ပညာအေၾကာင္း စာအေၾကာင္း ေဒါက္တာသန္းထြန္းႏွင့္ အင္တာဗ်ဴး

(ေရွြေက်ာ္ ေတြ့ဆံုေမးျမန္းသည္)

ေရွြေက်ာ္။           ။ပညာေရးကိစၥကို သိခ်င္တာေလးေတြ ေမးခ်င္လို့ပါ။

သန္းထြန္း။         ။ျဖစ္ပါတယ္။ အေျခအေနအရေပါ့။ "ေျပာတိုင္းလည္း မျဖစ္၊ ျဖစ္တိုင္းလည္း မေျပာ" ဆိုတာေတြ​ ေတာ့ ရွိမွာေပါ့။ အေျပာသက္သက္ဆိုရင္လည္း အလကားပဲ။

ေရွြေက်ာ္။           ။အနည္းဆံုး စဉ္းစားစရာေတာ့ ရတာေပါ့ ဆရာျကီးရယ္၊ အလကားေတာ့ မျဖစ္ေလာက္ပါဘူး။

သန္းထြန္း။         ။ငါ မနၱေလးမွာ တစ္ဆယ့္ခုနစ္နွစ္ ေနခဲ့တုန္းက၊ ေန့တိုင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေျခာက္နာရီထက္ မနည္း ထိုင္တယ္၊ ေရာက္တတ္ရာရာ ေဆြးေနြးတယ္။



ေရွြေက်ာ္။           ။အခု၊ ပညာေရးပဲ ေဆြးေနြးပါရေစ။ ေဆြးေနြးတယ္ဆိုတာေတာင္ ျကီးက်ယ္ပါတယ္ ဆရာ။ ဆရာ့ အေတြ့အျကံုနဲ့ဆရာ့ထင္ျမင္ခ်က္ေတြကို ျကားခ်င္တာပါ။

သန္းထြန္း။         ။ပညာေရးနဲ့ပတ္သက္လို့ မင္းစိတ္ထဲမွာ ဘာရွိလဲ၊ အဲဒါကို မင္းအရင္ စေျပာ။

ေရွြေက်ာ္။           ။အထူးအေထြ စဉ္းစားထားတာေတာ့ မရွိပါဘူးဆရာ။ ကြ်န္ေတာ့္ပတ္ဝန္းက်င္က ကေလးေတြ စာကုန္းက်က္ေနတာ ေတြ့ေတာ့၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒီလို အလြတ္က်က္နည္းက အက်ိုးမ်ား မမ်ား ေတာ့ မသိဘူး။ ကေလးေတြ အတြက္ေတာ့ သိပ္ပင္ပန္းမွာပဲ။

သန္းထြန္း။         ။ဒီလိုျဖစ္တာ ကိုယ့္လူတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ငါတို့က အိုလွျပီ၊ စာသင္ေက်ာင္း၊ ေကာလိပ္ ဆိုတာေတြနဲ့ မပတ္သက္နိုင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ ျဖစ္တယ္။ တကယ္ကေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ ငါ့သား သမီးေတြရဲ့သားသမီး၊ ငါ့ေျမး ေတြက ဆယ့္တစ္တန္း၊ ဆယ့္နွစ္တန္း၊ ဆယ့္သံုးတန္းေတြ ေရာက္ေနျကေတာ့၊ သူတို့ျပႆနာဟာ ခုထိ ငါ့ျပႆနာပဲေဟ့ ကေလးေတြက သူမ်ားေရးေပးတဲ့စာကို အလြတ္က်က္ျပီး အတန္းတက္တက္လာခဲ့တာ။

ေရွြေက်ာ္။           ။အေျဖက ဆရာျကီး ေျပာဖူးျပီးသားပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေျပာပါ့မယ္၊ လိုတာရွိရင္ ေထာက္ပါ။ ကြ်န္ ေတာ္တို့ျမန္မာေတြ၊ ဆရာက တပည့္ကို "ေဟ့ေကာင္ ဒီအပိုဒ္ရရင္ ေနာက္တစ္ပိုဒ္ ထပ္က်က္"လို့၊ ေနာက္က တြန္းေပးေန တယ္။ တစ္ပိုဒ္ျပီး တစ္ပိုဒ္ အလြတ္က်က္ရံုပဲ တတ္နိုင္တယ္။ ခြဲစိတ္ပိုင္းျခားျပီး သိဖို့ ဘယ္လြယ္မလဲ။

