဒုကၡ သြားတာ လာတာ လွုပ္တာလဲ ဒုကၡ ေျပာတာ လုပ္တာ ေတြလည္း ဒုကၡ စသည္ ေပါ့ေလ အမ်ားၾကီး ေျပာထား တာပဲ
ေကာင္းတယ္ ဆိုတာလည္း ဒုကၡ သုခ လို႔ ထင္ ေနတာေတြ အားလံုးဟာလည္း ဒုကၡ သုခလို႔ ထင္ေနလို႔ သင္တို႔ ဒီလို အားထုတ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္တယ္ အဲဒါကို ဒုကၡ ကို မွားယြင္း အသိျမင္မွု လို႔ ေခၚတယ္တဲ႔ မဟာစည္ဆရာေတာ္ ေျပာတာ
အဲသလို ေျပာတယ္ ဒီအခ်က္ေလးမွာ ဆရာ ေတာ္ ေျပာတာ သုခထင္ေနလို႔ သင္တို႔ ဒီလို အားထုတ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္တယ္ ဆိုထား တာက ထပ္ခ်ဲ႕ရင္ ဘယ္ထိ သြားမလဲ စဥ္းစားစရာပါ အက်ယ္ၾကီးပဲ အနားသတ္က ဘယ္ထိရွိသလဲ ဆိုတာ သံုးသပ္ဖို႔ လိုပါတယ္
ဒုကၡ ရဲ႕အဓိက အေၾကာင္းအရင္းက ၃ မ်ိဳး ရွိ တယ္ ဘာလဲ ဆိုရင္ တဏွာ ၃ မ်ိဳး ေပါ့ေလ ဒါက သမုဒယကို မသိမွု ဆိုလည္း ဟုတ္တယ္
နိေရာဓသစၥာ ဆိုတာကို ေျပာရင္ ဒုကၡရဲ႕ အဆံုး ဆိုတာ ရွိတယ္ လို႔ ေျပာတဲ႔ စကား ဆိုျပီး ဖြင့္ႏိုင္ တယ္ အတူတူပဲ ဒုကၡရဲ႕ အဆံုးက ဘာလဲ နိဗၺာန္ ေပါ့ ဒါကလည္း ပညတ္တင္ထားထားတဲ႔ စကားပဲ
နိဗၺာန္ ဆိုတာကို ထာဝရ အမိုက္ ေမွာင္ ၾကီး သို႔ အဆံုးစီရင္မွု ထာဝရ ေသသြားမွု အျဖစ္နဲ႔ ယူဆ ေရးသားထား တာေတြ လည္း ေတြ႕ရတယ္ ထား ပါေတာ့ မေျပာလိုဘူး ဒါေတြ ဒီလိုသေဘာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ဘုရားက ေဟာထားတာ ရွိ တယ္ ဒါေပမယ့္လည္း ေရးေနၾကတာ ေတြ႕ တယ္
ဓမၼစၾကာထဲက အတိက်ဆံုး ဧကဝုစ္ စကားေတြ နဲ႔ ေနာက္ထပ္တဖန္ ပဋိသေႏၶ ေနရျခင္း မရွိ ေတာ့ျပီ ဆိုတာေတြကို ကိုးကားျပီး ဘုရား ရဟႏၲာေတြ အားလံုးဟာ ထာဝရဘဝ ထာဝရ ခ်မ္းသာကို ခံစားျပီး နိဗၺာန္မွာ ယခုထိ ရွိေနၾက၏ ဆိုတာမ်ိဳး ေရးထားတာလည္း ေတြ႕ရတယ္
ဒါေတြက မက္လံုးေပးျပီး အျမင္မွားေအာင္ ေဟာ ေျပာ ေရးသားတာေတြ နိဗၺာန္ ဆိုတာကို တစ္ဦး က တစ္ဦးကို ျပေပးလို႔ ရတဲ႔ အရာ မဟုတ္ဘူး ကိုယ့္ ညာဏ္နဲ႔ ကိုယ္ သိမွရတာ
ဥပမာ ရိုင္းရိုင္း ထင္သာျမင္သာ ရွိတဲ႔ ပံုျပင္ေလး ေျပာရရင္ တခါက ညီမအစ္ ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္ သူတို႔ႏွစ္ဦးဟာ အိမ္ေထာင္က်တဲ႔ အခါ ကာမ ကိစၥ ေတြ႕ၾကံံဳ ခံစားရပံုကို ေျပာျပရန္ သေဘာ တူထားၾကတယ္ တဲ႔ ညီမျဖစ္တဲ႔ သူက အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္တယ္ မဂၤလာေဆာင္ ျပီး ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ ေရာက္ေတာ့ အစ္မလုပ္ သူက သူ႔ညီမကို ေခ်ာင္တစ္ခု ထဲ ေခၚသြားျပီး ေမးတယ္
မေန႔က ညည္း ဘယ္လိုခံစားခဲ႔ရသလဲ
ေကာင္းတယ္
ဘယ္လိုေကာင္းတာလဲ
သိပ္ေကာင္းတယ္
ဘယ္ေလာက္ သိပ္ေကာင္းတာလဲ
ကြ်န္မတစ္ကိုယ္လံုး တုန္ေနတာပဲ
ဘာျဖစ္လို႔ တကိုယ္လံုး တုန္ေနတာလဲ
သိပ္ကို ေကာင္းလြန္းလို႔
