တစ္ခါတုန္းကဗာရာဏသီျပည္မွာ
ဘုရင္တစ္ပါးဟာ တရားအားထုတ္ရင္း ပထမစ်ာန္ကုိ ရထားပါတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့သူဟာ “ရဟန္းတရားက ျမတ္သလား၊ မင္းအျဖစ္ကပဲ ျမတ္သလား”လုိ႔ ဆင္ျခင္ မိပါတယ္။ ေသခ်ာဆင္ျခင္ေတာ့ “မင္းအျဖစ္ထက္ ရဟန္းတရားကျမတ္တယ္”ဆုိတာသိရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကုိ အမတ္ေတြနဲ႔လႊဲထားျပီး တရားကုိပဲ အားထုတ္ေနပါတယ္။ အမတ္ေတြကုိလည္း တရားနဲ႔ အညီစီရင္ဖုိ႔ တခါတည္း မိန္႔မွာထားပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အမတ္ေတြက လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမွဳေတြလုပ္ျပီး တရားစီရင္ေနၾကပါတယ္။ အမႈျဖစ္ရင္ လာဘ္ေပးတဲ့သူကပဲ အႏုိင္ရေလ့ ရွိပါတယ္။
အမႈတစ္ခုမွာေတာ့ ဘုရင္နဲ႔ အလြန္ရင္းနွီးတဲ့ သူတစ္ေယာက္ မွန္ပါလ်က္နဲ႕ တရားရႈံးသြားပါတယ္။ အဲဒီတရားရႈံးသြားတဲ႔ဘုရင့္မိတ္ေဆြက ဘုရင့္ဆီပြဲေတာ္အုပ္လာဆက္ကပ္ပါတယ္။ ဆက္ကပ္ျပီး အမတ္ေတြတရားစီရင္တာ ေငြေပးႏုိင္တဲ့သူကုိ အႏုိင္ေပးေနတဲ့အေၾကာင္း ေလွ်ာက္ျပလုိက္ ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ ဘုရင္လည္း အမတ္ေတြတရားစီရင္တဲ့ေနရာကို သြားၾကည့္ပါတယ္။ ဘုရင္ကုိျမင္လုိက္တာနဲ႔ ျပည္သူျပည္သားေတြ က ေငြေပးတဲ့သူကုိ အႏုိင္ေပးျပီး အမႈေတြကုိ မတရား သျဖင့္စီရင္ေနတဲ့ အေၾကာင္းကုိ ဝုိင္းတုိင္ၾကပါေတာ့တယ္။
ဘုရင္လည္း တရားစီရင္တဲ့ေနရာကေန ျပန္လာျပီး ျပာသာဒ္ထက္မွာ တရားရႈဖုိ႔ ထုိင္လုိက္ ပါတယ္္။ ထုိင္လုိက္တာနဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ့ မေက်နပ္တဲ့ အသံေတြက က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္နဲ႔ ေပၚလာျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရားကုိ ဆက္ရႈမွတ္လုိ႔ မရေတာ့ပါဘူး။
ဒီေတာ့ ဘုရင္လုပ္သူက သံေဝဂေတာ္ေတာ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေနာက္ သံေဝဂနဲ႔အတူ “ငါဘုရင္လုပ္ေနလုိ႔ ဘာအက်ိဳးမ ွမရွိဘူး။ ရဟန္းတရား ကပဲျမတ္တယ္" လုိ႔ ေသခ်ာသေဘာေပါက္ျပီး မင္းအျဖစ္ကုိ စြန္႔ပစ္ လုိက္ပါတယ္။ ဆက္လက္ျပီး ဝိပႆနာ ရႈမွတ္လုိက္တာ ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္သြား ပါေတာ့တယ္။
မင္းနဲ႔ စာရွူသူ ၊ စာရွူသ ူနဲ႔မင္း။ မင္းနဲ႔ စာေရးသူ၊ စာေရးသူနဲ႔မင္း တရားသေဘာအရ ဆုိရင္ ဘာမ ွမဆုိင္ပါဘူး။ ကုိယ့္တရားနဲ႔ကုိယ္ပါ။ သူ႔တရားနဲ႔သူပါပဲ။ ေကာင္းတဲ့တရားကုိ အားထုတ္ရင္ ေကာင္းတဲ့တရားကုိ ခံစားရမွာပါ။ မေကာင္းတဲ့တရားကုိ အားထုတ္ရင္ မေကာင္းတဲ့တရားကုိ ခံစားရမွာပါ။ ကုိယ္စြန္႔မွ ကုိယ္ရမွာပါ။
ဒါေပမယ့္ ဘဝမွာ တစ္ခါတေလ စြန္႔ဖုိ႔ ခက္ေနတာေလးေတြ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ မိသားစု သံေယာဇဥ္၊ တစ္သက္လုံးရွာခဲ့ရတဲ့အရာေတြ ေတြးမိျပန္ရင္ ခက္သြားတတ္ပါတယ္။
တရားနဲ႔ယွဥ္လာရင္ေတာ့ စြန္႔သင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ စြန္႔သင့္တဲ့အရာေတြကုိ စြန္႔ပစ္ရမွာပါပဲ။ အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာေတာ့ စြန္႔ဖုိ႔ခက္ေနရင္ "ေၾသာ္… ဘုရင္ျဖစ္သူေတာင္ တရားနဲ႔ယွဥ္လာရင္ မင္းအျဖစ္ ကုိေတာင္စြန္႔ေသးတာပဲ၊ ငါစြန္႔ရမယ့္အရာက ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးေလ" လုိ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ျပီး အားယူလုိ႔ ရပါတယ္။ တရားနဲ႔ ယွဥ္လာရင္ေတာ့ စြန္႔ရမွာပါပဲ။
