“ၿမန္မာ” ေ၀ါဟာရ သမိုင္းေၾကာင္း

ေအာက္ေဖာ္ျပပါ ေဆာင္းပါးတြင္ တခ်ိဳ႕ေသာ အခ်က္အလက္ အနည္းငယ္မွ အပ သမိုင္းအေထာက္အထားေဖာ္ျပခ်က္မ်ားမွာ စုံလင္လွေပသည္။ ဗဟုသုတရေစရန္ ေဖာ္ျပရင္း ပိုမိုျပည့္စုံေစရန္  မူရင္းစာသားကို မျပဳျပင္ပဲ ေအာက္ေျခမွ "မွတ္ခ်က္၊ ျဖည့္စြက္ခ်က္" အခ်ိဳ႕  ထည့္သြင္းထားပါသည္။

စာ႐ႉသူအေနျဖင့္ "ဗမာ"ဟူေသာ ေဝါဟာရသည္ ေရွးေက်ာက္စာ၊ေပစာ၊ ရာဇဝင္က်မ္းတို႕တြင္ မရွိေၾကာင္း သတိျပဳမိေပလိမ့္မည္။ ေရွးကာလက ျမန္မာလူမ်ိဳးပိုင္ဆိုင္ရာနယ္ေျမကို ျမန္မာျပည္၊ မြန္လူမ်ိဳးပိုင္ဆိုင္ရာနယ္ေျမကို မြန္ျပည္၊ ရခိုင္တို႕နယ္ေျမကို ရခိုင္ျပည္၊ ရွမ္းတို႕နယ္ကို ရွမ္းျပည္ဟု ေခၚေဝၚေၾကာင္း သိရွိထားပါက စဥ္းစားသုံးသပ္ရာ၌ ပိုမိုလြယ္ကူပါမည္။

ေဆာင္းပါးရွင္က ႏိုင္ငံအမည္ကို အဓိကထားေသာ္လည္း ဤမွတ္ခ်က္ရွင္က ျမန္မာလူမ်ိဳးအမည္ႏွင့္ ျပည္ေထာင္စုအမည္ကို အဓိကထားစဥ္းစား၍ အျမင္ကြဲျပားမႈရွိေသာ္လည္း ေဆာင္းပါးရွင္၏ သမိုင္းအခ်က္အလက္တင္ျပရာ၌ မုသားမပါသည္ကို ေလးစားခ်ီးက်ဴးမိပါေၾကာင္း

“ၿမန္မာ” ေ၀ါဟာရ သမိုင္းေၾကာင္း (ေဆာင္းပါးရွင္-ေက်ာ္ေဇာေအာင္)

ျမန္မာဟူေသာအသုံုးအနွဳန္းကို ပုဂံေခတ္ က်န္စစ္သားမင္း(ေအဒီ ၁၀၈၄-၁၁၁၃)လက္ထက္ ခရစ္နွစ္ ၁၁၀၂ ခုနွစ္တြင္ ေရးထုိးခဲ့ေသာ “က်န္စစ္သားမင္း၏ နန္းတည္ေက်ာက္စာ” တြင္ “မိရ္မာ” ဟူေသာေ၀ါဟာ  ရသည္ ျမန္မာကို ရည္ညႊန္းျခင္းျဖစ္ကာ မည္(မြန္)နွင့္ တိရ္စုလ္(ပ်ဴ)ေ၀ါ ဟာရတုိ႔နွင့္တြဲ၍ ပထမဆံုးအၾကိမ္   အျဖစ္ေတြ႔ရျခင္းျဖစ္သည္။

ထုိ႔ေနာက္ေအဒီ ၁၁၉၀ ျပည့္နွစ္ တြင္ ေရးထိုးထားသည့္ ု အမတ္ၾကီးသိဃၤသူ  ေက်ာက္စာတြင္ “ျမန္မာပန္တ်ာ” ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ခရစ္နွစ္ ၁၂၃၅ ခုနွစ္တြင္းေရးထိုးသည့္ ရတနာပံု  ေက်ာက္စာတြင္ “ျမန္မာျပည္” ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ခရစ္နွစ္ ၁၂၄၂ ခုနွစ္တြင္ ေရးထုိးသည့္ဖြားေစာေခၚ  မိဖု  ရားဖြားေစာေက်ာက္ စာတြင္ “သၼိအိုျမန္မာ” ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ခရစ္နွစ္ ၁၃၆၃ ခုနွစ္တြင္ေရးထုိးေသာ သက္ေတာ္ရွည္ ဘုရားေက်ာက္စာတြင္ “ျမံမာရြာတိ” ဟူ၍လည္း  ေကာင္းေတြ႔ရွိရပါ သည္။ ျမန္မာေ၀ါဟာရ ကို ေက်ာက္စာတြင္ ျမံမာ၊ ျမံမာျပည္၊ ျမဟၼ၊ ျမဟၼာျပည္၊ ျမံမ  ျပည္၊ ျမံမၼာျပည္၊ ျမမၼဘာသာစသည္ျဖင့္ ေျပာင္းလဲေရးထုိးခဲ့ေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။

