ဗ မ ျပသနာ

 ျမန္မာ့စြယ္စုံ က်မ္းကုိ စာေပဗိမာန္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံ ဘာသာျပန္ စာေပအသင္းက ၁၉၄၉ခုႏွစ္တြင္ စတင္ျပဳစုခဲ့ၿပီး ၁၉၅၄ခုႏွစ္ အတြဲ(၁)မွ စ၍ ၁၉၇၆ခုႏွစ္ အတြဲ(၁၅)အထိ ျမန္မာအကၡရာစဥ္အတုိင္း ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ စာေပဗိမာန္သည္ ကမၻာ့ႏုိင္ငံအ မ်ားအျပားတြင္ ထုတ္ေ၀သည့္ စြယ္စုံက်မ္းမ်ားနည္းတူ မိမိတုိင္းျပည္ အပါအ၀င္ တကမၻာလုံးရွိ တုိးတက္တီထြင္ မႈမ်ား၊ သိပၸံပညာရပ္မ်ား၊ ကမၻာ့သမုိင္းႏွင့္ ႏုိင္ငံ့သမုိင္း၊ စုိက္ပ်ဳိးေရး၊ ေမြးျမဴေရး၊ ကူးသန္းသြားလာေရးႏွင့္ ယဥ္ ေက်းမႈ၊ စာေပ၊ ဂီတ၊ ပန္းခ်ီ၊ အႏုပညာ အရပ္ရပ္မွ ေက်ာ္ၾကားထင္ရွားသူမ်ား၊ ႏုိင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ အတၳဳပၸတၱိအက်ဥ္းမ်ား၊ ကမၻာ့ႏုိင္ငံမ်ား၊ ၿမိဳ႕ရြာမ်ား၊ သက္ရွိသတၱ၀ါမ်ား စသျဖင့္ ေကာင္းကင္၊ ေရ၊ ေျမ၊ စၾကာ၀ဠာ က႑အသီးသီး၊ ေဒသႏၱရ အရပ္ရပ္ရွိ သိစရာ မွတ္စရာ၊ ဗဟုသုတ အျဖာျဖာကုိ စုေဆာင္းလ်က္ စာေပဗိမာန္၏ ရုပ္ျပဗဟုသုတဘဏ္ ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္းအျဖစ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

စြယ္စုံက်မ္းမ်ားမွာ ၾကားဖူးသိဖူးေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ ပုိမုိသိရွိလာေစသလုိ၊ အနည္းငယ္မွ် မၾကားခဲ့ မသိခဲ့ဖူးေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိလည္း ေလ့လာသိရွိလာေစသည့္ ဗဟုသုတ ဟင္းေလးအုိးႀကီး မ်ားျဖစ္သည္။

၁၉၆၇ခုႏွစ္ ထုတ္ေ၀ေသာ ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္းအတြဲ (၁၀) (ျမတ္-ယူး)တြင္ ျမန္မာလူမ်ဳိးအေၾကာင္းကုိ စာမ်က္ႏွာ ၃၃၇မွ ၃၅၃အထိ ေတြ႕ရွိရသည္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးႏွင့္ ပတ္သက္၍ မ်ဳိးႏြယ္စု၊ မ်ဳိးရုိးဗီဇ၊ ျမန္မာဟူေသာ အမည္ျဖစ္ေပၚလာပုံႏွင့္ အျခားမ်ဳိးႏြယ္စုမ်ားက ေခၚေ၀ၚပုံမ်ား၊ မိရမာ၊ မရမာ၊ ၿမံမာ၊ ျမန္မာ၊ ျမမၼာ စသျဖင့္ ေက်ာက္စာ၊ မင္စာတုိ႔တြင္ ေရးထုိးလာခဲ့ပုံမ်ားႏွင့္ ျမန္မာတုိ႔၏ စစ္ေရး၊ ႏုိင္ငံေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ သမုိင္းေၾကာင္း အေထြေထြကုိ အကုိးအကား အေထာက္အထားမ်ားျဖင့္ အေတာ္ကေလး ျပည့္စုံစြာ ေဖာ္ျပထားသည္။

ျမန္မာလူမ်ဳိးအေၾကာင္းကုိ သမုိင္းေၾကာင္းႏွင့္ခ်ီ၍ ျပည့္စုံစြာ ေဖာ္ျပထားေသာ စြယ္စုံက်မ္းႀကီး၌ တုိင္း ျပည္ႏွင့္အ၀ွမ္း တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ သုံးစြဲေခၚေ၀ၚေနၾကေသာ ဗမာဟူသည့္ ေ၀ါဟာရႏွင့္ ဗမာလူမ်ဳိးအေၾကာင္း လည္း အနည္းငယ္မွ်ပင္ျဖစ္ေစ ပါကုိ ပါရွိရမည္ဟု ယူဆကာ ရွာၾကည့္သည္။

ထုိမွ် ဖတ္စရာ မွတ္စရာ ဗဟုသုတအေထြေထြ စုံလင္ႂကြယ္၀ေသာ ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္း၌ အတြဲ (၅) (တူ-နိ) စာမ်က္ႏွာ ၄၄ မွ ၄၉တြင္ ေဖာ္ျပပါရွိသည့္ တုိ႔ဗမာအစည္းအရုံး အေၾကာင္းမွလြဲ၍ ‘‘ဗမာ”ဟူေသာ လူမ်ဳိးအ ေၾကာင္းကုိမူ ဗထက္ၿခိဳက္ အကၡရာပါေသာ အတြဲ (၇) (ပဥ္-ဗီး)ႏွင့္ အတြဲ (၈) (ဗီး-မေဟာ)တြင္သာမက ရွိရွိသမွ် အတြဲမ်ားအားလုံး ကုန္ေအာင္ ရွာၾကည့္ေသာ္လည္း တစြန္းတစမွ်ပင္ မေတြ႕ရွိရေခ်။ ကမၻာတြင္ ဗမာလူမ်ဳိးဟူ၍ မရွိ။ ျမန္မာလူမ်ဳိးဟူ၍သာရွိေၾကာင္း ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္းက သက္ေသျပေနေလသည္။ ပုံ-(၃)

ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္းမွ ျမန္မာလူမ်ဳိး

ျမန္မာ့ စြယ္စုံက်မ္း အတြဲ (၁၀)တြင္ ပါရွိသည့္ ျမန္မာလူမ်ဳိးအေၾကာင္းတြင္ ေရွးျမန္မာလူမ်ဳိးတုိ႔ ၀င္ ေရာက္လာပုံ၊ ျမန္မာအစု၀င္ လူမ်ဳိး အမ်ဳိးအႏြယ္မ်ား၊ ျပည္ေထာင္စု၏ အပသုိ႔ ေရာက္ေနေသာ ျမန္မာမ်ား၊ ေရွးဦးျမန္မာစကားေျပာသူမ်ား၊ ေရွးျမန္မာတုိ႔၏ စရုိက္သဘာ၀ ေယ်ဘုယ်လကၡဏာႏွင့္ ျမန္မာမ်ား ေရႊ႕ေျပာင္း ေရာက္ရွိလာၾကပုံ သမုိင္းေၾကာင္း အေထာက္အထားမ်ား၊ ခန္႔မွန္းသုံးသပ္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ေဖာ္ျပထားသည္ကုိ ေတြ႕ရွိရသည္။

ျမန္မာအစတေကာင္းက ဆုိသည္မွာ ျမန္မာလူမ်ဳိး၏ အစကို ဆုိလုိျခင္းမဟုတ္ဘဲ ျမန္မာမင္းတုိ႔၏ အစ ကုိ ဆုိျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ မဇၩိမေဒသ ကပၸိလ၀တ္မွ သက်သာကီ၀င္မင္း အဘိရာဇာမွ အစျပဳခဲ့ေသာ တေကာင္း မင္းဆက္၊ ၎မင္းဆက္၏ အႏြယ္တို႔က၊ ဓည၀တီႏွင့္ သေရေခတၱရာတုိ႔ကုိ တည္ခဲ့ၿပီးေနာက္၊ သေရေခတၱရာ အႏြယ္၀င္ ပ်ဥ္ျပားမင္းက ပုဂံကုိ ေအဒီ ၈၄၉ခုႏွစ္မွာ တည္ခဲ့ေၾကာင္း၊ တကယ့္ျမန္မာလူမ်ဳိး၏ အစသည္ တိဘက္ျပည္ အေရွ႕ေျမာက္ဖက္ ကန္စုနယ္၏ ေတာင္ပုိင္းေဒသမွ ျဖစ္ခဲ့ဟန္တူေၾကာင္း သမုိင္းပညာရွင္ ေဒါက္တာဂ်ီအိတ္ခ်္လု(စ္)၏ အဆုိမ်ားကုိ ကုိးကား ေဖာ္ျပထားသည္။

