ယခုရက္ပိုင္းအတြင္း ဘယ္ကိုမွ စာေရးသူမသြားျဖစ္ပါ။ သြားေနလာေနက် ေကာင္းစံဟိန္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကိုပင္ မွန္မွန္ မေရာက္ျဖစ္။ အိမ္ထဲတြင္ေအာင္းၿပီး စာရင္းသြင္းရန္ရွိသည့္ စာအုပ္ပံုကိုရွင္းေနမိသည္။ စုခဲ့ေဆာင္းခဲ့ရသည့္ စာအုပ္မ်ားအနက္ အသံုးတည့္မည့္စာ အုပ္အခ်ိဳ႕ကို စာအုပ္စင္ေပၚတင္ၿပီး အခ်ိဳ႕ကို စာၾကည့္တိုက္မ်ားသို႔လွဴရန္၊ အခ်ိဳ႕ကို ေသတၱာ ထဲတြင္ထည့္သိမ္းရန္ ဆံုးျဖတ္ထားမိသည္။ စာအုပ္ပံုရွင္းရင္းဖြရင္းက စာအုပ္ေကာင္း၊ စာအုပ္ေဟာင္းေလးမ်ား ျပန္ေတြ႕မိေတာ့ လက္ကမခ်ခ်င္။ လွန္ၾကည့္လိုက္ ဖတ္ၾကည့္ လိုက္ႏွင့္ စာအုပ္စာရင္းျပဳစုျခင္းအလုပ္က ေရွ႕မတိုးႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ စာအုပ္ပံုကိုရွင္းရင္း စာအုပ္ပံုထဲမွ ျခစားထားေသာ စာ အုပ္ေလးတစ္အုပ္ကို ျပန္ဖတ္မိသည္။ စာအုပ္အဖံုးကေတာ့ မရွိေတာ့ပါ။ အတြင္းမ်က္ႏွာဖံုး ေရခံတစ္၀က္တစ္ပ်က္ က်န္ရွိေန၍ စာေရးဆရာႀကီး ဆရာဒဂုန္ဦးစန္းေငြ ေရး ထားေသာ 'စာဘူးေတာင္း' အမည္ရွိ ေဆာင္းပါးေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ျဖစ္သည္။ စာအုပ္ရိုက္ခဲ့သည့္ႏွစ္က ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလျဖစ္သျဖင့္ ယေန႔ ကာလတြင္ ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီဟု ေျပာရသည္။ စာအုပ္ထဲမွ လက္က်န္ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္အေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပခ်င္ပါ သည္။ စာအုပ္အဖံုးကေတာ့ မရွိေတာ့ပါ။ အတြင္းမ်က္ႏွာဖံုး ေရခံတစ္၀က္တစ္ပ်က္ က်န္ရွိေန၍ စာေရးဆရာႀကီး ဆရာဒဂုန္ ဦးစန္းေငြ ေရးထားေသာ 'စာဘူးေတာင္း' အမည္ရွိ ေဆာင္းပါးေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ျဖစ္သည္။ စာအုပ္ရိုက္ခဲ့သည့္ႏွစ္က ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလျဖစ္သျဖင့္ ယေန႔ကာလတြင္ ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီဟု ေျပာရသည္။ စာအုပ္ထဲမွ လက္က်န္ေဆာင္း ပါးတစ္ပုဒ္အေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပခ်င္ပါသည္။
ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သည့္ ၀န္ႀကီးသံုးပါးမွာ-
၁။ ပခန္းမင္းႀကီး ဦးရန္ေ၀း
၂။ ပန္းပဲ၀န္ႀကီး ဦးမိႈ