ယေန႔တိုင္ သမုိင္းပညာရွင္မ်ား တညီတညြတ္တည္းလက္ခံ၍ ခုိင္လံုေသခ်ာစိတ္ခ်ရေသာက်ာက္ စာအေထာက္အထားမ်ားအရ ျမန္မာဟူေသာေ၀ါဟာရကို ပုဂံေခတ္မွ စတင္ေတြ႔ရွိ ရျပီး ပုဂံေခတ္  ေနာက္ပုိင္းတြင္လညး္ ယင္းသို႔ပင္ ဆက္လက္သံုးနွဳန္းခဲ့ၾကသည္ကို အထင္အရွားေတြ႔ရ သည္။

ထုိသည္ကို ပုဂံေခတ္ေနာက္ပိုင္းတြင္လည္း အင္း၀ေခတ္ ခရစ္နွစ္ ၁၄၈၅ ခုနွစ္ တြင္ ေရးထုိး သည့္စစ္ကိုင္းရတနာေစတီ  ေက်ာက္စာတြင္ “ဧရာပန္းေရာင္၊ ေပါင္းေလာင္း ခ်င္း တြင္းျမစ္၊ ေလးစင္းအခံကညြတ္မၽွ်ေနေသာ ၾကည္းေတာင္ဖ်င္မွ် ျမန္မာျပည္” ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ခရစ္နွစ္ ၁၅၀၉ ခုနွစ္တြင္ ေရးထိုးသည့္ ရတနာဗိမာန္ေက်ာက္စာ၌ “ေျမာက္တစ္လႊား ကသုပ ရနၱ၊ ေတာင္ဘက္က တမၸဒီပမည္ေသာတိုင္းနွစ္တို္င္း ကိုၾကပ္တုိင္ဖံုးအုပ္၊ အာဏာခ်ဳပ္လ်က္ ပိုက္ ထုုပ္ရုိက္ ရာသာသနလတည္ ျမံမာျပည္” ဟူ၍ လည္းေကာင္း  ေတြ႔ရွိရ သည္။ ျမန္မာ စာေပ ေရႊေခတ္ဟု တင္စားေခၚေ၀ၚခဲ့သည့္ အင္း၀ေခတ္တြင္ ေက်ာက္စာမ်ား၌သာမ က ပ်ဳိ့စာမ်ား တြင္လည္းေတြ႔ရွိနိုင္ေပသည္။

ထုိသည္တုိ႔ကုိ ေထာက္ရွဳျခင္းအားျဖင့္ ျမန္မာဟူေသာေ၀ါဟာရ  သည္ ေရးနည္းသာကြဲသြားမည္။ ဆိုလိုရင္းအဓိပၸာယ္သည္ အတုူတူပင္ျဖစ္သည္ကို သံုးသပ္ရေပသည္ ။ ျမန္မာဟူေသာေ၀ါဟာရကို ဆက္လက္သံုးစြဲခဲ့ သည္က္ုိ ေနွာင္းပုိင္းေခတ္ မ်ားတြင္ လည္း ေတြ႔နိုင္ေပသည္။

ၿမန္မာနိုင္ငံတြင္ ပထမဦးဆံုးရာဇ၀င္က်မ္းၿဖစ္သည့္ အင္း၀ေခတ္ ေရႊနန္းေက်ာ့ရွင္ နရပတိ (၁၅၀၁-၁၅၂၇) လက္ထက္ ရွင္မဟာသီလ၀ံသေရးသားၿပဳစုသည့္ ရာဇ၀င္ေက်ာ္တြင္ “ၿမန္မာ မင္းဆက္” အေၾကာင္းဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ထားၿပီး စာကိုယ္တြင္လည္း ‘ငါတို့ၿမန္မာၿပည္’ ဟု သံုးနွံုးထား သည္။ ရာဇ၀င္ေက်ာ္ေပၚထြက္လာၿပီး ေနာက္ပိုင္း ဦးကုလား မဟာရာဇ၀င္ၾကီး၊ တြင္းသင္း ၿမန္မာ ရာဇ၀င္သစ္၊ ဇတာေတာ္ပံုရာဇ၀င္၊ ေစတီယကထာမည္ေသာ ရာဇ၀င္ခ်ဳပ္၊ မွန္နန္းရာ ဇ၀င္ေတာ္ၾကီးနွင့္ ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္မဟာရာဇ၀င္ တို့တြင္လည္း ‘ၿမန္မာ’ အသံုးအနွံုး မ်ားၿဖင့္ ေရးသားထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

မွတ္ခ်က္ ။       ။

ေဆာင္းပါးရွင္သည္ ေရွးေဟာင္းစာေပတို႕တြင္ ေတြ႕ရွိရေသာ ျမန္မာေဝါဟာရကို ေဖာ္ျပထားပါသည္။ ထိုအေထာက္အထားတို႕တြင္ ျမန္မာေဝါဟာရကို လူမ်ိဳးအမည္၊ ႏိုင္ငံအမည္ ႏွစ္မ်ိဳးစလုံး၌ သုံးစြဲၾကေၾကာင္း ျဖည့္စြက္ အသိေပးအပ္ပါသည္။ "ဗမာ" လူမ်ိဳးဟူ၍ ေရးသားခ်က္ မရွိပါ။

