ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္က်င္းပခဲ့ေသာ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ားကို စစ္တမ္းထုတ္ၾကည့္ျခင္း – အပိုင္း (၂)
သန္း၀င္းလႈိင္
မတ္လ ၅၊ ၂၀၁၂
ျမန္မာျပည္သူတို႔၏ ႏိုင္ငံေရးႏိုးၾကားလာမႈေၾကာင့္ နယ္ခ်ဲ႕ၿဗိတိသွ်တို႔သည္ တထစ္ေလွ်ာ့၍ ၁၉၃၅ ျမန္မာႏိုင္ငံ စီရင္အုပ္ခ်ဳပ္မႈအက္ဥပေဒအရ (၉၁)ဌာနအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ေပးခဲ့သည္။
ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေခၚ အမတ္မ်ားက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဌာနေပါင္း ၉၁ ဌာနကို စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ ခြင့္ရေသာေၾကာင့္ ၉၁ ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဟု ေခၚခဲ့သည္။
ေအာက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ (၁၃၂) ေယာက္ထဲတြင္ နယ္မ်ားမွ ေ႐ြးေကာက္ ရမည့္ အမတ္ဦးေရ (၉၂) ဦး၊ ကရင္အမ်ိဳးသား (၁၂) ဦး၊ အိႏိၵယအမ်ိဳးသား (၈) ဦး၊ အဂၤလိပ္-ျမန္မာကျပား (၂) ဦး၊ ဥေရာပတုိက္သား (၃)ဦး၊ စက္မႈလက္မႈႏွင့္ ကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္း၏ ကိုယ္စားလွယ္ (၁၁) ဦး၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွ (၁၂) ဦး၊ အိႏိၵယအလုပ္သမားကိုယ္စားလွယ္ (၂)ဦး၊ အိႏိၵယမဟုတ္ေသာ အလုပ္သမား ကိုယ္စားလွယ္ (၁) ဦးတို႔ ျဖစ္သည္။
လႊတ္ေတာ္ထဲ၌ ျမန္မာတို႔၏ မဲကိုထိန္းႏိုင္ရန္ရည္႐ြယ္ခ်က္ျဖင့္ စက္မႈလက္မႈကုန္သည္ႀကီးမ်ား အသင္း၏ကိုယ္စားလွယ္ (၁၁) ဦးထဲ၌ ဥေရာပတုိက္သားကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္းမွ (၆) ဦး၊ အိႏိၵယကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္းမွ (၃) ဦး၊ တ႐ုတ္ကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္းမွ (၁) ဦး၊ ျမန္မာကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္းမွ (၁) ဦး စသည္ျဖင့္ ခြဲေ၀ခဲ့ျပန္သည္။
(၉၁)ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုသည္မွာ ဌာနေပါင္း (၉၁) ဌာနသာ႐ွိ၍ ေခၚေ၀ၚခဲ့ျခင္းမဟုတ္ေပ။ ၁၉၃၅ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဥပေဒအရ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဌာနေပါင္း (၉၈)ဌာန ႐ွိသည့္အနက္ ၿဗိတိသွ်ဘုရင္ခံက အေရးႀကီးသည့္ ခုနစ္ဌာနကိုအုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး က်န္ (၉၁) ဌာနကို ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္ မ်ားႏွင့္ ၀န္ႀကီးအဖြဲ႕အားအုပ္ခ်ဳပ္ေစခဲ့သည္။ ျမန္မာအမ်ိဳးသားမ်ားအုပ္ခ်ဳပ္ရသည့္ (၉၁) ဌာနကိုအစြဲျပဳ၍ (၉၁) ဌာနအုပ္ခ်ဳပ္ေရးဟု အမည္ တြင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