တရားစခန္း ဝင္ဖုိ႔ေတာင္ မိသားစုသံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ အိမ္ကုိ တစ္ပတ္ဆယ္ရက္ စြန္႔ဖုိ႔ ခက္ေန တတ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ "ငါမရွိရင္ ျဖစ္ပါ့မလား" ဆုိတဲ့ အေတြးေၾကာင့္ပါ။
အပဒါန္အ႒ကထာမွာ အက်ိဳးယုတ္ေစတဲ့ ေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္းႏွစ္မ်ိဳးကုိ ျပထားပါတယ္။
၁။ " သူဟာ ငါ့ရဲ့ အားကုိးရာပဲ၊ သူမရွိရင္ ငါ့မွာ အားကုိးရာမရွိဘူး။ သူရွိမွျဖစ္မယ္"ဆုိျပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ နိမ့္ရာကထားျပီး ေႏွာင္ဖြဲ႔ထားျခင္း တစ္မ်ိဳး။
၂။ "သူတုိ႔ဟာ ငါနဲ႔ကင္းျပီး ေနလုိ႔မရဘူး။ ငါဟာ သူတုိ႔ရဲ့ အားကုိးရာပဲ"ဆုိျပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျမင့္ရာကထားျပီး ေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္း တစ္မ်ိဳး။
ဒီေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္းႏွစ္မ်ိဳးဟာ အက်ိုးယုတ္ေစတဲ့ေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္းေတြပဲလုိ႔ဆုိပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ နွိမ့္ရာကပဲ ထားထား၊ ျမင့္ရာကပဲထားထား ေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္း နွစ္မ်ိဳးလုံးကေတာ့ မေကာင္းတာအမွန္ပါပဲ။
ေနွာင္ဖြဲ႔ျခင္းႏွစ္မ်ိဳးမွာ ကုိယ္ကဘယ္ထဲမွာပါေနသလဲဆုိတာ ျပန္စိစစ္ၾကည့္ရမွာပါ။ နိမ့္ရာကပဲ ပါေနသလား၊ ျမင့္ရာကပဲ ပါေနသလား၊ ဘယ္ထဲမွာပဲပါပါ ႏွစ္မ်ိဳးလုံးကေတာ့ တစ္ခုမွ မေကာင္းပါဘူး။ ဒီေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္းေတြ ေၾကာင့္ပဲ တစ္ပတ္ ဆယ္ရက္ေတာင္ တရားစခန္းဝင္ဖုိ႔ ခက္ေနေတာ့တာပါ။
တကယ္ေသခ်ာစဥ္းစားရင္ ကုိယ္ေသသြားရင္ေတာင္ သူဟာနဲ႔သူ ျဖစ္ေနမွာပဲ။ ေသလည္း ေသရဦးမွာပါ။
ေနာက္တစ္ခုက လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကုိ ရုိးရုိးအားမကုိးဘဲ ေႏွာင္ဖြဲ႔ျပီးအားကုိးတာပါ။ အားကုိးတာကေတာ့ အားကုိးရမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေႏွာင္ဖြဲ႔မႈ မပါဖုိ႔ပါ။
တကယ္ေတာ့ အားကုိးျပီး တရားရေအာင္အားထုတ္ရမွာပါ။ ဒါမွလည္း အားကုိးရတာတန္တာပါ။ အားကုိးခံရသူ လည္း တန္တာပါ။ ေႏွာင္ဖြဲ႔မႈ ပါေနရင္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ိဳးမရွိပါဘူး။ သူလည္းတရားနဲ႔ေဝး၊ ကုိယ္လည္း တရားနဲ႔ ေဝးရတဲ့ ဘဝပါ။ ကုိယ့္ဝန္းက်င္မွာ တရားေတြ ရွိေနပါလ်က္ နဲ႔ တရားေတြနဲ႔ ေဝးေနရတာေတာ့ အဓိပၸါယ္ မရွိလွ ပါဘူး။ ကုိယ့္ဝန္းက်င္မွာ တရားေတြမရွိလုိ႔ တရားနဲ႔ ေဝးရတာဆုိ တစ္မ်ိဳးပါ။
တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ တရားအတြက္ဆုိျပီး စြန္႔ခ်ပစ္လုိက္ၾကပါတယ္။ တကယ္တမ္း တရားနယ္ပယ္ထဲ ေရာက္သြားေရာ အဆင္မေျပျဖစ္ျပီး မူရင္းဌာေန ကုိပဲ ျပန္ေရာက္လာသူေတြလည္းရွိပါတယ္။ ဒါက အတိတ္တိတ္ျဖည့္ခဲ့တဲ့ ပါရမီေတြနဲ႔လည္းဆုိင္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ပါရမီျခင္း မတူပါဘူး။ ပါရမီရွင္ေတြလုိ ယတိျပတ္ မစြန္႔ႏိုင္ေပမယ့္ နည္းနည္းျခင္းေတာ့ စြန္႔သြားရမွာပါ။
