သခင္ႏိုင္ငံေတာ္ (၂)

ငါသာလွ်င္ ငါ၏အရွင္သခင္

သခင္သိန္းေမာင္ ျပန္ၾကားေရးမွဴးအျဖစ္ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္စဥ္ ၁၂၉၈အတြင္း "ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္းတည္ေထာင္မႈ စာစဥ္အမွတ္(၁) တို႔ဗမာဋီကာ" ကိုထုတ္ေ၀ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီစာစုမွာ- “ကမၻာဦးလူတို႔သည္ ကို္ယ္စီကုိယ္ငွ အရွင္သခင္မ်ားျဖစ္ၾက၏။ လူခပ္သိ္မ္းတို႔မွာ အာဏာရွင္သာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေလာကႀကီးတခုလံုးသည္ ေလာကနိဗၺာန္ႀကီးပင္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျခင္းမရွိ" ရယ္လို႔ပါပါတယ္။ လူတိုင္းက ကိုယ့္ႀကမၼာအတြက္ ကိုယ္လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိၾကတာမို႔ အာဏာရွင္လို႔ သံုးႏႈန္းတာပါ။ ေႏွာင္းေခတ္မွာေတာ့ အာဏာရွင္ဆိုတဲ့အသံုးအႏႈန္းက သူမ်ားေတြဘ၀ကို မိမိိအလိုက်ျဖစ္ေအာင္ ျပ႒ာန္းလုပ္လာတဲ့သူကို ရည္ညြန္းတာျဖစ္တယ္မဟုတ္လား။

သခင္စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ မိမ္ိၾကမၼာကိုမိမိ ဖန္းတီးတဲ့စိတ္ဓါတ္မ်ိဳးပါ။ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႕ သခင္ဋီကာစာအုပ္(စာေပေလာကထုတ္) အဖြင့္ကို 'အႏိုင္မခံ' ဆိုတဲ့ကဗ်ာနဲ႔ စဖြင့္ခဲ့တာပဲ။ ဒီကဗ်ာက သခင္ေအာင္ဆန္းႏွစ္သက္တဲ့ ကဗ်ာလို႔ေျပာၾကပါတယ္။ "ငါ၏ဦးေခါင္းတို႔သည္ ေသြးသံတို႔ျဖင့္ ရဲရဲနီ၏။ ညြတ္ကားမညႊတ္" ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေပါ့။ ကဗ်ာကို ' ငါသာလွ်င္ ငါ့ကံ၏ အရွင္သခင္ျဖစ္၍ ငါသာလွ်င္ ငါ့စိတ္၏ အႀကီးအကဲ ျဖစ္ေလသည္ ' လို႔အဆံုးသတ္ထားတာပါ။ သခင္စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ ငါသာလွ်င္ ငါ၏အရွင္သခင္ျဖစ္ခြင့္ကို အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။ အသိအမွတ္ျပဳရံုမက က်င့္လည္း က်င့္သံုးၾကပါတယ္။

သခင္စိတ္ဓါတ္ဟာ ဗုဒၶတရားေတာ္နဲ႔ ကိုက္ညီတယ္

ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ အတြင္းသေဘာဟာ ဆုေတာင္းျခင္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္တန္ခိုးရွင္ကမွ ကယ္တင္ႏိုင္တယ္လို႔ ယံုၾကည္တဲ့ဘာသာမဟုတ္ပါဘူး။ ေကာင္းေသာအမႈ(ကုသိုလ္) ျပဳရင္ ေကာင္းေသာအက်ိဳးရမယ္။ မေကာင္းေသာအမႈ (အကုသိုလ္) ကိုျပဳရင္ မေကာင္းေသာ အက်ိဳးရမယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ကိုယ့္သားသမီးကုသိုလ္ရေအာင္ဆိုၿပီး မိဘက၀င္လုပ္ေပးလို႔ရတယ္လို႔ ယံုၾကည္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ဟုတ္ရင္ ကိုယ္စံ၊ ကိုယ္မဟုတ္ရင္ ကိုယ္ခံဆိုတဲ့ ယံုၾကည္မႈပါ။ အဲဒါ ဘာနဲ႔မွ ကယ္တင္လို႔မရပါဘူး။

သခင္စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ ကုိယ့္လုပ္ရမယ့္အမႈကို တျခားသူက၀င္စြက္ဖက္လုပ္ခြင့္ေပးတဲ့ စိတ္ဓါတ္မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလို သူမ်ားစည္းကို ကိုယ္ကက်ဴးၿပီး ၀င္စြက္ဖက္ျခင္းဟာလည္း ဗုဒၶရဲ႕အေျခခံအယူအဆနဲ႔ မကိုက္ညီေပဘူး။

ပညာရွင္နဲ႔ ပညာရွင္ကိုေလးစား

ခရစ္သကၠရာဇ္ ၁၉၃၂ (ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၉၄ ခုႏွစ္၊ ျပာသိုလျပည့္ေက်ာ္ ၁၁ ရက္ေန႔) မွာ တို႔ဗမာသတင္းစဥ္မွတ္တမ္းကို စထုတ္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာဖံုးပံုက ေရာင္ေနာက္တြဲထံုးၿပီး ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္နဲ႔ ခါးေတာင္းေျမာင္ေအာင္က်ိဳက္ထားတဲ့ ေယက္်ားႀကီးက မီးရွဴးတိုင္ကို ထမ္းၿပီး ေရွ႕ကိုခ်ီတက္ေနတဲ့ပံုပါ။ အက်ိဳးအပ်က္ ၿမိဳးရိုးျပသာဒ္ေတြကို ေက်ာခိုင္းလို႔ စက္ရံုေတြ၊ ေရနံတြင္းေတြ၊ ေလယဥ္ပ်ံေတြရွိရာကို ခ်ီတက္လို႔။ သက္ဦးဆံပိုင္ အာဏာပိုင္စံနစ္နဲ႔ ေခတ္ေနာက္က်မႈေတြကို စြန္႔ၿပီး အနာဂတ္စက္မႈႏိုင္ငံကို သြားေနတဲ့သေဘာေပေပါ့။ မီးရွဴးတိုင္ရဲ႕သေဘာက ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြကို အသိဥာဏ္အလင္းေရာင္ ေပးမယ့္သေဘာလို႔ဆိုပါတယ္။

သခင္စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ အေဟာင္းအျမင္းေတြကိုစြန္႔ စက္မႈႏိုင္ငံဆီသို႔ ခ်ီတက္ရာမွာ အသိဥာဏ္ပညာကိုေလးစားတဲ့ စိ္တ္ဓါတ္ပါပဲ။ အသိဥာဏ္ပညာမပါပဲ ႏိုင္ငံသစ္ဆီသြားလို႔မရဘူးဆိုတာ အဲဒီမ်က္ႏွာဖံုးပံုက ျပေနပါတယ္။ သခင္စိတ္ဓါတ္မွန္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ပညာနဲ႔ ပညာရွင္ေတြကို အထင္မေသးရဘူး။ သူတို႔ရဲ႕အလင္းေရာင္ကို ပခံုးေပၚမွာ ထမ္းတင္ထားခ်င္တဲ့စိတ္ဓါတ္ပါ။ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးလို လိုမွခလုတ္တြန္းထားတဲ့ စိ္တ္ဓါတ္မ်ိဳးမဟုတ္ေပဘူး။ ပခံုးထမ္းထားႏိုင္တဲ့ စိတ္ဓါတ္မ်ိဳးပါ။

တို႔ဗမာအစည္းအရံုးက ပထမဦးဆံုးထုတ္တဲ့ ႏိုင္ငံျပဳစာစုရဲ႕ မ်က္ႏွာဖံုးမွာ -

ဗမာျပည္သည္ - တို႔ျပည္

ဗမာစာသည္ - တို႔စာ

ဗမာစကားသည္ - တို႔စကား

ဗမာျပည္ကို - ခ်စ္ပါ

ဗမာစာကို - ခ်ီးျမွင့္ပါ

ဗမာစကားကို - ေလးစားပါ လို႔ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

အဲသည့္ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြထဲက ဗမာစာသည္ - တို႔စာ ဆိုတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံကို ရွင္းရာမွာ မ်ိဳးခ်စ္စိ္တ္ဓါတ္လိႈ႔ေဆာ္ဖို႔ ေၾကြးေၾကာ္ရံုမွ်ပဲလို႔ ထင္ေနၾကသူေတြကမ်ားေနပါတယ္။ ဒီေၾကြးေၾကာ္သံေတြကို သခင္ဘေသာင္းေျပာခဲ့ရာမွာ အဲဒီမ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓါတ္ရွိေရးေလာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ' ေလာကဓါတ္ပညာရပ္အားလံုး ဗမာစာနဲ႔ရွိေရး ' ဆိုတဲ့ အေျမာ္အျမင္ရွိတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္လည္း ပါပါတယ္။

သခင္ႀကီးေတြေမးၾကည့္ေတာ့ သခင္ေခါင္းေဆာင္ေတြက ပညာကိုသိပ္ရွာၾကတာလို႔ ေျပာျပပါတယ္။ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး႒ာနခ်ဳပ္မွာ အစည္းအေ၀းထိုင္ၾကတဲ့ စားပြဲႀကီးတလံုးရွိတယ္လို႔ ၀ါးခယ္မသခင္သိန္းေဖက မွတ္မွတ္ရရ ျပန္ေျပာပါတယ္။ အဲဒီစားပြဲႀကီးေအာက္မွာ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး သခင္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ စာအုပ္ပံုရွိပါတယ္။ သခင္ေအာင္ဆန္းဟာ အားရင္ အဲဒီစာအုပ္ပံုၾကားမွာ စာအုပ္ေတြေခါင္းခုၿပီး မ်က္ႏွာနဲ႔စာအုပ္မခြာေတာ့ဘူးတဲ့။ ' သူ႔ဆီသြားရင္ စားပြဲေအာက္ စာအုပ္ပံုထဲက ထြက္လာတတ္တယ္ ' လို႔မွတ္မွတ္ရရ ျပန္ေျပာပါတယ္။

