ငါလည္းတစ္ေန႔ သူတို႔လို…

****************


“၉၅၊ ၈၄၊ ၇၂၊ ၇၃၊ ၈၁၊ ၆၄၊ ၆၃၊ ၆၈၊ ၃၅၊ ၃၁၊ ၄၇၊ ၄၃၊ ၅၁၊ ၂၂၊ ၃၊ ၄၆၊ ၆၉၊ ၇”

အထက္ပါဂဏန္းသခၤ်ာတို႔ကား အျခားမဟုတ္၊ ေန႔စဥ္ထုတ္ သတင္းစာ နာေရးက႑တြင္ ေတြ႔ျမင္ ေနရေသာ ေသဆံုး သူတို႔၏ အသက္ တို႔ပင္ျဖစ္၏။

ထိုအထဲ၌ အသက္အရြယ္ၾကီးရင့္သူမ်ားပါသလို အသက္ အရြယ္ ငယ္ရြယ္သူမ်ားလည္း ပါ၀င္ေပ၏။ ေက်ာ္ၾကားသူ မ်ား ပါသလို သာမန္ လူမ်ားလည္း ပါ၀င္ေပ၏။ တစ္ဖန္ ရာထူးဂုဏ္သိမ္ျမင့္မားကာ အေျခြအရံအသင္းအပင္း ၀န္းရံ ေနေသာသူမ်ား ပါသလို ရာထူးဂုုဏ္သိမ္မရွိ၊ အေျခြအရံ အသင္း အပင္းကင္းေသာ သူတို႔လည္း ပါ၀င္ေပ၏။ အခ်ိဳ႕ ကား လူ႔ဘ၀ပင္ ဘယ္လိုေနမွန္း မသိေသး။ နာေရးက႑၌ ပါ၀င္ေန၏။ ထိုျမင္ကြင္းကား တစ္ရက္မဟုတ္၊ ေန႔စဥ္ျမင္ ေတြ႔ေနရေသာ ျမင္ကြင္း ျဖစ္၏။ထိုေသဆံုးသူတို႔အထဲ၌ ကိုယ္မသိဖူး မျမင္ ဖူးသူမ်ားပါ၀င္သလို ကိုယ့္မိတ္ေဆြ ကိုယ့္သူ ငယ္ခ်င္းတို႔လည္း ပါ၀င္ေန၏။ တစ္ဖန္ ကိုယ့္ေဆြ မ်ိဳး သားခ်င္းထဲက ပါရွိေနတတ္သလို ရံဖန္ရံခါ ကိုယ့္မိသား စု၀င္ထဲကပင္ ျဖစ္ေနတတ္၏။

ထိုေသဆံုးသူတို႔ကို ေတြ႔ျမင္ရသည့္အခ်ိန္ (ေသဆံုး သည့္ အေၾကာင္းကို ၾကားသိရသည့္အခ်ိန္)တြင္ မည္သို႔ေသာ စိတ္ခံစားမႈမ်ား ျဖစ္ခဲ့ပါသနည္း။ ထိတ္လန္႔မႈ သံေ၀ဂေကာ ျဖစ္ခဲ့ရဲ႕လား။ မိမိကိုယ္မိမိ ျပန္ေမးၾကည့္ပါက ခ်က္ခ်င္းပင္ အေျဖထြက္ လာမည္ျဖစ္၏။ အမ်ားအားျဖင့္ ေသဆံုးသူ သည္ ကိုယ္ႏွင့္ မည္သို႔မွ် မေတာ္စပ္လွ်င္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရုံ သနားရုံမွ်သာ ျဖစ္ၾက၏။ ေသြးသားေတာ္စပ္လွ်င္မူ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲရုံ၊ ပူေဆြးေသာက ေရာက္ရုံ မွ်သာ ျဖစ္ၾက၏။

ေျပာရလွ်င္ “ဤမွ်သာ”ဟု ေျပာဆိုရမည္ျဖစ္၏။ ထို႔ထက္ မပို။ “သူတို႔ေသရသလို တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ငါလည္း ေသရမွာပါလား”ဆိုေသာ ထိတ္လန္႔မႈ သံေ၀ဂ အဆင့္သို႔ မေရာက္ေပ။ ေရာက္လွ်င္လည္း အခုိက္အတန္႔သာ ျဖစ္ေပ လိမ့္မည္။ အခ်ိဳ႕ကား စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျခင္း၊ သနားျခင္းမွ် ပင္ မျဖစ္။ အေလာင္းကို ေရွ႕မွာထား၍ စီးပြားေရး အေၾကာင္း၊ သားေရးသမီးေရးအေၾကာင္း၊ အိမ္အေၾကာင္း၊ ကားအေၾကာင္း၊ စပါးအေၾကာင္း၊ ပဲအေၾကာင္း၊ ရုပ္ရွင္ ဗီဒီယိုအေၾကာင္းတို႔ကို လႈိုင္လႈိင္ေျပာေနၾက၏။