သိပ္ကို ေကာင္းလွရံုနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ တကိုယ္လံုး တုန္ေနတာလဲ ဆိုတာ ငါ နားမလည္ေသးဘူး ေသခ်ာေျပာစမ္းပါ ေအ
အစ္မ လင္ယူၾကည့္ပါ ဒါမွ သိပ္ေကာင္းရံု နဲ႔ ဘာေၾကာင့္ တကိုယ္လံုး တုန္ေနတယ္
ဆိုတာ သိလိမ့္မယ္
အဲဒီ နည္းကားပဲ နိဗၺာန္ကို သိတယ္ ဆိုတာ မဂ္တပါးမွ မရေသးရင္ ဘယ္သူမွ ျပည့္စံုေအာင္ မသိဘူး စာေျပာ ငါေျပာနဲ႔ တဒဂၤေလး အျမဲေတြ ဘာေတြ ေလ်ာက္ ေျပာေနရတာ နားလည္ေစ ခ်င္လို႔ သေဘာေပါက္ေစခ်င္တဲ႔ ေစတနာပဲ ရွိၾက တယ္ ပုထုဇဥ္ အခ်င္းခ်င္းကေတာ့ ေျပာမေန တာ ေကာင္းတာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သိမွ ျမင္ရမယ့္ ကိစၥကို ေတာေျပာ ေတာင္ေျပာ ေလ်ာက္ေျပာ ေနလို႔ကေတာ့ ဘာမွ မထူးပါဘူး(စကား အေခ် အတင္ ေျပာၾကသည္ကို ဆိုလိုသည္) ေျပာသူ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိတဲ႔ ကိစၥကို နားေထာင္သူ က ဘယ္လို သိမွာတဲ႔လဲ
နိဗၺာန္ကို သိခ်င္လား သိခ်င္ရင္ ျမင္ႏိုင္တဲ႔ လမ္း ျပထားတယ္ လုပ္ရမယ့္ နည္းစနစ္ ျပထားတယ္ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္ မူဝါဒ ေတြ ခ်မွတ္ေပးထား တယ္ သြားရမယ့္ လမ္းအတိုင္း ေျမပံုကိုင္ျပီး လိုက္သြားရံုပဲ အဲဒါ လုပ္ဖို႔ တစ္နည္းပဲ ရွိတယ္
မိုးေျပာ ဂ်ိဳးေျပာေတြ ယံုမေနနဲ႔ သူမ်ားကို လည္း မွားတယ္ မေျပာနဲ႔ မွားတယ္ေျပာရ ေအာင္ မင္း က သိလို႔လား ဆိုရင္ ဘာေျဖ မွာလဲ စာအုပ္က ေျပာလို႔ ဆိုျပီး စာအုပ္ ထိုးျပမွလား အဲဒီ စာအုပ္ ဟာ နိဗၺာန္ကို ျမင္တာ မဟုတ္ဘူး နိဗၺာန္ မေျပာ နဲ႔ အေပၚက ေျပာလာတဲ႔ ဒုကၡ ဆိုတာကို ေတာင္ မျမင္ဘူး ဖတ္တယ္ သိတယ္ လူက ကိုယ့္ဟာ ကိုယ္ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္တယ္ ဒါမ်ိဳးပဲ မဟုတ္ လား ဒါက ေလာကီ လူေဘာင္မွာ ျဖစ္ေနတဲ႔ အမွန္တရား မဟုတ္လား
ရိပ္သာသြားတယ္ ညာဏ္စဥ္ေတြ တက္လာ တယ္ ဆိုလား ဘာေဒလား ေျပာသံ ၾကားဖူးတယ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဒံုရင္း က ဒံုရင္း ဒါက ရိပ္သာေတြကို ေျပာလို တာမဟုတ္ဘူး လူေတြ ျဖစ္ေနတဲ့ သေဘာကို ေျပာလိုတာ လုပ္တုန္း ခဏ အတြက္ေတာ့ အက်ိဳးရွိတာေပါ့ ဒါေပမယ့္ လည္း က်ီေတာက္စြပ္တဲ႔ ေခြးျမီးလို ဆိုေတာ့ ဘယ္နားက နိဗၺာန္ကို သြားသိျပီး ဘာေတြကို ေျပာေတာ့မွာလဲ
ေဟာေျပာတဲ႔သူေတြ ေျပာျပတယ္ ဆိုတာ က လည္း အရွိတရားကို ရွိေနတယ္ ဆိုတာ သိ ေအာင္ ေျပာေနတာပဲ ရွိတယ္ ဥပမာေတြ ျပျပီး ေျပာေနရတယ္ ေဆာင္ ျပီး ေျပာေနရတယ္
ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာလည္း မယံုနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ လည္း မသိဘူး ဘုရားက ေျပာတယ္ ေအးျငိမ္း တယ္ တဲ႔ ခ်မ္းသာ သုခေတြ ဘာေတြ ညာေတြ ဘာမွ မပါဘူး အဲဒါေတြက တင္စားျပီး ေျပာတာ ေတြပဲ