သန္းထြန္း။         ။ဟုတ္တာေပါ့၊ ဂါထာကို အလြတ္ရလို့ နိဗၺာန္ ေရာက္ေျကာင္းတရားကို သိျပီလို့ ေျပာတာ မျဖစ္ဘူး၊ မတတ္ေသးဘူးေလ။ ေနာက္တစ္မ်ိုး ေျပာရရင္ စာရရံုပဲ၊ လက္ေတြ့ မရွိလို့ ဘာမွ် မျဖစ္ျကဘူး။ စာကို အလြတ္ရရံုနဲ့ အလုပ္မျဖစ္ဘူး။

ေရွြေက်ာ္။           ။ဆရာျကီးကလည္း ေျပာေရာ့မယ္။ ပို့ခ်တာဟာ ရွင္းျပတာ မဟုတ္ဘူးလား။

သန္းထြန္း။         ။ဟုတ္ပါတယ္၊ ငါ့ဝါသနာအတိုင္း ေျပာစရာကို ေဝ့ဝိုက္မေနဘဲ ေျပာတာလည္း မွန္တယ္။ အလြတ္ က်က္တာရဲ့အားနည္းခ်က္ကို သိရဲ့သားနဲ့၊ မေျပာလို့ေတာ့ ျဖစ္မတဲ့လား။ ဒါေပမဲ့ေဟ့၊ တစ္ခါတုန္းက ဒီအလြတ္က်က္တဲ့ စနစ္ကို တို့ ပယ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဘယ္တုန္းကလဲ သိလား။ ဘုန္းေတာ္ျကီးေက်ာင္းပညာေရးကို ဖယ္ျပီး၊ အတန္းေက်ာင္းေတြ စေပၚတဲ့ ၁၈၂၆ ခုနွစ္ေလာက္ကေပါ့။ ဘာသာရပ္တစ္ခုကို သင္ဖို့ သင္ရိုးညွြန္းတမ္းနဲ့ျပ႒ဌာန္းစာအုပ္ကို ေပးထားတယ္။ စာအုပ္ကို သင္ရိုးညွြန္းတမ္းနဲ့ညွိျပီး၊ ဆရာေတြက သင္​တယ္။ အခု ေခတ္စားတဲ့ မွတ္စုက်က္ေျဖ ဆိုတာကို လံုးဝ အားမေပးဘူး။

