သင္ေပးသင္ယူႏိုင္ၾကသည္ျဖစ္ေစ (၁၃)

စိတၱနိယာမ အေၾကာင္း သြားၾကည့္ရေအာင္ေနာ္ သင္ေပးႏိုင္ပါ၏ သင္ယူၾကပါကုန္

‘စိတၱနိယာမ’ဆိုသည္ကား အဆင္း, အသံ အစရွိေသာ အာ႐ုံတို႔သည္ မ်က္စိ, နား အစရွိေသာ ပသာဒတို႔၌ ထိခိုက္ၾကကုန္သည္ရွိေသာ္ စီမံ ဖန္ဆင္းသူ မရွိ ၾကပါကုန္ဘဲလ်က္ ပၪၥဒြါရာဝဇၨန္း, ပၪၥဝိညာဏ္, သမၸဋိစၧိန္း, သႏၲီရဏ အစရွိ ကုန္ေသာ ဝီထိစိတ္တို႔၏ အစဥ္အတိုင္း သူ႔ကိစၥႏွင့္သူ ျဖစ္ျခင္း ၿမဲၾကသည္ကို ဆိုတာပါ။

စိတ္အမ်ိဳးမ်ိဳး

(က) ျမင္စိတ္မ်ိဳး
(ခ) ၾကားစိတ္မ်ိဳး
(ဂ) နံစိတ္မ်ိဳး
(ဃ) လ်က္စိတ္မ်ိဳး
(င) ေတြ႕စိတ္မ်ိဳး
(စ) ၾကံစိတ္မ်ိဳး,သိစိတ္မ်ိဳး ဟူ၍ ဤကိုယ္၌ စိတ္ေျခာက္မ်ိဳး ရွိ၏။

ထိုတြင္ –

– မ်က္လံုးမွာ ျဖစ္ေပၚေသာ စိတ္သည္ ျမင္စိတ္ မည္၏။
– နားတြင္းမွာ ျဖစ္ေပၚေသာ စိတ္သည္ ၾကားစိတ္ မည္၏။
– ႏွာေခါင္းတြင္းမွာ ျဖစ္ေပၚေသာ စိတ္သည္ နံစိတ္ မည္၏။
– လွ်ာအျပင္မွာ ျဖစ္ေပၚေသာ စိတ္သည္ လ်က္စိတ္ မည္၏။ အခ်ိဳ အခ်ဥ္ စေသာ ရသာ႐ုံ တို႔ကို ခ်ိဳမွန္း ခ်ဥ္မွန္း စသည္ျဖင့္ သိမႈကို လ်က္ စိတ္ ေခၚသည္။
– တစ္ကိုယ္လံုးမွာ ျဖစ္ေပၚေသာ စိတ္သည္ ေတြ႕စိတ္ မည္၏။
– ႏွလံုးအိမ္တြင္း၌ ျဖစ္ေပၚေသာ စိတ္သည္ ၾကံစိတ္, သိစိတ္ မည္၏။

ထိုစိတ္တို႔၏ အာ႐ုံတရားတို႔သည္လည္း ေျခာက္မ်ိဳး ရွိကုန္၏။

(၁) အဆင္းအာ႐ုံတစ္မ်ိဳး
(၂) အသံအာ႐ုံတစ္မ်ိဳး
(၃) အနံ႔အာ႐ုံတစ္မ်ိဳး
(၄) အရသာအာ႐ုံတစ္မ်ိဳး
(၅) ကိုယ္၌ ထိခိုက္ရန္ အာ႐ုံတစ္မ်ိဳး
(၆) ေထြေထြလာလာ ၾကံသိရန္ အာ႐ုံတစ္မ်ိဳး။

မ်က္စိ မ်က္ႏွာႏွင့္ အဆင္းအာ႐ုံ ေတြ႕ဆံု၍ ေနၾကဆဲအခါ၌ မ်က္လံုး မွာ ျမင္ စိတ္ျဖစ္ေပၚတယ္။ထိုအဆင္းကို ျမင္တယ္။ထိုအာ႐ုံႏွင့္ မ်က္ႏွာလႊဲျပန္လွ်င္ ထိုျမင္စိတ္ ပ်က္ဆံုးျပန္တယ္။ အဆင္းဝတၳဳ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲတိုင္း ျမင္စိတ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲပါတယ္။

