သန္လြန္းေကာင္းလြန္းေနေသာ တလြဲဆံပင္မ်ား

သန္လြန္းေကာင္းလြန္းေနေသာ တလြဲဆံပင္မ်ား
************************************

ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔သည္ `` ဒီေလာက္ရွိရင္ ေတာ္ပါၿပီ၊ ကိုယ့္မိသားစု တစ္သက္စားလုိ႔ မကုန္ဘူး၊ ဒီထက္ပိုၿပီးေတာ့ ခ်မ္းသာေတာ့ေကာ ဘာလုပ္မွာလဲ၊ ေသရင္ ကိုယ့္ေနာက္မပါဘူး´´ဟု စသျဖင့္ ေလာဘနည္း သလုိလုိ၊ ေရာင့္ရဲသလုိလုိနဲ႔ ေျပာတတ္ၾက၏။ တလြဲဆံပင္ေကာင္းျခင္းပင္တည္း။

အမွန္ကား ဤကဲ့သုိ႔ေျပာျခင္းသည္ ေလာဘနည္းျခင္း ေၾကာင့္မဟုတ္၊ အမ်ိဳးဘာသာကို အားမေပးလုိျခင္း၊ ဇြဲ မရွိျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ ကိုယ့္မိသားစုတစ္သက္ စားမကုန္ေလာက္ေအာင္ ခ်မ္းသာေနလွ်င္ ေဆြမ်ိဳးသား ခ်င္း, ဘာသာသာသနာ, တုိင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ိဳးကို ေထာက္ပံ့ ႏုိင္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။

ဘုရားျမတ္စြာက ``ေရာင့္ရဲရမည္၊ တင္းတိမ္ရမည္´´ဟု ေဟာျခင္းသည္ “ပစၥည္းဥစၥာမ်ားကုိ မရွာရ” ဟု ဆုိလုိသည္ မဟုတ္ပါ။ တခါတရံ မတရား ေလာဘႀကီးသည့္အခါ ``တုတ္ႏွင့္ပစ္လုိ႔ရရ၊ ခဲႏွင့္ပစ္လုိ႔ရရ၊ ရဖုိ႔သာအဓိက´´ဟု ဆုိၿပီး လုယက္ျခင္း၊ ခုိး၀ွက္ျခင္း၊ ေခ်ာက္တြန္းျခင္း၊ တစ္ပတ္႐ုိက္ျခင္းစေသာ ဒုစ႐ုိက္မ်ိဳးစုံကို လုပ္ေတာ့၏။ ယင္းကဲ့သုိ႔ေသာ မတရားေလာဘမ်ားကို ထိန္းေပးဖုိ႔ အတြက္ ဘုရားျမတ္စြာက ``ရွိတာေလးႏွင့္ ေက်နပ္ရမယ္၊ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံးဥစၥာပါပဲ´´ဟု ေဟာေတာ္မူျခင္းျဖစ္ ေပသည္။

စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားကုိ မလုပ္ဖုိ႔အတြက္ ေဟာေတာ္ မူျခင္းမဟုတ္။တခ်ိဳ႕လူပုဂၢိဳလ္မ်ားကား လူ႔ဘ၀ႀကီးကုိ ၿငီးေငြ႔ သည့္အတြက္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို မလုပ္ခ်င္ သေယာင္ေယာင္၊ ၃၁-ဘုံလုံးသည္ ဒုကၡသစၥာျဖစ္သည့္ အတြက္ နိဗၺာန္တစ္ဘက္ကမ္းကိုပဲ အခုခ်က္ခ်င္း ကူးေတာ့ မည့္ေယာင္ေယာင္ သံေ၀ဂတရားရေနသည့္ ေယာဂီ သူေတာ္စင္ကဲ့သုိ႔ ေျပာတတ္ၾကေသး၏။

ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ား တရားရိပ္သာကိုသြားၿပီး တရားအားထုတ္ ေသာအခါ ၂-ရက္ေလာက္ အားထုတ္ၿပီး အိမ္ျပန္လာ ေတာ့၏။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ``က်န္းမာေရးကလည္း မေကာင္းဘူး၊ ဒီေတာ့ စိတ္သြားတုိင္း ကိုယ္ မပါေတာ့ ဘယ္ အားထုတ္လုိ႔ ေကာင္းေတာ့မွာလဲ၊ တရားျပဆရာကလဲ အေတြ႕အႀကဳံႏုေသးေတာ့ တရားနာရတာက အားမရပါ ဘူးေပါ့ကြာ´´ဟု စသျဖင့္ ဆင္ေျခ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးၿပီး ကိုယ့္ အျပစ္ကုိ သူမ်ားေပၚပုံခ်ေလေတာ့၏။