တရားနဲ႔ယွဥ္ရင္ စြန္႔ရမယ္ဆုိေပမယ့္ ကေလးေမြးျပီးျပီးျခင္း ကေလးကုိစြန္႔ထားခဲ့ျပီ သီလရွင္ ဝတ္သြားတာမ်ိဳး က်ေတာ့လည္း အဆင္မေျပ လွပါဘူး။ ႏုိ္႔တုိက္ဖုိ႔တာဝန္က ရွိပါေသးတယ္။ စြန္႔တယ္ဆုိတာ ေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္းေတြကုိ စြန္႔ရမွာပါ။ ရာထူးဌာနႏၱရ ေငြေၾကးဥစၥာ ဇနီးခင္ပြန္း သားသမီး စသည္ေတြ အေပၚမွာ ေႏွာင္ဖြဲ႔ထားတဲ့ ေႏွာင္ဖြဲ႔မႈေတြပါ။
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ေယာဆရာေတာ္ဘုရား အျမဲေဟာတာရွိပါတယ္။ ကေလးငုိတာလည္း တရားပါပဲ၊ ကေလးထိန္းတာလည္းတရားပါပဲတဲ့။ ကုိယ္ကေမတၱာဓာတ္နဲ႔ သတိေလးေတြပါေနရင္ တရားျဖစ္ေနတာပါပဲ။
အားလုံးၾကားဖူးတဲ့ေထရီကာဆုိတဲ့အမ်ိဳးသမီးေလး တရားရသြားတယ္ဆုိတာ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲကပဲ တရားရသြားတာပါ။ ဒီေတာ့ သတိပါေနရင္ ထမင္းခ်က္တာလည္းတရားပါပဲ၊ ဟင္းခ်က္တာ လည္းတရားပါပဲ၊ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တာလည္းတရားပါပဲ။
ကုိယ့္ဝန္းက်င္မွာ အားက်အတုယူရမယ့္သူေတြအမ်ားႀကီးရယ္ပါ။ ရဟန္းထဲမွာေရာ လူထဲမွာေရာ အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီးပါ။ ကုိယ္က သတိမျပဳမိလုိ႔ပါ။
တစ္ခါက ဦးဇင္းေလးတစ္ပါး နယ္ကဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးကုိ သြားဖူးပါသတဲ့။ ဆရာေတာ္ ႀကီးကုိ ဖူးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္ႀကီးက ေယာဂီေတြကုိ တရားစစ္ေပးေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ။
ဆရာေတာ္ႀကီးမိန္႔တဲ့အထဲမွာ ထူးဆန္းတာေတြပါေနပါသတဲ့။ ဒီေတာ့ဦးဇင္းေလးက "ဒါေတြဟာ ဘုရားလက္ထက္တုန္းကပဲ ရႏုိင္ရွိႏုိင္တာ၊ ဒီေခတ္မွာ မရွိႏုိင္ေတာ့ပါဘူး၊ ဆရာေတာ္ႀကီး ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ"လုိ႔ စိတ္ထဲက ေတြးလုိက္ပါသတဲ့။
ဆရာေတာ္ႀကီးက ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိပဲ ဦးဇင္းေလးဘက္လွည့္ျပီး “ဦးဇင္းေလးရဲ့ ကုိယ္မရတာနဲ႔ မရႏုိင္ဘူး၊ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ မေတြးရဘူး။ မသိဘဲနဲ႔ျပစ္မွားမိရင္ အျပစ္ျဖစ္တတ္တယ္”လုိ႔ မိန္႔လုိက္ ပါသတဲ့။
ဦးဇင္းေလးလည္းေတာ္ေတာ္ေလးထိတ္လန္႔သြားျပီး ဆရာေတာ္ႀကီးကုိေတာင္းပန္ျပီး ျပန္ခဲ့ပါ သတဲ့။
အဲဒီဆရာေတာ္ႀကီးဟာ စာေရးသူရဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းရဲ့ဆရာေတာ္ႀကီးပါ။ သူငယ္ခ်င္း ဦးဇင္းကုိ ဆရာေတာ္ႀကီးဆီက “နည္းနာနိႆယ ယူထားလုိက္သလား”လုိ႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ “အဲဒီတုန္းက တပည့္ေတာ္တုိ႔က ကုိရင္ငယ္ငယ္ပဲရွိေသးတယ္။ ကုိယ္နဲ႔မဆုိင္ဘူး၊ ဒါဆရာေတာ္ႀကီးေတြရဲ့ အလုပ္လုိ႔ ထင္ခဲ့တာ။ဆရာေတာ္ႀကီးသက္ေတာ္ႀကီးလာမွ ဆရာေတာ္ႀကီးတရားအဆင့္တစ္ခုေတာ့ရေန ေလာက္ျပီလုိ႔ ခန္႔မွန္းမိတာ”လုိ႔ ျပန္ေျပာျပ ပါတယ္။
ဒီေခတ္မွာ တကယ္က်င့္ႀကံပြါးမ်ားအားထုတ္ေနတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနတာဆုိေတာ့ မျပစ္မွားမိေအာင္ေနတာ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။ ျပစ္မွားမိလုိ႔ ကုိယ္ျပစ္မွားမိတဲ့သူက အရိယာျဖစ္ေနရင္ အရိယူပဝါဒကံ ထိုက္သြားပါလိမ့္မယ္။ မစားရမေသာက္ရ ႀကီးမားလွတဲ့အကုသုိလ္ကံႀကီးကုိ က်ဴးလြန္မိသြားတာပါ။ ျပစ္မွားတာကေတာ့ အရိယာကုိျပစ္မွားမွသာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ့္ထက္ သီလ သမာဓိႀကီးသူကုိ ျပစ္မွားလည္းအျပစ္ပါပဲ။