သခင္ေအာင္ဆန္းမွမဟုတ္ပါဘူး။ က်န္သခင္ေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း စာသိပ္ဖတ္ၾကတာပါ။ ' သူတို႔က တို႔တုိင္းျပည္ေကာင္းေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ အၿမဲစဥ္းစားေနတဲ့လူေတြ ' လို႔နယ္သခင္ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းတေယာက္က ေျပာပါတယ္။ "စာမဖတ္၊ အေျမာ္အျမင္မရွိဘဲနဲ႔ 'သခင္ကြ' ေအာ္ေနရံုနဲ႔ ဘယ္ႏွယ့္သခင္ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ျဖစ္ရင္လည္း ဇက္က်ိဳးေနတဲ့ သခင္ျဖစ္မွာေပါ့ေလ" တဲ့။

ဒါေၾကာင့္ သခင္စိတ္ဓါတ္ သခင္အက်င့္ဆိုတာ ပညာနဲ႔ ပညာရွင္ကို ပခံုးထမ္းထားႏိုင္တဲ့ စိတ္ဓါတ္လို႔ ပံုမွာထည့္ သရုပ္ေဖာ္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

လံုး၀လြတ္လပ္လိုတဲ့စိတ္ဓါတ္

စီးပြားပ်က္ကပ္၊ ဆရာစံေတာင္သူလယ္သမားအေရးေတာ္ပံုရယ္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ပ္အတည္းႀကံဳလာတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူမာစတာေတြဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတိုးတက္ေပးဖို႔ဆိုၿပီး ဆာဂၽြန္တိုင္မြန္ ဥကၠ႒အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္တဲ့ ေကာ္မရွင္တရပ္ကို ၁၉၂၉ ဇန္န၀ါရီလထဲမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ေစလႊတ္ပါတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအရ ျမန္မာနဲ႔အိႏၵိယ ဆက္တြဲထားမလား၊ ခြဲထားမလား တင္ျပဖို႔ပါ။ ဒီေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးေတြထဲမွာ ခြဲေရးလား၊ တြဲေရးလား အျငင္းပြားၾကပါေလေရာ။ ၁၉၃၃ ႏို၀ဘၤာလထဲမွာ ခြဲေရး၊ တြဲေရး ျပည္သူ႔ဆႏၵခံယူမယ္ဆိုေတာ့ ခြဲမလား တြဲမလား က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ျငင္းခံုၾကျပန္ပါတယ္။ ဒီျပသနာနဲ႔ပက္သက္ၿပီး ခြဲေရးဘက္က ဦးဘေဖ၊ ဦးထြန္း၀င္း(ေမာ္လၿမိဳင္)၊ ဦးစိုးညြန္႔(၀တ္လံု)တို႔ ေျပာၾကၿပီး၊ တြဲေရးဘက္က ေဒါက္တာဘေမာ္၊ ဦးေက်ာ္ျမင့္(၀တ္လံု)နဲ႔ ရမ္းၿဗဲဦးေမာင္ေမာင္တို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ေျပာၿပီးၾကေတာ့ သခင္ဘေသာင္းက သဘာပတိဆီ ခြင့္ေတာင္း၀င္ေဆြးေႏြးပါတယ္။

“ခြဲေရးျဖစ္ေစ၊ တြဲေရးျဖစ္ေစ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕သမား လက္ေအာက္ခံခ်ည္းပါပဲ။ ကၽြန္နဲ႔ဒါသ စကားလံုးျခားနားေသာ္လည္း တမ်ိဳးတည္းျဖစ္ေနသလို ကၽြန္ဟာကၽြန္ပဲျဖစ္တယ္။ ဒီခြဲေရးတြဲေရးျပသနာရဲ႕ အဓိပၸါယ္က အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရက သူတို႔ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ဖိနပ္ေအာက္မွာေနမလား၊ ညာဘက္ဖိနပ္ေအာက္မွာ ေနမလားလို႔ ေမးတဲ့သေဘာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔သခင္ေတြသေဘာကိုေျပာရရင္ အင္း၀ေခတ္က နာမည္ေက်ာ္သူခိုးႀကီးငတက္ျပား ဖမ္းမိေတာ့ သတိုးမင္းဖ်ားဘုရင္က 'ေမာင္မင္းကို အခုသတ္မယ္။ သံလ်က္နဲ႔ခုတ္သတ္တာ ႀကိဳက္သလား၊ လွံနဲ႔ထိုးသတ္တာႀကိဳက္သလား' လို႔ေမးေတာ့ ငတက္ျပားက 'ငါ့အႀကိဳက္ေျပာရရင္ သံလ်က္ေရာ လွံပါ ဘယ္ဟာမွမႀကိဳက္၊ အသင္မင္းႀကီးရဲ႕ မိဖုရားေခါင္ႀကီး ေစာဥမၼာကိုသာႀကိဳက္တယ္' လို႔ေျပာခဲ့သလို ခြဲေရးလည္းမႀကိဳက္ တြဲေရးလည္းမႀကိဳက္ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ သမားလက္ေအာက္က လံုး၀လြတ္လပ္ေရးသာ ႀကိဳက္ပါတယ္။"

သခင္ဘေသာင္းဒီလိုေျပာေတ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ လက္ခုပ္သံက တေျဖာင္းေျဖာင္းေပါ့။ သခင္ေတြရဲ႕စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ေရွးကႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကြာျခားတာ ဒါပါပဲ။

သခင္ေတြနဲ႔ ေရွးႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးေတြ ကြာျခားခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ရွိပါတယ္။

(၁) လံုး၀လြတ္လပ္ေရးမွာကြာျခားတယ္

(၂) လံု၀လြတ္လပ္ေရးမွာတူဦး သက္ဦးဆံပိုင္ပေဒသရာဇ္ အာဏာရွင္စနစ္ကို ျပန္သြားခ်င္တာနဲ႔ လူထုေရြးတဲ့ အစိုးရထူေထာင္ခ်င္တာ ကြာပါတယ္။

သခင္စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ ဒါသအေခၚခံရရံုနဲ႔ ကၽြန္အေခၚမခံရေပဘူးရယ္လို႔ ေျဖသိမ့္ႏိုင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္ဘက္ထက္ ညာဘက္ကေေတာ္ေသးရဲ႕ဆိုၿပီး ညာဖိနပ္ေအာက္ေျပး၀င္တဲ့ စိတ္ဓါတ္မဟုတ္ေပဘူး။ တို႔ဗမာသတင္းစဥ္မွတ္တမ္း အတြဲ၂ အမွတ္၄ စာေစာင္မွာ သံုႏႈန္းခဲ့သလိုပါပဲ၊ သခင္စိတ္ဆိုတာ ႏွစ္ခ်က္ေထာင္းမို႔ သံုးခ်က္ေထာက္ထက္ ပိုေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး လူထုကို မစည္းရံုးေပဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ခြဲေရး တြဲေရး ကို ပရိယာယ္အျဖစ္ေလာက္သာသံုး၍ လံုး၀လြတ္လပ္ေရး ရရာရေၾကာင္းကိုသာ ရွာႀကံအပ္၊ လုပ္ႀကံအပ္ေပသည္ လို႔ေရးခဲ့တာပါ။ သခင္စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ လံုး၀လြတ္ေျမာက္ေရးစိတ္ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္စိတ္ဆိုတာ ႏွစ္ခ်က္ေထာင္း ပိုေကာင္းေသးရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ျဖစ္တယ္။ ညာဖိနပ္ ဘယ္ဖိနပ္ေရြးတဲ့ စိတ္ဓါတ္ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီတို႔ဗမာသတင္းစဥ္ နိဂံုးမွာပဲ သခင္ဘေသာင္းက "ကၽြန္ျဖစ္ဖို႔ႏွင့္ ဒါသျဖစ္ဖို႔အတြက္ အခ်ည္းအႏွီး ျငင္းခံုေျပာဆိုေနသည့္အေရးတြင္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ၀င္ေရာက္ပါ၀င္ဖို႔ မဟုတ္။ ယခုအခါ 'ကၽြန္တြင္း' သို႔က်ေရာက္လ်က္ရွိၾကေသာ တို႔ဗမာ ေသြးခ်င္းသားခ်င္းအားလံုးကို လြတ္လပ္ရာ လြတ္လပ္ေၾကာင္း နည္းလမ္းၫႊန္ဖို႔ျဖစ္သျဖင့္ လူဇာတ္၀င္ဖို႔ ေတာင့္တေကာင္း ရည္မွန္းေကာင္းေသာ လံုး၀လြတ္လပ္ျခင္းကို ေတာင့္တၾက၊ ရည္မွန္းၾကသူတိုင္း ဉာဏသမၸယုတ္ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္၍ ဖတ္ရႈၾကရာသတည္း" လို႔ေရးခဲ့တာပါ။

