ခုေနမ်ားမွာ ဆရာႀကီးမႈိင္းသာ ရွိေနေသးရင္ျဖင့္

သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းရဲ႕စာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေဇာ္ဂ်ီက ‘သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းဋီကာ’၊ ေမာင္တင္ေရႊက ‘သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းစာ၊ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းဘ၀’၊ ေဒါက္တာသန္းထြန္းက ‘မႈိင္းဋီကာ အရပ္ရပ္က ႏိုင္ငံေရး သေဘာထားအေထြေထြ’ ဆိုတာေတြနဲ႔တင္ လုံေလာက္ေနပါၿပီလို႔ ေျပာေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို အသစ္တစ္ခုခုေရးဖို႔ ေျပာပါတယ္။ သူက ကဗ်ာဆရာ သမဂၢမွာ “အေကာင္” ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္းထပ္မျငင္းရဲဘဲ သေဘာတူခဲ့ရပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာဆိုတာ ေၾကာက္စရာကိုး။

ကဗ်ာဆရာ ဆိုတာ တစ္ေယာက္ခ်င္းအေနနဲ႔ေတာင္ေၾကာက္တတ္ရင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြပါ။ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ ေခတ္ၿပဳိင္ေလာကကိုကိုင္လႈပ္ႏိုင္စြမ္း၊ ေျပာင္းလဲမႈေတြ ျဖစ္လာေအာင္ လႈံ႔ေဆာ္ႏိုင္စြမ္း ရွိပါတယ္။ ဖိႏွိပ္တဲ့အစိုးရေတြ၊ လုပ္စားကိုင္စား ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ဆိုရင္ လက္သံေျပာင္တဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြကိုေၾကာက္လည္းေၾကာက္၊ မုန္းလည္း မုန္းၾကပါတယ္။ ဒီလို အေျခအေနမ်ဳိးမွာ ကဗ်ာဆရာက “စိမ္းကားေသာအၿပံဳး”နဲ႔ ျပံဳးေနတတ္ပါတယ္။

တစ္ေယာက္ခ်င္းေတာင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေနတတ္တဲ့ကဗ်ာဆရာေတြက အစုအဖြဲ႕ေတြ ဖြဲ႕ၿပီး သမဂၢ ျဖစ္လာတာ ဆိုေတာ့ ဘယ္သူ ေၾကာက္ေၾကာက္ မေၾကာက္ေၾကာက္၊ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေၾကာက္ပါတယ္။ ေခတ္ႀကီးကိုက “ေၾကာက္တတ္ရင္ ၀န္ကင္း” တဲ့ ေခတ္။ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေၾကာက္တတ္ေပမဲ့ ၀န္မကင္းလို႔ ဒီစာတမ္းကို ေရးရတာပါ။
ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေရးခဲ့ၾကတဲ့ စာေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ သိန္းေဖျမင့္ရဲ႕ ဆရာလြန္း အတၳဳပၸတၱိ၊ ၀ိဓူရ သခင္ခ်စ္ေမာင္ရဲ႕ကမၻာလွည့္ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၊ လူထု ေဒၚအမာရဲ႕ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းလို စာအုပ္ေတြက  စၿပီး ဂ်ာနယ္ မဂၢဇင္းေတြမွာ တစ္ဦးခ်င္း ေရးခဲ့တာေတြကလည္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ရွိတယ္။ မႈိင္းရာျပည့္ အထိမ္းအမွတ္စာေစာင္က လည္း ၂ အုပ္ ရွိတယ္။ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ခ်င္းအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ဒဂုန္တာရာက ဆရာႀကီးအေၾကာင္း ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြတင္ အေတာ္မ်ားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့တကၠသိုလ္မွာ မဟာ၀ိဇၨာက်မ္းအတြက္ ျပဳစုထားတာေတြ ရွိေသးတယ္။ ဆရာႀကီးမႈိင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြကို စုစည္းၿပီး (သူေရးခဲ့တဲ့ စာေတြနဲ႔အတူ) သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း စာၾကည့္တိုက္ဆိုၿပီးသီးျခား စာၾကည့္တိုက္ အငယ္စားေလးေတာင္ လုပ္လို႔ ရေလာက္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးမႈိင္းနဲ႔ ပတ္သက္ရင္အဲဒီေလာက္ မ်ားပါတယ္။ ျမန္မာ စာေပသမုဒၵရာမွာ စာပင္လယ္ႀကီး တစ္ခုစာ ရွိတယ္လို႔ ဆိုၾကပါစို႔။
ဆရာႀကီးမႈိင္းဟာ သူ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ေခတ္ေတြမွာဘာေတြ လုပ္ခဲ့၊ ဘယ္လို ရပ္တည္ခဲ့တာကို ဒီစာတမ္းမွာ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ သူ႕ေခတ္ၿပဳိင္မွာျဖစ္ေနတာ၊ ျမင္ေနရတာေတြကို ဘယ္လို ေရးခဲ့တယ္ ဆိုတာေတြကို နမူနာ နည္းနည္းေလာက္ ထုတ္ျပၿပီးဒီကေန႔ ေခတ္မွာ ဆရာႀကီးမႈိင္းသာ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနေသးရင္ ဘယ္လိုေတြးၿပီး ဘယ္လို ေရးမွာပါလိမ့္ဆိုတာကို စဥ္းစားၾကည့္မွာပါ။
