ဆီးပန္းနီဆရာေတာ္

ဆီးပန္းနီဆရာေတာ္မွာ သီေပါဘုရင္ပါေတာ္မူၿပီးေနာက္ ျမန္မာ့မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ ဇာတိေသြးမ်ားကိုတစ္ႏိုင္ငံလံုးေပါက္ပြားလာေအာင္ စာ ေပလက္နက္ျဖင့္ႏိႈးဆြေပးခဲ့ေသာ မ်ဳိးခ်စ္ဇာတိမာန္ဆရာေတာ္ႀကီးျဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္၏ အမ်ဳိး၊ဘာသာ၊သာသနာေတာ္အတြက္ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားသည္ ထင္ရွားေသာမွတ္တိုင္မ်ား အျဖစ္က်န္ရစ္သည္။ ဆရာေတာ္၏“တစ္ဖန္မွမွတ္ေစအစခ်ီေလးခ်ဳိး ဧကပိုဒ္ရတု ျဖစ္သည့္- 

“ထီးသုဥ္းနန္းသုဥ္း၊ ၿမိဳ႕သုဥ္းသုည၊ သုဥ္းသံုးဝျဖင့္၊ သုဥ္းရျပန္လစ္၊ သုညေခတ္ဝယ္၊ ျဖစ္လာရေလ၊ တို႔တစ္ေတြသည္ ေသေသာ္မွတည့္၊ ေႀသာ္…..ေကာင္း၏”

ဟူသည္ျမန္မာစာေပသမိုင္းစာမ်က္ႏွာမ်ား၌ ထင္ရွားလွေပသည္။ အဆိုပါဆရာေတာ္၏ ဧကပိုဒ္ရတုေၾကာင့္ မထမႂကြ ေအးျမႏုန္႔ေႏွးေန သည့္ ဇာတိေသြးကိုေဖာ္ေဆာင္၍ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးကိုအသက္ထက္တန္ဖိုးထား၍ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲအတြင္းသို႔ပါဝင္ရန္ စည္း႐ံုး လံႈေဆာ္ေပးခဲ့ေလသည္။ ထို႔ျပင္ပါေတာ္မူရသည္မွာ ဘုရင္မင္းတစ္ပါးတည္းည့ံဖ်င္း၍မဟုတ္။ ဘုရင့္အပါးမွမင္းေျမႇာင္မွဴးႀကီးမတ္ရာသုိ႔ သစၥာမဲ့မႈေၾကာင့္လည္း သီေပါဘုရင္ပါေတာ္မူရသည္။ တိုင္းျပည္ကၽြန္သေဘာက္ျဖစ္ရသည္ဟူ၍ ဆရာေတာ္ကျပင္းျပင္းထန္ထန္ေရးသား ထားသည္မွာ ထိုေခတ္နန္းတြင္းေရးကိုလည္း မီးေမာင္းထိုးျပလုိက္သည္ႏွယ္ျဖစ္သည္။ 

ဆီးပန္းနီ(ဆီးဘန္းနီ) ဆရာေတာ္မွာ မင္းတုန္းမင္းႀကီးလက္ထက္တြင္ ထင္ရွားခဲ့ေသာဆရာေတာ္ျဖစ္သည္။ ဘုိးေတာ္မင္းတရားလက္ ထက္ အတိုင္ပင္ခံအမတ္ႀကီး မဟာရာဇသႀကၤန္၏သားျဖစ္၍ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၁၇၃ ခု၊ ျပာသိုလျပည့္ေက်ာ္(၁)ရက္ (ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၁၁ခု၊ ဒီဇင္ဘာ၂၉ရက္) စေနေန႔တြင္ အေနာက္ဘက္မင္းကြန္းရြာ၌ ဖြားျမင္ေတာ္မူသည္။ ငယ္မည္မွာေမာင္ေမွာ္ျဖစ္ေလသည္။