ေရွးရာဇဝင္သမိုင္း၊စာေပမွ ျမန္မာလူမ်ိဳး၊ ျမန္မာျပည္ အသုံးအႏွုန္းမ်ားကို အက်ယ္ဖတ္႐ႈႏိုင္ရန္ ဤမွာ တတ္ႏိုင္သမွ်  စုစည္းေပးထားပါသည္။
ျမေစတီ ေက်ာက္စာ
လူမ်ိဳးတစ္ရာ့တပါးစာရင္း 
ဦးကုလား မဟာရာဇ၀င္
တြင္းသင္းျမန္မာရာဇဝင္သစ္
မကၡရာမင္းသားၾကီး၏ ပထမ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ အဘိဓာန္
ေယာအတြင္းဝန္ ဦးဖိုးလိႈင္၏ ရာဇဓမၼသဂၤဟက်မ္း
ေခတ္မွီ ျမန္မာရာဇ၀င္အက်ဥ္း -အမ်ိဳးသားပညာ၀န္ ဦးဖိုးက်ား
ရခိုင္ရာဇဝင္သစ္က်မ္း
လြတ္လပ္ေရး ေၾကညာစာတမ္း
ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္း 
ေဒါက္တာႏုိင္ပန္းလွ၏ ရာဇာဓိရာဇ္ အေရးေတာ္ပံုက်မ္း
ကုန္းေဘာင္ရွာပံုေတာ္
ေဒါက္တာသန္းထြန္း-အမိန္႔ေတာ္ျပန္တမ္းမ်ား၊ဒုတိယတြဲ
အေလာင္းမင္းတရားၾကီး၏ အမိန္႕ေတာ္မ်ား - ေဒါက္တာသန္းထြန္း
 ျမန္မာအစ (ဦးဖိုးလတ္)
တို ့ေသြးခ်င္းပီပီ - ျမတ္အဖြဲ့ (ျမန္မာ့အသံ)   ( ဆက္လက္ေဖာ္ျပမည္)

ေညာင္ရမ္းေခတ္ေနွာင္းပိုင္း ၁၉ ဇူလိုင္လ ၁၇၅၁ ခုနွစ္တြင္ ၿမန္မာသံအဖြဲ့သည္ တရုတ္နိုင္ ငံ ေပက်င္း (Beijing) သို့ဆိုက္ေရာက္လာသည္။ သံေတာ္တို့သည္ ယခင္ မင္မင္းဆက္(၁၃၆၈- ၁၆၄၄) ကာလတြင္ ၿမန္မာသံအဖြဲ့ေန ထိုင္ခဲ့ဖူးေသာေနရာတြင္ ေနရာခ်ထားေပးသည္။ ထိုသံတဲအတြင္းတြင္ ေရွးယခင္က ၿမန္မာတို့ ေရးထားခဲ့ဖူးေသာ စာရွိေၾကာင္း၊ ယင္းတို့အတိုင္း တူေအာင္ေရးရမည္ဟု ဥတည္ဘြားက အမိန့္ေတာ္ရွိ၍ သံတဲအတြင္း တုပေရးရသည္။ ထိုစဥ္အခါ တရုတ္ေနၿပည္ေတာ္ သို့ေရာက္လာေသာ ၿမန္မာသံအဖြဲ့၀င္မ်ားအား တူေအာင္ေရးခိုင္းေသာ ၿမန္မာေ၀ါဟာရမ်ားမွာ တရုတ္မင္ မင္းဆက္ကာလက တည္ရွိခဲ့ဖူးေသာ ‘ၿမန္မာဘာသာသိပၸံေက်ာင္း’(Mien-tien-Kuan/The Institute of Myanmar Language) မွ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ “ၿမန္မာေ၀ါဟာရေပါင္းခ်ဳပ္”မွ ေ၀ါဟာရ ၿဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားေလသည္။ မင္မင္းဆက္(Ming Dynasty) ကာလက ေရးသားခဲ့ေသာ Mien –tien ေ၀ါဟာရကို ၾကည့္ပါက ယခုေခတ္ၿမန္မာကို ေခၚေ၀ၚေနေသာ Mian-dian နွင့္ ထပ္တူနီးပါး တူညီလ်က္ ရွိကာ အသံ ထြက္မွာ “ၿမိန္ၾတိန္”ဟူ၍ရသည္။