ဘယ္လို ေရးလို႔ ဘယ္လို ေျပးရတာ၊ ဘယ္လိုေရးလို႔ဘယ္ေလာက္ ေထာင္က်တာ၊ ဘယ္လို ေရးတတ္လို႔ စာေရးခြင့္ အပိတ္ခံရတာ၊ ဘယ္လိုစာေတြကို စိစစ္ေရးကဘယ္လို ျဖတ္ပစ္၊ ျဖဳတ္ပစ္တယ္ ဆိုတာအထိ ကြၽန္ေတာ္က လိုက္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္မွာ မဟုတ္တဲ့အေၾကာင္းကိုလည္း ႀကဳိတင္ေျပာထားပါရေစ။
ဆရာႀကီးမႈိင္း ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ေခတ္ဟာနယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႔က်င္ေရး၊ အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရးနဲ႔ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႀကဳိးပမ္းအားထုတ္မႈ ေခတ္ေတြ ျဖစ္တယ္လို႔ အၾကမ္းဖ်င္း ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္ေတြဟာဆရာႀကီးမႈိင္းရဲ႕ စာေတြမွာ ပီပီျပင္ျပင္ ေပၚလြင္တယ္။ ဆရာႀကီးမႈိင္းကိုယ္တိုင္လည္း သူျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ေခတ္ေတြကို အသိရွိရွိ၊ သတိရွိရွိ ၾကည့္ျမင္သုံးသပ္ခဲ့ၿပီး ပါသင့္ပါထိုက္တဲ့လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ (အဖြဲ႕အစည္းသေဘာအေနနဲ႔ပါ) ပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့တာကလည္း အေရးႀကီးတဲ့ အေၾကာင္းအခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာႀကီးရဲ႕ ေလးခ်ဳိးႀကီးေတြကို ေယဘုယ်ၾကည့္ရင္ရပ္တည္ခ်က္မွာ ျပည္သူလူထုအက်ဳိး၊ တိုင္းျပည္အက်ဳိးအတြက္ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္ၿပီးေရးခဲ့တာကို ေတြ႕ရမွာပါ။ တိုင္းျပည္ေကာင္းဖို႔၊ ျပည္သူလူထု ေကာင္းစားဖို႔ ရပ္တည္ၾကည့္ျမင္ၿပီးေရးတဲ့အခါမွာ တိုင္းျပည္မေကာင္းေအာင္၊ ျပည္သူလူထု ဒုကၡေရာက္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ ကိုင္ခဲ့၊ေဖာက္ျပန္ခဲ့၊ ဖိႏွိပ္အႏိုင္က်င့္ခဲ့သူေတြဟာ ဆရာႀကီး ပစ္ရမယ့္ ပစ္မွတ္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။တိုက္ရမယ့္ ရန္သူျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကိုလည္း “ကြၽဲကူးေရပါ” ေတြ႕ၾကရမွာပါ။
ကဲ ဆရာႀကီးမႈိင္းက သူ႔ေခတ္ၿပဳိင္ကိုဘယ္လိုၾကည့္ၿပီး ဘယ္လို ေရးခဲ့တယ္ ဆိုတာနဲ႔ ဒီကေန႔ေခတ္အထိ အသက္ရွင္ေနေသးရင္ ဘယ္လိုေတြးၿပီး ဘယ္လိုမ်ား ေရးလိမ့္မလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ၾကရေအာင္။
 လယ္ယာကိစၥ
ပထမဆုံး ျပခ်င္တဲ့ ကဗ်ာကေတာ့ ‘အညာမဂၤလာေဆာင္ဘြဲ႕’ေလးခ်ဳိးႀကီးထဲကပါ။ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့ ရတဲ့ လက္ဖြဲ႕ေတြထဲမွာ ႏြားတစ္ရွဥ္းနဲ႔ ယာတစ္ခင္းပါတယ္။ ခန္း၀င္ပစၥည္းေတြကလည္း မနည္းလွပါဘူး တဲ့။ အိမ္ေထာင္ေရးသက္တမ္းကာလမွာ ေလာင္းကစားဆိုလို႔ၾကက္ပြဲေတာင္မွ မေလာင္းခဲ့ပါဘူးတဲ့။ အဲဒီလို ႐ိုး႐ိုးသားသားႀကဳိးႀကဳိးစားစား လုပ္ကိုင္ေနပါလ်က္နဲ႔စီးပြားေရး အဆင္မေျပလို႔ အေၾကြးတင္တယ္။ ေၾကြးရွင္က ေၾကြးေတာင္းလို႔ ႏြားတစ္ရွဥ္းနဲ႔ယာခင္းကို ေရာင္းၿပီး ေၾကြးဆပ္လိုက္ရတဲ့ (အဲဒီေခတ္က) လယ္သမား၊ ယာသမားေတြရဲ႕ ဒုကၡကိုဒီလိုဖြဲ႕တယ္။
“ေခါင္းတခါခါႏွင့္ ဆတ္လွစြာေသာ
လွလွေစြ႕ေစြ႕ရယ္ႏွင့္ ၀၀ေျပ့ေျပ့ နျပာတရွဥ္းကိုလ
ေက်ာင္းတကာကိုသာ အပ္လိုက္ေပေရာ့
ရသေရြ႕ ဘာဘာညာညာရယ္လို႔ မျငင္းေလႏွင့္
‘မေလးရယ္’ ေရာင္းကာသာ ဆပ္လိုက္ေပေတာ့
ရြာေရွ႕ ယာတစ္ခင္း။”
ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ဒီကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးရာမွာ”နယ္ခ်ဲ႕ အရင္းရွင္စနစ္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲတြင္းမွ မတက္ႏိုင္ၾကေသာ ေတာင္သူလယ္သမားတို႔ကိုလည္းသတိျပဳမိခဲ့သည္။ ဤတြင္လည္း သူတစ္ပါး၏ လက္ေအာက္ခံဘ၀သို႔ ေရာက္ေနၾကရေသာေၾကာင့္ ေတာင္သူလယ္သမားတို႔သည္ ကယ္သူ မရွိ ျဖစ္ေနၾကရၿပီဟု ဆရာႀကီး ယူဆလိုဟန္တူသည္။ ေတာင္သူလယ္သမားအေရးႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ ဆရာႀကီး၏ အသိ၊ သတိတို႔သည္ ေခတ္ေရွ႕ေျပးခဲ့သည္ဟုပင္ ဆိုေလာက္ပါသည္။ … … ေတာင္သူလယ္သမားတို႔တြင္ အေၾကြးႏွိပ္စက္လွသျဖင့္ လယ္ေျမ လက္လြတ္ ျဖစ္ၾကရျခင္းသည္ ထိုေခတ္က ေတာင္သူလယ္သမားတို႔၏ ဒုကၡတစ္ခု ျဖစ္ဟန္တူသည္ …” ဆိုၿပီး ေရးခဲ့တယ္။ ဒါက နယ္ခ်ဲ႕ အဂၤလိပ္ေခတ္ကလယ္သမားေတြရဲ႕ ဘ၀ပါ။
