အတုမရွိဗုဒၶ၏ အတုမဲ့ တရားေတာ္

********************

အခါတပါးမွာ ျမတ္စြာဘုရားဟာသာ၀တၳိျမိဳ႔ ၀ိသာခါရဲ႔ ပုဗၺာရံုေက်ာင္းေတာ္မွာ သီတင္းသံုးေန ေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းေတာ္ဟာ အုတ္ ျပာသာဒ္ (အုတ္တိုက္) ျဖစ္ ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဂဏကေမာဂၢလႅာန္ဆိုတဲ့ ပုဏၰားဟာ ျမတ္စြာဘုရား အထံေတာ္သို႔ ခ်ဥ္းကပ္ျပီး-

အရွင္ေဂါတမ၊ ဒီ၀ိသာခါရဲ႔ အုတ္တိုက္ကို ေဆာက္တဲ့ အခါမွာ (အုတ္ျမစ္ကစျပီး) အေပၚဆံုး ေလွခါးထစ္တိုင္ ေအာင္ အဆင့္ဆင့္ အစဥ္အတိုင္း ေဆာက္ရပါ တယ္။ ေဗဒင္သံုးပံုကို သင္တဲ့အခါမွာ တဆင့္ျပီး တဆင့္ (အစမွ စျပီး လြယ္ရာမွ ခက္ရာသို႔) အစဥ္ အတိုင္း သင္ရပါတယ္။ ေလးအတတ္ကို သင္တဲ့ အခါမွာလည္း တဆင့္ျပီးတဆင့္ အစဥ္အတိုင္း သင္ရပါတယ္။ကၽြႏ္ုပ္တို႔ရဲ႔ ဂဏန္းအတတ္ မွာလည္း တဆင့္ျပီးတဆင့္ အစဥ္အတိုင္း သင္ရပါတယ္။ ကၽြႏုပ္တို႔ထံသို႔ တပည့္တေယာက္ ေရာက္လာလွ်င္ တစ္ အလီမွ ဆယ္အလီထိ အစဥ္အတိုင္း အဆင့္ဆင့္ သင္ေပး ပါတယ္။ ျပီးမွ တရာကိုလည္း ေရတြက္ခိုင္းပါတယ္။ တရာ ေက်ာ္ကိုလည္း ေရတြက္ခိုင္းပါတယ္။

အရွင္ေဂါတမ အရွင္တို႔ရဲ႔ သာသနာေတာ္မွာလည္း အစမွ စျပီး တဆင့္ျပီးတဆင့္ အဆင့္ဆင့္က်င့္ရတဲ့ က်င့္စဥ္ ရွိပါ သလား-လို႔ ေလွ်ာက္ထားခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီအခါမွာ ျမတ္စြာဘုရားက-

ပုဏၰား ငါဘုရားရဲ႔ သာသနာမွာလည္း အစမွစျပီး အစဥ္ အတိုင္း အဆင့္ဆင့္ က်င့္ရတဲ့က်င့္စဥ္ ရွိတယ္။

ပုဏၰား-ဥပမာအားျဖင့္ လိမၼာကၽြမ္းက်င္တဲ့ ျမင္းဆရာ တေယာက္ဟာ ေကာင္းတဲ့ အာဇာနည္ျမင္း တေကာင္ ကိုရလွ်င္ ေရွးဦးစြာ ပါးစပ္၌ ဇက္ခြံ႔မႈကို သင္ေပး၊ ေလ့ က်င့္ ေပးတယ္။ အဲဒီေနာက္ အဆင့္ဆင့္ သင္စရာ အတတ္ ကို သင္ေပးတယ္။အဲဒီဥပမာအတိုင္းပဲ လူတေယာက္ဟာ ဘုရား ရဲ႔ သာသနာမွာ ရဟန္းျပဳလာမယ္ဆိုရင္ အဲဒီရဟန္း ကို
(၁) သီလကို ေစာင့္ထိန္းရန္ ဆံုးမေတာ္မူတယ္။