အမွန္စင္စစ္ ၄င္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးသည္ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဓာတ္ တက္ႂကြႏိုးၾကားေနေသာ ျမန္မာတုိင္းရင္းသားမ်ားကို ၿဗိတိသွ်အစိုးရက ဒုတိယအႀကိမ္ ၿဖိဳခြဲဖ်က္ဆီးခဲ့သည့္ ႏိုင္ငံေရးလက္နက္ႀကီးမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ၿဗိတိသွ်တို႔သည္ စည္းစည္းလံုးလံုး ညီညီၫြတ္ၫြတ္ျဖင့္ နယ္ခ်ဲ့ဆန္႔က်င္ ေရး ဆင္ႏႊဲခဲ့ေသာ ၀ံသာႏုလႈပ္႐ွားမႈမ်ားကို ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရး လက္နက္ျဖင့္ ပထမအႀကိမ္ေအာင္ျမင္စြာ ႏွိမ္နင္းခဲ့သည္။ အလားတူပင္ တို႔ဗမာသခင္မ်ားဦးေဆာင္သည့္ လံုး၀လြတ္လပ္ ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈႀကီးကို (၉၁)ဌာနအုပ္ခ်ဳပ္ေရးျဖင့္ ေခၽြးသိပ္ရန္ ဒုတိယအႀကိမ္ ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ မ်က္ႏွာစံုညီ အစည္းအေ၀းကို၁၉၃၃ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ ၁၉ ရက္ေန႔တြင္ လန္ဒန္ၿမိဳ႕၌ က်င္းပခဲ့သည္။ ၿဗိတိသွ်အစိုးရ၏ ဖိတ္ၾကားခ်က္ အရ ဦးဘေဘ၊ ၀တ္လံုေတာ္ရဦးသိမ္းေမာင္၊ ဦးခ်စ္လႈိင္၊ ေဒါက္တာဘေမာ္၊ အိႏိၵယလူမ်ိဳးအမတ္ ထရပ္ဂ်ီ၊ ေဒါက္တာ ေဒၚေစာစ၊ ဆရာေ႐ႊဘ၊ မစၥတာကင္းပက္နက္၊ မစၥတာဟာဂ်ီ၊ မစၥတာေကာ၀ပ္စ္ဂ်ီ၊ မစၥတာဟာပါး၊ ဦးေ႐ႊသား စသည့္ ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္ (၁၂)ဦးတို႔ တက္ေရာက္ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည္။
ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္မ်ားသည္ ၿဗိတိသွ်ကိုယ္စားလွယ္မ်ားႏွင့္ ေဆြးေႏြးရာတြင္ မိမိတို႔လိုလားခ်က္မ်ားကို အေျခအတင္ ေဆြးေႏြးခြင့္ မရခဲ့ေပ။ ၿဗိတိသွ်အစိုးရစီစဥ္ထားေသာ အခ်က္မ်ားကိုသာ အေျခခံကာ ၄င္းတို႔အလိုကိုလိုက္ေလ်ာ၍ တိုင္ပင္ႏွီးေႏွာၾကရသည္။ ဤသို႔ တိုင္ပင္ႏွီးေႏွာခဲ့သည္မ်ားကို အေျခခံၿပီး ၁၉၃၅ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးဥပေဒကို သတ္မွတ္ျပ႒ာန္းသည္။
အဆိုပါဥပေဒသည္ စာမ်က္ႏွာ ၁၀၅၊ ပုဒ္မေပါင္း ၁၅၆၊ အခန္းေပါင္း ၁၄ ခန္း ပါ၀င္၍ ဥပေဒအရ (၉၁) ဌာနအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေပၚထြက္ခဲ့သည္။ ၿဗိတိသွ်အစိုးရက ၁၉၃၅ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဥပေဒအရ ေပးအပ္သည့္ (၉၁) ဌာနအုပ္ခ်ဳပ္ေရးသည္ ျမန္မာျပည္သူမ်ားကို ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဆင့္ တိုးျမွင့္ေပးအပ္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု အသံေကာင္းလႊင့္ခဲ့သည္။ ၄င္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးသည္ ၿဗိတိသွ်တို႔ ဆက္လက္စိုးမိုးအုပ္ခ်ုပ္ႏိုင္ေရးအတြက္ ကၽြန္သက္ရွည္ေစသည့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးျဖစ္သည္။ တနည္းဆိုေသာ္ ၄င္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးသည္ ၿဗိတိသွ်ဗ်ဴ႐ိုကရက္ႀကီးမ်ားႏွင့္ လူမႈေရးတို႔တြင္ ျခယ္လွယ္ေသြးစုပ္ အျမတ္ထုတ္ရန္ အကာအကြယ္ေပးသည့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွ်သာျဖစ္သည္။
(၉၁) ဌာနအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ေလ့လာဆန္းစစ္ၾကည့္ပါက ထိုအုပ္ခ်ုပ္ေရးသစ္သည္ အသြင္သဏၭာန္အေဆာင္အေယာင္ အားျဖင့္ ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးထက္ ခမ္းနားထည္၀ါေသာ္လည္း အႏွစ္သာရအားျဖင့္ ကြာျခားမႈမရွိေခ်။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဌာနေပါင္း (၉၈) ဌာနရွိသည့္အနက္ ၿဗိတိသွ် ဘုရင္ခံက အေရးႀကီးသည့္ (၁) ကာကြယ္ေရးႏွင့္ စစ္တပ္၊ (၂) ႏိုင္ငံျခားဆက္သြယ္ေရး၊ (၃) ေငြဒဂၤါးသြန္းထု