ဒီကေန႔ ေခတ္မွာ လယ္ယာေတြကို စစ္တပ္ကသိမ္း၊ အစိုးရက သိမ္း၊ ကုမၸဏီေတြက သိမ္းလို႔ လယ္ပိုင္ယာပိုင္ဘ၀ကေန လယ္မဲ့ ယာမဲ့ ဘ၀ေရာက္ခဲ့ၾကရသူေတြဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ေျမာက္ဖ်ားက ေတာင္ဖ်ား၊ အေရွ႕ဖ်ားက အေနာက္ဖ်ားအထိေတာင္တန္းေဒသ ေရာ ေျမျပန္႔ေဒသမွာပါ ရွိေနၾကတယ္။ ဘိုးဘြားပိုင္ေျမကို ေၾကြးတင္လို႔ ေရာင္းၿပီးဆပ္လိုက္ရတာေၾကာင့္ လယ္မဲ့ ယာမဲ့ ျဖစ္ေနၾကရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အမိန္႔ေတြ၊ အာဏာေတြနဲ႔ အသိမ္းခံရတာပါ။အသိမ္းခံရလို႔လည္း ေလ်ာ္ေၾကး ရၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ရျပန္ေတာ့လည္း ႏွစ္ျပားတစ္ပဲ ေလာက္ပဲရၾကတာပါ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီေျမကို သိမ္းထားသူေတြက စီးပြားေရးလုပ္တယ္။ သတၱဳတူးတယ္။ အိမ္ကြက္႐ိုက္ေရာင္းတယ္။ဒါကို လယ္ရွင္ေတြက မေက်နပ္လို႔ တန္ရာတန္ဖိုး ေတာင္းတယ္။ မေပးဘူး။ မေက်နပ္လို႔ ဆႏၵျပေတာ့အၾကမ္းဖက္ႏွိမ္နင္းတယ္။ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်တယ္။ ဒါဟာ ဒီကေန႔ ေခတ္ၿပဳိင္ကာလရဲ႕ ဗမာျပည္ တစ္နံတစ္လ်ားမွာျဖစ္ေနၾကတာပါ။
ဆရာႀကီးမႈိင္းသာ သက္ရွိ ထင္ရွားရွိေနရင္ဒီလို မတရားမႈမ်ဳိးကို မေရးဘဲ မေနပါဘူး။ က်ိန္းေသ ေရးမွာပါ။ ဘယ္လို ေရးမယ္ ထင္ပါသလဲ။
“ၿမဳိ႕ေရာ ေတာပါ ေတာအညာမွာျဖင့္၊အရာရာ ညႇဥ္းေပတဲ့ … ငါသာ တမင္းရယ္လို႔၊ အာဏာကလဲ ျပင္းလိုက္ပါဘိသႏွင့္၊ အတင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးလုပ္သဟာ၊ အိုကြယ္ … ရာဇာသနင္းရယ္တဲ့ မင္းဆိုး မင္းယုတ္မာ”
လို႔မ်ား ‘တိႏၵဳက ဇာတ္ပြဲ ယပ္လွဲ ေလးခ်ဳိးႀကီး’ထဲကလိုေရးေလမလား။ ဒါမွမဟုတ္
“အထူး လွပတဲ့ ဖာအိမ္မွာေတာင္၊ အာဏာရွိန္ျပျပၿပီး၊ ည ည ဒျမသူခိုးေတြရဲ႕ျပင္…၊ အစိုးရလူ ဟူသေရြ႕တို႔ကလည္း၊ ေန႔ေန႔ သူခိုးဒျမအလားေပမို႔၊တိုင္းကားျပည္ရြာ ပ်က္ေတာ့မည့္ အေၾကာင္းေတြႏွင့္ ”
ဆိုၿပီး ေရးေလမလား။ ေခတ္အသစ္၊ အျဖစ္အသစ္၊အညစ္အပတ္ ယုတ္မာ ႏွိပ္စက္မႈအသစ္ေတြကို စစ္ေၾကညာေမာင္းတီးၿပီး ခုခံေရးစစ္ပြဲႀကီး ႏႊဲဖို႔ေရးေလမလား။ စဥ္းစားၾကည့္စရာပါ။
ဒါကလည္း ဆရာႀကီးမႈိင္းဟာ မတရားမႈ မွန္သမွ်ကိုခုခံေတာ္လွန္ဖို႔ စိတ္ထားေမြးခိုင္းၿပီး ေတာ္လွန္ေရးဘက္က အျမဲတမ္း ရပ္တည္ေရးခဲ့တဲ့စာဆိုႀကီး ျဖစ္လို႔ပါပဲ။
 လယ္သမားေတြ သူပုန္ထေတာ့
နယ္ခ်ဲ႕ရဲ႕ ကိုလိုနီဘ၀မွာ လယ္သမားေတြဆင္းရဲဒုကၡက ႀကီးသထက္ ႀကီးၿပီး နက္သထက္ နက္လာခဲ့တယ္။ အခြန္ေပါင္းစုံရဲ႕ ဖိစီးမႈေတြ၊အေၾကြးေပၚ အတိုးတက္ၿပီးရင္း ထပ္တက္တာေတြေၾကာင့္ လယ္သမားေတြ လယ္မဲ့ယာမဲ့ ျဖစ္ရတဲ့အျပင္ဖိႏွိပ္မႈေတြ၊ အႏိုင္က်င့္ ခံရတာေတြ မ်ားလာေတာ့ ဆရာစံ ဦးေဆာင္တဲ့ ေတာင္သူလယ္သမား အေရးေတာ္ပုံႀကီးေပၚလာခဲ့တယ္။ အဲဒီအေျခအေနကို ဆရာေဇာ္ဂ်ီက
“ထို႔ေနာက္ စံဖဲ ကိစၥေပၚလာေသာ အခါ၌လည္းေကာင္း၊ဆရာစံ ေခါင္းေဆာင္ေသာ ေတာင္သူလယ္သမား ေတာ္လွန္ ပုန္ကန္ေသာ ဂဠဳန္အေရးေတာ္ပုံ၌လည္းေကာင္းဆရာႀကီးသည္ လက္ပိုက္၍ ၾကည့္မေနႏိုင္။ အေရးေတာ္ပုံ ဒုကၡသည္တို႔ အား တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွအကူအညီေပးခဲ့ပါသည္။”
ဆုိၿပီး မွတ္ခ်က္ခ်တယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဆရာႀကီးမႈိင္းရဲ႕’ဆရာစံ အာဇာနည္၏ သာယာ၀တီ ဂဠဳန္ဘြဲ႕ ေလးခ်ဳိးႀကီး’ကို ေရးခဲ့တဲ့ ကိစၥပါပဲ။
“သာမွ်ဳိ႕အရကို အစုံဖန္ေပါ့
ရဂုံ’စံ’ ခ်စ္စရာတပည့္တို႔မွာျဖင့္
‘ဥဳံ အရဟံ’ သစၥာကတိေတြႏွင့္
‘ဂဠဳန္သရဏံ ဂစၦာမိ’ၾကေပေတာ့”
ဆိုတဲ့ စာသားပါတဲ့ ေလးခ်ဳိးႀကီးဟာ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရရဲ႕ မတရား ဖိႏွိပ္မႈေတြကို လက္နက္ကိုင္ ပုန္ကန္တဲ့ ေတာင္သူလယ္သမား အေရးေတာ္ပုံႀကီးဘက္ကမားမားမတ္မတ္ ရပ္ၿပီး ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာပါ။ အဲဒါမ်ဳိးေတြေၾကာင့္လည္း ဆရာႀကီးမႈိင္းကိုစာေပသမားေတြေရာ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကပါ ေလးစားကိုင္း႐ႈိင္းၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ဘက္ကရပ္ရမလဲဆိုတာ ျပတ္ျပတ္သားသား နားလည္ၿပီး ရဲရဲရင့္ရင့္ ရပ္တည္ခဲ့လို႔ပါ။
ဒီဘက္ႏွစ္ကာလေတြထဲမွာ ဗမာျပည္တစ္နံတစ္လ်ားကလယ္သမားေတြဟာ မတရား အသိမ္းခံထားရတဲ့ သူတို႔ လယ္ေျမထဲ ျပန္၀င္လာၿပီး ထြန္တုံးတိုက္ပြဲေတြဆင္ႏႊဲၾကတယ္။ မတရား သိမ္းထားတဲ့ လယ္ထဲမွာ လာတူးထားတဲ့ ငါးကန္ေတြကို ေဖာက္ခ်ၾကတယ္။ လယ္ေျမကိုျပန္မေပးရင္ ကာလတန္ေၾကးအတိုင္း ေပါက္ေစ်းနဲ႔ အေလ်ာ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုၾကတယ္။ “ေငြမလိုခ်င္ဘူး။ေျမကိုပဲ ျပန္လိုခ်င္တယ္” ဆိုတဲ့ စကားသံေတြကိုပါ ၾကားလာရတယ္။ ၿပီးေတာ့ လယ္သမားေတြေထာင္ခ်ခံၾကရတဲ့ သတင္းေတြက မေန႔တစ္ေန႔က အထိ ၾကားေနရတုန္း။
ေက်းလက္ေဒသမွာ လုပ္စားကိုင္စားရတာ အဆင္ေျပလို႔ၿမဳိ႕တက္ၿပီး အလုပ္ရွာၾက၊ ႏိုင္ငံျခား (ထိုင္း၊ မေလးရွား၊ တ႐ုတ္နယ္စပ္) သြားၿပီး အလုပ္ၾကမ္းသြားလုပ္ၾကနဲ႔ေက်းလက္ လူမႈဘ၀ေတြ ပ်က္ကုန္ၾကၿပီ။ ေက်းလက္ေဒသရဲ႕ ေအးခ်မ္းလွပတဲ့ အလွေတြပါ ဖ်က္ဆီးခံေနရတဲ့ေခတ္ၿပဳိင္ကာလႀကီး။
ဒီလိုေခတ္မွာ ဆရာႀကီးမႈိင္းသာ အသက္ရွိေနဦးမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုမ်ဳိးေတြ ေရးလိမ့္မယ္လို႔ ေတြးမိပါသလဲ။ ‘ဆြာရတ္ဋီကာ နိဒါန္း ေလးခ်ဳိးႀကီး’ထဲကလို
“အႏွိပ္စက္ဘယာ ထူပါတဲ့ ျမန္မာ ဇမၺဴတလႊား
အိုကြယ္ … သပိတ္ဘက္ ပါသူေတြမွာျဖင့္ဗ်ာပါအပူမ်ား”
လို႔မ်ား ေရးေလမလား။ ‘ဖက္ဆစ္ဋီကာ မဟာနိဒါန္း’ေလးခ်ဳိးႀကီးထဲကလို
“ေၾသာ္ … သပိတ္အတြက္ကယ္လို႔
အႏွိပ္အစက္ေတြေၾကာင့္၊ စိတ္လက္ဆရာ မေအးရာက…
‘အမယ္မင္း’ ေရွးက်က်ဉာဏ္ႏွင့္၊ တက္ေခတ္ျပည္ျမန္မာအရွည္အၾကာ လြမ္းေလာက္ေအာင္
ေၾသာ္ … အေရးအလွ၊ ေဘးဘယေတြေၾကာင့္၊ ေရးရျပန္ပကြဲ႕’ဖက္ဆစ္ဋီကာ’ တက်မ္း။”
ဆိုၿပီးေတာ့မ်ား ေရးေလမလား။ စဥ္းစားၾကည့္စရာပါ။
မတရား အႏိုင္က်င့္၊ ႏွိပ္စက္ခံေနရတဲ့ေခတ္ၿပဳိင္လယ္သမားေတြဘက္ကေန ဆရာႀကီး မႈိင္းက ျပတ္ျပတ္သားသား ရပ္မွာ ေသခ်ာပါတယ္။
‘သံေ၀ဂကဗ်ာ၊ ဇရာဒုကၡဘြဲ႕’ မဟာေလးခ်ဳိးႀကီးထဲကလို
“ေၾသာ္ … တက္ေခတ္ တက္ေခတ္ႏွင့္၊အဖက္ဖက္ ညစ္ခ်င္တဲ့
(Fascist)ဖက္ဆစ္သဖြယ္ ယခုတသုတ္ မင္းတြင္ျဖင့္
သျပဳ ကြၽႏု္ပ္မကင္းသူတို႔နဲ႔ ဘုရားထဲတရားပြဲသဘင္
‘အိုကြယ္’ ဘသူ႕အ႐ႈပ္အရွင္းကိုမွ၊ ၾကားလဲမၾကားခ်င္။”
ဆိုၿပီးေတာ့လည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ေရးခ်င္ ေရးဦးမွာပါ။ ‘လြတ္လပ္ေရးအတိတ္ သပိတ္ဖြဲ႕ကဗ်ာ’ မဟာ ေလးခ်ဳိးႀကီးထဲကလို
“ျမန္မာတခြင္ သပိတ္အေမွာက္ေပါခ်ိန္မို႔
ဆရာသခင္ အရိပ္နိမိတ္ တဆိတ္ေဟာလိုက္မကြဲ႕
ေျမႇာက္သနဲ႔၊ ေခ်ာက္သနဲ႔ ရာဇဂုဏ္ကို
ေျမာက္တဲ့ ေၾကာက္တဲ့ အာ႐ုံမေစာၾကေလနဲ႔”
ဆိုၿပီး မေၾကာက္တရားနဲ႔ အားေပးေလဦးမလားဆိုတာလည္း စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းေနပါေသးတယ္။ ခုေနမ်ား ဆရာႀကီးသာ ရွိေနေသးရင္ျဖင့္။
 ရွက္စရာ လူမ်ဳိးေရး ျပႆနာ     
ဖိႏွိပ္ေဖာက္ျပန္တဲ့ အစိုးရေတြဟာ သူတို႔အတြက္ႏိုင္ငံေရး အက်ပ္အတည္းၾကံဳလာခဲ့ရင္ (ဒါမွမဟုတ္) ၾကံဳလာႏိုင္ေျခ ရွိရင္ ဂယ္ေပါက္ ေဖာက္ၿပီးလမ္းလႊဲေလ့ရွိတယ္။ ရွိေနတဲ့ ျပႆနာအေသးအမႊားကို ႀကီးႀကီးမားမား ျဖစ္ေအာင္၊ ျပႆနာ မရွိတာကိုျပႆနာႀကီးလို႔ အမ်ားက ထင္လာျမင္လာ စိုးရိမ္လာေအာင္ ဆြတတ္၊ ဖြတတ္၊ မီးေမႊးတတ္တာမ်ဳိးကိုကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္လုပ္တတ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးမႈိင္း ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္အစိုးရလက္ထက္မွာကုလားဗမာ အဓိက႐ုဏ္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။ လူ႔သဘာ၀ထဲမွာ ထင္ရွား ေနတဲ့ အခ်က္တစ္ခုက လူမ်ဳိးေရး၊ဘာသာေရး ျပႆနာမ်ဳိးဆိုရင္ (အေတာ္မ်ားမ်ားက) အဆင္ျခင္ကင္းမဲ့စြာနဲ႔ ေကာက္ေကာက္ပါ ေအာင္ေနာက္ကေန ေလွ်ာက္ပါတတ္ေလ့ရွိတာပါပဲ။
လူမ်ဳိးေရး ဘာသာေရးဆိုတာဟာ ျပႆနာ မႀကီးႀကီးေအာင္ ဖြရ ဆြရ လြယ္ကူတဲ့ ကိစၥမ်ဳိးမွန္း ဖိႏွိပ္ေဖာက္ျပန္တဲ့ အစိုးရေတြက ေကာင္းေကာင္းႀကီးနားလည္ၿပီး ၾကံဳႀကဳိက္တိုင္း သူတို႔ အက်ဳိးအတြက္ ဖန္တီးအသုံးခ်ေလ့ ရွိပါတယ္။ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ေခတ္တုန္းကၾကံဳခဲ့ရသလို လြတ္လပ္ေရး ရၿပီး ေနာက္ပိုင္း ကာလေတြမွာလည္း ဖန္တီးလို႔ ျဖစ္ခဲ့တာေတြဟာမေန႔တေန႔တုန္းက အထိပါပဲ။
ဆရာႀကီးမႈိင္းကေတာ့ သူ႕ေခတ္တုန္းက ၾကံဳခဲ့တာကိုဒီလိုျမင္ၿပီး ဒီလိုေတြးတယ္။
“ၾသ … ကုလားအေရးေလာက္ကိုျဖင့္
စကားအေၾကြးမေမာက္ပါဘု
ဓားေသြးေလာက္တယ္ ဆရာမထင္လို႔မို႔
အားေပးအားေျမႇာက္ မပါခ်င္တဲ့ျပင္”
ဆိုတာမ်ဳိး ေရးခဲ့သလို ဒီလိုလည္း ေျပာခဲ့ပါေသးတယ္။
“အမ်ားတစု ျမန္မာေတြႏွင့္တကြ
ကုလားလူထု သတၱ၀ါေတြကို
သနားက႐ုဏာ အတိုင္းရယ္ႏွင့္
ေၾသာ္ … အခြန္တိုး စာရင္းေတြႏွင့္
၀န္ထပိုးမကင္းႏိုင္တဲ့
အလြန္ဆိုးျခင္း ပမာမွာေလ
ကြၽန္မ်ဳိးခ်င္း စာနာလို႔မွ မႏႈိင္းၾကေရာ့သလား
နထိုင္း နပ်က္ နနက္ နျပာေတြလိုေနာ္ကြယ္
အ႐ိုင္းသက္သက္ တလိုင္းႏွက္သလိုမို႔
… … …
