ဒီအတိုင္းဆို ဒီအတိုင္းပဲထား

====================

သုဏာထ-အာ႐ံုတစ္ပါးစိတ္မသြားဘဲ နားေစ့ေစ့ ေထာင္၊ တံ- ထိုေဟာမည့္တရားကိုေပါ့၊ အဲဒါကို နားေစ့ေစ့ ေထာင္တဲ့၊ အာ႐ံုေတြပ်ံ႕မေနနဲ႔

အဗ်ာကေတာ ဓေမၼာ အဗ်ာကတႆ ဓမၼႆ အာရမၼဏပစၥေယန ပစၥေယာ။

အဗ်ာကတက အဗ်ာကတခ်င္း၊ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ အဗ်ာကတ

အဗ်ာကတဆိုတာလည္း ဘာလဲဆိုရင္ အျခား ဟာ မဟုတ္ဘူး စာဖတ္ေနတဲ႔ သူေတာ္ေကာင္း ၾကီးကိုပဲေျပာတာ သူယုတ္မာေတာ့ မျဖစ္ ေလာက္ဘူး ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား

ကြ်န္ေတာ္ ေလ်ာက္ေရးတာ လာလာဖတ္ေနတဲ႔ ေက်းဇူးရွင္ သူေတာ္ေကာင္းၾကီးက ကုသိုလ္ ဆိုရင္လည္း ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ ဆိုရင္လည္း အကုသိုလ္ အဗ်ာကတဆိုရင္လည္း သူေတာ္ ေကာင္းႀကီးပဲ တျခားမဟုတ္ဘူး နည္းနည္း ေျမာက္ ထားေပးမွာ ျမင့္ျမင့္ေလး မတင္ထားျပီး ေနာက္က်မွ ပစ္ခ်လို႔ ေကာင္းတာ အက်နာမွ ဘဝနာတယ္ ဆိုတာကိုး ေလယဥ္ေပၚကေန ပစ္ခ်ေပးရမလားပဲ

ဒါ အဗ်ာ-အဗ်ာ-အာ၊ အေၾကာင္းကလည္း အဗ်ာကတပဲ အက်ိဳးကလည္း အဗ်ာကတပဲ

ကိုယ့္ကိုယ္မွာ ကုသိုလ္လည္း ရွိတယ္ အကုသိုလ္လည္း ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ မဟုတ္ တဲ့ ဟာေတြကို အဗ်ာကတလို႔ ေခၚတယ္

စကားေျပာတာေတြေပါ့ ဘာေတြ ညာေတြေပါ့၊ မ်က္ေတာင္ခတ္တာေတြ စသည္ေပါ့

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကုသိုလ္လည္း မဟုတ္ဘူး အကုသိုလ္လည္း မဟုတ္ဘူး အဗ်ာကတေခၚ တယ္ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္အားျဖင့္ ဘုရား မေဟာ ဘူး

အဲဒါ ငါလားဆို မဟုတ္ဘူး တစ္ခါတည္းကို နိဗၺာန္ ေရာက္သြားၿပီ၊ ဒိ႒ိ မရွိေတာ့ဘူး ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ကလည္း ငါ မဟုတ္ ဘူး

နိဗၺာန္ ျမန္ျမန္ပို႔ေပးမွ သုဘရာဇာၾကီး Arkar Lynn ဆန္ဆီေဆးဆား ပြဲစားၾကီး Sein Hla Moe ယာၾတာေခ်တဲ႔ ကိုရင္ၾကီး Kyawswar Htut အာ့လူေတြ ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ရခက္ေနျပီ လိုင္းမွာ ဟိုေရး ဒီေရး လုပ္ေနတယ္ ဘာမွမရွိတဲ႔ ေနရာ ျမန္ျမန္ တာဝန္ခ်ထားေပးမွ ျဖစ္မွာ……

အဗ်ာကေတာ ဓေမၼာ အဗ်ာကတႆ ဓမၼႆ အာရမၼဏပစၥေယန ပစၥေယာ။

အဗ်ာကတသည္ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ မဟုတ္ ေသာ တရားသည္ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ မဟုတ္ ေသာ တရားအား အာ႐ံုအားျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳသည္၊

အရဟာ ဖလံ ပစၥေဝကၡတိ-

ပညတ္အလိုအားျဖင့္ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္က ဖိုလ္ကို ဆင္ျခင္တယ္၊ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္လည္း အဗ်ာကတ ပဲ၊ သူ႔မွာ ကုသိုလ္အကုသိုလ္ မရွိေတာ့ဘူး ရာဂေဒါသ လည္း မရွိေတာ့ဘူး ဒိ႒ိလည္း မရွိေတာ့ဘူး၊ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္ ဆိုတာ အဲဒီထဲ ပါတဲ့ အတိုင္းပဲ။

ရဟႏၱာနဲ႔ ဆင္ျခင္တာက တစ္ခုတည္းပဲ
ဆင္ျခင္တာက ႀကိယာ ရဟႏၱာက ကတၲား ကတၲားနဲ႔ ႀကိယာ တစ္ပုဒ္တည္း ျဖစ္သြားတယ္
ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္သည္ ဆင္ျခင္၏ ဆိုတာ တစ္ေယာက္တည္းပဲ

အဲဒီ ဆင္ျခင္တာကလည္း အဗ်ာကတပဲ ျဖစ္ တာ သူေတာ္ေကာင္းႀကီး ဆင္ျခင္တာနဲ႔ မတူဘူး သူေတာ္ေကာင္းႀကီးတို႔ ဆင္ျခင္တာက ကုသိုလ္ ေတြ ဆင္ျခင္တယ္ အကုသိုလ္ေတြ ဆင္ျခင္ တယ္ ရာဂေတြဆင္ျခင္တယ္ သာယာတာေတြ အကုန္ ေလွ်ာက္ဆင္ျခင္တယ္

သူကေတာ့ ဖိုလ္ကိုဆင္ျခင္တယ္
မဂ္က ကုသိုလ္၊ ဖိုလ္က ဝိပါက္

ေသာတာပတၲိမဂၢစိတၲံ သကဒါဂါမိမဂၢစိတၲံ အနာဂါမိမဂၢစိတၲံ အရဟတၲမဂၢစိတၲေၪၥတိ ဣမာနိ စတၲာရိပိ ေလာကုတၲရကုသလစိတၲာနိ နာမ။

အဲဒီ မဂ္စိတ္က ကုသိုလ္လို႔ ေျပာတာ၊ သၿဂႋဳဟ္ ရတဲ႔သူေတြ သိတယ္

ေသာတာပတၲိဖလစိတၲံ သကဒါဂါမိဖလစိတၲံ အနာဂါမိဖလစိတၲံ အရဟတၲဖလစိတၲေၪၥတိ ဣမာနိ စတၲာရိပိ ေလာကုတၲရဝိပါကစိတၲာနိ နာမ။

