တိဗက္စကားနဲ႕ ငါတို႕ဓေလ့

တိဗက္အကၡရာမ်ား

တိဗက္တကၠသိုလ္ရဲ႕ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ဟာ အရွိန္ရလာသလို သူ႕ရဲ႕ ပါဠိသင္တန္းဟာ တျဖည္းျဖည္းနက္လာပါ တယ္။ အေမးအျမန္းထူတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြေၾကာင့္လည္း သင္တန္းက အသက္၀င္ပါတယ္။ သင္တန္းကာလတစ္လအတြင္းမွာပဲ ပါဠိ၀ါက်ေတြ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္းေရးႏိုင္လာၾကတာ အားရစရာပါ။ “ဆရာက စာသင္၊ ငါတို႕က အိပ္ခ်င္” ဆိုတဲ့ ၀ါက်မ်ိဳးကို ေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္ေနပါၿပီ။ (အိမ္း အိမ္း ျဖစ္ရမယ္ေလ။)

ေလာေလာဆယ္ဆယ္သင္ရိုးစာအုပ္အေနနဲ႕ သီဟိုဠ္ကြ်န္းထုတ္စာအုပ္ႏွစ္အုပ္က အလုပ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ Pali Primer Lily de Silva, M.A, Ph.D နဲ႕ Pali Made Easy by Venerable Balangoda Ananda Maitreya ဆိုတဲ့ “ပါဠိ္ပရိုင္မာ”နဲ႕ “အလြယ္သင္ပါဠိ” စာအုပ္ေတြပါပဲ။ ေလးလေလာက္အခ်ိန္ယူလိုက္ရင္ ပါဠိ ပိဋကတ္ေတာ္ေတြကို အဘိဓာန္အကူအညီနဲ႕ ဖတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ထိ တာ၀န္ယူထားတဲ့ နည္းစနစ္ေတြပါပဲ။

ခုဆို မြန္ဂိုေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ပိဋကတ္က်မ္းစာဖတ္ေနပါၿပီ။ ဖတ္တာမွ ျမန္မာအကၡရာေရးက်မ္းစာကို ဖတ္တာပါ။“ေထရ၀ါဒပိဋကတ္က်မ္းစာအျပည့္အစံုဖတ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ျမန္မာအကၡရာဖတ္တတ္ရမယ္” လို႕ ၾသ၀ါဒေပးလိုက္မိတာ ေမာင္မင္းၾကီးသားေလးက သင္ေပးပါဦး ဆိုေလေတာ့ ျမန္မာအကၡရာေရးထံုး သင္ေပးရ ပါေသးတယ္။ ခုေတာ့ ေထာ့နဲ႕ေထာ့နဲ႕ ဖတ္ေနပါၿပီ။ ပါဠိဘာသာအတြက္ ျမန္မာအကၡရာက ဗ်ည္း(၃၃)လံုး သရ (၈)လံုးပဲ ရွိတာဆိုေတာ့ သင္ရတာအဆင္ေျပပါတယ္။ ခဏခ်င္း ျမန္မာအကၡရာေတြနဲ႕ ကြ်မ္း၀င္သြား ပါတယ္။ ေရးခ်တို႕ ယပင္း ရရစ္တို႕ကေတာ့ နည္းနည္းရွင္းရသေပါ့ေလ။ ခါ-ဂါ-ငါ-ဒါ-ပါ-၀ါ လိုမ်ိဳးေလးေတြေပါ့။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ တကၠသိုလ္က ဆရာဆရာမေတြအတြက္ ဖြင့္ေပးတဲ့ တိဗက္ ဘာသာစကားသင္တန္းကို တက္ျဖစ္သြားပါတယ္။ တိဗက္အကၡရာေတြ ေရးမိဖတ္မိမွ ျမန္မာအကၡရာ ေရးထံုးေတြနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေလးတူတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ တိဗက္က ေထာင့္ခ်ိဳး၊ ျမန္မာက စက္၀ိုင္း။

ၿပီးေတာ့ တိဗက္က အကၡရာေတြ ေလွ်ာ့ထားတာေတြ႕ရတယ္။ ဗ်ည္းက (၃၀)၊ သရက (၄)လံုး။ ၾကည့္ပါ။
က ခ ဂ င
စ ဆ ဇ ည
တ ထ ဒ န( ဋ ၀ဂ္မပါ)
ပ ဖ ဗ မ
ယ ရ လ ၀
သ ဟ အ
(ထူးတာက ျမန္မာမွာ မရွိတဲ့ အသံေတြကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ အကၡရာအပို ၇ လံုးပါေနတယ္၊ ဖတ္ရတာလည္း ခက္ပါ့။)
သရကေတာ့ ဣ ဥ ဧ ၾသ ဆိုတဲ့ ေလးလံုးပါ။