ထုတ္လုပ္ေရးႏွင့္ ေငြစကၠဴ ႐ိုက္ႏွိပ္ထုတ္လုပ္ေရး၊ (၄) သာသနာေရး၊ (၅) အိုင္စီအက္စ္ ေခၚ အိႏၵိယပဋိညာဥ္ခံရာထူးမ်ားအား ေစာင့္ေရွာက္ကာကြယ္ေရး၊ (၆) ေတာင္တန္းေဒသေခၚ ႁခြင္းခ်န္ေသာေဒသမ်ားအား သီးျခားတိုက္႐ိုက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ (၇) အခြန္ကိစၥအပါအ၀င္ ဘ႑ာေရးမ်ားကို တိုက္႐ိုက္ တာ၀န္ယူအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္။ ဘုရင္ခံသည္ ထိုခုႏစ္ဌာနႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျမန္မာ၀န္ႀကီးမ်ားႏွင့္ တိုင္ပင္ရန္မလိုေပ။ ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္အမတ္ မ်ားႏွင့္ ၀န္ႀကီးအဖြဲ႔က စာတိုက္ႏွင့္ေၾကးနန္း၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ လမ္းပန္း ဆက္သြယ္ေရး၊ လယ္ယာႏွင့္ သစ္ေတာ၊ အခြန္အေကာက္၊ တရားစီရင္ေရး စသည့္ (၉၁) ဌာနကို ဘုရင္ခံႏွင့္ ညွိႏႈိင္းအုပ္ခ်ဳပ္ရသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးသစ္တြင္ ၿဗိတိသွ်ဘုရင္ခံက အခ်က္အခ်ာ အက်ဆုံး ခုနစ္ဌာနကို မိမိတဦးတည္းခ်ဳပ္ကိုင္ၿပီး သာမာန္ဌာနမ်ားကို ျမန္မာတို႔အား တြဲဖက္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ေပးမည္ျဖစ္သည္။ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာမွာ ဘုရင္ခံ၌သာရွိသည္။ ျမန္မာျပည္သူတို႔အဖို႔ (၉၁) ဌာနအုပ္ခ်ဳပ္ေရးသည္ ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္စာလွ်င္ ရာထူးတိုးခ်ဲ႔သတ္မွတ္ေပးထားသည္မွလြဲ၍ မည္သို႔မွ်မထူးျခားေပ။
ထို႔အျပင္ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း၊ ကရင္၊ ကရင္နီ (ကယား) စေသာ ေတာင္တန္းေဒသမ်ား အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ျပည္မမပူးေပါင္းေစဘဲ သီးျခားခြဲထားျခင္းျဖင့္ ျမန္မာတိုင္းရင္းသား အခ်င္းခ်င္း စည္းလုံးညီညြတ္မႈကင္းကာ ေသြးခြဲအုပ္ခ်ဳပ္သည့္စနစ္ျဖစ္ေၾကာင္း သိသာထင္ရွားေပ သည္။
ဥပေဒျပဳလႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္လုံးတြင္ ပါ၀င္ရသည့္ အမတ္ဦးေရသတ္မွတ္ပုံႏွင့္ ေရြးခ်ယ္ပုံမ်ားမွာ တရားမွ်တမႈ လုံး၀မရွိေပ။ ဘုရင္ခံက မိမိအလိုေတာ္ရိမ်ားကို အမတ္အျဖစ္ ခန္႔ထားႏိုင္ခြင့္ ရွိျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဥပေဒျပဳလႊတ္ေတာ္ ႏွစ္ရပ္စလုံးတြင္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ လုံး၀မရွိေခ်။ ဘုရင္ခံသည္ အေရးႀကီးသည့္ ခုနစ္ဌာနကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည့္အျပင္ ဗီတို (Veto) ေခၚ တခ်က္လႊတ္ကန္႔ကြက္ပိုင္ခြင့္ အာဏာကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္ထားသည္။
ဘုရင္ခံသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္ျဖစ္ေသာ္လည္း အဂၤလန္႐ွိ ၿဗိတိသွ်အစိုးရႏွင့္ ၿဗိတိသွ်ပါလီမန္၏ အမိန္႔ကို နာခံရသည္။ ဘုရင္ခံသည္ ဥပေဒျပဳ လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္စလံုးမွ ဆံုးျဖတ္ျပဌာန္းၿပီးေသာ ဥပေဒမ်ားကို သေဘာတူေစကာမူ ၿဗိတိသွ်ဘုရင္ဧကရာဇ္က ၄င္းဥပေဒမ်ားသည္ ၿဗိတိသွ်ႏိုင္ငံႏွင့္ၿဗိတိသွ်လူမ်ိဳး အတြက္ ထိခိုက္နစ္နာရာေရာက္သည္ ဟုယူဆပါက တစ္ႏွစ္ အတြင္း ဖ်က္သိမ္းေပးရသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရက ျမန္မာႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအသစ္ တိုးျမွင့္ေပးသည္ဆိုေသာ္လည္း ျမန္မာတို႔၌ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာ လုံး၀မ႐ွိ ေပ။ ၿဗိတိသွ်ဘုရင္၊ ဘုရင္မႏွင့္ ဘုရင္ခံတို႔သာလွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို စိတ္တိုင္းက် ျခယ္လွယ္ႀကီးစိုးရန္ ဖန္တီးထားေသာ ကြၽန္သက္႐ွည္ေစသည့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးသာျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံေရး အသင္းအဖြဲ႔မ်ားက (၉၁)ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို မလိုလားခဲ့ၾကေပ။
ေဒါက္တာဘေမာ္၏ ဆင္းရဲသား ၀ံသာႏုအဖြဲ႔က (၉၁)ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို တြန္းလွန္မည္။ ႏိုင္ငံေရးအသင္း အဖြဲ႔မ်ားအားလံုး ညီၫြတ္ပါက ရာထူးလက္မခံဘဲ တိုက္ဖ်က္မည္ဟု ေႂကြးေၾကာ္ ခဲ့သည္။ ငါးပြင့္ဆိုင္အဖြဲ႔က အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအသစ္ကို တုိက္ဖ်က္ရန္ စီစဥ္ခဲ့သည္။ ဦးခ်စ္လႈိင္အဖြဲ႔က ေဒါက္တာဘေမာ္အဖြဲ႔ႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ ႐ြက္ရန္ လိုလားခဲ့သည္။
တို႔ဗမာသခင္မ်ားက ရာထူးလက္မခံဘဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအသစ္ကိုတိုက္ဖ်က္မည္ဟု ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ျပန္သည္။
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးသစ္တုိက္ဖ်က္ေရး ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ား ၾကားမွပင္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရသည္ ၁၉၃၆ ႏို၀င္ဘာ ၁၀ ရက္ မွ ၁၄ရက္ေန႔အထိ ျမန္မာႏိုင္ငံစီရင္အုပ္ခ်ဳပ္မႈအက္ဥပေဒ (၉၁ ဌာနအုပ္ခ်ဳပ္ေရး) အရ ပထမဆံုးေအာက္ လႊတ္ေတာ္အမတ္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို က်င္းပခဲ့သည္။ ေ႐ြးေကာက္ပြဲတြင္ ငါးပြင့္ဆိုင္ပါတီမွ (၄၆) ဦး၊ ေဒါက္တာဘေမာ္၏ ဆင္းရဲသား၀ံသာႏု (ဓားမ) ပါတီမွ ၁၆ ဦး၊ ဦးခ်စ္လိႈင္ ဂ်ီစီဘီေအမွ (၁၂)ဦး၊ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္းအဖြဲ႔မွ (၃) ဦး၊ ေဖဘီယန္ပါတီမွ (၁) ဦး (ဦးေမာင္ျမစ္) ႏွင့္ ေ႐ႊေတာင္ၾကားပါတီမွ (၂)ဦး၊ သက္ပန္းဂ်ီစီဘီေအမွ (၁)ဦးႏွင့္ တသီးပုဂၢလအမတ္ (၁၇)ဦးတို႔ ေ႐ြးခံရသည္။
သို႔ေသာ္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲတြင္ ငါးပြင့္ဆိုင္အဖြဲ႕သည္ အမတ္အမ်ားစုအႏိုင္ရ႐ွိေသာ္လည္း အမတ္ေဟာင္းမ်ားလ်ာထားစဥ္ကပင္ အတြင္းေရး အားျဖင့္ စိတ္၀မ္းကြဲျပားေနၾကရာ အစိုးရမဖြဲ႔ႏိုင္ေသာအေျခႏွင့္ ႀကံဳေတြ႔ရသည္။
ထိုအခါ ေဒါက္တာဘေမာ္သည္ ငါးပြင့္ဆိုင္တြင္ သေဘာကြဲျပားေနေသာ အမ္ေအဦးေမာင္ႀကီး၊ ၀တ္လံုဦးပု၊ ေဒါက္တာသိန္းေမာင္၊ မိတၳီလာဦးဘရင္၊ မႏၱေလးဦးဘဦးစသည္တို႔ႏွင့္ အိႏိၵယတိုင္းရင္းသားအမတ္မ်ား၊ ကရင္အမ်ိဳးသား အမတ္မ်ား၊ ရခိုင္အမ်ိဳးသားအမတ္မ်ား၊ ဦးခ်စ္လႈိင္အဖြဲ႔၊ တသီးပုဂၢလအမတ္မ်ားႏွင့္ ညွႇိႏႈိင္းရာ အမတ္ဦးေရအဖြဲ႔၀င္ ၇၀မွ် ရ႐ွိသြားေလသည္။ ထိုစဥ္အတြင္း အစိုးရအဖြဲ႔ မဖြဲ႔ႏိုင္ေၾကာင္း ကို ဦးဘေဘသည္ ဘုရင္ခံထံသို႔ ၁၉၃၇ခုႏွစ္ မတ္လ၁၁ရက္ ေန႔တြင္ အေၾကာင္းျပန္လုိက္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရင္ခံက ေဒါက္တာ ဘေမာ္အား အစိုးရအဖြဲ႔ေစရာ ေဒါက္တာဘေမာ္၏ ၫြန္႔ေပါင္းအစိုးရအဖြဲ႔ကို ၁၉၃၇ခုႏွစ္ မတ္လ၂၆ ရက္ေန႔တြင္ အတည္ျပဳ၍ ၁၉၃၇ခုႏွစ္ ဧၿပီလ၁ရက္မွစ၍ အုပ္ခ်ဳပ္ရန္ ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္သည္။