အသိတရား၊ သတိ တရား မရွိၾကေပ။ သံေ၀ဂျဖစ္စရာ ျမင္ ကြင္းကို ေရွ႕မွာထားကာ သံေ၀ဂမျဖစ္ဘဲ ေလာဘျဖစ္စရာ၊ ေဒါသျဖစ္စရာ၊ ေမာဟျဖစ္စရာ အာရုံေတြႏွင့္ လံုးေထြးရစ္ ပတ္ေနသည္မွာ အရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္ လွ၏။ ေသျခင္း တရားမွာ ကိုယ္ႏွင့္မဆိုင္ေတာ့သလိုလို။ ေသျခင္းတရားမွ အစဥ္ထာ၀ရ လြတ္ကင္းေနၾကသလိုလိုပင္။ အမွန္အားျဖင့္ သံေ၀ဂျဖစ္စရာကို ေတြ႔ျမင္ၾကားသိရလွ်င္……

“ငါလည္း တစ္ေန႔ေန႔မွာ သူတို႔လို…”ဆိုေသာ ထိတ္လန္႔မႈ သံေ၀ဂအဆင့္သို႔ ေရာက္သင့္၏။ ထိုသို႔ သံေ၀ဂျဖစ္သည့္ အတြက္ ေလာကီကိစၥေရာ ေလာကုတၱရာကိစၥပါ အက်ိဳး မယုတ္။ ဆံုးရႈံးမႈမျဖစ္။ မိမိအတြက္ တစ္ခုခုေတာ့ က်န္ရွိ မည္သာ ျဖစ္၏။

ဤ၌ တိႆမင္းသား၏ အျဖစ္ကို ျပဆိုလို ၏။ ၇-ရက္ျပည့္ က အသတ္ခံရမည့္တိႆ သီရိဓမၼာေသာကမင္းၾကီး၌ ညီေတာ္အရင္းတစ္ေယာက္ ရွိေလ၏။ ယင္းညီေတာ္ကား တိႆမင္းသားပင္။ မင္းၾကီးသည္ ညီေတာ္ တိႆမင္းသား ကို အိမ္ေရွ႕မင္းသားအရာ၌ ထားေလ၏။ ထိုတိႆမင္းသား သည္ တစ္ေန႔ ေတာလည္ထြက္ရာ သမင္မ်ားကိုျမင္ျပီး “ျမက္ကိုစားေနရတဲ့ သမင္ေတြေတာင္မွ ေပ်ာ္ျမဴးႏိုင္ ၾကေသးတယ္၊ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြစား၊ ႏူးညံ့သိမ္ ေမြ႔တဲ့ အိပ္ရာေတြမွာ အိပ္ၾကရတဲ့ ရဟန္းေတြမွာ ဘယ္မွာ မေပ်ာ္ဘဲ ရွိပါ့မလဲ”ဟု မသင့္ေလ်ာ္ေသာ အၾကံကို ၾကံမိ ေလ၏။

ထိုအၾကံကို သီရိဓမၼာေသာကမင္းၾကီးအား ေလွ်ာက္ထား ေလ၏။ သီရိဓမၼာ ေသာကမင္းၾကီးသည္ ညီေတာ္တိႆ မင္းသားကိုဆံုးမလိုသည့္အတြက္….

“ညီေတာ္တိႆ….လာပါ။ ၇-ရက္တိတိ ထီးနန္းစံပါ။ ၇-ရက္ျပည့္ရင္ေတာ့ ညီေတာ္ကို သတ္မယ္” ဟု မိန္႔ၾကားေလ ၏။ တိႆမင္းသားသည္ “၇-ရက္ျပည့္ရင္ ငါဟာ အသတ္ ခံရေတာ့မယ္(ေသရေတာ့မယ္)”ဟု ေတြးျပီး ေရမခ်ိဳးႏိုင္၊ မအိပ္ႏိုင္၊ မစားႏိုင္ျဖစ္ကာ ခႏၶာကိုယ္မွာ ပိန္ခ်ံဳးလာေလ၏။ ၇-ရက္ျပည့္ ေသာအခါ

သီရိဓမၼာေသာကမင္းၾကီးက....
”မင္းဟာ ဘာျဖစ္လို႔ မအိပ္ႏိုင္၊ မစားႏိုင္ျဖစ္ျပီး ပိန္ခ်ံဳး သြားတာလဲ”ဟု ေမးေလ၏။
ထိုအခါ တိႆမင္းသားက….
”ေသရမည့္ေဘးကို ေတြးေၾကာက္ေနမိ လို႔ပါ”ဟု ေလွ်ာက္တင္ရာ…”
ဟဲ့တိႆ….၇-ရက္ၾကာမွ ေသရမယ္လို႔ ရက္ တိတိက်က် ပိုင္းျဖတ္ျပီး သိတဲ့ မင္းေတာင္မွ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မေပ်ာ္ရြင္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ထြက္သက္၀င္သက္တိုင္း အစဥ္မ ျပတ္ ေသေဘးကိုရႈေနၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြမွာ ဘယ္မွာ ေပ်ာ္ႏိုင္မွာလဲ”ဟု မိန္႔ေတာ္မူေလ၏။ 