ေရွးျမန္မာတုိ႔၏ အရည္အေသြးမ်ားတြင္ ေရွးျမန္မာတုိ႔သည္ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ လူမ်ဳိး၏ အေျခအေန တုိး တက္မႈတုိ႔ထက္ လြတ္လပ္ေရးကုိ ျမတ္ႏုိးၾကသူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ တရုပ္တုိ႔၏ ဖိႏွိပ္မႈေၾကာင့္ မူရင္းေဒသ ကန္စုမွ ဖဲခြာေရွာင္တိမ္းလာၾကရာ ဆင္းရဲဒုကၡက်ပ္တည္းပင္ပမ္းမႈမ်ဳိးစုံကုိ အျခားေသာ တိဘက္-ျမန္မာ အႏြယ္၀င္မ်ား ထက္ ပုိမုိေတြ႕ႀကံဳခံစားခဲ့ရသူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒုကၡဆင္းရဲမ်ားကုိ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံ၍ ေရႊ႕ေျပာင္းခဲ့ၾကရာမွ ဆင္းရဲမႈတုိ႔ကုိ ခံယူႏုိင္ျခင္း၊ ဇြဲ၊ သတိၱႏွင့္ အမ်ဳိးအတြက္ ဂုဏ္ယူတတ္ျခင္း၊ လူမ်ဳိးစု ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ဓေလ့တုိ႔ကုိ ထိန္းသိမ္း လုိျခင္း၊ စည္းလုံးညီညြတ္လုိျခင္း စသည့္ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ အရည္အေသြးမ်ားကုိ ခုိင္ခုိင္ၿမဲၿမဲ ရခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္ ေၾကာင္း၊ ထုိအရည္အေသြးမ်ားအျပင္ ယူနန္နယ္ အေနာက္ပုိင္း နန္ေက်ာ၀္ (နန္ေခ်ာင္) ေဒသတြင္ ေနခဲ့ရစဥ္က ကုိယ္တုိင္ပါ၀င္ဆင္ႏြဲရေသာ စစ္မ်ားႏွင့္ တုိက္ပြဲမ်ားမွ ရရွိခဲ့ေသာ အေတြ႕အႀကဳံတုိ႔ေၾကာင့္ စစ္ဆင္စစ္ထုိးအ တတ္ႏွင့္ တုိက္ရည္ခုိက္ရည္တုိ႔မွာ ပုိမုိတုိးတက္ေကာင္းမြန္ခဲ့မည္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ နန္ေက်ာ၀္ေဒသတြင္ ေနစဥ္ က ၎လူမ်ဳိးတုိ႔အား မန္၊ မန္ေက်ာ၀္၊ ၀မ္က်ဳ၊ ၀မ္ဖုိင္ယု၊ ဖူ စေသာ အမည္မ်ားျဖင့္ တရုတ္တုိ႔က ေခၚေ၀ၚခဲ့ ေၾကာင္း၊ စစ္ထုိးေကာင္းသူမ်ား၊ ျမင္းသည္ေက်ာ္မ်ား၊ ခြန္အားႀကီးသူမ်ား၊ သတိၱေကာင္းသူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပ ထားသည္။

စြယ္စုံက်မ္းမွ ျမန္မာအေၾကာင္းတြင္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ၊ ျမန္မာတုိ႔၏ ရုိးရာဓေလ့ထုံးတမ္းစဥ္လာမ်ား၊ ပြဲလမ္းသဘင္ ဆင္ယင္က်င္းပမႈမ်ား၊ ဘာသာေရး ယုံၾကည္ကုိးကြယ္မႈမ်ား စသည္တုိ႔ မပါရွိပဲ စစ္ေရးႏွင့္ ပတ္ သက္၍သာ စစ္ထုိးေကာင္းသူမ်ား၊ သန္စြမ္းသူမ်ား၊ နည္းပရိယာယ္ကြၽမ္းက်င္သူမ်ား စသျဖင့္ စစ္ေရးကုိ အဓိက ထား၍ ဂုဏ္ယူစြာ ေရးသားေဖာ္ျပထားသည္ကုိ ေတြ႕ရွိရသည္။

စစ္ေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ ေဖာ္ျပရာတြင္လည္း လက္ဦးမဆြ ေရာက္ရွိအေျခခ်ေနထုိင္ၾကသည့္ ပ်ဴ၊ မြန္၊ ကရင္၊ ပေလာင္၊ ခ်င္း စေသာ တုိင္းရင္းသားတုိ႔၏ နယ္ေျမမ်ားသုိ႔ က်ဴးေက်ာ္စစ္ျပဳ၊ တုိက္ခုိက္သိမ္းပုိက္ နယ္ခ်ဲ႕မႈမ်ား။ ယုိးဒယားႏွင့္ အာသံ မဏိပူရအထိ တုိက္ခုိက္သိမ္းပုိက္ႏုိင္ခဲ့ေၾကာင္းႏွင့္ တရုတ္တပ္မ်ားကုိပင္ အႏုိင္တုိက္ႏုိင္ခဲ့ေၾကာင္းမ်ားလည္း အက်ဥ္းမွ် ေဖာ္ျပထားသည္။ တရုတ္တပ္ႀကီးကုိ ရင္မဆုိင္၀ံ့ဘဲ အရႈံးေပးၿပီး ေျပးရသည့္ တရုတ္ေျပးမင္းဟူ၍ ရွိခဲ့သည့္ ရာဇ၀င္ေၾကာင္းကုိေတာ့ တစြန္းတစမွ် မေဖာ္ျပ။

တုိင္းရင္းသားႏွင့္ ျမန္မာ

ဗမာလူမ်ဳိးကုိ စြယ္စုံက်မ္းထဲ၌ အဘယ့္ေၾကာင့္ မထည့္သြင္းရသနည္း။ ဗမာလူမ်ဳိးဟူသည္မွာ တကယ္မရွိခဲ့၍ ျဖစ္သည္။

ပထမ အဂၤလိပ္-ျမန္မာစစ္၊ ဒုတိယ အဂၤလိပ္-ျမန္မာစစ္မ်ား ေႏွာင္းပုိင္း၊ ၿဗိတိသွ်တုိ႔၏ အေခၚအေ၀ၚ “ဘားမား”ကုိ မွွီး၍ မိမိတုိ႔ကုိယ္မိမိတုိ႔ ေခၚေ၀ၚသည့္ “ဘမာ”ဆုိသည္မွာလည္း စြယ္စုံက်မ္းထဲတြင္ မရွိ။ ႏႈတ္အ ေခၚအေ၀ၚအားျဖင့္သာ ရွိေနေသာ ဘမာ စာလုံးကုိ ဘကုန္းျဖင့္ မေပါင္းဘဲ အသံထြက္ ပုိမုိမာေက်ာ၍ ဖဦးထုပ္ သံႏွင့္ အေရာေရာအထြးေထြး ျဖစ္စရာလည္း မလိုေသာ ဗထက္ၿခိဳက္ျဖင့္ “ဗမာ”ဟု ေရးသားေခၚေ၀ၚခဲ့ျခင္းမွာ တုိ႔ဗမာအစည္းအရုံး၏ တီထြင္မႈသာ ျဖစ္ေလသည္။ တုိ႔ဗမာအစည္းအရုံးသည္ ျမန္မာႏွင့္ ျမန္မာမဟုတ္ေသာ တုိင္းရင္းသားအားလုံးကုိ သိမ္းက်ဳံးေပါင္းရုံး ေခၚဆုိသည့္ အမည္အျဖစ္ မည္သည့္အခါကမွ် မရွိခဲ့ေသာ “ဗမာ ျပည္” “ဗမာလူမ်ဳိး”ဟူေသာ အသုံးအႏႈန္းကုိ တီထြင္သုံးႏႈန္း အသိအမွတ္ျပဳေစခဲ့သည္။

ဤႏုိင္ငံသည္ ျမန္မာလူမ်ဳိးတဦးတည္း ေနသည့္ႏုိင္ငံမဟုတ္။ ျမန္မာမ်ား ဤႏုိင္ငံသုိ႔ မေရာက္မီ ႏွစ္ကာ လၾကာရွည္စြာကပင္ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးအခ်ဳိ႕ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ၊ အင္အားႀကီးသူမ်ား၏ ထိပါးေႏွာက္မႈ အႏၱရာယ္ကင္းေ၀း ၿငိမ္းေအးရာ ရွာေဖြေရႊ႕ေျပာင္းေရာက္ရွိ ေနထုိင္လာခဲ့ၾကသည္။ မူလေဒသခံမ်ားဟု ဆုိႏုိင္သည္။ ထီးက်ဳိးစည္ေပါက္ သူ႕ကြၽန္ဘ၀သုိ႔ ေရာက္ခဲ့ရေသာ ႏုိင္ငံအား လြတ္ေျမာက္ရန္ ေတာ္လွန္ တုိက္ခုိက္ခဲ့ရာတြင္လည္း တုိင္းရင္းသားတုိ႔၏ အခန္းက႑မွာ အေတာ္ပင္ အေရးပါအရာေရာက္သည္။ မိမိတုိ႔ ထက္ လက္နက္အင္အားသာလြန္သည့္ နယ္ခ်ဲ႕ကုိ အရႈံးမေပး အညံ့မခံဘဲ တုိက္ခုိက္ခဲ့ေသာ တုိင္းရင္းသားမ်ား အေၾကာင္း ႏုိင္ငံ့သမုိင္းမွာ ရွိခဲ့သည္။

၀န္းသုိေစာ္ဘြား၊ စကားေစာ္ဘြား၊ ရွမ္းျပည္မွ လင္းပင္မင္းသား၊ က်ဳိင္းတုံ၊ မုိးနဲ၊ ေမာက္မယ္ ရပ္ေစာက္၊ မုိင္းပြန္တုိ႔မွ ေစာ္ဘြားမ်ား၊ ကယား ေစာလေပါ၊ ခ်င္းေတာင္ ဗုိလ္ဆြန္ပက္၊ ကခ်င္ ဖုန္ကန္ဒူး၀ါး၊ ဆမားဒူး၀ါး၊ လြယ္ဆုိင္ဒူး၀ါး၊ ဆဒုံးဒူး၀ါး၊ ၀နယ္မွ ေစာမဟာ၊ ေနာ္ခမ္းဦး၊ ဓႏုျဖဴနယ္သား ဗုိလ္ျမတ္ထြန္းႏွင့္ မန္းလုံး၊ ရခုိင္ ဗုိလ္ေဇာ္ဂ်ီ၊ ဗုိလ္မ်က္ကန္း၊ ပအုိ၀္းအမ်ဳိးသား မရမ္းေခ်ာင္းဘုန္းႀကီးႏွင့္ ဗုိလ္ခန္႔ ဦးစီးသည့္ မြန္အမ်ဳိးသား ကရင္အမ်ဳိးသားမ်ား စသျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္ သူ႕ကြၽန္မခံ ျပန္လည္ေတာ္လွန္တုိက္ခုိက္ခဲ့ၾကေသာ တုိင္း ရင္းသားမ်ား၏ အခန္းက႑ကုိ အသိအမွတ္မျပဳဘဲ ေန၍ မရ။ ဂ်ပန္ကုိ ေတာ္လွန္ရာတြင္လည္း တုိင္းရင္းသား တုိ႔၏ ႀကိဳးပမ္းမႈကုိ လ်စ္လ်ဴရႈ၍ မရ။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေရး ေတာင္းဆုိရာတြင္ တုိင္းရင္းသားေတြမပါဘဲ အလုပ္ျဖစ္မည္မဟုတ္။ ၿဗိတိသွ်က ျပည္နယ္ႏွင့္ ျပည္မကုိ တသီးတျခားစီ ခြဲထုတ္ခ်င္သည္။ တုိင္းရင္းသားေတြမပါဘဲ ေပးမည့္လြတ္လပ္ ေရးမွာ ျမန္မာတုိ႔အတြက္ အက်ဳိးရွိႏုိင္မည့္ လြတ္လပ္ေရးမဟုတ္။ ျပည္မႏွင့္ ေပါင္းစည္းရန္အတြက္ တုိင္းရင္း သားတုိ႔၏ သေဘာဆႏၵကုိ ရယူဖုိ႔လုိသည္။ အထူသျဖင့္ ေတာင္တန္းေဒသ တုိင္းရင္းသားေတြကုိ စည္းရုံးဖုိ႔ လုိ သည္။ တုိင္းရင္းသားေတြကုိ စည္းရုံးရန္မွာ ၎တုိ႔အေပၚ သေဘာထား ေစတနာမွန္ဖုိ႔ လုိသည္။ ၎တုိ႔၏ အခြင့္ အေရးေတြကုိ သိနားလည္ရမည္။ ၎တုိ႔ကုိ ေနရာေပးရမည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ေတာင္တန္းေဒသ တုိင္းရင္းသားမ်ား၏ ယုံၾကည္မႈကုိ ရယူႏုိင္ခဲ့၏။

ျမန္မာလူမ်ဳိးႏွင့္ တုိင္းရင္းသားတုိ႔၏ သမုိင္းေၾကာင္းကုိ သိထားနားလည္ၾကေသာ ေခတ္ပညာတတ္မ်ား သည္လည္း ထုိအခ်ိန္တြင္ တုိင္းရင္းသားတုိ႔အေနျဖင့္ ဘမာလည္းျမန္မာ၊ ျမန္မာလည္းဘမာဟု နားလည္မႈလြဲစြာ သိျမင္ထားၾကသည္ကုိ ေခ်ဖ်က္ရွင္းလင္းၿပီး တုိ႔ဗမာအစည္းအရုံး၏ ရပ္တည္ခ်က္ႏွင့္ “တုိ႔ဗမာ”ဟူေသာ ေ၀ါဟာ ရအေပၚ အဓိပၸါယ္ေဖာ္ေဆာင္မႈမ်ားအားျဖင့္ ဗမာႏွင့္ ျမန္မာ အသုံးအႏႈန္းကုိ ကြဲကြဲျပားျပား သေဘာေပါက္ေစခဲ့ ေလသည္။

“မဟာ” ျပႆနာ

တုိင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္ေနသည့္အခ်ိန္က တုိင္းရင္းသားအားလုံးကုိ ကုိယ္စားျပဳ သည့္ အေခၚအ၀ၚအျဖစ္ “ဗမာျပည္” “ဗမာလူမ်ဳိး”ဟု ေခၚေ၀ၚခဲ့ၾကေသာ္လည္း တုိင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးရသည့္အခါမွာေတာ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးအပါအ၀င္ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား ေနထုိင္ေနၾကသည့္ႏုိင္ငံကုိ ျမန္မာႏုိင္ငံဟူ၍ မွည့္ေခၚ လုိက္ျခင္းမွာ သခင္ဘေသာင္း စတင္တည္ေထာင္ခဲ့ၿပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းတုိ႔ ပါ၀င္ ေသာ တုိ႔ဗမာအစည္းအရုံးက ခ်မွတ္ထားခဲ့သည့္မူကုိ ေျပာင္ေျပာင္ႀကီး ေဖာက္ဖ်က္က်ဴးလြန္လုိက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ သည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ တုိင္းရင္းသားတုိ႔ အေရးကိစၥအေပၚ နားလည္ေထာက္ထားတတ္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား လုပ္ႀကံခံခဲ့ရၿပီးျဖစ္၍ တုိင္းရင္းသားတုိ႔အေရးအတြက္ က်န္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကုိ ဂရုစုိက္စရာ မလုိဟု ဖဆပလတြင္းမွ မဟာလူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒီမ်ားက မွတ္ယူခဲ့ၾကသည္။ ထုိသူတုိ႔မွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ မည္ သည့္အခါကမွ် မတည့္ခဲ့ေသာ စားဖားႀကီးမ်ား၊ ကုိယ္က်ဳိးရွာသူမ်ား၊ ၀ိသမေလာဘသမားမ်ား၊ ဒီမုိကေရစီ အေရ ၿခံဳႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားျဖစ္သည္။

ျမန္မာလူမ်ဳိးဟူသည္မွာ သမုိင္းေၾကာင္းႏွင့္ခ်ီ၍ ရွိေနခဲ့ၿပီး ျဖစ္၏။ ဗမာလူမ်ဳိးဆုိသည္ကေတာ့ မရွိ။ ဤႏုိင္ငံ၌ ျမန္မာလူမ်ဳိးဟူ၍ ရွိေနသည္ကုိ ျမန္မာႏုိင္ငံဟူ၍ အမည္မွည့္လုိက္ျခင္းမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးတုိ႔၏ ႏုိင္ငံဟု ဆုိလုိရာေရာက္ၿပီး။ ေရွးယခင္ကတည္းကပင္ ေရာက္ရွိေနထုိင္ေနခဲ့ၾကေသာ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုမ်ား
၏ သေဘာထားကုိ ဂရုမစုိက္ဘဲ ႏုိင္ငံအေပၚ လက္၀ါးႀကီးအုပ္လုိက္သည့္ အျပဳအမူပင္ျဖစ္သည္။

ဒို႕ဗမာ ဟူသည္ ( စေနနဂါးနီ ဂ်ာနယ္မွ)

ဒို႕ဗမာ ဟူသည္ (စေနနဂါးနီ ဂ်ာနယ္မွ)
=======

... ဒို႕ဗမာ ဟူသည္ ျမန္မာသာလွ်င္ မဟုတ္၊ ရွမ္း-ကရင္-ကခ်င္-ခ်င္း-ဓႏု-ပေလာင္-ေတာင္သူ စေသာ တိုင္းရင္းသား အားလုံးကို ေခၚေသာ အမည္ျဖစ္ေစလ်က္ ...