နားဥပစာ၌ အသံအာ႐ုံေပၚလာတိုင္း နားတြင္းမွာ ၾကားစိတ္ျဖစ္ေပၚလာ၏။
ထိုအသံစဲျပန္လွ်င္ ထိုၾကားစိတ္ ပ်က္ဆံုးျပန္၏။အသံအမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲတိုင္း ၾကားစိတ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲ၏။

အနံ႔အာ႐ုံတို႔ႏွင့္ ႏွာေခါင္းတြင္းမွာ ျဖစ္ေပၚေသာ နံစိတ္မ်ိဳး၊ အခ်ိဳ, အခ်ဥ္စေသာ ရသာ႐ုံတို႔ႏွင့္ လွ်ာအျပင္မွာ ျဖစ္ေပၚေသာ လ်က္စိတ္မ်ိဳးတို႔မွာလည္း ထိုနည္း တူ မွတ္ေပါ့။

ေတြ႕စိတ္သည္ကား တစ္ကိုယ္လံုးမွာ ျဖစ္ေပၚ၏။ ျမျမထက္ေသာ အပ္သြား
ႏွင့္ ထိုး၍ စမ္းေသာ္ နာမွန္းသိရာ ကိုယ္အဂၤါ အလံုးစံုတို႔သည္ ေတြ႕စိတ္ မ်ိဳး ၏ ျဖစ္ေပၚ ရာဌာနခ်ည္းပင္တည္း။ထိုေတြ႕စိတ္သည္ ထိမွန္းသိ႐ုံလည္း ရွိ၏။
ဒုကၡေဝဒနာပါရွိေသာအခါ နာစိတ္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ က်ဥ္စိတ္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ယားစိတ္, ယံစိတ္, ႀကိမ္းစိတ္, စပ္စိတ္, ေအာင့္စိတ္, အင့္စိတ္, နင့္စိတ္, စူးစိတ္, ထံုစိတ္, က်ဥ္စိတ္, ကိုက္စိတ္, ခဲစိတ္, ပူစိတ္, အိုက္စိတ္, ေအးစိတ္, ခ်မ္းစိတ္ စသည္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိ၏။လူအမ်ားတို႔သည္မူကား ထိုနာမႈ က်ဥ္မႈစသည္တို႔ကို စိတ္ဓာတ္ ဟူ၍ မသိႏိုင္ၾကကုန္၊ ဝိညာဏ္ဓာတ္ဟူ၍ မသိၾကကုန္၊ နာမ္ဓာတ္ ဟူ၍ မသိၾကကုန္။

ေက်ာက္ကုန္းအျပင္မွာ ေနျပင္းစြာ ပူေသာအခါ ေက်ာက္ကုန္းေရေပၚမွာ ထိုစိတ္ေတြ အသေခ်ၤ အနႏၲ ျဖစ္ေန၏။ လူအမ်ားတို႔သည္မူကား ထိုစိတ္ေတြ ကို ေက်ာက္ကုန္းေရ ဟူေသာ ႐ုပ္အစုႏွင့္ တစ္ခုတည္း ယူ၍ ေက်ာက္ကုန္းေရ ပူသည္ဟူ၍သာ မွတ္ယူ ေျပာဆိုတတ္ၾကကုန္၏။

ဦးေခါင္းကိုက္သည္ဟု သိၾက၏။ဦးေခါင္းတြင္းမွာ ဒုကၡေဝဒနာႏွင့္ယွဥ္ေသာ ကိုက္ဝိညာဏ္မ်ိဳး ျဖစ္ေပၚ၍ေနသည္ဟု မသိၾက။ေခါင္းကိုက္ေပ်ာက္သည္ဟု သိၾက၏။ ထိုကိုက္ဝိညာဏ္ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သည္ဟု မသိၾက။

ထိုထို ကိုယ္အဂၤါတို႔၌ နာမႈေပၚသည္ နာမႈေပ်ာက္သည္ စသည္တို႔၌လည္း ထိုနည္းတူ သိၾကေပါ့ေနာ္။