ၫြန္႔ေပါင္းအစိုးရအဖြဲ႔၀င္မ်ားမွာ -
(၁) ေဒါက္တာဘေမာ္ – နန္းရင္း၀န္ႏွင့္ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီးခ်ဳပ္
(၂) ေ႐ႊက်င္ဦးပု (ငါးပြင့္ဆိုင္အဖြဲ႔) – သစ္ေတာေရးရာ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္
(၃) ဦးေပၚထြန္း (ဦးခ်စ္လႈိင္အဖြဲ႔) – ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးခ်ဳပ္
(၄) သာယာ၀တီဦးေမာင္ေမာင္ (ေဒါက္တာဘေမာ္အဖြဲ႔) – ပညာေရး၀န္ႀကီးခ်ဳပ္
(၅) ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ – ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရး၀န္ႀကီးခ်ဳပ္
(၆) ေစာေဖသာ – ေျမႏွင့္အခြန္ဘက္ဆိုင္ရာ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္တို႔ျဖစ္ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုေန႔မွာပင္ ဦးဘေဘေခါင္းေဆာင္ေသာ ငါးပြင့္ဆိုင္အဖြဲ႔က ေဒါက္တာဘေမာ္ဦးေဆာင္ေသာ ၫြန္႔ေပါင္းအစိုးရ တဖြဲ႔လံုးကို အယံုအၾကည္မ႐ွိ အဆိုတင္သြင္းခဲ့ရာ လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌဦးခ်စ္လႈိင္က ၀န္ႀကီးအဖြဲ႔အသစ္ကို မတ္လ ၁၁ရက္ေန႔ တြင္ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ၿပီးျဖစ္ေသာ္ လည္း ၁၉၃၇ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၁ရက္ေန႔မွသာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ၾကရမည့္သူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယခု တင္သြင္းေသာအဆိုသည္ ေဘာင္လြတ္ၿပီး အခ်ိန္မက်ေသးေၾကာင္း အေၾကာင္းျပကာ အဆိုကိုပယ္ခ်လိုက္သည္။
ၿဗိတိသွ်အစိုးရအေနျဖင့္ (၉၁) ဌာနအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအသစ္လည္ပတ္ေရးအတြက္ ပါ၀င္ေဆာင္႐ြက္မည့္အမႈထမ္းမ်ားအား ရာထူးအဆင့္အတန္း အလုိက္ အခြင့္အေရးမ်ားေပးခဲ့သည္။ နန္းရင္း၀န္အား လစာေငြ က်ပ္ ၃၀၀၀၊ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္တစ္ဦးလွ်င္ လစာေငြ ၂၅၀၀က်ပ္၊ လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌ အတြက္ လစာေငြ က်ပ္ ၇၅၀၊ အမတ္တစ္ဦးလွ်င္ လစာေငြ က်ပ္ ၂၅၀ ႏွင့္တကြ ေန႔တြက္ခရီးစားရိတ္မ်ားေပးရန္ သတ္မွတ္ေပးခဲ့သည္။ ယင္းမက္လံုးမ်ားျဖင့္ ဆြဲေဆာင္သျဖင့္ အခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ မ်ားမွာ (၉၁) ဌာနအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတည္တံ့ေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ၁၉၃၇ ဧၿပီ ၁ရက္ေန႔တြင္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အိႏိၵယမွသီးျခားခြဲထုတ္ၿပီး ၁၉၃၅ ျမန္မာႏိုင္ငံစီရင္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ဥပေဒအရ စတင္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေလသည္။