ၿမန္မာနိုင္ငံသို့ အေနာက္ဥေရာပနိုင္ငံသားမ်ား စတင္ေရာက္ရွိလာၿပီးေနာက္ ယင္းတို့က ခရီး သြားမွတ္တမ္းမ်ားေရးရာတြင္ ၿမန္မာနိုင္ငံကို (Burmah)၊ ၿမန္မာလူမ်ိဳးကို (Burman) ဟု သံုးနွံုး ခဲ့ၾကသည္။ သို့ေသာ္ ယင္းတို့ေရးသားသည့္ မွတ္တမ္းမ်ားမွာ အဂၤလိပ္ဘာသာၿဖစ္၍ ‘ၿမန္မာ၊ ဗမာ’ အၿငင္းပြားဖြယ္ရာ မရွိေပ။ၿဗဟၼာကို အိနၵိယတိုင္းရင္းသားတို့က “ဗရ္ဟ္မာ”ဟုဖတ္ၿပီး အဂၤလိပ္တို့က  “ဗာရ္မာ”ဟုဖတ္သည္။ ယင္း ဗာရ္ဟ္မာဟူေသာ အဂၤလိပ္အေရးမွ တစ္္ဆင့္ဗမာဟူ၍ လည္း ေခၚေ၀ၚသည္ကိုေတြ့ ရၿပန္ သည္။

ၿမန္မာနိုင္ငံသို့ ခရစ္ယာန္သာသနာၿပဳမ်ားလည္း ေရာက္ရွိလာရာ သာသနာၿပဳရာတြင္ ဘာသာ စကား အခက္အခဲရွိလာခဲ့သည္။ ထိုလိုအပ္ခ်က္ကို ၿဖည့္ဆည္းရန္ ‘အဂၤလိပ္-ၿမန္မာ အဘိဓာန္’ ‘ၿမန္မာ-အဂၤလိပ္ အဘိဓာန္’မ်ားၿပဳစုခဲ့ၾကသည္။ ထိုသို့ၿပဳစုရာတြင္ အသံထြက္တတ္ရန္ အဂၤလိပ္ စာလံုးမ်ားကိုလညး္ ၿမန္မာအသံထြက္ ထည့္သြင္းရသကဲ့သို့ ၿမန္မာစကားလံုးကိုလည္း ‘အဂၤလိပ္’ အသံထြက္မ်ား ဖလွယ္ကာထည့္သြင္းၿပဳစုရသည္။ ေအဒီ ၁၇၇၆ ခုနွစ္တြင္ အီတလီနိုင္ ငံ ေရာမၿမို့တြင္ ပံုနွိပ္ထုတ္ေ၀ေသာ ကာပန္(Carpan) ၏ (Alphabetum Barmanorum) စာအုပ္တြင္ဘားမား (Burma) ၿမန္မာဟု အသံထြက္အမွန္ေဖာ္ၿပရမည့္အစား ဘားမား ဟုေဖာ္ၿပ ခဲ့သည္။ ထိုနည္းတူ ခရစ္ယာန္သာသနာၿပဳ ပုဂၢိဳလ္ ယုဒသန္(Jadson)သည္ ေအဒီ ၁၈၃၁ ခုႏွစ္ တြင္ ၿမန္မာႏို္င္ငံသို႔ ေရာက္ရွိလာၿပီး ၿမန္မာစာေပ၊ ၿမန္မာစကားကို သင္ယူေလ့လာခဲ့သည္။ ထိုသ္ို႔ သင္ယူေလ့လာၿပီးေနာက္ သူသည္ “ၿမန္မာ-အဂၤလိပ္အဘိဓာန္”ကို ၿပဳစုခဲ႔သည္။ ထိုအဘိဓာန္ကို ၁၈၂၆ ခုနွစ္တြင္ အိႏၵိယႏိုင္ငံတြင္ ပံုနွိပ္ ထုတ္ေ၀ခဲ႔သည္။ ထိုအဘိဓာန္တြင္
ၿမန္မာ a Burma ၿမန္မာလူ
ၿမန္မာႏုိင္ငံအထက္ပိုင္း n-Upper Burma
ၿမန္မာဘာသာ n-the Burmese Language  ဟုအနက္ၿပန္ထားသည္။

ထိုသို႔ႏိုင္ငံၿခား သားတို႔က ၿမန္မာ-အဂၤလိပ္အဘိဓာန္မ်ား ၿပဳစုခဲ႔ၾကသကဲ႔သို႔  မင္းတုန္းမင္း၏ သားေတာ္ တစ္ ပါးၿဖစ္ေသာ မကၡရာမင္းသားၾကီးသည္ အဂၤလိပ္ကုန္သည္မ်ားထံမွ အဂၤလိပ္စာကို သင္ယူေလ့ လာခဲ႔ၿပီး ၁၈၃၃ ခုႏွစ္ တြင္ “အဂၤလိပ္-ၿမန္မာအဘိဓာန္”ကို စတင္ၿပဳစုခဲ႔ရာ မစၥတာခ်ာလိန္း (Mr.Charles Lane) က ကူညီတည္းၿဖတ္ေပးခဲ႔သည္။ ထိုအဘိဓာန္ကို ၁၈၄၂ ခုႏွစ္တြင္ အိႏၵိ ယႏို္င္ငံ ကလကတၱားၿမိဳ႕တြင္ စတင္ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ ထုိစာအုပ္၏ အမွာစာကို မကၡရာမင္း သားၾကီးက ၿမန္မာဘာသာၿဖင့္ေရးၿပီး မစၥတာခ်ာလီလိန္း (Mr. Charles Lane) က အဂၤလိပ္ဘာသာသို႔ ၿပန္ဆိုခဲ႔သည္။ ထိုသုိ႔ၿပန္ဆိုရာတြင္ မကၡရာမင္းသားၾကီးက “ၿမန္မာလူမ်ိဳး”ဟု ေရးသည္ကို မစၥတာခ်ာလိန္း (Mr. Charles Lane) က Burmese People ဟုလည္းေကာင္း၊ “ၿမန္မာဘာသာ” ကို Burmese Language ဟုလညး္ေကာင္း ၿပန္ဆိုထားသည္။