ႏွလံုးတြင္း၌ ျဖစ္ၾကကုန္ေသာ သိစိတ္ ၾကံစိတ္တို႔သည္မူကား ေလာဘစိတ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ေဒါသစိတ္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ေမာဟစိတ္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊သဒၶါစိတ္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ေမတၱာစိတ္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ပညာစိတ္အမ်ိဳးမ်ိဳး စသည္ျဖင့္ အလြန္မ်ားျပားကုန္၏။ ေလာဘ အာ႐ုံႏွင့္ ေတြ႕ၾကံဳေသာအခါ ေလာဘေခၚေသာ စိတ္ႀကီးႏွင့္ ဖက္တြဲ၍ ႏွလံုး ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚလာေသာ သိမႈ ၾကံမႈကို ေလာဘစိတ္ ဆိုသည္။

ေဒါသစိတ္ စသည္တို႔၌လည္း ထိုအတူ သိပါ။

ထိုစိတ္တို႔သည္ ႏွလံုးေသြးထဲမွာ တစ္လွည့္စီ တစ္လွည့္စီ ျဖစ္ေပၚခ်ည္ ပ်က္ ဆံုး ခ်ည္ ေနၾကကုန္၏။စိတ္ႏွစ္မ်ိဳးတြဲ၍ တၿပိဳင္တည္း ျဖစ္ေပၚသည္ဟူ၍ မရွိ။ တစ္ခု ပ်က္ဆံုးမွ တစ္ခုေပၚရ၏။ဥပမာကား – တစ္ေယာက္ေသာသူမွာ နတ္ေကာင္း နတ္ဆိုး အမ်ိဳးမ်ိဳး ပူးဝင္ရာ၏။ ႏွစ္ဦးၿပိဳင္၍ ပူးဝင္သည္ မရွိ။ တစ္ဦးထြက္မွ တစ္ဦး ဝင္သကဲ့သို႔တည္း။

ကိုယ္အဂၤါ ႏႈတ္အဂၤါတို႔ကို ခဏခ်င္း ခဏခ်င္း လႈပ္ရွားလွ်င္ သြားမႈ, လာမႈ, ေျပာမႈ, ဆိုမႈ စသည္တို႔ကို ျပဳလုပ္ႏိုင္ေသာ စိတ္တန္ခိုးႀကီးတို႔သည္ ထိုႏွလံုးဌာနမွ ျဖစ္ပြားၾကကုန္၏။

လူအမ်ားတို႔သည္မူကား ထိုႏွလံုးဌာနမွ ျဖစ္ပြားၾကကုန္ေသာ စိတ္တို႔ကို တစ္လွည့္စီ တစ္လွည့္စီ ေပၚခ်ည္ ျဖစ္ခ်ည္ ေနၾကသည္ဟူ၍ မသိၾကကုန္။
ေထြေထြလာလာ ၾကံတတ္ သိတတ္ေသာ စိတ္တစ္ခုတည္း အၿမဲတည္ရွိ၍ ေနသည္ ထင္မွတ္ၾကကုန္၏။

စိတ္တို႔၏ ျဖစ္ရာဌာန (ပၪၥဒြါရဝီထိ)

ယခုအခါ၌ ဝိေသသျဖစ္ေသာ စိတၱနိယာမ အခ်က္ကို ေျပာပါမယ္။
စိတ္တို႔၏ ေရွ႕ေနာက္ စီတန္း၍ ျဖစ္စဥ္ကို ဝီထိ ဆို၏။

ထိုဝီထိသည္ –
(၁) ျမင္ဝီထိ
(၂) ၾကားဝီထိ
(၃) နံဝီထိ
(၄) လ်က္ဝီထိ
(၅) ေတြ႕ဝီထိ
(၆) သိဝီထိ ဟူ၍ ေျခာက္ပါး ရွိ၏။

ထိုထို အဆင္းကို ျမင္ၾကရာ၌ ျမင္ဝီထိ ျဖစ္ပံုကား –

(၁) ဆင္ျခင္စိတ္ (ပၪၥဒြါရာဝဇၨန္း)
(၂) ျမင္စိတ္ (စကၡဳဝိညာဏ္)
(၃) ခံယူစိတ္ (သမၸဋိစၧိဳင္း)
(၄) စံုစမ္းစိတ္ (သႏၲီရဏ)
(၅) ျပ႒ာန္းစိတ္ (ဝုေ႒ာ)
(၆) ခံစားစိတ္ (ေဇာ)
(၇) ေနာက္လိုက္စိတ္ (တဒါ႐ုံ)ဟူ၍ စိတ္ခုနစ္မ်ိဳး အစဥ္အတိုင္း ျဖစ္ၿမဲ ျဖစ္၏။