သခင္မ်ိဳးေဟ့ ဒို့ဗမာ ဒါဒို႕ေျပ ဒါ ဒို႕ေျမ
စေနနဂါးနီ ဂ်ာနယ္မွ အတြဲ ၂ အမွတ္ ၂၄ ၊ ၁၉၄၀ ႏိုဝင္ဘာ ၁၆

နဂါးနီ စာအုပ္အသင္း

နဂါးနီ စာအုပ္အသင္းကို ၁၉၃၇ ခု အတြင္း သခင္လူငယ္ ေခတ္ပညာတတ္မ်ားက ဦးေဆာင္၍ တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ ၄င္းစာအုပ္ အသင္းသည္ အဂၤလန္နိုင္ငံရိွ ဆိုရွယ္လစ္ စာေပ ထုတ္ေဝေသာ စာေပတိုက္မ်ားနွင့္ ဆက္သြယ္ျပီး ျမန္မာနိုင္ငံ အတြင္ အမို်းသား စိတ္ဓာတ္ လံႈ့ေဆာ္ေရး စာေပနွင့္ တိုးတက္သည့္ အယူအဆ ပါေသာ နိုင္ငံေရး စာေပမ်ားကို ထုတ္ေဝခဲ့သည္။

ျမန္မာ လူငယ္မ်ား နိုင္ငံေရး အသိတရား နိုးျကားေရးနွင့္ အမို်းသား လြတ္ေျမာက္ေရး အတြက္ ေတာ္လွန္ေရး စိတ္ဓာတ္ ေပၚေပါက္ေစသည့္ စာအုပ္မ်ားကို အမ်ားဆံုး ထုတ္ေဝခဲ့သည္။ နဂါးနီဂ်ာနယ္၊ ကား(လ္)မတ္ဝါဒ၊ ေက်ာင္းသား အေရးေတာ္ပံု၊ ကြ်နု္ပ္၏ စြန့္စားျခင္း၊ ကြ်နု္ပ္နွင့္ မိုက္ကယ္ေကာလင္း၊ ဆိုရွယ္လစ္ဝါဒ၊ ဆိုရွစ္လစ္ဝါဒနွင့္ နိသွ်ည္း၊ ဆိုဗီယက္ ဒီမိုကေရစီ ကိုယ္ေတြ့မ်ား၊ ဓနရွင္ဝါဒ၊ ဒီဗလာရား၊ ေဒါက္တာ ဂို်းေဇရီေဇာ္၊ ျပည္သူ့အာဏာ ပထမတဲြနွင့္ ျပင္သစ္ အေရးေတာ္ပံု၊ လူမဲြတို့၏ ထြက္ရပ္လမ္း၊ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပဲြ၊ လက္ငင္း တို့တာဝန္၊ အလုပ္သမားေလာက၊ အိုင္းရစ္ အေရးေတာ္ပံု၊ အိုင္းရစ္ အာဇာနည္တို့မွာ ထင္ရွားေသာ နဂါးနီထုတ္ စာအုပ္မ်ား ျဖစ္ျကသည္။ 

ထို့ေျကာင့္လည္း ျမန္မာ တိုင္းရင္းသားတို့ နိုင္ငံေရး အသိတရား နိုးျကားေစရန္နွင့္ ဆိုရွယ္လစ္ သေဘာတရားမ်ား ျပည္သူလူထု အတြင္း ပံ့်နံွ့ေအာင္ အမ်ားဆံုး ျဖန့္ျဖူးေပးသည့္ စာအုပ္အသင္း အျဖစ္ ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ ထင္ရွားသည္။ 

Source: (၂၀၀၀ ခုနွစ္) ကိုလိုနီေခတ္ ျမန္မာ့ သမိုင္း အဘိဓာန္, တတိယ အျကိမ္. တကၠသိုလ္မ်ား သမိုင္း သုေတသန ဌာန၊ ဂီ်အီးစီ (ပညာေရး) သမဝါယမ အသင္း.

နဂါးနီ စာအုပ္အသင္း စိန္ရတု အခမ္းအနား ဖိတ္ၾကားလႊာ 
http://naganinetwork.com/?p=987

တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး သမိုင္း 




စာေပ ဗိမာန္က ၁၉၇၆ မွာ ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ကို လူပုဂိ္ၢဳလ္ တစ္ဦး တစ္ေယာက္က ျပဳစုခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ သက္ရိွထင္ရွား ရိွေနေသးတဲ့ တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး၀င္ သခင္၊ သခင္မေဟာင္းႀကီးေတြ အားလံုး နီးပါးက ၀ိုင္း၀န္း ျပဳစုခဲ့ၾကတယ္လို႔ေတာင္ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘက္စံုေထာင့္စံု ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ သမိုင္း မွတ္တမ္းႀကီး ျဖစ္လာရတာပါ။

၁၉၆၄ မွာ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး နာယက ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕ စ်ာပန အခမ္းအနားကို အၿမိဳ႕ၿမိဳ႕အနယ္နယ္က သခင္၊ သခင္မႀကီးေတြ တက္ေရာက္လာ ၾကတယ္။ ခုလို လူစံုတုန္းမွာပဲ ညီလာခံ ဆန္ဆန္ ေဆြးေႏြးပြဲႀကီး တစ္ခုျပဳလုပ္ၿပီး တိုဗမာ အစည္းအ႐ံုးသမိုင္းကို ျပဳစုဖို႔ အခ်ိန္ တန္ၿပီလို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။

ဒီေနာက္သဘာပတိအဖြဲ႕၊ ေဆာ္ၾသသူမ်ား အဖြဲ႕၊ သမိုင္း စိစစ္ေရး ေကာ္မတီ၊    အတြင္းေရးမွဴး အဖြဲ႕၊ ဘ႑ာေရး အဖြဲ႕၊ စာမူၾကမ္း စုစည္းေရး အဖြဲ႕၊ သမုိင္းဆိုင္ရာ ပစၥည္းမ်ား ထိန္းသိမ္းေရး အဖြဲ႕ဆိုၿပီး တာ၀န္ ခြဲေ၀သတ္ မွတ္ခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ျပည္္လံုးအတိုင္း အတာနဲ႔ စီရင္စုေတြခြဲၿပီး သက္ဆိုင္ရာ ေဒသအလိုက္ သမိုင္းျပဳစုေရး အဖြဲ႕ေတြလည္း ဖြဲ႔ခဲ့ၾကတယ္။ အဖြဲ႕ေတြ အားလံုး ေပါင္းရင္ လူဦးေရရာနဲ႔ခ်ီ ရိွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ယ္ျပန္႔ၿပီး ျပည့္စံုတဲ့ မူၾကမ္းကို ရရိွခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမူၾကမ္းကိုပဲ အခ်ိန္မ်ားစြာ ယူၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါ ညိႇႏိႈင္းတည္းျဖတ္ၿပီးမွ အၿပီးသတ္ အတည္ျပဳခဲ့ၾကတယ္။ လုပ္ငန္းစဥ္ တစ္ခုလံုး အတြက္ အခ်ိန္ ၉ ႏွာၾကာခဲ့ၿပီး ၁၉၇၃ က်မွ အၿပီးသတ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ သံုးႏွစ္အၾကာ ၁၉၇၆ က်မွ စာအုပ္အျဖစ္ ပံုႏွိပ္ၿပီးစီး ခဲ့ပါတယ္။