မွတ္ခ်က္။     ။

ျမန္မာသည္ လူမ်ိဳးေလာ? ႏိုင္ငံေလာဟူ၍ သုံးသပ္ေနျခင္းျဖစ္၍  ႏိုင္ငံျခားသားတို႕၏ အေခၚအေဝၚ သုံးသပ္မည္မဟုတ္ပါ။ ထို႕ေၾကာင့္  ႏိုင္ငံျခားသားတို႕မွ ေခၚေဝၚေသာ ဘားမား၊ ဗန္မာ၊ ျမန္က်င့္ အသံထြက္မ်ားကို မွတ္ခ်က္ေပးရန္ မရွိပါ။

ပထမ-အဂၤလိပ္ ျမန္မာ အဘိဓာန္ျပဳစုသူ မင္းသားၾကီးကိုယ္ေတာ္တိုင္ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ၂ ဘာသာ၌ ကြၽမ္းက်င္သူျဖစ္ပါသည္။ အက်ယ္သိလိုလွ်င္ ပထမ အဂၤလိပ္-ျမန္မာအဘိဓာန္ျပဳစုသူ မကၡရာမင္းသားၾကီး (မင္းယုေ၀) တြင္ဖတ္ပါ။

အဂၤလိပ္-ၿမန္မာ တတိယစစ္ပြဲအၿပီးတြင္ ၿမန္မာတုိ႔သည္ အဂၤလိပ္ကိုလုိနီဘ၀ က်ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ကိုလိုနီေခတ္တြင္ ၿမန္မာတုိ႔အမ်ိဳးသားစိတ္ဓာတ္မ်ား ႏိုးၾကားလာၿပီး ၁၉၀၆ ခုနွစ္ တြင္ ၀ိုင္အမ္ဘီေအ(ေခၚ) ဗုဒၶဘာသာကလ်ာဏယု၀အသင္း (Young Men Buddhist Association/ YMBA) တည္ေထာင္ၿပီး အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာအတြက္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုအသင္းသည္ ၁၉၂၀ ၿပည့္နွစ္တြင္ ၿပည္ၿမိဳ႕တြင္ အဌမ အၾကိမ္ေၿမာက္ ကြန္ဖရင့္က်င္းပၿပီး ၀ိုင္အမ္ဘီေအဟူေသာ အမည္အစား ဂ်ီစီဘီေအ (General Council of Burmese Association/ GCBA) ၿမန္မာအသင္းခ်ဳပ္ၾကီးဟု အမည္ေၿပာင္းလဲ ခဲ႔သည္။

၁၉၃၈ ခုႏွစ္တြင္ သခင္ဘေသာင္းဦးစီးသည့္ တို႔ဗမာအစည္း အရံုး ေပၚၿပီးသည့္ေနာက္ ပို္င္း မွစၿပီး “ဗမာၿပည္/ ဗမာ” စသည္႔ အသံုးအႏွုန္းမ်ား တြင္က်ယ္လာခဲ႔ၿပန္သည္။ ၁ ေအာက္တိုဘာ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္တြင္ ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂိုဏ္းကို ဖြဲ႕စည္းသည္။ ၂၇ ဒီဇင္ဘာ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္တြင္ ဗမာ့လြတ္ လပ္ေရးတပ္မေတာ္ ဖြဲ႕စညး္သည္။ ဂ်ပန္ေခတ္ (၁၉၄၂-၄၅) ခုႏွစ္တြင္ “ဗမာႏိုင္ငံေတာ္၊ ဗမာအမ်ိဳး သား” အသံုးအႏွဳန္းမ်ား တြင္က်ယ္ခဲ့သည္။

 ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ ဗမာႏိုင္ငံေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ စည္းမ်ဥ္း မ်ား ဥပေဒေရးဆြဲသည္၊၊

ျဖည့္စြက္ခ်က္။    ။

အခ်ဳိ႕ပုဂၢိဳလ္မ်ားက လည္း အာဓကပၸ ကမၻာဦးက်မ္းအရ လူသည္ ျဗဟၼာက ဆင္းသက္သည္ဟူေသာအယူျဖင့္ ျဗဟၼာလူမ်ဳိးဟုေခၚရာမွျဗဟၼာကို သရ ေခ်ၿပီး ဗမာဟူ၍ ျဖစ္လာခဲ့ေၾကာင္း ေျပာဆိုၾကသည္။ ဤသည္မွာ ပါးစပ္ရာဇ၀င္မွ်သာျဖစ္ၿပီး သမိုင္းေၾကာင္းအရမူ ခိုင္မာသည့္ သက္ေသအေထာက္အထားတခု မဟုတ္ႏုိင္ေခ်။