ထိုစိတ္ခုနစ္မ်ိဳးတို႔တြင္ ျမင္စိတ္သည္ မ်က္လံုး၌ ျဖစ္၏။
ႂကြင္းေသာ စိတ္ေျခာက္မ်ိဳးတို႔သည္ ႏွလံုးအိမ္တြင္းမွ ျဖစ္ၾကေသာ စိတ္မ်ိဳး တို႔သာတည္း။

ထိုထို အသံကို ၾကားၾကရာ၌ ၾကားဝီထိျဖစ္ပံုကား ဆင္ျခင္စိတ္၊ ၾကားစိတ္၊ ခံယူစိတ္၊ စံုစမ္းစိတ္၊ ျပ႒ာန္းစိတ္၊ ခံစားစိတ္၊ ေနာက္လိုက္စိတ္။

ထိုထို အနံ႔ကို နံၾကရာ၌ နံဝီထိျဖစ္ပံုကား ဆင္ျခင္စိတ္၊ နံစိတ္၊ ခံယူစိတ္၊ စံုစမ္းစိတ္၊ ျပ႒ာန္းစိတ္၊ ခံစားစိတ္၊ ေနာက္လိုက္စိတ္။

ထိုထို အရသာကို သိၾကရာ၌ လ်က္ဝီထိျဖစ္ပံုကား ဆင္ျခင္စိတ္၊ လ်က္စိတ္၊ ခံယူစိတ္၊ စံုစမ္းစိတ္၊ ျပ႒ာန္းစိတ္၊ ခံစားစိတ္၊ ေနာက္လိုက္စိတ္။

ထိုထို ေတြ႕ထိမႈကို ေတြ႕ၾကံဳရာ၌ ေတြ႕ဝီထိျဖစ္ပံုကား ဆင္ျခင္စိတ္၊ ေတြ႕စိတ္၊ ခံယူစိတ္၊ စံုစမ္းစိတ္၊ ျပ႒ာန္းစိတ္၊ ခံစားစိတ္၊ ေနာက္လိုက္စိတ္ ျဖစ္ေပၚ၏။

ၾကားစိတ္သည္ နား၌ ျဖစ္ေပၚ၏။
နံစိတ္သည္ ႏွာေခါင္း၌ ျဖစ္၏။
လ်က္စိတ္သည္ လွ်ာ၌ ျဖစ္၏။
ေတြ႕စိတ္သည္ ကိုယ္အဂၤါတို႔၌ ျဖစ္၏။
ႂကြင္းေသာ စိတ္ေျခာက္မ်ိဳး (ဆင္ျခင္စိတ္၊ ခံယူစိတ္၊ စံုစမ္းစိတ္၊ ျပ႒ာန္းစိတ္၊ ခံစားစိတ္၊ ေနာက္လိုက္စိတ္)တို႔သည္ ႏွလံုးအိမ္တြင္းမွာခ်ည္း ျဖစ္ၾကကုန္၏။

ဝီထိႏွင့္ သူခိုး ဥပမာ

ဥပမာကား – မင္းအိမ္တစ္ခုမွာ ညအခါ၌ တံခါးပိတ္လ်က္ တစ္အိမ္လံုး အိပ္ေပ်ာ္၍ ေနၾကကုန္၏။သူခိုးတစ္ေယာက္သည္ လာ၍ တံခါးကို ဖြင့္၏။
မင္းခစား တစ္ေယာက္သည္ ႏိုး၍ တံခါးမွာ လူလားဟု ဆင္ျခင္၍
တံခါးေစာင့္ကို ႏိႈး၍ အၾကည့္ခိုင္း၏။ တံခါးေစာင့္သည္ တံခါးေသာ့ေပါက္မွ ၾကည့္၏။ ျမင္၏။အိပ္ဖန္ေစာင့္တစ္ေယာက္ကို ေျပာ၏။အိပ္ဖန္ေစာင့္ သည္ ထ၍ သူခိုးကို ဖမ္း၏။ မိ၏။ မလႊတ္ၿပီ။မင္းအရာရွိတစ္ေယာက္သည္ ထ၍ စစ္၏။ စစ္တမ္း စစ္ခ်က္ တင္၏။အရာရွိတစ္ေယာက္က စစ္တမ္းစစ္ခ်က္ကို ၾကည့္၍ ခိုးသူအမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း ျပ႒ာန္း၏။မင္းက ျပ႒ာန္းခ်က္အတိုင္း စီရင္ ခ်က္ ခ်၏။မင္းလုလင္တို႔က သူခိုးထံမွ မူးစ မတ္စ ညႇစ္ယူၾက၏။
အမႈတစ္ခု ၿပီး၏။