နိဗၺာန္ဟာ ဘယ္မွာရွိလဲ ဆိုရင္ ပညာ နားမွာ ရွိ တယ္ ပညာ ဆိုတဲ႔ ဝိပႆနာနား ကပ္ေနတယ္ ဒါေလာက္သာ သိတာ နိဗၺာန္ဆိုတာ သရဖူ ပါသလား ဂ်ိဳပါသလား ကြ်န္ေတာ္မသိဘူး
အျမင့္ဆံုး ဝိပႆနာ ဘာဝနာအဆင့္ ေရာက္သူ ေတြဟာ အာရံုေျခာက္ပါးလံုး ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ တယ္ စိတ္က အဲဒါေတြ ကိုစြန္႔ျပီး တစ္ခုတည္း ေသာ အာရံုမွာ ေနတယ္ အဲဒီ အာရံု အသစ္ဟာ အာရံု ေျခာက္ပါးနဲ႔ မတူဘူး စိတ္လည္း မဟုတ္ ရုပ္ လည္း မဟုတ္ဘူး အသစ္တဲ႔
နိဗၺာန္ကို ခဏ ျမင္တဲ႔စိတ္ဟာ ျဖစ္တယ္ အမွန္ပဲ ဒါဟာ နိဗၺာန္ပါလို႔ေတာင္ ျမင္တဲ႔သူက သိတာ မဟုတ္ေသးဘူး နိဗၺာန္ အေၾကာင္း သိဖို႔ဆိုတာ အေဝးၾကီး
ဒါဆို ခဏ ျမင္လိုက္တာကို နိဗၺာန္ျမင္တယ္ ဆို ျပီး ဘာလို႔ ေျပာေနတာလဲ ေမး ခ်င္မွာေပါ့ စာကေျပာျပထားတာ ဘုရား ေဟာတာပါ ဆိုတာ ေတြကေန ၾကိဳေလ့လာထားလို႔ ေၾသာ္ ဒါဟာ နိဗၺာန္ ဆိုတာ နားလည္ရတာ
အဲသလို မဟုတ္ဘူး ခဏေလး ဖ်တ္ကနဲ႔ ျမင္ လိုက္တာဟာ နိဗၺာန္လို႔ သူ႔စိတ္က အလိုလို သိ ေနတယ္ ဆိုလာရင္ ထို္င္သာ ကန္ေတာ့လိုက္ ေတာ့ အဲလူက သာမာန္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ပေစၥကဗုဒၶလား ဘာလား ညာလားပဲ
ခဏေလး ဖ်တ္ခနဲ ျမင္လိုက္တဲ႔ အသစ္ တစ္ခု ကို ဒါ ေခြးလား ေၾကာင္လား သိရေအာင္ ဆိုတာ ဘုရားမွတပါး ဘယ္သူမွသိတာ မဟုတ္ဘူး အဂၢသာဝကေတာင္မသိဘူး ဒီလို သိတယ္ ဆို လာရင္ ဒီလူ ဘုရား ျဖစ္ေနျပီ ၾကံဳရခဲတယ္ ျမန္ျမန္ ကန္ေတာ့ထားလိုက္
အျမင့္ဆံုးအဆင့္ ရထားသူက ဝိပႆနာကို ဆက္ဆက္ အားထုတ္လာတဲ့အခါ ဖလသမာပတ္ဆိုတာ ရတယ္ ဖလသမာပတ္ ဆိုတာ ဘာေျပာတာလဲ ဆိုရင္ စိတ္ဟာ နိဗၺာန္ တစ္ခုတည္းမွာ အာရံုျပဳ ေနတာကို ေျပာတာ ခုဏက အသစ္ေပၚ လာတဲ႔ အာရံုမွာ ေနေနတာ ကို ေျပာတာ
အဲဒါက ဘယ္ေလာက္ထိ ေနႏိုင္သလဲ ဆိုရင္ ေနတဲ႔သူရဲ႕ သမာဓိ အားေပၚမွာပဲ မူတည္တယ္ ေကာင္းရင္ေကာင္းသလို ဝင္စားႏိုင္တယ္ ဒီက်မွ နိဗၺာန္အေၾကာင္း ကို သုေတသန လုပ္ၾကေပါ့
နိဗၺာန္ ဆိုတာကို သုခခ်မ္းသာရွိရာလို႔ သြားျပီး ယူဆရင္ ဒုကၡ ျဖစ္မွာ
ဒီလိုေျပာေတာ့ ဓမၼပဒထဲက စာေတြ ယူ လာျပီး နိဗၺာန္ႏွင့္ တူေသာခ်မ္းသာသည္ မရွိလို႔ ဆိုထား တာေတြနဲ႔ ေထာက္ျပၾက ဦးမယ္ အဲဒါ တင္စား ေျပာထားတဲ႔ ဇာတ္ ဝတၳဳထဲက စကား စကား အရာ ပညတ္ သညာေတြနဲ႔ ေဆာ့ေနလို႔ နိဗၺာန္ မရဘူး
ဘုရားေဟာတာထဲမွာ သုခကို ႏွစ္မ်ိဳးစီ သံုး တယ္ သုခ ခ်မ္းသာတယ္ ဆိုတာနဲ႔ ဟို ေဝဒနကၡခႏၶာထဲက သုခေဝဒနာ ဒီႏွစ္ မ်ိဳး သုခ ခ်မ္းသာတယ္ ေဝဒနာ ခံစားရမွု
ခံစားရတာ အရမ္းေကာင္းတယ္ ဆိုျပီး ဘာသာ ျပန္လိုက္ ျပီးရင္ အဲဒီ ေဝဒနကၡႏၶာ ကို နိဗၺာန္ကြ လို႔ ေျပာလို႔ရမလား ဒီမွာ သံုးတဲ႔ သုခ ဆိုတာက ဒုကၡ ကိုေျပာတာ
ဒုကၡ လကၡဏာထဲပါတယ္ မဟုတ္လား
ေကာင္းတာလည္း ဒုကၡ မေကာင္းတာလည္း ဒုကၡ လို႔ အဲဒါ ဒုကၡ ႏွစ္မ်ိဳး သုခ ႏွစ္မ်ိဳး အဲသလို လာတာ
နိဗၺာန္ဆိုတာ ခ်မ္းသာတာ မဟုတ္ဘူး