အရြယ္သို႔ေရာက္လွ်င္ရဟန္းျပဳ၍ စလင္းမင္းသားႀကီး၏ဆရာေတာ္၊ ျမသိန္းတန္ဆရာေတာ္သို႔ထံပညာဆည္းပူး၍ ပိဋကတ္က်မ္းဂန္တတ္ ေျမာက္ေလသည္။ သာမေဏဘြဲ႔မွာ “ရွင္နရိႏၵ”ျဖစ္သည္။ စာေပပညာလြန္စြာထူးခၽြန္သျဖင့္ ေက်ာင္းသားအျဖစ္ႏွင့္တစ္ႀကိမ္၊ သာမေဏအ ျဖစ္ႏွင့္ႏွစ္ႀကိမ္ ေပါင္းသံုးႀကိမ္မွ် ငယ္စဥ္ကပင္ပထမစာေတာ္ျပန္ပြဲ ဝင္ႏႊဲျပန္ဆိုေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ 

ရဟန္းအျဖစ္ေရာက္ၿပီးေနာက္ ေရႊဘိုမင္းႏွင့္ပုဂံမင္းလက္ထက္တြင္ အမရပူရၿမိဳ႕မိုးထိတိုက္၌ သီတင္းသံုးလွ်က္ ျပည္ဆရာေတာ္၊ မိုးထိဆ ရာေတာ္ဘုရားႀကီးတို႔ထံတြင္ ပညာဆည္းပူးသည္။ ရဟန္းဘြဲ႔မွာ“အရွင္နရိႏၵဓဇ”ျဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္သည္ ေလာကီ၊ ေလာကုတၱရာစာ ေပေပါင္းမ်ားစြာကို ျပဳစုေတာ္မူခဲ့၏။ အထူးသျဖင့္ ကဗ်ာလကၤာ၌ လြန္စြာပြန္တီးေတာ္မူသျဖင့္ ကဗ်ာလကၤာေပါင္းစြာျပဳစုေတာ္မူခဲ့ေလ သည္။ ဆရာေတာ္ဘုရား၏စာေပတို႔ကိုစုစည္း၍ ယခုအခါ “ကဝိမ႑နေမဒနီ”ဟူေသာအမည္ျဖင့္ က်မ္းစာအုပ္ထုတ္ေဝထားသည္။ 

ဆီးပန္းနီဆရာေတာ္ဘုရားအား မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္ႏွင့္ သီေပါမင္းလက္ထက္တို႔တြင္ ဘဲြ႔တံဆိပ္သံုးတန္ခံယူရရွိခဲ့သည္။ ယင္းတုိ႔မွာ

၁။နရိႏၵာဘိသီရိသဒၶမၼ မဟာဓမၼရာဇာဓိရာဇဂု႐ု

၂။နရိႏၵာဘိသီရိသဒၶမၼ ေဇာတိပါလဓဇမဟာ ဓမၼရာဇာဓိရာဇဂု႐ု

၃၊နရိႏၵာဘိေဇအတုလာဓိပတိ သီရိပ၀ရမဟာဓမၼရာဇာဓိရာဇဂု႐ု ဟူ၍ျဖစ္သည္။ 

ပထမဘြဲ႔တံဆိပ္ႏွင့္ ဒုတိယဘြဲ႔တံဆိပ္မွာ မင္းတုန္းမင္းတရားက ကပ္လွဴျခင္းျဖစ္၍ တတိယဘဲ႔ြတံဆိပ္မွာ သီေပါမင္းတရားက ကပ္လွဴခဲ့ ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ဆီးပန္းနီဆရာေတာ္ဘုရားသည္ စာေပအမ်ဳိးမ်ဳိးကိုျပဳစုေတာ္မူ႐ံုမွ်သာမက ပရိယတၱိသာသနာ၊ ပဋိပတၱိသာသနာ ေတာ္ႏွစ္ရပ္ကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ထမ္းေဆာင္ေတာ္မူခဲ့သည္။ အမရပူရမွမႏၱေလးသို႔ေျပာင္းလာသည္အထိ ဆီးပန္းနီတိုက္တြင္ စာခ်အ ေက်ာ္အေမာ္ျဖစ္၍ ဆီးပန္းနီဆရာေတာ္ဘုရားကေလးဟု ထင္ရွားခဲ့သည္။ မႏၱေလးမ်က္ပါးရပ္ဆီးပန္းနီတိုက္တြင္ စာေပဆက္လက္ပို႔ခ် လ်က္ သာသနာျပဳရင္းက်မ္းေပါင္းမ်ားစြာျပဳစုသည္။ ဆရာေတာ္ျပဳစုခဲ့သည့္စာေပမ်ားအနက္ ၀ိမ႑နေမဒနီက်မ္း၊ ပါေတာ္မူတမ္းခ်င္း၊ သဂါၤယနာတင္တမ္းခ်င္း၊ ေအာင္ျမင္ခ်င္းရွစ္ပါးပ်ဳိ႕သစ္၊ စရိယာပိဋကအ႒ကထာပါဌ္နိသွ်၊ ခေတ်ာ၀ါဒလကၤာ၊ သိႆေကာ၀ါဒလကၤာ၊ အ ရညေကာ၀ါဒလကၤာ၊ ဆီးပန္းနီကထိန္အေမးအေျဖ တို႔မွာ ထင္ရွားေပသည္။ 