အဲဒါ ဖိုလ္စိတ္ရတယ္ ေလာကုတၲရာက-အက်ိဳး၊ မဂ္က-အေၾကာင္း၊ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္က မဂ္ဆိုရင္ ကုသိုလ္ ျဖစ္သြားမွာ၊ ဒီမွာေျပာေနတာက အဗ်ာကတ အဗ်ာကတက အဗ်ာကတကို အာ႐ံု အားျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳတယ္၊ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ မဟုတ္တဲ့ဟာက အဲဒါကို ျပန္ေက်းဇူးျပဳတယ္၊

ဘယ္သူမွလည္းမပါဘူး ဘယ္သူ ဆင္ျခင္လဲ ဆိုရင္ အရဟတၲဖိုလ္ ပုဂၢိဳလ္က ဆင္ျခင္တယ္၊ ဖိုလ္နဲ႔ စိတ္ရွိမွလည္း ပုဂၢိဳလ္က ရွိသြားတာ အဲဒီစိတ္ ရေတာ့ ပုဂၢိဳလ္ရသြားတာ့

မဂ္ဆိုတာ အကုသိုလ္ေတြ ကိေလသာေတြကို သတ္ထားတာကို မဂ္ ေခၚတယ္ မဂ္ဆိုတာက နိဗၺာန္ကို သြားတာ နိဗၺာန္ကို ေရာက္တာ၊ ကိေလသာသတ္မွ နိဗၺာန္ကို ေရာက္တယ္။
အဲဒါ မဂ္ရဲ႕အဓိပၸါယ္ပဲ

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမွာ လိုခ်င္တာေတြ ဘာေတြညာ ေတြ မေကာင္းတာေတြ အကုသိုလ္ေတြကိုသာ သတ္ လိုက္၊ နိဗၺာန္ဆိုတာကို ေရာက္သြားတာပဲ၊
နိဗၺာန္က အဗ်ာကတ အဲဒါ ေသေသခ်ာခ်ာမွတ္ ထား ရူးေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ကိေလသာဆိုတာ ေမြး ကတည္းက ပါလာတာ ထမလုပ္နဲ႔ ဘုရားေတာင္ အဲဒီ စကား မေျပာဘူး

နိဗၺာန္ဆိုတာက အဗ်ာကတ ရာဂေတြ ေဒါသေတြ ဒိ႒ိေတြ ဝိစိကိစၦာေတြ ဥဒၶစၥ ေတြက အကုသိုလ္တရား ဒါနေတြ သီလေတြ ဥပုသ္ ေတြက ကုသိုလ္တရား အဲဒါ ႏွစ္ခု မဟုတ္ဘူး တဲ့

မဂ္က ကိေလသာသတ္ေတာ့မွ နိဗၺာန္ ေရာက္ သြား တယ္၊ ကိေလသာဆိုတာရာဂပဲ ႏွစ္သက္ တာနဲ႔ သာယာတာပဲ မသာယာနဲ႔ ရာဂသူ႔ဟာသူ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနပါေစ မသာယာနဲ႔ သူ႔ဟာသူလုပ္၊ သူ႔ဟာ သူ ျဖစ္တာ အဲဒါ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ဘူး ကိုယ္ က ရာဂ ျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး အကုသိုလ္တရား က ျဖစ္တာ၊ ငါ့ရာဂလို႔ ထင္ရင္ေတာ့ ငါ့ရာဂ ျဖစ္မွာပဲ တကယ္က အကုသိုလ္ရာဂ အဲဒီ အကုသိုလ္လည္း မရွိေရာ နိဗၺာန္လည္း ေရာက္ ပါေလေရာ

အဗ်ာကေတာ ဓေမၼာ အဗ်ာကတႆ ဓမၼႆ အာရမၼဏပစၥေယန ပစၥေယာ။ အရဟာ ဖလံ ပစၥေဝကၡတိ။ နိဗၺာနံ ပစၥေဝကၡတိ။ နိဗၺာနံ ဖလႆ အာဝဇၨနာယ အာရမၼဏပစၥေယန ပစၥေယာ။

ဒီဟာေတြက အရမ္းရိုးရွင္းျပီး ေကာင္္းလြန္းတာ ေကာင္းတဲ့ဟာမို႔ လံုးေစ့ ပတ္ေစ့ေျပာေနတာ
ပစၥေဝကၡတိက ဘာလဲဆိုေတာ့ အဗ်ာကတ တရား

အရဟာ က ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္ဆင္ျခင္တာ အဲလို မွတ္ ထား၊ နိဗၺာနံ-နိဗၺာန္သည္၊ ဖလႆ-ဖိုလ္အားလည္း ေကာင္း၊ အာဝဇၨနာယ-ဆင္ျခင္တတ္ေသာ မေနာဒြါရာ ဝဇၨန္းအား လည္းေကာင္း ဆင္ျခင္တာ က မေနာဒြါရာဝဇၨန္း ဒါမွ ကိရိယာျဖစ္တယ္ ကိရိယာ ျဖစ္မွ အဗ်ာကတ ျဖစ္တယ္

ဝိပါကာဗ်ာကတာ ကိရိယာဗ်ာကတာ တဲ့၊

အာဝဇၨနာက-ကိရိယာဗ်ာကတာ၊ ဖိုလ္ကလည္း အဗ်ာကတ ဆင္ျခင္တာကလည္း ရဟႏၱာ ဆင္ျခင္လို႔ အဗ်ာကတ ျဖစ္တယ္ နိဗၺာန္က လည္း အဗ်ာကတ ဆင္ျခင္တာကလည္း အဗ်ာကတ

နိဗၺာန္က ပစၥေဝကၡတိကို သြားၿပီးေတာ့ ေက်းဇူး ျပဳ တယ္ အဗ်ာကတခ်ည္းပဲ၊ အဗ်ာကတက အဗ်ာကတ ကိုပဲ ေက်းဇူးျပဳရတယ္၊ အကုန္လံုး အဗ်ာကတပဲ၊ အဲဒီထဲမွာ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ မပါဘူး ရာဂေတြ ေဒါသေတြ ဥေပါသထေတြ ဘာေတြ မပါဘူး ဖိုလ္ကို ဆင္ျခင္တယ္၊ အဲဒီထဲ ပါတာမွန္သမွ် အကုန္ အဗ်ာကတခ်ည္းပဲ။

အာဝဇၨနာယ-ဆင္ျခင္တတ္ေသာ မေနာဒြါရာဝဇၨန္း အားလည္းေကာင္း၊ အာရမၼဏ ပစၥေယန-အာ႐ံုဟူေသာ အေၾကာင္းအားျဖင့္၊ ပစၥေယာ-အေၾကာင္းျပဳသည္၊ ေဟာ တိ-ျဖစ္၏။

အေၾကာင္းပဲ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္တာပဲ

အရဟာ စကၡံဳ အနိစၥေတာ ဒုကၡေတာ အနတၲ ေတာ ဝိပႆတိ။

အရဟာ- ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္သည္၊ စကၡံဳ-
စကၡဳပသာဒ ကို၊ အနိစၥေတာ-အနိစၥအားျဖင့္ လည္းေကာင္း ဒုကၡေတာ-ဒုကၡအားျဖင့္လည္း ေကာင္း၊ အနတၲေတာ-အနတၲအားျဖင့္လည္း ေကာင္း၊ ဝိပႆတိ ႐ႈ၏။

စကၡဳကို မ်က္စိကို ဝိပႆနာ ႐ႈတယ္တဲ့ ဒါပဲ

စာဖတ္သူရဲ႕မ်က္စိက အဗ်ာကတတရား ရဟႏၱာ ပုဂၢိဳလ္ဆင္ျခင္လို႔ အဗ်ာကတ ျဖစ္တာ၊

ေသာတံ ဃာနံ ဇိဝွံ ကာယံ ႐ူေပ သေဒၵ ဂေႏၶ ရေသ ေဖာ႒ေဗၺ ဝတၳံဳ။ ဝိပါကာဗ်ာကေတ ကိရိယာဗ်ာကေတ ခေႏၶအနိစၥေတာ ဒုကၡေတာ အနတၲေတာ ဝိပႆတိ။

ေသာတံ -ေသာတပသာဒကိုလည္းေကာင္း၊
ဃာနံ-ဃာနပသာဒကိုလည္းေကာင္း၊
ဇိဝွံ-ဇိဝွာပသာဒကို လည္းေကာင္း၊
ကာယံ-ကာယပသာဒကိုလည္းေကာင္း၊
႐ူေပ-႐ူပါ႐ံုတို႔ကိုလည္းေကာင္း၊
သေဒၵ-သဒၵါ႐ံုတို႔ကိုလည္းေကာင္း၊
ဂေႏၶ-ဂႏၶာ႐ံုတို႔ကိုလည္းေကာင္း၊
ရေသ-ရသာ႐ံုတို႔ကိုလည္းေကာင္း၊
ေဖာ႒ေဗၺ-ေဖာ႒ဗၺာ႐ံုတို႔ကို လည္းေကာင္း၊
ဝတၳံဳ-ဟဒယဝတၳဳ ႐ုပ္ကိုလည္းေကာင္း၊
ဝိပါကာဗ်ာကေတ- ဝိပါက္အဗ်ာကတ ျဖစ္ကုန္
ေသာ
ကိရိယာဗ်ာကေတ-ကိရိယာအဗ်ာကတျဖစ္ကုန္ ေသာ၊
ခေႏၶ- ခႏၶာငါးပါးတို႔ကို၊ အနိစၥေတာ-အၿမဲမရွိေသာ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း ျဖစ္ၿပီးရင္ ပ်က္၏ ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊
ဒုကၡေတာ-အျဖစ္၏ မေကာင္းအားျဖင့္လည္း ေကာင္း (ဝါ) ဆင္းရဲေသာအားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ အနတၲေတာ- ငါ့ကိုယ္ မဟုတ္ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ဝိပႆတိ-႐ႈ၏။

စာဖတ္သူက စကၡဳကို ငါလို႔ ႐ႈတယ္ ဒီက အနိစၥ ဒုကၡ အနတၲလို႔ ႐ႈတယ္ စကၡဳက အဗ်ာကတ တရား

အဲဒီ စကၡဳက အဗ်ာကတျဖစ္ရင္ မ်က္စိကျမင္ တိုင္း အဗ်ာကတသာ ျဖစ္ရင္ သူ နိဗၺာန္ ေရာက္ တယ္၊အဲဒါက ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္ျမင္တဲ့ အျမင္မ်ိဳး၊ စာဖတ္သူ လည္း အဲဒီ အျမင္မ်ိဳးသာ လိုက္ျမင္ ရင္ တန္းၿပီပဲ

ဒိေဗၺန စကၡဳနာ ႐ူပံ ပႆတိ

ဒိေဗၺန-နတ္၌ ျဖစ္ေသာ၊
စကၡဳနာ-အဘိညာဥ္ စကၡဳျဖင့္၊ ဒိဗၺစကၡဳေခၚတယ္၊
ဒိေဗၺန စကၡဳနာ- နတ္၌ျဖစ္ေသာ မ်က္စိတဲ့ စာဖတ္သူႀကီးတို႔ မ်က္စိ မဟုတ္ဘူး။

အခု စာဖတ္သူက မသာေကာင္ၾကီး ျဖစ္သြားၿပီ နတ္ျဖစ္သြားၿပီ အဲဒီ မ်က္စိနဲ႔ ျမင္တာ စာဖတ္ သူရဲ႕ မ်က္စိ မဟုတ္ဘူး သိၾကားမင္း မ်က္စိဆို ရင္ သဟႆာနိသံသ- မ်က္စိတစ္ေထာင္ အျမင္ ေဆာင္တယ္၊ ဘယ္မွ ေျပးမလြတ္ဘူး မေနာ ကလည္း မ်က္စိ ျဖစ္သြားၿပီ၊

ဒိေဗၺန-နတ္၌ျဖစ္ေသာ၊ စကၡဳ နာ-အဘိညာဥ္ စကၡဳ ျဖင့္၊ ႐ူပံ- ႐ူပါ႐ံုကို ပႆတိ-ျမင္၏။

ဒိဗၺာယ ေသာတဓာတုယာ သဒၵံ သုဏာတိ၊
ဒိဗၺာယ- နတ္၌ျဖစ္ေသာ ေသာတဓာတုယာ-အဘိညာဥ္ နားျဖင့္ သဒၵံ- သဒၵါ႐ံုကို သုဏာတိ-ၾကား၏။

ေစေတာပရိယဥာေဏန ဝိပါကာဗ်ာကတ ကိရိယာဗ်ာကတစိတၲသမဂႋႆ စိတၲံ ဇာနာတိ။

ေစေတာပရိယဥာေဏန-ေစေတာပရိယဥာဏ္ ျဖင့္၊ ဝိပါကာဗ်ာကတကိရိယာဗ်ာကတစိတၲသမဂႋႆ-ဝိပါက္အဗ်ာကတ ကိရိယာအဗ်ာကတ စိတ္ ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာပုဂၢိဳလ္၏၊ စိတၲံ- စိတ္ကို၊ ဇာနာတိ-သိ၏။