ျမန္မာဟူေသာ အမည္ကိုသာ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံု အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ ေပါင္း ၉၀၀ခန္႕က အစျပဳ၍ ေက်ာက္စာမင္စာတို႕တြင္ ေတြ႕လာခဲ့ရေၾကာင္း သိရွိရသည္။ ဗမာဟူ၍ မရွိ။ ရွင္းရွင္းဆိုရလွ်င္ ဗမာ သည္ သခင္ဘေသာင္း ဦးစီးတည္ေထာင္ခဲ့ေသာ တို႕ဗမာအစည္းအရံုးသမိုင္း စာမ်က္ႏွာ ၁၃၃ႏွင့္ ၂၁၅တို႕တြင္ တို႕ဗမာဟု အဘယ့္ေၾကာင့္ သံုးႏႈန္းရပံု၊ ဗမာဟူေသာ အသံုးအႏႈန္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရွင္းလင္းခ်က္ႏွင့္ ဗမာျပည္္ဟူေသာ အေခၚအေ၀ၚအေပၚ တို႔ဗမာ အစည္းအရံုး၀င္ သခင္အမ်ားစု၏ သေဘာထား ေစတနာကို ေဖာ္ျပထားသည္။

တို႔ဗမာ အစည္းအရံုး”ဟူရာ၌ တို႕ဗမာျပည္ထဲ၌ရွိေသာ လူမ်ဳိးအားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳသည့္ အဓိပၸါယ္ေဖာ္ေဆာင္ျခင္း အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ “တို႕ဗမာ”ဟု ေခၚေ၀ၚသံုးႏႈန္းျခင္း ျဖစ္သည္။
  
ျမန္မာဟူေသာစကားမွာ ျမန္မာ၊ မာသည္ ဟူေသာ အဓိပါယ္ကို ေဆာင္ ေသာ္လည္း ႏွာသံပါ၍ ေဘာင္က်ဥ္းသည္။ အားနည္းသည္။ 

ရွမ္း၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ ကခ်င္၊ မြန္၊ ရခိုင္၊ ပေလာင္၊ ေတာင္သူ၊ ဆလံု၊ နာဂ၊ ျမန္မာ စေသာ ဗမာတိုင္းရင္းသားအားလံုးကို ၿခံဳ၍ ငံုမိေစရန္ “ဗမာ”ဟူေသာ စကားလံုးကို ေရြးသည္။ 
  
အသံထြက္ မာေက်ာ ၍ သံုးစြဲသည္။ တဖန္ “ဘ”ကုန္းႏွင့္ “ဘမာ”ဟု မေရးဘဲ “ဗ”လခ်ဳိက္ႏွင့္ ေရးျခင္းမွာလည္း “ဘ”သည္ ရံဖန္ရံခါ “ဖ”သံထြက္သ ျဖင့္ စိတ္မခ်ရေသာေၾကာင့္ “ဗ”လခ်ဳိက္ႏွင့္ “ဗမာ”ဟု ေရးသည္။ (တို႔ဗမာအစည္းအရံုးသမုိင္း၊ ေခတ္သစ္လူငယ္တစုႏွင့္ တို႔ဗမာ ၀ါဒအစ၊ စာ ၁၃၃) (ပံု-၁))
ဗမာ ဆိုသည္မွာ (တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး သမိုင္း စာအုပ္မွ)

အစည္းအရုံးၾကီး၏ အမည္ကိုယ္၌က အသင္းဝင္မ်ား၏ အမ်ိဳးသားေရး စိတ္ဓာတ္အယူအဆႏွင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္တို႕သည္ ျပိဳကြဲခဲ့ေသာေရွး႐ိုး အမ်ိဳးသားေရး အဖြဲ့အစည္းတို႕ႏွင့္ ကြဲျပားျခားနားေၾကာင္း၊ ကိုယ္ပိုင္သီးျခား ႏိုင္ငံေရးသတ္မွတ္ခ်က္ ထူေထာင္ေၾကာင္း ထင္ရွားေပသည္။

အမည္တြင္ တို႕ဗမာ ႏွင့္ အစည္းအရုံး ဟူ၍ ႏွစ္ပိုင္းပါဝင္ျပီး အေခၚအေဝၚ ႏွစ္မ်ိဳးစလုံးသည္ အသစ္တီထြင္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။

တို႕ဗမာဟူေသာ ေဝါဟာရတြင္ "တို႕" ႏွင့္ "ဗမာ" ပါဝင္၏။

"တို႕" ဟူသည္ "ငါတို႕" ဟု တိုက္႐ိုက္အဓိပၸာယ္ရသည္။ စုစည္းမႈ၊ စုရုံးမႈသေဘာဆန္သည္။ သခင္ဘေသာင္းသည္ အျမင္က်ဥ္းမႈသေဘာကို ေခ်ဖ်က္ျပီး စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ တိုးတက္ေစရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ အသုံးျပဳခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