‘မႈိင္း’ ရွက္သကြာ”
ဆရာႀကီးရဲ႕ ဒီေလးခ်ဳိးမွာ သုံးထားတဲ့’တလိုင္း’ဆိုတဲ့ စကားဟာ ‘မိုက္မဲေသာ သူမ်ား၊ လူမိုက္’ ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္နဲ႔ သုံးတာပါ(ေပါရာဏကထာ အဘိဓာန္ ၾကည့္ပါ)။ ‘ရန္ကုန္ ကုလားဗမာ႐ိုက္ပြဲကို ရပ္စဲဖို႔ရာ ေမတၱာရပ္သည့္ေလးခ်ဳိးႀကီး’မွာ ဆရာႀကီး မႈိင္းက ျပႆနာကို ဒီလိုၾကည့္ျပထားတာကိုပါ ေတြ႕ရပါေသးတယ္။
“သေဘာေသးသေယာင္ ၀ါသနာ ၀သီရြဲ႕သူတို႔ကျဖင့္
ေရွာေမြးကေလးတေကာင္ ဗာရာဏသီခ်ဲ႕ခ်ိန္မို႔”
ဆိုၿပီး ျပႆနာမဟုတ္တာကို ျပႆနာလုပ္ေနတာလို႔ေထာက္ျပထားပါတယ္။ ကဲ … ဆရာႀကီးမႈိင္းရဲ႕ လူမ်ဳိးေရး ျပႆနာကို ၾကည့္ျမင္ပုံက ရွင္းမေနဘူးလား။ေလွ်ာေမြးကေလးအေသကို ပိုက္ၿပီး ဗာရာဏသီလိုက္ခ်ဲ႕မေနနဲ႔တဲ့။ ပုံႀကီးခ်ဲ႕ ျပႆနာလုပ္မေနနဲ႔တဲ့။စိတ္သေဘာထား အဆင့္မရွိသူ၊ စ႐ိုက္၀ါသနာ မမွန္သူေတြသာ လုပ္တဲ့ အလုပ္တဲ့။
၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပုံႀကီး ျဖစ္ခါနီးမွာ ကုလားဗမာအဓိက႐ုဏ္းေတြ ေပၚခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားနဲ႔ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူလူထုက ျပႆနာရဲ႕ ဇာစ္ျမစ္ကိုေထာက္ျပၿပီး ၀ိုင္းထိန္းႏိုင္ခဲ့တယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္ေလာက္ကေန မေန႔တေန႔ကအထိ ဗမာျပည္အႏွံ႔မွာလူမ်ဳိးေရး ဘာသာေရး ဘက္ကို ေဇာင္းေပးၿပီး ေပါက္ကြဲခဲ့တဲ့ အဓိက႐ုဏ္းေတြဟာ ဖန္တီးခဲ့လို႔ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ လူမ်ဳိးေရး၊ ဘာသာေရးကို အေျခခံၿပီး ျပႆနာေတြ ျဖစ္လာတိုင္း သက္ဆိုင္ရာလူမ်ဳိးေတြ၊ ဘာသာ၀င္ေတြ အားလုံးဟာ မဆီမဆိုင္ဘဲ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ရတယ္။ ျပႆနာျဖစ္တဲ့ ဘက္ႏွစ္ဘက္စလုံးဟာဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ဒီတိုင္းျပည္ထဲမွာ ေနခဲ့ၾကသူေတြ၊ အမ်ားစုဟာ ဘာသာမတူ၊ လူမ်ဳိးမတူေပမဲ့ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္၊ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ၊ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ရွိခဲ့ၾကသူေတြ။ အဂၤလိပ္ေခတ္၊ ဂ်ပန္ေခတ္နဲ႔ေဖာက္ျပန္ဖိႏွိပ္တဲ့ အစိုးရေခတ္ေတြ အဆက္ဆက္မွာ ပါး႐ိုက္တာလည္း အတူတူခံခဲ့ရ၊ ဖေနာင့္နဲ႔ေပါက္တာလည္း အတူတူ ခံခဲ့ၾကရၿပီး ဖိႏွိပ္သူ အစိုးရဆိုးေတြကို ျပန္ခ်ၾကရေအာင္ ဆိုေတာ့လည္းအတူတူ လက္တြဲၿပီး ျပန္ခ်ဲခဲ့ၾကသူေတြပါ။ အစိုးရဆိုးေတြဟာ သာမန္ျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့ ရာဇ၀တ္မႈေတြကိုတရားဥပေဒေဘာင္ထဲက မရွင္းဘဲ ေလွ်ာေမြးကေလးကို ဗာရာဏသီ ခ်ဲ႕ခဲ့ၾကတာပါ။
အဲဒီလို ၾကည့္ၾကေၾကးဆိုရင္ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ခ်င္းေဒသေတြမွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့၊ ျဖစ္ေနတဲ့ ဗမာစစ္သားမုဒိန္းမႈေတြကို ခံရသူေတြဘက္က ဘာသာေရး႐ႈေထာင့္ကေနၿပီးစြဲခ်က္တင္တဲ့အခါ ဘာေျပာၾကမွပါလဲ။ အဓမၼမႈ ေနာက္ကြယ္တိုင္းမွာ အက်ဳိးျဖစ္ေနသူေတြ ရွိေနတတ္ပါတယ္။
ဒီလိုကာလမွာ ဆရာႀကီးမႈိင္းသာ ရွိေနရင္ဘယ္လိုေတြးျပၿပီး ဘယ္လို ေရးခ်မယ္ ထင္ပါသလဲ။ ]ႏိုင္ငံျခား သာသနာျပဳဘြဲ႕ ကဗ်ာ}ထဲကလို
“လုပ္သမွ် အရာရာ စြဲေစဖို႔
ရမ္းကာ သန္းက ႐ႈပ္ၾကလွ်င္ျဖင့္
ဒုကၡ မဟာငရဲပါကြဲ႕”
လို႔မ်ား ေ၀ဖန္ေရးဖြဲေလဦးမလား။ ‘တိႏၵဳကဇာတ္ပြဲ ယပ္လွဲ ေလးခ်ဳိးႀကီး’ထဲက လယ္သမား ကေလာ္ဆဲသလို
“အရပ္ရပ္ညႇဥ္းေပတဲ့ … ျဗဟၼဒတ္မင္းကြၽန္
လူလြန္မသားေတြ၊ ႏိုင္ငံေမႊဖို႔
ေနမျမင့္မီ၊ စီစီမံမံ”
ဆိုၿပီးေတာ့ပဲ အက်ယ္ခ်ဲ႕ ေရးေလမလား။အဲဒီလုိမွ မဟုတ္ဘဲ ‘သာယာ၀တီ မဟာေထရ္ ဦးေညယ်၏ ျမန္မာ့ေနာင္ေတာ္ဘြဲ႕ကဗ်ာ’ မဟာေလးခ်ဳိးႀကီးထဲကလို
“ကေျပာင္းကျပန္ အ႐ႈပ္ဉာဏ္သမားေတြရဲ႕
ေၾကာင္းမတန္ မဟုတ္မမွန္စကားေတြႏွင့္
မတရားတခ်ဳိ႕ မေတာ္ေလတယ္ေနာ္ကြယ္
နားတၿဖဳိ႕ၿဖဳိ႕ ခါးသမို႔သာပ၊ ၾကားလို႔မေလ်ာ္။”
ဆိုတာမ်ဳိးပဲ ေရးေလဦးမွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ျပႆနာမဟုတ္တာကို ျပႆနာလုပ္ၿပီး ဇာတ္႐ႈပ္ေအာင္ တီထြင္တဲ့ အစိုးရရွင္ဘုရင္ေတြကို ‘အဂၤလန္သို႔ဘုရင္ခံ ျပန္ပို႔ရာ ေမတၱာစာေလးခ်ဳိးႀကီး’ထဲမွာ ေရးသလို
“နသိုး ထပိုးကသကဲ့သို႔
႐ုိး႐ိုးရြရြ မရႊင္မျပံဳးမူ၍
ေၾသာ္ … တန္ခိုးတျပျပ၊ သခိုးဒျမကဲ့သို႔ေသာ
အစိုးတရ ရွင္ဘုရင္ကိုေတာင္ မျမင္ခ်င္ေအာင္မုန္း”