(၂) အဲဒီေနာက္ တဆင့္တက္ျပီး မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာ၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္ ဆိုတဲ့ ဣေျႏၵေျခာက္ပါးကို ေစာင့္ထိန္းရန္ ဆံုးမေတာ္မူတယ္။အဲဒီေျခာက္ပါးကို မေစာင့္စည္းလွ်င္ ေလာဘ၊ ေဒါသေတြ ျဖစ္လာတတ္တယ္။အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔၊ အရသာ၊ အေတြ႔အထိနဲ႔ သေဘာတရားတို႔ကို အာရံုျပဳတဲ့အခါ ေယာက်္ားပဲ မိန္းမပဲ ဘယ္ပံုသဏၭာန္ပဲလို႔ မစြဲယူရန္ သတိထားရတယ္။ ေျခလက္အဂၤါနဲ႔ ျပံဳးဟန္ ရယ္ဟန္စတဲ့ အမူအရာ ေကာင္းတဲ့အေနအထား မေကာင္း တဲ့အေနအထားတို႔ကို မစြဲယူရန္ သတိထားရတယ္။

(၃) အဲဒီေနာက္ တဆင့္တက္ျပီး အစာအာဟာရကို သံုး ေဆာင္တဲ့အခါမွာ အတိုင္းအရွည္ကို သိရန္ ဆံုးမေတာ္ မူတယ္။အစာအာဟာရကို သံုးေဆာင္တဲ့အခါမွာ-ငါသည္ ျမဴးတူးေပ်ာ္ပါးရန္ မသံုးေဆာင္ပါ၊ မာန္မာနႀကီးရန္၊ အသားတိုးရန္၊ အဆင္းလွရန္ မသံုးေဆာင္ပါ။ဤခႏၶာကို တည္တံ႔ရန္သာ သံုးေဆာင္ပါ၏။ ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္ ျခင္းကို ပယ္ေဖ်ာက္ရန္သာ သံုးေဆာင္ပါ၏။ ျမတ္ေသာ အက်င့္ကို က်င့္ၾကံအားထုတ္ရန္သာ သံုးေဆာင္္ပါ၏။ ဤသို႔သံုးေဆာင္ျခင္းေၾကာင့္ ေ၀ဒနာေဟာင္းလည္း ကင္း ေပ်ာက္ပါေစသတည္း၊ ေ၀ဒနာသစ္လည္း မျဖစ္ပါေစ သတည္း၊ ငါ့အား မွ်တျခင္း၊ ကိုယ္ခႏၶာ အျပစ္ကင္းျခင္း၊ ေပါ့ပါးခ်မ္းသာစြာ ေနထိုင္ရျခင္းတို႔ ျဖစ္ပါေစသတည္း-လို႔ ဆင္ျခင္ရန္ ဆံုးမေတာ္မူတယ္။

(၄) အဲဒီေနာက္ တဆင့္တက္ျပီး ႏိုးႏိုးၾကားၾကားေနရန္ ဆံုးမေတာ္မူတယ္။ ေန႔အခါမွာ စၾကႍသြားျခင္းနဲ႔ျဖစ္ေစ၊ ထိုင္ျခင္းနဲ႔ျဖစ္ေစ အကုသိုလ္ကင္းေအာင္ အားထုတ္ပါ။ ညဥ့္ဦးယံမွာလည္း စၾကႍသြားျခင္းနဲ႔ ျဖစ္ေစ၊ ထိုင္ျခင္းနဲ႔ ျဖစ္ေစ၊ အကုသိုလ္ကင္းေအာင္ အားထုတ္ပါ။ သန္းေခါင္ ယံမွာ လက္ယာနံဘက္ေစာင္းျပီး လက္ယာေျခေပၚမွာ လက္၀ဲေျခ စဥ္းငယ္လွန္ကာ တင္ထား၍ သတိနဲ႔ဉာဏ္ ယွဥ္ျပီး အိပ္ပါ။အိပ္တဲ့အခါမွာ ဘယ္အခ်ိန္ထမယ္လို႔ ႏွလံုးသြင္းျပီး အိပ္ပါ။မိုးေသာက္ယံမွာ ေစာေစာထျပီး စၾကႍသြားျခင္း၊ ထိုင္ျခင္းျဖင့္ အကုသိုလ္ကင္းေအာင္ အားထုတ္ပါလို႔ ဆံုးမေတာ္မူတယ္။