ဒီသမုိင္းကို ျပဳစုရာမွာ လိုက္နာဖို႔ ခ်မွတ္ထားတဲ့ မူေတြကလည္း စံနမူနာ ယူစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ဆႏၵစြဲေတြ၊ ဘက္လုိက္မႈေတြ၊ အာဃာတေတြ ကင္းရမယ္။ ပုဂိ္ၢဳလ္ေရး စြပ္စြဲခ်က္ေတြ မပါေစရ။ ပုဂိ္ၢဳလ္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း ကို ဂုဏ္ေဖာ္တာမ်ဳိး၊ ထူးခၽြန္သူေတြ အေၾကာင္းကိုလည္း လိုအပ္တာထက္ပို ၿပီး အလြန္အမင္း ခ်ီးေျမႇာက္တာမ်ဳိး မျဖစ္ေစရ။ သေဘာထား ကြဲလြဲမႈေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း သမိုင္း သင္ခန္းစာ ယူႏိုင္ေရးကိုသာ ဦးစားေပး ေဖာ္ျပရပါမယ္။ တိုင္းရင္းသား အားလံုးရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈ သမိုင္းအျဖစ္ ပံုေဖာ္ရမယ္။

ဒီသမိုင္း မွတ္တမ္းကို ေရးသားျပဳစုတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆိုရွယ္လစ္ အေရးကို နည္းနည္း ဦးစားေပးထားတာက လြဲရင္ အေတာ္ပဲ ဓမၼဓိ႒ာန္က်က် ေရးသား ထားတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

ဒီစာအုပ္မွာ အခန္းေတြ ခြဲၿပီး တစ္က႑စီ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ အတြင္းကို နယ္ခ်ဲ႕ကိုလိုနီ စနစ္ စတင္ေျခကုပ္ ယူလာတာက စၿပီး လြတ္ လပ္ေရးရတဲ့ အခ်ိန္အထိ တစ္ဆင့္ခ်င္း သ႐ုပ္ေဖာ္သြားပါတယ္။

ျမန္မာေတြဟာ ၿဗိတိသွ်တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကို စတင္သိမ္းပိုက္ခ်ိန္က စၿပီး နည္းလမ္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ဆန္႕က်င္ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ လက္နက္ကိုင္တိုက္ ခိုက္ျခင္း၊ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ ဘာသာေရး အသင္းအဖဲြ႕ေတြ ဖြဲ႕စည္းၿပီးဆႏၵျပ ေတာင္းဆိုျခင္းေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့ေပမဲ့ တစ္ႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာနဲ႔ က်ယ္ က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ လႊမ္းျခံဳႏိုင္ခဲ့ျခင္းေတာ့ မရိွပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ ကလည္း နယ္က်ဥ္းတယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ အဂၤလိပ္ အစိုးရရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္ မွာပဲ ပိုမို ေကာင္းမြန္တဲ့ အေနအထားကို ရရိွဖို႔နဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ရမယ္ဆို ရင္ ေက်နပ္လက္ခံဖို႔အထိေလာက္ပဲ ရည္မွန္းခ်က္ ထားခဲ့ၾကတာပါ။ ႏိုင္ငံ ေရးအရ အညီၫြတ္ဆံုး ဆိုတဲ့ ၀ံသာႏု ဂ်ီစီဘီေအ အဖြဲ႕ႀကီးလည္း ၿပိဳကြဲခဲ့ရတယ္။

ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႕အစည္းတခ်ဳိ႕ကလည္း မျပတ္မသား ေတြေ၀ ယိမ္းယိုင္ေနၾက၊ အခ်င္းခ်င္း လွည့္ၿပီး တိုက္ခိုက္ၾက၊ ကိုယ္က်ဳိးရွာၾကနဲ႔ စိတ္ပ်က္စရာပါပဲ။ ႏိုင္ငံေရးလမ္းစေပ်ာက္သလို ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ...
မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ ထက္သန္တဲ့ ကိုဘေသာင္းဦးေဆာင္ၿပီး လူငယ္တစ္ စုက တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးကို ၁၉၃၀၊ ေမ ၃၀ မွာ စတင္ တည္ေထာင္လိုက္ ၾကပါေတာ့တယ္။ “ဘုရင္ခံအပါအ၀င္ အစိုးရ အဖြဲ႕၀င္မ်ား၊ အရာရိွႀကီးမ်ား ဟာ လူထုက ေပးတဲ့ လခကို စားေနၾကတဲ့ တိုင္းျပည္ အေစခံေတြ(ကၽြန္ေတြ) ပဲ။ ျပည္သူလူထုကသာ သခင္ေတြ ျဖစ္တယ္။ ဒီႏိုင္ငံဟာ ငါတို႔ပိုင္တဲ့ႏိုင္ငံ ျဖစ္တဲ့အတြက္ တို႔ဗမာမ်ားကသာ သခင္အစစ္ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ နာမည္ေရွ႕မွာ သခင္ဆိုတဲ့ဘြဲ႕ကို တပ္မယ္” ဆိုၿပီး သခင္ဘေသာင္း၊ သခင္ ေလးေမာင္၊ သခင္သိန္းေမာင္စသည္ျဖင့္ ေခၚေ၀ၚခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္ကေတာ့ လံုး၀ လြတ္လပ္ေရးပါပဲ။

အစပိုင္းမွာေတာ့ လူငယ္ေတြ စိတ္ကူး ယဥ္ေနတယ္လို႔ ထင္ၾကတယ္။ စိတ္႐ူးေပါက္ၿပီး စတန္႔ ထြင္တာပါလို႔ အဂၤလိပ္ အလိုေတာ္ရိေတြက ေလွာင္ေျပာင္ခ်င္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း အဂၤလိပ္ကိုသခင္ေခၚၿပီး ဘုရားထူး ေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ သခင္ ဘြဲ႕ခံတဲ့ လူငယ္ေတြကို လန္႔သြားၾကတယ္။ သူတို႔နဲ႔ ေပါင္းရင္ အဂၤလိပ္ အစိုးရၿငိဳျငင္မွာကို ေၾကာက္ၿပီး ေရွာင္ဖယ္ဖယ္ လုပ္လာၾကတယ္။ သခင္ဆိုရင္ အလုပ္ မခန႔္ရဲေတာ့ဘူး။ တခ်ဳိ႕ အလုပ္ ျပဳတ္ကုန္တယ္။ လူငယ္ေတြကေတာ့ သေဘာက်တယ္။ ဆရာႀကီး သခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၊ ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္၊ ဦးထြန္းရွိန္တို႔လုိ မ်ဳိးခ်စ္ ပုဂိ္ၢဳလ္ႀကီးေတြကေတာ့ အားေပးေထာက္ခံတယ္။(ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ ေတာ္မိႈင္းဟာ ေနာင္မွာတို႔ဗမာအ စည္းအ႐ံုး နာယကႀကီး ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္)

အဂၤလိပ္ အစိုးရ ကိုယ္၌ကလည္း အစပိုင္းမွာ သခင္ေတြကို မေလာက္ ေလးမေလာက္စားေတြလို႔ ထင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ သခင္ လူငယ္ေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္း၊ မြန္ျမတ္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔အနစ္နာခံမႈ စတာေတြကို သိလာတဲ့ ျပည္သူ လူထုက တစ္ခဲနက္ အားေပး လာၾကတယ္။ လူငယ္အမ်ား အျပားလည္း အစည္း အ႐ံုးအ၀င္ ျဖစ္လာၾကတယ္။ အစည္းအ႐ံုးခြဲေတြကိုလည္း ၿမိဳ႕ရြာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဖြဲ႕စည္း လာႏိုင္ခဲ့တယ္။

သူတို႔ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈကလည္း အေတာ္ထိ ေရာက္ထက္ျမက္လာတယ္။ ေဟာေျပာပြဲေတြမွာ ေျပာတဲ့ ရဲရဲေတာက္မိန္႔ခြန္းေတြကလည္း အဂၤလိပ္ အစိုး ရကို ေခ်ာက္ခ်ားလာေစတယ္။ ဒီမွာတြင္ပဲ အဂၤလိပ္အစိုးရဟာ အမိန္႔ေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးထုတ္ၿပီး ခ်ဳပ္ခ်ယ္လာေတာ့တယ္။ သခင္ေတြကလည္း အာဏာ ဖီဆန္ၿပီး ေရွ႕ကိုသာ ဆက္တုိးၾကတယ္။