ဒီစာသားေတြထဲမွာ 'လူဇာတ္၀င္တယ္ ဆိုတဲ့စလံုးေလးဟာ ေတာ္ေတာ္သတိျပဳစရာေကာင္းတဲ့ စာလံုးပါ။ သခင္စိတ္ဆိုတာ လူဇာတ္၀င္ဖို႔ ေတာင့္တရေကာင္းမွန္၊ ရည္မွန္းရေကာင္းမွန္းသိတယ္။ လူဇာတ္၀င္ဖို႔ဆိုတာ လံုး၀လြတ္လပ္မွျဖစ္တယ္ဆိုတာ သခင္စိတ္ဓါတ္မွန္ရင္ အသိအမွတ္ျပဳၾကတာကိုး။ အဂၤလိပ္၊ ဂ်ပန္၊ မာစတာစိတ္ဓါတ္ရွိသူေတြကသာ တမ်ိဳးသားလံုး ကၽြန္ျပဳထားခ်င္ၾကတာဆိုေတာ့ ဘယ္မွာ လံုး၀လြတ္လပ္ေစခ်င္ပါ့မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ မာစတာေတြရဲ႕ ရန္သူစာရင္းမွာ သခင္စိတ္ဓါတ္ရွိသူေတြ ထပ္ဆံုးကရွိခဲ့ၾကတာေပါ့။ အဲဒီစာရင္းကို အဂၤလိပ္လက္ထက္မွာ Burma List လို႔ေခၚပါတယ္။ ၁၉၄၁ ဇန္န၀ါရီ ၁ရက္ေန႔ထုတ္ျပန္တဲ့ စာရင္းအရဆိုရင္ နံပါတ္ ၁ ကဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းပါ။ နံပါတ္ ၂က သခင္ဗဟိန္းတဲ့။ သခင္ေအာင္ဆန္းကေတာ့ နံပါတ္ ၅မွာရွိပါတယ္။

တန္း-တူ

ဂ်ီစီဘီေအက ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိုပဲ ေတာင္းဆိုတုန္းကပါ။ ဒိုင္အာခီေပးဖို႔ ၀ိႈက္ေကာ္မတီလာေတာ့ စံုစမ္းစစ္ေဆးရာမွာ လံုး၀အစစ္မခံဖို႔ ဂ်ီစီဘီေအက ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ '၀ိႈက္ေကာ္မတီႏွင့္ ေ၀းႏိုင္သမွ်ေ၀းေအာင္ ေရွာင္ရွားၾကဖို႔တာ၀န္သည္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတိုင္း၏ တာ၀န္ႀကီး' လို႔လည္ူ တိုင္းျပည္ကို ႏိႈးေဆာ္ပါတယ္။

အဲဒီ၀ိႈက္ေကာ္မတီ မႏၲေလးေရာက္လာေတာ့ သူတို႔တည္းေနတဲ့ ဗိုလ္တဲဆီကို ၀ံသာႏုအမ်ိဳးသမီး တရာေလာက္ ဆႏၵျပဖို႔ စီတန္းေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ ပုလိပ္အဖြဲ႕က တားပါေလေရာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမာင္ဘေသာင္းေရာက္လာၿပီး 'အတင္းတိုးၿပီး ခ်ီတက္ၾက' လို႔အားေပးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ တာ၀န္က် ရာဇ၀တ္၀န္က 'You are placed under arrest မင္းကိုဖမ္းလိုက္ၿပီ' လို႔ေျပာပါတယ္။ ကိုဘေသာင္းက 'All right ေကာင္းၿပီ' လို႔ မမႈတဲ့ေလသံနဲ႔ ရဲ႒ာနကိုေခၚေတာ့ ရာဇ၀တ္၀န္က-

'မင္းစက္ဘီးကိုမစီးရဘူး။ ဆင္းတြန္းလာ' လို႔ခိုင္းပါတယ္။

'ငါဘယ္တုန္းကမွ ေျခလ်င္မသြားဘူး' လို႔ရာဇ၀တ္၀န္ခိုင္းတာကို ဖီဆန္လို႔ စက္ဘီးစီးၿမဲ တက္စီးတာပါပဲ။ ကိုဘေသာင္းရဲ႕ အဲဒီစိတ္ဓါတ္မ်ိဳးဟာ သခင္စိတ္ဓါတ္ပါပဲ။ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက လူု႔ေအာက္နိမ့္တဲ့ သတၱ၀ါလို ႏွိမ္တာကို ဖီဆန္ရဲတာ သခင္ပါ။ သူစက္ဘီးစီးရင္ ကိုယ္လည္းစီးရမွာေပါ့။ ဘာလို႔ ကုိယ္က ေျခလ်င္လိုက္ရမွာလဲ။ လူလူခ်င္းပဲဟာ။ လူကိုလူလို တန္းတူသေဘာမထားဘဲ ဆက္ဆံရင္ သခင္ေတြက မခံပါဘူး။

သခင္စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ လူတိုင္းကို "တန္း-တူ" သေဘာထားခ်င္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ေပကိုး။ သူ႔က်တမ်ိဳး၊ ငါ့သား ငါ့သမီး ငါ့အမ်ိဳးအေဆြက်တမ်ိဳး သေဘာထားပံုမ်ိဳး မဟုတ္ေပဘူး။ "မူ" မွာ သူ႔လူ ကိုယ့္လူခြဲတာမရွိဘူး။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ေက်းဇူးတရားဆိုတဲ့ ရႈေထာင့္ကၾကည့္ရင္ အစြန္းေရာက္တယ္လို႔ ေျပာမယ္ဆိုေျပာႏိုင္တဲ့ လုပ္ရပ္မ်ိဳးေတာင္ "မူ' နဲ႔ပက္သက္လာရင္ တခ်ိဳ႕သခင္ေတြက လုပ္ခဲ့ၾကတာကလား။ သခင္ဘေသာင္းဆိုပါစို႔ရဲ႕။ သူငယ္ငယ္က ဖတဆိုးဘ၀နဲ႔ မႏၲေလးက ဗုဒၶႏုဂၢဟေက်ာင္းမွာ ဦးလ်ံေက်ာ္ရွဴးဆိုတဲ့ ေက်ာင္းေကာ္မတီလူႀကီးတေယာက္က ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ထားကာ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးက သူ႔သားကိုေတာ့ ဘိလပ္ပို႔ ပညာသင္ခိုင္းတာကိုး။ ဒါကို သခင္ဘေသာင္းျဖစ္လာမယ့္ ေမာင္ဘေသာင္းက ေဟာဒီလို စာေတြေရးျဖန္းသတဲ့ေလ။

“မႆဖာသုေကာ- ဖြာ၍ရႈပ္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးလည္းရွိေသာ၊ ေက်ာင္းေကာ္မတီလူႀကီး ဦးလ်ံေက်ာ္ရႈးသည္ သူ႕သားကိုေတာ့ ဘိလပ္ကိုပို႔၍ ဘုရားတပည့္ေတာ္တို႔ကို အမ်ိဳးသားေက်ာင္းမွာ အေနခိုင္းပါသည္ ဘုရား။ ထို႔ေၾကာင့္ အရွင္ဘုရားက မယဥ္ေက်းေသာ ထိုေက်ာင္းေကာ္မတီလူႀကီးမ်ားကို ယဥ္ေက်းေအာင္ ဆံုးမေတာ္မူပါဘုရား" တဲ့။

အဲဒီေတာ့ ဦးလ်ံေက်ာ္ရွဴး ေဒါသေတြထြက္ၿပီး ေမာင္ဘေသာင္းလည္း ထမင္းအိုးကြဲေလေရာတဲ့။

ကဲ- ၾကည့္ေတာ့ 'မယဥ္ေက်းေသာ ထိုေက်ာင္းေကာ္မတီလူႀကီး' တဲ့။ ဒီစာေလးက သခင္စိတ္ဓါတ္ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈကို ဖြင့္ဆိုသြားသလိုပါပဲ။

ပါးစပ္ကေတာ့ ကၽြန္ပညာေရးဆန္႔က်င္၊ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းေတြကို ေထာက္ခံတယ္ဆိုၿပီး သားကိုေတာ့ ဘိလပ္ပို႔ ပညာသင္ေစတဲ့ အေျပာနဲ႔အလုပ္ တျခားစီျဖစ္ေနတာမ်ိဳးကို ဆံုးမဖို႔ လိုတယ္လို႔ ဒီစာေလးက ေျပာေနတာမဟုတ္လား။ သခင္ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ ဒါမ်ိဳးပါ။ မူနဲ႔လူ တထပ္တည္းျဖစ္ေရးပါ။ အေျပာနဲ႔အလုပ္တမ်ိဳးတည္းျဖစ္ေရးပါ။ ငါ့သားသမီး၊ ငါ့အမ်ိဳးနဲ႔ သူမ်ား 'တန္း-တူ' ေရးပါ။

ကၽြန္စိတ္ကိုကန္၊ သခင္စိတ္ကိုစီး

ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ ေရႊဘိုအမတ္ကြယ္လြန္သြားလို႔ ၁၉၃၃၊ ႏို၀ဘၤာလမွာ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲတခု လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီေရြးေကာက္ပြဲကို သခင္ဘေသာင္း ၀င္အေရြးခံဖို႔ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးကဆံုးျဖတ္ပါတယ္။ ေရႊဘိုမွာ ေရြးေကာက္ပြဲအရာရွိကို သြားေတြ႕ေတာ့ အဲဒီအရာရွိအခန္း၀မွာ ခၽြတ္ထားတဲ့ ဖိနပ္ေတြ သခင္ဘေသာင္းေတြ႕သြားတာကိုး။ ဒါနဲ႔ သခင္ဘေသာင္းဟာ အဲဒီဖိနပ္ေတြကို တခုခ်င္း ကန္ပစ္လို္က္ပါေရာတဲ့။ ၿပီးေတာ့ အရာရွိခန္းထဲကို ဖိနပ္မခၽြတ္ပဲ ၀င္ေတြ႕ပါတယ္။