အာကာသာနၪၥာယတနကိရိယံ ဝိညာဏဥၥာ
ယတနကိရိယႆ အာရမၼဏပစၥေယန ပစၥေယာ။

အာကာသာနဥၥာယတနကိရိယံ-အာကာသာနဥၥာ ယတန ကိရိယာစိတ္သည္၊ ကိရိယာအနားကို စိတ္သည္လို႔ အနက္ေလးကပ္ ေပးလိုက္႐ံုပဲ၊

ဝိညာဏဥၥာယတနကိရိယႆ-
ဝိညာဏဥၥာယတနကိရိယာစိတ္အား၊ အာရမၼဏပစၥေယန- အာရမၼဏပစၥည္းျဖင့္၊ ပစၥေယာ-ေက်းဇူးျပဳသည္၊ ေဟာတိ-ျဖစ္၏။

အာကိဥၥညာယတနကိရိယံ ေနဝသညာ နာ သညာယတနကိရိယႆ အာရမၼဏပစၥေယန ပစၥ ေယာ။

အာကိဥၥညာယတနကိရိယံ-အာကိဥၥညာယတန ကိရိယာစိတ္သည္၊ ေနဝသညာ နာသညာယတနကိရိယႆ- ေနဝသညာ နာသညာယတနကိရိယာ စိတ္အား၊ အာရမၼဏပစၥေယန-အာရမၼဏပစၥည္းျဖင့္၊ ပစၥေယာ- ေက်းဇူးျပဳသည္၊ ေဟာတိ-ျဖစ္၏။

႐ူပါယတနံ စကၡဳဝိညာဏႆ အာရမၼဏ ပစၥေယန ပစၥေယာ။

႐ူပါယတနံ-႐ူပါ႐ံုသည္၊ စကၡဳဝိညာဏႆ-စကၡဳဝိညာဏ္အား၊ အာရမၼဏပစၥေယန-အာရမၼ ဏပစၥည္းျဖင့္၊ ပစၥေယာ-ေက်းဇူးျပဳသည္၊ ေဟာတိ -ျဖစ္၏။

႐ူပါ႐ံုက အဗ်ာကတ စကၡဳဝိညာဏ္ကလည္း အဗ်ာကတ အဲဒီ စကၡဳက ႐ူပါ႐ံုကို ျမင္ရင္ အဗ်ာကတပဲ ျဖစ္ရင္ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ မျဖစ္ ဘူးဆိုရင္ ရဟႏၱာ ျဖစ္တယ္ စာဖတ္သူ သြားရမယ့္ လမ္းက အဲဒီလမ္းပဲ

ဆရာေတာ္ U Mar Ni Ta ေတာင္ မေန႔ကပဲ ကားနဲ႔ လိုက္သြား တယ္ ဆိုလားပဲ

မ်က္စိနဲ႔ျမင္ရင္ ႐ူပါ႐ံုသာ ျမင္ မိန္းမေတြ ေယာက်ာ္းေတြ သြားမျမင္နဲ႔ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ သာ မျဖစ္နဲ႔ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ဘူး ျငိမ္းျပီပဲ

ပုေဗၺသုစိေဏၰဆိုတာ အဲဒီလိုဟာမ်ိဳးကို ေခၚတာ၊

႐ူပါယတနံ စကၡဳဝိညာဏႆ အာရမၼဏ
ပစၥေယန ပစၥေယာ။

႐ူပါယတနံ-႐ူပါ႐ံုသည္၊ စကၡဳဝိညာဏႆ- စကၡဳဝိညာဏ္စိတ္အား၊ အာရမၼဏပစၥေယန- အာရမၼဏပစၥည္းျဖင့္ အာ႐ံုအေၾကာင္း ျဖင့္၊ ပစၥေယာ- ေက်းဇူးျပဳသည္ (ဝါ) အေၾကာင္းျပဳ သည္၊ ေဟာတိ-ျဖစ္၏။

႐ူပါ႐ံုက အဗ်ာကတတရား ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ လည္း မဟုတ္ဘူး၊ မ်က္စိနဲ႔ ျမင္တာေတြက အဗ်ာကတတရားေတြပဲ အဲဒါ ရဟႏၱာျမင္တဲ့ အျမင္

အလန္းလးတို႔ အစင္ေလးတို႔ ဘာတို႔ ကုလား ထိုင္ တို႔ စားပြဲတို႔ သြားမလုပ္နဲ႔၊ ဥပမာ-ေတာထဲ သြားၿပီး ဝါးလံုးေတြကိုၾကည့္ ေျဖာင့္တဲ့ဝါးလံုး ေကာက္တဲ့ ဝါးလံုး ရွည္တဲ့ဝါးလံုး တိုတဲ့ဝါးလံုး၊ အဲဒီဝါးလံုးေတြ ကို ဘယ္လို ၾကည့္တံုး ဆိုရင္ အဲဒီအတိုင္းပဲၾကည့္ တယ္ ေျဖာင့္ရင္ ေျဖာင့္ တာပဲ ရွည္ရင္ ရွည္တာပဲ တိုရင္ တိုတာပဲ

လူကိုျမင္ရင္လည္း ျမင္တာပဲ၊ ေခါင္းက ဘယ္လို
ေျခက မ်က္ႏွာကဘယ္လို အဲဒီ ဘယ္လိုေတြကို မလုပ္ဘူး၊ ျမင္တာပဲ ဆိုတာက ဘယ္သူျမင္တာ လဲ ဆိုေတာ့ အဗ်ာကတက ျမင္တာ အဲလိုျမင္ တာက ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္ အဲလို ျမင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္အား ရွိခိုးပါ၏ ဆိုၿပီး ကိုယ္ကလည္း သူ႕လို လိုက္ၿပီး ျမင္ လိုက္ရင္ ကိုယ္လည္းျပီးျပီပဲ

ျမင္တဲ့အခါမွာ ေလာကဓံမျဖစ္ဘူးဆိုရင္သာၿပီး
ေတာင္ အဆင္ေျပလိုက္ေသးတယ္၊ မေၾကာက္ ဘူး မတုန္လႈပ္ဘူးဆိုရင္ ဘာေၾကာက္စရာ ရွိဦးမလဲ အဲဒါ အဗ်ာကတက အဗ်ာကတ ျဖစ္သြားတာပဲ ေၾကာက္ရင္ အကုသိုလ္ျဖစ္တယ္ ေစတနာေကာင္း ရင္ ကုသိုလ္ျဖစ္တယ္ ဘုရား အဲသလို မျဖစ္မွ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္ ဆိုတာ ျဖစ္တယ္