(၅) အဲဒီေနာက္ တဆင့္တက္ျပီး သတိထားရန္၊ ဆင္ျခင္ရန္ ဆံုးမေတာ္မူတယ္။ေရွ႔တိုးတဲ့အခါ၊ ေနာက္ဆုတ္တဲ့အခါ၊ ေရွ႔တည့္တည့္ ၾကည့္တဲ့အခါ၊ ေဘးၾကည့္တဲ့အခါ၊ ေကြးတဲ့ အခါ၊ ဆန္႔တဲ့အခါ၊ သပိတ္ေပြ႔တဲ့အခါ၊ သကၤန္း၀တ္ရံုတဲ့ အခါ၊ စားေသာက္တဲ့အခါ၊ ခဲတဲ့အခါ၊ လ်က္တဲ့အခါ၊ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ စြန္႔တဲ့အခါ၊ သြားတဲ့အခါ၊ ရပ္တဲ့အခါ၊ ထိုင္တဲ့အခါ၊ ေလ်ာင္းတဲ့အခါ၊ ႏိုးတဲ့အခါ၊ ေျပာတဲ့အခါ၊ ဆိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အခါ စသည္ျဖင့္အရာရာမွာ အျမဲတမ္း သတိထားရန္ ဆင္ျခင္ရန္ ဆံုးမေတာ္မူတယ္။ အကုသိုလ္ မျဖစ္ဘဲ ကုသိုလ္ျဖစ္မွ ေရွ႔တိုးျခင္း ေနာက္ဆုတ္ျခင္း စသည္ကို ျပဳလုပ္ရန္ ဆံုးမေတာ္မူတယ္။

( ၆) အဲဒီေနာက္ တဆင့္တက္ျပီး ဆိတ္ျငိမ္ရာမွာ ေနရန္ ဆံုးမေတာ္မူတယ္။ရဟန္း-သင္သည္ ဆိတ္ျငိမ္ရာ ေက်ာင္း မွာေနပါ။ ေတာမွာျဖစ္ေစ၊ သစ္ပင္ရင္းမွာျဖစ္ေစ၊ ေနပါ။ ေတာင္မွာျဖစ္ေစ၊ ေခ်ာက္မွာျဖစ္ေစ၊ ေတာင္ေခါင္းမွာ ျဖစ္ေစ၊ သခ်ႋဳင္းမွာျဖစ္ေစ၊ ေတာအုပ္မာျဖစ္ေစ၊ လြင္ျပင္ မွာျဖစ္ေစ၊ ေကာက္ရိုးပံုမွာျဖစ္ေစ ေနပါ-လို႔ ဆံုးမေတာ္မူ တယ္။ပုဏၰား အဲဒီရဟန္းဟာ ငါဘုရားရဲ႔ အဆံုးအမအတိုင္း ဆိတ္ျငိမ္တဲ့ေနရာမွာ သီတင္းသံုးေနတယ္။ သူဟာ ဆြမ္းခံ ျပန္ၾကြလာတဲ့အခါ ဆြမ္းစားျပီးေနာက္ ကမၼ႒ာန္းထိုင္တယ္။ ထိုင္တဲ့အခါ ထက္၀ယ္ဖြဲ႔ေခြ (တင္ပလႅင္ေခြ) ျပီး ခႏၶာကိုယ္ ကို ေျဖာင့္မတ္စြားထားတယ္။ သတိကို ကမၼ႒ာန္းဘက္မွာ ဦးတည္ထားတယ္။ အဲဒီရဟန္းဟာ ပထမစ်ာန္၊ ဒုတိယ စ်ာန္၊ တတိယစ်ာန္၊ စတုတၳစ်ာန္အထိ ရႏိုင္တယ္။