ရုပ္လဲ မဟုတ္ နာမ္လဲ မဟုတ္ ဆိုထား တာ ဘာကို ခ်မ္းသာေနဦးမလဲ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားက ေဟာတာ နိဗၺာန္ဆိုတာ ေအးျငိမ္းတာလို႔
ပူေလာင္တဲ႔ ဒုကၡရဲ႕အဆံုး အပူကင္းေတာ့ ေအး တယ္ ေျပာတယ္ ဒုကၡ မရွိေတာ့လို႔ ျဖစ္တာလဲ မရွိ ပ်က္တာလဲ မရွိေတာ့လို႔ ျငိမ္းတယ္ ေျပာ တယ္ ဘုရားက ျပည့္စံု လံုေလာက္တဲ႔ စကား ေျပာခဲ႔ျပီးသားပဲ
စာစကားနဲ႔ မႊန္းျပီးဖြင့္ရင္ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြက
ေဝါဟာရ အလံုးတိုင္းအတြက္ ဖြင့္လို႔ရတယ္ အဲလို ဖြင့္တာက နိဗၺာန္ရဲ႕ အေၾကာင္း မဟုတ္ဘူး တင္စားတာ ဒါေလး ကြဲျပားဖို႔ လိုတာ
အဲဒီလို မွားယြင္းစြာသိတဲ႔ ဒုကၡ ကို မသိရင္ သေဘာမမိရင္လည္း ျပႆနာ ရွိတယ္ ဆိုတာ ေလး သေဘာရွင္းထားၾကဖို႔ လိုအပ္တယ္
ထင္ေယာင္ထင္မွား အထင္မွား အျမင္လြဲေတြ ကင္းစင္ၾကေစေသာ္…

နိ၀ရဏ သခၤါရကၡႏၶာ ရွုျခင္း အႏုပညာ


========================
လူေတြဟာ ကာမဂုဏ္ခံစားခ်င္ၾကလို႔ ခ်မ္းသာဖို႔ ေတြခ်ည္း လုပ္ေနၾကေလေတာ ့ ဒီ ကာမရာဂ တဏွာရမၼက္ေတြ ဟာ ဆားငန္ေရေသာက္သလို႔ ေသာက္ ေလေသာက္ေလ အငတ္မေျပဆိုသလို႔ နႏၵိရာဂေတြ တဏွာရာဂေတြဟာ အၿမဲတမ္း ျဖစ္ ေနၾကတယ္၊ ဒါေတြနဲ႔ပဲ လံုးပန္း ေနၾကတယ္
ကာမစၦႏၵ လို႔ ေခၚတဲ့ ငါးပါးအာ႐ံုကာမ ဂုဏ္ေတြ စြဲကပ္ညိႇေတာ့ ကာမတဏွာ ႏွစ္သက္တယ္၊ လိုခ်င္တယ္ တပ္မက္တဲ့ ေလာဘ စိတ္ေတြဟာ မိမိသႏၱာန္မွာ ျဖစ္ ေပၚေနၾကတယ္
ဒီလိုကာေမာဂေတြျဖစ္ေပၚေနတာဟာ မဂ္တား၊ ဖိုလ္တား၊ စိတ္ ကာမစၦႏၵနိ၀ရဏ ေတြျဖစ္ေပၚ ေနတာေပါ့
ဒီ ကာမစၦႏၵနိ၀ရဏ စိတ္ေနစိတ္ထားမ်ိဳးနဲ႔ဆိုရင္ မဂ္တရား၊ဖိုလ္တရား၊ နိဗၺာန္ တရားကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ကာမဂုဏ္ခံစားခ်င္တဲ့ ငါးပါးအာ႐ံု ကပ္ၿငိတဲ့ တဏွာ ေလာဘ စိတ္ေတြ တပ္မက္တဲ့ ကာမကုိ အလို ရွိ တဲ့ နိ၀ရဏေတြက ဖံုးလြမ္းေနလို႔ပဲ…
ဒါေၾကာင့္ျမတ္စြာဘုရားက ဓမၼႏုပႆနာ ကုိ အားထုတ္မယ္ဆိုရင္ မိမိရဲ႕ အဇၩတၱ အတြင္း သႏၱာန္မွာရွိတဲ့ မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လွ်ာ၊ ကုိယ္၊ စိတ္၊ စတဲ့ ဒြါရ (၆) ေပါက္မွာ ျမင္လို႔ပဲ ျဖစ္ေစ၊ ၾကားလိုပဲ ျဖစ္ ေစ၊ နံလို႔ပဲ ျဖစ္ေစ၊ စားမိ လို႔ပဲ ျဖစ္ေစ၊ ထိေတြ႔မိလို႔ပဲ ျဖစ္ေစ၊ ႀကံေတြးမိ လို႔ပဲ ျဖစ္ ေစ၊ အဲဒီလို စိတ္ (၆)ပါး ျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာ မွာ သာယာမႈ၊ ႏွစ္သက္မႈ၊ လိုခ်င္မႈ၊ တပ္မက္မႈမ်ိဳး ျဖစ္တဲ့ ကာမဂုဏ္ ၌ ကပ္ ညႇိေသာ ကာမစၦႏၵ ရွိလာရင္ ရွိတယ္ ျဖစ္တယ္ လို႔ သိလိုက္ပါတဲ့
ဒီလိုသိလိုက္လို႔ မရွိေတာ့လို႔ ပ်က္သြား ရင္ ပ်က္ တယ္ လို႔ပဲ သိလိုက္ပါတဲ့
(၂) ဗ်ာပါဒနိ၀ရဏ ႐ႈနည္း
မဂ္တရား၊ ဖိုလ္တရား၊ နိဗၺာန္တရားကုိ တားျမစ္ ပိတ္ဖံုးတတ္တဲ့ ဒုတိယနိ၀ရဏ တရားကေတာ့ ဗ်ာပါဒနိ၀ရဏ လို႔ေခၚ တယ္...