တိႆမင္းသားသည္ ထိုအခါမွ သာသနာေတာ္ကို ပို၍ ၾကည္ညိဳေလ၏။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ ရဟန္းျပဳရာ ရဟႏၱာ ျဖစ္သြားေလ၏။ 

ဤ၌ တိႆမင္းသားသည္ အစက သူလို ကိုယ္လိုပင္။ ေသျခင္းတရားကို သတိမရ။ ေသျခင္းတရားႏွင့္ပတ္သက္၍ အသိမရွိ၊ သတိမရွိ။ ေမ့ေလ်ာ့ကာေန၏။ တကယ္ေသရ မည္ဆို ေသာအခါမွ မအိပ္ႏိုင္၊ မစားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ထိတ္လန္႔မႈျဖစ္ေလ၏။ ယင္းထိတ္လန္႔မႈကို အေျခခံကာ ေနာင္တြင္ ရဟႏၱာျဖစ္သြားေလ၏။

ဆိုလိုသည္မွာ ထိတ္လန္႔မႈသံေ၀ဂသည္ နိဗၺာန္ ေရာက္ ေအာင္ ပို႔ေဆာင္ေပးႏိုင္စြမ္းရွိသည္ဟုပင္။ “နိဗၺာန္က ျမင့္ တယ္။ လက္ရွိအက်ိဳးတရားကိုပဲ လိုခ်င္ ရခ်င္တယ္” ဟု ဆိုလွ်င္လည္း ရႏုိင္ေပ၏။

လက္ရွိအက်ိဳးတရားကား စိတ္ဓာတ္မ်ား ျမင့္မားလာျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ မွန္ေပသည္။ ပုထုဇဥ္ တို႔သေဘာမွာ အမ်ားအားျဖင့္ မဟုတ္တာလုပ္ရမည္ကို သေဘာက်တတ္၏။ မဟုတ္တာ ေျပာဆို ရသည္ကို ေက်နပ္ေနတတ္၏။ မေကာင္းတာၾကံ စည္ေနရသည္ကို ႏွစ္ျခိဳက္ေနတတ္၏။ ထိတ္လန္႔မႈသံေ၀ဂ ပြားမ်ားသူတစ္ေယာက္အေနႏွင့္မူ “ငါလည္း တစ္ေန႔ေန႔မွာ သူတို႔လို ေသရမွာ ပါလား”ဟူေသာအသိ၊ သတိထားရွိသည့္ အတြက္ ေျခာက္ျပစ္ကင္းသဲလဲစင္ မျဖစ္သည့္တိုင္ မဟုတ္ တာလုပ္ရမည္ကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေရွာင္ၾကဥ္လာ၏။ မဟုတ္ တာေျပာရမည္ကို ရြံရွာလာ၏။ မေကာင္းတာ ၾကံစည္ရမည္ ကို စက္ဆုပ္လာ၏။ 

ထို႔ေၾကာင့္ သံေ၀ဂပြားမ်ားသူ၏ ဘ၀သည္ တျဖည္းျဖည္း အထက္တန္းက်လာ၏။ အေျခ ခိုင္လာ၏။ တည္ျငိမ္လာ၏။ ေအးခ်မ္းလာ၏။ ကိုယ္လိုသူလို သာမန္စိတ္ထားမ်ိဳးမွ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားေသာ စိတ္ဓာတ္၊ အေျပာအဆို၊ အျပဳအမူမ်ား ပိုင္ဆိုင္လာ၏။ သို႔ျဖစ္၍ လူတို႔သည္ သံေ၀ဂ ျဖစ္စရာျမင္ကြင္းကို ေရွ႕မွာထား၍ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ မေန သင့္ေပ။ အသိတရား၊ သတိတရား ရွိသင့္ေပ၏။ “ငါလည္း တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သူတို႔လို ေသရ မွာပါလား”ဟု ထိတ္လန္႔မႈသံေ၀ဂ ျဖစ္သင့္ေပ၏။

မိမိခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးအပ္ေသာ မိဘ၊ သားသမီး၊ ဇနီးမယား၊ လင္သား၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း၊ (သို႔မဟုတ္) ဘ၀တူ လူသားတစ္ဦးကို ဘာမွ်တန္ ေၾကးမရွိေသာ စိတ္မေကာင္း မႈ၊ သနားမႈ၊ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈ၊ ပူေဆြးေသာကေရာက္မႈ တို႔မွ် ေလာက္ႏွင့္ အလဲအလွယ္ ျပဳလုပ္မည္လား၊ စဥ္းစား သင့္ေပ၏။ အမွန္အားျဖင့္ လဲခ်င္းလဲရလွ်င္ “ငါလည္းပဲ တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သူတို႔လို ေသရမွာပါလား” ဆို ေသာ တန္ဖိုးရွိေသာ ထိတ္လန္႔မႈသံေ၀ဂႏွင့္သာ လဲလွယ္ သင့္ေပ၏။ သို႔မွသာ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ လဲလွယ္ရ က်ိဳးနပ္မည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း

သံေဝဂမွသည္……