ေဘာလုံးကိုတင္သြင္းလာသူ ဆာေဂ်ာ့စေကာ့ (ေခၚ) ေရႊ႐ုိးကို ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ရွာေဖြျခင္း

ေဘာလုံးမွ ေဘာလုံးရယ္လို႔ တစ္ႏိုင္ငံလုံး ခေရဇီျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ျမန္မာေတြကို ေဘာလုံးနဲ႔ စတင္မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သူ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ေဘာလုံး(ကစားနည္း)ကို တင္သြင္းလာသူ ျဗိတိသွ်အင္ပါယာ ကိုလိုနီယႏၲရားရဲ႕ ဗ်ဴ႐ုိကရက္မွ စာေရးဆရာျဖစ္သြားသူ ျမန္မာအမည္ ေရႊ႐ုိးအမည္ခံ ဆာေဂ်ာ့စေကာ့ကို ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေျခရာခံၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။ စေကာ့(၂၅-၁၂-၁၈၅၁ မွ ၄--၁၉၃၅)ဟာ စေကာ့ဂ်ာနယ္လစ္၊ ေက်ာင္းဆရာ၊ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕အုပ္ခ်ဳပ္ေရးသမားျဖစ္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံကို ေဘာလုံးကစားနည္း တင္သြင္းလာသူ ျမန္မာေတြကို ေဘာလုံး႐ူးေစသူ တရားခံပါ။ လန္ဒန္စတန္းဒပ္အတြက္ မေလးသတင္းယူရာမွ ရန္ကုန္ကေန သတင္းပို႔ရၿပီး မႏၲေလးတို႔ ဘာတို႔သြားကာ London daily news နဲ႔ St. James gazette တို႔အတြက္ သတင္းေရးၿပီး ၁၈၈၂ ခုႏွစ္အထိျမန္မာျပည္မွာ ရွိေနတယ္။ ထိုကာလအတြင္း စိန္႔ဂြၽန္းေကာလိပ္မွာ ေက်ာင္းဆရာ၊ (ေက်ာင္းအုပ္လည္း ခဏျဖစ္ေသး) လုပ္တယ္။ ၁၈၈၄ ခုႏွစ္မွာ အခ်ိန္ျပည့္ သတင္းေထာက္လုပ္ၿပီး Evening Standard အတြက္ ျပင္သစ္ေတြ တုံကင္း (ေျမာက္ဗီယက္နမ္)မွာ နယ္ခ်ဲ႕တာေတြေရးတယ္။ အဲမွာ ကိုယ္ေတြ႕မွတ္တမ္း၊ စာရြက္စာတမ္း၊ လက္ေရးေတြ စုေဆာင္းမိၿပီး ကိန္းဘရစ္ တက္ကၠသိုလ္ စာၾကည့္တိုက္မွာ ထင္ရွားလာတယ္။ အထက္ျမန္မာျပည္ကို အဂၤလိပ္တို႔ သိမ္းလိုက္ေတာ့ ကိုလိုနီအရပ္ဘက္အုပ္ခ်ဳပ္မႈယႏၲရားရဲ႕ အျမဳေတျဖစ္လာမယ့္ ဘားမားေကာ္မရွင္မွာ ပါ၀င္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚခံရတယ္။ ၁၈၈၆ ခုႏွစ္မွာျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာၿပီး အေစာပိုင္းမႏၲေလး၊ မိတီၳလာ၊ လႈိင္းတက္တို႔ မွာ တာ၀န္က်ကာ လက္ေထာက္ေကာ္မရွင္နာျဖစ္ၿပီး ၁၉၀၁ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာမွာ ဆာဘြဲ႕ရတယ္။အထူးသျဖင့္ ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ရွမ္းျပည္နယ္မွာ သြပ္သြင္းခဲ့သူျဖစ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာင္ႀကီးမွာ တာ၀န္က်တယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္က အခုဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းျဖစ္ေနတဲ့ ယခင္ “စေကာ့ေစ်း”ဆိုတာဟာ ဆာေဂ်ာ့စေကာ့ကို ဂုဏ္ျပဳမွည့္ေခၚခဲ့တာလို႔ အခ်ဳိ႕က မွားယြင္းေရးသာခဲ့ၾကေပမယ့္ မဟုတ္ပါဘူး။ ထိုစဥ္က ရန္ကုန္ျမဴနီစီပယ္မင္းႀကီး ေဂဗင္စေကာ့( ၁၉၂၂ ခုႏွစ္မွ ၁၉၃၀ ခုႏွစ္အထိ ေကာ္မရွင္နာ)ကို အစြဲျပဳမွည့္ ေခၚခဲ့တာပါ။ သို႔ေပမဲ့ စေကာ့ရဲ႕ လမ္းမေတာ္ ထ(၁)ေက်ာင္းၾကီးကေတာ့ ရန္ကုန္သမိုင္း၀င္ အေမြအႏွစ္စာရင္း၀င္ေနခဲ့ပါၿပီ။ 

ၿဗိတိသွ်ဗ်ဴ႐ုိကရက္ ေဂ်ာ့စေကာ့ကို ၁၈၅၁ ခုႏွစ္က စေကာ့တလန္မွာေမြးၿပီး ၀ိတိုရိယေခတ္ နယ္ေျမသစ္ ရွာေဖြနယ္ခ်ဲ႕သြားလာသူ လူစြန္႔စား၊ စစ္သတင္းေထာက္၊ ဓာတ္ပုံဆရာ၊ ေဘာလုံးအားကစားသမားျဖစ္လာတယ္။ ကြၽဲေကာသီးစတိုင္ ဦးထုပ္ၾကီးေဆာင္းတဲ့ စေကာ့ဟာ ေမြးရာပါ နယ္ခ်ဲ႕သမားပဲ။ သူက ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ကို အထက္ျမန္မာျပည္မွာ သြတ္သြင္းရာမွာ ဇာတ္လိုက္ပါ။ ဒီလူေကာင္ေသးေသး ခရစ္ယာန္စာေဟာ ဆရာရဲ႕သားဟာ ရပ္ခ်္ေခၚ “ျဗိတိသွ်-အိႏၵိယ” တိုက္ငယ္ရဲ႕ လက္နက္ကိုင္ထားတဲ့ နယ္ခ်ဲ႕ကိုယ္စားလွယ္သ႐ုပ္ထက္ ဘာမွမပိုခဲ့ဘူး။ စေကာ့ရဲ႕ အလုပ္တာ၀န္ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကေတာ့ တ႐ုတ္နဲ႔နယ္နိမိတ္ခ်င္း ထိစပ္ေနတဲ့ ေတာင္တန္းေဒသနယ္ျခားတစ္လႊား ဥပေဒမဲ့ေရွ႕တန္း နယ္ေျမေတြကို ျဖန္႔ၾကက္ တိုင္းထြာေျမပုံထုတ္ဖို႔ပါ။ ၿဗိတိသွ်-အိႏၵိယ အင္ပါယာရဲ႕ အေရွ႕ဖ်ားဆုံး ကုန္းေျမနယ္နိ မိတ္မ်ဥ္းကို “စေကာ့လိုင္း”လို႔ေတာင္ ေခၚခဲ့ၾကတာ။ ဒါေပမဲ့ သူက အင္ပါရာ ဂိုးတိုင္ေတြကို တျခားနည္းနဲ႔လည္း အက်ယ္ခ်ဲ႕ခဲ့သူပါ။ ေဘာလုံးနဲ႔လည္း နယ္ခ်ဲ႕ခဲ့သူပါ။ ဒီေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ နံပါတ္တစ္ အမ်ဳိးသားအားကစားျဖစ္ေနတဲ့ “ေဘာလုံး” ကို သူက ပထမဆုံး စတင္တင္သြင္း မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တာပါ။ စေကာ့က မွတ္ခ်က္ျပဳ ေရးသားခဲ့ရာမွာ ျမဴးထူးေသာင္းက်န္းလွတဲ့ ဗမာေတြက ေဘာလုံးကို ခ်စ္သတဲ့။ ဘာေၾကာင့္ဆို ေဘာလုံးက ဖိုက္တင္ကစားနည္းမို႔တဲ့။ သူ႔ ဒိုင္ယာရီေတြကို ဖတ္ရင္ေတာ့ စေကာ့ဟာ ၀ိတိုရိယေခတ္ လူစြန္႔စားနယ္ခ်ဲ႕သမား လူရမ္းကားပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒါက တစ္၀က္သာမွန္မယ္။ သူက ရွာေဖြစြန္႔စား ဓာတ္ပုံသမား၊ ပါရမီရွင္နဲ႔ လုပ္အားႏႈန္းေကာင္းတဲ့ စာေရးဆရာပါ။ သူ႔အေကာင္းဆုံးလက္ရာ “ဗမာ” The Burman (1882) ဟာ ဒီေန႔အထိ ပုံႏွိပ္ေရာင္းခ်ေနရဆဲ ျမန္မာအေၾကာင္းဆို အရာရာၿပိဳင္ဘက္မရွိ ေျပာေရးဆိုခြင့္ အာဏာပိုင္သဖြယ္ပဲ။ နားထြင္းေလ့ကေန ဆင္ျဖဴေတာ္ေတြအေၾကာင္းအထိ ပါ၀င္တယ္။ ၁၈၇၀ ခုႏွစ္မ်ားမွာ စေကာ့ေရာက္လာတဲ့အခါ ရန္ကုန္ဟာ ကမၻာ့အလုပ္အ႐ႈပ္ဆုံး ဆန္စပါးတင္ပို႔ ဆိပ္ကမ္းႀကီးပါ။ ၿဗိတိသွ်လက္ေအာက္မွ ဧရာ၀တီျမစ္၀ကြၽန္းေပၚကို ဆန္အိုးႀကီးျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီးေနာက္ ထိုစဥ္က ျမန္မာဟာ ကမၻာ့ဆန္စပါးတင္ပို႔မႈ နံပါတ္၀မ္း အိတ္စ္ပိုတာပါ။ ျမစ္၀ကြၽန္းေပၚတစ္လႊား မီးခိုေခါင္းတိုင္ တလူလူက ႀကိတ္ၿပီး ဆန္ေတြဟာ ေလွေတြနဲ႔ ရန္ကုန္ကိုေရာက္လာၿပီး ဥေရာပသြား မီးသေဘၤာႀကီးေတြနဲ႔ စူးအက္တူးေျမာင္းကို ျဖတ္ေက်ာ္တင္ပို႔ခဲ့ၾကတယ္။

႐ုပ္ေခ်ာတဲ့စေကာ့ရဲ႕ အရပ္က ငါးေပထက္ အမ်ားႀကီး ထပ္မပိုပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လမ္းေပၚက ဖိုက္တာလူမိုက္ေဘာ္ဒီနဲ႔ အညိဳ ေရာင္မ်က္လုံးေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ၀ိတိုရိယ အင္ပါယာအတြက္ ေမြးလာသူလိုပဲ။ “သူက ေကာင္းေကာင္းစားတယ္။ က်န္းမာေရးေကာင္းတယ္။ အားကစားလိုက္စားသူပီပီ ေလ့က်င့္ခန္းမွန္မွန္လုပ္တယ္”လို႔ သူ႔ တတိယ ဇနီးနဲ႔ ဘိုင္အိုဂရပ္ဖီေရးသူ ဂ်ရယ္ဒင္း မစ္တန္ကေရးတယ္။ စေကာ့ဟာ အားကစား နဲ႔ပတ္သက္လို႔ စက္ဘီး၊ နပန္း၊ ေသနတ္ပစ္၊ ခရစ္ကက္၊ ေလွေလွာ္၊ ေရကူးနဲ႔ အဓိကက ေဘာလုံးကို အႏွစ္သက္ဆုံးပါ။ စေကာ့ဟာ သူ႔အေဖ စာေဟာဆရာလုပ္ရာ ေဒယာဆီမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့တယ္။ ဖခင္ေသေတာ့ စေကာ့က ကိုးႏွစ္သားပဲ ရွိေသးတာ။ မိခင္က သူ႔အစ္ကို ေဖာဆစ္နဲ႔ သူ႔ကို စတြတ္ဂတ္မွာပညာသင္ေစဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့တယ္။ သူတို႔ေတြ ဂ်ာမန္မွာေက်ာင္းျပန္တက္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၾသစၾတီးယားနဲ႔ ပရပ္ရွားစစ္ေၾကာင့္ အဂၤလန္ကို ျပန္ေျပးလာရတယ္။ ၁၈၆၆ မွာေတာ့ စေကာ့ဟာ သူေျပာတတ္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားစကား ၁၇ ခုအနက္ တစ္ခုကို မႊတ္ေနၿပီ။ အေမ့ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ေဖာဆစ္က ကိန္းဘရစ္၀င္ခြင့္ရၿပီး စေကာ့က ေအာက္စဖို႔ဒ္ ေရာက္တယ္။ အေမကမြဲေတာ့ ေက်ာက္မီးေသြးလုပ္ငန္းလုပ္တဲ့ ေဆြမ်ဳိးေတြက ကူၾကပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အေမနဲ႔ အစ္ကို႔ကို ေထာက္ပံ႔ဖို႔အတြက္ စေကာ့ကေက်ာင္းထြက္ၿပီး အလုပ္ရွာရတယ္။ စေကာ့ရဲ့ ပထမဆုံးအေရွ႕အာရွအေတြ႔အၾကဳံကေတာ့ လန္ဒန္စတန္းဒပ္သတင္းစာအတြက္ စစ္သတင္းေထာက္အျဖစ္နဲ႔ပါ။ ၁၈၇၅ ခုႏွစ္မွာ ၿဗိတိသွ်စုံစမ္းေရးအဖြဲ႕နဲ႔အတူ မေလးျပည္နယ္ ပီရတ္ကို ေရာက္တယ္။မေလးေစာ္ဘြားရဲ႕ လူယုံေတာ္က မ်က္ႏွာျဖဴတစ္ဦးကို သတ္လို႔ပါ။ စေကာ့ဟာ စတန္းဒပ္နဲ႔အတူ ဂ်ာနယ္လစ္ကေလာင္စြမ္းကို ေကာင္းေကာင္းျပခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ကို စေကာ့ေရာက္လာတာကေတာ့ မစ္ရွင္ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္နဲ႔ပါ။ စိန္႔ဂြၽန္းေကာလိပ္မွာ ဆရာလုပ္ရင္းနဲ႔ ဂ်ာနယ္လစ္အျဖစ္ အပို၀င္ေငြလည္းရွာရင္းပါ။ သူကျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကို ကိုယ္တိုင္ ၀င္စားေလ့လာတယ္။ ပါရမီထူးသူ စေကာ့က မၾကာမီမွာ ျမန္မာစကားကို မႊတ္ေနေအာင္ ေျပာတတ္သြားၿပီ။ အျခားမ်က္ႏွာျဖဴေတြနဲ႔ မတူဘဲ သူက ဆီျပန္ အငန္ အစပ္ကဲတဲ့ ျမန္မာ ထမင္းဟင္းေတြကို ခုံမင္တယ္။ ဇြန္းခက္ရင္း မပါဘဲ ဗမာေတြစားသလို လက္နဲ႔နယ္ဖတ္ၿပီး ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေလြးတယ္။ မၾကာခဏဆိုသလို လုံခ်ည္ေတြဘာေတြ ၀တ္လိုက္ေသးေတာ့ ဘို႐ူးေတြရွက္စရာပါ။ အားကစားမ်ဳိးစုံကြၽမ္းသူ စေကာ့ဟာ ရန္ကုန္ကန္ေတာ္ႀကီးမွာ ေလွၿပိဳင္ပြဲတစ္ခု ၁၈၈၁ ခုႏွစ္က ေဆာ္ၾသခဲ့ေသးၿပီး လူ ၁၀၀၀၀ ေက်ာ္လာရာ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္က ရန္ကုန္သားနဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္သားတို႔ ျမင္းပြဲအၿပီးမွာ အစည္ဆုံးပဲတဲ့။ ေလွနဲ႔ျမင္းထက္ စေကာ့လုပ္ရပ္မွာ အေအာင္ျမင္ဆုံးကေတာ့ ဗမာေတြကို ေဘာလုံးဇာတ္သြင္းလိုက္ျခင္းပါ။ ဒီေန႔ ကမၻာ့ေဘာလုံးမွာဆရာက်ၿပီး ဖီဖာမွာ အျမဲတမ္းတစ္ခုံစာေပးရတဲ့ ေဘာလုံးဘိုးေအ အဂၤလိပ္ေဘာလုံးအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ “အက္ဖ္ေအ” ဆိုတာႀကီးေတာင္မွ ၁၈၆၃ ခုႏွစ္ကမွ စတင္ဖြဲ႔စည္းခဲ့ရရွာတာပါ။ အက္ဖ္ေအေထာင္ၿပီး မၾကာခင္မွာ ဗမာေတြက ေဘာလုံးကန္ေနၿပီ။

ၿဗိတိသွ်သံလမ္းအင္ဂ်င္နီယာေတြက အာဂ်င္တီးနားကို ေဘာလုံးသယ္သြားတယ္။စေကာ့ခ်ည္မွ်င္နဲ႔ အထည္လုပ္သားေတြက ဆြီဒင္ေတြကို ေဘာလုံးကန္နည္း သင္ေပးတယ္။ ႐ုရွားေတြက အဂၤလိပ္ ၀ါဂြမ္းစက္႐ုံ မန္ေနဂ်ာေတြထံက ေဘာလုံးပညာသင္ယူတယ္။ ၁၈၇၈ ခုႏွစ္ရဲ႕ အခုလိုေက်ာင္းဖြင့္စ ဇြန္မိုးေရထဲမွာေပါ့။ စိန္႔ဂြၽန္းေကာလိပ္ေနာက္က ကႀကိဳးကေၾကာင္ကြင္းထဲကို စေကာ့နဲ႔ အူေၾကာင္အထူးအဆန္းျဖစ္ေနသူ တပည့္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူ လွမ္း၀င္လာခဲ့ျပီ။ ညေနေစာင္း ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ မိုးျပာေရာင္ေကာင္းကင္ထဲကို ေဘာလုံးတစ္လုံး ကန္တင္လိုက္ျခင္းျဖင့္ ဗမာ့ေဘာလုံးသမိုင္းသစ္တစ္ခုကို စတင္ေမြးဖြားလိုက္ပါျပီ။ ပထမဆုံး တရား၀င္ေဘာလုံးပြဲကေတာ့ ၁၈၇၉ ခုႏွစ္က စိန္႔ဂြၽန္းေကာလိပ္ကြင္းမွာ ကစားခဲ့ၿပီး စိန္႔ဂြၽန္းအသင္းမွာ စေကာ့က ကက္ပတိန္ပါ။ ျပိဳင္ဘက္အသင္းကေတာ့ ေတာင္ပိုင္းဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕ ေမာ္လၿမိဳင္က အသင္းပါ။ အဲဒီေဘာပြဲသတင္းကို စင္ကာပူ ဖရီးပရက္စ္ သတင္းစာမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ေဘာလုံးပြဲေတြဟာ ရန္ကုန္သာမက ကိုလိုနီလက္ေအာက္ခံေအာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံတစ္လႊား လူႀကိဳက္မ်ားလာတယ္။ ျခင္းလုံးကြၽမ္းတဲ့ ဗမာေတြဟာ စေကာ့တင္သြင္းလာတဲ့ ေဘာလုံးကိုေအးေဆးပါ။ စိန္႔ဂြၽန္းေကာလိပ္ကေတာ့ အခုထိရွိေသးေပမယ့္ အုတ္နီေရာင္နီၾကင္ၾကင္နဲ႔ လမ္းမေတာ္ (အထက-၁) နာမည္နဲ႔ပါ။ စေကာ့ေခတ္က မူလကြၽန္းေက်ာင္းႀကီးကေတာ့ ၁၉၂၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ အသစ္ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ထားပါျပီ။ ၿဗိတိသွ်တို႔အဖို႔ေတာ့ ေဘာလုံးဆိုတာ “သန္႔ရွင္းမွ်တစြာ ကစားျခင္း” နဲ႔ စည္းမ်ဥ္းလိုက္နာေရး၊ အာဏာပိုင္ေတြကို ေလးစားေၾကာက္ရြံ႕ေရး အိုင္ဒီယာေတြကို ျဖန္႔ေ၀ေရး နည္းလမ္းတစ္ခုပါ။ ထိုေခတ္ဗမာေတြအဖို႔ ေတာ့ ကိုလိုနီအရွင္သခင္ မ်က္ႏွာျဖဴေတြကို သူတို႔တုတ္နဲ႔ သူတို႔ကိုျပန္႐ုိက္ေရးနည္းလမ္း သို႔မဟုတ္ သူတို႔ယူလာတဲ့ ေဘာလုံးကစားနဲ႔ ကြင္းျပင္မွာေၾကာက္ရသူေတြကို ကြင္းထဲမွာ အာခံတုံ႔ျပန္ အႏိုင္ယူအကဲစမ္းေရး နည္းလမ္းသစ္တစ္ခုပါ။ ရန္ကုန္မွာ ကြၽန္ဗမာေတြနဲ႔ သခင္မ်က္ႏွာျဖဴေတြရဲ႕ အႀကိတ္အနယ္ ေဘာလုံးပြဲေတြ မ်ားလာၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ ဗမာအသင္းေတြကို “ပုဆိုး၀တ္မ်ား” အသင္းလို႔ ေခၚလာၾကၿပီး မ်က္ႏွာျဖဴေတြကို “ေဘာင္းဘီ၀တ္မ်ား” အသင္းေတြလို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဂ်င္မခါနာကလပ္အသင္း နာမည္ႀကီးတယ္။ အေစာပိုင္းပြဲေတြမွာ အဂၤလိပ္ေတြကသာၿပီး ဗမာေတြက ႀကိဳးစားၾကတယ္။ ထိုစဥ္ ၿဗိတိသွ် ျမန္မာျပည္မွာ အေတာ္ဆုံး ဂိုးသမားလို႔ဆိုရမယ့္ ဂ်က္ဖရီေမာရစ္ဆင္က ပြဲမတိုင္ခင္ ၀မ္းေလွ်ာေနပါေလေရာ။ သူ႔ေနရာ ၀င္ဖမ္းရတဲ့သူက ကဂ်ီကေၾကာင္ အခုတစ္မ်ဳိးေတာ္ၾကာတမ်ဳိး အက္ဖ္ေအရဲ႕စည္းမ်ဥ္းေတြကို ၀ါးတားတားနဲ႔။ သူတို႔ ဂိုးသမားလက္သစ္က ဗမာေတြကန္တဲ့ ဂိုးဘားတန္းေက်ာ္လာတဲ့ အလုံးေတြခ်ည္းသာ ဖမ္းဖို႔ႀကိဳးစားေနပါလားလို႔ ၿဗိတိသွ်ေတြ သိသြားခ်ိန္မွာ ဗမာေတြက ႏွစ္ဂိုးသြင္းၿပီးသြားၿပီခင္ဗ်။ ကြင္းရဲ႕အျခားတစ္ဖက္မွာေတာ့ ေပါ့ပါးဖ်တ္လတ္ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာလွတဲ့ ဗမာဂိုးသမား ဟယ္ရီဖိုးမင္းက လာသမွ်အလုံးေတြကို ကာကြယ္လို႔ မ်က္ႏွာျဖဴ ဂိုးတစ္ဂိုးသာ ခြင့္ျပဳထားေပတယ္။ ပြဲၿပီးရလဒ္က “ပုဆိုး၀တ္ ၂ ဂိုး- ေဘာင္းဘီ၀တ္ ၁ ဂိုး” ပါတဲ့။