လို႔ပဲ ေရးေလဦးမလား။ စဥ္းစားၾကည့္ခ်င္စရာပါ။
 ပူးသတ္တာလား၊ ပူးကပ္တာလား
ဆရာႀကီးမႈိင္းရဲ႕ ေလးခ်ဳိးေတြထဲမွာ သတိထားမိတာတစ္ခုကေတာ့ ဟုမၼ႐ူးနဲ႔ ဒိုင္အာခီ ျပႆနာေပၚမွာ အေျခခံၿပီး ေရးတဲ့ ေလးခ်ဳိးအေရအတြက္ကတျခား အေၾကာင္းအရာေတြထက္ ပိုမ်ားေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဟုမၼ႐ူးကေန လိုင္းေျပာင္းၿပီးပူးသတ္မယ္ ဆိုတဲ့ လူေတြ၊ ရာထူး (လခ) မက္တဲ့ လူေတြကို နာနာေလး ႏွက္တဲ့ ေလးခ်ဳိးေတြဟာထင္သာ ျမင္သာ ပိုရွိေနတာကို ေျပာခ်င္တာပါ။
ေဒါက္တာသန္းထြန္းရဲ႕ ]မႈိင္းဋီကာအရပ္ရပ္ကႏိုင္ငံေရး သေဘာထားအေထြေထြ}စာတမ္းမွာ ဒီလို မွတ္ခ်က္ေတြ ေတြ႕ရတယ္။
“ယခုကာလအခါ ျမန္မာျပည္တစ္ျပည္လုံးကမႀကဳိက္မႏွစ္သက္ မလိုခ်င္ေသာ ဒိုင္အာခီလို႔ ေရးထဲ့တာကိုလည္း ေခြးဋီကာထဲမွာ ဖတ္ရပါတယ္။”
“အိႏၵိယမွာေတာ့ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ၾကတဲ့သူေတြဟာ႐ိုးသားၾကလို႔ အမွန္ပူးသတ္ႏိုင္ေပမဲ့ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ပူးသတ္သြားၾကတာနဲ႔ ‘ကြၽန္ရာဇ၀င္’ရွည္ေနတယ္လို႔ဆရာႀကီး ေနာက္ေတာ့ ေ၀ဖန္ပါတယ္။”
“တကယ္ေတာ့ ဆရာႀကီးက ဒိုင္အာခီကိုတညီတညြတ္တည္း သပိတ္ေမွာက္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵပါပဲ။ အခု ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့အတိုင္း ဒိုင္အာခီေခတ္ကဆရာႀကီးေဟာတဲ့ ညီညြတ္ေရးဆိုတာ ေခါင္းေဆာင္အခ်င္းခ်င္း ညီညြတ္ၾကဖို႔ ရည္ညႊန္း တယ္။”
ေဒါက္တာ သန္းထြန္းေျပာတဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ဒိုင္အာခီအေပၚ ထားတဲ့ သေဘာထားနဲ႔ ဒိုင္အာခီနဲ႔အတူတူ ပူးသတ္မယ္ ဆိုတဲ့ လူေတြ အေပၚ ဆရာႀကီးရဲ႕သေဘာထားကို ေလးခ်ဳိးေတြထဲမွာ ဒီလို ေရးပါတယ္။
“ေဒါင္းေရာင္ေန ေမွးသကို အခိုက္တြင္မွ
ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေရွးနဂိုရ္မလိုက္ျပန္ေတာ့
အေရးထိုထို၌ အခိုက္အခြင့္မဟန္
အိုကြယ္ … ေခြးလို ကိုက္ခ်င္တဲ့ စ႐ိုက္အက်င့္တန္။”
“ႏြံနစ္ရွာေတာင္
ကြၽန္ေခတ္ ငါတေကာင္ဟဲ့လို႔
တစြာစြာတေဟာင္ေဟာင္ သို႔ကေလာက္ ဟိန္းၾကလွ်င္ျဖင့္
ေမွာက္ကိန္း အေရွသြားမည္ေၾကာင့္
ေငြငါးေထာင္ အရာလုေတြကျဖင့္
သာဓုေခၚစရာပ …”
(ၾသ၀ါဒကတာ ေမတၱာဘာ၀နာစီးျဖန္းသည့္ ေလးခ်ဳိး)
“သို႔ကလို ေခ်ာက္စခန္းတြင္မွ
ေအာက္တန္း သခင္နဲ႔ ေမြးေနၾက
ေပါက္ပန္း မင္တဲ့ ေခြးလိုပ
ေလြးဘို႔ရာ မႈိင္ကာျမည္ၾကတဲ့
‘ဒိုင္အာကီ’အမတ္မင္းေတြရဲ႕
ဇာတ္ခင္းပုံ ပလီပလာနဲ႔ ကလီကမာေၾကာင့္
ျပည္ရြာမွာ ညီညာဘို႔ ခက္ပုံႏွင့္…”
(အညာစကိုင္းတခြင္ ခရီးစဥ္ … မဟာေလးခ်ဳိးႀကီး)
“ေျပသူ႕အပူကို၊ ေ၀စုအယူနပ္တဲ့အျပင္
အမတ္ဆိုသူ ဟိုတခ်ဳိ႕ဟာကလဲ
ကိုယ္တို႔လူ သူ႕ဘက္တြင္းေတြမို႔…”
(ဆြာရတ္ဋီကာ နိဒါန္း ေလးခ်ဳိးႀကီး)
“ထူးျမတ္ေလ်ာ္ကန္၊ ပူးသတ္အေကာ္ၾကံဖို႔အေတာ္ဟန္သမို႔
မွဴးမတ္အေခၚခံၾကတဲ့၊ မေဟာ္သဏၭာန္ တပဲ့ဒကာရင္းေတြႏွင့္ ”
(ဒိုင္အာကီသံေ၀ဂ တမ္းခ်င္းကဗ်ာ …)
“ႏွစ္က်ိပ္တပါး မွဴးလ်ာမတ္ေတြကလဲ
ပူးကာသတ္မယ္ ‘ေကာင္စီ’၀င္လို႔မို႔
အေႏွာင္ျပည္အင္ ကြဲရွာသေန႔ရယ္လ
တေကာင့္တေကာင္ ထီမထင္ ဇြဲမာမာနဲ႔ ေခြ႕ၾကေလေတာ့
အကြဲဟာ မေစ႔ႏိုင္ ယေန႔တိုင္ေအာင္မိုက္ခ်ိန္ႏွင့္”
(ေရႊတိဂုံ ဘုရားတိုင္ဘြဲ႕ကဗ်ာ မဟာေလးခ်ဳိးႀကီး)
ဆရာႀကီးမႈိင္းက ဒိုင္အာခီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေရးခဲ့တဲ့ ေလးခ်ဳိးေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ သမိုင္းဆိုင္ရာ ကိစၥေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ေျပာရင္ရွည္လ်ားေထြျပားေနမွာစိုးလို႔ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ လူႀကီးေတြကို အားကိုးလို႔ မရႏိုင္မွန္းသိလာေတာ့ ဆရာႀကီးမႈိင္းက လူငယ္ေတြကို အားကိုးတယ္။ သူတို႔ေတြနဲ႔ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးမွာတြဲလုပ္တယ္။ ဒါက အတိတ္သမိုင္း။