စြန္႔တဲ့သူေတြကေတာ့ စြန္႔ျပီးအားထုတ္ေနၾကတာပါ။ ကုိယ္ပဲမစြန္႔ႏုိင္ ျဖစ္ေနတာပါ။ စြန္႔ျခင္းရဲ့ အက်ိဳးရလဒ္ကုိ မသိလုိ႔မစြန္႔ႏုိင္ၾကတာပါ။ ရလဒ္ကုိသိတဲ့သူေတြကေတာ့ စြန္႔ေနၾကတာပါပဲ။
ေလာကမွာ စြန္႔တဲ့သူေတြကစြန္႔ျပီး ေနွာင္ဖြဲ႔တဲ့သူေတြက ေႏွာင္ဖြဲ႔ေနၾကတာပါ။ ဒီရာထူးဌာနႏၱရ ေငြေၾကးဥစၥာ ဇနီးခင္ပြန္း သားသမီး သက္ရွိ သက္မဲ့ေတြကုိပဲ ေႏွာင္ဖြဲ႔ထားၾကပါတယ္။ ေနွာင္ဖြဲ႔ေတာ့ မစြန္႔လႊတ္ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနၾကတာပါ။ ဒီေတာ့တရားနဲ႔ေဝးသထက္ေဝးေနေတာ့တာပါ။ တရားနဲ ႔ေဝးေနေတာ့ အမွားအမွန္လည္းမသိေတာ့ပါဘူး။
တခ်ိဳ႔ေႏွာင္ဖြဲ႔မႈေတြက်ေတာ့ ေႏွာင္ဖြဲ႔သူတင္ နစ္နာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေႏွာင္ဖြဲ႔သူနဲ႔ ဆက္စပ္သူ မွန္သမွ်ပါ ထိခုိက္နစ္နာရေတာ့တာပါ။
စာေရးသူေရာ စာဖတ္သူေရာ စြန္႔ခ်ိန္တန္ရင္ စြန္႔ရမွာပါပဲ။ ဒီလုိပါပဲ စြန္႔သင့္တာကုိ စြန္႔ရမွာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ တရားနဲ႔ယွဥ္လာရင္ေတာ့ အားလုံး အားလုံးကုိ စြန္႔ရမွာပါပဲ။ မစြန္႔ႏုိင္ေသးရင္ေတာင္ စြန္႔ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားယူရမွာပါ။
တစ္ခါတေလ ပုထုဇဥ္အားေလ်ာ္စြာ စြန္႔ဖုိ႔ခက္ေနရင္ ဘုရားအေလာင္းစြန္႔ခဲ့တာေလးေတြ၊ အထက္က ပေစၥကဗုဒၶါေလာင္း မင္းစည္းစိမ္ကို စြန္႔ခဲ့ တာေလးေတြကုိအာရုံျပဳျပီး"ေၾသာ္…. အေလာင္းေတာ္ေတြ ပါရမီရွင္ေတြဟာ တရားနဲ႔ယွဥ္လာရင္ မင္းစည္းစိမ္ေတာင္ စြန္႔ၾကေသးတာပဲ၊ ငါစြန္႔ရမယ့္ အရာက သူတုိ႔ေလာက္ မႀကီးမားဘူး"လုိ႔ အားက် အတုယူလုိ႔ ရပါတယ္။
မိတ္ေဆြေလးမ်ိဳးရွိတဲ့အထဲမွာ အတၳကၡာယီမိတ္ေဆြဆုိတာရွိပါတယ္။ ျမန္မာလုိေျပာရရင္ ေတာ့ အက်ိဳး ရွိေအာင္ေျပာျပတတ္တဲ့ မိတ္ေဆြလုိ ႔ေခၚပါတယ္။ အဲဒီမိတ္ေဆြျဖစ္ဖုိ႔ အဂၤါေလးပါးနဲ႔ ျပည့္စုံရပါတယ္။ အဂၤါေလးပါးဆုိတာက…
၁။ မေကာင္းမွဳ အကုသိုလ္လုပ္ေနရင္ တားျမစ္ေျပာျပေပးရပါတယ္။
၂။ ေကာင္းမွႈကုသိုလ္လုပ္ေအာင္ တုိက္တြန္းေျပာျပေပးရပါတယ္။
၃။ မၾကားဖူးတဲ့ တရားစကားကုိ ေျပာျပေပးရပါတယ္။
၄။ ခ်မ္းသာေရာက္ေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ နတ္ျပည္လမ္း၊ မဂ္ ဖုိလ္ နိဗၺာန္လမ္းကုိညႊန္ၾကား ေျပာျပ ေပးရပါတယ္။ ဒီေလးမ်ိဳးပါ။
ကုိယ္ကဒီအဂၤါေလးခ်က္ကုိအာရုံျပဳျပီး ကုိယ္ခ်စ္တဲ့မိတ္ေဆြေတြကုိ တားသင့္တာကုိတားျပီး တုိက္တြန္း သင့္တာကုိ တုိက္တြန္းရမွာပါ။ တရား စကားေတြကုိ ေျပာျပေပးရမွာျဖစ္သလုိ နတ္ျပည္ မဂ္ဖိုိလ္ ရေၾကာင္းေတြကုိလည္း ညႊန္ၾကားေျပာျပေပးရမွာပါပဲ။
ကုိယ္တားတာ တုိက္တြန္းတာေတြကုိ သူမႀကိဳက္ေပမယ့္ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူကုိယ့္မိတ္ေဆြ ဆုိးက်ိဳးမျဖစ္ဖုိ႔ သူႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ တားရ၊ တုိက္တြန္းရမွာပါ။ ဒါမွအတၳကၡာယီမိတ္ေဆြ ပီသမွာပါ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တရားနဲ႔ယွဥ္လာရင္ေတာ့ စြန္႔လုိက္တာအေကာင္းဆုံးပါပဲ။
မွီျငမ္းကိုးကား
