ေယာမင္းႀကီး ဦးဖိုးလိႈင္

ေယာမင္းႀကီးဦးဖိုးလိႈင္ ရာဇဓမၼ သဂၤဟက်မ္းျပဳစုသူ 

 ==========================
ေယာမင္းႀကီးဦးဖိုးလိႈင္ဟုေခၚေသာ ေယာအတြင္း၀န္ဦးဖိုးလိႈင္သည္ ကုန္းေဘာင္ေခတ္တြင္ထင္ရွားေသာပညာရွင္တစ္ဦးပင္ ျဖစ္သည္။ ေယာမင္းႀကီးသည္သူ၏တီထြင္မႈမ်ားစြာကိုျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ္လည္း ၾကြား၀ါျခင္းမရွိသူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူ၏မ်ားျပားလွစြာေသာစာအုပ္စာတမ္းမ်ားကိုေရးသားခဲ့သည္။ ယခုေခတ္ႏွစ္တစ္လီႏွစ္ဟုေခၚေသာ အေျမွာက္အလီက်မ္း၊ ဥတုေဘာဇနက်မ္း၊ ကာယႏုပသနာက်မ္းစသျဖင့္ မ်ားစြာေရးသားခဲ့ေလသည္။

ဦးဘိုးလွိုင္ကို ၁၁၉၁ ခုႏွစ္တြင္ ျမင္းၿခံၿမိဳ႕အထက္ ရြာပုလဲရြာ၌ ဖြားျမင္သည္။ အဖမွာ ယင္းေတာဝန္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ယင္းေတာဝန္ႀကီးသည္ သာယာဝတီမင္း စိတ္ေနာက္စဥ္ အသတ္ခံရသည္။ ဦးဘိုလွိုင္သည္ ငယ္စဥ္ကပင္ မင္းတုန္းမင္းသားထံတြင္ ခစား ထမ္းရြက္သည္။ မင္းတုန္းမင္းသား ဘုရင္ျဖစ္လာေသာအခါ သူေကာင္းေျမႇာက္ျခင္းခံရသည္။ အသက္ ၂၄ ႏွစ္အရြယ္တြင္ မေကြးၿမိဳ႕စား ဝန္ႀကီး၏သမီး ခင္ျဖဴႏွင့္ ထိမ္းျမား လက္ထပ္သည္။ ထိုအခ်ိန္၌ ခင္ျဖဴသည္ အသက္ ႏွစ္ဆယ္မၽွသာ ရွိေသးသည္။ ဦးဘိုလွိုင္သည္ မင္းတုန္းမင္း လက္ထက္မွ သီေပါမင္း လက္ထက္တိုင္ အတြင္းဝန္၊ ၿမိဳ႕စား၊ အတိုင္ပင္ခံ ပညာရွိ စေသာ ရာထူးတို႔ျဖင့္ အမွုထမ္းရြက္သည္။ တစ္ဖက္တြင္လည္း ျမန္မာစာေပေလာက၌ ထင္ရွားေသာ ဝိဇၨာသိပၸံ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ က်မ္းမ်ားကို ျပဳစုခဲ့သည္။

မင္းမွုထမ္းဘဝ၌ ရွိစဥ္ ဦးဘိုးလွိုင္သည္ မင္း အလိုလိုက္၊ မင္း အႀကိဳက္မေဆာင္ခဲ့ေခ်။ ရာထူး စည္းစိမ္ကို မငဲ့ခဲ့။ မွန္ရာကို ေျပာခဲ့၊ ေရးခဲ့၊ ျပဳခဲ့သည္။ ဤတြင္ မၾကာခဏ ဘုရင္ မ်က္သည္ကို ခံခဲ့ရသည္။ သုံးႀကိမ္ထက္ မနည္း စည္းစိမ္ ႏုတ္သိမ္းျခင္းခံရသည္။ အက်ယ္ခ်ဳပ္ ခ်ထားျခင္း ခံခဲ့ရသည္။ သီေပါမင္း လက္ထက္တြင္ ဦးဘိုးလွိုင္သည္ အရာက်ခဲ့ျပန္သည္။ ဦးဘိုးလွိုင္သည္ သက္ဦးဆံပိုင္ ဘုရင္စနစ္အရ အုပ္ခ်ဳပ္မွုကို ေတာ္လွန္လ်က္ ျပည္သူ႔အာဏာျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္မွုကို ႀကိဳဆိုသည့္ "ရာဇဓမၼ သဂၤဟက်မ္း"ကို ေရးသားျပဳစုခဲ့ရာ ဘုရင္က မႏွစ္သက္နိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ထိုအေတာ္အတြင္း ဘုရင္မင္းျမတ္သည္ လြန္စြာ အသုံးအျဖဳံး ႀကီးသည္။ "ဘ႑ာေတာ္ဆိုသည္မွာ ဆင္းရဲသားတို႔၏ ေခၽြးႏွဲစာမွ ညႇစ္ထုတ္ယူထားသည္ ျဖစ္၍ ေက်ာက္ခဲသလဲကဲ့သို႔ သေဘာမထားသင့္ပါ" ဟု ဆိုကာ ဘုရင့္ ဘ႑ာေရးအာဏာကို ကန႔္သတ္ရန္ ႀကိဳးပမ္းသည္။ ဤတြင္ မိဘုရားက "ရွင္ဘုရင္ လုပ္ရတာ ငလွိုင္ေပးသေရြ႕နဲ႔ စားရမတဲ့လား၊ ဒီလိုျဖင့္ ရွင္ဘုရင္ေတာင္ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး" ဟူ၍ ေဒါသမာန္ ပါပါျဖင့္ ေျပာရာ သီေပါမင္းကပါ နားေယာင္လ်က္ ဦးဘိုးလွိုင္ကို ရာထူးမွ ခ်လိုက္သည္။ ဤအႀကိမ္သည္ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ ရာထူးက်ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထပ္မံ ရာထူးခန႔္အပ္ထားျခင္း မခံရေတာ့ေပ။ သို႔ရာတြင္ ဦးဘိုးလွိုင္သည္ မမွုခဲ့၊ စိတ္ဓာတ္မက်ခဲ့။ ေအးခ်မ္းစြာ ၿခံဥယ်ာဥ္အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္လ်က္ မိမိ ဝါသနာပါေသာ က်မ္းျပဳျခင္း အလုပ္ကို လြတ္လပ္စြာ ဖိ၍ လုပ္ကိုင္ခဲ့ေလသည္။

ဦးဘိုးလွိုင္သည္ ျမန္မာ၊ ပါဠိ၊ သကၠတ စာေပတို႔အျပင္ မ်ိဳးျခားစာေပမ်ားကိုလည္း ဆည္းပူး ေလ့လာသည္။ အမွန္တရားကို စူးစမ္းရွာေဖြ၍ လည္း ထုတ္ေဖာ္ေလ့ ရွိသည္။ မင္းတုန္းမင္း လက္ထက္တြင္ "ကမၻာသည္ လုံးသည္၊ ျပားသည္" ဟူေသာ ျပႆနာ ေပၚေပါက္ခဲ့ရာ "ကမၻာသည္ လုံးသည္"ဟူေသာ အယူအဆဘက္မွ ရဲဝံ့စြာ မားမားမတ္မတ္ ရပ္ခဲ့သည္ ဆိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကေနာင္မင္းသားႏွင့္ ဦးဘိုးလွိုင္တို႔သည္ အလြန္အတြဲ ညီၾကသည္။ သူတို႔သည္ ေခတ္သစ္ကို ထူေထာင္လိုသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ျမန္မာနိုင္ငံကို အျခားေသာ တိုးတက္နိုင္ငံမ်ား နည္းတူ တိုးတက္ေစလိုသည္။ သို႔မွလည္း နယ္ခ်ဲ႕ရန္ကို တြန္းလွန္နိုင္မည္ဟု ျမင္ထားၾကဟန္ တူသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာနိုင္ငံ ေခတ္မီ တိုးတက္ေရးကို အစြမ္းကုန္ ေဆာင္ရြက္ၾကသည္။ ဦးဘိုးလွိုင္က သေဘာတရားေရးဆရာ၊ ကေနာင္မင္းသားက လက္ေတြ႕ဆရာ ျဖစ္ရာ အလြန္လိုက္ဖက္ညီၾကသည္။ 

ဘာသၽွကာရ ဆရာစီရင္ေသာ လိကာဝတီ ဂဏန္းက်မ္းကို သကၠတဘာသာမွ ျမန္မာဘာသာသို႔ ဦးဘိုးလွိုင္ ျပန္ဆိုခဲ့သည္မွာ ကေနာင္မင္းသား၏ တိုက္တြန္းခ်က္ အရ ျဖစ္ေပသည္။ ထိုစဥ္က ကေနာင္မင္းသားႀကီး၏ စီမံကိန္းအရ အဂၤလန္၊ ျပင္သစ္၊ အီတလီနိုင္ငံမ်ားသို႔ ျမန္မာ ပညာေတာ္သင္မ်ား ေစလႊတ္ခဲ့သည္။ ယင္းတို႔ အထဲတြင္ ဦးဘိုးလွိုင္၏ တပည့္မ်ားစြာလည္း ပါဝင္သည္။ ဦးဘိုးလွိုင္သည္ ထိုသူတို႔၏ အကူအညီျဖင့္ အေနာက္တိုင္း ဝိဇၨာသိပၸံ ပညာရပ္တို႔ကို ေကာင္းစြာ ေလ့လာဆည္းပူးခြင့္ ရခဲ့သည္။ တစ္ဖန္ ယင္းတို႔ကို ေလ့လာဆည္းပူး႐ုံျဖင့္ အားမရ၊ ျမန္မာလူထု လက္သို႔ေရာက္ေအာင္လည္း ဆီေလၽွာ္ေအာင္ ျပန္ဆို ျပဳစုေပးခဲ့သည္။


ဉီးဘိုးလွိုင္ေရးသား ျပဳစုခဲ့ေသာ က်မ္းမ်ားမွာ ေႏွာင္းလူတို႔ ရွာေဖြေတြ႕သမၽွ စုစုေပါင္း ၁၄ က်မ္း ျဖစ္သည္။ ယင္းတို႔မွာ

လိကာဝတီ ဂဏန္းက်မ္း(၁၂၂၅ ခုႏွစ္)
ေလာကဓာတ္ ေဆးက်မ္း(၁၂၃၀ ခုႏွစ္)
လိပိဒိပိယာက်မ္း(၁၂၃၁ ခုႏွစ္)
သဒၵသဂၤဟ က်မ္း(၁၂၃၁-၁၂၃၅ ခုႏွစ္)
အႆေဗဒက်မ္း
ဝိမုတၱိရသက်မ္း(၁၂၃၃ ခုႏွစ္)
မဟာ သမၼတ ဝိနိစၧယက်မ္း(၁၂၃၄ ခုႏွစ္)
ကာယာႏုပႆနာက်မ္း(၁၂၃၇ ခုႏွစ္)
ဝိပႆနာ ဉာဏ္ဆယ္ပါး(၁၂၃၉ ခုႏွစ္)
ရာဇဓမၼ သဂၤဟက်မ္း(၁၂၄၀ ခုႏွစ္)
နဝသိဒၶႏၲ လက္ရိုးက်မ္း(၁၂၄၁ ခုႏွစ္)
ဥတုေဘာဇန သဂၤဟက်မ္း(၁၂၄၂ ခုႏွစ္)
အလကၤာနိႆယက်မ္း(၁၂၄၂ ခုႏွစ္)
မဟာသုဇာတက က်မ္း(၁၂၄၃ ခုႏွစ္) တို႔ျဖစ္ၾကသည္။