"ဗမာ" ဟူေသာ ေဝါဟာရသည္ ျမန္မာတို႕၏ ရုံးသုံး၊ေက်ာင္းသုံး၊စာသုံး၊ေပသုံး ေဝါဟာရ (Formal Term) မဟုတ္ခဲ့ေပ။ တကယ္လည္း "ျမန္မာ"ဟူေသာ ေဝါဟာရကို  "ျမန္မာအသင္းခ်ဳပ္ၾကီး" (ဂ်ီစီဘီေအ) =General Council of Burmese Associations (GCBA)  အမည္တြင္ အသုံးျပဳထားျပီး ျဖစ္ေပသည္။ သခင္ဘေသာင္းတို႕က "ျမန္မာ"ကို အသံေပ်ာ့သည္ဟု မၾကိဳက္။ ထို႕ေၾကာင့္ အသံမာေသာ "ဗမာ" ကို ေဝါဟာရအသစ္အျဖစ္ တီထြင္သည္။

တို႕ဗမာအစည္းအရုံးဖြဲ့ျပီး မၾကာမီ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ၏ အယ္ဒီတာ ဦးစိန္ႏွင့္ ဝါရင့္အမ်ိဳးသားေရးသမားမ်ားက "ဗမာ" ေဝါဟာရအသစ္ကို သုံးျခင္းသည္ ႐ိုးရာျမန္မာေဝါဟာရကို ဖ်က္စီးျခင္းျဖစ္သည္ဟုဆိုကာ ႐ံႈ႕ခ်ၾကသည္။ သူ၏ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာမွ ျပည္သူမ်ားအား လြဲမွားေသာအမည္ရွိ ထိုအဖြဲ့အစည္း၌ မပါဝင္ၾကရန္ ေဆာ္ဩေရးသားခဲ့သည္။ 
ဝါရင့္ႏိုင္ငံေရးသမားၾကီး ဦးဘေဖဦးစီးေသာ သူရိယသတင္းစာမွလည္း တို႕ဗမာအစည္းအရုံးသတင္းမ်ား ေဖာ္ျပရာတြင္ "တို႕ဗမာ" အစား "တို႕ျမန္မာ" ဟု (၁၉၃၀ ႏွစ္လယ္အထိ) ေျပာင္းလဲပံုႏွိပ္ခဲသည္။ 
သို႕ေသာ္ သခင္လူငယ္မ်ားက ၄င္းတို႕ တီထြင္ေသာ အမည္သစ္ကို မဖ်က္သိမ္းေခ်။ သခင္လူငယ္မ်ားက အမည္သစ္သည္ စိတ္ဓာတ္အင္အားကို တတ္ႂကြေစသည္ဟု ယုံၾကည္ၾက၏။ "ဗမာ" ေဝါဟာရသည္ ျမန္မာလူမ်ိဳးသာမက မြန္၊ရခိုင္၊ရွမ္း၊ကရင္၊ကခ်င္၊ခ်င္းစေသာ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစုံကို ကိုယ္စားျပဳေၾကာင္း သတ္မွတ္ၾက၏။

ထို႕အျပင္ အစည္းအရုံးၾကီးကို ထူေထာင္သူ သခင္သိန္းေမာင္က "ျမန္မာ"ဟူေသာ ေဝါဟာရသည္ ေရွး႐ိုးစဥ္လာ ေက်ာက္စာ၊ရာဇဝင္မ်ားတြင္ ေရးသားေဖာ္ျပေသာ (လူနည္းစုတိုင္းရင္းသားမ်ားအေပၚ အာဏာလုေခ်မႈန္းေသာ) လူမ်ားစုလူမ်ိဳး ကို ရည္ညႊန္းေၾကာင္း၊ လူမ်ိဳးေရး ခြဲျခားဖိႏွိပ္မႈသေဘာေဆာင္ေၾကာင္း၊ ထို႕ေၾကာင့္ "ဗမာ"ဟူ၍ အစည္းအရုံးအမည္ကို ေရြးခ်ယ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ သခင္လူငယ္မ်ား၏ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္အရ "တို႕ဗမာ" ဟူသည္ "တို႕အားလုံး ဗမာ" ဟု တိုက္႐ိုက္ အဓိပၸာယ္ေဆာင္ျပီး "ႏိုင္ငံတြင္းေနထိုင္ၾကကုန္ေသာ ေသြးစည္းေသာျပည္သူမ်ား" ဟု သြယ္ဝိုက္အဓိပၸာယ္ေဆာင္၏။

ထို႕အျပင္ "အစည္းအရုံး" ဟူေသာအမည္သစ္ကို ေရွးအသုံး "အသင္း၊အဖြဲ့"မွ ခြဲထြက္တီထြင္သည္။
"အသင္း၊အဖြဲ့" ေဝါဟာရသည္ လူအခ်ိဳ႕၊ အုပ္စုတစုကိုသာ ကိုယ္စားျပဳသည္။
"အစည္းအရုံး" ဟူသည္ စုစည္းမႈ၊ စည္းရုံးမႈဟူေသာ က်ယ္ျပန္႕ေသာသေဘာေဆာင္သည္ဟု ဆို၏။