၃။ မေကြးမင္းႀကီး ဦးၾကာဥတို႔ျဖစ္သည္။
ပခန္းမင္းႀကီး၏ ေရႊခိုးမႈ
ပခန္းမင္းႀကီး၏ အမည္ရင္းမွာ ဦးရန္ေ၀းျဖစ္သည္။ ပခန္းၿမိဳ႕ကိုစားရသျဖင့္ ပခန္းမင္းႀကီးဟုေခၚသည္။ ပခန္းမင္းႀကီးတြင္ ေဆြမ်ိဳးမ်ား မ်ားစားစားမရွိပါ။ရင္းအခ်ာဆို၍ ညီမငယ္တစ္ဦးသာရွိသည္။ ညီမငယ္၏အမည္မွာ မနီဟုဆိုသည္။ မနီသည္ ပခန္းသားတစ္ဦးႏွင့္အိမ္ ေထာင္က်ၿပီး ပခန္းၿမိဳ႕တြင္ေနသည္။ သားတစ္ဦးရၿပီးေနာက္ ခင္ပြန္းျဖစ္ သူမွာ ေသဆံုး သြားခဲ့ သျဖင့္ မုဆိုးမဘ၀ျဖင့္ ဆင္းဆင္းရဲရဲ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနရသည္။ မနီ၏ ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈကို ၾကည့္ၿပီး မိတ္ေဆြမ်ား က ေနျပည္ေတာ္၌ ၀န္ႀကီးဘ၀ႏွင့္ ေကာင္းစားေနေသာ အစ္ကိုျဖစ္သူ ပခန္းမင္းႀကီးထံ အကူအညီေတာင္းၾကည့္ ပါလားဟု ၀ိုင္း၀န္းေျပာဆိုၾကသည္။ ညီမရင္းျဖစ္သူ မနီကိုမူ ပစ္ထားလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု အမ်ားကယူဆၾကသကဲ့ သို႔ မနီကိုယ္တိုင္ကလည္း အစ္ကိုႀကီးျဖစ္သူ ပခန္းမင္းႀကီးထံ အကူအညီေတာင္းၾကည့္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ မနီ၏ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈကိုၾကည့္ၿပီး မိတ္ေဆြမ်ား က ေနျပည္ေတာ္၌၀န္ႀကီးဘ၀ႏွင့္ ေကာင္းစားေနေသာ အစ္ကိုျဖစ္သူပခန္းမင္းႀကီးထံ အကူအညီေတာင္းၾကည့္ပါလားဟု ၀ိုင္း ၀န္းေျပာဆိုၾကသည္။ ညီမရင္းျဖစ္သူ မနီကိုမူ ပစ္ထားလိမ့္မည္မဟုတ္ဟု အမ်ားက ယူဆၾကသကဲ့ သို႔ မနီကိုယ္တိုင္ကလည္း အစ္ကိုႀကီးျဖစ္သူ ပခန္းမင္းႀကီးထံ အကူအညီေတာင္းၾကည့္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ ႏွစ္ရက္ခန္႔အၾကာတြင္ ပခန္းမင္းႀကီးသည္ ဘုရင့္ပန္းထိမ္ေတာ္အိမ္သို႔သြားၿပီး အပ္ႏွံထားေသာေရႊတံုးမ်ားကို ၾကည့္ရႈကာ ေရႊတံုး တစ္တံုးကို ခ်ိန္တြယ္ခိုင္းသည္။ ပန္းထိမ္၀န္ကခ်ိန္ၾကည့္ၿပီး ၄၅ က်ပ္သားရွိေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားသည္။ ပခန္းမင္းႀကီးက ေရႊတံုးကိုယူ လိုက္ၿပီး "ဒီေရႊတံုးကို ငါယူသြားတယ္လို႔ ဘုရင္ကိုသံေတာ္ဦးတင္လိုက္"ဟုေျပာၿပီး ေရႊ ၄၅ က်ပ္သားကိုယူသြားရာ ပန္းထိမ္၀န္သည္ ဘုရင္ႏွင့္ ပခန္းမင္း ႀကီးျပႆ နာကို မည္ကဲ့သို႔ရွင္းရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။ ပခန္းမင္းႀကီးက အိမ္သို႔ျပန္သြားခဲ့ၿပီး ညီမျဖစ္သူ မနီကိုေခၚ ၍ ေရႊတံုးကိုေပးၿပီး "ေရာ့.....