ေရွြေက်ာ္။           ။ေဖာက္ေမးပါရေစ၊ ဆရာျကီး စာေရးနည္းပညာကို ဘယ္က ရသလဲ။

သန္းထြန္း။         ။ရွင္းလို့။ ဖတ္ပါမ်ားေတာ့ ေရးတတ္လာတယ္။ အက်ယ္ေျပာပါဦး ဆိုရင္လည္း ေျပာမယ္။ တို့ အထက္တန္း(၈ တန္း ၉ တန္း ၁ဝ တန္း)ေရာက္ေတာ့ "တစ္ဆင့္ေျပာ" (Retold)ဆိုတဲ့စာအုပ္ေတြကို အမ်ားျကီးေတြ့ျပီ။ နာမည္ျကီးစာေရးဆရာရဲ့ လူျကိုက္သိပ္မ်ားတဲ့ဝတၳုကို ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား နားလည္ေပမယ့္ အဂၤႅိပ္စာလံုးေတြနဲ့ ေရးေပးထားတယ္။ အခုစာအုပ္ ဖတ္လို့ေကာင္းတယ္ဆိုရင္၊ မူရင္းကို ဆက္ဖတ္ကြယ့္လို့ အျကံေပးထားတယ္။ ဥပမာ - ဆယ္တန္းတုန္းက Charles and Mary Lamb တို့၊ အလြယ္ေရးေပးတဲ့ Tales from Shakespeare တို့ကို ဖတ္ခဲ့ျပီး ယူ နီဗာစီတီ ေရာက္ေတာ့ Cort Olamus ျပဇာတ္မူရင္းကို ဖတ္စာအျဖစ္ ျပ႒ဌာန္းတယ္။ Julius Caesar ျပဇာတ္မူရင္းကို ျပ႒ဌာန္းတယ္။ တစ္ဖက္က Thomas Hardy ရဲ့ဝတၳု​တိုေတြကို ဖတ္ရတယ္။ ဒါနဲ့ ငါလည္း ဝတၳုတိုေရးျကည့္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတယ္။ အလြယ္ဖတ္ဝတၳုစာအုပ္ေတြက အဂၤႅိပ္ေဝါဟာရ ၃ဝဝဝ ေအာက္က စာအုပ္ေတြပါ။ (Basic English က စာလံုး ၈ဝဝ-၁ဝဝဝ ျကားမွာ အက်ံုးဝင္တယ္) စာအုပ္က ဖတ္ေကာင္းတယ္။ စကားေျပာေတြလည္း ပါေတာ့ အတုခိုး ျပီး ေျပာလို့ရတယ္။ ေျပာျဖစ္တယ္။ ေရးခ်င္စိတ္နဲ့ ေရးေတာ့ အသင့္အတင့္ ေရးတတ္ေနျပီ။ စာေမးပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ပုစၦာတစ္ခုကို မိနစ္ ၃ဝ(နာရီဝက္အတြင္း) အခ်ိန္ကိုက္ျပီး ေရးတတ္ေအာင္၊ ပုစၦာေဟာင္းေတြယူျပီး အခ်ိန္ နာရီကိုက္ေအာင္ေရးတဲ့ အက်င့္လည္း လုပ္ရတယ္။ အက်င့္မရေသးရင္ စာေမးပြဲ က်မွာပဲေပါ့။  ဒုတိယကမၻာစစ္နဲ့ျကံုတဲ့ လူေတြကေတာ့ အေခ်ာင္ေအာင္ျကတယ္။ ငါေျပာတာ မယံုရင္ ေမြးသကၠရာဇ္နဲ့တိုက္ျကည့္ပါ။ ၁၉၂ဝ ေလာက္က ေမြးတဲ့ လူဟာ ၁၉၄၈ ဆိုရင္ အသက္ ၂၈ နွစ္၊ အဂၤႅိပ္စာေရးနည္း တတ္ျပီ။ ဒီတသက္မွာမွ ေရးနည္း မတတ္ရင္၊ ဒီလူကို ပညာ ေရးေလာကမွာ ဆက္ျပီး ေတြ့ေနမွာ မဟုတ္ပါ။ ေငြရေပါက္နဲ့တိုးလို့ သူေဌးျကီး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ စာေရးနည္းပညာကို ေတာ့ သူ့တစ္သက္မွာ တတ္မွာ မဟုတ္ပါ။ စာေရးနည္းပညာထဲမွာ ဘာသာျပန္လည္း ပါတယ္။ အဂၤႅိပ္လိုေရးထားတဲ့ စာအုပ္ေကာင္းတစ္အုပ္ကို ဖတ္ရဖူးရင္၊ အဲဒီစာအုပ္ကို ျမန္မာလို ျပန္ခ်င္စိတ္ မေပါက္ဘူးလား။ အဲဒါရဲ့ေျပာင္းျပန္၊ ျမန္ မာစာအုပ္ေကာင္းကို အဂၤႅိပ္လို မျပန္ခ်င္ဘူးလား။ အဲဒီစိတ္မ်ိုး မ်ားမ်ားထားနိုင္ရင္ အဂၤႅိပ္လိုေရာ၊ ျမန္မာလိုပါ ေရးတတ္တဲ့ စာေရးဆရာ ျဖစ္မယ္။ စာေရးတဲ့ေက်းဇူး ေနာက္တစ္ခုက၊ သိတဲ့အဂၤႅိပ္ေဝါဟာရ တိုးတိုးလာမယ္။ စာအုပ္ေကာင္းတစ္ခုကို ဘာသာျပန္ထားတာ ျဖစ္လို့ ပံုနွိပ္ေပးမယ့္လူ ရွာျပီး ပံုနွိပ္ပါ။ ပံုနွိပ္ေပးမယ့္လူ မေပၚေသးရင္၊ သည္းခံျပီး ေစာင့္​ရေပမယ့္ ေစာင့္ရက်ိုးနပ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပံုနွိပ္ဖို့ ေနာက္ထားျပီး ေရးျမဲဆက္ေရးေနရင္ တစ္ေန့အက်ိုး ခံစားခြင့္ ရမွာ အမွန္ပါ။ ကိုယ္ေရးတဲ့စာဟာ ပံုနွိပ္စာအုပ္ ျဖစ္သြားျပီဆိုတိုင္းလည္း ေငြဝင္ျပီလို့ မဆိုနိုင္ပါ။ ဆက္လုပ္လို့ သာ အားေပးရတယ္။ ေငြမရလည္း တျခားအက်ိုးခံစားခြင့္ ရွိပါတယ္။ ဘာသာရပ္တစ္ခုကို စာအုပ္ေရးနိုင္တဲ့အထိ တတ္ တယ္ဆိုတာ၊ နည္းတဲ့အဆင့္ မဟုတ္ဘူး။ ျပီးေတာ့ သုေတသနလုပ္ရင္ သူမ်ား မသိတာကို ကိုယ္က သိျပီဆိုရင္ စာနဲ့ေရး ျပီးမွတ္တမ္းတင္ရတယ္။ အဲဒါ မလုပ္မေနရ၊ လုပ္ရတဲ့ကိစၥတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။