သာမန္ၾကည့္ရင္ သခင္ဘေသာင္းဟာ ဖိနပ္ကိုကန္ၿပီး ဖိနပ္စီးတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အတြင္းစိတ္သေဘာအရ ေျပာရရင္ေတာ့ ဒါ ဖိနပ္ေလာက္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္စိတ္ေတြကို တရံခ်င္း ကန္ပစ္လိုက္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သခင္စိတ္ကိုစီးၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို မာစတာထင္ေနသူေတြကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တခ်ိဳ႕လူေတြက ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ သိပ္လြယ္ၾကတာကိုး။ အေလးအနက္ သိပ္မထားပဲ အဂၤလိပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ျမန္မာပဲျဖစ္ျဖစ္ အရာရွိဆိုရင္ ဖိနပ္ခၽြတ္တာတို႔၊ လက္အုပ္ခ်ီတာတို႔ လြယ္လြယ္လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးဆိုတာ ဘာသာေရးနဲ႔ ပက္သက္ၿပီးေတာ့သာ ဖိနပ္ခၽြတ္၊ လက္အုပ္ခ်ီတာပါ။ 'ဘာလို႔ အဂၤလိပ္ကို လက္အုပ္ခ်ီတာလဲ' လို႔သခင္ႀကီးေတြကို ေမးၾကည့္ေတာ့ 'ဘုရင္ေတြလက္ထက္က မင္းစိုးရာဇာဆိုရင္ လက္အုပ္ခ်ီေအာင္ လုပ္ထားတာကိုး။ ဒီေတာ့ အက်င့္က ပါေနတာပါ။ ေျပာရင္လည္း ေက်းေတာ္မ်ိဳး၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးလို႔ သံုးႏံႈးၾကတာမဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့ အဂၤလိပ္ကၽြန္မျဖစ္ခင္ကတည္းက လူေတြမွာ ကၽြန္စိတ္၀င္ေအာင္ လုပ္ထားသလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ လူမ်ိဳးတမ်ိဳး၌ ကၽြန္စိတ္သည္ ကၽြန္မျဖစ္မီ အုပ္ခ်ဳပ္ပံုေပၚမူတည္ၿပီး ရွိႏွင့္ႏိုင္သည္လို႔ ေျပာရမလိုျဖစ္ေနတယ္' လို႔ ထင္ျမင္ခ်က္ေပးပါတယ္။ သခင္ခင္ေအာင္ကေတာ့ "စာေရးရင္ 'ကၽြန္ေတာ္'လို႔ ဘယ္ေတာ့မွစာလံုးမေပါင္းဘူး။ 'က်ေနာ္' လို႔ပဲ စာလံုးေပါင္းေရးတယ္" လို႔ေျပာျပပါတယ္။ ကၽြန္စိတ္ကို စာရြတ္ေပၚမွာ စာလံုးေပါင္းရံုေလာက္ေတာင္ လက္မခံတဲ့ သခင္စိတ္ဓါတ္ပါ။

ယံုၾကည္ခ်က္ကို အသက္နဲ႔လဲ

သခင္ဘေသာင္းတေယာက္ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးကို တည္ေထာင္ခါစ၊ တကၠသိုလ္ဘာသာျပန္႒ာနမွာ နည္းျပဆရာလုပ္ေနရင္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေဆာင္ေတြမွာ သခင္စိတ္ဓါတ္အေၾကာင္း လုိက္လံေဟာေျပာေတာ့ တကၠသိုလ္အာဏာပိုင္ေတြက မႀကိဳက္ၾကပါဘူး။ လူတေယာက္ သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔သူ ေခါင္းေထာင္လာတာကို မာစတာစိတ္ဓါတ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူအဂၤလိပ္ေတြ ဘယ္လက္ခံႏိုင္ပါ့မလဲ။ တကၠသိုလ္မွာ သခင္စိတ္ဓါတ္ ၀ါဒမျဖန္႔ရဖို႔ ပိတ္ပင္ပါေတာ့တယ္။

ဒီေတာ့ သခင္ဘေသာင္းဆိုတာကလည္း ပိတ္ရင္ပိတ္တဲ့အတိုင္း တိတ္သြားတတ္တဲ့ ခပ္ညံ့ညံ့လူမွ မဟုတ္တာပဲ။ သခင္စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ 'ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ အညံ့ခံလိုက္တဲ့ စိတ္ဓါတ္မဟုတ္ဘူး။ သူမ်ားႀကိဳးဆြဲတိုင္း ပါးစပ္ဖြင့္လိုက္ ပိတ္လိုက္လုပ္တတ္တဲ့ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ရုပ္ခႏၶာသက္သက္နဲ႔လူမွ မဟုတ္တာ။ သခင္ဘေသာင္း ျငိမ္မခံပါဘူး။ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ အလုပ္ကထြက္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက တကၠသို္လ္ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးျဖစ္တဲ့ မစၥတာဆေလာ့က မစၥတာဖာနီဗယ္ကို ေျပာတဲ့စကားအတိုင္းေျပာရရင္ "မိမိစိတ္ကမွန္သည္ဟု ယံုၾကည္ေသာ အယူကိုမစြန္႔ပဲ မိမိ၏အသက္ေမြးမႈ အလုပ္စြန္႔ေသာသူမွာ ေမာင္ဘေသာင္းတေယာက္ပဲရွိတာ" ပါ။ ဖာနီဗယ္ကလည္း "အယူကို မစြန္႔ပဲ အသက္ေမြးမႈ အလုပ္စြန္႔ျခင္းမွာ ခ်ီးမြမ္းဖြယ္ရာေကာင္းသည္ကား မွန္သည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုသို႔ျပဳလုပ္ျခင္းကား ေလာက၌ ႀကီးပြားေစတတ္ေသာ ျပဳလုပ္ျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ေပ" လို႔ခ်ီးမြမ္းမွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္။

မစၥတာဖာနီဗယ္နားမလည္တာကေတာ့ သခင္စိတ္ဓါတ္ရဲ႕ ျမင့္ျမတ္မႈပါပဲ။ သခင္စိတ္ဓါတ္ဆုိတာ ကိုယ္တေယာက္တည္းပဲ ႀကီးပြားဖို႔ လုပ္တဲ့စိတ္ဓါတ္မွ မဟုတ္ဘဲ။ တို႔ဗမာသီခ်င္းထဲမွာ ပါသလိုေပါ့။ "ေနာင္လာေနာင္သား ေကာင္းစားဖို႔ရာ တို႔ကိုယ္က်ိဳးလံုးလံုးမပါ" ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္မ်ိဳးပါ။ ဒါဟာ သခင္အက်င့္ေတြထဲမွာ အျမင့္ဆံုးပါပဲ။

ေနာင္လာေနာင္သား ေကာင္းစားဖို႔ရာ

သင့္ဘ၀မဂၢဇင္းက သခင္စိတ္ဓါတ္အေၾကာင္းေရးဖို႔ သခင္၊ သခင္မႀကီးေတြကို လိုက္ေတြ႕ေတာ့ 'ဦးတို႔တသက္မွာမ်ား လြတ္လပ္ေရးရမယ္လို႔ထင္ၿပီး လုပ္ခဲ့ၾကတာလား' လို႔ေမးပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ထင္ကိုမထင္ဘူးလို႔ ေျဖၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ရ ရမယ္လို႔ ယံုၾကည္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ ရမယ္လို႔ေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါဘူးတဲ့။

“ဦးတုိ႔တသက္မွာ မရရင္လည္း ေနာင္သားသမီး၊ ေျမးလက္ထက္မွာ ရရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ လုပ္ၾကတာပဲ" လုိ႔ ၀ါးခယ္မသခင္သိန္းေဖက ေျပာျပပါတယ္။

ေနာင္မ်ိဳးဆက္ တဆက္အတြက္ ေမွ်ာ္ျမင္လုပ္ကိုင္တယ္ဆိုတာ မိသားစုတစုအတြက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံအတြက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေရးႀကီးပါတယ္။ သူမ်ားထက္ ေခါင္းတလံုးပိုျမင့္တဲ့ သူတုိင္းဟာ ကိုယ့္မ်ိဳးဆက္အတြက္ စဥ္းစားတတ္စၿမဲပါ။ ကေန႔ကိုယ့္လုပ္ရပ္ဟာ ေနာင္မ်ိဳးဆက္အေပၚ အဆိုးအေကာင္း ဘယ္လိုရွိမယ္ဆိုတာ ႀကိဳေတြးတတ္စၿမဲပါ။

ဒါေၾကာင့္လည္း စီမံခန္႔ခြဲမႈ အဆိုအမိန္႔တခုမွာ -

“ပထမတန္္းစား ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ေနာင္မ်ိဳးဆက္အတြက္ အဆိုးအေကာင္းႀကိဳျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒုတိယတန္းစား ေခါင္းေဆာင္ကေတာ့ သူ႔ပင္ကိုယ္အရ ေနာင္မ်ိဳးဆက္အတြက္ ႀကိဳေတာ့ မျမင္ႏိုင္စြမ္းဘူးတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ျမင္သူေျပာျပတဲ့အခါ ျမင္သြားႏိုင္ပါသတဲ့။ တတိယတန္းစားေခါင္းေဆာင္ကေတာ့ ေနာင္မ်ိဳးဆက္အတြက္ ေျပာျပလည္း သေဘာမေပါက္တတ္ေပမယ့္ သူ႔မ်ိဳးဆက္အတြက္ေတာ့ ျမင္ႏိုင္စြမ္းရွိၾကပါသတဲ့။ စတုတၳတန္းေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ သူ႕မ်ိဳးဆက္အတြက္ေတာင္ မျမင္ႏိုင္စြမ္းပဲ ႀကံဳရာက်ပန္း ေခါင္းေဆာင္တတ္သူမ်ားသာ ျဖစ္တယ္" လို႔ဆိုပါတယ္။