အဗ်ာကတက အဗ်ာကတသာ ေက်းဇူးျပဳပါ
သူဟာ ရဟႏၱာျဖစ္သတည္း တဲ႔

ဘာခက္လဲ လူေသေကာင္ေလးကို မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ တယ္- မ်က္စိက အဗ်ာကတပါ လူေသ ေကာင္ ေလးကလည္း အဗ်ာကတပဲ သားကို မ်က္စိ နဲ႔ ျမင္တယ္ မ်က္စိက အဗ်ာကတ သားကိုက ဒိ႒ိနဲ႔ ျမင္တာ သားကို ျမင္ေတာ့ ခ်စ္တာေတြ မုန္းတာ ေတြ ျဖစ္တယ္ သမီ ျမင္ရင္လည္း ဒီလိုပဲ

သဒၵါယတနံ ေသာတဝိညာဏႆ။
ဂႏၶာယတနံ ဃာနဝိညာဏႆ။
ရသာယတနံ ဇိဝွါ ဝိညာဏႆ။
ေဖာ႒ဗၺာယတနံ ကာယဝိညာဏႆ အာရမၼဏ ပစၥ ေယန ပစၥေယာ။

သဒၵါယတနံ-သဒၵါ႐ံုသည္၊ ေသာတဝိညာဏႆ- ေသာတဝိညာဏ္စိတ္အား။ ဂႏၶာယတနံ-ဂႏၶာ႐ံု သည္၊ ဃာနဝိညာဏႆ -ဃာနဝိညာဏ္စိတ္ အား။ ရသာယတနံ-ရသာ႐ံုသည္၊ ဇိဝွါဝိညာဏႆ-ဇိဝွါဝိညာဏ္ စိတ္အား။ ေဖာ႒ဗၺာယတနံ-ေဖာ႒ဗၺာ႐ံုသည္၊ ကာယ
ဝိညာဏႆ- ကာယဝိညာဏ္စိတ္အား။ အာရမၼဏပစၥေယန-အာ႐ံုအားျဖင့္၊ ပစၥေယာ-ေက်းဇူးျပဳသည္၊ေဟာတိ-ျဖစ္၏။

အဲဒီထဲမွာ ေဖာ႒ဗၺာယတနပဲ ပါတယ္၊ဓမၼာယတနံ မပါဘူး၊ ေဖာ႒ဗၺာ႐ံု ဆိုတာ ပထဝီ ေတေဇာ ဝါေယာ ပထဝီီ ေတေဇာ ဝါေယာက အာ႐ံုပဲ လို႔သိ အာ႐ံုကို သိျပီ ဆိုေတာ့ ခြာႏိုင္ျပီ ေယာက်ာ္းတို႔ မိန္းမတို႔ ဆိုရင္ေတာ့ မခြာႏိုင္ဘူး အကုသိုလ္ ျဖစ္သြားတယ္၊ ေဖာ႒ဗၺာ႐ံုဆိုမွလည္း အဗ်ာကတျဖစ္မွာ၊ ဒါမွ လည္း အဗ်ာကတျဖစ္ၿပီး အကုသိုလ္ေတြမျဖစ္ ေတာ့ဘူး အဲသလို မွတ္

အဗ်ာကတာ ခႏၶာ ဣဒၶိဝိဓဥာဏႆ ေစေတာ ပရိယဥာဏႆ ပုေဗၺနိဝါသာႏုႆတိဥာဏႆ အနာဂတံသဥာဏႆ အာဝဇၨနာယ အာရမၼဏ ပစၥေယန ပစၥေယာ။

အဗ်ာကတာ -အဗ်ာကတျဖစ္ကုန္ေသာ(ဝါ)
ကုသိုလ္အကုသိုလ္မဟုတ္ကုန္ေသာ၊ ခႏၶာ-ခႏၶာတို႔ သည္၊ ဣဒၶိဝိဓဥာဏႆ-ဣဒၶိဝိဓဥာဏ္အား လည္းေကာင္း၊ ေစေတာပရိယဥာဏႆ-ေစေတာပရိယဥာဏ္အားလည္းေကာင္း၊ ပုေဗၺနိဝါသာႏုႆတိဥာဏႆ-ပုေဗၺနိဝါသာ ႏုႆတိဥာဏ္အားလည္းေကာင္း၊ အနာဂတံသ ဥာဏႆ- အနာဂတံသဥာဏ္အားလည္းေကာင္း၊ အာဝဇၨနာယ-ဆင္ျခင္ျခင္းအားလည္းေကာင္း၊ အာရမၼဏပစၥေယန-အာ႐ံုအားျဖင့္၊ ပစၥေယာ-ေက်းဇူးျပဳသည္၊ ေဟာတိ-ျဖစ္၏။

အဲဒါ အဗ်ာကတက အဗ်ာကတခ်င္း ေက်းဇူး
ျပဳတာပဲ၊ အဗ်ာကေတာ ဓေမၼာ ကုသလႆ ဓမၼႆ အာရမၼဏပစၥေယန ပစၥေယာ။

အဲဒါက အဗ်ာကတက ကုသိုလ္ကို ေက်းဇူးျပဳ လိမ့္ မယ္တဲ့၊ အဗ်ာ-ကု-အာ အဲလို မွတ္

ဘယ္လိုျပဳသလဲ ဆုိ
ေသကၡာ ဖလံ ပစၥေဝကၡႏၱိ။ နိဗၺာနံပစၥေဝကၡႏၱိ။ နိဗၺာနံ ေဂါၾတဘုႆ ေဝါဒါနႆ မဂၢႆ အာရမၼဏ ပစၥေယန ပစၥေယာ။

ေသကၡာ-ေသကၡာပုဂၢိဳလ္တို႔သည္၊ ပုဂၢိဳလ္ ခုနစ္ ေယာက္ ဖလံ-ဖိုလ္ကို၊ ပစၥေဝကၡႏၱိ-ဆင္ျခင္ကုန္၏။ ဖိုလ္က အဗ်ာကတတရား ေသကၡာဆင္ျခင္တာက ကုသိုလ္တရား ျဖစ္သြားတယ္ အဗ်ာ-ကု-အာ ဆိုတာ မွတ္တာက အဲလိုမွတ္တာကို ေျပာတာ

နိဗၺာနံ-နိဗၺာန္ကို၊ ပစၥေဝကၡႏၱိ-ဆင္ျခင္ကုန္၏။ နိဗၺာန္က အဗ်ာကတတရား ၊ ဆင္ျခင္တာက ကုသိုလ္တရား

နိဗၺာနံ-နိဗၺာန္သည္ ေဂါၾတဘုႆ-ေဂါၾတဘူ ဥာဏ္အားလည္းေကာင္း၊ ေဝါဒါနႆ-ေဝါဒါန္အား လည္းေကာင္း၊ အာရမၼဏပစၥေယန-အာ႐ံုအားျဖင့္၊ပစၥေယာ-ေက်းဇူးျပဳသည္၊ ေဟာတိ-ျဖစ္၏။