တစ္ေန႔ေတာ့သူဟာ “ရဟန္းတရားက ျမတ္သလား၊ မင္းအျဖစ္ကပဲ ျမတ္သလား”လုိ႔ ဆင္ျခင္ မိပါတယ္။ ေသခ်ာဆင္ျခင္ေတာ့ “မင္းအျဖစ္ထက္ ရဟန္းတရားကျမတ္တယ္”ဆုိတာသိရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကုိ အမတ္ေတြနဲ႔လႊဲထားျပီး တရားကုိပဲ အားထုတ္ေနပါတယ္။ အမတ္ေတြကုိလည္း တရားနဲ႔ အညီစီရင္ဖုိ႔ တခါတည္း မိန္႔မွာထားပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အမတ္ေတြက လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမွဳေတြလုပ္ျပီး တရားစီရင္ေနၾကပါတယ္။ အမႈျဖစ္ရင္ လာဘ္ေပးတဲ့သူကပဲ အႏုိင္ရေလ့ ရွိပါတယ္။
အမႈတစ္ခုမွာေတာ့ ဘုရင္နဲ႔ အလြန္ရင္းနွီးတဲ့ သူတစ္ေယာက္ မွန္ပါလ်က္နဲ႕ တရားရႈံးသြားပါတယ္။ အဲဒီတရားရႈံးသြားတဲ႔ဘုရင့္မိတ္ေဆြက ဘုရင့္ဆီပြဲေတာ္အုပ္လာဆက္ကပ္ပါတယ္။ ဆက္ကပ္ျပီး အမတ္ေတြတရားစီရင္တာ ေငြေပးႏုိင္တဲ့သူကုိ အႏုိင္ေပးေနတဲ့အေၾကာင္း ေလွ်ာက္ျပလုိက္ ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ ဘုရင္လည္း အမတ္ေတြတရားစီရင္တဲ့ေနရာကို သြားၾကည့္ပါတယ္။ ဘုရင္ကုိျမင္လုိက္တာနဲ႔ ျပည္သူျပည္သားေတြ က ေငြေပးတဲ့သူကုိ အႏုိင္ေပးျပီး အမႈေတြကုိ မတရား သျဖင့္စီရင္ေနတဲ့ အေၾကာင္းကုိ ဝုိင္းတုိင္ၾကပါေတာ့တယ္။
ဘုရင္လည္း တရားစီရင္တဲ့ေနရာကေန ျပန္လာျပီး ျပာသာဒ္ထက္မွာ တရားရႈဖုိ႔ ထုိင္လုိက္ ပါတယ္္။ ထုိင္လုိက္တာနဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ့ မေက်နပ္တဲ့ အသံေတြက က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္နဲ႔ ေပၚလာျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရားကုိ ဆက္ရႈမွတ္လုိ႔ မရေတာ့ပါဘူး။
ဒီေတာ့ ဘုရင္လုပ္သူက သံေဝဂေတာ္ေတာ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေနာက္ သံေဝဂနဲ႔အတူ “ငါဘုရင္လုပ္ေနလုိ႔ ဘာအက်ိဳးမ ွမရွိဘူး။ ရဟန္းတရား ကပဲျမတ္တယ္" လုိ႔ ေသခ်ာသေဘာေပါက္ျပီး မင္းအျဖစ္ကုိ စြန္႔ပစ္ လုိက္ပါတယ္။ ဆက္လက္ျပီး ဝိပႆနာ ရႈမွတ္လုိက္တာ ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္သြား ပါေတာ့တယ္။
မင္းနဲ႔ စာရွူသူ ၊ စာရွူသ ူနဲ႔မင္း။ မင္းနဲ႔ စာေရးသူ၊ စာေရးသူနဲ႔မင္း တရားသေဘာအရ ဆုိရင္ ဘာမ ွမဆုိင္ပါဘူး။ ကုိယ့္တရားနဲ႔ကုိယ္ပါ။ သူ႔တရားနဲ႔သူပါပဲ။ ေကာင္းတဲ့တရားကုိ အားထုတ္ရင္ ေကာင္းတဲ့တရားကုိ ခံစားရမွာပါ။ မေကာင္းတဲ့တရားကုိ အားထုတ္ရင္ မေကာင္းတဲ့တရားကုိ ခံစားရမွာပါ။ ကုိယ္စြန္႔မွ ကုိယ္ရမွာပါ။
ဒါေပမယ့္ ဘဝမွာ တစ္ခါတေလ စြန္႔ဖုိ႔ ခက္ေနတာေလးေတြ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ မိသားစု သံေယာဇဥ္၊ တစ္သက္လုံးရွာခဲ့ရတဲ့အရာေတြ ေတြးမိျပန္ရင္ ခက္သြားတတ္ပါတယ္။
တရားနဲ႔ယွဥ္လာရင္ေတာ့ စြန္႔သင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ စြန္႔သင့္တဲ့အရာေတြကုိ စြန္႔ပစ္ရမွာပါပဲ။ အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာေတာ့ စြန္႔ဖုိ႔ခက္ေနရင္ "ေၾသာ္… ဘုရင္ျဖစ္သူေတာင္ တရားနဲ႔ယွဥ္လာရင္ မင္းအျဖစ္ ကုိေတာင္စြန္႔ေသးတာပဲ၊ ငါစြန္႔ရမယ့္အရာက ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးေလ" လုိ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ျပီး အားယူလုိ႔ ရပါတယ္။ တရားနဲ႔ ယွဥ္လာရင္ေတာ့ စြန္႔ရမွာပါပဲ။