– လူတို႔၏ ကိုယ္ခႏၶာသည္ မင္းအိမ္ႏွင့္ တူ၏။
– ဘဝင္စိတ္က်၍ ေနဆဲအခါသည္ မင္းအိမ္မွာ အိပ္ေပ်ာ္၍ ေနၾကသည္ႏွင့္ တူ၏။
– မ်က္စိ နား စေသာ ေျခာက္ဒြါရ ေျခာက္ဌာနသည္ မင္းအိမ္တံခါးႏွင့္ တူ၏။
– အပ၌ ရွိေသာ အာ႐ုံစုသည္ သူခိုးႏွင့္ တူ၏။
– အာ႐ုံဒြါရ ေတြ႕ဆံုၾကမႈသည္ တံခါးဖြင့္မႈႏွင့္ တူ၏။
– ဆင္ျခင္စိတ္ စသည္သည္ မင္းခစားေယာက်္ား စသည္ႏွင့္ တူ၏။

ျမင္စိတ္, ၾကားစိတ္, နံစိတ္, လ်က္စိတ္, ေတြ႕စိတ္ စသည္သည္ တံခါးေစာင့္၊ ခံယူစိတ္သည္ အိပ္ဖန္ေစာင့္၊ စံုစမ္းစိတ္သည္ မင္းအရာရွိ၊ ျပ႒ာန္းစိတ္သည္ အရာရွိ၊ ခံစားစိတ္သည္ မင္း၊ ေနာက္လိုက္စိတ္သည္ မင္းလုလင္ စသည္ တူ၏။

ဤျမင္မႈ, ၾကားမႈ, နံမႈ, လ်က္မႈ, ေတြ႕ထိမႈစုသည္ကား ကိုယ္ခႏၶာတြင္းမွာ ဓာတ္အခ်င္းခ်င္း ေဆာင္ၾကမႈ သက္သက္သာ ရွိေသးသည္။ပုဂၢိဳလ္မွာ မူကား ငါျမင္သည္, ငါၾကားသည္, ငါနံသည္, ငါလ်က္သည္, ငါေတြ႕သည္ဟု မသိမေပၚေသး။
ဥပမာကိုလည္း ဓာတ္တို႔၏ ျဖစ္စဥ္ႏွင့္သာ စပ္၍ ယူ။

#မေနာဒြါရဝီထိ (သိ ဝီထိ)

အဆင္းစေသာ အာ႐ုံငါးပါးတို႔ႏွင့္တကြ ေလာကဓမၼအာ႐ုံ အလံုးစံုတို႔ကို သိၾက ၾကံၾကရာ၌ သိဝီထိ ျဖစ္ပံုကား –

(၁) ဆင္ျခင္စိတ္
(၂) တြင္က်ယ္စိတ္
(၃) ေနာက္လိုက္စိတ္ ဟူ၍ သံုးမ်ိဳး ရွိ၏။

ပၪၥဒြါရငါးဝီထိတို႔၌ ခံစားစိတ္ႏွင့္ ဤမေနာဒြါရဝီထိ၌ တြယ္က်ယ္စိတ္ တို႔ကို ေဇာစိတ္ ဟူ၍ ေခၚ၏။ အရွိန္အဟုန္ ထက္သန္ ျပင္းထန္ေသာ စိတ္မ်ိဳး ဆိုလိုသည္။