ေသကၡာ ဝါ ပုထုဇၨနာ ဝါ စကၡံဳ အနိစၥေတာ
ဒုကၡေတာ အနတၲေတာ ဝိပႆႏၱိ။ ေသာတံ ဃာနံ ဇိဝွံ ကာယံ ႐ူေပ သေဒၵဂေႏၶ ရေသ ေဖာ႒ေဗၺဝတၳံဳ ဝိပါကာဗ်ာကေတ ကိရိယာဗ်ာကေတ ခေႏၶ အနိစၥေတာ ဒုကၡေတာ အနတၲေတာ ဝိပႆႏိၱ။

ေသကၡာ ဝါ-ေသကၡာပုဂၢိဳလ္တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ပုထုဇၨနာဝါ-ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ လည္းေကာင္း၊ စကၡံဳ- စကၡဳပသာဒကို၊ အနိစၥေတာ-အနိစၥ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း ၊ဒုကၡေတာ-ဒုကၡအားျဖင့္ လည္း ေကာင္း၊ အနတၲေတာ- အနတၲအားျဖင့္ လည္း ေကာင္း၊ ဝိပႆႏိၱ-႐ႈကုန္၏။

ေသကၡာက ပုထုဇဥ္က စကၡဳပသာဒကို အနိစၥ ေတာ ဒုကၡေတာ အနတၲေတာနဲ႔႐ႈတယ္၊ စကၡဳက အဗ်ာကတတရား ႐ႈတာက ကုသိုလ္ တရား မ်က္စိကို အနိစၥ ဒုကၡ အနတၲ လုပ္ေတာ့ အဗ်ာကတက ကုသိုလ္ ျဖစ္သြားတယ္ စကၡဳကို အနိစၥ ဒုကၡ လုပ္ၿပီးၾကည့္ရင္ ကုသိုလ္ျဖစ္သြား တယ္

ေသာတံ-နားကိုလည္းေကာင္း၊ ဃာနံ-ႏွာေခါင္း ကိုလည္းေကာင္း၊ ဇိဝွံ-ဇိဝွါပသာဒကိုလည္း ေကာင္း၊ ကာယံ-ကာယပသာဒကိုလည္း ေကာင္း၊ ႐ူေပ-႐ူပါ ႐ံု တို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ သေဒၵ-သဒၵါ႐ံုတို႔ကိုလည္း ေကာင္း၊ ဂေႏၶ-ဂႏၶာ႐ံုတို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ ေဖာ႒ေဗၺ-ေဖာ႒ဗၺာ႐ံု တို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ဝတˆၳံဳ-ဟဒယဝတၳဳကိုလည္းေကာင္း၊ ဝိပါကာဗ်ာကေတ-ဝိပါက္အဗ်ာကတျဖစ္ကုန္ ေသာ၊ ကိရိယာဗ်ာကေတ-ကိရိယာအဗ်ာကတ ျဖစ္ကုန္ေသာ၊ ခေႏၶ- ခႏၶာတို႔ကို၊ အနိစၥေတာ-အနိစၥအားျဖင့္လည္း ေကာင္း၊ ဒုကၡေတာ-ဒုကၡအားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ အနတၲေတာ-အနတၲအားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ဝိပႆႏၱိ- ႐ႈကုန္၏။

ဒိေဗၺန စကၡဳနာ ႐ူပံ ပႆႏၱိ။ ဒိဗၺာယ ေသာတ
ဓာတုယာ သဒၵံ သုဏႏၱိ။ ေစေတာပရိယ ဥာေဏနဝိပါကာဗ်ာကတကိရိယာဗ်ာကတစိတၲသမဂႋႆ စိတၲံ ဇာနႏၱိ။ အဗ်ာကတာ ခႏၶာ ဣဒၶိဝိဓဥာဏႆ ေစ ေတာပရိယဥာဏႆ ပုေဗၺနိဝါသာႏုႆတိ ဥာဏႆ အနာဂတံသဥာဏႆ အာရမၼဏ ပစၥေယန ပစၥေယာ။

ဒိေဗၺန-နတ္၌ျဖစ္ေသာ၊ စကၡဳနာ-အဘိညာဥ္ စကၡဳျဖင့္၊ ႐ူပံ-႐ူပါ႐ံုကို၊ ပႆႏၱိ-ျမင္ကုန္၏၊ ဒိဗၺာယ- နတ္၌ျဖစ္ေသာ၊ ေသာတဓာတုယာ-အဘိညာဥ္နားျဖင့္၊ သဒၵံ-အသံကို၊ သုဏႏၱိ-ၾကားကုန္၏။ ေစေတာပရိယ ဥာေဏန-ေစေတာပရိယဥာဏ္ျဖင့္၊ ဝိပါကာဗ်ာကတ ကိရိယာဗ်ာကတ စိတၲသမဂႋႆ-ဝိပါက္အဗ်ာကတ ကိရိယာအဗ်ာကတစိတ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာပုဂၢိဳလ္၏၊ စိတၲံ- စိတ္ကို၊ ဇာနႏၱိ-သိကုန္၏။

အဗ်ာကတာ-အဗ်ာကတျဖစ္ကုန္ေသာ၊ ခႏၶာ- ခႏၶာတို႔သည္၊ ဣဒၶိဝိဓဥာဏႆ-ဣဒၶိဝိဓဥာဏ္အား လည္း ေကာင္း၊ ေစေတာပရိယဥာဏႆ-ေစေတာပရိယဥာဏ္ အားလည္းေကာင္း၊ ပုေဗၺနိဝါသာႏုႆတိဥာဏႆ- ပုေဗၺနိဝါ သာႏုႆတိဥာဏ္အား လည္းေကာင္း၊ အနာဂတံသဥာဏႆ -အနာဂတံသဥာဏ္အား လည္းေကာင္း၊ အာရမၼဏပစၥေယန-အာရမၼဏ ပစၥည္းျဖင့္၊ ပစၥေယာ-ေက်းဇူးျပဳသည္၊ ေဟာတိ-ျဖစ္၏။

အဗ်ာကေတာ ဓေမၼာ အကုသလႆ ဓမၼႆ အာရမၼဏပစၥေယန ပစၥေယာ။ စကၡံဳ အႆာေဒတိ အဘိနႏၵတိ၊ တံ အာရဗၻ ရာေဂါ ဥပၸဇၨတိ၊ ဒိ႒ိ ဥပၸဇၨတိ၊ စကၡံဳ-စကၡဳပသာဒကို၊ အႆာေဒတိ- သာယာ၏၊ အဘိ နႏၵတိ-ႏွစ္သက္ ၏၊ တံ-ထိုစကၡဳပသာဒကို၊ အာရဗၻ-အာ႐ံု ျပဳ၍၊ ရာေဂါ-ရာဂသည္၊ ဥပၸဇၨတိ-ျဖစ္၏၊ ဒိ႒ိ-ဒိ႒ိသည္၊ ဥပၸဇၨတိ-ျဖစ္၏။