အမွန္ကား အေပၚယံအသိေလးကုိ တကယ့္ ``သံေ၀ဂတရား´´ဟု ထင္ေနျခင္းပင္တည္း။

ေက်ာင္းဒကာႀကီးအနာထပိဏ္၊ ေက်ာင္းအမႀကီး ၀ိသာခါ တုိ႔သည္ ေသာတာပန္ အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္ၾက၏။ သုိ႔ ေသာ္ ကိုယ္ပုိင္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား ရွိၾကေပသည္သာ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကီလူသားမွန္သမွ် စီးပြားေရးလုပ္ငန္းကုိ မျဖစ္မေန ျပဳလုပ္သင့္ေပသည္။ ပိဋကတ္စာေပမွာ တရား သျဖင့္ စီးပြားေရးလုပ္ျခင္းကို “သမၼာအာဇီ၀” ဟုေခၚ၏။ မဂၢင္ရွစ္ပါးထဲမွာ တစ္ပါးအပါအ၀င္တည္း။ သစၥာအားျဖင့္ “မဂၢသစၥာ”ဟု ေခၚ၏။

ဘက္ေပါင္းစုံကေန မၾကည့္ဘဲ တစ္ဖက္သတ္ၾကည့္ ေနရင္ ေတာ့ အျမင္မွန္ကုိ ရႏုိင္မည္မဟုတ္ေပ။ အျမင္မွန္ကုိ မရ လွ်င္ လူ႕ဘ၀ႀကီးကုိ ၿငီးေငြ႕သလုိလုိ၊ စိပ္ပုတီးႏွင့္ရိပ္ႀကီး ခုိေတာ့မွာလုိလုိႏွင့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း မ်ားကို မလုပ္ဘဲ ေနလွ်င္ ေလာကီအက်ိဳးလည္း မရ၊ ေလာကုတၱရာ အက်ိဳး လည္း မရဘဲ ကီမဟုတ္ ကုတ္မဟုတ္၊ မိေနာက္မက် ဖေနာက္မမီ၊ ``ေအာက္ကလိအာ´´ ျဖစ္သြားမွာ စုိးရေပ သည္။ (ၾကက္တြန္သံလည္းမဟုတ္၊ က်ီးတြန္သံလည္း မဟုတ္သည္ကုိ ေအာက္ကလိအာဟု ေခၚ၏။)

လူမွန္လွ်င္ လူ႔အလုပ္ကုိ လုပ္ရမည္။ ဘုန္းႀကီးမွန္လွ်င္ လည္း ဘုန္းႀကီအလုပ္ကုိ လုပ္ရမည္။ လူျဖစ္ပါလ်က္ ဘုန္း ႀကီးတစ္ပါးကဲ့သုိ႔ စီးပြားေရးအလုပ္မ်ားကို မလုပ္ဘဲ ပစ္ထား လွ်င္ (သို႔မဟုတ္) စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို လုပ္ေသာ္ လည္း စိတ္ပါ၀င္စားမႈ မရွိလွ်င္ လူ႕တာ၀န္ ပ်က္ကြက္ျခင္း ပင္တည္း။

``အလုပ္လုပ္ရင္ လုပ္၊ မလုပ္ရင္ ေသ´´ဟူေသာ စကားပုံ တစ္ခု ရွိ၏။ အသက္ရွင္သန္ေနတုန္းမွာ ေငြမ်ားမ်ားရရွိ ေအာင္ စုေဆာင္းရမည္ ဟု ဆုိလုိျခင္းပင္တည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေျပာ ၾကသည္ထင္၏။ ``ေငြသည္ ဒုတိယဘုရား´´ ဟူသ တတ္။
ဘုရားျမတ္စြာက ပစၥဳပၸန္ခ်မ္းသာေရးကုိ အလုိရွိသူမ်ား အတြက္ ``
ဥ႒ာန- မည္သည့္ အလုပ္ကုိပဲ လုပ္လုပ္ ငုတ္မိ သဲတုိင္ တက္ႏုိင္ဖ်ားေရာက္ဆုိတဲ့ ေနာက္မဆုတ္တမ္း စိတ္ဓာတ္ ရွိရမည္၊
အာရကၡ- ၾကြက္ေသ တစ္ခု အရင္းျပဳဆုိသကဲ့သုိ႔ အေလ အလြင့္မရွိေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရမည္၊

ကလ်ာဏမိတၱ- ေစ်းကြက္ ခ်ဲ႕ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ တစ္ရြာတစ္က်ီ ေဆာက္ရမည္၊ သမဇီ၀ိတ- စီမံခန္႔ခြဲမႈ စာရင္းအင္းပညာကုိ ကၽြမ္း က်င္ရမည္´´ ဟု သမၸဒါတရား ၄-ပါး ကုိ မိန္႔ေတာ္မူ ခဲ့ေပသည္။

ဤကဲ့သို႔ ႀကီးပြားေရးတရားမ်ားကုိ သတိမထားမိၾကသူ မ်ား က ``ဘုရားျမတ္စြာ၏တရားသည္ ႀကီးပြား တုိးတက္ဖုိ႔ အတြက္ ပိတ္ဆုိ႔သည့္တရား´´ဟု ထင္ျမင္ကုန္ေတာ့သည္။ တက္တက္စင္ လြဲမွာျခင္းပင္။

အကယ္တႏၱဳကား ဘုရားျမတ္စြာ၏ တရားမ်ားသည္ ေလာကီဘက္မွာ ျဖစ္ျဖစ္ ေလာကုတၱရာဘက္မွာျဖစ္ျဖစ္ အညြန္႔တလူလူ တက္ေစေသာ လမ္းျပေျမပုံ Road map မ်ား ျဖစ္ေပသည္တမု႔ံ။