ေျပာမယံု ၾကံဳမွသိ

ေျပာမယံု ႀကံဳမွသိ

ပုဂံေခတ္ျမန္မာ အကၡရာဟာ မြန္အကၡရာကေန ဆင္းသက္လာတယ္ဆိုလို႔

ဟုတ္မဟုတ္ သိရေအာင္

ပုဂံေခတ္မတိုင္မီ မြန္ေက်ာက္စာေတြ အမ်ားဆံုးရွိတဲ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံက ေက်ာက္စာ database တစ္ခုကို ဝင္ၿပီး စပ္စုၾကည့္မိပါတယ္။

အဲဒီမွာ old Mon ေက်ာက္စာ လို႔ သတ္မွတ္ထားတာ ၂၃ ခ်ပ္ ရွိတယ္ေပါ႔ဗ်ာ။ ဒါေပမယ္႔ တူတူတန္တန္ စာ ၅ ေၾကာင္းနဲ႔အထက္ပါတဲ႔ ေက်ာက္စာက ရွိလွ ၄ - ၅ ခ်ပ္ပဲ။ က်န္တာက စာတစ္ေၾကာင္း၊ ႏွစ္ေၾကာင္း ပါတဲ႔ အေသးေလးေတြ။ ေျပာရရင္ အုတ္ခြက္စာလို႔သာ ေျပာရေလာက္တဲ႔ စာအစုေလးေတြ။

အဲဒီ ေက်ာက္စာေပၚက စာေတြက ပုဂံေခတ္ ျမန္မာအကၡရာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ကြဲျပားပါတယ္။ ဘာေၾကာင္႔ဆို ပုဂံေခတ္ေက်ာက္စာေတြဆို ေက်ာက္စာရဲ႕ ၅၀ % ေလာက္ထိ အဓိပၸာယ္မသိရင္ေန ကြၽန္ေတာ္တို႔ အသံထြက္ ဖတ္လို႔ရတယ္။ ထိုင္းက မြန္ေက်ာက္စာေတြက ၅ % ေလာက္ထိကို ဖတ္လို႔မရဘူးရယ္။

ဒါထက္ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းတာက ေယဓမၼာ ဂါထာပါတဲ႔ ေက်ာက္စာေတြ၊ ဓမၼစၾကာလွည္းဘီးေပၚက ေက်ာက္စာေတြကို မြန္ေက်ာက္စာထဲ မထည့္တာပါပဲ။ ဒါေတြကို ပါဠိ ဘာသာ၊ ပလႅဝ အကၡရာ စာရင္းေအာက္မွာပဲ ထားတယ္။ အဲဒီေတာ႔ မြန္ေက်ာက္စာ ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ေလးမွကို မက်န္ေတာ႔ဘူး။

အကၡရာမတူတဲ႔အျပင္၊ ဒီေလာက္ နည္းနည္းပါးပါးေလးပဲ ေတြ႔ရတဲ႔ က်ိဳးတို႔က်ဲတဲ စာေပေတြကေန တကယ္ထုထည္ မ်ားျပားလွတဲ႔ ပုဂံေခတ္စာအေရးအသားေတြက ရုတ္ခ်ည္းထြက္ေပၚလာတယ္ဆိုတာ အေတာ္ကို ယံုၾကည္ရ ခက္ခဲတဲ႔ ကိစၥပဲဗ်ာ။ သမိုင္းမွတ္တမ္းတစ္ရပ္ရပ္ကေန ျဖစ္ေစ၊ Paleography နည္းအရ ျဖစ္ေစ သက္ေသမျပႏိုင္ပဲနဲ႔  လက္မခံ သင္႔ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။

ေနာက္ၿပီးေတာ႔ မြန္ေတြက သူတို႔ယဥ္ေက်းမႈလို႔ ဟစ္ေႂကြးေနတဲ႔ ဓမၼစၾကာလွည္းဘီးကို ထိုင္းေတြက သိမ္းယူသြားတဲ႔ ကိစၥပါ။ ဒါြရဝတီယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုလံုးရဲ႕ အသက္ဟာ အဲဒီလွည္းဘီးပါပဲ။ ခုေတာ႔ ကိုယ္တန္ဖိုးအထားရဆံုး ပစၥည္းကို ခိုးယူခံရတာေတာင္မွ ထိုင္းေတြကို သမိုင္းသူခိုးလို႔ တစ္ခြန္းမွ မဟရဲပဲ ျဖစ္ေနတဲ႔သူေတြကို အံ့ၾသမဆံုး ျဖစ္မိရေၾကာင္းပါ။