မ်က္စိကိုသာယာတယ္ သာယာေတာ့ ႏွေျမာ တယ္ ႏွေျမာရင္ တပ္မက္တယ္ ေသရင္ ေလာဘနဲ႔ ေသသြားတယ္၊ မ်က္စိကို တပ္မက္ၿပီး ေသသြား တယ္။ မ်က္စိက မျမင္ရေတာ့ဘူး၊ ကမၼဇ႐ုပ္က ခ်ဳပ္ သြားၿပီ၊ ထမင္း အရက္ ၂၀ ဆယ္ မစားႏိုင္လို႔ ရွိရင္ မ်က္စိေတြ မႈန္သြားၿပီ မျမင္ရေတာ့ဘူး၊ အာဟာရ အရက္ ႏွစ္ဆယ္ မစားရင္ အာဟာရဇ႐ုပ္က အရင္ ခ်ဳပ္တယ္ ေနာက္ ကမၼဇ႐ုပ္ ခ်ဳပ္သြားၿပီ၊ မ်က္စိေတြ နားေတြ မၾကားရဘူး၊ ေၾကးစည္ေတြ ထုလည္း မၾကားရဘူး ဘုရား ဘုရား ဆိုေပးလည္း မၾကား ရဘူး စာဖတ္သူ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ အဲလို အရ င္ကတည္းက သိထားဖို႔ လိုအပ္တယ္

ဒီလို မသိထားရင္ ငါ့မၾကားရေတာ့ဘူး လုပ္ပါ အံုးဟယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ ဝမ္းနည္းပက္လက္ေတြ ေမွာက္ခံုေတြ ျဖစ္ ေသာကေတြျဖစ္နဲ႔ ျဖစ္လို႔ရွိရင္ ငရဲသြားတယ္ ေသာကဆိုတာေဒါသပဲ မစိုးရိမ္ရဘူး၊ ျမတ္စြာဘုရားက ေလာကုတၲရာနဲ႔ အႏုပါဒါန္ေဟာ တယ္။

အေသာက-မစိုးရိမ္ရဘူး၊ အႏုပါဒါန္-မစြဲလမ္းရ ဘူး၊ မ်က္စိက မ်က္စိပဲ၊ ငါ့ မ်က္စိ မလုပ္ရဘူး၊

ငါ့မ်က္စိလို႔လုပ္ရင္ စကၡံဳအႆာေဒတိ
စကၡဳက အဗ်ာကတတရား၊ သာယာတာက အကုသိုလ္တရား၊

အဗ်ာကေတာဓေမၼာ အကုသလႆ ဓမၼႆ ျဖစ္ သြားတယ္။

အဲလို သိေအာင္လို႔ ေျပာတာပါ၊ မ်က္စိကို မသာ ယာ နဲ႔၊ ဘယ္သူ႕မ်က္စိေလးက လွလိုက္တာ ဆိုရင္ အဲဒီ ေကာင္မေလးကို လိုခ်င္တယ္ မ်က္လံုးေလး လွတာနဲ႔ပဲ လိုခ်င္ျပန္တယ္

မိဂဒီဝိယ ေသာဘတိ- သမင္မ မ်က္လံုးေလး လိုပဲ ၾကည္လို႔ ဆိုလား ဘာေဒလားေျပာၾကတာ

စကၡံဳ အႆာေဒတိ အဘိနႏၵတိ တံ အာရဗၻ
ရာေဂါ ဥပၸဇၨတိ၊ ဒိ႒ိ ဥပၸဇၨတိ၊ ဝိစိကိစၦာ ဥပၸဇၨတိ၊ ဥဒၶစံၥ ဥပၸဇၨတိ၊ ေဒါမနႆံ ဥပၸဇၨတိ။

စကၡံဳ-မ်က္စိကို၊ အႆာေဒတိ-သာယာ၏၊ အဘိနႏၵတိ-ႏွစ္သက္၏၊ တံ-ထိုစကၡဳကို၊ အာရဗၻ-အာ႐ံု ျပဳ၍၊ ရာေဂါ-ရာဂသည္၊ ဥပၸဇၨတိ-ျဖစ္၏။ သာယာၿပီး ျဖစ္ရင္ ရာဂျဖစ္တယ္ ဒိ႒ိ-အယူသည္၊ ဥပၸဇၨတိ-ျဖစ္၏။

ငါလို႔ သူလို႔ ယူတာဟာ အယူပဲ ဒိ႒ိပဲ၊ မ်က္စိကို မ်က္စိ အတိုင္းပဲ ထားၿပီး ငါလို႔ သူလို႔ မယူရင္ ဒိ႒ိ လြတ္တယ္၊ မ်က္စိကိုငါလို႔ယူတယ္ ငါ့ဥစၥာလို႔ လည္းယူတယ္ ငါ့ကိုယ္လို႔လည္း ယူတယ္ အဲဒါ

ေနတံမမ ေနေသာဟမသၼိ နေမေသာ အတၲာတိ

ဒီလို ႐ႈမွ မွန္တယ္ ငါမဟုတ္ဘူး ငါ့ဥစၥာမဟုတ္ ဘူး ငါ့ကိုယ္ မဟုတ္ဘူး။ မၿမဲဘူး-ဒီလိုယူမွ မ်က္စိကို အာ႐ံုျပဳၿပီး ရာဂမျဖစ္ ေတာ့ဘူး၊ အခုက စၿပီးလုပ္ ေသတဲ့အခါက် ရာဂပါမသြား ေအာင္ ရာဂ မပါဘူး ဆိုရင္ နိဗၺာန္ေရာက္တယ္၊ ဒိ႒ိ မပါဘူးဆိုရင္လည္း နိဗၺာန္ေရာက္တယ္၊ အဗ်ာကတက အဗ်ာကတကို ေက်းဇူးျပဳမွာ

အနိစၥေတာ ဒုကၡေတာ အနတၲေတာ ျဖစ္ေနတာ
ဒိ႒ိ-အယူသည္ ငါဟု သူဟု အယူသည္ ငါဟု
သူဟု ဟူ၍ ယူေသာအယူသည္၊ ဥပၸဇၨတိ-ျဖစ္၏။

မ်က္စိက အဗ်ာကတတရား ႏွစ္သက္တာက အကုသိုလ္တရား မသာယာေအာင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲဆိုေတာ့ ဒီတိုင္းပဲ႐ႈ ဒီတိုင္းပဲထား ရမယ္ အဗ်ာကတျဖစ္ေအာင္က ဘယ္လိုလုပ္ရ သလဲ ဆိုရင္လည္း ဒီအတိုင္းထားရမယ္