ဗ်ာပါဒ ဆိုတာ စိတ္ဆိုးမႈ၊ စိတ္ပ်က္မႈ၊ ညႇင္းဆဲ သတ္ျဖတ္လိုမႈ၊ ပ်က္စီးေစလိုမႈ၊ စိတ္ဆိုး၊ စိတ္ သြမ္းေတြ အားလံုးဟာ ဗ်ာပါဒေတြ ခ်ည္းပဲ၊ ဒီလို ဗ်ာပါဒ စိတ္ဆိုး စိတ္သြမ္းေတြ မိမိရဲ႕အတြင္း ""သႏၱာန္မွာ ရွိလာရင္၊ ျဖစ္လာရင္" " ရွိတယ္"" " "ျဖစ္တယ္" " လို႔ သိလိုက္ပါ။
ဒီလိုသိလိုက္လို႔ မရွိေတာ့လို႔ ပ်က္သြား ရင္ " "ပ်က္တယ္" " လို႔ သိလိုက္ပါတဲ့။
တဏွာ၊ ဥပါဒါန္၊ ကံ ျဖစ္တာက သမုဒယသစၥာ၊
ကာမ,ရာဂ,ေဒါသေတြျဖစ္ေနတဲ့စိတ္က ဒုကၡသစၥာ ကာမ,ေဒါသ,ေမာဟေတြ ကင္းေနရင္ ဒုကၡမရွိတဲ့ နိေရာဓသစၥာ
ဒီလို တရားအားေလ်ာ္စြာ သိေနတဲ့စိတ္ က မဂၢသစၥာ လို႔ ေခၚတယ္၊
ကာမ,ရာဂ,ေဒါသ, ေမာဟေတြ မရွိပဲ ၿငိမ္းၿငိမ္း ႀကီး ေနေတာ့တာေပါ့၊ ကုိယ့္ သႏၱာန္မွာ ကာမ ရာဂေတြ ဘယ္ေလာက္ က်န္တယ္၊ မက်န္ဘူး ဆိုတာ ကုိယ့္ဟာ ကုိယ္ ကုိ သိတာ
*{{ကဗ်ာ ႏွစ္ေတြၾကြင္းက်န္ေလ မွတ္ေလ သကဒါဂါမ္}}
*{{ကဗ်ာ ႏွစ္ေတြအကုန္ေခၽြ မွတ္ေလ အနာဂါမ္ တဲ့}}
က = ကာမိစၦႏၵနိ၀ရဏ
ဗ်ာ = ဗ်ာပါဒနိ၀ရဏ
(၃) ထိနမိဒၶနိ၀ရဏ ႐ႈနည္း
မဂ္တရား၊ ဖိုလ္တရား၊ နိဗၺာန္တရားေတာ္ ျမတ္ ကုိ တားဆီးပိတ္ပင္တဲ့ တတိယ နိ၀ရဏကေတာ့ ထိနမိႏၵနိ၀ရဏ
ထိနမိႏၵနိ၀ရဏ ဆိုတာ
ထိန က စိတ္သေဘာေလးမခန္႔တဲ့ သေဘာ၊ စိတ္မခန္႔ က်မ္းတယ္လို႔ ေျပာ ၾကတယ္၊ စိတ္ေနလို႔မေကာင္း""တာ ၊ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ခ်င္ေအာင္၊ အားမ ထုတ္ခ်င္ေအာင္ စိတ္ေရာကုိယ္ပါ၊ ထံု ထိုင္း ေနတဲ့သေဘာ
ထိနက စိတ္မထက္ သန္တဲ့ သေဘာပါပဲ။
မိဒၶ ဆိုတာက ထိုင္းမိႈင္းေနတဲ့သေဘာ၊ လံု႔လ၀ိရိယ ကင္းၿပီး ပ်င္းရိေနတဲ့ သေဘာ၊ အိပ္ေပ်ာ္ခါနီး၊ တရားနာရင္း ပ်င္းရိထိုင္းမိွုင္းေနတဲ့သေဘာက ထင္ရွား တယ္၊ အိပ္ခ်င္တုိင္းဟာ ထိနမိဒၶ မဟုတ္ ေသးဘူး၊ မိဒၶက ေစတသိက္ မထက္သန္ တဲ့ သေဘာဆိုေတာ့ ထိနမိဒၶက စိတ္၊ ေစတသိက္တို႔ ထက္ထက္သန္သန္ မရွိတဲ့ သေဘာ ျဖစ္တယ္
မိမိရဲ႕အတြင္းသႏၱာန္မွာ ထိုင္းမိႈင္းပ်င္းရိ ျခင္း၊ ငိုက္မ်ဥ္းျခင္း ရွိလာရင္ ထိနမိႏၶ ရွိ တယ္ ျဖစ္တယ္" " လို႔ သိေပးပါ။ ဒီလို သိလိုက္လို႔ မရွိေတာ့လို႔ ပ်က္သြားရင္ ပ်က္တယ္ လို႔သိလိုက္ပါ
(၄) ဥဒၶစၥကုကၠဳစၥနိ၀ရဏ ႐ႈနည္း
မဂ္တရား၊ ဖိုလ္တရား၊ နိဗၺာန္တရားကုိ တားျမစ္ပိတ္ပင္တဲ့ စတုတၱ နိ၀ရဏ ကေတာ့ ဥဒၶစၥကုကၠဳစၥနိ၀ရဏလို႔ ေခၚပါ တယ္
ဥဒၶစၥဆိုတာ ပ်ံ႕လြင္တဲ့စိတ္ ျဖစ္ေနတာ ကုိ ေျပာတာ စိတ္မတည္ၿငိမ္ပဲ၊ စိတ္ ေရာက္ယက္ခတ္ေနတာ အာရံုတစ္မ်ိဳး
မ်ိဳး ေပၚမွာ""တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ မရွိပဲနဲ႔ ဟုိလြင့္၊ ဒီလြင့္၊ ဟုိေရာက္၊ ဒီေရာက္နဲ႔ စိတ္ပ်ံ႕လြင့္ေနတာကုိ ဥဒၶစၥ လို႔ ေခၚတာ
ကုကၠဳစၥ သေဘာကေတာ႔ ေနာင္တရလို႔ တဖန္ ပူပန္ျခင္း သေဘာပဲ၊ အကုသိုလ္ လုပ္ၿပီးကာမွ ငါလုပ္မိတာမွားေလျခင္းလို႔ ေနာင္တရၿပီး ပူပန္ေနတာ၊ သူမ်ား ကုသိုလ္ ျပဳတာ၊ ေကာင္းတာ လုပ္တာ ျမင္ရမွ၊ သိရမွ၊ ငါမလုပ္မိတာမွားေလျခင္း လို႔ ေနာင္တရၿပီး ပူပန္ေနတဲ့ ကုကၠဳစၥ သေဘာ (၂) မ်ိဳးကုိ ေခၚတယ္