အဲဒီေရႊတံုးဟာ ၄၅က်ပ္သားရွိတယ္။ ထုခြဲ ေရာင္းခ်ၿပီး စားေပေတာ့။ ဒီကေန႔ပဲ ပခန္းကိုျပန္သြား။ ဒီေရႊဟာ ငါပိုင္တဲ့ေရႊမဟုတ္ဘူး။ ရွင္ဘုရင္ရဲ႕ေရႊ။ အဲဒါကို ရွင္ဘုရင္မသိေအာင္ယူ လာၿပီး နင့္ကိုေပးတာ။ ငါ့မွာ ၀န္ႀကီးျဖစ္ေနေပ မယ့္လို႔ ဥစၥာပစၥည္းေပါလိမ့္မယ္၊ ခ်မ္းသာလိမ့္မယ္ မထင္နဲ႔။ငါ့မွာက ရွင္ဘုရင္ေပးသမွ် လစာ ေတာ္၊ ရိကၡာေတာ္နဲ႔ ေလာက္ေအာင္ ေနထိုင္စားေသာက္ရတာ။ အဲဒါကို နင္သိထား"ဟု ေျပာၿပီး ေရႊတံုးကိုေပးကာ ပခန္းသို႔ျပန္သြားေစခဲ့ သည္။ ဘုရင္ေပးမည့္ အျပစ္ဒဏ္ကိုလဲ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ရင္ဆိုင္ရန္လည္း ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ပန္းထိမ္၀န္ျဖစ္သူ မွာေတာ့ ေၾကာက္လန္႔ တၾကားႏွင့္ ေယာအတြင္း၀န္ဦးလိႈင္ထံ အေျပးအလႊားသြားေရာက္ၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားကာ အကူအညီေတာင္း ခံရသည္။ ေယာအတြင္း၀န္ကလည္း ပန္းထိမ္၀န္ထံမွယူသြားေသာ ေရႊတံုးျပႆနာကို ခ်က္ခ်င္းပင္ သြားေရာက္၍ ေလွ်ာက္ထား သည္ဟုဆိုသည္။ မင္းတုန္းမင္းက စဥ္းစားၿပီးေျပာဆိုသည္မွာ "ဆရာႀကီးသည္ ဤကဲ့သို႔ေသာအမႈမ်ိဳး တစ္ခါမွ်မလုပ္စဖူး။ အေၾကာင္းတစ္စံုတစ္ရာေတာ့ရွိႏိုင္သည္။ ေမာင္လိႈင္ကိုယ္တိုင္ သြား၍စံုစမ္းၾကည့္ပါ"ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။ ေယာမင္းႀကီးလည္း အမိန္႔ေတာ္အတိုင္း ပခန္းမင္းအိမ္သို႔သြားခဲ့သည္။ "ေၾသာ္...ေမာင္လိႈင္ပါလား၊ အတြင္းေတာ္က ဘာကိစၥမ်ား အထူးပါ သလဲကြဲ႕"ဟုေမးရာ...ေယာမင္းႀကီးက "မွန္လွပါ ပန္းထိမ္၀န္ရဲ႕စကားအရ ေက်းဇူးရွင္ဘုရားရဲ႕ ေရႊတစ္တံုးကို အရွင္မင္းႀကီး ယူသြားတဲ့ကိစၥပါဘုရား"ဟု ေျပာရာ... "ေအး...မွန္ပါတယ္။ အဲဒီေရႊတံုးကို ငါယူခဲ့တာအမွန္ပါပဲ"ဟု ေျပာၿပီး အနီးတြင္ထိုင္ေနေသာ မနီကိုလက္ညွိဳးထိုးကာ... "သူက ငါ့ႏွမအငယ္ဆံုး မိနီတဲ့။ ပခန္းမွာေနတယ္။ သူ႔ခင္ပြန္းကြယ္လြန္သြားေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ အတိဒုကၡေရာက္ေနလို႔ အစ္ကိုျဖစ္တဲ့ငါ့ဆီကိုလာၿပီး အကူအညီေတာင္းသကြဲ႕။ ေမာင္လိႈင္သိတဲ့အတိုင္းပဲ ငါ့မွာလဲ ရွင္ဘုရင္ကခ်ီးျမွင့္တဲ့ လစာရိကၡာနဲ႔ အေျခြအရံ ေတြကိုမွ်တၿပီး ေ၀ငွစားေသာက္ေနရေတာ့ ဘာမွအပိုမရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ႀကံမိႀကံရာ ကိုယ့္ရွင္ဘုရင္ရဲ႕ပစၥည္းကိုယူၿပီး ေပးလိုက္မိတာ အ မွန္ပါပဲ။ ငါလဲစဥ္းစားပါတယ္ ေမာင္လိႈင္ရယ္။ တကယ္လို႔ အျပစ္ေပးခံရရင္လဲ ကိုယ့္အရွင္ကေပးတဲ့အျပစ္ကို ခံရတာေကာင္းပါတယ္။ ဒီေရႊ တံုးအတြက္ သံသရာေႂကြးခံရမယ္ဆိုရင္လဲ ကိုယ့္အရွင္ဆီမွာခံရတယ္လို႔ ေအာက္ေမ့ပါတယ္။ ကိုယ့္အရွင္ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္၊ အရွင္ေစခိုင္း ရာ၊ အရွင့္၀န္ ကို ေဆာင္ရြက္ ရတာက ေကာင္းသကြဲ႕ ေမာင္လိႈင္ရဲ႕"။ ပခန္းမင္းႀကီး၏ ေျပာဆိုခ်က္မ်ားကို ေသခ်ာစြာနားေထာင္ၿပီး ေယာအတြင္း၀န္က ဘုရင္မင္းတရားႀကီးထံ ျပန္လည္ေလွ်ာက္ ထားခဲ့သည္။ ေယာအတြင္း၀န္၏ ေလွ်ာက္ထားခ်က္ကို နားေထာင္ၿပီး မင္းတုန္းမင္း တရားႀကီး ေက်နပ္စြာၿပံဳးေတာ္မူၿပီး... "ေမာင္ရင္လိႈင္ ဆရာႀကီးယူသြားေသာ ေရႊတံုးတန္ဖိုးကို ေငြတစ္ေသာင္းနဲ႔ တန္ဖိုးသင့္၊ ၿဗဲတိုက္ေတာ္က ေငြထုတ္ယူၿပီး မနီထံကျပန္ ၿပီးေရြးယူလိုက္ပါ"ဟု မိန္႔ေတာ္မူခဲ့သည္။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေနာက္ပိုင္း မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီး၏ လက္ေအာက္၌ မင္းမႈထမ္းေနၾကေသာ စာေရး၊စာခ်ီ မွအစ မွဴးႀကီး မတ္ႀကီး မ်ားထိ မင္းခေယာက္်ားတို႔၏ ဘ၀အေျခအေနမွန္ကို ဤျဖစ္ရပ္ေလးက မီးေမာင္းထိုးေဖာ္ျပေနသည္။ ဘုရင္ကခ်ီးျမွင့္ေသာ လစာရိကၡာ ေတာ္မွအပ တံစိုးလက္ေဆာင္ လာဘ္လာဘကင္းမဲ့သည့္ ပခန္းမင္းႀကီး၊ ေယာမင္းႀကီးတို႔ကဲ့သို႔ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေႏွာင္းတြင္ ရွိခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။
ပန္းပဲ၀န္ႀကီး၏ရိုက္ႏွက္မႈ
ပန္းပဲ၀န္ႀကီး၏အမည္ရင္းမွာ ဦးမိႈျဖစ္သည္။ အင္း၀ၿမိဳ႕ဇာတိျဖစ္ၿပီး မွဴးမတ္မ်ိဳးရိုးမွ ဆင္းသက္လာသူလည္းျဖစ္သည္။ ဘႀကီးေတာ္၊ ေရႊဘိုမင္းတရားႀကီး၊ ပုဂံမင္းႏွင့္ မင္းတုန္းမင္းတရား လက္ထက္ထိ မင္းေလးဆက္တိုင္တိုင္ ပန္းပဲအတြင္း ၀န္၊ ေသနတ္၀န္ႀကီး၊အေဆာက္ အအံု လုပ္ေဆာင္ေရး၀န္ႀကီးဌာန ၀န္ႀကီးအျဖစ္ အမႈေတာ္ထမ္းရသူျဖစ္သည္။ မႏၱေလးနန္းေတာ္၊ က်ံဳးႏွင့္ၿမိဳ႕ရိုး၊ ပုဂံမင္း၏ေကာင္းမႈ ကု သိုလ္ေတာ္ဘုရား၊ ေလာကမာရဇိန္၊ ေျမာက္မင္းစံေက်ာင္းေတာ္၊ သာသနာပိုင္ တိုက္ေတာ္ႀကီးတို႔ကို ကိုယ္တိုင္ႀကီးၾကပ္၍ တည္ေဆာက္ ခဲ့ရံုမက ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္၏ ထီးေတာ္ႀကီးကိုလည္း ပန္းပဲ၀န္ႀကီး ဦးမိႈပင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ဦးမိႈသည္ စိတ္ထန္သူတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး မိမိအ လုပ္ကို ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္လွ်င္ အလြန္ပင္ေဒါသထြက္ သူျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔ေသာအခါ ေတာင္ထား၀ယ္ ေသနတ္ဗိုလ္ေမာင္တိုးသည္ ပန္းပဲ၀န္ႀကီးအလုပ္ခြင္သို႔ ေရာက္လာၿပီး တတ္ေယာင္ကားႏွင့္ပန္း ပဲ၀န္ႀကီးကို ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ၿပီး စြာက်ယ္စြာက်ယ္ ေျပာေလသည္။ (ေမာင္တိုးမွာ မင္းတုန္းမင္းႀကီး၏ မိဖုရားျဖစ္သူ ခုႏွစ္ရာမိဘုရား၏ ေမာင္အရင္းျဖစ္၍ သူ႔အစ္မမ်က္ႏွာျဖင့္ မင္းတုန္းမင္းက ေတာင္ထား၀ယ္ေသနတ္ဗိုလ္ရာထူးကို ခန္႔အပ္ထားျခင္းခံရသူျဖစ္သည္)။ ပန္းပဲ မင္းႀကီးမွာ ေမာင္တိုးကို စကားတစ္ခြန္းမွ်ျပန္မေျပာဘဲ အသာၿငိမ္ေနၿပီး လူစည္ ကားေသာ ေနရာတစ္ေနရာ၌ ေမာင္တိုးကို လည္ကုပ္မွႏွိမ္ ၍ ထုေထာင္းရိုက္ႏွက္ျခင္း ျပဳေလ သည္။ ေတာင္ထား၀ယ္ေသနတ္ ဗိုလ္ ေမာင္တိုးက မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ကာ အစ္မအရင္းျဖစ္သူ ခုႏွစ္ရာမိဘုရားကိုတိုင္သည္။ မိဖုရားကတစ္ဆင့္ ပန္းပဲ၀န္ႀကီး၏ ကာယကံေျမာက္ထုေထာင္းရိုက္ႏွက္မႈကို ဘုရင့္ေရႊနားေတာ္သို႔ေပါက္ေအာင္ ေလွ်ာက္တင္ပါေတာ့သည္။ ညီလာခံသဘင္ က်င္းပရာ၌ မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီးက ရိုက္ႏွက္ထုေထာင္းမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ ပန္းပဲ၀န္ႀကီးကို အေမးေတာ္ရွိရာ ပန္းပဲ၀န္ႀကီးက ေအာက္ပါ အတိုင္း ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေလွ်ာက္တင္ေတာ္မူခဲ့သည္။ "တင္ပါသည္ဘုရား...ေတာင္ထား ၀ယ္ေသနတ္ ဗိုလ္ငတိုးသည္ မိမိအားခန္႔အပ္ထားသည့္ ဗိုလ္ေနရာ၌မေနဘဲ ၀န္ႀကီး၏အလုပ္အ ေဆာင္ေရးရာ၌ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္၍ ၾသဇာအာဏာျပလာပါသည္။ ဤသို႔ျပဳမူျခင္းမွာ ငါ၏အစ္မက မင္းမိဖုရား၊ ရွင္ဘုရင္က ငါ့ေယာက္ဖ ေတာ္ဟူ၍ အစ္မႏွင့္ေယာက္ဖ အားကိုးျဖင့္ ၀န္ႀကီးမ်ားအေပၚ ၾသဇာအာဏာေပးျခင္းသာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနာင္ကိုအရွင့္အေရးေတာ္ ယုတ္ေလ်ာ့မည္ကိုျမင္၍ သင္လည္းတစ္သက္လံုးမွတ္ရန္၊ အျခားအမႈထမ္းတို႔လည္း ေၾကာက္ရြံ႕သြားေစရန္ မိဖုရား၏ေမာင္၊ ရွင္ဘုရင္ ၏ ေယာက္ဖေတာ္ ေတာင္ထား၀ယ္ေသနတ္ဗိုလ္ငတိုး မိုက္တြင္းနက္လွသျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ရိုက္ႏွက္ထုေထာင္း၍ စီရင္လိုက္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္ ဘုရား"ဟု ေလွ်ာက္တင္ရာ မင္းတရားႀကီးက ၿပံဳး၍ေနေတာ္မူသည္။ ခုႏွစ္ရာမိဖုရားသည္လည္း မည္သို႔မွ်ျပန္မေျပာ၀ံ့ေတာ့ဘဲ ေခါင္းငံု႔၍ သာေနပါေတာ့သည္။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္က ဤအျဖစ္အပ်က္မွာ မိမိႏွင့္ရင္းႏွီးသူ အာဏာပိုင္မ်ားအားကိုးျဖင့္ မဆိုင္ေသာအမႈကို ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ျခင္းမ ျပဳသင့္ေၾကာင္း သင္ခန္းစာေပးသကဲ့သို႔ မင္းတုန္းမင္း တရားႀကီး၏ အၿပံဳးသည္လည္း ဤေကာင္မ်ိဳး ဤကဲ့သို႔ဆံုးမတာပဲ ေကာင္းသည္ဟူ ၍ ေကာင္းခ်ီးျပဳေသာအၿပံဳးသာျဖစ္သည္ဟု ယူဆပါသည္။
မေကြးမင္းႀကီး၏ သူပုန္ရိကၡာပံ့ပိုးမႈ
မႏၱေလးနန္းတြင္း၌ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ ျမင္ကြန္း၊ ျမင္းခံုတိုင္ အေရးေတာ္ပံု၌ ကေနာင္မင္းသားႀကီး လုပ္ႀကံခံခဲ့ရၿပီး ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။ ထို ျဖစ္ရပ္ကို ကေနာင္မင္းသားႀကီး၏သားေတာ္ ပတိမ္းမင္းသားက မေက်မနပ္ျဖစ္ကာ ပုန္ကန္ျခားနားခဲ့ျပန္သည္။ ဤပုန္ကန္မႈ ႀကီး၌ ပတိမ္း မင္းသားကို မေကြးမင္းႀကီးဦးၾကာဥက နန္းတြင္းမွေန၍ လွ်ိဳ႕၀ွက္စြာ ရိကၡာပံ့ပိုး ကူညီမႈမ်ား ျပဳခဲ့ သည္ဟုဆိုပါသည္။ အေရးေတာ္ပံုႀကီး ၿပီးစီး သြားခ်ိန္၌ "မေကြးမင္းႀကီးက စားနပ္ရိကၡာ ပံ့ပိုးကူညီခဲ့သည့္" အမႈႀကီး ေပၚေပါက္လာပါေတာ့သည္။ မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီးက သူမ်ားေျပာတိုင္း ယံုၾကည္ေတာ္မမူဘဲ အမႈမွန္ျဖစ္ေစရန္အတြက္ မေကြးမင္းႀကီး အေရွ႕ေတာ္သို႔ သြင္းေစ လ်က္ မွဴးႀကီးမတ္ရာ ဗိုလ္ပံုအလယ္တြင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္စစ္ေဆး၍ မေကြးမင္းႀကီး ကိုယ္တိုင္ ေလွ်ာက္လႊဲခ်က္ေပးေစ ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္က မေကြးမင္းႀကီးသည္ လႊတ္ေတာ္တရားသူႀကီးတာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ေနေသာအခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ မင္းတရားႀကီးက...