ပုဏၰား-ငါဘုရားရဲ႔ ဒီအဆံုးအမမ်ားဟာ ရဟႏၲာမျဖစ္ေသးတဲ့ ရဟန္းမ်ားအတြက္ (ရဟႏၲာျဖစ္ရန္) ျဖစ္တယ္။ ရဟႏၲာ ရဟန္းမ်ားအတြက္ မ်က္ေမွာက္ဘ၀မွာ ခ်မ္သားစြာ ေန ရေၾကာင္း ျဖစ္တယ္။ သတိတရား၊ ဆင္ျခင္ဉာဏ္တရားတို႔ တိုးပြားေၾကာင္းျဖစ္တယ္။

အဲဒီအခါမွာ ဂဏကေမာဂၢလႅာန္ပုဏၰားက ျမတ္စြာဘုရားအား-

အရွင္ေဂါတမ အရွင္ေဂါတမက ဒီလိုဆံုးမလိုက္တဲ့အခါ အရွင္ေဂါတမရဲ႔ တပည့္အားလံုးဟာ နိဗၺာန္ေရာက္ၾက ပါ သလားဘုရား-လို႔ ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားတဲ့အခါ-

ပုဏၰား-တခ်ိဳ႔ေရာက္ျပီး တခ်ိဳ႔မေရာက္ၾကပါဘူး-လို႔ ေျဖၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီအခါမွာ ဂဏကေမာဂၢလႅာန္ ပုဏၰားက-

အရွင္ေဂါတမ နိဗၺာန္ဟာ တကယ္ရွိတယ္၊ နိဗၺာန္ေရာက္ ေၾကာင္းကို အရွင္ေဂါတမကလည္း ေဟာျပတယ္။ သို႔ပါ လ်က္ အရွင္ေဂါတမရဲ႔ တပည့္မ်ားဟာ ဘာေၾကာင့္ တခ်ိဳ႔ သာ နိဗၺာန္ေရာက္ျပီး တခ်ိဳ႔မေရာက္ၾကပါသလဲဘုရား-လို႔ ေလွ်ာက္ထားခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီအခါမွာ ျမတ္စြာဘုရားက-
ပုဏၰား-ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႔ သြားတဲ့လမ္းကို သင္ညႊန္ျပႏိုင္ ပါသ လား-လို႔ေမးျမန္းေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
မွန္ပါ-ညႊန္ျပႏိုင္ပါတယ္ဘုရား-လို႔ ေလွ်ာက္ထားတဲ့အခါ-

ပုဏၰား-ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႔ကို သြားခ်င္တဲ့ လူတေယာက္ သင့္ အထံသို႔ ေရာက္လာတယ္။ သင္ကလည္း ရာဇျဂိဳဟ္သြား လမ္းကို ညႊန္ျပတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလူက သင္ျပတဲ့အတိုင္း မသြားဘဲ ေနာက္ျပန္လွည့္လာတယ္။ ဒီေတာ့ ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႔ ကို မေရာက္ဘူး။ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႔ကို သြားခ်င္တဲ့ ဒုတိယ လူ တေယာက္ သင့္အထံေရာက္လာတယ္။ သင္ကလည္း ရာဇျဂိဳဟ္သြားလမ္းကို ညႊန္ျပတယ္။ ဒီဒုတိယလူကေတာ့ သင္ျပတဲ့အတိုင္း သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူဟာ ရာဇျဂိဳဟ္ သို႔ လြယ္လြယ္ကူကူ ေရာက္သြားတယ္ ဆိုပါေတာ့။ပုဏၰား အဲဒီလူႏွစ္ေယာက္အနက္ ဘာေၾကာင့္ ပထမလူက ရာဇျဂိဳဟ္ကို မေရာက္ဘဲ ဒုတိယလူက ေရာက္သလဲ-လို႔ေမးျမန္းေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