ေနာင္လာေနာင္သား ေကာင္းစားဖို႔ရာဆိုတာ ပထမတန္းစားေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္းကို သခင္ေတြက ၫႊန္းခဲ့ဟန္တူပါတယ္။ သခင္စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ ပထမတန္းစား ေခါင္းေဆာင္စိတ္ဓါတ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။

ေခါင္းေဆာင္မႈ Leadership ဆိုတာ အမ်ားနဲ႔ ပက္သက္ရာမွာပဲ စပ္ဆိုင္တယ္လို႔ ထင္တတ္ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္မႈလို႔ဆိုရာမွာ အမ်ားနဲ႔တင္မဟုတ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေခါင္းေဆာင္ရာမွာလဲ ရည္ၫႊန္းတတ္ပါတယ္။ သခင္ဘေသာင္းက Every body is the leader of himself (လူတိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေခါင္းေဆာင္ေနၾကတာပဲ) လို႔ေျပာတာမွာ ဒီသေဘာအမ်ားႀကီး ပါပါတယ္။ အဲဒီလို ကိုယ့္ဘ၀ ကိုယ္ေခါင္းေဆာင္ရာမွာလည္း ကိုယ့္ရဲ႕ပစၥဳပၸန္ဘ၀ေလာက္သာမဟုတ္ ေရွ႕သို႔ ေ၀းႏိုင္သမွ်ေ၀းေ၀း တိတိက်က်ျမင္ႏိုင္ေလ သူမ်ားထက္သာေလပါပဲ။ ေနာင္ကို ၾကည့္တတ္သူဟာ ပစၥဳပၸန္ကို စီမံခန္႔ခြဲႏိုင္ပါတယ္။

သခင္စိတ္ဓါတ္ဟာ အဲဒီေနာင္လားေနာင္သားေခတ္အထိ ၾကည့္ၿပီး အလုပ္လုပ္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ပါ။ ငါတို႔မခံစားရ ေနပါေစ ေနာင္လာေနာင္သားေတြ ခံစားရေအာင္ဆိုၿပီး အနစ္နာခံၾကတာကိုး။ သခင္စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ အဲဒီလို ျမင့္ျမတ္ရပါတယ္။

စိတ္ဓါတ္၊ အက်င့္နဲ႔လူ

ႀကံဳရာဆံုရာ စကား၀ိုင္းေလးမွာ သခင္စိတ္ဓါတ္၊ သခင္အက်င့္အေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ "ခင္ဗ်ားကသာေျပာတာ က်ဳပ္ေတြ႕ဖူးတဲ့ သခင္ကျဖင့္ သိပ္ေအာက္တန္းက်တာဗ်" ဆိုၿပီး သူ႕အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပေနလိုက္တာ စကား၀ုိင္းျဖတ္ယူရတဲ့ အထိပါပဲ။

ရွိေပမေပါ့။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္လို႔ ေျပာေနေပမယ့္ ဗုဒၶၾသ၀ါဒေတြနဲ႔ညီေအာင္ မေနတဲ့လူေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိေနတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ လူပုဂၢိဳလ္အားျဖင့္ ေျပာရရင္ သခင္ဆိုသူေတြထဲမွာ ကၽြန္စိတ္ေပၚေနတဲ့ သူေတြလည္း ရွိႏိုင္ေပတာေပါ့။ ဒါ ေလာကဓမၼတာေပပဲ။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တေယာက္ အက်င့္မေကာင္းလို႔ ဗုဒၶအက်င့္ကေတာ့ မေကာင္းဘူးလို႔ ဘယ္ႏွယ့္ေျပာႏုိင္ပါ့မလဲ။

တျခားသခင္ေတြမေျပာနဲ႔ အဲဒီသခင္စိတ္ဓါတ္၊ သခင္အက်င့္ေတြကို စခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီးသခင္ဘေသာင္းေတာင္ ရာႏႈန္းျပည့္အဲဒီ စိတ္ဓါတ္ေတြ က်င့္သံုးခ်င္မွ က်င့္သံုးႏိုင္ေပမေပါ့။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တိုရဲ႕ သမိုင္းမွာ ေဟာဒီလို ျမင့္ျမတ္တဲ့ သခင္စိတ္ဓါတ္ေတာ့ ေပၚေပါက္ခဲ့ဘူးပါတယ္။ ေဟာဒီလို ေအာက္တန္းက်တဲ့ ကၽြန္စိတ္ေတြေတာ့ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ေဟာဒီလို ယုတ္ညံ့တဲ့ မာစတာစိတ္ဓါတ္ေတြလည္း ရွိခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာကို သိႀကၿပီး ေကာင္းတာကိုယူ၊ မေကာင္းတာကို ေရွာင္ၾကရမွာ မဟုတ္လား။ သမိုင္းသင္ခန္းစာဆိုတာ ဒါပဲကိုး။

ဒီေတာ့ လူပုဂၢိဳလ္ဆိုတာေတြကို ေဖ်ာက္ထားၿပီး စိတ္ဓါတ္ေတြ၊ အက်င့္ေတြကိုပဲ ျမင္ၾက၊ ေျပာၾကတာ အက်ိဳးမ်ားမွာပါ။ သမိုင္းက သင္ခန္းစာမယူတတ္ရင္ အနာဂတ္မွာ အနာဂတ္ျဖစ္မလာပဲ အတိတ္ပဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္တဦးခ်င္းရဲ႕ ဘ၀မွာလည္း ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်ကို ဒီလိုပဲ သံုးသပ္ၾကရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရွ႕ဘ၀ခရီးကို ဆက္ၾကရတာပဲ မဟုတ္လား။

ဒါေၾကာင့္ စိတ္ဓါတ္ေရးရာ မဂၢဇင္းတေစာင္ျဖစ္တဲ့အတိုင္း ကိုယ့္လူမ်ိဳး၊ ကိုယ့္သမိုင္းကို စိတ္ဓါတ္ေရးရာရႈေထာင့္က ၾကည့္ရႈၿပီး က်ေနာ္တို႔ ေတြ႕လိုက္မိတဲ့အတိုင္း ေဖာ္ထုတ္ျပလိုက္တာပါပဲ။ သခင္အက်င့္၊ သခင္စိတ္ဓါတ္ေတြ ရွိမထားရင္ တုိင္းတပါးလူမ်ိဳးျခားေတြ ၀င္လာတဲ့အခါ ကၽြန္ျဖစ္လြယ္တာလည္း သမိုင္းမွာ အထင္အရွား မဟုတ္လား။ ျမန္မာေတြကို သခင္စိတ္ဓါတ္နဲ႔ လူေတြအျဖစ္ပဲ သိေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ထူး ကၽြန္ခၽြန္ေတြအျဖစ္ အသိေစခ်င္ပါဘူး ခင္ဗ်ား။

ဗမာစာသည္ တုိ႔စာ

ျမန္မာႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးသမိုင္းတြင္ 'တို႔ဗမာအစည္းအရံုး' သည္ေသာ့ခ်က္က်ေသာ အလွည့္အေျပာင္း အခန္းက႑က ပါ၀င္ခဲ့ေၾကာင္း လူတိုင္းသိၾကၿပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၏ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားကိုလည္း လူတိုင္းၾကားဖူုးၿပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးကထုတ္ေ၀ေသာ တို႔ဗမာစာတမ္း၊ ႏိုင္ငံျပဳစာစုအမွတ္ ၁ ၏ မ်က္ႏွာဖံုးတြင္ ထိုေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားကို ပံုႏွိပ္ခဲ့ပါသည္။

ဗမာျပည္သည္ - တို႔ျပည္

ဗမာစာသည္ - တို႔စာ

ဗမာစကားသည္ - တို႔စကား

ဗမာျပည္ကို - ခ်စ္ပါ

ဗမာစာကို - ခ်ီးျမွင့္ပါ

ဗမာစကားကို - ေလးစားပါ

ထိုစဥ္က က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံသည္ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ေရာက္ေနရေလရာ ေနမ၀င္အင္ပါယာကို လည္းေကာင္း၊ အဂၤလိပ္စာကိုလည္းေကာင္း၊ အဂၤလိပ္စာႏွင့္ အဂၤလိပ္ယဥ္ေက်းမႈကိုလည္းေကာင္း အထင္ႀကီးေနၾကေသာေၾကာင့္ ျမန္မာမ်ား အဖက္ဖက္မွ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓါတ္ထက္သန္ၿပီး လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ၀င္ရန္ လံႈ႕ေဆာ္လိုေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ထိုေႀကြးေၾကာ္သံမ်ားကို ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့သည္ဟု က်ေနာ္ယူဆခဲ့ပါသည္။ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ သမိုင္းသင္ခဲ့ရစဥ္ကလည္း ဆရာက ထိုသို႔ပင္ရွင္းခဲ့သည္ဟု က်ေနာ္မွတ္သားမိပါသည္။

သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံျပဳစာစဥ္ ၂ ႏိုးၾကားေရးစာတမ္း ၈ေစာင္ကို ဖတ္ရေသာအခါတြင္မွာ က်ေနာ့္အယူအဆ၊ က်ေနာ့္အမွတ္အသားမွာ မျပည့္စံုေၾကာင္း သိရပါေတာ့သည္။ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၏ ေျမွာ္ျမင္မႈမွာ လြတ္လပ္ေရးအတြက္မွ် မဟုတ္ေၾကာင္း နားလည္ရပါေတာ့သည္။

စာဖတ္သူမ်ား ထင္ရွားေစေသာငွာ ဦဘခိုင္(ေဖဘီယန္)၏ ျမန္မာျပည္ႏုိင္ငံေရးရာဇ၀င္ စာအုပ္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္အတိုင္း ႏိုးၾကားေရးစာတမ္. ၈ေစာင္အနက္မွ အမွတ္၂ 'တို႔ေျပ၊ တို႔ေျမႏွင့္ တို႔စာေပ' တြင္ပါ၀င္ေသာ စာပိုဒ္အခ်ိဳ႕ကို ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။ စာလံုးေပါင္းမွာ တို႔ဗမာစာတမ္းတြင္ ပါသည့္အတိုင္း ျဖစ္ပါသည္။

