အကုသိုလ္ ပံုေျပာျပမယ္ေနာ္

အကုသိုလ္ ပံုေျပာျပမယ္ေနာ္

တစ္ခါတုန္းက ခရီးသြားတစ္ေယာက္သည္ လယ္ကြင္းျပင္တစ္ခုကို ျဖတ္ေက်ာ္ခရီးသြားေနပါတယ္

 ဒီအခ်ိန္မွာ က်ားတစ္ေကာင္ဟာ ႐ုတ္တရက္ သူ႕ေနာက္ကေန လိုက္လို႔ အေမာတေကာ ေျပးေနခဲ့ရတာေပါ့ ဒီလိုနဲ႔ ေျပးရင္း ေျပးရင္း ေခ်ာက္ကမ္းပါးထိပ္ တစ္ခုကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္ ခရီးသြားဟာ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့တာနဲ႔ ၾကံမိၾကံရာ ၾကံျပီး ေခ်ာက္ကမ္းပါးမွာ တြယ္ကပ္ေပါက္ေနတဲ့ ႏြယ္ပင္စ တစ္ခု ကို ေကာက္ ဆဲြ လိုက္ၿပီး တဲြေလာင္းခ်ေနလိုက္သတဲ့ေလ ဆြဲထားတာ ၾကာလာေတာ့ လက္ကလဲ ေညာင္း လာျပီ က်ားက လဲ မသြားေသဘူး ႏြယ္စကို လက္ကလႊတ္ဖို႔ ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ေခ်ာက္ကမ္းပါးေအာက္မွာလည္း က်ားႀကီး တစ္ေကာင္က စားဖို႔ျပင္ေနတာ ကို ေတြ႕လိုက္ရသတဲ့။

ခရီးသြားခမ်ာ အေပၚသို႔လည္း တက္မျဖစ္၊ ေအာက္လည္း ဆင္းမရနဲ႔ တဲြေလာင္း ေနေနရတာေပါ့။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ  ၾကြက္ျဖဴတစ္ေကာင္ႏွင့္ ၾကြက္မည္း တစ္ေကာင္က သူကိုင္ထားေသာ ႏြယ္ႀကိဳးကို ကိုက္ျဖတ္ ေန ၾက သတဲ့ေလ။ ဒါ့အျပင္ သူကိုင္ထားေသာ ႏြယ္ကိုင္းေဘးတြင္ အရသာ အလြန္ထူးမယ့္ ပံုရွိေသာ စေတာ္ဘယ္ရီသီးေလးကို ေတြ႕လိုက္ရသတဲ့။ စားခ်င္လြန္းအားႀကီးလို႔ လက္တစ္ဖက္ နဲ႔  ႏြယ္ႀကိဳး ကို ကိုင္ၿပီး အျခား လက္တစ္ဖက္နဲ႔ စေတာ္ဘယ္ရီသီးကို ခူးစားလိုက္ၿပီး အာေမဋိတ္တစ္ခ်က္ ျပဳလိုက္ သတဲ့ေလ။

“အား အရသာရွိလိုက္တဲ့ အသီး” တဲ့

စာေရးဆရာႀကီးမ်ားလည္း ေရးၾကသည္။ တရားေဟာသူမ်ားလည္း ေဟာၾကသည္။ ဆံုးမစကား ေျပာသူမ်ား လည္း ေျပာၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုပံုျပင္ေလးကို လူအေတာ္မ်ားမ်ား ၾကားဖူးၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ဆရာႀကီး နႏၵာသိန္းဇံက ထိုပံုျပင္ေလးကို အထူးတလည္ ေျပာေျပာျပတတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ပံုျပင္ေလးက အနည္းငယ္ ကြဲျပားသည္။ ဆရာႀကီးပံုျပင္ထဲတြင္ ေခ်ာက္ကမ္းပါး မဟုတ္၊ ေရတြင္းပ်က္ႀကီး ျဖစ္ သည္။ ေရ တြင္း ပ်က္ထဲတြင္ ေျမြနဂါးႀကီးက ေစာင့္ေနသည္။ ဤပံုျပင္ထဲကလို စေတာ္ဘယ္ရီသီးလည္း မဟုတ္၊ ပ်ား ရည္ စက္ေလးျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ အႏွစ္သာရႏွင့္ တင္စားခ်က္ေလးမ်ားက အတူတူပင္ ျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီးက ဘ၀ကို ဤပံုျပင္ႏွင့္ တင္စားျပသည္။ နားေထာင္ရတိုင္း ႏွစ္သက္မိၾကသူ မ်ားသည္။

လူတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ဘ၀တစ္ခု ရလာၿပီဆိုလွ်င္ က်ားတစ္ေကာင္ ေနာက္ကေန လိုက္လာေနသလို ရွိသည္။ ေျပးရလႊားရ ႐ုန္းရ ကန္ရသည္။ ေမြးဖြားျခင္းသည္ပင္ က်ားလိုက္ခံရသလို ဒုကၡတစ္မ်ိဳး ပင္ ျဖစ္ေလ သည္။ ေမြးဖြားလာၿပီဆိုလွ်င္ မွီတြယ္စရာ တစ္ခုခုေတာ့ ရွာရသည္။ မွီတြယ္စရာအျဖစ္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည့္ အခါတိုင္း မည္သည့္အရာမွ် စိတ္မခ်ရ။ လူတို႔၏ ဘ၀ရပ္တည္ခ်က္သည္ ပံုျပင္ထဲက ႏြယ္ႀကိဳးေလး မွ် သာ ျဖစ္ေနတတ္ေလသည္။ မတည္ၿငိမ္ စိတ္မခ်ရသည့္အထဲ ေကာင္းျခင္းႏွင့္မေကာင္းျခင္း ဟူေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ဘ၀ရပ္တည္ခ်က္ေလးက တစ္ျဖည္းျဖည္း မႈန္၀ါးေဆြးေျမ့လာေနရသည္။ ပံုျပင္ထဲက ၾကြက္ျဖဴႏွင့္ ၾကြက္မဲက ေကာင္းမႈႏွင့္မေကာင္းမႈကို ထင္ဟပ္ျပေနျခင္းဟု နားလည္မိသည္။ 

 

“ငါ့ဘ၀ ရပ္တည္ခ်က္က မခုိင္ၿမဲဘူး၊ စိတ္မခ်ရဘူး” ဆိုၿပီး ကိုယ့္ရပ္တည္ခ်က္ေလးကို စြန္႔လိုက္လွ်င္ လည္း ေသျခင္းတရားက အရံသင့္ေစာင့္ေနသည္။ 

 

“ေနာက္ပိုင္းဆိုတာ စိတ္မခ်ရဘူး၊ အခု ရပ္တည္ခ်က္ေလးမွာပဲ တြယ္ကပ္ေနမယ္” ဆိုၿပီး ႏြယ္ႀကိဳးကို ထာ၀ရ ဆုပ္ကိုင္ထား၍လည္း မရျပန္၊ ေကာင္းမႈႏွင့္မေကာင္းမႈဆိုေသာ ၾကြက္ႏွစ္ေကာင္ႏွင့္တူေသာ ကံတရားက တစ္ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ဇီ၀န္ေျခြေနျပန္သည္။ သို႔ရာတြင္ လူသားအေနျဖင့္ စေတာ္ဘယ္ရီ သီးေလးေတာ့ စားခြင့္ႀကံဳ လိုက္သည္။

အကုသိုလ္ ဒီစာကို ဆက္မေရးဘဲ အခန္းျပင္ထြက္လိုက္သည္။မိုးသည္းသည္းနဲ႔ ေလအ၀ွ႕က ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္မို႔ အခန္းထဲ ျပန္၀င္ၿပီး ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ပံုျပင္ေလးကို ဘ၀ထဲ သြင္းၾကည့္ သည္။ 

ေအာက္က ေစာင့္ေနေသာ က်ားႀကီးကိုလည္း ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကိုက္ဘ၀ကို ကိုက္ျဖတ္ေနေသာ ၾကြက္ျဖဴႏွင့္ ၾကြက္မည္းႏွစ္ေကာင္ ကိုလည္း ေတြ႕လိုက္ရသည္။ 

 

“ေအာ္ … သူတို႔ကိုက္ေနတာ ငါ့ဘ၀ႀကိဳးေလး တစ္၀က္က်ိဳးလုပါေပါ့လား” လို႔ ျမည္တမ္းမိလိုက္ပါတယ္

“ပံုျပင္ထဲက စေတာ္ဘယ္ရီသီးေလးက ငါ့ဘ၀ထဲက ဘာေလးမ်ား ျဖစ္ေနမလဲ” ဟု ေတြးၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါ အေျဖမရႏိုင္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ စေတာ္ဘယ္ရီသီးေလးေလာက္သာ အရသာခံခြင့္ရွိေနတဲ့ ဘ၀ေတြမွာ အဓိပၸာယ္မ်ားအတြက္ ဘယ္ေလာက္ တန္ဖိုးရွိေနမလဲ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိခဲ့ေလ သည္။