ဆရာေတာ္သည္ မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီး၏ ပဥၥမသဂၤါယနာတင္ပြဲ၌လည္း ဘုရားႀကီးဆရာေတာ္၊ ျမင္းဝန္ဆရာေတာ္တို႔ႏွင့္အတူ အႀကီး အမွဴးနာယကအျဖစ္ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေပသည္။ ထို႔ေနာက္မင္းႏွင့္တကြ တိုင္းျပည္ပါအဂၤလိပ္လက္ေအာက္သို႔က်ေရာက္ခဲ့ရသည့္ ေနာက္ (ပါေတာ္မူၿပီး၂ႏွစ္ႏွင့္ ၇လမွ်အၾကာ) ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၅၀ျပည့္ႏွစ္၊ ကဆုန္လျပည့္ေက်ာ္(၁)ရက္ (ခရစ္၁၈၈၈ခု၊ ဧၿပီလ၂၅ ရက္) ဗုဒၶဟူးေန႔(သက္ေတာ္၇၇၊ ဝါေတာ္၅၇)တြင္ မႏၱေလးၿမိဳ႕မ်က္ပါးရပ္ဆီးပန္းနီဓမၼာ႐ံုေက်ာင္း၌ စုတိကမၼဇ႐ုပ္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းပ်ံလြန္ေတာ္မူ ေလသည္။ ဆရာေတာ္၏အ႐ိုးဓါတ္ကို ပင္းသာမင္းကဒါယိကာျပဳလုပ္ကာ မႏၱေလးၿမိဳ႕ခ်မ္းေျမ႕သာစည္ရဲဌာန၏ အေရွ႕ဘက္မႏၱေလး- ရန္ကုန္ကားလမ္းေထာင့္၌ အ႐ိုးအိုးတည္ထားခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္မႈမရွိသျဖင့္ ဆရာေတာ္၏အ႐ိုးအိုးေစတီ သည္ တျဖည္းျဖည္းပ်က္စီးယိုယြင္းကာ အဂၤေတမ်ားကြာပ်က္၍ အထက္ပိုင္းက်ဳိးက်ျခင္း၊ အုတ္မ်ားကြာထြက္ခ်ဳံႏြယ္မ်ားေပါက္ေရာက္ လ်က္ကြယ္ေပ်ာက္ေတာ့မည့္အေျခအေနမ်ဳိးျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာျမင့္ခဲ့ေလသည္။ 