"အမတ္ႀကီးသည္ လႊတ္ေတာ္တရားသူႀကီးလည္းျဖစ္သည္။ အမတ္ႀကီး၏အမႈကို အမတ္ႀကီးကိုယ္တိုင္ စီရင္ခ်က္ခ်ပါ"ဟု မိန္႔ေတာ္ မူရာ မေကြးမင္းႀကီးက မတံု႔မဆိုင္းရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ စီရင္ခ်က္ခ်လိုက္သည္မွာ..."သူပုန္ရန္သူအား စားနပ္ရိကၡာေထာက္ပံ့ေသာသူသည္ ၿမိဳ႕ကိုေက်ာ္ေသာအမႈျဖစ္၍ ထိုသူပိုင္ဆိုင္သမွ် သက္ရွိ၊ သက္မဲ့ ဥစၥာပစၥည္း အားလံုးကိုသိမ္းေစ၊ ရာထူးစည္းစိမ္ကို ႏုတ္သိမ္းေစ၊ တစ္ေဆြလံုး တစ္မ်ိဳးလံုးကို မီးေလာင္တိုက္သြင္းေစ၊ မိမိကိုလည္း သတ္ေစ"ဟု စီရင္ လိုက္ပါေတာ့သည္။မေကြးမင္းႀကီး၏ စီရင္ခ်က္ကိုၾကားလိုက္ရေသာ မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီးမွာ အံ့အားသင့္သြားခဲ့ရၿပီး ေအာက္ပါအတိုင္း အမိန္႔ေတာ္ ထုတ္ျပန္ေပးခဲ့ပါ သည္။ "မင္းႀကီးသည္ မင္းအဆက္ဆက္အမႈေတာ္ကို ေက်ပြန္စြာထမ္းေဆာင္ခဲ့ေသာ ဂုဏ္ထူးရွိသည္။ မိမိ၏အျပစ္ကို မထိန္မခ်န္ ဟုတ္မွန္ သည့္အတိုင္း တင္ေလွ်ာက္သည္။ ေရွးထံုး ေရွးစံ စာတမ္း၊ စာေပ ရွိသည့္အတိုင္း စည္းစိမ္ရာထူးကိုမငဲ့ကြက္၊ အသက္ႏွင့္ တကြ ဆံုးရံႈးေစ ရန္ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ မွန္ကန္ရာတရားလမ္းရွိသည့္အတိုင္း စီရင္ခ်က္ေပးေၾကာင္းေလွ်ာက္တင္၀ံ့သည့္ ဂုဏ္ထူးရွိေပသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ေျဖာင့္မတ္ေသာ မင္းႀကီးကို ၎၏စီရင္ခ်က္အတိုင္း မျပဳမစီရင္ထိုက္။ မိမိအသက္ကို စိုးရိမ္စိတ္ေၾကာင့္သာ ဓားနီးရာကို ႏိုးရေသာအရာျဖစ္ေခ်သည္ျဖစ္၍ မင္းႀကီးအား သက္ေတာ္ရွည္အမတ္ႀကီးရာထူးကို ခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူလိုက္သည္"ဟူ၍ မိန္႔ေတာ္မူၿပီး ပတၱျမားေက်ာက္စီေတာင္ေ၀ွးကို ေပးသ နားေတာ္မူေလသည္။ စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္လမ္းမဟုတ္ပါ။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီးလက္ထက္က ၀န္ႀကီးႏွစ္ပါး၊ လႊတ္ေတာ္တရားသူႀကီး တစ္ပါးတို႔ က်ဴးလြန္ခဲ့သည့္ျပစ္မႈႀကီးမ်ားအေပၚ ဘုရင္ျဖစ္သူက ေကာင္းျမတ္ေသာစိတ္ႏွလံုးျဖင့္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။စီရင္ခ်က္ မ်ားမွာ ေႏွာင္းေခတ္လူတို႔အတြက္ နမူနာယူစရာ စံျပလုပ္ရပ္မ်ားပင္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
0 comments:
Post a Comment
သင့္ Comment တစ္ခုသည္ ကုသိုလ္ေတာ္ အသိ ပိုရွိသြားႏိုင္ပါသည္