သို႔ေသာ္ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးမွ ဦးေဆာင္၍ (၉၁) ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို အၿမိဳ႔ၿမိဳ႔အ႐ြာ႐ြာ၌ ကန္႔ကြက္ပြဲ က်င္းပခဲ့ၾကသည္။
အထက္ေဖာ္ျပပါ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအသစ္ ႐ႈတ္ခ်ပြဲမ်ားအျပင္ ဥပေဒျပဳေအာက္လႊတ္ေတာ္တြင္ အစည္းအေ၀းက်င္းပတုိင္းလည္း အတိုက္အခံတို႔ က အယံုအၾကည္မ႐ွိအဆိုကို တင္သြင္းခဲ့ၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ဥပေဒျပဳလႊတ္ေတာ္တြင္ အဆိုတင္သြင္းၾက၊ အေပးအယူလုပ္ၾကႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး အတြက္ အက်ိဳးမျပဳႏိုင္ေၾကာင္းကို ေဒါက္တာဘေမာ္က ၁၉၅၉ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာထုတ္ The Guardian Magazine တြင္ ေအာက္ပါအတိုင္း ေရးသားခဲ့ေလသည္-
“လိမၼာစြာေရးသားျပဌာန္းထားေသာျပဳျပင္ခ်က္မ်ားပါသည့္ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုစနစ္သည္ ထိေရာက္စြာအုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းမ႐ွိေသာ အစိုးရ အဖြဲ႔ မ်ားကိုသာ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ေလသည္။ အစိုးရအဖြဲ႔မ်ားသည္ အုပ္ခ်ဳပ္ရန္အာဏာအခြင့္လည္း မ႐ွိၾက။ အခြင့္အေရးအခ်ိဳ႕ကို ေဝငွ၍ခံစားၾက ျခင္းျဖင့္သာ ၿပီးရသည္။ ရာထူးတည္ၿမဲေရးအတြက္ အေပးအယူလုပ္ျခင္းျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ရသည္က မ်ားခဲ့၏….”
အထက္ေဖာ္ျပပါ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ကို ေလ့လာျခင္းျဖင့္ (၉၁) ဌာနအစိုးရတြင္ အာဏာမ႐ွိေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္သူလူထုကို မည္သို႔မွ် အက်ိဳးမျပဳေၾကာင္းႏွင့္ ၿဗိတိသွ်စိုးမိုး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတည္တံ့ရန္ အသက္ဆက္ေပးသည့္ နည္းပရိယာယ္တစ္ရပ္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း သိသာထင္႐ွား ေလသည္။ (၉၁)ဌာနအုပ္ခ်ဳပ္ေရးသည္ ဒိုင္အာခီႏွင့္မျခားဘဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ်က္လွည့္ျပျခင္းသာ ျဖစ္သျဖင့္ ျမန္မာလူထုက မလိုလားခဲ့ေပ။ ထိုအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို လက္ခံသည့္အမတ္မ်ား၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္မ်ားႏွင့္ နန္းရင္းဝန္မ်ား သာလွ်င္ လခႀကီးမ်ားႏွင့္ အခြင့္အေရးမ်ား ရ႐ွိခံစားၾကရသည္။
ျမန္မာတိုင္းရင္းသားအမ်ားစုမွာ တေန႔တျခား ဆင္းရဲက်ပ္တည္းလာခဲ့သည္။ နယ္ခ်ဲ႕အရင္း႐ွင္မ်ား၏ ဖိစီးႏွိပ္စက္မႈဒဏ္ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အလုပ္သမားႏွင့္ ဆရာစံဦးေဆာင္ေသာ ေတာင္သူ လယ္သမားအေရးေတာ္ပံုမ်ား ေပၚေပါက္ခဲ့ရသည္။ (၉၁) ဌာန အစိုးရ၏ အာဏာကင္းမဲ့ပံုႏွင့္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရက အရင္း႐ွင္တို႔ဘက္မွ ရပ္တည္ခဲ့ပံုမ်ားကို ၁၉၃၈ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၈ ရက္ေန႔တြင္ စတင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာေရနံေျမသပိတ္ႏွင့္ ၁၃၀၀ ျပည့္အေရးေတာ္ပံုႀကီးက သိသာထင္႐ွားလွသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႕လက္ပါးေစၫြန္႔ေပါင္းအစိုးရကသည္ ျပည္သူတို႔၏ အေရးအခင္းတြင္ အရင္း႐ွင္တို႔ဘက္မွ ရပ္တည္၍ ျပည္သူတို႔အား တဖက္သတ္ ဖိႏွိပ္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ေဒါက္တာဘေမာ္ဦးေဆာင္ေသာ နယ္ခ်ဲ႕လက္ပါးေစၫြန္႔ေပါင္း အစိုးရသက္တမ္းအတြင္း ၁၉၃၈ ဇန္နဝါရီလ ၈ ရက္ေန႔တြင္ ျဖစ္ ပြားခဲ့ေသာ ေခ်ာက္ေရနံေျမသပိတ္၊ ၁၉၃၈ ဇူလိုင္လ ၂၆ရက္ေန႔တြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ကုလား-ဗမာ အဓိက႐ုဏ္း၊ ၁၉၃၈ ဇူလိုင္ ၃၀ရက္ေန႔တြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ မႏၱေလး ကုလား-ဗမာအဓိက႐ုဏ္း၊ ၁၉၃၈ ဒီဇင္ဘာလ ၁၄ ရက္ေန႔တြင္ ပဲခူးခ႐ိုင္ႏွင့္ သထံုခ႐ိုင္တို႔မွ ေတာင္သူလယ္ သမား႐ွစ္ေသာင္းေက်ာ္ လယ္သီးစားဥပေဒၾကမ္းႏွင့္ လယ္ေျမလႊဲေျပာင္းေရးဆိုင္ရာ ဥပေဒၾကမ္းမ်ား အတည္ျပဳေရးအတြက္ ေတာင္းဆို ဆႏၵျပပြဲမ်ား၊ ၁၃၀၀ျပည့္ အေရးေတာ္ပံု၊ ၁၉၃၈ ဒီဇင္ဘာလ ၂၀ ရက္ေန႔တြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္း၊ ၁၉၃၉ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၀ရက္ေန႔တြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ မႏၱေလးအာဇာနည္(၁၇) ဦးက်ဆံုးခဲ့ရသည့္ လူထုအေရးအခင္းမ်ားေၾကာင့္ ၁၉၃၉ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၆ရက္ေန႔တြင္ ေဒါက္တာဘေမာ္ဦးေဆာင္သည့္ ၫြန္႔ေပါင္းအစိုးရသည္ အယံုအၾကည္မ႐ွိအဆို တင္သြင္းခံရကာ ျပဳတ္က် သြားခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ၁၉၃၉ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ ေ႐ႊက်င္ ဦးပုေခါင္းေဆာင္ေသာ ၫြန္႔ေပါင္းအစိုးရ တက္လာခဲ့သည္။ ဦးပု ၫြန္႔ေပါင္းအစိုးရကို ၁၉၃၀ျပည့္ႏွစ္ စက္တင္ဘာလ (၇) ရက္ေန႔တြင္ ဥပေဒျပဳေအာက္လႊတ္ေတာ္အစည္းအေဝးတြင္ ဦးဘေဘက ေ႐ႊက်င္ဦးပုၫြန္႔ေပါင္းအစိုးရကို အယံုအၾကည္မ႐ွိ အဆို တင္သြင္းရာ အဆိုဘက္မွ ေထာက္ခံမဲ ၈၁မဲ၊ ကန္႔ကြက္မဲ ၃၂ မဲျဖင့္ အႏိုင္ရ႐ွိေသာေၾကာင့္ အစိုးရသက္တမ္း (၇) လသာ ႐ွိေသးေသာ ဦးပုၫြန္႔ေပါင္းအစုိးရ ျပဳတ္က်သြားခဲ့ရျပန္သည္။
၁၉၄၀ျပည့္ႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၉ရက္ေန႔တြင္ ဂဠဳန္ဦးေစာဦးေဆာင္သည့္ ၫြန္႔ေပါင္းအစိုးရ ဖြဲ႔စည္းခဲ့သည္။
အစိုးရအဖြဲ႔ဝင္မ်ားမွာ-
(၁) ဂဠဳန္ဦးေစာ – နန္းရင္းဝန္၊ သစ္ေတာေရးႏွင့္ပညာေရးဝန္ႀကီးခ်ဳပ္
(၂) ဆာေပၚထြန္း – အခြန္ေတာ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္
(၃) ဦးသာယာဝတီေမာင္ေမာင္ – သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးဝန္ႀကီးခ်ဳပ္
(၄) ဦးေအး – ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးခ်ဳပ္
(၅) ဦးဘသန္း – ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ေရးဝန္ႀကီးခ်ဳပ္
(၆) ေစာေဖသာ – တရားေရးဝန္ႀကီးခ်ဳပ္
(၇) ဦးဘသီ – ဘ႑ာေရးဝန္ႀကီးခ်ဳပ္
(ေနာက္ပိုင္းတြင္ အစိုးရအဖြဲ႔အတြင္းသို႔ ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ ပုသိမ္ဦးဘအုန္းႏွင့္ မိတၳီလာဦးဘရင္တို႔ ပါဝင္လာၾကသည္။)
ဤသို႔ ျမန္မာျပည္သူတို႔မလိုလားသည့္ (၉၁) ဌာနအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ ဆက္လက္တည္ၿမဲေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။
