ျမန္မာကုိ တစ္ကမၻာလံုးက ေလးစားေနတာ ဘာေၾကာင့္လဲ

I am now getting one point , a why that is the whole world pays respect to India because of the Buddha's birth place and now a day the whole world pays respect to the Myanmar because of the teaching of Buddha lives there. 

မစ္စတာ ဆန္ေဂ်း ေျပာတဲ့ စကားပါ။ ဒီကေန႔ မနက္ သင္တန္းၿပီးေတာ့ သူ ေျပာလာတဲ့ စကား။ ဒီ ပုဂၢိဳလ္ က လူေအး စိတ္ေအးသမား၊ စကားႀကီး စကားက်ယ္ေတာ့ ေျပာတတ္တဲ့ လူေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အခုတစ္ေလာ သူေျပာလာတဲ့ စကားေတြက နားထဲမွာ ဆန္းသလုိ ျဖစ္ျဖစ္ေနလို႔ စာေလး ဘာေလး ေရးျဖစ္တာပါ။ 

 တစ္ကမၻာ လံုးက အိႏၵိယကို ေလးစားေနတာ ျမတ္ဗုဒၶ ပြင့္ေတာ္မူခဲ့ တဲ့ ေနရာျဖစ္လို႔။ အခု ျမန္မာကုိ တကမၻာလံုး က ေလး စားေနၾကတာကလည္း ျမတ္ဗုဒၶ (တရားေတာ္) သီတင္းသံုးေတာ္မူေနလို႔တဲ့။ 

ဆိုလိုတာက ျမန္မာႏိုင္ငံ ကျမတ္စြာဘုရား သာသနာေတာ္ ကုိ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ထိန္းသိမ္းႏိုင္ၾကတယ္။ျမတ္စြာဘုရား စကားေတာ္ ေတြကုိ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိနားလည္ၾကတဲ့ သူေတြ ေနထိုင္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ ငံဟာ ျမတ္ဗုဒၶ သီတင္းသံုးေတာ္မူသလို ျဖစ္ေနတာမို႔ လူတိုင္းက ေလး စားေနၾကတာပါတဲ့။ အင္း ျမန္မာဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာ အခ်ိဳ႕ နားမလည္ၾကေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒီကုလား က အေတာ္ ေလး နားလည္ေနတာပဲ။

ဒီလူက ဗုဒၶဘာသာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အိႏၵိယ ဗုဒၶဘာသာ။ အိႏၵိယႏွင့္ အျခား (ျမန္မာ၊ ထိုင္း) ဗုဒၶဘာသာ ဘာမ်ား ထူးလို႔လဲ ေမးစရာရွိတယ္။ ထူးတာမွ သိပ္ထူးသပ။ သူတို႔က စစ္ႀကီးၿပီး ခါမွ ေဒါက္တာ အမ္ေဘဒကာရဲ႕ လႈံ႕ေဆာ္မႈေအာက္မွာ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လာၾကတဲ့သူေတြ ျဖစ္တယ္။ အေျခအေနရ ျဖစ္လာတဲ့ အေျခအေန ဗုဒၶဘာသာေတြပဲ ဆိုၾကပါစုိ႔။ အိႏၵိယမွာ သိတဲ့အတိုင္း ဇာတ္စနစ္ ခြဲျခားမႈက သိပ္အားႀကီးတယ္။ ဇာတ္ျမင့္ေတြက ဇာတ္နိမ့္ေတြကို မတရား ဖိႏွိပ္ၾကတယ္။ အဲဒီ ဒါဏ္ခ်က္ေတြ မခံႏိုင္လုိ႔ ေဒါက္တာ အမ္ေဘဒကာ ဦးေဆာင္တဲ့ ဇာတ္နိမ့္ေတြက ဇာတ္စနစ္မရွိတဲ့ ဗုဒၶဘာသာကုိ ကူးေျပာင္းလာခဲ့ၾကတာပဲ။ (ဇာတ္ျမင့္ေတြကို ျပန္တြယ္ခ်င္ လို႔ေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ လူအားနဲ႔ ျပန္တြယ္ၾကတာေတြလည္း ရွိတယ္။) တကယ္ ေတာ့ ဗုဒၶကို ယံုၾကည္လို႔ ဗုဒၶဘာသာကို သိနားလည္လို႔ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လာၾကတာမွ မဟုတ္ၾကတာပဲ။ အဲဒီေတာ့ နာမည္ခံ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ေနၾကတာေပါ့။ အခုေတာ့ တျဖည္းျဖည္း နဲ႔ ဗုဒၶဘာသာ ပီသလာတဲ့ အေနအထားမ်ိဳးကို ေရာက္လာေနၾကပါၿပီ။ ကာလၾကာလာ သည္ႏွင့္အမွ် ဗုဒၶဘာသာ အသိဥာဏ္ေတြ ရရွိလာၾကလုိ႔ေပါ့။ ဂုရုႀကီး ဂိုအင္ဂါ ရဲ႕ ၀ိပႆနာ ေက်းဇူးေတြလည္း ပါ ပါတယ္။