“ပညဟူသည္ တိုင္းျပည္ႀကီးပြားေရး၏ အေျခခံျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပညာသင္ၾကားေရးသည္ အေရးႀကီး၏။ တိုင္းသူျပည္သား လူအမ်ားတို႔ ျပန္႔ေျပာစြာ ပညာတတ္ေျမာက္ႏိုင္ေစရန္ ကိုယ့္ေျမ၊ ကိုယ့္ေျပ ကိုယ့္စာ ကိုယ့္ေပျဖင့္သာ ပညာသင္အပ္၏။ ကိုယ့္စာ ကိုယ့္ေပရွိလ်က္ မ်ိဳးျခား တိုင္းျခားစာျဖင့္သင္ၾကားရန္ ၾကံစည္ျခင္းကား တိုးတက္မႈႏွင့္ ဆန္႕က်င္၏။ အေမေက်ာ္ႀကီးေတာ္လြမ္းျခင္းျဖစ္၏။

ဂ်ပန္တို႔သည္ ကိုယ့္စာကိုယ့္ေပျဖင့္သာ ပညာသင္ၾကား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ တန္ခိုးႀကီး၏။ လူတန္း၀င္၏။ ျမန္မာတို႔အား ယေန႔တိုင္ ကိုယ့္စာကိုယ့္ေပျဖင့္ အဟုတ္အတတ္ပညာ မသင္ၾကားရေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ ေအာက္က၏။ ေနာက္က်၏။ လူတန္းစားမ၀င္ဘဲရွိ၏။ သူတပါးတို႔၏ အေစအပါးသာခံရ၏။ အခ်ိဳ႕ေသာ တိုင္းႀကီးၿပည္ႀကီးမ်ားက ျမန္မာျပည္သည္ ေျမပံုပင္ ဘယ္ဆီနားတြင္ရွိသည္ဟု မသိၾကေပ။ သိထိုက္ဖြယ္အေၾကာင္းလည္းမရွိ။ သို႔ရာတြင္ ဂ်ပန္တို႔ အေၾကာင္းကိုကား ကမၻာအရပ္ရပ္က သိၾက၏။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ လူတန္းစား၀င္၍တည္း။

တရုတ္တို႔လည္း ကိုယ့္စာကိုယ့္ေပျဖင့္သာ အတတ္ပညာကို သင္ၾကားၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပညာတတ္ေပါ၏။ ေအာက္က်ေနာက္က်ဘ၀မွလြတ္ လူတန္း၀င္ခဲ့၏။ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ကပင္ တိုင္းႀကီးႏိုင္ငံတို႔က တရုတ္တို႔ကို လူဟူ၍မထင္ခဲ့ၾကေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ တရုတ္ျပည္ကို ဘံုပစၥည္းကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ စတုဒီသာေလးမ်က္ႏွာမွ လာသမွ် ၀င္လိုတိုင္း၀င္၊ ထြက္လိုတိုင္းထြက္ႏိုင္ေသာ သလာယံဇရပ္ႀကီးကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ေအာက္ေမ့၍ မိမိတို႔ မိေမြဖေမြကို ေစသကဲ့သို႔ ျပင္သစ္က မည္သည့္အပိုင္းကယူမည္၊ ရုရွားက မည္သည့္အပိုင္းယူမည္ စသည္ျဖင့္ မေသမီကပင္ အေမြေ၀လ်က္ရွိၾက၏။ စင္စစ္ေသာ္ကား ထိုစဥ္အခါက တရုတ္ျပည္ကို တစံုတခုေသာတိုင္းႏိုင္ငံက လက္နက္အင္အားျဖင့္ အႏိုင္အထက္သိမ္းပိုက္ ယူငင္ျခင္းမျပဳခဲ့သည္မွာ တရုတ္ကိုေၾကာက္၍မဟုတ္၊ ယူခ်င္သူမ်ားသျဖင့္ အခ်င္းခ်င္းေၾကာက္ၾကေသာေၾကာင့္သာျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ယခုအခါ တရုတ္တို႔သည္ ေအာက္က်ေနာက္က် ဘ၀ကိုလြန္ လူတန္း၀င္ခဲ့ၾကေလၿပီ။ ပညာဆည္းပူးခဲ့၍ ကိုယ့္တိုင္းျပည္၌ ပညာတတ္ေပါမ်ားစိမ့္ေသာငွာ ကိုယ့္စာကိုယ့္ေပျဖင့္ ပစၥကၡေပြ အတတ္ပညာအသီးသီးတို႔ကို သင္ၾကားႏိုင္ရန္ ပညာေရး႒ာနမွ ကိုယ္ဖိရင္ဖိ လုပ္ေဆာင္လ်က္ရွိေခ်ၿပီ။ ယခုအခါ ဘာသာျပန္ရာတြင္ ေ၀ါဟာရအသံုးအႏႈန္း တညီတညြတ္တည္းရွိေစရန္ ပညာရွိႀကီး ၁၂၂ဦးတို႔ကို သင္းဖြဲ႔စံုစမ္းလ်က္ရွိေခ်ၿပီ။ ကိုယ့္စာကိုယ့္ေပျဖင့္ သိုးေဆာင္းပညာရပ္မ်ားကို ဂ်ပန္တို႔က စသင္ၾကားခဲ့သည္မွာ အႏွစ္၅၀ခန္႔သာ ရွိေသး၏။ ဤမွ်ေသာကာလအတြင္း လူေမြးလူေတာင္ ေပါက္ေအာင္ တတ္ႏိုင္ခဲ့ၾက၏။ အထက္ျမန္မာျပည္ကို ကုလားမင္းႀကီးစိုးသည္မွာ ၄၄ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္၍ အႏွစ္၅၀ ပင္ဆိုႏိုင္ၿပီ။ သို႔ရာတြင္ ျမန္မာတို႔သည္ ဂ်ပန္တို႔၏ ေျခဖ်ားကိုပင္ မမွီေသး။

ကိုယ့္စာကိုယ့္ေပျဖင့္ အတတ္ပညာကို မသင္ၾကားရဘဲ ယခုကဲ့သို႔ တိုးတက္မႈကို ေက်ာခိုင္းခရီးသြားလ်က္ေနပါမူ ေနာင္ပြင့္လတၱံ႔ေသာ အရိေမတၱယ်ဘုရား ေရႊလက္ထက္ေတာ္တိုင္ေအာင္ ထင္းေခြေရခပ္ဘ၀မွ တက္ၾကလိမ့္မည္မဟုတ္။ စင္စစ္ေသာ္ကား ထိုမွ်ေလာက္ ကာလမရွည္မီကပင္ ျမန္မာတို႔ အမ်ိဳးျပဳတ္ခဲ့ေလရာ၏။ ဥပမာ ၾသစေၾတးလ်ကၽြန္းတြင္ လူျဖဴမ်ိဳးတို႔ ၀င္လာသျဖင့္ တိုင္းရင္းသား ဇာတိလူတို႔ အမ်ိဳးျပဳတ္ခဲ့ရသကဲ့တို႔တည္း။"

ဆက္လက္ၿပီး ထိုစာတမ္းတြင္ပင္ ကုိယ့္စာကိုယ့္ေပျဖင့္ ပစၥကၡေခတ္ေပၚတြင္ အတတ္ပညာအသီးသီးတို႔ကို သင္ၾကားႏိုင္ရန္ ဘာသာျပန္ေရးကို အားေပးဖို႔၊ ေဇာက္ခ်လုပ္ကိုင္ဖို႔ ေဆာ္ၾသခဲ့ပါေသး၏။ ဤသို႔ေဆာ္ၾသရာတြင္ ဘာသာျပန္ရာ၌ ျမန္မာစာအသံုးအႏႈန္း ေ၀ါဟာရရွားပါးမႈ ျပသနာႏွင့္ ေတြ႕ႀကံဳႏိုင္ေၾကာင္းကိုလည္း တို႔ဗမာအစည္းအရံုးက ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္ခဲ့ပါေသး၏။ ထိုျပသနာႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၏ သေဘာထားကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေတြ႔ရပါသည္။

"...ျမန္မာစာတြင္ စကားအသံုးအႏႈန္းေ၀ါဟာရမ်ား ရွားပါးေၾကာင္းကို ဖြဲ႔ႏြဲ႔ငိုေႀကြးသံကိုသာ ၾကားရျခင္းမွာလည္း ငါတို႔ကိုပင္ ဖိ၍ေထာင္းဖို႔ ေကာင္းေလေတာ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ဂ်ပန္တို႔သည္ ထိုသို႔မငိုေႀကြး၊ ျပဳဖြယ္ရွိသည္ကိုသာ ျပဳၾကကုန္၏။

... ငါတို႔သည္ မငိုေႀကြးၾကကုန္လင့္၊ မပူေဆြးၾကကုန္လင့္။ ငါတို႔၏ အသက္ႏွင့္ကိုယ္ ၿမဲသမွ်ကာလပတ္လံုး ငါတို႔ေျပ၊ ငါတို႔ေျမ၊ ငါတို႔စာ၊ ငါတို႔ေပျဖင့္သာ ပညာအရပ္ရပ္ အတတ္အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ကို သင္ၾကား၍ ကမၻာေပၚရွိ 'တစ္' ဂဏန္းလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္း တက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကကုန္အံ့" (မူရင္းသတ္ပံုအတိုင္း)

