အေၾကာင္းတခုခုကို မူတည္ၿပီး ေရးသားၾကရာ၌ ေနာက္ခံအျဖစ္ထားဖုိ႔ သေဘာတရားတစ္ခုကို အေဆြတုိ႔အား က်ေနာ္ရွင္းျပ လုိပါတယ္။ အေဆြတုိ႔လုိက္နာေစလုိတဲ႔ သေဘာတရားကေတာ႔ သက္မဲ႔မဟုတ္ဘဲ အၿမဲတမ္း အသက္ဝင္ေနၿပီး၊ ေခတ္အ လုိက္ တုိးတတ္ေျပာင္းလဲျခင္း ရွိရမယ္။ “အဖ်က္” သေဘာမပါဘဲ “အျဖစ္” သေဘာပါေစရမယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္တခုကို အထေျမာက္ၿပီး လက္ဆုပ္လက္ကုိင္ျပႏုိင္ေအာင္ အျမတ္အစြန္းေပၚေစရမယ္။ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းေစရမယ္။ ေနာက္ၿပီး အခုေျပာတဲ႔သေဘာတရားမွာ စိတ္ကူသက္သက္နဲ႔ ထင္ရာေတြေရးသားျခင္းကင္းၿပီး စလယ္ဆံုး သံုးပါးလံုးကို စည္းစနစ္မွန္ ကန္စြာႏွင့္ အဖြင့္အပိတ္ စသည္တုိ႔ အံကုိက္ေစရမယ္။
အက်ယ္အားျဖင့္ဆုိရင္ သက္မဲ႔သေဘာတရားမဟုတ္ဘဲ သက္ရွိ (ဝါ) သက္ဝင္ေနေသာ သေဘာတရားမ်ိဳး ေခတ္ႏွင့္လုိက္၍ တုိးတတ္ေျပာင္းလဲျခင္းရွိတဲ႔ သေဘာတရားမ်ိဳးဆုိတဲ႔ အဓိပၸါယ္မွာ အျခားမဟုတ္ စာေပေရးသားသည့္အခါ ေနာက္ခံသေဘာ တရားေဟာ အသက္မပါသလုိ လႈ႔ံေဆာ္ျခင္း ျပဳျပင္ဖန္တီးျခင္းကင္းမဲ့ေသာ အရာမ်ိဳးမဟုက္ဘဲ အသက္ပါေသာအရာကဲ႔သုိ႔ ေခတ္မီတုိးတတ္ျခင္း ေျပာင္းလဲျခင္း ရွိေစရမယ္။ ေခတ္မွီေစရမယ္။ ေရွ႕သုိ႔သာ တုိးတတ္ေစရမယ္။ ေခတ္ေနာက္မ ဆုတ္ေစရဘူး။ ေခတ္လည္းမမီ အတုိးအဆုတ္လည္းမရွိတဲ႔ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ေတြ၊ အေၾကာင္းအရာေတြခ်ည့္ပါတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူး။ တဖန္ က်ေနာ္ေျပာတဲ့ “အဖ်က္” မဟုတ္ “အျဖစ္” သေဘာ အျပဳသေဘာဖန္တီးျခင္း သေဘာပါရမယ္ ဆုိတာက အေၾကာင္းအရာတခုကိုေရးသားလွ်င္ ကုိယ္ရည္ရြယ္လုိက္သည့္အခ်က္မွာ တခုခုကို ျပဳျပင္ဖန္တီးေစတဲ႔ သတၱိပါ ရမယ္။
ရွိရင္းစြဲ အရာတခုကို ပ်က္မသြားေစဘဲ ည့ံမသြားေစဘဲ ပုိ၍ေကာင္းမြန္ေစရမယ္။ က်ေနာ္ ေနာက္ခံသေဘာတရားဟာ ေလာကမွာရွိတာလည္း ျဖစ္ရမယ္။ အျဖစ္သေဘာလည္း ပါရမယ္။ တခုခုကို ျပဳျပင္ဖန္တီးေပး ရမယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ ဆုိလုိတဲ႔အခ်က္ကေတာ႔ ဘာပဲေရးေရး အဖ်က္သေဘာမပါေစဘဲ အျပဳသေဘာအျဖစ္ သေဘာသာပါေစရမယ္။ မရွိတဲ႔အရာ မပါဘဲ၊ ရွိတဲ႔အရာ အေၾကာင္းပါေစရမယ္။ ဝုိးတုိးဝါးတား မထင္ရွားနဲ႔ အသိခတ္ အျမင္ခတ္တာေတြ မပါဘဲ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္သိႏုိင္တဲ႔ အရာမ်ိဳးကို လံုးလံုးခဲခဲ ပါေစရမယ္။ ေလဖမ္းလုိ႔မရသလုိ အဖတ္မပါ ဗလာသက္သက္မဟုတ္ဘဲ အတံုအတစ္ အစုိင္အခဲကုိင္စြဲ ျပနုိင္တဲ႔အရာမ်ိဳး ျဖစ္ေစမယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ေရးတဲ႔ သေဘာတရားဟာ ျပဳျပင္ဖန္တီးေစတဲ႔ သတၱိပါေစရမယ္။ ဘာကို ျပဳျပင္ဖန္တီးရမလဲ။ လူ႔ေလာက လူမူေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရး၊ ရာဇဝင္သမုိင္းအဆက္ဆက္ တုိးတတ္ေရး လြတ္လပ္ေရး၊ တန္းတူေရးအစရွိသည္ တုိ႔ကို ျပဳျပင္ဖန္းတီးေပးေစရမယ္။
က်ေနာ္ေျပာတဲ့ သေဘာတရားမွာ ေလထဲတုိက္အိမ္ေဆာက္တဲ့ အယူအဆမ်ိဳး၊ အိပ္မက္မက္သလုိ အေတြးအထင္မ်ိဳးေတြ မပါေစရဘူး။ သုိ႔ေသာ္ အေၾကာင္းနဲ႔အက်ိဳး၊ ႏွလံုးရည္နဲ႔ ဉာဏ္ရည္၊ စာဆုိႏွင့္လက္ေတြ႕ ေရွးျဖစ္နဲ႔ ခုျဖစ္၊ ခုျဖစ္နဲ႔ ေနာက္ အျဖစ္၊ စိတ္ကူးနဲ႔မ်က္ျမင္တုိ႔ကို တခုနဲ႔တခု အဆက္အစပ္၊ စနစ္က်ရမယ္။ နည္းမွန္ရမယ္။ ေခတ္မီရမယ္။ တခါတည္း ျဖစ္ကတက္ဆန္း အမွန္တမဲ့နဲ႔ မဆီမဆုိင္တဲ႔ အေတြးအဆေတြ အေၾကာင္းအရာေတြကို အၿမီးအေမာက္မတည့္ေအာင္ အေရာေရာ အေထြးေထြး ေရးသားျခင္းမ်ိဳး မျဖစ္ေစရဘူး။
အကယ္၍ အသက္ဝင္ေနေသာ သေဘာတရားမ်ိိဳး ပါေစလုိလွ်င္ စာဖတ္ပရိတ္သက္အားလံုးကို ေလာကထံုးတမ္းဓမၼတာ အတုိင္း တေန႔ထက္တေန႔၊ တထစ္ထက္ တထစ္၊ တုိးတတ္ႀကီးပြားေစရမယ္။ ေရွ႕သို႔သာ တုိး ပြားေစရမယ္။ ေခတ္ေျပာင္း ေျပာင္းသည့္အေလ်ာက္ က်ေနတုိ႔တေတြလည္း အၿမဲတမ္း ေခတ္ႏွင့္လုိက္၍ ေျပာင္းလဲျပဳျပင္သြားရမယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ အသက္ရွင္ေနထုိင္ဖုိ႔ အသက္ရွင္ေနရမယ္ဆုိတာကိုလည္း ကုိယ့္ဟာကိုယ္ ယံုၾကည္စြဲလန္းေနရမယ္။ အသက္ရွင္ေနရမယ္ လုိ႔လည္း စိတ္သတၱိ ျပင္းျပျခင္းရွိရမယ္။ အကယ္၍ ဖန္တီးျခင္းသေဘာတရားပါေစလုိလွ်င္ ေရးသားသမွ်၊ ဝထၳဳ ေဆာင္းပါး တုိ႔ကို မေရမရာ မထင္မရွားတဲ႔ အယူအဆေတြ၊ ေတြး လံုးေတြအေပၚမွာ အေျခမျပဳဘဲ လူ၏ေလာက လူ႔ေပါင္းသင္းေရး လူ႔ရာဇဝင္ လူ႔တုိးတတ္ေရး စသည္တုိ႔ကို ေကာင္းမြန္ေအာင္ ဖန္တီးေပးရာ ေရာက္ေစရမယ္။ က်ေနာ္တုိ႔တေတြဟာ “ မည္ သူမျပဳ မိမိမူ” ဆုိတဲ႔ စကားအတုိင္း ကုိယ့္ၾကမၼာ ကုိယ္ဖန္တီးၾကသူမ်ား ျဖစ္တယ္။ ကုိယ့္အေၾကာင္းကို အထင္ေသးစိတ္ ေအာက္က်ေနာက္က်စိတ္၊ ေသးႏုပ္တဲ႔ စိတ္ထားကို ပယ္ေဖ်ာက္ၿပီး အႏုိင္မခံ အရံႈးမေပးေသာ ဇြဲသတၱိ ရွိရမယ္။ အရႈံးဆုိတဲ႔ စိတ္မ်ိဳးကို လံုး လံုးကင္းေစရမယ္။ ကုိယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္ခ်က္၊ အားကုိးခ်က္ ရွိရမယ္။ လူထုကုိလည္း ယံုၾကည္ကုိးစားၿပီး ေနာင္ေရးကိုလည္း အၿမဲတမ္းေကာင္းစားဖုိ႔ စြဲလမ္းခ်က္ရွိရမယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ က်ေနာ္တုိ႔လုပ္ငန္းတခုကိုထမ္းေဆာင္ ရာမွာ အခက္အခဲတခုကို ေတြ႕ႀကံဳရလွ်င္ ဘယ္အခက္အခဲမ်ိဳးေၾကာင့္မွ ေနာက္တြန္႔ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းမျဖစ္ေစရ၊ လုပ္စရာရွိလွ်င္ တံုးတုိက္တုိက္၊ ေတာင္တုိက္တုိက္ လုပ္မယ္ဆုိတဲ႔ သတၱိရွိရမယ္။ ကုိယ္စြဲလမ္းယံုၾကည္ ခ်က္တစ္ခုအတြက္ ဆုိလွ်င္ ဘယ္ကမ္းဆုိက္ဆုိက္၊ ဘယ္အေျခေရာက္ေရာက္ အထမေျမာက္မျခင္း လုပ္လုိစိတ္ရွိရမယ္။ လုပ္ရန္အသင့္ ရွိရမယ္။ ‘ေလဖမ္း ဝါးတန္းခ်ည္’ သလုိ ေပါက္ကရ ထင္ရာျမင္ရာ အေၾကာင္းေတြကို မေရးသားဘဲ၊ စနစ္မွန္မွန္၊ ေခတ္မီမီျဖစ္ ေစလုိရင္ ေရးသားခ်က္တခုဟာ တကယ္မုခ် ေလာကမွာရွိေနတဲ႔ အေၾကာင္းမွန္တခု ျဖစ္ရမယ္၊ အက်ိဳးနဲ႔အေၾကာင္း၊ စာဆုိနဲ႔လက္ေတြ႕၊ စိတ္ကူးနဲ႔အသိညဏ္၊ အရင္နဲ႔အခု၊ အခုနဲ႔အေနာက္၊ အေတြးစိတ္နဲ႔အျမင္တုိ႔ကို အားလံုးတခုနဲ႔တခု အဆက္အစပ္ရွိေစရမယ္။ အသြားအလာ ညီညႊတ္ေစရမယ္။ သုိ႔မွသာ ေရးသားခ်က္တခုဟာ နည္းမွန္လမ္းမွန္ စနစ္တက် ျဖစ္ၿပီး၊ အရာခပ္သိမ္းတုိ႔ကို အျမင္မွန္တဲ႔ မ်က္ေစ႔နဲ႔ ၾကည့္ႏုိင္မယ္။ လမ္းမွန္ကို သိႏုိုင္မယ္။ ၿပီးေတာ႔ ေရွ႕အလားအလာ အေတြးအေခၚမွာလည္း ရွင္းလင္းျပတ္သားႏုိင္ေပမယ္လုိ႔လည္း ယံုၾကည္ျခင္းတရား ရွိရမယ္။ သတၱိရွိရမယ္၊ ဇြဲရွိရမယ္၊ အဲဒီလုိ အဘက္ဘက္က လုိေလး ေသးမရွိေအာင္ ျပည့္စံုစြာတက္လွန္းႏုိင္မွလည္း ေအာင္ျမင္ႏုိင္ေပမည္။