အဂၤလိပ္ အစိုးရကလည္း ဖမ္းတာဆီးတာေတြ လုပ္ၿပီး ပိုမိုဖိႏွိပ္လာ တယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေထာင္ေျခာက္လေလာက္ ခ်ေလ့ရိွတဲ့အတြက္ “သခင္ေပါက္စ ေထာင္ေျခာက္လ”ဆိုတဲ့ စာခ်ဳိးေပၚလာတယ္။ တို႔ဗမာသခင္ ေတြကေတာ့ “အေမကေမြး ေထာင္ကေကၽြး” ဆို တဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ကို ကိုင္ဆြဲၿပီး ဆက္လက္ခ်ီတက္ေန ၾကတယ္။

ဒီေနရာမွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ (တ.က.သ) နဲ႔ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္း သားမ်ားသမဂၢ (ဗ.က.သ) တို႔ဟာလည္း အေရး ပါတဲ့ အခန္းက႑က ပါ၀င္ေၾကာင္းေတြ႕ရပါ တယ္။ သခင္ဘေသာင္းဟာ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္မွာ ဘာသာျပန္ နည္းျပဆရာ လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အတြက္ တကၠသိုလ္ အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ေခါင္း ေဆာင္ေတြျဖစ္တဲ့ ကိုႏု၊ ကိုေအာင္ဆန္္း၊ ကိုသိန္း ေဖ (သိန္းေဖျမင့္) ၊ ကိုဗဟိန္း စသူေတြဟာ ေက်ာင္းသား ဘ၀ကတည္းက တို႔ဗမာအစည္း အ႐ံုးနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရိွေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ဟာ တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးရဲ႕ ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္လာခဲ့႐ံုမက ႏိုင္ငံ ေခါင္းေဆာင္ေတြပါ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြထဲမွာ ၁၃၀၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုႀကီး(၁၉၃၈)ဟာ အႀကီးက်ယ္ဆံုးန႔ဲ အေအာင္ျမင္ဆံုး တိုက္ပြဲပါပဲ။ ေရနံေျမ အလုပ္သမား သပိတ္ႀကီးေပၚေပါက္လာ တယ္။ တစ္ႏိုင္ငံလံုးက တျခား အလုပ္သမားေတြ ကပါ ပူးေပါင္း ပါ၀င္တယ္။ လယ္သမားေတြက လည္း သပိတ္ေမွာက္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ တတိယ သပိတ္ႀကီး ေပၚလာျပန္တယ္။ တစ္ႏိုင္ငံလံုးက ေက်ာင္းသား ေတြ ပူးေပါင္း ပါ၀င္လာၾကတယ္။ အတြင္း၀န္႐ံုး (ေနာင္၀န္ႀကီးမ်ား႐ံုး)ကို ၀ိုင္း၀န္ ပိတ္ဆို႔ သပိတ္ တားၾကရာမွ ျမင္းစီး စစ္ပုလိပ္ေတြက အၾကမ္း ဖက္ၿဖိဳခြင္းခဲ့လို႔ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကို ေအာ္ေက်ာ္ က်ဆံုးခဲ့ရတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပတယ္။ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုး က မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ၿပီး မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ အျမင့္မားဆံုး အေျခအေနကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ လူထုရဲ႕ ကူညီ အားေပးမႈေၾကာင့္ အစိုးရ ယႏၲရား တစ္ခုလံုး ရပ္တန္႔လုနီးပါး ျဖစ္ခဲ့တယ္။

ဒီအေရးေတာ္ပံုႀကီးမွာ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး ဟာ ဦးေဆာင္မႈအခန္းက ပါ၀င္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္း သားသမဂၢနဲ႔လည္း ပိုၿပီးစည္းလံုးမိလာတယ္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြဟာလည္း တို႔ဗမာ အစည္အ႐ံုး၀င္ေတြ ျဖစ္လာတယ္။

၁၃၀၀ ျပည့္အေရးေတာ္ပံုႀကီး အၿပီးမွာေတာ့ ျပည္သူ လူထုရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး ႏိုးၾကားမႈဟာ အထြတ္ အထိပ္ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ လြတ္လပ္ေရးကို မရရေအာင္ ယူမယ္လို႔ သႏိ္ၷ႒ာန္ ခ်လိုက္ၾကတယ္။ အဂၤလိပ္ကို လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ဖို႔လည္း ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒုတိယကမာၻ စစ္ႀကီးျဖစ္ဖို႔ အရိပ္အေယာင္ေတြ ျပလာၿပီး ဂ်ာမနီ၊ အီတလီ၊ ဂ်ပန္ ၀င္႐ိုးတန္းသံုးႏိုင္ငံရဲ႕ ရန္ကုိ ဥေရာပႏိုင္ငံ ေတြ ေၾကာက္လန္႔ေနၾကရၿပီ။ အဂၤလိပ္ေတြလည္း ဗ်ာမ်ားေနရၿပီ။ ဒါေၾကာင့္“အဂၤလိပ္အခက္၊ ဗမာ့ အခ်က္”ဆိုတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံနဲ႔အတူ“ဗမာ့ထြက္ ရပ္ဂိုဏ္း”ကို လွ်ိဳ႕၀ွက္ဖြဲ႕စည္းတည္ ေထာင္လိုက္ ၾကတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဖြဲ႕၊ ဂ်ပန္နဲ႔ ေပါင္းၿပီး အဂၤလိပ္ကိုတိုက္ထုတ္၊ ဂ်ပန္စစ္တပ္ရဲ႕ ဖက္ဆစ္အတြင္းသ႐ုပ္ကို သိျမင္လာေတာ့ မဟာ မိတ္ အကူအညီနဲ႔ ဂ်ပန္ကိုေတာ္လွန္၊ အဂၤလိပ္ျပန္ ၀င္လာၿပီးေတာ့ ဖဆပလအဖြဲ႕ ႀကီးေပၚလာ၊ ႏိုင္ငံ ေရးတိုက္ပြဲဆက္၊ လြတ္လပ္ေရးရဖို႔ လက္တစ္ ကမ္းအလို ၁၉၄၇ ဇူလိုင္ ၁၉ မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္းနဲ႔ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ က်ဆံုး၊ ၁၉၄၈ ဇန္န၀ါရီ ၄ ရက္မွာ လြတ္လပ္ေရးရတဲ့ အထိ ေရးသားထားပါတယ္။

ဒီစာအုပ္ထဲမွာ ထူးျခားခ်က္ေတြလည္း ေတြ႕ ရပါတယ္။
-သခင္ဘေသာင္းဟာ ကမာၻရာဇ၀င္ခ်ဳပ္ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ဘာသာျပန္ခဲ့တဲ့အတြက္ ေ၀လ မင္းသားက ေပးတဲ့ဆုေငြတစ္ေထာင္ရတယ္။ သူက အဲဒီေငြကို ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ မသံုးဘဲ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး ရန္ပံုေငြအတြက္ မတည္ ထည့္၀င္လိုက္တယ္။ ၿဗိတိသွ် အိမ္ေရွ႕စံမင္းသား က ခ်ီးျမႇင့္တဲ့ ဆုေတာ္ေငြကို ၿဗိတိသွ် ေနမ၀င္ အင္ပါယာႀကီးကို အန္တု စိန္ေခၚမယ့္ အဖြဲ႕အတြက္ အသံုးျပဳတယ္ဆိုတာ ေ၀လမင္းသားသာ သိသြား ရင္ ဘယ္လိုခံစားရမလဲမသိ။

-အခုတိုင္ ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ အာဇာနည္ ဆရာ ေတာ္ ဦး၀ိစာရရဲ႕ ႐ုပ္တုနဲ႔ ေက်ာက္တိုင္ဟာ  လြတ္ လပ္ေရး ရၿပီးမွ ဂုဏ္ျပဳ ထုလုပ္ခဲ့တယ္လို႔ လူ အမ်ားက ထင္ေနၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဂၤလိပ္ေခတ္ကတည္းက ထုလုပ္ တည္ရိွခဲ့တာ ပါ။ ဦး၀ိစာရလမ္းဆိုတာလည္း အဲဒီအခ်ိန္က တည္းက မွည့္ေခၚခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

-လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးတဲ့ အခ်ိန္က စၿပီး အခု အခ်ိန္အထိ အသံုး ျပဳေနရတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္း ဟာ ၀ိုင္အမ္ဘီသခင္တင္က တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး အတြက္ေရးေပးခဲ့တဲ့ တို႔ဗမာ သီခ်င္းကို အေျခခံ ထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သီခ်င္းမွာ ပါ၀င္သင့္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို သခင္ဘေသာင္းတို႔က အၾကံဉာဏ္ ေပးခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ( ဒီစာအုပ္ထဲမွာ တို႔ဗမာ၊ သံုးေရာင္ ျခယ္စတဲ့ သီခ်င္းစာသားေတြ ပါ၀င္ပါတယ္။ ကိုယ္က်ဳိးရွာ ႏိုင္ငံေရးသမား ႀကီးေတြကို သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္တဲ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းစာသားေတြနဲ႔ သီခ်င္းတစ္ ပုဒ္လည္း ပါပါတယ္။)

- ရဲေဘာ္ သံုးက်ိပ္ကို ဖြ႕ဲစည္းရာမွာ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး၀င္ သခင္ေတြ ကို အမာခံထားခဲ့တာပါ။ ရဲေဘာ္ သံုးက်ိပ္ဟာ ဗမာ့တပ္မေတာ္ရဲ႕ အျမဳေတ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “ဗမာ့တပ္မေတာ္အစ-တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးက”လို႔  ဆိုပါတယ္။

- တို႔ဗမာဆိုတဲ့ စကားလံုးကို သံုးႏႈန္းရျခင္း အေၾကာင္းကိုလည္း ရွင္းျပထားပါတယ္။ “ျမန္မာ”ဆိုတာ ျမန္မာလူမ်ဳိး တစ္မ်ဳိးတည္းကို ကိုယ္စား ျပဳတယ္။ “ဗမာ”ဆိုတာကေတာ့ တိုင္းရင္းသား အားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳတယ္ လို႔ ဆိုထားပါတယ္။ (ခုေခတ္ အယူအဆနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။)

- တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးဟာလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံအသင္းအဖြဲ႕ေတြရဲ႕ ထံုးစံ အတိုင္း ႏွစ္ျခမ္းကြဲခဲ့ပါေသးတယ္။ အဂၤလိပ္ေတာ္လွန္ဖို႔ “ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂိုဏ္း” ကို ဖြဲ႕စည္းတဲ့အခါမွာေတာ့ သေဘာထားကြဲလြဲမႈေတြကို ေဘးဖယ္ၿပီး ျပန္ လည္ေပါင္းစည္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါတြင္မက တစ္ခ်ိန္ကႏိုင္ငံေရး ရန္သူေတြ ျဖစ္ၿပီ အျပန္အလွန္ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကတဲ့ ေဒါက္တာဘေမာ္ကို ေတာင္ အာဃာတေတြ ကင္းကင္းနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ တင္ခဲ့ပါေသးတယ္။

(လြတ္လပ္ေရးရၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ အာဏာလုၾက၊ အခ်င္းခ်င္းတိုက္ ၾက ခိုက္ၾက၊ သတ္ၾက ျဖတ္ၾကနဲ႔ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးျဖစ္ရတဲ့အထိ ျပန္လည္ ကြဲၾက ျပဲၾကျဖစ္ကုန္တာကေတာ့ ၀မ္းနည္းစရာပါပဲ။)


ဒီစာအုပ္ဟာ သမိုင္းတစ္ရပ္ကို ဓမၼဓိ႒ာန္က်က်ေရးသားထားတာ ျဖစ္ ပါတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုသာေစ၊ ဘယ္သူ႔ကို နာေစဆိုတဲ့သေဘာမ်ဳိး မပါ၀င္ေစဘဲ တကယ့္ ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြကို အတုယူစရာ၊ သင္ခန္းစာ ယူစရာေတြ အျဖစ္ တင္ျပထားျခင္းျဖစ္တဲ့ အတြက္ သမိုင္း မွတ္တမ္း ေရးခ်င္သူေတြအတြက္ စံနမူ နာ ျဖစ္ပါတယ္။

သမုိင္းမွတ္တမ္း ဆိုေပမဲ့ ေရးသားတင္ျပပံု ရသ ေျမာက္လြန္းလို႔ သမိုင္း ေနာက္ခံ ၀တၳဳရွည္ႀကီး တစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ရသလို စြဲမက္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ဖတ္ၾကည့္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းလိုပါတယ္။

စာအုပ္ႀကီးက ထူလြန္းလို႔၊ ရွာရတာခက္လို႔၊ သမုိင္းေတြ ႏိုင္ငံေရးေတြ စိတ္မ၀င္စားလို႔ မဖတ္ခ်င္ဘူး၊ မဖတ္ျဖစ္ဘူး ဆိုရင္ေတာင္ တို႔ဗမာအစည္း အ႐ံုးရဲ႕ ကိုယ္က်ဳိးမဖက္ႏိုင္ငံနဲ႔ လူမ်ဳိးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ ခဲ့တာေတြကို ေထာက္ထားေသာ အားျဖင့္ ေအာက္ပါေႂကြးေၾကာ္သံစာသားေလးကိုေတာ့ ႏွလံုးသြင္းေပးၾကပါလို႔ ေမတၱာ ရပ္ခံခ်င္ပါတယ္။

ဗမာျပည္သည္... တို႔ျပည္။
ဗမာစာသည္... တို႔စာ။
ဗမာစကားသည္... တို႔စကား။
တို႔ျပည္ကို... ခ်စ္ပါ။
တို႔စာကို... ခ်ီးျမႇင့္ပါ။
တို႔စကားကို... ေလးစားပါ။

မင္းကိုဉာဏ္
source: http://shweamyutay.com/index.php?option=com_content&view=article&id=4083&Itemid=&ed=119

တကယ္ေတာ့ ဗမာ ဆိုသည္မွာ ၁၉၃၀ျပည့္ႏွစ္ မတိုင္မီ အထက္ေက်ာ္ကာရီက “ျမန္မာ” အမ်ားအျပားပင္ မိမိတို႕ကိုယ္ မိမိတို႔ “ဗမာ”ဟူ၍ ေခၚေ၀ၚသံုးစြဲခဲ့ျခင္းမွအပ မည္သည့္ သမုိင္းမွတ္တမ္းတြင္မွ် မရွိခဲ့ဘူးေသာ အမည္ျဖစ္သည္။

အခ်ဳိ႕ပုဂၢိဳလ္မ်ားက လည္း အာဓကပၸ ကမၻာဦးက်မ္းအရ လူသည္ ျဗဟၼာက ဆင္းသက္သည္ဟူေသာအယူျဖင့္ ျဗဟၼာလူမ်ဳိးဟုေခၚရာမွ ျဗဟၼာကို သရ ေခ်ၿပီး ဗမာဟူ၍ ျဖစ္လာခဲ့ေၾကာင္း ေျပာဆိုၾကသည္။ ဤသည္မွာ ပါးစပ္ရာဇ၀င္မွ်သာျဖစ္ၿပီး သမိုင္းေၾကာင္းအရမူ ခိုင္မာသည့္ သက္ေသအေထာက္အထားတခု မဟုတ္ႏုိင္ေခ်။

ျမန္မာဟူေသာ အမည္ကိုသာ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံု အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ ေပါင္း ၉၀၀ခန္႕က အစျပဳ၍ ေက်ာက္စာမင္စာတို႕တြင္ ေတြ႕လာခဲ့ရေၾကာင္း သိရွိရသည္။ ဗမာဟူ၍ မရွိ။

ရွင္းရွင္းဆိုရလွ်င္ ဗမာ သည္ သခင္ဘေသာင္း ဦးစီးတည္ေထာင္ခဲ့ေသာ တို႕ဗမာအစည္းအရံုးသမိုင္း စာမ်က္ႏွာ ၁၃၃ႏွင့္ ၂၁၅တို႕တြင္ တို႕ဗမာဟု အဘယ့္ေၾကာင့္ သံုးႏႈန္းရပံု၊ ဗမာဟူေသာ အသံုးအႏႈန္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရွင္းလင္းခ်က္ႏွင့္ ဗမာျပည္္ဟူေသာ အေခၚအေ၀ၚအေပၚ တို႔ဗမာ အစည္းအရံုး၀င္ သခင္အမ်ားစု၏ သေဘာထား ေစတနာကို ေဖာ္ျပထားသည္။

တို႕ဗမာအစည္းအရံုးသမုိင္းမွာ ဗမာႏုိင္ငံ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ ရာႏွင့္ခ်ီေသာ တို႕ဗမာအစည္းအရံုး၀င္မ်ား ပါ၀င္သည့္ သမိုင္းျပဳစုေရးအဖြဲ႕က ေကာ္မတီဖြဲ႕လ်က္ ၁၉၆၄ခု ႏွစ္မွ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္အထိ အခ်ိန္ယူျပဳစုခဲ့ေသာ အားထားေလာက္ဖြယ္ရာ သမိုင္းတေစာင္ျဖစ္ရာ ထြက္ရွိၿပီး လမ်ားမၾကာမီမွာပင္ မဆလ၏ ပိတ္ပင္ျခင္းခံခဲ့ရသည့္ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ 