ဒါေၾကာင့္ မိမိရဲ႕သႏၱာန္မွာ ဒီလို ဥဒၶစၥ စိတ္ေတြပ်ံ႕လြင့္ေနရင္ စိတ္ပ်ံ႕လြင့္ ေန တယ္၊ ျဖစ္တယ္ လို႔ သိလိုက္ပါ၊ ဒီလို သိလိုက္လို႔ ပ်ံ႕လြင့္စိတ္ မရွိေတာ့ပဲ ပ်က္ သြားရင္ ပ်က္တယ္လို႔ သိလိုက္ပါ၊
မိမိရဲ႕အတြင္းသႏၱာန္မွာ ေနာင္တ တစ္ဖန္ ရေနတဲ့ ကုကၠဳစၥ ျဖစ္ေနရင္ ေနာင္တရ ပူပန္ေနတာ ျဖစ္ေနရင္ ျဖစ္တယ္ လို႔ သိလိုက္ပါ၊ ဒီလို သိလိုက္လို႔ ေနာင္တရ တဲ့ ပူပန္စိတ္ မရွိေတာ႔ပဲ ပ်က္သြားရင္ ပ်က္တယ္ လို႔ သိလုိက္ပါ
(၅) ၀ီစိကိစၦာနိ၀ရဏ ႐ႈနည္း
မဂ္တရား၊ ဖိုလ္တရား၊ နိဗၺာန္တရားကုိ တားျမစ္ပိတ္ပင္ေနတဲ့့ ပၪၥမနိ၀ရဏ ကေတာ့ ၀ီစိကိစၦာနိ၀ရဏ လို႔ ေခၚတယ္
၀ီစိကိစၦာဆိုတာ သို႔ေလာ၊ သို႔ေလာလို႔ ေတြးေတာ ရြံရွာ၊ သကၤာမကင္း၊ ယံုမွား သံသယျဖစ္ျခင္း လကၡဏာ ျဖစ္တာ ကုိ ဆိုတယ္
မိမိရဲ႕အတြင္းသႏၱာန္မွာ ဒီလိုေတြးေတာ တဲ့ ယံုမွားသံသယ ျဖစ္လာရင္ ျဖစ္တယ္ လို႔ သိလိုက္ပါ၊ ဒီလို သိလိုက္လို႔ မရွိေတာ့ ပဲ ပ်က္သြားရင္ ပ်က္တယ္ လို႔သိလိုက္ပါ၊
ျမတ္စြာဘုရားက မဟာသတိပ႒ာနသုတ္
ဓမၼႏုပႆနာ နိ၀ရဏ ပုိင္းမွာ ေဟာထား တာ ကေတာ့
သမုဒယ ဓမၼာႏုပႆီ ၀ါ ဓေမၼသု ၀ိဟာရတိ။
၀ယဓမၼာ ႏုပႆီ၀ါ ဓေမၼသု ၀ိဟာရတိ၊
သမုဒယ ၀ယဓမၼာ ႏုပႆီ၀ါ ဓေမၼသု ၀ိဟရတိ။
ဒီလိုေဟာထားပါတယ္
မဂ္ဖိုလ္ကုိ တားဆီးပိတ္ပင္တတ္တဲ့ ဓေမၼသု နိ၀ရဏ တရားတို႔မွာ သမုဒယ ဓမၼာ ႏုပႆီ၀ါ ျဖစ္သည့္ သေဘာကုိ လည္း ႐ႈ၊ ၀ယဓမၼာ ႏုပႆီ၀ါ =ပ်က္သည့္ သေဘာကိုလည္း အဖန္တလဲလဲ ႐ႈၿပီး ေနပါလို႔ ေဟာျပထားပါတယ္
နိ၀ရဏဆိုတာ မသိလို႔ တားျမစ္ပိတ္ပင္ တာကုိ ေခၚတယ္၊ နိ၀ရဏက နာမည္ အေခၚအေ၀ၚ၊ အဓိပၸါယ္က နိဗၺာန္ကုိ ပိတ္ပင္တာ၊ တားဆီးေနတာ"
" မိမိသႏၱာနမွာ တဏွာေလာဘ ျဖစ္လာ ရင္၊ (မိန္းမ) သို႔မဟုတ္ (ေယာကၤ်ား) နဲ႔ ေပါင္းသင္းခ်င္တဲ့ ကာမဆႏၵေတြ ျဖစ္လာ ရင္ ဒီဟာ ကာမစၦႏၵနိ၀ရဏ လို႔ ဒီလို သိလိုက္ပါ၊
ဒီလို သိလိုက္လို႔ ပ်က္သြားရင္ ပ်က္တယ္ လို႔ သိလိုက္ပါ၊
မိမိသႏၱာန္မွာ စိတ္ဆိုး စိတ္သြမ္း ေဒါသ ျဖစ္မယ္ ဆိုရင္ ဒါဟာ ဗ်ာပါဒနိ၀ရဏ လို႔ သိေပးပါ၊ သိလိုက္လို႔ ပ်က္သြားရင္ ပ်က္ တယ္လို႔ သိလိုက္ပါ၊
မိမိသႏၱာန္မွာ မလုပ္ခ်င္ မကုိင္ခ်င္နဲ႔ စိတ္ ေရာကုိယ္ပါ ထံုထိုင္းေနမႈျဖစ္ေနရင္ ဒီဟာ ထိနမိဒၶနိ၀ရဏ လို႔ သိလိုက္ပါ။ သိလိုက္လို႔ပ်က္သြားရင္ ပ်က္ တယ္လို႔ သိလိုက္ပါ။
မိမိသႏၱာန္မွာ စိတ္ေတြ ပ်ံ႕လြင္ၿပီး ပူပန္ ေနမယ္ ဆိုရင္ ဒီဟာ ဥဒၶစၥကၠဳစၥ နိ၀ရဏ လို႔ ဒီလို သိလိုက္ပါ။ သိလိုက္လို႔ ပ်က္ သြားရင္ ပ်က္တယ္ လို႔ သိလိုက္ပါ၊
မိမိသႏၱာန္မွာ သကၤာမကင္း ယံုမွားျခင္း လကၡဏာေတြ ျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ ဒါဟာ ၀ီစိကိစၦာနိ၀ရဏလို႔ သိလိုက္ပါ၊ သိလိုက္ လို႔ ပ်က္သြားရင္ ပ်က္တယ္လို႔ သိလိုက္ ပါ၊ မသိရင္ ေမာဟ ၀င္သြားမယ္၊ ေမာဟ မ၀င္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ ရင္ ျဖစ္ တာသိ၊ မျဖစ္ေတာ့လို႔ ပ်က္သြားရင္ ပ်က္ တဲ့ အနိစၥ ကုိသိေပးေပါ့၊