ဤသေဘာတရားကိုအေျခခံထားၿပီး က်ေနာ္တုိ႔၏ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲႀကီးကို ဆင္ျခင္တုိင္းထြာၾကည့္မယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္ တုိ႔ရဲ႕ ဗမာျပည္ လြတ္လပ္ေရးလုပ္ငန္းႀကီးဟာ ကမာၻ႔လြတ္လပ္ေရး တုိက္ပြဲႀကီးနဲ႔ ဆက္စပ္ေနေၾကာင္း ေတြ႕ရပါမယ္။
ဒီတုိက္ပြဲႀကီးဟာ ရာဇဝင္အစေလာက္ကစၿပီး ေခတ္အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္း၍ တုိက္ခဲ့ရတဲ႔ တုိက္ပြဲျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ယခုဗမာ ျပည္ရဲ႕ မေရွးမေႏွာင္း တုိေတာင္းလွတဲ႔ နွစ္အပုိင္းအျခားအတြင္းျဖစ္တဲ႔ လြတ္လပ္ေရး တုိက္ပြဲဟာဆုိရင္ မထမ အဂၤလိပ္ဗမာ စစ္ပြဲက စမယ္လုိ႔ ဆုိရေပမယ္။ ယခုအခါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲဟာ ေရွးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက တဆင့္ၿပီးတဆင့္ တုိး၍ လုပ္ေဆာင္လာခဲ့တဲ႔ တုိက္ပြဲအဆင့္မ်ားမွာေရာ လြတ္လပ္ေရးလမ္းခရီးတြင္ ဗမာေရာကမာၻပါ တုိးတတ္ေျပာင္း လဲမႈမွာေရာ မဟာမိတ္တုိ႔ ဖက္ဆစ္တုိက္ဖ်က္ေရး ျပည္သူ႔လြတ္လပ္ေရး အဖြဲ႕ႀကီးတုိ႔ ဗမာ့တပ္မေတာ္ တုိ႔ဗမာလူမ်ိဳးတုိ႔ အားလံုး စုေပါင္းၿပီး ဆုိင္ရာဆုိင္ရာ ကုိယ္ဝန္ ကုိယ္ထမ္း ႀကိဳးစားေဆာင္ရြက္မႈမွာေရာ ဤအဆင့္ဤအေျခဟာ အဆံုစြန္ေသာ အေျခ၊ အဆံုးစြန္ေသာ အဆင့္ေရာက္ေနတယ္။
ေနာက္ဆံုးၾကေတာ႔ ထူးခၽြန္တဲ႔ တဦးေကာင္း၊ တေယာက္ေကာင္းမ်ား ေပၚေပါက္လာၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ရည္မွန္းခ်က္ရဲ႕ တုိး တက္ေအာင္ျမင္မူကို ျမန္ခ်င္လည္း ျမန္ေအာင္ လုပ္ၾကေပမယ္။ ေႏွးခ်င္လည္း ေႏွးသြားေအာင္ လုပ္ၾကေပမယ္။ သုိ႔ေသာ္ တေယာက္တည္း လုပ္ႏုိင္တာ ရွားတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အထက္ပါအေၾကာင္းေတြ စီစစ္လုိက္ရင္ သူရသတၱိ၊ ရဲစြမ္းသတၱိ၊ ဆႏၵ၊အား၊ ဇြဲ၊ ကုိယ္႔ဂုဏ္ကိုယ္၊ ေလးစားရုိ ေသျခင္းဆုိတဲ႔ စကားလံုးနဲ႔ အျခားဂုဏ္ပုဒ္ေတြရဲ႕ အဓိပၸါယ္သေဘာသြားကို မွန္တဲ့အတုိင္း သိျမင္ႏုိင္တယ္။ အထက္ပါအ ေၾကာင္းေတြ စီစစ္လုိက္ရင္ တဦးတေယာက္ေကာင္း ျပဳတဲ့ သူရသတၱိ အာဇာနည္သူရဲေကာင္းမ်ိဳးမဟုက္ဘဲ လူထုျပတဲ႔ သူရသတၱိမ်ားအေၾကာင္း သိႏုိင္ေပတယ္။ သူရသတၱိနဲ႔ ျပည့္စံုတယ္ဆုိတဲ႔ ဂုဏ္ဟာ စစ္သားသာရႏုိင္တယ္လုိ႔ မဆုိလုိဘူး။ အယုတ္အလတ္ အျမတ္မေရြး လူတန္းစားတုိင္း သူရဲေကာင္းျဖစ္ႏုိင္တယ္ဆုိတာလဲ စဥ္းစားၾကည့္ႏုိင္တယ္။ သူရဲေကာင္းဆုိ တာလည္း၊ သူရဲေကာင္းဘြဲ႕လုိခ်င္တဲ႔စိတ္သက္သက္န႔ဲ ထင္ရာလည္း တလြဲေလွ်ာက္လုပ္လုိ႔ မရဘုူး။
တခုခုကို ဖန္တီးျပဳျပင္ေပးရမယ္။ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းေစရမယ္။ အဲသလုိလုပ္တဲ႔အခါမွာ ခံစားသင့္သမွ် အဆင္းရဲအပင္ပန္းဒုကၡကို ခံစားရန္အသင့္ရွိရမယ္။ စြန္႔စားသင့္သမွ် စြန္႔စားၿပီး အနစ္နာခံသင့္သမွ် ခံႏုိင္ရမယ္။ တုိတုိေျပာရရင္ ရာဇဝင္ေၾကြးဆပ္ရန္ လုိသမွ်ဆပ္ၿပီး ရာဇဝင္အေျခအေနလုိက္ၿပီး အစအဆံုး အႏြံအတာခံႏုိင္တဲ့ ဇြဲရွိရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အခုတုိက္ခုိက္ေနတာဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရရန္အတြက္ တုိက္ေနတာ ျဖစ္တယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုိတာလဲ သုသာန္တစျပင္လုိ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ သက္မဲ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ အသက္ရွိတဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမ်ိဳး၊ ေရွ႕ကို အညြန္ွ႔အတက္ရွိတဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမ်ိဳးကို ဆုိလုိတယ္။ တုိးတက္ျခင္း၊ ႀကီးပြားျခင္း၊ လြတ္လပ္ျခင္း၊ တန္းတူျခင္းတုိ႔ကို အားေပးတဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ဆုိလုိတယ္။ ဒီလုိမွ မဟုက္ရင္ တရားနည္းလမ္းလည္း မက်ဘူး။ တည္လည္း မတည္ၿမဲဘူး။
သူရသတၱိနဲ႔ ျပည့္စုံတယ္ဆုိတဲ႔ စစ္သည္ေတာ္မ်ား ႀကိဳးပမ္းတိုက္ခိုက္ၾကတဲ႔ လူမ်ားဟာ ဘယ္လုိလဲဆုိေတာ႔ စစ္သားပီပီ မတရားက်ဴးေက်ာ္ေစာ္ကားမႈ၊ ေတာ္လွန္မႈကုိ အေၾကာင္းျပဳကာ စြန္႔စားျခင္း၊ ရဲရင့္ျခင္းကိုထူးခၽြန္စြာျပၿပီး တုိက္ခုက္တဲ့သူမ်ိဳး ကိုမွ သူရဲေကာင္းလုိ႔ ေခၚတယ္။ ဖက္စစ္စစ္သားေတြကို သူရဲေကာင္းလုိ႔မေခၚႏုိင္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ႔ သူတုိ႔ဟာ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းေအာင္ ဖန္တီးေပးတဲ့ လူစားမ်ိဳးမဟုက္ဘူး။ သူတုိ႔ဟာ ပ်က္စီးရာပ်က္စီးေၾကာင္းလုပ္တယ္။ ဗရုတ္သုတ္ချဖစ္ ေအာင္လုပ္တယ္။ သူမ်ားအသက္တေခ်ာင္းကို ဓားတလတ္နဲ႔ မတရားသက္သက္ သတ္တယ္။ သူမ်ားပစၥည္းအုိုးအိမ္ကို ဖ်က္ဆီးမီးရိႈ႕တယ္။ ဒီလုိလူစားမ်ိဳးဟာ သူရဲေကာင္းမဟုတ္၊ သူယုတ္မာမွ်သာျဖစ္ၿပီး ေနာက္ဆံုး သူတုိ႔က သူမ်ားအေပၚျပဳ ေလသမွ် သူတုိ႔ျပန္ၿပီး ခံရတာပဲ။ သူမ်ားကုိ ဖ်က္သလုိ သူတုိ႔လည္း ပ်က္ရတာပဲ။ အဲဒီလုိ အက်ိဳးအေၾကာင္း အျပဳအမူကုိ ေထာက္ထားၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ရဲ စြမ္းသတၱိရယ္၊ ဇြဲရယ္ ဒီႏွစ္မ်ိဳးကို ခ်ီးက်ဴးတတ္ရမယ္။
ရဲစြမ္းသတၱိဆုိရာမွာလည္း လက္ရုံးရည္ခ်ည္း မဟုက္ဘဲ ႏွလံုးရည္၊ ဉာဏ္ရည္ပါေကာင္းျခင္းႏွင့္ ျပည့္စံုရမယ္။ ရဲစြမ္းသတၱိဆုိ တာ အသက္ရွင္လွ်က္ေနရဲရမယ္။ ေတြးရဲ ႀကံရဲရမယ္။ ေတြးရဲႀကံရဲသလုိ ထုက္ဟေျပာဆုိ ေရးသားရဲရမယ္။
အေျပာသာမဟုတ္၊ အလုပ္လည္း လုပ္ရဲရမယ္။ ဘယ္အလုပ္မ်ိဳးလည္းဆုိလွ်င္ တခုခု အက်ိဳးရွိမယ္။ ျပဳျပင္ဖန္တီးရာ ေရာက္ေစမယ္ဆုိတဲ႔အလုပ္မ်ိဳး လုပ္ရဲရမယ္။ အဲဒီလုိ အရဲစြန္႔ရာမွာလည္း “ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္း” ဆုိတဲ႔ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ဆုိးဆုိးေကာင္းေကာင္း “နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕” ေတြ႕ဖုိ႔ အသင့္ရွိရမယ္။ အေျခအေန အဆုိးရြားဆံုးကိုပင္ ေတြ႕ဖုိ႔ရွိလွ်င္ ရင္ဆုိင္ေတြ႕ရန္ အသင့္ျပင္ထားရမယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္ကေတာ႔ သက္သက္ဆုိးရြားေအာင္ မလုပ္ရဘူး။ ဇြဲ ဆႏၵအားကို ေမြးျမဴရာမွာလည္း သည္နည္းအတုိင္းပါဘဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ေမြးျမဴတဲ႔ဇြဲဟာ ဘယ္လုိဇြဲ ျဖစ္ရမလဲဆုိရင္ ရာဇဝင္ရဲ႕ အလုိ၊ ရာဇဝင္ရဲ႕ လုိလားခ်က္မ်ားနဲ႔ တုိက္ဆုိင္ေစရမယ္။