အရွင္ေဂါတမ-ဒီ (ပထမလူမေရာက္တဲ့) အရာမွာ ကၽြႏ္ုပ္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါ။ ကၽြႏ္ုပ္ဟာ ခရီးလမ္းညႊန္သူမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္-လို႔ ေလွ်ာက္ထားတဲ့အခါ-ပုဏၰား-တခ်ိဳ႔ ရဟန္းမ်ား နိဗၺာန္ မေရာက္တဲ့အရာမွာ ငါဘုရားဟာ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါ။ ငါဘုရားဟာ နိဗၺာန္လမ္းညႊန္သူမွ်သာ ျဖစ္ တယ္-လို႔ မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီအခါမွာ ဂဏကေမာဂၢလႅာန္ပုဏၰားက ျမတ္စြာဘုရား အား-အရွင္ေဂါတမ တခ်ိဳ႔ပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာ ယံုၾကည္ျခင္း သဒၶါတရား မရွိၾကဘဲလ်က္ အသက္ေမြးမႈ အတြက္သာ ရဟန္းျပဳသူမ်ား ျဖစ္ၾကတယ္။ သဒၶါတရားျဖင့္ ရဟန္းျပဳ သူမ်ား မဟုတ္ၾက။ စဥ္းလဲၾကတယ္။ လွည့္ပတ္ၾကတယ္။ လိမ္လည္ေကာက္က်စ္ၾကတယ္။ ပ်ံ႔လြင့္ၾကတယ္။ မာန္ တက္ၾကတယ္။ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီၾကတယ္။ ႏႈတ္ထြက္ ၾကမ္းၾကတယ္။ ပရမ္းပတာ ေျပာၾကတယ္။ မ်က္စိစတဲ့ ဣေျႏၵတံခါးကို ပိန္ဆို႔မထားၾက။ အစားအစာ၌ အတိုင္း အရွည္ကို မသိၾက။ ႏိုးႏိုးၾကားၾကား မေနၾက။ ရဟန္းတရား၌ မငဲ့ကြက္ၾက။ သိကၡာပုဒ္ကို သိပ္မေလးစားၾက။ လာဘ္မ်ား ရန္သာ က်င့္ၾကတယ္။ ဘုရားအဆံုးအမကို ေပါ့ေပါ့ဆဆ နာယူၾကတယ္။ ဆုတ္ယုတ္ျခင္းသို႔ ဦးတည္ေနၾကတယ္။ နိဗၺာန္ရရန္ ေၾကာင့္ၾကမစိုက္ၾက။ ပ်င္းရိၾကတယ္။ လံ႔ုလ နည္းၾကတယ္။ သတိကင္းၾကတယ္။ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ မရွိၾက။ စိတ္ေလၾကတယ္။ ပညာမဲ့ၾကတယ္။ ထိုင္း,အၾကတယ္။