ေရွြေက်ာ္။           ။မွတ္စုအေျကာင္းကို ဆက္ေျပာပါဦး ဆရာျကီး။

သန္းထြန္း။         ။ေျပာပါ့မယ္။ ဒီလို သိပ္စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းတဲ့ကိစၥဟာ၊ ဘယ္က စသလဲလို့ရွာေတာ့ ငါတို့သား ဆရာဝန္ ျဖစ္ေစ့မယ္၊ အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္ေစ့မယ္ဆိုတဲ့ မိဘေတြရဲ့လြဲမွားတဲ့ဆနၵက စပါတယ္။ ကေလးက မိဘအလိုကို လိုက္ျပီး ဆရာဝန္ ျဖစ္လာေတာ့၊ ေဆးကုတာ စိတ္မပါဘူး ဆိုျပီး စာေရး၊ ကဗ်ာစပ္ လုပ္လာျကတာ ေတြ့ဖူးျကမွာပါ။ အကဲအပို မေျပာပါ။ တစတည္း ေကာက္ကိုင္ျပီး "အဲဒါေျကာင့္" လို့ ေျပာရင္လည္း မမွန္ပါ။ ဒုတိယကမၻာစစ္ျကီးျပီးစက ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေရး(rehabilitation) နဲ့ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ေရး (reconstruction) အတြက္ မလုပ္မျဖစ္လို့ လုပ္ရတဲ့စီမံကိန္းေတြမွာ၊ ပညာေရးက ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေရး လက္ေအာက္ကို ေရာက္လာတယ္။ စစ္မျဖစ္ခင္က အိုင္ေအ ေအာင္ျပီးတဲ့လူကို ဘီေအ ဝင္ေျဖခြင့္ေပးတယ္၊ ငါလည္း ပါတယ္။ ဘီေအ ေအာင္တယ္။ ဘီေအ ဂုဏ္ထူးဆက္​ ေျဖ၊ အမ္ေအဆက္ေျဖ၊ ဘီအယ္ဆက္ေျဖနဲ့ ၁၉၄၈ က ၁၉၅၂ ဆိုရင္ B.A.,B.A.(Hons), M.A., B.L. ျဖစ္ေနျပီ၊ လြယ္ သားပဲလို့ ေျပာရမလား၊ ကံေကာင္းတယ္လို့ ေျပာရမလား၊ စာေမးပြဲေစာင့္(ျကီးျကပ္)​သူေတြ (invigilators) က စာေမးပြဲ ခိုးခ်တာကို မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာလည္း၊ အေျကာင္းရင္းတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္မျဖစ္ခင္ကနဲ့ မတူဘူး။ စည္းကမ္း သိပ္ေလ်ာ့သြားျပီ။ သခၤ࿿်ာဘာသာ ေျဖတဲ့အခါ၊ ေမးခြန္းကို ျကီးျကပ္သူက ယူျပီး အျပင္ကို ေပးလိုက္တယ္။ အျပင္က တြက္ေပးျပီး ျပန္သြင္းေပးျပန္တယ္။ ဒါေတြဟာ စစ္မျဖစ္မီက ဘယ္လိုမွ သည္းမခံတဲ့ကိစၥေတြဟာ၊ အခု စစ္ျကီးျပီးတဲ့ အခါ ျဖစ္လာတယ္။ စာေျဖသူေတြက အရင္ကလို ေက်ာင္းသားစစ္စစ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ စစ္အတြင္းမွာ အလုပ္မ်ိုးစံု လုပ္ခဲ့ျပီး၊ အခုတကၠသိုလ္ဘြဲ့တစ္ခု အေခ်ာင္ရတုန္း ယူလိုက္ဦးမယ္ဆိုတဲ့စိတ္ထား ရွိတယ္။ ပညာပိုင္းဆိုင္ရာ တာဝန္ရွိ တဲ့ပုဂၢိုလ္ေတြကလည္း၊ စစ္အတြင္း ပညာမသင္ရတာကို သနားျပီး၊ ညွာတာရမယ္လို့ သေဘာထားျကတယ္။ တစ္ဖက္က စာေမးပြဲ က်ိန္းေသေအာင္ေစရမယ္ ဆိုျပီး က်ူရွင္(tuition)ေတြ ေပၚလာတယ္။ ဒီေမးခြန္းမ်ိုး ေမးမွာပဲ ဆိုျပီး၊ ေမးခြန္း ကို ျကံဆတယ္။ ဒီလိုေျဖရင္ က်ိန္းေသေအာင္မယ္ဆိုျပီး အေျဖကို ေရးေပးျပီး အလြတ္က်က္ျကတယ္။ က်က္ခ်ိန္မရွိလို့ ဆိုျပီး ခိုးခ်တယ္။ စာေမးပြဲအေစာင့္ကို လာဘ္ထိုးျပီး မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခိုင္း​တယ္။ စာေမးပြဲခန္းထဲကို တိတ္တ ဆိတ္ဝင္ျပီး ထိုင္ခံုေပၚမွာ၊ နံရံ​မွာ အေျဖေတြ ေရးထားတယ္။ အဲဒီလို မသမာတဲ့အလုပ္ကို လုပ္တဲ့သူေတြကို ေခါင္းရြက္ ဗန္းနဲ့ေဈးသည္ေတြက ကြမ္းယာ၊ ေဆးလိပ္ မီးျခစ္နဲ့ေရသန့္ ေရာင္းျကလို့၊ ညဘက္ စာေမးပြဲအခန္းေရွ့ေတြမွာ ေဈးတန္း ကေလးလို စည္ကားလာတယ္။ ေနာက္ဆံုး လူငွားနဲ့ေျဖတဲ့အထိ ျဖစ္လာျကတယ္။ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲမွာလည္း ေအာင္ မွတ္အစုစု ဘယ္ေလာက္ရမွ ဆရာဝန္လိုင္းရမယ္။ ဘယ္ေလာက္ဆိုမွ အင္ဂ်င္နီယာ။ ေအာင္ရံုေလာက္ ရတယ္ဆိုရင္ သမိုင္း(ေမဂ်ာ)ေပါ့ ဆိုတာမ်ိုး ျဖစ္လာလို့၊ သမိုင္းမွာ လူေတာ္ေတြ ေရာက္မလာျကေတာ့ပါ။ အဲဒီလို၊ တစ္ခုနဲ့တစ္ခု ဆက္ သြယ္ျပီး အမွားတစ္ခုက အမွားတစ္ရာ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဘြဲ့ရသူေတြ အဆမတန္ မ်ားလာတာကိုပဲ ျကည့္ျကပါေတာ့လို့၊ ေျဖေျဖေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ေျပာရမလို ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ သိပ္အေရးပါတဲ့ အမွားတစ္ခုက၊ အဂၤႅိပ္လိုသင္ (English Medium of Instruction) ဆိုတာက၊ ျမန္မာလို သင္ခိုင္းတယ္။ ျမန္မာလိုသင္ေနတာ အနွစ္သံုးဆယ္ျကာ ေတာ့ အဂၤႅိပ္လို ျပန္သင္လို့ ခိုင္းျပ္တယ္။ အဲဒီမွာ ပထမေျပာင္းတုန္းက၊ ျမန္မာလို ဖတ္စာအုပ္ မရွိ၊ ဒုတိယအျကိမ္ ေျပာင္းတဲ့အခါ အဂၤႅိပ္လို သင္နိုင္သူ မရွိ၊ ရွိျပန္ေတာ့လည္း ေက်ာင္းသားက နားမလည္ ျဖစ္ျပန္တယ္။ တျခား ဘာသာ ရပ္ေတြကို ေကာင္းေကာင္း မသိလို့ မေျပာတတ္ပါ။ သမိုင္းကိုေတာ့ သိတယ္။ ဥပစာတန္းအတြက္ သမိုင္းစာအုပ္တစ္အုပ္ ကို ငါ ျမန္မာျပန္တယ္။ ျမန္မာဘာသာျပန္ျပီး အဲဒီစာအုပ္အျပင္ ေနာက္တစ္အုပ္ မရွိေတာ့ပါ။ ဂုဏ္ထူးတန္းဆိုရင္ သမိုင္းစာအုပ္ အေရအတြက္ ရာနဲ့ခ်ီျပီး ဖတ္ရေတာ့မယ္။ ျမန္မာလို ေရးထားတာ တစ္အုပ္ပဲ ရွိတယ္ဆိုလို့၊ ဘယ္မွာ ဟန္ က်နိုင္ပါေတာ့မလဲလို့၊ ေတြးနိုင္ ေျပာနိုင္ အျပစ္တင္နိုင္စရာ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းသားကလည္း တကၠသိုလ္ ဝင္ခြင့္ေလွ်ာက္လွြာ တင္ခ်ိန္ကပဲ ဘြဲ့ဝတ္စံုနဲ့ဘြဲ့နွင္းသဘင္ေရွ့မွာ ဓာတ္ပံုရိုက္ျပီးျကပါျပီ။