တနည္းအားျဖင့္ဆုိရင္ တစံုတရာအက်ိဳး ျဖစ္ထြန္းဖြယ္အေရးတခုကို ျဖည့္စြမ္းလုပ္ေဆာင္တုန္း က်ေနာ္တုိ႔ ေတြ႕ႀကံဳရတဲ႔ အခက္အခဲ အေၾကာင္းတခုခု ေပၚေပါက္လာလွ်င္ အေၾကာင္းအားေလွ်ာ္စြာ အခါမေရြး ထထ ၾကြၾကြႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ဘုိ႔ရာ ဇြဲမ်ိဳး ျဖစ္ရမယ္။
အက်ိဳးမဲ႔သက္သက္ အသက္မေသလုိရဘူး။ အက်ိဳးက်ိဳးရွိရွိနဲ႔ လူ႔ျပည္မွာ အသက္ရွင္ေနဖုိ႔ရာ စိတ္ဆႏၵအား ျပင္းျပထက္ သန္ေနရမယ္။ ဇြဲရွိရမယ္။ ေအာင္စိတ္ရွိရမယ္။ ေအာင္ရမယ္ဆုိတဲ႔ ဇြဲသတၱိရွိရမယ္။ ဒီအသက္ ရွင္ေနဖုိ႔ ေအာင္ႏုိင္ဖုိ႔ စိတ္ဆႏၵရွိရမယ္ဆုိတာလဲ ဇြဲရွိေနဖုိ႔အတြက္ သက္သက္မဟုတ္ မိမိတုိ႔ ဖန္တီးျပဳျပင္လုိတဲ႔အေရးအတြက္သာ ျဖစ္ေစရမယ္။ ဇြဲဘယ္လုိရွိရမလဲဆုိရင္ ဦးေဏွာက္သံုးၿပီး ဉာဏ္ရွိသေလာက္ ႀကံဆထားတဲ႔အရာကို စိတ္ထဲကလဲ အားႀကိဳးမာန္တက္လုပ္ဖုိ႔ ရာ ဇြဲရွိရမယ္။ လူထုလုိက္္ သူရသတၱိနဲ႔ ျပည့္စံုရမယ္။ (ဝါ) သူရဲေကာင္း လူထုႀကီးဆုိရာမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္စိတ္ကို ေတြ႕ရတယ္။ အၿမဲတမ္း မတိမ္ေကာပဲ ကိုယ္႔အမ်ိဳး ကိုယ့္တပ္ စသည့္ ကုိယ့္ဂုဏ္ကုိယ္ ရုိေသေလးစားမႈကို ေတြ႕ရတယ္။ ဒီအျခင္းအရာဟာ သူရဲေကာင္းလူထုႀကီးရဲ႕အခရာဘဲ။ ဒီေလးစားမႈဟာ လူအဖုိးအတန္ဆံုးျဖစ္တဲ႔ တဦးဦးအျပန္အလွန္ ခ်စ္ ခင္ၾကင္နာျခင္း၊ ရုိင္းပင္းကူညီလုိစိတ္ရွိျခင္း ကို တုိးပြားေစတယ္။
ဥပမာ စစ္ဗိုလ္နဲ႔ စစ္သား၊ စစ္သား စစ္သားခ်င္း တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ဟာ အသက္ကိုစြန္႔ကာ ကုိယ္အျမတ္ႏုိးဆံုး အရာတုိ႔ကိုပင္ အဆံုးအရႈံး ခံတန္ခံကာ ကူညီၾကတယ္။ ရုိင္းပင္းၾကတယ္။ ေသေရးရွင္ေရးတမွ် အေရးႀကီးတဲ႔ အခ်ိန္အခါ မ်ိဳးမွာ တေယာက္ကိုတေယာက္ စြန္႔ပစ္၍မထားပဲ အပါးက အၿမဲေစာင့္ေရွာက္ ကာကြယ္ေနၾကတယ္။
“ဆင္းရဲအတူ ခ်မ္းသာအမွ်” ဆုိသလုိ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ဘယ္အေျခဆုိက္ဆုိက္ မခြဲခြာၾကဘူး။ သစၥာရွိၾကတယ္။ ဟန္ေရးပန္ေရး လုပ္ခ်င္စိတ္၊ တကိုယ္ေကာင္း၊ “ငို႔ဘ” စိတ္၊ မနာလုိဝန္တုိစိတ္၊ ညာဝါးလုိ စိတ္၊ တစြန္းတစရွိတဲ့ လူတ ေယာက္သာ တာဝန္နဲပအလုပ္ကို၊ ရဲေဘာ္တုိ႔ကို စြန္႔ခြာတက္ၾကတယ္။ ဒီလုိမွမဟုက္ရင္ စြန္႔ခြာခဲပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ျပဳစုရမယ့္ စာေပအေရးအသားဟာ ဒီသေဘာတရားမ်ားနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ႔ စာေပမ်ိဳးျဖစ္ရမယ္။ ဒါမွလည္း က်ေနာ္တုိ္႔ရဲ႕စာေပဟာ ကမာၻ႔အဆင့္အတန္းကို မွီမယ္။ ကမာၻ႔အဆင့္အတန္းမွ က်ပ္ျပည့္ဒင္းျပည့္တန္ဖုိးရွိတယ္။ သို႔မွလည္း ယဥ္ေက်းမူစနစ္ႀကီးဟာ ခ်က္ခ်င္းတုိးတတ္ေျပာင္းလဲလာႏုိင္မယ္။ ယဥ္ေက်းမူစနစ္ႀကီး တုိးတက္ေျပာင္းလဲျခင္းမရွိဘဲႏွင့္ အမ်ိဳးေခတ္ေျပာင္း တုိးတက္ေရးဟာ ေကာင္းစြာမေအာင္ျမင္ႏုိင္ဘူး။ တကမာၻလံုးဟာ ယခုအခါ ေခတ္ေျပာင္းေစတဲ႔ အခ်ိန္အခါႀကီးျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ကမာၻႀကီးႏွင့္အတူ ေခတ္ေနာက္မက်ေအာင္ လုိက္ၾကစုိ႔။
ကမာၻ႔ဇာတ္ခံုႀကီးမွာ ကမာၻ႔ေတးသံလုိက္၍ ကႏုိင္တဲ႔ ဗမာျပည္ႀကီးျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးျပဳျပင္ၾကစုိ႔။ ဗမာျပည္ႀကီးကိ္ု လြတ္ လပ္ၿပီး တုိးတတ္ထြန္းကားတဲ႔ တုိင္းျပည္ျဖစ္ေအာင္ ႀကံေဆာင္ႀကိဳးစားၾကစုိ႔။ ယခု လက္ဝယ္ရွိတဲ႔ လုပ္ငန္းတာဝန္အလုိက္ က်ေနာ္တုိ႔ အလုပ္လုပ္ၾကစုိ႔၊ က်ေနာ္တုိ႔အာလံုး စစ္သားေရာ၊ ႏုိင္ငံေရးသမားေရာ၊ စာေရးဆရာေရာ၊ သတင္းစာဆရာေရာ၊ ဗမာတမ်ိဳးလံုး ယခုေျပာတဲ႔အတုိင္း ေခတ္ေျပာင္းအလုပ္ကုိ တူၿပိဳင္ၿပိဳင္ လုပ္ကုိင္ၾကစုိ႔။
မွတ္ခ်က္
• ဤဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေဆာင္းပါးကို ၁၃၁၀ ခုႏွစ္ထုတ္ တကၠသုိလ္အုိးေဝမဂၢဇင္းပါစာမူမွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါ သည္။
• ဒီမုိကေရစီဂ်ာနယ္ စာမ်က္ႏွာ ၆-၉၊ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၁၀ ရက္ထုတ္၊ အတြဲ (၁) အမွတ္ (၂) မွ မူရင္းအတုိင္း ထုတ္ ႏုတ္၍ ထပ္ဆင့္ေဖာ္ျပပါသည္။
• ဤေဆာင္းပါးအပါအဝင္ အျခားေဆာင္းပါးမ်ားကို စုေဆာင္းညႊန္ျပေပးသည့္ ဆရာေမာင္စြမ္းရည္အား ေက်းဇူးအထူး တင္ လွ်က္ ဂါရဝျပဳပါသည္။
0 comments:
Post a Comment
သင့္ Comment တစ္ခုသည္ ကုသိုလ္ေတာ္ အသိ ပိုရွိသြားႏိုင္ပါသည္