ထိုတြင္ ဤမေနာဒြါရေဇာစိတ္သည္ အတြင္က်ယ္ဆံုး ျဖစ္၏။ သတၱေလာက ႀကီး ၌ ေန႔တ႐ုန္း႐ုန္း ညတ႐ုန္း႐ုန္း တအုန္းအုန္း တညံညံ ရွိေနၾကသည္မွာ ဤ မေနာဒြါရေဇာတန္ခိုးတို႔၏ အတတ္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။

ႏွလံုးတြင္း၌ ဤေဇာတန္ခိုးႀကီးတို႔ ဆိတ္ကင္း၍ ေနေသာအခါ ခပ္သိမ္းေသာ သတၱဝါတို႔သည္ အေသေကာင္ေတြႏွင့္ အလားတူၾကကုန္၏။
မ်က္စိ၌ ျမင္၍လည္း ျမင္မွန္း မသိၾကကုန္။
နား၌ ၾကား၍လည္း ၾကားမွန္း မသိၾကကုန္။
ႏွာေခါင္း၌ နံ၍လည္း နံမွန္း မသိၾကကုန္။
လွ်ာ၌ လ်က္၍လည္း လ်က္ရမွန္း မသိၾကကုန္။
ကိုယ္အဂၤါႏွင့္ ေတြ႕၍လည္း ေတြ႕ၾကမွန္း မသိၾကေလကုန္။

ႏွလံုးတြင္း၌ ဤမေနာဒြါရေဇာတန္ခိုးႀကီးတို႔ က်ေရာက္ ေပၚေပါက္လာေသာ အခါမွသာ ျမင္လွ်င္ ျမင္မွန္း သိၾကကုန္၏။ ၾကားလွ်င္ ၾကားမွန္း သိၾကကုန္၏။ နံလွ်င္ နံမွန္း သိၾကကုန္၏။ လ်က္လွ်င္ လ်က္မွန္း သိၾကကုန္ ၏။ ေတြ႕လွ်င္ ေတြ႕မွန္း သိၾကေလကုန္၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ဤမေနာဒြါရဝီထိတို႔သည္ ျမင္ဝီထိ၏ ေနာက္မွာလည္း မ်ားစြာ ျဖစ္ ပြားၾကကုန္၏။ ၾကားဝီထိ၏ ေနာက္မွာလည္း မ်ားစြာ ျဖစ္ပြားၾကကုန္၏။ နံဝီထိ ၏ ေနာက္မွာလည္း မ်ားစြာ ျဖစ္ပြားၾကကုန္၏။လ်က္ဝီထိ၏ ေနာက္ မွာလည္း မ်ားစြာ ျဖစ္ပြားၾကကုန္၏။ ေတြ႕ဝီထိ၏ ေနာက္မွာလည္း မ်ားစြာ ျဖစ္ပြားၾက ကုန္ ၏။

ျမင္ဝီထိ စသည္တို႔ႏွင့္ မစပ္ယွက္ဘဲ ၾကံဖန္မႈသက္သက္တို႔ႏွင့္ ျဖစ္ၾက ကုန္ သည္ကား သာ၍ မ်ားကုန္၏။

#မည္သူမွမဖန္ဆန္းဘဲအလိုလိုျဖစ္ေနေသာစိတ္အစဥ္

ဤသို႔ ျဖစ္ၾကရာ၌ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ထိုသို႔ ျဖစ္ၾကရန္ စီမံ ဖန္ဆင္းရသည္ မဟုတ္။စိတၱနိယာမအားျဖင့္ အလိုလို စီၿပီး စဥ္ၿပီး တစ္စည္း တစ္႐ုံး တစ္လံုးတစ္ဖြဲ႕တည္း ျဖစ္ၿမဲ ဓမၼတာအတိုင္း ျဖစ္ၾကကုန္၏။

စက္႐ုံႀကီးတို႔မွာ အရင္းစက္ခလုတ္ငယ္တစ္ခုကို လႈပ္ရွားလိုက္လွ်င္ အဆက္ ဆက္ စက္ကိရိယာအမ်ားတို႔သည္ တားမရ ဆီးမရ အဆံုးတိုင္ လည္ၾကကုန္ သကဲ့သို႔ မ်က္စိမ်က္ႏွာႏွင့္ အဆင္းအာ႐ုံ ေတြ႕ဆံုခဲ့သည္ရွိေသာ္ အျမင္ဝီထိ၊ အသိဝီထိတို႔သည္ တားမရ ဆီးမရ ျဖစ္ၾကကုန္၏။