ထားပါေတာ့ ဒီမွာ ေျပာစရာရွိတာက အိႏၵိယ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ဆိုသူ အမ်ားစုက ကံ ကံရဲ႕ အက်ိဳးကို မယံုၾက ဘူး။ ေရွးဘ၀ ေနာက္ဘ၀ ရွိတာကိုလည္း မယံုၾကဘူး။ ဘယ္ေလာက္ ခက္ထားလဲ။ ေသရင္ ဘ၀ၿပီး တယ္ ဆိုတဲ့ လူေတြ။ ဒါေတြကို ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြလုိ႔ ေျပာလို႔ရ ပါ့မလား။ အမည္ခံ ဗုဒၶဘာ သာ၀င္ေတြလို႔ (ေစာေစာက) ေျပာလုိက္တာ မလြန္ပါဘူးေနာ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီလုိ ျဖစ္ေနၾကတာလဲ။ အေၾကာင္းရွိတယ္။ ဇာတ္နိမ့္အမ်ားစုက ပညာတတ္လူ တန္းစားေတြ မဟုတ္ၾကဘူး။ ၿပီးေတာ့ စီးပြားေရး။ လူမႈေရး စတဲ့ ေနရာေတြမွာ လည္း အခြင့္အေရး မရၾကဘူး။ ဒီႏုိင္ငံမွာ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး၊ တုိင္းေရးျပည္ေရး အရာရာကို ဇာတ္ျမင့္ေတြကသာ ႀကီးစုိးခ်ဳပ္ကိုင္ထားၾကတယ္။ ဇာတ္နိမ့္ေတြကေတာ့ ေနာက္လုိက္ နင္းျပား ဘ၀မွာပဲ ရွိေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ေဒါက္တာ အမ္ေဘဒကာရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈေအာက္မွာ ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္လာၾကတာဆုိေတာ့ ေဒါက္တာႀကီး ေျပာတဲ့ ေရးတဲ့ စာေတြ စကားေတြက သူတို႔ အတြက္ အဓိက အားကိုးရာမ်ားျဖစ္တယ္။ ေဒါက္တာႀကီးက ေတာ္ပါတယ္။ အေတာ္ေလးကို ေတာ္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္အထိ ေတာ္လည္း ဆိုရင္ အိႏၵိယႏိုင္ငံႀကီးရဲ႕ ႏုိင္ငံေတာ္ ဥပေဒ ေတြကို ဦးေဆာင္ ေရးဆြဲခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အလံကို ဗုဒၶရဲ႕ ဓမၼစၾကာတံဆိပ္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ သတ္မွတ္ေပးခဲ့တယ္။ ဇာတ္နိမ့္ မ်ားရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းကို ရွာၾကံေပးႏုိင္ ခဲ့တယ္ ေခတ္ တစ္ေခတ္ ကို ေျပာင္းသြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကံမေကာင္းတာက ဗုဒၶဘာသာအျဖစ္ ေၾကျငာၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ေဒါက္တာႀကီး ဘ၀တစ္ပါးဆံုးသြားခဲ့တယ္။ သူလုပ္ခ်င္တာေတြ အကုန္လုပ္မသြားႏုိင္ရွာဘူး။ ဒီမွာ ေနာက္လူေတြ အတြက္ ျပႆနာက တစ္ပုိင္းတစ္စ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ျဖစ္က်န္ ရစ္ခဲ့ျခင္း ပဲ။ ကံကို မယံု၊ သီလမယံု၊ သမာဓိ မယံု၊ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ဘံုဘ၀ ကို မယံံု စတဲ့ တစ္ပုိင္းတစ္စ ဗုဒၶဘာသာေတြျဖစ္ က်န္ ရစ္ခဲ့တယ္။ သူတို႔ျဖစ္ပံုက ဗုဒၶကိုေသာ္မွာ ေဒါက္တာႀကီးေလာက္ အေလးမထားဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆိုေတာ့ ဗုဒၶက သူတို႔ ကို ေဒါက္တာႀကီးလို အဖိႏွိပ္ခံဘ၀ေတြက လြတ္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့လုိ႔တဲ့ေလ။ 

ဒီေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့။ ဒီမွာ ဗုဒၶဘာသာ ျပန္လည္ ထြန္းကားတယ္လုိ႔ ေျပာႏိုင္ပါ့မလား။ အရင္းလဲ အဖ်ားထင္းျဖစ္ ဆုိတာလုိ အေျခခံက အစ ယံုၾကည္မႈ နည္းေနေတာ့ က်င့္သံုးမႈ လုိက္နာမႈဆို တာေတြလည္း ဘယ္လုိလုပ္ ျဖစ္လာႏုိင္ေတာ့မွာလဲ။ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း ဟိႏၵဴေတြ ႀကီးစုိးတဲ့ ၀န္းက်င္မွာစိုေတာ့ ဒီမွာ ဗုဒၶဘာသာ အျမစ္ခိုင္ဘို႔ဆိုတာ အေတာ္မလြယ္ တဲ့ ကိစၥပဲ။

ဒီေနရာမွာ ေျပာစရာ ရွိတာက ဘုန္းႀကီးရဟန္းေတြကေကာ အဲဒီအတြက္ ဘာလုပ္ေနၾကတာ လဲ။ သာသနာ စည္ပင္ေရးအတြက္ အဓိက ပဓာန အလုပ္သမား ဘုန္းႀကီး ရဟန္းမ်ား ဘယ္ ေနရာ ေရာက္ေနတာလဲ။ ဟုတ္တယ္။ အိႏၵိယမွာ (ကုလား) ဘုန္းႀကီးေတြ မနည္း (တစ္ေထာင္ေလာက္) ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ေနရာ ေကာင္းေကာင္း မရၾကဘူး။ ဗုဒၶဘာသာ ဆင္းရဲသား ရပ္ကြက္ေလးေတြမွာ ဘုရား၀တ္ တက္ဘို႔ ဘုရားေက်ာင္းေလး ေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းေလးေတြမွာ ျဖစ္သလို ေနၾကရ တာပဲ။ ကိုယ္ပုိင္ ေက်ာင္းရယ္လုိ႔ မရွိၾကဘူး။ အဖြဲ႕အစည္း (ဒကာ ဒကာမေတြ)က မႀကိဳက္ရင္ ေဂ်ာင္းေပေတာ့။ ဒီေတာ့ ကုလားဘုန္းႀကီးေတြအေနအထားကလည္း အားရစရာ မရွိဘူး။ ေနစရာ၊ စားစရာ၊ ၀တ္စရာမွ အႏိုင္ႏုိင္ဆိုေတာ့ သူတို႔ခမ်ာ ဗုဒၶျမတ္စြာ သာသနာ ေရာင္၀ါေနသို႔ လင္းေစေသာ္ မလုပ္ႏုိင္ၾက တာ မဆန္းဘူးေပါ့။ ဒီက ဗုဒၶဘာသာ၀င္ဆို သူေတြက ဘုန္းႀကီး ရဟန္းေတြကုိ မဂၤလာ ေဆာင္၊ အိမ္သစ္တက္ လုပ္တဲ့ အခါေတြ ေလာက္သာ ပင့္ဖိတ္ခ်ဥ္းကပ္သမႈ ျပဳၾကတာပဲ။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ တာ့တာပဲ။ တရားနာဘို႔ တရားက်င့္ဘို႔ ေက်ာင္းကို လာတာ ရွားပါ တယ္။ ခက္တာက ကုလားဘုန္းႀကီး ေတြ ကိုယ္တိုင္ကလည္း စာသင္၊ စာခ် မရွိ။ ပါဠိပိဋကတ္ နားမလည္ ဆိုေတာ့ လူေတြကို ဗုဒၶဘာသာ အသိဥာဏ္နဲ႔ ဦးမေဆာင္ႏိုင္ၾကဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ လူေတြက သူတို႔ကို အားမကုိးတာ သိပ္ေတာ့မဆန္းသလိုပဲ။ ပညာတတ္ဆိုတဲ့ လူ၀တ္ ေၾကာင္ေတြ က ဆုိင္ရာ ဆုိင္ရာေတြမွာ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ေနၾကေတာ့ အိႏၵိယ ဗုဒၶဘာသာဟာ အကြပ္မဲ့ ၾကမ္းလုိ ပရမ္းပတာ ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။ ဆရာမရွိတဲ့ ေရာဂါက အေတာ္ဆိုး တယ္ဆိုတာ အိႏၵိယကို ၾကည့္မွ သိသာတယ္။ 

အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ႕ တကၠသိုလ္အသီး အသီးက ဗုဒၶဘာသာဌာနေတြမွာ ဆရာေတြ ၀င္လုပ္ ေနတာ ဘယ္သူေတြ ျဖစ္မယ္ထင္သတုန္း။ ဗုဒၶဘာသာကို မုန္းပါတယ္ဆိုတဲ့ ဇာတ္ျမင့္ဆိုသူမ်ားေပါ့။ ဒီေတာ့ အိႏၵိယဗုဒၶ ဘာသာ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ဗုဒၶဘာသာ မဟုတ္တဲ့ လူေတြျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ ဇာတ္နိမ့္ ဗုဒၶဘာသာေတြကေတာ့ သူတို႔ကို အမွီသဟဲ ျပဳေနၾကတဲ့ ေနာက္လိုက္မ်ားေပါ့။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ ဗုဒၶဘာသာ ကုိ မယံုတဲ့ သူေတြက ဗုဒၶဘာသာကို ဦးေဆာင္ ဦးရြက္ျပဳေနတာ မွန္ကန္တဲ့ ဦးေဆာင္မႈမ်ိဳး ေပးၾကပါ့မလားလုိ႔။ ဗုဒၶက အနတၱ သူတို႔က အတၱ။ 

အားလံုးကို ခ်ဳပ္ၾကည့္လုိက္ရင္ အိႏၵိယ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအေျခအေနက အမိမဲ့သား ေရနဲငါး လုိ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္နဲ႔ ေလွ်ာက္ေသာ လမ္းမွာ စမ္းတ၀ါး ျဖစ္ေနၾကတာပါ။ ဇာတ္စနစ္ ခြဲျခားမႈ၊ စီးပြားေရး အားနည္းမႈ၊ လူမႈေရးဖိႏွိပ္မႈ။ (ဗုဒၶဘာသာ) အသိဥာဏ္ အားနည္းမႈေတြ ေအာက္က ရုန္းထြက္ႏုိင္ဘို႔ ေဒါက္တာ အမ္ေဘဒကာ ကဲ့သုိ႔ ကယ္တင္ရွင္ ေခါင္းေဆာင္ ေကာင္းေတြ အမ်ားအျပား လုိအပ္ေနတာ အမွန္ပါ။ 

 

အခ်ဳပ္ဆုိရရင္ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ဗုဒၶဘာသာ အစစ္အမွန္ ျပန္လည္ ထြန္းကားေရးအတြက္ လိုအပ္ခ်က္ ၂ ခုရွိတာ ကို ေတြ႔ရတယ္။ တစ္ခုက ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း ပညာသင္ၾကားေရး စနစ္ကုိ ျပန္ လည္ ေဖာ္ထုတ္ျခင္းႏွင့္ တကၠသိုလ္ အသီးသီး က ဗုဒၶဇင္ဌာန ေတြမွာ ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းေတာ္မ်ား သုိ႔မဟုတ္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္လူ၀တ္ေၾကာင္ ဆရာ ဆရာမ မ်ားသာ သင္ၾကား လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရျခင္းတို႔ျဖစ္ၾကတယ္။

။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။

'' အရွင္နဲ႔ ေတြ႔တာ ငါ သိပ္ကံေကာင္းတာပဲ။ အရွင္က ဒီမွာ ဆက္ေနဦးမွာ ဆိုေတာ့ ငါ့အတြက္ အခြင့္ အေရးေတြ ပိုရတာေပါ့။ ငါ့ကို ဗုဒၶက်မ္းစာေတြကို ဆက္လက္ သင္ၾကား ေပးပါေနာ္။ ''

'' ငါ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ေပါ့ ကြာ။ ''

၇-၈-၂၀၁၁