အရွင္ေဂါတမဟာ အဲဒီပုဂၢိဳလ္မ်ားနဲ႔ အတူ ေနေတာ္မမူပါ။ တခ်ို႔ အမ်ဳိးေကာင္းသားမ်ားဟာ သဒၶါတရားျဖင့္ ရဟန္း ျပဳလာၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကတယ္။ မစဥ္းလဲၾက။ မလွည့္ပတ္ ၾက၊ မလိမ္လည္ မေကာက္က်စ္ၾက၊ မပ်ံ႔လြင့္ၾက၊ မာန္မာ နမႀကီးၾက၊ မလွ်ပ္ေပၚ မေလာ္လည္ၾက၊ ႏႈတ္ထြက္ မၾကမ္း ၾက၊ ပရမ္းပတာ မေျပာဆိုၾက၊ မ်က္စိ စေသာ ဣေျႏၵတံခါး တို႔ကို ပိတ္ဆို႔ထားၾကတယ္။ အစားအစာ၌ အတိုင္းအရွည္ ကို သိၾကတယ္။ ႏိုးႏိုးၾကားၾကား ေနၾကတယ္။ ရဟန္းတရား ကို ငဲ့ကြက္ၾကတယ္။ သိကၡာပုဒ္ကို အလြန္ေလးစားၾက တယ္။ လာဘ္မ်ားရန္သာ မက်င့္ၾက၊ ဘုရားအဆံုးအမကို ေပါ့ေပါ့ဆဆ မနာယူၾက။ ဆုတ္ယုတ္ေၾကာင္း (အကုသိုလ္ ကို ျပဳဖို႔ရာ) ေၾကာင့္ၾက မစိုက္ၾက။ နိဗၺာန္သို႔ဦးတည္၍ က်င့္ၾကတယ္။ ၀ီရိယရွိၾကတယ္။ နိဗၺာန္အတြက္ စိတ္ထက္ သန္ၾကတယ္၊ သတိရွိၾကတယ္၊ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ ရွိၾကတယ္၊ တည္ၾကည္ၾကတယ္၊ စိတ္မေလၾက၊ ပညာ ရွိၾကတယ္၊ မထိုင္း မအၾက။

အရွင္ေဂါတမဟာ အဲဒီပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္အတူ ေနေတာ္မူပါ တယ္။အရွင္ေဂါတမ၊ အျမစ္နံ႔သာ ဟူသမွ်တို႔တြင္ စႏၵကူး နက္ အျမတ္ဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။အႏွစ္နံ႔သာ ဟူသမွ်တို႔တြင္ စႏၵကူးနီ အျမတ္ဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။အပြင့္နံ႔သာ ဟူသမွ်တို႔ တြင္ မုေလးပန္း အျမတ္ဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။ ယခုလက္ရွိတရား တို႔တြင္ အရွင္ေဂါတမ၏ အဆံုးအမ တရားေတာ္ အျမတ္ ဆံုး ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား။အရွင္ေဂါတမ၊ အရွင္ေဂါတမရဲ႔ တရားေတာ္ဟာ အလြန္ႏွစ္သက္ဖြယ္ ေကာင္းလွပါေပ တယ္။အရွင္ေဂါတမ၊ အရွင္ေဂါတမရဲ႔ တရားေတာ္ဟာ အလြန္ႏွစ္သက္ဖြယ္ ေကာင္းလွပါေပတယ္။ အလြန္ ထင္ ရွားလွပါေပတယ္။ ေမွာက္ထားတဲ့အိုးကို လွန္ျပသကဲ့သို႔ လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ မ်က္စိလည္ေနသူအား လမ္းမွန္ကို ညႊန္ျပသကဲ့သို႔လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ မ်က္စိေကာင္းတဲ့သူေတြ အဆင္းကိုျမင္ရေအာင္ အမိုက္ေမွာင္မွာ ဆီမီးတန္ေဆာင္ ကို ထြန္းျပသကဲ့သို႔လည္း ျဖစ္ပါတယ္။အရွင္ေဂါတမ၊ အကၽြႏ္ုပ္ အရွင္ေဂါတမကိုလည္း ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ပါ တယ္၊ တရားေတာ္ကိုလည္း ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ပါတယ္၊ သံဃာေတာ္ကိုလည္း ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ပါတယ္၊ အရွင္ေဂါတမက အကၽြႏ္ုပ္ကို ယေန႔မွစ၍ အသက္တမွ် ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္တဲ့ ဥပါသကာ (ဒကာတေယာက္) ဟု သိမွတ္ေတာ္မူပါ-လို႔ေလွ်ာက္ထားခဲ့ပါတယ္။

စာကိုး
ဂဏက ေမာဂၢလႅာနသုတ္