ယင္းတို႔အနက္ ေလာကဓာတ္ ေဆးက်မ္းသည္ ျပင္သစ္ဘာသာျဖင့္ ပါေမာကၡ အင္ဒရီ မရီ အမ္ပီယာ (Andre Marie Ampere) ေရးသည့္ ဓာတုေဗဒ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ က်မ္းကို ျမန္မာဘာသာျဖင့္ ဆီေလ်ာက္ေအာင္ ျပန္ဆိုေသာ က်မ္းျဖစ္သည္။ ျပင္သစ္ျပန္ ဖန္ခ်က္ဝန္ေထာက္ မင္းထင္ပညာ သိဒၶိေက်ာ္၏ အကူအညီျဖင့္ ျပန္ဆိုသည္။ ယင္းက်မ္း၌ ဓာတုေဗဒ ပညာရပ္ကိုသာမက ႐ူပေဗဒပညာရပ္ကိုပါ တင္ျပထားသည္။ ဓာတုေဗဒ သေဘာျဖစ္ေသာ ဓာတ္အေၾကာင္း၊ ဓာတ္စင္တို႔ အေၾကာင္း စသည္တို႔ကို တင္ျပသည့္ နည္းတူ ႐ူပေဗဒသေဘာျဖစ္ေသာ အလင္း၊ အပူ၊ လၽွပ္စစ္၊ အသံ စသည္တို႔ အေၾကာင္းကိုလည္း တင္ျပထားသည္မွာ စုံလင္လွေပသည္။ ယင္းက်မ္းသည္ ဘာသာျပန္ဆိုပုံကို က်စ္လစ္ သိပ္သည္း၍ အဓိပၸါယ္ တိက်သည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ခဲရာခဲဆစ္ျဖစ္ေသာ သိပၸံေဝါဟာရတို႔ကို ျမန္မာ အဂၢိရတ္က်မ္းတို႔၌ ရွိၿပီးျဖစ္ေသာ ပါဠိ၊ သကၠတ ေဝါဟာရတို႔ႏွင့္ ညႇိုႏွိုင္း ျပန္ဆိုထားသည္။ ဥပမာ- အခဲကို ဃန၊ အရည္ကို ဒဝ၊ အခိုးကို ဓုမ၊ ျဒပ္စင္ကို သုဒၶ၊ ေအာက္စီဂ်င္ကို ရီတိဇ စသည္ျဖင့္ ျပန္ဆိုထားသည္။ ထိုေခတ္ လူတို႔ ႏွစ္သက္လက္ခံေသာ ေဝါဟာရမ်ားကို ဦးစားေပး အသုံးျပဳထားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ လိပိဒိပိကာ က်မ္းသည္ ေမာ့စ္ ဥပေဒကို အေျခခံထားလ်က္ ျမန္မာဘာသာျဖင့္ ေၾကးနန္းရိုက္နည္းကို တီထြင္ျပဳစုေသာ က်မ္းျဖစ္သည္။ ထိုက်မ္းကို မႏၲေလးၿမိဳ႕၌ ႐ုံးစိုက္ေသာ ၿဗိတိသၽွ ကိုယ္စားလွယ္ ေမဂ်ာ မကၠေမဟန္က အဂၤလိပ္ဘာသာ ျပန္ဆိုသည္။ ျမန္မာမင္းပိုင္ ေနျပည္ေတာ္အတြင္း ေၾကးနန္းသြယ္တန္း ဆက္သြယ္ၿပီးေနာက္ ေၾကးနန္းဆက္သြယ္ေရး အလုပ္သမားတို႔ အက်ိဳးငွာ ျပဳစုျခင္း ျဖစ္သည္ဆိုသည္။ ကာယာႏုပႆနာက်မ္းသည္ အီတာလ်ံ ဘာသာျဖင့္ ေရးသားထားေသာ ခႏၶာေဗဒက်မ္း(Anotomy)ကို ဗုဒၶဘာသာ ကမၼဌာန္းတရားႏွင့္ ယွဥ္ျပေသာ က်မ္းျဖစ္သည္။ မဟာသုဇာတက က်မ္းမွာမူ ေဗဒင္ပညာရပ္တို႔ကို နကၡတၱေဗဒ (Astronomy) ႏွင့္ ယွဥ္ျပေသာ က်မ္းျဖစ္သည္။ အထင္ရွားဆုံးမွာ "ဥတုေဘာဇန သဂၤဟက်မ္း" ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆုံး ရာထူးက်ၿပီးေနာက္ ေရးသားျပဳစုေသာ က်မ္းျဖစ္သည္။ ပါဠိ၊ သကၠတ ေဆးက်မ္းမ်ားႏွင့္ အေနာက္တိုင္း ေဆးက်မ္းတို႔ကို မွီျငမ္းျပဳကာ ျမန္မာ့မူ၊ ျမန္မာ့ဟန္မပ်က္ တင္ျပထားေသာ ေဆးက်မ္းျဖစ္သည္။ ထိုေခတ္ ျမန္မာျပည္သူတို႔အတြက္ က်န္းမာေရး လမ္းညႊန္ျဖစ္သည္ ဟုဆိုလၽွင္ သင့္ေပသည္။ ထိုက်မ္းကို ဦးဘိုးလွိုင္သည္ မကြယ္လြန္မီ ၃ ႏွစ္ အလိုတြင္ ေရးသားၿပီးစီးခဲ့သည္။ သူ ကြယ္လြန္ၿပီး တစ္ႏွစ္အၾကာတြင္ ၁၂၄၆ ခုႏွစ္တြင္ သီေပါဘုရင္ ပုံႏွိပ္တိုက္၌ ရိုက္နိုပ္ခဲ့သည္။ ဥတုေဘာဇန သဂၤဟက်မ္းသည္ ေဆးပညာအေနျဖင့္ အဖိုးထိုက္ေသာ က်မ္းတစ္က်မ္းလည္း ျဖစ္သည္။ ျမန္မာစကားေၿပ အေရးအသား အေနျဖင့္လည္း အဖိုးထိုက္ေသာ က်မ္းတစ္က်မ္း ျဖစ္သည္။ စံျပဳထိုက္ေသာ က်မ္းျဖစ္သည္။ အေရးအသားမွာ အပိုအလို မပါ။ လြန္စြာ က်စ္လစ္ သိပ္သည္းသည္။ တိက်သည္။ ရွင္းလင္းသည္။ ျပတ္သားသည္။ ထိုက်မ္း၌ ကာဗြန္ကို မီးေသြး၊ Acid ကို ငရဲမီး၊ Beer ကို ဗ်စ္ခါး စသည္ျဖင့္ ျပန္ဆိုထားသည္။ ျမန္မာဘာသာ ျပန္ဆို၍ မထိမိေသာ ေဝါဟာရမ်ားကိုမူ ဟိုက္ဒေရာ္ဂ်င္ (Hydrogen)၊ ေအာကၠစီဂ်င္ (Oxygen)၊ နိုက္ထရကာစစ္ (Nitric Acid)၊ ကေလာ္ရစ္ အာစစ္ (Chloric Acid)၊ ဝွစၥကီ (Whisky)၊ ျဗႏၲီ (Brandy)၊ ရြန္ (Rum)၊ ဝိုင္ (Wine)၊ ဇင္ (Gin) စသည္ျဖင့္ အသံလွယ္ ျပန္ဆိုထားခဲ့သည္။ နည္းမွီး အတုယူဖြယ္ပင္ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ မကၡရာ မင္းသားႀကီးသည္ ရီး၏ စြယ္စုံက်မ္း ( Ree's Encyclopedia) မွ သိပၸံပညာရပ္အခ်ိဳ႕ကို ျမန္မာဘာသာ ျပန္ဆိုသည္ဟု ဆိုသည္။ သို႔ရာတြင္ အခိုင္အခံ့ကား မက်န္ခဲ့ေပ။ မကၡရာ မင္းသားႀကီးနည္းတူ အျခား ျပန္ဆိုသူမ်ား ရွိေကာင္း ရွိဦးမည္လား မဆိုနိုင္ေပ။ သို႔ရာတြင္ အခိုင္အခံ့ကား မက်န္ခဲ့ေပ။ အခိုင္အခံ့ ရပ္တည္က်န္ရွိေနသည္ကား ဦးဘိုးလွိုင္၏သိပၸံစာေပတို႔သာ ျဖစ္သည္။ ဤတြင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားထဲ၌ အေနာက္တိုင္း သိပၸံစာေပကို အခိုင္အခံ့ တည္ရစ္ေအာင္ ပထမဆုံး ျပန္ဆို ျပဳစုခဲ့သူမွာ ဦးဘိုလွိုင္ပင္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုေသာ္ ရအံ့ထင္သည္။ ဦးဘိုးလွိုင္သည္ ယင္းသို႔ပညာအရာ၌ စံတင္ထိုက္သည္သာမက စိတ္ဓာတ္အရာတြင္လည္း စံတင္ထိုက္သည္။ သက္ဦးဆံပိုင္ ဘုရင္ ထံပါတြင္ အမွုထမ္းရပါလ်က္ အသက္အိုးအိမ္ စည္းစိမ္ကို ဂ႐ုမျပဳ။ ျပည္သူတို႔ဘက္မွ ေန၍ မွန္ရာကို ေျပာခဲ့၊ ေရးခဲ၊ ျပဳခဲ့သည္မွာ လြန္စြာ အံ့ခ်ီးဖြယ္ရာ ျဖစ္ေပသည္။ ဦးဘိုးလွိုင္သည္ သူရ သတၱိႏွင့္ ျပည္စုံသည္သာမက၊ အလြန္ေျဖာင့္မတ္၏။ ပြင့္လင္း၊ ျပတ္သားသည္။ ထိုျပင္ ခြင့္လႊတ္တတ္ေသာ သေဘာလည္း ရွိ၏။ မိမ အရက်ေအာင္ ကုန္းေခ်ာေသာ သူမ်ားကို မည္သည့္အခါမွ ရန္တုန႔္မမူခဲ့ေပ။ တစ္ခါေသာ္ ဦးဘိုးလွိုင္အား အရာက်ေအာင္ မင္းတုန္းမင္းအား ကုန္းေခ်ာခဲ့ေသာ ေတာင္ထားဝယ္ဗိုလ္ကေလး ရတနာ့ဂူ ဘုရားပြဲေတာ္၌ မီးက်ဥ္သင့္၍ ေသဆုံးသြားသည္။ ထိုအခါ မင္းမွုထမ္း တစ္ဦးက "ဝန္မင္းကို ကုန္းေခ်ာတဲ့သူ ေသပါေရာ့လား။ ေရွးက ဝိပါတ္ ၇ ရက္၊ ကာလဝိပါတ္ ေနာက္ပိုးတတ္ဆိုတာ မွန္ပါေရာ့လား" ဟု ဝမ္းသာအားရ ေျပာလာသည္။ ဤတြင္ ဦးဘိုးလွိုင္က "သူေသတာ ငါႏွင့္ မဆိုင္ပါဘူးကြယ္။ သူလည္း သူ႔ကံနဲ႔သူ။ ငါလည္း ငါ့ကံနဲ႔ ငါပါ။ သည္ဟာႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းလို႔ ေနာက္ထပ္ မည္သူ႔ကိုမၽွ မေျပာေလႏွင့္ေနာ္" ဟူ၍ တားျမစ္ခဲ့ေလသည္။

ဦးဘိုးလွိုင္သည္ အသက္၅၄ ႏွစ္အရြယ္၊ ၁၂၄၅ ခုတြင္ ကြယ္လြန္သည္။ ကြယ္လြန္ခါနီး တစ္လခန႔္အလိုတြင္ သူ၏ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ဦးတူကို အိမ္သို႔ ေခၚထားသည္။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့စြာျဖင့္ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ားကို ေျပာဆိုၾကသည္။ ဗုဒၶတရားေတာ္ကို ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ာယ္ ျပဳၾကသည္။ ယင္းသို႔ ျပဳရင္းပင္ ဦးဘိုးလွိုင္သည္ ေသျခင္းတရားကို တုန္လွုပ္ေၾကာက္ရြံ့ျခင္း မရွိ။ ေအးေအးေဆးေဆး ရင္ဆိုင္သြားခဲ့သည္။ သူကြယ္လြန္သည္မွာ ကာလၾကာၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔အမည္၊ သူ႔စာ၊ သူ႔စိတ္ဓာတ္၊ သူႀကိဳးပမ္းခ်က္တို႔ကား မကြယ္ေပ။ ယေန႔တိုင္ ရွင္သန္ဆဲပင္ ျဖစ္ေပသည္။