ရွင္းပါၿပီ။

ဗမာစာသည္ တို႔စာ ဟု ဟစ္ေၾကြးခဲ့ေသာ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးႀကီး၏ ေၾကြးေၾကာ္သံသည္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္လံႈ႕ေဆာ္ရန္မွ်သာမဟုတ္။ ေခတ္မီႏိုင္ငံ တႏိုင္ငံျဖစ္ေရးသို႔လည္း ရည္မွန္းခဲ့ေၾကာင္း ထင္ရွားပါသည္။ ယေန႔ေ၀ါဟာရႏွင့္ ေျပာရလွ်င္ ဖြံ႕ျဖိဳးဆဲႏိုင္ငံမွ်ႏွင့္ ေရာင့္ရဲမေက်နပ္၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီးႏိုင္ငံတႏိုင္ငံျဖစ္ေရးကိုလည္း ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တတိယ ကမၻာထဲမွ ထြက္ႏိုင္ဖို႔ က်ေနာ္တို႔ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ တာ၀န္တရပ္ကို ၫႊန္ျပခဲ့ျခင္းလည္း မည္ပါသည္။

မ်က္ေမွာက္ေခတ္သည္ အတတ္ပညာေခတ္ျဖစ္ပါ၏။ ေခတ္မီအတတ္ပညာမ်ား ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေရးသည္ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံအတြက္ အလြန္အေရးႀကီးပါ၏။ ဖြံ႕ျဖိဳးဆဲႏိုင္ငံမ်ား၏ စီးပြားေရးကို ေလ့လာၾကေသာ စီးပြားေရးပညာရွင္မ်ားက မရွိ၍ဆင္းရဲျခင္းမဟုတ္၊ လူမ်ား ပညာႏံုနဲ႔သျဖင့္ ဆင္းရဲျခင္းသာျဖစ္သည္ဟု ေထာက္ျပၾကပါသည္။ ထိုအတတ္ပညာကို ဖြံ႕ျဖိဳးဆဲႏိုင္ငံမ်ား မည္သို႔ရရွိႏုိင္ပါသနည္း။ စီးပြားေရးပညာရွင္မ်ားက နည္းနာအမ်ိဳးမ်ိဳးကို လမ္းၫႊန္ၾကပါသည္။ ထိုနည္းနာမ်ားအနက္ 'ဖြံ႕ျဖိဳးေရးႏိုင္ငံတို႔၏ ပညာေရး' သည္ အေရးႀကီးေသာ အတတ္ပညာရရွိေရး နည္းနာတရပ္အျဖစ္ ပါ၀င္ေၾကာင္း သေဘာတူညီၾကပါသည္။

သို႔ေသာ္ ဖြံ႕ျဖိဳးဆဲႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ေခတ္မီအတတ္ပညာတို႔ၾကားတြင္ ဘာသာစကား ၾကားခံနယ္တခုရွိေနပါသည္။ ထိုၾကားခံနယ္ကို ခ်ံဳ႕ပစ္ဖို႔ လိုအပ္ပါသည္။ မည္သို႔မည္ပံု ခ်ံဳ႕ရမည္ကိုလည္း တို႔ဗမာအစည္းအရံုးက ေထာက္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါသည္။

 ေလးစားအံ့ၾသဖြယ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တို႔ဗမာစာတမ္းသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း၆၀ခန္႔က ထုတ္ေ၀ခဲ့ေသာ စာတမ္းျဖစ္ပါသည္။ တနည္း ထိုစာတမ္းသည္ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၏ ပညာေရးေပၚလစီဟု ဆိုေသာ္ ဆိုႏိုင္ေကာင္းပါသည္။

တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၏ ပညာေရးအျမင္ကို စာဖတ္သူမည္သို႔ သေဘာရပါသနည္း ေမးခ်င္ပါသည္။ ေမးစရာရွိပါသည္။ ႏွစ္ေပါင္း၆၀ နီးပါးၾကာျမင့္ၿပီျဖစ္၍ ေဟာင္းႏြမ္းၿပီဟုဆိုမည္ေလာ။ တို႔ဗမာစာတမ္းကို လံုးေခ်၍ အမိႈက္ပံုထဲသို႔ လႊင့္ပစ္လိုက္ေတာ့မည္ေလာ။ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးက ေထာက္ျပခဲ့ေသာ သမိုင္းတာ၀န္သည္ ၿပီးဆံုးသြားၿပီေလာ။ ပညာရွင္မ်ား ဆင္ျခင္ၾကပါကုန္။ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳပုဂၢိဳလ္မ်ား ဆင္ျခင္ၾကပါကုန္။

ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္း

ႏိုင္ငံေရးအရ လြတ္လပ္ေရးရရံုမွ်ႏွင့္ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္းအျဖစ္သုိ႔ မေရာက္ရွိေသး။ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္း တည္ေထာင္ေရးသည္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္မွ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္း တည္ေထာင္ေရးဆိုသည္မွာ ေရွးကကဲ့သို႔ တဦးတည္း တေယာက္တည္း သက္ဦးဆံပိုင္ အာဏာရွင္ ဘုရင္တို႔ အုပ္စိုးနည္းမ်ိဳးမဟုတ္။ အမ်ားျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲသားမ်ားကိုယ္တိုင္ ႀကီးမွဴးအုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ဆင္းရဲသားမင္း ဆင္းရဲသားခ်င္းတို႔သာ တို႔ဗမာမ်ား သေဘာဆႏၵအရ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္း တည္ေထာင္ေရးျဖစ္သည္။

'တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၏ တို႔ဗမာ၀ါဒ'

တို႔ဗမာအစည္းအရံုးသမိုင္း၊ ပထမတြဲ၊ စာ - ၂၅၄

မာစတာအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေအာက္တန္းက်လိုက္ပံုမ်ား

၁၉၄၀ ဇြန္လ ၁ ရက္ ဇလြန္မွာ သခင္ေအာင္ဆန္း တရားေဟာေနတဲ့အခိုက္ ရာဇ၀တ္၀န္တေယာက္ ေရာက္လာၿပီး စာတေစာင္ေပးပါတယ္။ လူထုပရိသတ္က တအံ့တၾသၾကည့္ေနတုန္း သခင္ေအာင္ဆန္းက စာကိုဖတ္ၿပီး "ေဟာဒီမွာ ဟသၤာတရာဇ၀တ္၀န္က ဖိတ္စာတေစာင္ေပးပါတယ္။ သူ႔စာကေတာ့ ခ်င္းေတာင္ကိစၥကို မေဟာရဘူးလို႔ ပိတ္ပင္တားျမစ္တာပါပဲ။ ခ်င္းေတာင္ကိစၥ ၾကားခ်င္ပါသလား" လို႔ေမးပါေလေရာ။ ပရိသတ္ႀကီးကလဲ "ၾကားခ်င္ပါတယ္" ဆိုတာနဲ႔ သခင္ေအာင္ဆန္းက "ၾကားခ်င္ရင္ ေျပာခ်င္ေနတာနဲ႔အေတာ္ပဲ" ဆိုၿပီး အဂၤလိပ္အစိုးရရဲ႕ ဖိႏွိပ္ရက္စက္ပံုေတြကို ေျပာေတာ့တာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ ဟသၤာတရာဇ၀တ္၀န္က သခင္ေအာင္ဆန္းကို ဖမ္းဆီးဖို႔ ေၾကျငာခ်က္တေစာင္ထုတ္ပါတယ္။

"ဟသၤာတစီရင္စု ဇလြန္ၿမိဳ႕တြင္ ၁၉၄၀ျပည့္ႏွစ္ ဇြန္လ ၁ ရက္ေန႔ည၊ အစိုးရအၾကည္ညိဳပ်က္ေလာက္ေအာင္ တရားေဟာေျပာသျဖင့္ ရာဇသတ္ပုဒ္မ ၁၂၄(က) အရ အလိုရွိေသာ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၏ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ေမာင္ေအာင္ဆန္း ေခၚ သခင္ေအာင္ဆန္းအား ဖမ္းဆီးေပးကိုသူျဖစ္ေစ၊ ဖမ္းဆီးရမိရန္ျဖစ္ေစ ဟသၤာတရာဇ၀တ္၀န္က ဆုေတာ္ေငြ ၅ိ/- (ငါးက်ပ္တိတိ) ေပးသနားေတာ္မူလိမ့္မည္"

ရာဇ၀တ္၀န္ရဲ႕နာမည္က မစၥတာေဇဗီယာပါပဲ။ ဒီေၾကျငာခ်က္ေလးကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ မာစတာစိတ္ဓါတ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက ျမန္မာျပည္သူလူထုရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္အေပၚမွာ နာမည္တလံုးေခၚတာကအစ ႏွိမ့္ခ်ေခၚေ၀ၚခ်င္ၾကတာ ထင္းကနဲ႔ေတြ႕ရေတာ့တာပါပဲ။ လူထုကို ကၽြန္္လိုသေဘာထားၾကတာကိုး။ ဒီေတာ့ လူထုေခါင္းေဆာင္တေယာက္ကိုလည္း ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအရ မဟုတ္ေတာ့ပဲ ႏွိမ့္ခ်သံုးႏႈန္းဖို႔ ၀န္မေလးေတာ့ပါဘူး။ သာမန္ေစာင့္ထိန္းလိုက္နာအပ္တဲ့ လူမႈက်င့္၀တ္ေလးေတာင္ မလိုက္နာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ထားေသးသိမ္ ေအာက္တန္းက်သြားပါေတာ့တယ္။ 'ေမာင္ေအာင္ဆန္း' တဲ့ေလ – က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ကို။ ၿပီးေတာ့ ဆုေတာ္ေငြကိုလည္းၾကည့္ဦး၊ ၅ိ/- (ငါးက်ပ္တိတိ) တဲ့။ အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက အဲဒီလို ေစာ္ကားခဲ့ၾကတာပါ။

တို႔ဗမာသီခ်င္း

တေကာင္းအဘိရာဇာ၊ တို႔ဗမာသာကီမ်ိဳးဟာမို႔၊ မၫိႈးဂုဏ္ေတဇာ

ယိုးဒယားႏွင့္ ကုလားကိုပါ၊ တိုက္ခိုက္ကာ ေအာင္ခဲ့တာ... တို႔ဗမာ။

စိ္န္မွန္ကင္းအစစ္၊ အျဖစ္ႀကီးျဖစ္လ်က္၊ ထင္းတလွည့္ႀကံဳရ၊ ထိုးႏွင့္မေသြ၊

ေလာကဓမၼတာေပ၊ ငါတို႔ကံေခ ျဖစ္ရျပန္သေလ၊ သို႔ေသာ္ အရင္းကိုစစ္လွ်င္၊

ဗမာေျပ၊ ငါတို႔... ငါတို႔ေျပ။

ေနာင္ဥဒါန္းဘယ္မေၾကစရာ...၊ ရာဇ၀င္တင္ထား မ်ိဳးရိုးႏြယ္လာ၊ ကမၻာတခြင္မွာျဖင့္၊

ဗမာအထင္အရွား၊ တို႔ေခတ္တြင္မွညံ့ၾကေတာ့မွာလား၊

တို႔ဗမာ..၊ တို႔ဗမာ မဟုတ္ေလသလား၊ ( တို႔ဗမာ - ငါတို႔ဗမာ) ၂ ( ဒါ- ငါတို႔ဗမာ)၂။

အားလံုး..ညီညီ၊ ေယာက်္ားဘသား တို႔ဗမာ၊

ေနာင္လာေနာင္သား ေကာင္းစားဖို႔ရာ၊ တို႔ကိုယ္က်ိဳး လံုးလံုးမပါ၊

ရဲရဲဗမာပီပီ ဗမာေျမ.. တို႔ဗမာဖို႔ပါ၊

သခင္က်င့္ကို က်ုင့္ၾကပါ၊ သခင္မ်ိဳးေဟ့.. တို႔ဗမာ။

(သံၿပိဳင္) ကမၻာမေၾက.. ဗမာတေတြ ( ဒါတို႔ေျပ ဒါတို႔ေျမ ဒါ.. ငါတို႔ေျပ)၃

(တို႔ဗမာ)၂ ေျပ.... ကို တိုင္းရင္းသား အကုန္အစင္ တို႔ေျပလို႔မွတ္ထင္၊

တို႔၀တၱရားပင္ တို႔ဗမာသခင္၊

အမ်ိဳးသားေရး.. ႀကိဳပမ္းၾကပါ၊ တို႔ဗမာ- ေဟ့.. တို႔ဗမာ၊

ေၾသာ္.. အမ်ိဳးသားေရး ႀကိဳးပမ္းၾကပါ၊ တို႔ဗမာ- ေဟ့.. တို႔ဗမာ၊

အေရွ႕ကေန၀န္းထြက္သည့္ပမာပ၊ တို႔ေခတ္ကိုေတာ့ ေရာက္ရမည္မွာ မလြဲပါ၊

တို႔ဗမာ- ေဟ့.. တို႔ဗမာ၊ ဗမာျပည္တ၀ွန္း အကုန္၊

တို႔အိမ္မွတ္ပါ၊ တို႔ယာမွတ္ပါ...၊ အဲဒါ.. တို႔ဗမာ။ ။ ( သံၿပိဳင္ျပန္ေကာက္ )

သခင္အက်င့္

ၿပီးေတာ့ တို႔ဗမာသီခ်င္းကဆက္ၿပီး 'သခင္က်င့္ကို က်င့္ၾကပါ၊ သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာ' လို႔ဆိုျပန္သည္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ဗမာေတြကို ကၽြန္လိုမက်င့္ရဘူး။ သခင္လိုလုပ္ရမည္။ ငါတို႔ဟာ အခိုက္အတန္႔အခါတြင္ အဆင္မသင့္၍ အဂၤလိပ္တို႔၏ကၽြန္မ်ားျဖစ္ေနၾကရေသာ္လည္း မ်ိဳးရိုးဇာတိက ကၽြန္ေတြမဟုတ္ဘူး။ သခင္ေတြသာျဖစ္သည္။ သခင္ဆိုတာ ေနလည္းရဲရဲေနသည္။ ေသလည္းရဲရဲေသသည္။ ေနာက္ဆံုး စက္တိုက္ကို တက္ရေတာင္ လက္ခေမာင္းခတ္တတ္သည္။ ၀မ္း၀ဖို႔ကိစၥေလးတခုအတြက္ ဘယ္သူ႔အလိုကိုမွ်လိုက္ၿပီး ဟုတ္ပါ့ဘုရား၊ မွန္ပါ့မေျပာဘူး။ ဟုတ္သည္ထင္လွ်င္ ဟုတ္သည္။ မဟုတ္ဘူးထင္လွ်င္ မဟုတ္ဘူးလို႔ မကြယ္မေထာက္ ရဲရဲႀကီးေျပာတတ္သည္။ ကၽြန္မ်ားကမူ ထိုသို႔မွန္သည့္အတိုင္း မေျပာ၀ံ့။ ကၽြန္မ်ားတြင္ သူတို႔ ကိုယ္ပိုင္ဆႏၵမရွိ။ သူတို႔သခင္၏ အလိုဆႏၵကို ကၽြန္မ်ားက သူတို႔၏ ကိုယ္ပိုင္ဆႏၵဟု သေဘာထားၾကသည္။

"ငါတို႔တြင္ ငါတို႔ကိုယ္ပိုင္အလိုဆႏၵလို႔ မရွိပါ။ ငါတို႔သခင္၏ အလိုဆႏၵဟာပဲ ငါတို႔၏ဆႏၵ ျဖစ္ပါသည္" ဟု ကၽြန္မ်ားက ေျပာၾကပါသည္။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ "သခင္အက်င့္ကို က်င့္ၾကပါ၊ သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာ" ဟုတို႔ဗမာသီခ်င္းက ဆိုျခင္းမွာ ဗမာေတြဟာ သခင္မ်ိဳးမ်ားျဖစ္ၾကသည့္အတြက္ သခင္မ်ိဳးမ်ားပီပီ ကၽြန္စိတ္ေတြကို အျမစ္ကပါတူးပစ္။ ( ကၽြန္ေမႊးမ်ားရွိလွ်င္လည္း ဗ်စ္ဗ်စ္ပါေအာင္ဆြဲႏႈတ္ၾကၿပီး) အစစအရာရာတြင္ တည္ၿငိမ္ခန္႔ညားေသာ သခင္ဣေျႏၵျဖင့္ ရန္သူကပင္ ရိုေသေလးစားလာေလာက္ေအာင္ ရဲရဲရင့္ရင့္ရွိၾကရမည္ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။ ဤ္ေနရာတြင္ ကၽြန္စိတ္အလြန္အကၽြံဖိစီးေသာ အခ်ိဳ႕ေသာလူမ်ားက တို႔ဗမာအစည္းအရံုးႏွင့္ သက္ဆိုင္သူမ်ားကို သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ သခင္ေခၚေ၀ၚျခင္းမွာ ၀င့္၀ါျခင္းေၾကာင့္ ဂုဏ္မကာသနလိုလားျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္ဟု စြပ္စြဲၾကဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၏ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ သမၼာက်မ္းစာဟုဆိုအပ္ေသာ တို႔ဗမာသီခ်င္းက 'သခင္အက်င့္ကို က်င့္ၾကပါ၊ သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာ' ဟုအတိအလင္းဆိုသျဖင့္ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးႏွင့္ သက္ဆိုင္သူတို႔က သခင္အမည္ခံျခင္းမွာ သူတို႔ခ်ည္းသက္သက္ခြဲ၍ သခင္အမည္ခံၾကျခင္းမဟုတ္၊ ဗမာတမ်ိဳးသားလံုးကိုပါ သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ဗမာဟုဆိုထားသျဖင့္ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၏ အာသီသမွာ လူတစုကိုသာ သခင္ဇာတ္သြင္းဖို႔ မဟုတ္၊ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္ လတ္လတ္ ဗမာမွန္သမွ်ကို အကုန္လံုး သခင္ဇာတ္သြင္းဖို႔ ျဖစ္သည္မွာ ထင္ရွားသည္။ ထိုအထဲတြင္ သူတို႔ိကိုယ္တိုင္က ဘ၀အဆက္ဆက္က ျဖည့္က်င့္ဆည္းပူးခဲ့ေသာ ကၽြန္ပါရမီေၾကာင့္ သူတို႔သည္ သခင္အေခၚခံထုိက္သူမ်ားမဟုတ္ေၾကာင္း၊ သူတို႔နာမည္ေရွ႕က သခင္တပ္၍ေခၚလိုက္လွ်င္ သူတို႔သည္ မတန္မရာကိုျပဳမိသည့္အတြက္ ၀မ္းက်ေသၾကလိမ့္မည္ အမွန္ျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသူမ်ား ပါၾကလိမ့္မည္မဟုတ္သည္ကို အသိအမွတ္ျပဳၾကရေပလိမ့္မည္။

သခင္ဘေသာင္းကိုယ္တိုင္ဖြင့္ဆိုေသာ 'တို႔ဗမာသီခ်င္း၏အဓိပၸါယ္'မွ

တို႔ဗမာအစည္းအရံုးသမိုင္း၊ ပထမတြဲ၊ စာ- ၂၅

တင္ေမာင္သန္း၏သခင္ႏိုင္ငံေတာ္စာအုပ္မွ ကူးယူမွ်ေ၀ေပးပါသည္