အနိစၥ ဒုကၡက ကုသိုလ္ ႐ႈတယ္၊ အဲဒါက ကုသိုလ္ ျဖစ္သြားတယ္။ျမင္ရင္ ရာဂ မျဖစ္ေစနဲ႔ ေဒါသလည္း မျဖစ္ေစနဲ႔ ဝိစိကိစၦာလည္း မျဖစ္ ေစနဲ႔ ဒိ႒ိလည္း မျဖစ္ေစနဲ႔ အဲလိုေျပာတာ

တံ- ထို စကၡဳကို၊ အာရဗၻ-အာ႐ံုျပဳ၍၊ ရာေဂါ- ကပ္ၿငိျခင္းသည္၊ ဥပၸဇၨတိ-ျဖစ္၏၊ ဒိ႒ိ- ငါသူဟူ ေသာ အယူသည္၊ ဥပၸဇၨတိ- ျဖစ္၏၊ ဝိစိကိစၦာ- ဘယ္ကလာ မွန္းမသိေသာ ဝိစိကိစၦာသည္၊ ဥပၸဇၨတိ- ျဖစ္၏၊ ဥဒၶစံၥ- ဥဒၶစၥသည္၊ ဥပၸဇၨတိ-ျဖစ္၏၊ ေဒါမနႆံ- ႏွလံုးမသာယာျခင္းသည္၊ ဥပၸဇၨတိ-ျဖစ္၏။

ေသာတံ ဃာနံ ဇိဝွံ ကာယံ ႐ူေပ သေဒၵ
ဂေႏၶ ရေသ ေဖာ႒ေဗၺ ဝတၳံဳ ဝိပါကာဗ်ာကေတ ကိရိယာဗ်ာကေတ ခေႏၶ အႆာေဒတိ အဘိနႏၵတိ၊ တံ အာရဗၻ ရာေဂါ ဥပၸဇၨတိ၊ ဒိ႒ိ ဥပၸဇၨတိ၊ ဝိစိကိစၦာ ဥပၸဇၨတိ၊ ဥဒၶစၥံ ဥပၸဇၨတိ၊ ေဒါမနႆံ ဥပၸဇၨတိ။

ေသာတံ- နားကို၊ အႆာေဒတိ- သာယာ၏၊ အဘိနႏၵတိ- ႏွစ္သက္၏၊ တံ- ထိုနားကို၊ အာရဗၻ- အာ႐ံုျပဳ၍၊ ရာေဂါ- ရာဂသည္၊ ဥပၸဇၨတိ- ျဖစ္၏၊ ဒိ႒ိ- အယူသည္၊ ဥပၸဇၨတိ- ျဖစ္၏၊ ဝိစိကိစၦာ-သို႔ေလာ သို႔ေလာ ေတြးေတာျခင္းသည္၊ ဥပၸဇၨတိ- ျဖစ္၏၊ ဥဒၶစၥံ- ပ်ံ႕လြင့္ျခင္းသည္၊ ဥပၸဇၨတိ- ျဖစ္၏၊ ေဒါမနႆံ-

စိတ္ဆိုးျခင္းသည္၊ ဥပၸဇၨတိ-ျဖစ္၏။
ဃာနံ- ႏွာေခါင္းကို၊ အႆာေဒတိ- သာယာ
၏၊ အဲဒါ ပုဒ္တိုင္းလိုက္တက္တာေခၚတယ္၊ အနက္ ေပးရင္ အဲလို ေပးရတယ္၊ ဒါမွ စံုတယ္ စကၡဳေပးသလို ခြဲေပးရတယ္၊ အဲလိုဆိုရင္ အရွည္ ႀကီးျဖစ္သြားမွာစိုးလို႔ ဃာနံ ဇိဝွံ ကာယံ ႐ူေပနဲ႔ ဒီလို လုပ္တာ၊ ေနာက္ အႆာေဒတိေတြ အကုန္ျပန္ ရတာ

ဃာနံ- ဃာန ပသာဒကိုလည္းေကာင္း၊ ဇိဝွံ- ဇိဝွါပသာဒကိုလည္းေကာင္း၊ ကာယံ- ကာယပသာဒကို လည္းေကာင္း၊ ႐ူေပ- ႐ူပါ႐ံုတို႔ကို လည္းေကာင္း၊ သေဒၵ- သဒၵါ႐ံုတို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ ဂေႏၶ- ဂႏၶာ႐ံုတို႔ကိုလည္း ေကာင္း၊ ရေသ- ရသာ႐ံု တို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ ေဖာ႒ေဗၺ- ေဖာ႒ဗၺာ႐ံုတို႔ကို လည္းေကာင္း၊ ဝတၳံဳ- ဟဒယဝတၳဳကို လည္း ေကာင္း၊ ဝိပါကာဗ်ာကေတ ကိရိယာဗ်ာကေတ-
ဝိပါက္အဗ်ာကတ ကိရိယာအဗ်ာကတ ျဖစ္ကုန္ ေသာ၊ ခေႏၶ - ခႏၶာတို႔ကို၊ အႆာေဒတိ - သာယာ ၏၊ အဘိနႏၵတိ- ႏွစ္သက္၏။
တံ- ထိုခႏၶာကို၊ အာရဗၻ- အာ႐ံုျပဳ၍၊ ရာေဂါ-
ရာဂသည္ç တပ္မက္ျခင္းသည္၊ ဥပၸဇၨတိ- ျဖစ္၏၊ ဒိ႒ိ- ငါသူဟူေသာ အယူသည္၊ ဥပၸဇၨတိ- ျဖစ္၏၊ ဝိစိကိစၦာ- သို႔ေလာ သို႔ေလာ ေတြးေတာျခင္းသည္၊ ဥပၸဇၨတိ- ျဖစ္၏၊

ကထံ- အသို႔နည္း ပါဠိက ဒီလို လာတယ္၊ ေတြးေတာယံုမွားျခင္းသည္၊ ဥဒၶစၥံ- ပ်ံ႕လြင့္ျခင္း သည္၊ ဥပၸဇၨတိ- ျဖစ္၏၊ ေဒါမနႆံ- စိတ္ဆိုး ျခင္း သည္ (ဝါ) ႏွလံုး မသာယာျခင္း သည္၊ ဥပၸဇၨတိ- ျဖစ္၏။

အာရမၼဏပစၥေယာ- အာရမၼဏပစၥည္းသည္၊
နိ႒ိေတာ- ၿပီးၿပီ။

အဲလိုလည္း ထည့္တတ္ရတယ္၊ ေနာက္တစ္ခါမွ အဓိပတိပစၥည္း၊ ျပန္ၾကည့္ၿပီး ျပန္ျပန္ အတုခိုး လုပ္ ေပါ့၊ အဲဒီတိုင္း ပါတဲ့ဟာလုပ္၊ အဲဒါ ပ႒ာန္း ဝိပႆနာ ေခၚတယ္