တရားစခန္း ဝင္ဖုိ႔ေတာင္ မိသားစုသံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ အိမ္ကုိ တစ္ပတ္ဆယ္ရက္ စြန္႔ဖုိ႔ ခက္ေန တတ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ "ငါမရွိရင္ ျဖစ္ပါ့မလား" ဆုိတဲ့ အေတြးေၾကာင့္ပါ။
အပဒါန္အ႒ကထာမွာ အက်ိဳးယုတ္ေစတဲ့ ေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္းႏွစ္မ်ိဳးကုိ ျပထားပါတယ္။
၁။ " သူဟာ ငါ့ရဲ့ အားကုိးရာပဲ၊ သူမရွိရင္ ငါ့မွာ အားကုိးရာမရွိဘူး။ သူရွိမွျဖစ္မယ္"ဆုိျပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ နိမ့္ရာကထားျပီး ေႏွာင္ဖြဲ႔ထားျခင္း တစ္မ်ိဳး။
၂။ "သူတုိ႔ဟာ ငါနဲ႔ကင္းျပီး ေနလုိ႔မရဘူး။ ငါဟာ သူတုိ႔ရဲ့ အားကုိးရာပဲ"ဆုိျပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျမင့္ရာကထားျပီး ေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္း တစ္မ်ိဳး။
ဒီေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္းႏွစ္မ်ိဳးဟာ အက်ိုးယုတ္ေစတဲ့ေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္းေတြပဲလုိ႔ဆုိပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ နွိမ့္ရာကပဲ ထားထား၊ ျမင့္ရာကပဲထားထား ေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္း နွစ္မ်ိဳးလုံးကေတာ့ မေကာင္းတာအမွန္ပါပဲ။
ေနွာင္ဖြဲ႔ျခင္းႏွစ္မ်ိဳးမွာ ကုိယ္ကဘယ္ထဲမွာပါေနသလဲဆုိတာ ျပန္စိစစ္ၾကည့္ရမွာပါ။ နိမ့္ရာကပဲ ပါေနသလား၊ ျမင့္ရာကပဲ ပါေနသလား၊ ဘယ္ထဲမွာပဲပါပါ ႏွစ္မ်ိဳးလုံးကေတာ့ တစ္ခုမွ မေကာင္းပါဘူး။ ဒီေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္းေတြ ေၾကာင့္ပဲ တစ္ပတ္ ဆယ္ရက္ေတာင္ တရားစခန္းဝင္ဖုိ႔ ခက္ေနေတာ့တာပါ။
တကယ္ေသခ်ာစဥ္းစားရင္ ကုိယ္ေသသြားရင္ေတာင္ သူဟာနဲ႔သူ ျဖစ္ေနမွာပဲ။ ေသလည္း ေသရဦးမွာပါ။
ေနာက္တစ္ခုက လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကုိ ရုိးရုိးအားမကုိးဘဲ ေႏွာင္ဖြဲ႔ျပီးအားကုိးတာပါ။ အားကုိးတာကေတာ့ အားကုိးရမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေႏွာင္ဖြဲ႔မႈ မပါဖုိ႔ပါ။
တကယ္ေတာ့ အားကုိးျပီး တရားရေအာင္အားထုတ္ရမွာပါ။ ဒါမွလည္း အားကုိးရတာတန္တာပါ။ အားကုိးခံရသူ လည္း တန္တာပါ။ ေႏွာင္ဖြဲ႔မႈ ပါေနရင္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ိဳးမရွိပါဘူး။ သူလည္းတရားနဲ႔ေဝး၊ ကုိယ္လည္း တရားနဲ႔ ေဝးရတဲ့ ဘဝပါ။ ကုိယ့္ဝန္းက်င္မွာ တရားေတြ ရွိေနပါလ်က္ နဲ႔ တရားေတြနဲ႔ ေဝးေနရတာေတာ့ အဓိပၸါယ္ မရွိလွ ပါဘူး။ ကုိယ့္ဝန္းက်င္မွာ တရားေတြမရွိလုိ႔ တရားနဲ႔ ေဝးရတာဆုိ တစ္မ်ိဳးပါ။
တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ တရားအတြက္ဆုိျပီး စြန္႔ခ်ပစ္လုိက္ၾကပါတယ္။ တကယ္တမ္း တရားနယ္ပယ္ထဲ ေရာက္သြားေရာ အဆင္မေျပျဖစ္ျပီး မူရင္းဌာေန ကုိပဲ ျပန္ေရာက္လာသူေတြလည္းရွိပါတယ္။ ဒါက အတိတ္တိတ္ျဖည့္ခဲ့တဲ့ ပါရမီေတြနဲ႔လည္းဆုိင္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ပါရမီျခင္း မတူပါဘူး။ ပါရမီရွင္ေတြလုိ ယတိျပတ္ မစြန္႔ႏိုင္ေပမယ့္ နည္းနည္းျခင္းေတာ့ စြန္႔သြားရမွာပါ။
တရားနဲ႔ယွဥ္ရင္ စြန္႔ရမယ္ဆုိေပမယ့္ ကေလးေမြးျပီးျပီးျခင္း ကေလးကုိစြန္႔ထားခဲ့ျပီ သီလရွင္ ဝတ္သြားတာမ်ိဳး က်ေတာ့လည္း အဆင္မေျပ လွပါဘူး။ ႏုိ္႔တုိက္ဖုိ႔တာဝန္က ရွိပါေသးတယ္။ စြန္႔တယ္ဆုိတာ ေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္းေတြကုိ စြန္႔ရမွာပါ။ ရာထူးဌာနႏၱရ ေငြေၾကးဥစၥာ ဇနီးခင္ပြန္း သားသမီး စသည္ေတြ အေပၚမွာ ေႏွာင္ဖြဲ႔ထားတဲ့ ေႏွာင္ဖြဲ႔မႈေတြပါ။