အထက္ေဖာ္ျပပါ စာမ်က္ႏွာတို႔မွ စာပိုဒ္အခ်ဳိ႕ကို မူရင္းစာလံုးေပါင္း သတ္ပံု မ်ားအတိုင္း ေဖာ္ျပပါမည္။

“တို႔ဗမာ အစည္းအရံုး”ဟူရာ၌ တို႕ဗမာျပည္ထဲ၌ရွိေသာ လူမ်ဳိးအားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳသည့္ အဓိပၸါယ္ေဖာ္ေဆာင္ျခင္း အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ “တို႕ဗမာ”ဟု ေခၚေ၀ၚသံုးႏႈန္းျခင္း ျဖစ္သည္။

ျမန္မာဟူေသာစကားမွာ ျမန္မာ၊ မာသည္ ဟူေသာ အဓိပါယ္ကို ေဆာင္ ေသာ္လည္း ႏွာသံပါ၍ ေဘာင္က်ဥ္းသည္။ အားနည္းသည္။ 

ရွမ္း၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ ကခ်င္၊ မြန္၊ ရခိုင္၊ ပေလာင္၊ ေတာင္သူ၊ ဆလံု၊ နာဂ၊ ျမန္မာ စေသာ ဗမာတိုင္းရင္းသားအားလံုးကို ၿခံဳ၍ ငံုမိေစရန္ “ဗမာ”ဟူေသာ စကားလံုးကို ေရြးသည္။ 

အသံထြက္ မာေက်ာ ၍ သံုးစြဲသည္။ တဖန္ “ဘ”ကုန္းႏွင့္ “ဘမာ”ဟု မေရးဘဲ “ဗ”လခ်ဳိက္ႏွင့္ ေရးျခင္းမွာလည္း “ဘ”သည္ ရံဖန္ရံခါ “ဖ”သံထြက္သ ျဖင့္ စိတ္မခ်ရေသာေၾကာင့္ “ဗ”လခ်ဳိက္ႏွင့္ “ဗမာ”ဟု ေရးသည္။ (တို႔ဗမာအစည္းအရံုးသမုိင္း၊ ေခတ္သစ္လူငယ္တစုႏွင့္ တို႔ဗမာ ၀ါဒအစ၊ စာ ၁၃၃) (ပံု-၁))

တို႔ဗမာအစည္းအရံုးသည္ မူလ တည္ေထာင္စဥ္မွစ၍ သမုိင္းတေလွ်ာက္လံုး လူမ်ဳိးစုအားလံုး၏ ညီညြတ္ေရးကို အေလးေပးခဲ့ ေၾကာင္း၊

“တို႔” ဟူေသာစကား၊ “ဗမာ” ဟူေသာစကား၊ “ဗမာႏုိင္ငံ၊ ဗမာျပည္” ဟူေသာစကားတို႕ကို တီထြင္၍ တိုင္းရင္းသားစစ္ စစ္ဟူေသာ အမည္နာမ တပ္ဆင္ခဲ့ျခင္းျဖင့္ သိသာထင္ရွားေပသည္။

သခင္မ်ားက ျမန္မာႏုိင္ငံ၊ ျမန္မာျပည္ ဆိုေသာစကားမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား ေနထိုင္ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံဟုအဓိပၸါယ္ေရာက္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုသည္မွာ ျမန္မာပေဒသရာဇ္မ်ားက ေပးေသာနာမည္ ျဖစ္သည္။ မမွန္ကန္။

ဗမာႏုိင္ငံသည္ ျမန္မာလူမ်ဳိးတမ်ဳိးတည္း ေနထိုင္ေသာ ႏုိင္ငံမဟုတ္။ ကခ်င္၊ ကရင္၊ ကယား၊ ခ်င္း၊ ေတာင္သူ၊ ပအိုး၊ ပေလာင္၊ မြန္၊ ျမန္မာ၊ ရခိုင္၊ ရွမ္း စေသာ တိုင္းရင္း သားလူမ်ဳိးေပါင္းစံု ေနထိုင္ေသာႏိုင္ငံ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျမန္မာျပည္ဟု မသံုး။ ဗမာႏုိင္ငံ၊ ဗမာျပည္ဟု သံုးသည္။ သို႔မွသာ ညီညြတ္မွန္ကန္မည္။

ဗမာႏုိင္ငံတြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ တိုင္းရင္းသားအားလံုးကို ဗမာဟု ေခၚသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ တို႔ဗမာ သီခ်င္းတြင္ “တုိ႔ဗမာ …၊ ေဟ့ … တို႔ဗမာ၊ ဗမာျပည္တ၀ွမ္းအကုန္ တို႔အိမ္မွတ္ပါ။ တို႔ယာမွတ္ပါ၊ အဲဒါ “တို႔ဗမာ”ဟု ထည့္ သြင္းသီဆိုခဲ့ၾကသည္။

“ျမစ္ႀကီးနားမွ တို႔ဗမာတေယာက္ အေစာ္ကားခံရလွ်င္ ေယး၊ ၿမိတ္၊ ထား၀ယ္မွ တို႔ဗမာမ်ားက ဆတ္ဆတ္ ခါေအာင္ နာၾကပါ”ဟု ေဟာေျပာခဲ့ၾကသည္။ (တို႔ဗမာအစည္းအရံုးသမိုင္း၊ လူမ်ဳိးစုမ်ား ေသြးစည္းညီညြတ္ျခင္း၊ စာ ၂၁၅)(ပံု-၂))

ထိုစာမ်က္ႏွာတြင္ ေအာက္ေျခမွတ္စုအျဖစ္ မဆလ၏ ဇြတ္အတင္း မလိမ့္တပတ္ လုပ္မႈကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေဖာ္ျပထားသည္။

ဗမာ သို႔မဟုတ္ ျမန္မာဟူေသာ အသံုးအႏႈန္းအတြက္ ျပည္ေထာင္စုဆိုရွယ္လစ္သမၼတ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒ ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အဓိပၸါယ္ ရွင္းလင္းခ်က္မ်ား စာတမ္း၊ စာမ်က္ႏွာ ၁၈ ေအာက္ဆံုးပိုဒ္တြင္ ေအာက္ပါအတိုင္း ရွင္းလင္းထားပါ သည္။ျပည္ေထာင္စု ဆိုရွယ္လစ္သမၼတျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ဟု ေခၚထားျခင္းမွာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစံုတို႕ စုေပါင္းေနထိုင္သည့္ ျပည္နယ္ ႏွင့္ တိုင္းမ်ား ဖြဲ႔စည္းထားေသာ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံျဖစ္ေၾကာင္း၊ သမုိင္းစဥ္တေလွ်ာက္ ေျမွာ္မွန္းခဲ့ၾကသည့္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကို ၿမဲၿမံခိုင္မာစြာ တည္ေဆာက္က်င့္သံုးသြားမည့္ ႏုိင္ငံျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘုရင္စံနစ္ျဖင့္ အုပ္စိုးေသာ ႏုိင္ငံမဟုတ္ဘဲ လုပ္သားျပည္သူတို႕ အာဏာပိုင္စိုးေသာ ႏိုင္ငံျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားကို သိမ္းက်ဳံးေပါင္းရံုး၍ ေခၚဆိုသည့္ ျမန္မာဟူေသာ လူမ်ဳိးမ်ား မွီတင္းေနထိုင္ရာ ႏိုင္ငံေတာ္ျဖစ္ေၾကာင္း ေပၚလြင္ထင္ရွားေစရန္ ျဖစ္သည္။

အထက္ပါစာတြင္ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးက “ဗမာ”ဟူေသာ ေ၀ါဟာရႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရွင္းလင္းေဖာ္ျပသလိုမ်ဳိး “ျမန္မာ”ဟူေသာ အ သံုးအႏႈန္းအေပၚ ေသခ်ာက်နစြာ အက်ဳိးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ရွင္းလင္းေဖာ္ျပထားျခင္း မရွိေခ်။ က်င့္သံုးအုပ္ခ်ဳပ္မည့္ပံုစံကို မဆီမ ဆိုင္ ေဖာ္ျပကာ ဘာ့ေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား အားလံုးကို ျမန္မာဟု သိမ္းက်ံဳးေပါင္းရံုးေခၚဆိုရေၾကာင္း မရွင္းဘဲ ျမန္မာႏိုင္ငံဟု ဇြတ္အတင္း ေခၚေ၀ၚလိုက္ျခင္း သာျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရမည္ ျဖစ္သည္။