ဂဠဳန္ဦးေစာအစိုးရ လက္ထက္တြင္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားကို ပိုမိုဖိႏွိပ္ႏွိပ္စက္ခဲ့သည္။ ဂဠဳန္ဦးေစာသည္ ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂိုဏ္းႀကီး၏ အမ်ိဳးသား စည္းလံုးညီၫြတ္ေရးအတြက္ ဖိတ္ေခၚခ်က္ကို လက္မခံခဲ့ေခ်။ ထို႔အျပင္ ဦးေစာသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဟန္းပ်ိဳအဖြဲ႔ခ်ဳပ္မွ ႀကီးမွဴး၍ လံုးဝလြတ္လပ္ေရးအတြက္ တမ်ိဳးသားလံုးပါဝင္ရန္ တုိက္တြန္းခ်က္ကိုလည္း မိမိတစ္ဦးတည္းအေန ျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးေတာင္းမည္ဟု အေၾကာင္းျပကာ ျငင္းပယ္ခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ ဦးေစာအစိုးရလက္ထက္တြင္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရအလိုက် စင္ၿပိဳင္ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔မွ ႏိုင္ငံေရးသမားအမ်ားအျပား ဖမ္းဆီးခဲ့သည္။တို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးႀကီး၏ ဂုဏ္သိကၡာက်ဆင္း ပ်က္စီးေစရန္လည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးႀကိဳးပမ္းခဲ့သည္။
ဤကဲ့သို႔ေသာ မတရားမႈမ်ား ႏွင့္ ဖိႏွိပ္မႈမ်ားေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတဝွမ္းလံုးတြင္ ဆူပူအံုႂကြမႈမ်ား ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ၁၉၄၁ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၈တြင္ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ အစည္းအေဝး၌ အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္ ဦးဘေဘက ဦးေဆာင္ေသာအစိုးရအေပၚ အယံုအၾကည္မ႐ွိအဆို တင္သြင္းခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ၁၉၄၁ မတ္၁၉တြင္ ေအာက္လႊတ္ေတာ္တြင္ အဆိုကိုမဲခြဲရာ ေထာက္ခံမဲ ၄၇မဲ၊ ကန္႔ကြက္မဲ ၇၂မဲရ႐ွိသျဖင့္ အဆို႐ႈံးနိမ့္ကာ ဦးေစာအစိုးရ တည္ၿမဲခဲ့သည္။
နန္းရင္းဝန္ဂဠဳန္ဦးေစာသည္ လံုးဝလြတ္ေျမာက္ေရးကိုေတာင္းဆိုမည္ဟုေၾကညာကာ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၂၃ ရက္ေန႔တြင္ အဂၤလန္သို႔ ထြက္ခြာခဲ့သည္။ ဦးေစာမ႐ွိခိုက္ ဆာေပၚထြန္းက တာဝန္ယူကာ (၉၁) ဌာနအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ဆက္လက္လည္ပတ္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ (၉၁) ဌာနအုပ္ခ်ဳပ္ေရးေခတ္ ၅ႏွစ္တာကာလအတြင္း ၫြန္႔ေပါင္းအစိုးရမ်ားသာ ဖြဲ႔စည္းႏိုင္ခဲ့ၿပီး ထိုၫြန္႔ေပါင္းအစိုးရမ်ားမွာလည္း မၾကာခဏ အယံုအၾကည္မ႐ွိအဆိုျဖင့္ ျဖဳတ္ခ်ျခင္းခံခဲ့ရသျဖင့္ (၅) ႏွစ္အတြင္း အစိုးရ (၄) ႀကိမ္ေျပာင္းခဲ့သည္။
၁၉၄၂ ဇန္နဝါရီလဆန္းတြင္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ႏွင့္ ဂ်ပန္တပ္မ်ားသည္ ၿမိတ္၊ ေမာ္လၿမိဳင္၊ စစ္ေတာင္းစသည့္ၿမိဳ႕မ်ားကိုသိမ္းပိုက္ေသာအခါ ၿဗိတိသွ်ဘုရင္ခံႏွင့္ အစိုးရ အဖြဲ႔ဝင္မ်ား ၁၉၄၂ မတ္ (၁) ရက္ေန႔ ရန္ကုန္မွ အိႏိၵယႏိုင္ငံ ဆင္းမလားၿမိဳ႕သို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ခဲ့ၿပီးေနာက္ (၉၁) ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ခ်ဳပ္ၿငိမ္း သြားခဲ့ေလသည္။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
0 comments:
Post a Comment
သင့္ Comment တစ္ခုသည္ ကုသိုလ္ေတာ္ အသိ ပိုရွိသြားႏိုင္ပါသည္