ဒီကေန႔ေခတ္ ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံႀကီးကိုျဖတ္သန္းၿပီးတဲ့အခါ ပါတီေတြ ေပၚလာတာနဲ႔အတူ ေျဗာင္က်က် စစ္အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ ထပ္ေတြ႕တယ္။လက္နက္ကိုင္တိုက္ဖို႔ ထြက္သူ ထြက္၊ ေထာင္က်သူ က်၊ ေရြးေကာက္ပြဲ ႏိုင္ေပမဲ့ အာဏာမရ… စတဲ့ အေျခအေနေတြနဲ႔ ေခါင္းေၾကာမာတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ လက္ေအာက္ကေန စစ္တပ္ၾသဇာ ကမၻာတည္သေရြ႕အာဏာပိုင္ေစမယ့္ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပုံ ဥပေဒ ေပၚလာ။ ေရြးေကာက္ပြဲ၊ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲ၊ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲ၊ အရင္တုန္းက သူပုန္ေတြ ျဖစ္ခဲ့သူေတြက အစိုးရနဲ႔ သမၼတအၾကံေပးေတြျဖစ္လာၾက၊ ေၾကာင္ၾကာၾကာ ေရမငုပ္ႏိုင္သလို အာဏာရွင္စ႐ိုက္ေတြ တဖြားဖြား ျပန္ေပၚလာတဲ့အရပ္၀တ္အစိုးရနဲ႔ ေခတ္ၿပဳိင္ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈေတြ။
     ဒီလို အေျခအေနေတြကို ဆရာႀကီးမႈိင္းသာရွိေနေသးရင္ ဘယ္လိုေတြးၿပီး ဘယ္လိုမ်ား ေရးမလဲလို႔ စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။
“သာသနာ ငါးေထာင္အရပ္တြင္မွ
အသျပာ ငါးေထာင္ ဟပ္ႏိုင္မွ
အစားေခ်ာင္သတတ္ကယ္လို႔ အလဲလဲ ေပ်ာ္ပါေစ။
ေမာ္ေတာ္ကား အသေရငယ္ႏွင့္ တထိန္ထိန္တေ၀ေ၀ညီး
အိုကြယ္ … ကေတာ္မယားေမမွာေတာ့ စိန္ေတြေရႊေတြသီး”
(စိတ္ကူးခ်ဳိခ်ဳိတိုက္ထုတ္ စာ -၁၆၈)
ဆိုၿပီးေရးခဲ့သလိုမ်ဳိး ေရးရင္း ‘အသျပာငါးေထာင္’ ေနရာမွာ ‘ေဒၚလာ တစ္ေသာင္းခြဲ ယူၿပီး၊ ဗေလာင္းဗလဲ အလံထူ၊ အစိုးရလူ ျဖစ္သြားတဲ့သူပုန္ေဟာင္း’လို႔မ်ား ေျပာင္းၿပီး ေရးမလားပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ‘ေခြးမင္း ပရိတ္မႊန္း ကဗ်ာအလကၤာေလးခ်ဳိးႀကီး’ထဲကလို
“ေငြငါးေထာင္ အစာဒုလႅဘရယ္ေၾကာင့္
ေျပအားေတာင္ ဘာမျဖဳန္ညာမျဖဳန္သကြရယ္လို႔
မဟာ သူပုန္ထခဲ့တဲ့ အေရးတတ္သူေတြ
အေမြးခတ္ေရွေရွရယ္နဲ႔ အမိုက္၀ါသနာကိုး…
‘အရီးစိမ္းရယ္’ ေခြးအငတ္မေျပတေျပေတြမွာျဖင့္ကိုက္စရာ အ႐ိုး။”
ဆိုၿပီးေတာ့ အစိုးရနဲ႔ ေပါင္းၿပီး အ႐ိုးအရင္းကိုက္ေနၾကတဲ့လူေတြအေၾကာင္းကို ဆရာႀကီးမႈိင္းက ေခတ္နဲ႔ညီေအာင္ ေျပာင္းေရးေလ မလား။
အစြယ္မက်ဳိးႏိုင္ေသးတဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဆိုးရဲ႕ေဘးကို ေတြးေတြးၿပီးေတာ့ ‘၁၉၅၂ ခု ေမလထုတ္၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အိုးေ၀မဂၢဇင္းဘြဲ႕’ထဲကလို
“ကြၽန္ေခတ္ စာရင္း တဖန္တခါ ျပန္ကာေရာက္မလားလို႔
ေနာက္တီး ေနာက္ခ်၊ မခန္႔စြာ စိတ္ကယ္ႏွင့္
ေၾကာက္လည္းေၾကာက္ခါ လန္႔ကာထိတ္မိတဲ့ျပင္…
အမယ္မင္း} ျမန္မာ့ ရန္ႏွစ္ေထြ အရိပ္ေပမို႔
တိတ္ႏွင့္ နိမိတ္ႏွင့္ အရာရာ ေတြးေတြးၿပီး
ေၾသာ္ … ဗမာ့ျမန္ေျပ ထိပ္ဆိုတဲ့
ဗမာခ်န္ေကရွိတ္တို႔ေၾကာင့္ စိတ္ျဖင့္ဆရာမေအး။”
လို႔ပဲ ေရးေလမလား။ ေတြးၾကည့္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ဒါဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဂုဏ္ယူတန္ဖိုးထားရတဲ့ ဆရာႀကီးမႈိင္းပါပဲ။
 မၿငိမ္းခ်မ္းေသးတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး
ဆရာႀကီးမႈိင္းလို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသေကၤတကလည္း တြဲပါလာတတ္ပါတယ္။ ေဒါက္တာ သန္းထြန္းကေတာ့ ဆရာႀကီးမႈိင္းရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသေဘာထား၊ လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဒီလို မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့တယ္။
“အရင္ ၁၉၃၀ ေက်ာ္တုန္းက သူ အားကိုးတဲ့လူငယ္ေတြဟာ ေနာက္ ၁၉၅၀ ေက်ာ္တဲ့အခါ လူႀကီးလူက်ယ္ေတြ ျဖစ္ၿပီး အခ်င္းခ်င္း ဦးရာလူကႏွိပ္စက္ေနတာကို ေတြ႕ရေတာ့ ဆရာႀကီးအေနနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတရားကိုပဲ ဖိၿပီး ေဟာေျပာေနရတာပဲျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။”
(မႈိင္းဋီကာ အရပ္ရပ္က … )
ဆရာႀကီးဟာ ျပည္တြင္းစစ္ စျဖစ္ၿပီး မၾကာခင္မွာပဲၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကိစၥအတြက္ ႏႈိးေဆာ္လႈပ္ရွားခဲ့သူပါ။ အဲဒီကာလ ျပည္တြင္းစစ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ဆရာႀကီးရဲ႕ အျမင္က ဒီလို ရွိပါတယ္။
” ‘ဒို႔ဗမာ’သခင္ဗဟို၀ယ္
တို႔သာလွ်င္ တဗိုလ္က်ယ္မဟဲ့ဆိုတဲ့
အလိုမငယ္ ‘ဆိုရွယ္လစ္’ကယ္ႏွင့္ …
တံခြန္တလူလူ ‘ကြန္ျမဴနစ္’ကယ္တို႔
မခ်စ္သာ ေမတၱာကင္းျပန္သနဲ႔
အခ်င္းခ်င္းပင္ တျငင္းထဲ ျငင္းျငင္းၿပီး
မင္းပြဲအတုမွာ၊ ထမင္းပြဲလုကာ လယ္မ်ဳိခဲပါလို႔
ပြဲခ်င္းၿပီး အေသအေၾက တအူအူ အသံဗလံႏွင့္
တဆူဆူ တညံညံ ကိုက္ၾက တိုက္ၾက မိုက္ၾကေတာ့။”