တစ္ဖက္က ျကည့္ျပန္ရင္လည္း သင္ခန္းစာကို အေလးအနက္ထားျပီး ဆရာေတြကလည္း သင္မေပးျကေတာ့ပါ။ သူတို့ လည္း က်ူရွင္ဆရာ ဝိုင္းဆရာေတြ လုပ္ျပီး၊ အျပင္ဝင္ေငြ ရွာျကရတယ္။ ဘယ္ပညာျဖစ္ျဖစ္ သူ့အထိုက္အေလ်ာက္ အသံုးက်တာကို ျပင္ျပီး ေဆးပညာမွ ဟန္တယ္လို့ ဆနၵေတြ ျပင္းျပလာလို့ မလိုလားအပ္တဲ့ဒုကၡေတြ ကြင္းဆက္ေပၚ​ ေပါက္လာရတာ ျဖစ္တယ္။ ကဲ ဘာေမးဦးမလဲ။

ေရွြေက်ာ္။           ။ေျပာတာေတြ မ်ားလြန္း ျမန္လြန္းလို့ ကြ်န္ေတာ္ အကုန္လိုက္ျပီး မွတ္မရလို့၊ ဆရာပဲ ဒါေတြ ေရးေပး ပါဗ်ာ။

ဇန္နဝါရီ၊ ၂ဝဝ၃။

ေထြေထြ​ရာရာျမန္မာသမိုင္းစာအုပ္၊ နွာ ၂၂၄-၂၃ဝ ထိ။