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ေယာဆရာေတာ္ဘုရား အျမဲေဟာတာရွိပါတယ္။ ကေလးငုိတာလည္း တရားပါပဲ၊ ကေလးထိန္းတာလည္းတရားပါပဲတဲ့။ ကုိယ္ကေမတၱာဓာတ္နဲ႔ သတိေလးေတြပါေနရင္ တရားျဖစ္ေနတာပါပဲ။
အားလုံးၾကားဖူးတဲ့ေထရီကာဆုိတဲ့အမ်ိဳးသမီးေလး တရားရသြားတယ္ဆုိတာ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲကပဲ တရားရသြားတာပါ။ ဒီေတာ့ သတိပါေနရင္ ထမင္းခ်က္တာလည္းတရားပါပဲ၊ ဟင္းခ်က္တာ လည္းတရားပါပဲ၊ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တာလည္းတရားပါပဲ။
ကုိယ့္ဝန္းက်င္မွာ အားက်အတုယူရမယ့္သူေတြအမ်ားႀကီးရယ္ပါ။ ရဟန္းထဲမွာေရာ လူထဲမွာေရာ အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီးပါ။ ကုိယ္က သတိမျပဳမိလုိ႔ပါ။
တစ္ခါက ဦးဇင္းေလးတစ္ပါး နယ္ကဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးကုိ သြားဖူးပါသတဲ့။ ဆရာေတာ္ ႀကီးကုိ ဖူးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္ႀကီးက ေယာဂီေတြကုိ တရားစစ္ေပးေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ။
ဆရာေတာ္ႀကီးမိန္႔တဲ့အထဲမွာ ထူးဆန္းတာေတြပါေနပါသတဲ့။ ဒီေတာ့ဦးဇင္းေလးက "ဒါေတြဟာ ဘုရားလက္ထက္တုန္းကပဲ ရႏုိင္ရွိႏုိင္တာ၊ ဒီေခတ္မွာ မရွိႏုိင္ေတာ့ပါဘူး၊ ဆရာေတာ္ႀကီး ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ"လုိ႔ စိတ္ထဲက ေတြးလုိက္ပါသတဲ့။
ဆရာေတာ္ႀကီးက ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိပဲ ဦးဇင္းေလးဘက္လွည့္ျပီး “ဦးဇင္းေလးရဲ့ ကုိယ္မရတာနဲ႔ မရႏုိင္ဘူး၊ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ မေတြးရဘူး။ မသိဘဲနဲ႔ျပစ္မွားမိရင္ အျပစ္ျဖစ္တတ္တယ္”လုိ႔ မိန္႔လုိက္ ပါသတဲ့။
ဦးဇင္းေလးလည္းေတာ္ေတာ္ေလးထိတ္လန္႔သြားျပီး ဆရာေတာ္ႀကီးကုိေတာင္းပန္ျပီး ျပန္ခဲ့ပါ သတဲ့။
အဲဒီဆရာေတာ္ႀကီးဟာ စာေရးသူရဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းရဲ့ဆရာေတာ္ႀကီးပါ။ သူငယ္ခ်င္း ဦးဇင္းကုိ ဆရာေတာ္ႀကီးဆီက “နည္းနာနိႆယ ယူထားလုိက္သလား”လုိ႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ “အဲဒီတုန္းက တပည့္ေတာ္တုိ႔က ကုိရင္ငယ္ငယ္ပဲရွိေသးတယ္။ ကုိယ္နဲ႔မဆုိင္ဘူး၊ ဒါဆရာေတာ္ႀကီးေတြရဲ့ အလုပ္လုိ႔ ထင္ခဲ့တာ။ဆရာေတာ္ႀကီးသက္ေတာ္ႀကီးလာမွ ဆရာေတာ္ႀကီးတရားအဆင့္တစ္ခုေတာ့ရေန ေလာက္ျပီလုိ႔ ခန္႔မွန္းမိတာ”လုိ႔ ျပန္ေျပာျပ ပါတယ္။
ဒီေခတ္မွာ တကယ္က်င့္ႀကံပြါးမ်ားအားထုတ္ေနတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနတာဆုိေတာ့ မျပစ္မွားမိေအာင္ေနတာ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။ ျပစ္မွားမိလုိ႔ ကုိယ္ျပစ္မွားမိတဲ့သူက အရိယာျဖစ္ေနရင္ အရိယူပဝါဒကံ ထိုက္သြားပါလိမ့္မယ္။ မစားရမေသာက္ရ ႀကီးမားလွတဲ့အကုသုိလ္ကံႀကီးကုိ က်ဴးလြန္မိသြားတာပါ။ ျပစ္မွားတာကေတာ့ အရိယာကုိျပစ္မွားမွသာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ့္ထက္ သီလ သမာဓိႀကီးသူကုိ ျပစ္မွားလည္းအျပစ္ပါပဲ။