ျမန္မာမွာ ယပင္း ရရစ္ရွိသလို တိဘက္မွာလည္း ရွိပါတယ္။ တိဘက္စာ သင္တာ ခုဆို သံုးရက္ရွိသြားပါၿပီ။ အကၡရာကလည္း မူလအကၡရာ၊ ေရွ႕ဆက္အကၡရာ၊ ေနာက္ဆက္အကၡရာ၊ အဆင့္အကၡရာဆိုၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိ ေလေတာ့ သင္ပုန္းၾကီးဖတ္စာကိုက တစ္ပတ္ေလာက္အခ်ိန္ယူရမယ့္သေဘာပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မြန္ဂိုေက်ာင္း သားကို ျမန္မာအကၡရာေရးထံုးရွင္းျပတဲ့အခါမွာေတာ့ တိဗက္အကၡရာနဲ႕ႏႊယ္ၿပီး ေျပာလို႕ရသြား ပါတယ္။ မြန္ဂိုေက်ာင္းသားေလးက တိဗက္ဘာသာစကားလည္း ကြ်မ္းက်င္သူမို႕ သူက ဆရာ တင္ထား ရျပန္ပါတယ္။

စာသင္ခန္းထဲမွာ ကုလားဆရာ ဆရာမေတြခ်ည္းမို႕ သင္တန္းဆရာျဖစ္တဲ့ ပါေမာကၡတိဗက္လားမားၾကီးက ဟိႏၵီလို ေျပာသင္ပါတယ္။ သူ႕အတြက္ ဘာသာစကားႏွစ္ခုကို အလုိလိုသင္ေနရသလိုပါပဲ။ လားမားၾကီးသင္တာက နည္းနည္း၊ သင္တန္းသားဆရာဆရာမေတြ ေျပာၾကဆိုၾကေမးၾကျမန္းၾကတာက ခပ္မ်ားမ်ားပါ။ ကုလားဆိုတဲ့ အမ်ိဳးကလည္း စကားေျပာသန္ အျငင္းသန္တဲ့ အမ်ိဳးေပမို႕ သူ႕အတြက္ ဟိႏၵီစကားနား ေထာင္စြမ္းရည္ကေတာ့ လိုအပ္ တာထက္ ပိုေနပါေသးတယ္။ သင္တန္းသားက စုစုေပါင္းမွ (၇)ဦးတည္းပါ။ ဒါေပမယ့္ လူမ်ိဳးေတာ့ စံုပါတယ္။ ဘဂၤါလီ၊ရာဂ်စတန္၊တမီးလ္၊ နီေပါလ္လူမ်ိဳး ဆရာဆရာမ ေတြပါပဲ၊လူမ်ိဳးမတူၾကေပမယ့္ ဟိႏၵီစကားကိုပဲ ေျပာၾကတာပါ။ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းစာအုပ္က ဟိႏၵီ၊ ရွင္းျပတာ ကလည္း ဟိႏၵီမို႕ သူ႕အတြက္ အနည္းငယ္ခက္ခဲေပမယ့္ စိန္ေခၚမႈတစ္ရပ္အျဖစ္ အားထည့္ျဖစ္ ပါတယ္။

တိဘက္စကားအခ်ိဳ႕(သံုးရက္သင္ခန္းစာဗဟုသုတအလိုအရ)က ျမန္မာစကားနဲ႕ တူတာကို ေတြ႕လာရပါ တယ္။ ဥပမာ ငါ၊ လမ္း၊ မီး၊ ငါး(ဂဏန္း) ဆိုတဲ့ေ၀ါဟာရေတြက တိဗက္စကားနဲ႕ အတူ တူျဖစ္ ေနတာကလား။ မနက္ခင္းမွာ စာသင္ခန္းထဲ ၀င္ေတာ့ သူ တိဗက္စာသင္ေနမွန္း သိၾကတဲ့ တပည့္ေတြက ႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္။
“ငါတို႕ ဒေလ့”
သူ႕နားထဲမွာေတာ့ “ငါတို႕ ဓေလ့”လို႕ ၾကားလိုက္ရပါသေကာ။ “ဘာတုန္းဟ” ဆိုေတာ့ “ေကာင္ေသာနံနက္ခင္း”ပါတဲ့။
အဲဒါနဲ႕ သူက ဆက္ေမးမိျပန္ပါတယ္။ “ငါတို႕ ဓေလ့”က “ေကာင္းေသာနံနက္ခင္းပါ” ဆိုေတာ့ “နင္တို႕ ဓေလ့” က ဘာတုန္းဆိုေတာ့ ”ေကာင္းေသာ ေန႕လည္ခင္းပါ”တဲ့၊ ေအးေရာ။
(အမွန္တကယ္အသံထြက္က ”နင္ဂို႕ ဒေလ့” ထင္ပါတယ္။)

ဓမၼဂဂၤါ
၁၆-၀၈-၂၀၁၀