မိမိသႏၱာန္မွာ ဓမၼသေဘာတရားေတြ ျဖစ္တဲ့ နိ၀ရဏ ေတြ ျဖစ္ပ်က္ ေနပံုကုိ ၾကည့္ၿပီး သိသိေပးေနပါ၊ သိေပးတဲ့ ေနရာ မွာ""သမၼသကၤပၸ… ျဖစ္ေအာင္ (နိ၀ရဏ) ေတြ သိေအာင္ ႀကံေပးရတယ္၊ မွတ္မိ ေန ေအာင္ ၀သီေဘာ္ ပါရေအာင္ အစပထမ မွာေတာ့- ျဖစ္သမွ်ကုိ စိတ္ထဲက ဆို အပို အလို မထားပဲ၊ က်င့္ယူရတယ္၊ အႀကံ အစည္ လုပ္ေပးရတယ္
ျဖစ္သမွ်ကုိ စိတ္ထဲကဆို ဆိုတာ ဒီေနရာ မွာ စိတ္ ဆိုတာ ဥာဏ္ နဲ႔ယွဥ္တဲ့စိတ္ ကုိ ေျပာတာ ဥာဏသမၸယုတ္ေပါ့
ျဖစ္သမွ်ကုိ စိတ္ထဲဆိုရင္ ဟိုဟာ၊ ဒီဟာ ေတြ မေရာက္ေတာ့ဘူး၊ အပုိအလိုေတြ မပါေတာ့ဘူး၊ အပုိအလိုေတြ မရွိေတာ့ ၿငိမ္းေတာ့တာေပါ့၊ အဲဒီလို က်င့္ရင္ အဘိညာလည္း ျဖစ္တယ္၊ ပရိညာလည္း ျဖစ္တယ္၊ ဒီ နိ၀ရဏေတြ ျဖစ္လာရင္ စိတ္ ထဲမွာ ျဖစ္တာမို႔ စိတ္ထဲက ဆိုလိုက္ၿပီး ပ်က္တာကုိ သိေပးရတယ္။
နိ၀ရဏကုိ ႐ႈပံုက ၀ိရိယေလးနဲ႔ သတိေလး ထားၿပီး နိ၀ရဏကုိ ဥာဏ္ နဲ႔ ပယ္ ရတာမိ်ဳးပဲ
နိ၀ရဏ႐ႈရင္ သခၤ ါရကၡႏၶာ ကုိသာၾကည့္
တဏွာေလာဘျဖစ္တာ ေဒါသ ျဖစ္တာ၊ စိတ္တိုတာ တို႔ဆိုတာ သခၤ ါရ ပဲ
တဏွာ ဆိုတာ သခၤ ါရ ေစတသိက္ သခၤါရ ျဖစ္မွ တဏွာ ျဖစ္တာ
သခၤ ါရ မျဖစ္ရင္ တဏွာ မျဖစ္ဘူး
ဒါေၾကာင့္ သခၤါရကုိ ႐ႈျခင္းသည္လည္း ဓမၼာႏုပႆနာ ျဖစ္ေတာ့တယ္၊
သမၼသကၤပၸ ျဖစ္ေအာင္ နိ၀ရဏေတြ သိေအာင္ ႀကံေပးရတယ္၊ မွတ္မိေန ေအာင္ ၀သီေဘာ္ ပါရေအာင္ အစ ပထမ မွာေတာ့ " ျဖစ္သမွ်ကုိ စိတ္ထဲကဆို အပိုအလိုမထား ပဲ၊ က်င့္ယူရတယ္၊ အႀကံအစည္ လုပ္ေပးရတယ္
"" ျဖစ္သမွ်ကုိ စိတ္ထဲကဆို "" ဆိုတာ ဒီေနရာ မွာ စိတ္ဆိုတာ ဥာဏ္နဲ႔ ယွဥ္တဲ့ စိတ္ကုိ ေျပာတာ ဥာဏသမၸယုတ္ ေပါ့။ ျဖစ္သမွ်ကုိစိတ္ထဲဆိုရင္ ဟိုဟာ၊ ဒီဟာ ေတြ မေရာက္ေတာ့ဘူး၊ အပုိအလို ေတြ မပါေတာ့ဘူး၊ အပုိအလိုေတြ မရွိေတာ့ ျငိမ္း ေတာ့တာေပါ့၊ အဲဒီလို က်င့္ရင္ အဘိညာ လည္း ျဖစ္တယ္၊ ပရိညာလည္း ျဖစ္တယ္၊ ဒီ နိ၀ရဏ ေတြ ျဖစ္လာရင္ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္တာမို႔ စိတ္ထဲက ဆိုလိုက္ ၿပီး ပ်က္ တာကုိ သိေပးရတယ္။
နိ၀ရဏကုိ ႐ႈပံုက ၀ိရိယေလးနဲ႔ သတိ ေလး ထားၿပီး နိ၀ရဏကုိ ဥာဏ္နဲ႔ ပယ္ ရတာမိ်ဳးပဲ
နိ၀ရဏ႐ႈရင္ သခၤ ါရကၡႏၶာကုိ သာၾကည့္ တဏွာ ေလာဘျဖစ္တာ ေဒါသ ျဖစ္တာ၊ စိတ္တိုတာတို႔ဆိုတာ သခၤ ါရ ပဲ၊
တဏွာ ဆိုတာ သခၤ ါရ ေစတသိက္၊ သခၤါရ ျဖစ္မွ တဏွာ ျဖစ္တာ
သခၤ ါရ မျဖစ္ရင္ တဏွာ မျဖစ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ သခၤါရကုိ ႐ႈျခင္းသည္လည္း ဓမၼာႏုပႆနာ ျဖစ္ေတာ့တယ္