စြန္႔တဲ့သူေတြကေတာ့ စြန္႔ျပီးအားထုတ္ေနၾကတာပါ။ ကုိယ္ပဲမစြန္႔ႏုိင္ ျဖစ္ေနတာပါ။ စြန္႔ျခင္းရဲ့ အက်ိဳးရလဒ္ကုိ မသိလုိ႔မစြန္႔ႏုိင္ၾကတာပါ။ ရလဒ္ကုိသိတဲ့သူေတြကေတာ့ စြန္႔ေနၾကတာပါပဲ။
ေလာကမွာ စြန္႔တဲ့သူေတြကစြန္႔ျပီး ေနွာင္ဖြဲ႔တဲ့သူေတြက ေႏွာင္ဖြဲ႔ေနၾကတာပါ။ ဒီရာထူးဌာနႏၱရ ေငြေၾကးဥစၥာ ဇနီးခင္ပြန္း သားသမီး သက္ရွိ သက္မဲ့ေတြကုိပဲ ေႏွာင္ဖြဲ႔ထားၾကပါတယ္။ ေနွာင္ဖြဲ႔ေတာ့ မစြန္႔လႊတ္ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနၾကတာပါ။ ဒီေတာ့တရားနဲ႔ေဝးသထက္ေဝးေနေတာ့တာပါ။ တရားနဲ ႔ေဝးေနေတာ့ အမွားအမွန္လည္းမသိေတာ့ပါဘူး။
တခ်ိဳ႔ေႏွာင္ဖြဲ႔မႈေတြက်ေတာ့ ေႏွာင္ဖြဲ႔သူတင္ နစ္နာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေႏွာင္ဖြဲ႔သူနဲ႔ ဆက္စပ္သူ မွန္သမွ်ပါ ထိခုိက္နစ္နာရေတာ့တာပါ။
စာေရးသူေရာ စာဖတ္သူေရာ စြန္႔ခ်ိန္တန္ရင္ စြန္႔ရမွာပါပဲ။ ဒီလုိပါပဲ စြန္႔သင့္တာကုိ စြန္႔ရမွာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ တရားနဲ႔ယွဥ္လာရင္ေတာ့ အားလုံး အားလုံးကုိ စြန္႔ရမွာပါပဲ။ မစြန္႔ႏုိင္ေသးရင္ေတာင္ စြန္႔ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားယူရမွာပါ။
တစ္ခါတေလ ပုထုဇဥ္အားေလ်ာ္စြာ စြန္႔ဖုိ႔ခက္ေနရင္ ဘုရားအေလာင္းစြန္႔ခဲ့တာေလးေတြ၊ အထက္က ပေစၥကဗုဒၶါေလာင္း မင္းစည္းစိမ္ကို စြန္႔ခဲ့ တာေလးေတြကုိအာရုံျပဳျပီး"ေၾသာ္…. အေလာင္းေတာ္ေတြ ပါရမီရွင္ေတြဟာ တရားနဲ႔ယွဥ္လာရင္ မင္းစည္းစိမ္ေတာင္ စြန္႔ၾကေသးတာပဲ၊ ငါစြန္႔ရမယ့္ အရာက သူတုိ႔ေလာက္ မႀကီးမားဘူး"လုိ႔ အားက် အတုယူလုိ႔ ရပါတယ္။
မိတ္ေဆြေလးမ်ိဳးရွိတဲ့အထဲမွာ အတၳကၡာယီမိတ္ေဆြဆုိတာရွိပါတယ္။ ျမန္မာလုိေျပာရရင္ ေတာ့ အက်ိဳး ရွိေအာင္ေျပာျပတတ္တဲ့ မိတ္ေဆြလုိ ႔ေခၚပါတယ္။ အဲဒီမိတ္ေဆြျဖစ္ဖုိ႔ အဂၤါေလးပါးနဲ႔ ျပည့္စုံရပါတယ္။ အဂၤါေလးပါးဆုိတာက…
၁။ မေကာင္းမွဳ အကုသိုလ္လုပ္ေနရင္ တားျမစ္ေျပာျပေပးရပါတယ္။
၂။ ေကာင္းမွႈကုသိုလ္လုပ္ေအာင္ တုိက္တြန္းေျပာျပေပးရပါတယ္။
၃။ မၾကားဖူးတဲ့ တရားစကားကုိ ေျပာျပေပးရပါတယ္။
၄။ ခ်မ္းသာေရာက္ေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ နတ္ျပည္လမ္း၊ မဂ္ ဖုိလ္ နိဗၺာန္လမ္းကုိညႊန္ၾကား ေျပာျပ ေပးရပါတယ္။ ဒီေလးမ်ိဳးပါ။
ကုိယ္ကဒီအဂၤါေလးခ်က္ကုိအာရုံျပဳျပီး ကုိယ္ခ်စ္တဲ့မိတ္ေဆြေတြကုိ တားသင့္တာကုိတားျပီး တုိက္တြန္း သင့္တာကုိ တုိက္တြန္းရမွာပါ။ တရား စကားေတြကုိ ေျပာျပေပးရမွာျဖစ္သလုိ နတ္ျပည္ မဂ္ဖိုိလ္ ရေၾကာင္းေတြကုိလည္း ညႊန္ၾကားေျပာျပေပးရမွာပါပဲ။
ကုိယ္တားတာ တုိက္တြန္းတာေတြကုိ သူမႀကိဳက္ေပမယ့္ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူကုိယ့္မိတ္ေဆြ ဆုိးက်ိဳးမျဖစ္ဖုိ႔ သူႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ တားရ၊ တုိက္တြန္းရမွာပါ။ ဒါမွအတၳကၡာယီမိတ္ေဆြ ပီသမွာပါ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တရားနဲ႔ယွဥ္လာရင္ေတာ့ စြန္႔လုိက္တာအေကာင္းဆုံးပါပဲ။
မွီျငမ္းကိုးကား
သုတၱနိပါတ္အ႒ကထာ၊
ခဂၢဝိသာဏသုတ္
ေထရအပဒါန္ဝတၳဳေတာ္ႀကီး၊ အရွင္ဓမၼႆာမီဘိဝံသ
ေထရအပဒါန္ဝတၳဳေတာ္ႀကီး၊ အရွင္ဓမၼႆာမီဘိဝံသ
ရေဝႏြယ္(အင္းမ) စြန္႔ျခင္းႏွင့္ေႏွာင္ဖြဲ႔ျခင္းတရားေတာ္
0 comments:
Post a Comment
သင့္ Comment တစ္ခုသည္ ကုသိုလ္ေတာ္ အသိ ပိုရွိသြားႏိုင္ပါသည္