သို႔ျဖင့္ႏွစ္ေပါင္း(၁ဝဝ)ေက်ာ္ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီးေနာက္ သက္ဆိုင္ရာကဆရာေတာ္၏ အ႐ိုးအိုးေစတီကိုဖ်က္၍ ၁၉၉၃ခု၊ ဇူလိုင္လတြင္ မႏၱေလး ေတာင္ေျခေက်ာက္ေတာ္ႀကီးဘုရားအေရွ႕မုခ္အနီး၊ ကုသိုလ္ေတာ္စႏၵာမုနိဘုရားႀကီးရွိ ေျမကြက္လပ္သို႔ေျပာင္းေရႊ႕ကာအသစ္တည္ ေဆာက္ခဲ့ျပန္သည္။ အ႐ိုးအိုးေစတီကိုေျပာင္းေရႊ႕ေသာအခါ ဆရာေတာ္၏ဓါတ္ေတာ္အ႐ိုးအုိး၊ ဓာတ္ျပာယြန္းအိုးႏွင့္ ဆရာေတာ္သက္ ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္က ကိုးကြယ္ပူေဇာ္ၾကသည္ဟုယူဆရေသာ ဓာတ္ေတာ္ဖန္ပုလင္းငယ္ေျခာက္လံုး၊ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ားကိုပါ အ သစ္တည္ေဆာက္ေသာအ႐ိုးအိုးေစတီေတာ္၌ ျပန္လည္ဌာပနာခဲ့သည္ဟု သိရသည္။ အသစ္တည္ေဆာက္ထားေသာ အ႐ိုးေစတီဗိမာန္ ေတာ္၏ေတာင္ဘက္မ်က္ႏွာတြင္ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ထင္ရွားေသာ သီေပါမင္းပါေတာ္မူေၾကာင္းဖြဲ႔ သံေ၀ဂရတုဧကပိုဒ္ႏွင့္ကင္း၀န္မင္းႀကီး ၏ မိန္မကိုဋ္မွာလ အစခ်ီေလးခ်ဳိးကိုျပန္ေျဖေသာ ဧကပိုဒ္တို႔ကိုေက်ာက္စာေရးထြင္းစိုက္ထူထားသည္။ အေနာက္ဘက္မ်က္ႏွာတြင္ ဆီး ပန္းနီဆရာေတာ္ေမာ္ကြန္းေက်ာက္စာစိုက္ထူထားသည္။ ေျမာက္ဘက္အ၀င္မုခ္မ်က္ႏွာတြင္မူ ဆရာေတာ္၏ေထ႐ုပၸတၱိေက်ာက္စာကိုေရး ထုိးသည္။ ဆရာေတာ္၏ အထိမ္းအမွတ္အ႐ိုးအိုးေစတီဗိမာန္ကို ျမန္မာမႈအႏုပညာရွင္တမၸ၀တီ ဦးဝင္းေမာင္ကပံုစံထုတ္ေပးခဲ့သည္။ ေအာက္ခံပႏၷက္သည္ အဌဂံရွစ္ေျမႇာင့္အေဆာက္အအံုျဖစ္သည္။ ေစတီေပါက္အထြတ္ထီးတင္လွဴထားရာ ဥာဏ္ေတာ္(၁၉)ေပရွိသည္။ မည္သို႔ဆိုေစဆီးပန္းနီဆရာေတာ္၏အ႐ိုးအိုးေစတီသည္ တစ္ခ်ိန္ကမီးခဲျပာဖံုးျဖစ္ေသာ ျမန္မာ့မ်ဳိးခ်စ္စိတ္၊ ဇာတိမာန္စိတ္တို႕ကိုႏိႈးဆြ၍ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲကို အားေပးလႈံ႕ေဆာ္ေပးခဲ့ေသာ ဆရာေတာ္၏ဂုဏ္ေက်းဇူးကို အစဥ္ေအာက္ေမ့သတိရကာ ႏုိင္ငံအက်ဳိးသယ္ပိုးလို စိတ္မ်ားေပၚေပါက္ရေပသည္။

စာကိုး

 (က) လွသမိန္၊ ဂႏၱ၀င္ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္မ်ား အတၳဳပၸတၱိေပါင္းခ်ဳပ္ ရန္ကုန္၊ ဟံသာဝတီပံုႏွိပ္တိုက္(ပ)အႀကိမ္၊ ၁၉၆၁၊ စာ ၉၃၊ ၉၄။

 (ခ) နတ္ေမာက္ထြန္းရွိန္ “မႏၱေလးေတာင္ေျခေရာက္ ဆီးပန္းနီဆရာေတာ္အ႐ိုးအိုးေစတီ” မိုးဂ်ာနယ္၊ ၁၉၉၆ ခု၊ ေမလ၊ စာ- ၁ဝ၈၊ ၁၁၂။

 (ဂ) ရေဝထြန္း“ဆီဘန္းနီဆရာေတာ္” ေငြတာရီမဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၂၂၆ (၁၉၇၉ ခု၊ ဧၿပီလ) စာ၃၇၊ ၄ဝ။