ေမွာ္ေတြ သစ္ရြက္ေတြကုိ ဖယ္ပစ္ၿပီးမွ ေရၾကည္ေသာက္ရသလိုပဲ ေရကန္နဲ႔ တူတဲ့ စိတ္ခႏၶာ ၀ိညာကၡႏၶာမွာလည္း မဂ္တား ဖိုလ္တားတဲ့ ဒီ နိ၀ရဏ ၅မ်ိဳး နဲ႔ တူတဲ့ အမႈိက္ သ႐ုိက္ေတြက ရွိေနေလ ေတာ့ သႏၱိသုခ ျဖစ္တဲ့ ေရၾကည္ မဂ္ ေရစင္၊ နိဗၺာန္ ေရစင္ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ ေမွာက္ ျပဳလိုၾကတယ္ ဆိုရင္ အမႈိက္ သ႐ုိက္ေတြျဖစ္တဲ့ ဒုိက္ေတြ ေမွာ္ေတြ၊ သစ္ရြက္ေတြနဲ႔ တူတဲ့ နိ၀ရဏ သေဘာေတြ မရွိမွ နိဗၺာန္ကုိ ရႏိုင္တယ္၊ ဒီလို နိ၀ရဏေတြ ဖယ္ရွား ရင္းနဲ႔ ပ်က္ ပ်က္ သြားတဲ့ ဥဒယဗၺယ ဥာဏ္ ျမင္ၿပီး ကုိယ္သႏၱာန္မွာ ရာဂ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ေတြ ကင္းၿပီး ေနရင္ ရာဂ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ကင္းရာ နိဗၺာန္ႀကီးကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ ေတာ့တယ္
ဓမၼာႏုပႆနာက အလြန္ က်ယ္၀န္းပါ တယ္၊ ဓမၼာႏုပႆနာက (၅) ပုိင္း ရွိပါ တယ္။ နိ၀ရဏပဗၺအပုိင္း အေနနဲ႔ သခၤ ါရကၡႏၶာ ေစတသိက္ကုိ ႐ႈရတယ္ လို႔လည္း ေခၚႏုိင္ တယ္။
ဓမၼႏုပႆနာမွာ နိ၀ရဏပဗၺအျပင္ ခႏၶပဗၺ၊ အာယတနပဗၺ၊ ေဗာဇၩဂၤပဗၺ၊ သစၥပဗၺအပုိင္းေတြလည္း ရွိေသးတယ္
ဒါက နိ၀ရဏပိုင္းပါ

ဥပါဒါနကၡႏၶာက ဘာျဖစ္လို႔ ရွုပ္ေနရတာလဲ


===========================
ဘာလို႔ ရွုပ္ေနရတာလဲ ဆိုေတာ့ ရွင္းေအာင္ မေျပာၾကလို႔ေပါ့ ရွင္းေအာင္ေျပာရင္ ရွင္းရွင္း ေလးပါပဲ
ဥပါဒါနကၡႏၶာ ဆိုတာ ကိေလသာပဲ ကိေလသာ ဆိုတာ သူ႔ဟာသူ ျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး
သင္က ဖင္ယားမွ ျဖစ္တာ သင္သာ ဖင္မယားရင္
ကိေလသာက အနားေတာင္ လာမကပ္ဘူး
သင့္ဟာသင္ ဖင္ယားျပီး ၾကံၾကံဖန္ဖန္ လိုက္ စဥ္းစားမွ ကိေလသာက ျဖစ္တယ္
သင္သာ ဘာမွ မစဥ္းစားရင္ ကိေလသာက မျဖစ္
ဘူး ျမင္တဲ႔ အာရံုဟာ ကိေလသာ မဟုတ္ေသး ဘူး ျမင္တာကို ေကာင္မ ရုပ္က ဆိုးဆိုး ပဲကမ်ား လိုက္တာ လြန္ေရာ ဆိုျပီး ၾကံဖန္ စဥ္းစားကာမွ ကိေလသာက ျဖစ္တာ အဲဒါမွ ဥပါဒါနကၡႏၶာ ဆိုတာ ျဖစ္တာ
ဖင္ယားမွု အာမခံ မရတာဟာ ဥပါဒါနကၡႏၶာပဲ
ဥပါဒါနကၡႏၶာဆိုတာ ၾကံဖန္စဥ္းစားတာ လို႔ ေျပာ လို႔ လဲ ရတယ္
ေဒါသျဖစ္တဲ႔ျပီး ေခါင္းရိုက္ခြဲလိုက္တာေလးနဲ႔ အျခား တစ္မ်ိဳးေျပာေပးမယ္
ေဒါသျဖစ္တဲ႔စိတ္ ဆိုတာမွာ
စိတ္က ဝိပါကဝဋ္
ေဒါသက ကိေလသာဝဋ္
ခ်ထည့္လိုက္တာက ကမၼဝတ္
အဲဒါဝဋ္သံုးပါး
ေဒါသ မျဖစ္ရင္ ကိေလသာက မျဖစ္ဘူး
ကမၼလည္း မလာဘူး ဝိပါကဝဋ္ကလည္း သူ႔ခ်ည္းသက္သက္ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး
ကိေလသာဝဋ္က ဥပါဒါနကၡႏၶာပဲ
ေဒါသမျဖစ္ေတာ့ဘူး ဆိုရင္ဘဲ ဝဋ္သံုးပါးက
ျငိမ္းတယ္ ဝဋ္သံုးပါးက ျငိမ္းေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ
ဘာမွ မျဖစ္ေတာ့ဘူး မျဖစ္ မပ်က္ဆီ ေရာက္ သြားတယ္ အဲဒါ နိဗၺာန္ ေရာက္ျပီပဲ
ဝိပါကဝဋ္ေတြက မ်က္လံုး နား စသည္ေပါ့
သူ႔ဟာသူေနတာ သူ႔ခ်ည္းသက္သက္ဆို ဘာမွ မျဖစ္ဘူး
သင္က ဖင္ယားလိုက္မွ ကိေလသာဝဋ္ဆိုတဲ႔ ဥပါဒါနကၡႏၶာၾကီး ထျဖစ္တာ
ဒါေၾကာင့္ ဖင္မယားနဲ႔ ဖင္ယားရင္ ဖင္ကုတ္ေနရ မယ္ သတိထား
ဝဋ္သံုးပါး ျငိမ္းရင္ နိဗၺာန္ပဲ လြယ္တာကို ပတ္ ခ်ာလည္ေအာင္ စဥ္းစားတာလည္း သင္ပါပဲ
ဖင္မကုတ္ခ်င္နဲ႔ ဖင္ယားတာ ကုလားေသတယ္ ဆိုလား ေျပာလို႔လဲ မယားနဲ႔ ဟိုက ေသ မေသ အာမခံမရွိဘူး ဒီမွာ သင္က ကိေလသာ တနင့္ တပိုးရေနျပီ ယားေလ ရေလမွာမွတ္