မ်က္စိ မ်က္ႏွာ မမွိတ္သာ မလႊဲသာ ရွိေနရာ၌ ငါမျမင္လိုဟု ငို၍ပင္ ေနျငား
ေသာ္လည္ ထိုပုဂၢိဳလ္ကို ထိုဝီထိစိတ္တို႔သည္ ျမင္မႈဒုကၡႏွင့္ အတင္းအဓမၼ ႏွိပ္ စက္ၾကကုန္လတၱံ႕။

ထို႔အတူ ေခြးသံ, ဝက္သံ, တီးသံ, မႈတ္သံတို႔ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုၾကရာ၌ ငါမၾကားလို ဟု ငို၍ပင္ ေနျငားေသာ္လည္း အၾကား, အသိဝီထိစိတ္အေပါင္းတို႔သည္ ထိုပုဂၢိဳလ္ကို ၾကားမႈဒုကၡႏွင့္ အတင္းအဓမၼ ႏွိပ္စက္ၾကကုန္လတၱံ႕။

ေခြးပုပ္ လူပုပ္စသည္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုၾကရာ၌ နံဝီထိ သိဝီထိစိတ္အေပါင္းတို႔သည္ ထိုပုဂၢိဳလ္ကို နံမႈဒုကၡႏွင့္ အတင္းအဓမၼ ႏွိပ္စက္ၾကကုန္လတၱံ႕။

အလြန္ ခါးစပ္ေသာ ဓာတ္စာ ေဆးစာတို႔ကို စားေသာက္ၾကရာ၌ လ်က္ဝီထိ သိဝီထိတို႔သည္ ထိုပုဂၢိဳလ္ကို ခါးမႈ စပ္မႈဒုကၡႏွင့္ အတင္းအဓမၼ ႏွိပ္စက္ၾကကုန္ လတၱံ႕။

အဖ်ားအနာ ၾကံဳႀကိဳက္ရာတို႔၌ တစ္ကိုယ္လံုးမွာ ျဖစ္ေပၚေသာ ပူစိတ္ ေလာင္ စိတ္ တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ အနာေပါက္ရာ ကိုယ္အဂၤါတို႔၌ ျဖစ္ေပၚ ကုန္ေသာ နာစိတ္ က်ဥ္စိတ္တို႔သည္လည္းေကာင္း ထိုအဖ်ား ထိုအနာ မေပ်ာက္ၿငိမ္းသမွ် ကာလပတ္လံုး ထိုပုဂၢိဳလ္ကို ပူဒုကၡ ေလာင္ဒုကၡ နာဒုကၡ က်ဥ္ဒုကၡတို႔ႏွင့္ အတင္းအဓမၼ ႏွိပ္စက္ၾကကုန္လတၱံ႕။

ထင္ရွားေစျခင္းငွါ အနိ႒ာ႐ုံတို႔ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုမႈကို နဲနဲ ျပဆိုလိုက္ပါသည္
ဣ႒ာ႐ုံတို႔ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုရာတို႔၌လည္း ဤနည္းအတိုင္း စိတၱနိယာမ ျဖစ္ပံုတို႔ကို အကုန္ျမင္ၾကေစ။

(လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ “နိယာမဒီပနီ” မွ)


လကၤာမ်ား

ျဖစ္ေပၚၿပီးသား၊ ကိေလမ်ား၊ ႐ႈပြားသည့္အေန၊ ေျခာက္ေသြ႕ေစ။
ျဖစ္ေပၚလာရန္၊ အေၾကာင္းဖန္သည့္၊ ႐ုပ္နာမ္ေထြေထြ၊ မ်ားကိေလ၊ ေတာင့္တမေန၊ ႐ႈပြားေလ။
ျဖစ္ေပၚေနဆဲ၊ ႐ုပ္နာမ္လည္း၊ စြဲလမ္းမေန၊ ႐ႈပြားေလ။
ဤသို႔႐ႈပြား၊ ေယာဂီမ်ား၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေပ၊ ေနႏိုင္ေလ။