ျပည္တြင္းစစ္ကို ေခြးအခ်င္းခ်င္း ကိုက္သလိုႏႈိင္းၿပီး ေရးရဲတာ၊ ေရးခြင့္ရွိတာဟာ ဆရာႀကီးမႈိင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ နာမည္ႀကီး ထင္ရွားတဲ့ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ သူပုန္နဲ႔ အစိုးရကို ဆရာႀကီးမို႔လို႔ပဲ ေရးရဲတာပါ။ တျခားသူေတြမေရးရဲ၊ မေရး၀ံ့ဘူး ထင္တယ္။ ဆရာ
ႀကီးမႈိင္းရဲ႕ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီး ေခတ္ကေနကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လႈပ္ရွားမႈပါ။
ခုန ထုတ္ျပခဲ့တဲ့ ‘ၿငိမ္းခ်မ္းေရး သ၀ဏ္လႊာ’ကဗ်ာေလးခ်ဳိးႀကီးထဲမွာပဲဆရာႀကီးမႈိင္းက ဒီလို ေရးထားတယ္။ အဲဒီကာလဟာ ကူမင္တန္ တ႐ုတ္ျဖဴနယ္ခ်ဲ႕ရန္ကို တြန္းလွန္ဖို႔အတြက္ညီညြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းရမယ့္ ကာလပါ။
“ကမၻာေအး ေစတီ ဒါယကာ (ကိုေရႊႏု)တို႔ရဲ႕ျပင္…
… … … …
ဟိုအရင္ယမန္ တပိုးတဲ့တဲ့ ထမ္းခဲ့ၾကတဲ့
(စိုး)နဲ႔ (သန္း)တို႔ကိုလဲ
တမ်ဳိးကြဲ႕လြမ္းသူ ဆရာဖေအက
မာပါေစ သာပါေစ လာပါေစ ဆုမြန္ေတာင္းလိုက္ကဲ့
က၀ိကူေဘာ္ တပည့္သူေတာ္ေကာင္းရယ္တို႔
ဇာတ္ေပါင္းကာ အတည္က်လွ်င္ေတာ့
‘အမယ္မင္း’ တည္တည္ပပ၊ ညီညီမွ်မွ်ႏွင့္
ျပည္ျမန္မာ့ အလံ မညႇဳိးမူ၍
‘ေၾသာ္’ အႏွီသမယ၊ အျပည္ျပည္ကေတာင္ ခရေပမည့္
(အို တပဲ့တို႔ရဲ႕) ထိုတကယ့္ ပထ၀ီဇယ မႏၲန္တန္ခိုး။”
ဆရာႀကီးမႈိင္းက ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဇာတ္ေပါင္းခန္းေရာက္ရင္ႏိုင္ငံတကာကေတာင္ ခခယယျဖစ္မယ္၊ ဦးညြတ္ရမယ္၊ ေလးစားရမယ္ ဆိုတာကို အဲဒီကတည္းက ေျပာခဲ့ပါတယ္။ဖဆပလ တစ္ေခတ္လုံးမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရတဲ့အျပင္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႕ေတြ တစ္ဖြဲ႕ၿပီးတစ္ဖြဲ႕ တိုးလာခဲ့တယ္။ ၁၉၆၃ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲကလည္း အစိုးရဘက္က တကယ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရခ်င္တာ မဟုတ္ေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲေတြ ပ်က္ခဲ့ျပန္တယ္။
“ငါ မေသခင္တိုင္းျပည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရတာ ျမင္သြားခ်င္တယ္”လို႔ ေျပာခဲ့တဲ့့ ဆရာႀကီးမႈိင္းလည္း၁၉၆၄၊ ဇူလိုင္ ၂၃ မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့တယ္။ သူ႕ရဲ႕ စာေပနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တပည့္ႀကီး ဒဂုန္တာရာလည္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး တမ္းတစိတ္နဲ႔ ၂၀၁၃ မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ျပန္တယ္။ အခုထိ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရေသးဘူး။အခုေခတ္က်ေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးဘက္ဟာ ျပည္တြင္းစစ္အစတုန္းကလို ကြန္ျမဴနစ္နဲ႔ဆိုရွယ္လစ္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ စစ္အုပ္စုနဲ႔ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ားရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႕ေတြျဖစ္လာတယ္။ အခုထိ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မေျပာနဲ႔၊ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး စာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္မထိုးႏိုင္ေသးဘူး။
ဒီအေျခအေနမွာ ဆရာႀကီးသာ ရွိေနေသးရင္ဘယ္လိုေတြးၿပီး ဘယ္လို ေရးမယ္ ထင္ပါသလဲ။ အရင္တုန္းက ေျပာခဲ့သလို ‘သူမသာ ကိုယ္မနာေရး’မူေပၚက ရပ္ခံၿပီး တိုင္းျပည္ေကာင္းစားေရး လမ္းေၾကာင္းကေန တိုက္တြန္းမွာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ဒါေပမဲ့ အရင္က သူပုန္လုပ္ၿပီး အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ ပညာသင္လာခဲ့သူေတြက အစိုးရရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေကာင္စီ(MPC)မွာ အၾကံေပး လုပ္ေနၾကတာေတြကိုေတာ့ ‘ေဇယ်ေဒါင္းလံဘြဲ႕ ေလးခ်ဳိးႀကီး’ထဲကလို
“ေၾသာ္ … လက္စသတ္ေတာ့
အခ်က္မက် အကြက္မက်သႏွင့္
ႏွစ္ပကၡ အေျခမညီေအာင္ကြာ ေပြေပြလီီလီပ
(A, B, C) ေအ ဘီ စီ ငါတေယာက္ကယ္လို႔
ခြာေထာက္ခါ တဆိတ္ၾကြားႏိုင္တဲ့
ႏွစ္က်ိပ္တပါး အခြၽန္ ၀န္အသစ္ေတြေပါ့
ကြၽန္ေခတ္မွာ လူရာ၀င္တို႔ကလဲ…”

လို႔မ်ား ေရးေလဦးမလား။ တစ္ဖက္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားကိုေျပာၿပီး ေနာက္တစ္ဖက္မွာ စစ္ပြဲေတြ ျဖစ္ေနတာကို ျမင္ရ ၾကားရလို႔ ရတယ္။