ထိုမွ်မက "အတြင္းေရးမႈး"၊ "အမွတ္စဥ္" စေသာ ေဝါဟာရအသစ္မ်ားကိုလည္း တီထြင္ခဲ့သည္။

ထို့ေၾကာင့္ တို႕ဗမာအစည္းအရုံးအမည္နာမသည္ သူတို႕၏ ျပည္သူျပည္သား တိုင္းရင္းသားအားလုံး စည္းလုံးညီညာလိုေသာ သခင္လူငယ္မ်ား၏ ေစတနာဆႏၵကို ထင္ဟပ္ေဖာ္ျပေနေပသည္။  ေရွးလူၾကီးမ်ား၏ ျပိဳကြဲခဲ့ေသာ ယခင္ ျမန္မာအသင္းခ်ဳပ္ၾကီး (ဂ်ီစီဘီေအ) အမည္ႏွင့္ မတူ၊ စကားလုံးတိုင္း၊ေဝါဟာရတိုင္းကို ဂ႐ုတစိုက္ တီတြင္ကာ အစည္းအရုံးအသစ္ ထူေထာင္ခဲ့ၾက၏။

ဥပမာ။
တို႕ (စည္းလုံးမႈ) vs ျပိဳကြဲမႈ
ဗမာ vs ျမန္မာ
အစည္းအရုံး vs အသင္း

ထိုကဲ့သို႕ ေဝါဟာရအသစ္မ်ား သုံးစြဲျပီး တို႕ဗမာအစည္းအရုံးၾကီးကို သီးျခားကိုယ္ပိုင္ ႏိုင္ငံေရးလကၡဏာျဖင့္ ထူေထာင္ခဲ့သည္။
(ဦး) ေဇာ္စိုးဝင္း "ျမန္မာအမ်ိဳးသားေရးလႈပ္ရွားမႈတြင္ တို႕ဗမာအစည္းအရုံး ႏွင့္ သခင္မ်ား ေပၚထြန္းလာျခင္းစာတမ္း"
စေနနဂါးနီ ဂ်ာနယ္မွ အတြဲ ၂ အမွတ္ ၂၄ ၊ ၁၉၄၀ ႏိုဝင္ဘာ ၁၆

ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး ျပီးသည့္ေနာက္ အဂၤလိပ္တို႔ ျမန္မာနိုင္ ငံကို ျပန္လည္သိမ္းပိုက္ခဲ့သည္၊၊ ဖဆပလမွ ဦးေဆာင္၍ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရးရရန္ ၾကိဳးပမ္းခဲ့ရာ ၁၉၄၇ခုနွစ္တြင္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာနိုင္ငံ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ(The Constitution of Union of Burma)ေရးဆြဲနို္င္ခဲ့သည္။ ၄ ဇန္န၀ါရီ ၁၉၄၈ ခုနွစ္တြင္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာနို္င္ငံ (The Union of Burma) ေပၚထြန္းလာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဖဆပလေခတ္၊ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္ စီေခတ္ စသည့္ ေခတ္မ်ား ျဖတ္သန္းလာျပီးေနာက္  ၁၉၇၄ခုနွစ္တြင္ ျပည္ေထာင္စု ဆိုရွယ္လစ္ သမၼတနိုင္ငံ (The Constitution of Socialist Republic of the Union of Myanmar)ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ထိုဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒအရ ျပည္ေထာင္စုဆိုရွယ္လစ္ သမၼတျမန္မာနို္င္ငံ (The Socialist Republic of the Union of Myanmar) ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။

၁၉၈၈ ခုနွစ္တြင္ ျမန္မာနို္င္ငံ၏ အေျခအေနမ်ားယိုယြင္းလာမႈေၾကာင့္ ၁၈ စက္တင္ဘာ ၁၉၈၈ခုနွစ္တြင္ နိုင္ငံေတာ္ျငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရးက နို္င္ငံေတာ္တာ၀န္ကိုယူခဲ့သည္။ နို္င္ငံေတာ္ျငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႔လက္ထက္ ၁၈ ဇြန္ ၁၉၈၉ ခုနွစ္တြင္  နိုင္ငံေတာ္အစိုးရက နို္င္ငံေတာ္သီခ်င္းတြင္ ပါ၀င္ေသာ “ဗမာ” ဆိုသည့္ စကားရပ္ကို တိုင္းရင္းသားအားလံုးကို ရည္ညႊန္းသည့္ “ျမန္မာ”ဆိုသည့္ စကားရပ္ျဖင့္ျပင္ဆင္ေျပာင္းလဲခဲ့သည္။ ထိုေန႔တြင္ပင္ နို္င္ငံေတာ္ျငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႔ ဥပေဒ ၁၆/၈၉ အရ စကားရပ္မ်ား ေျပာင္းလဲ သတ္မွတ္သည့္ ဥပေဒကို ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။ ထိုဥပေဒအရ “Union of Burma” အစား “The Union of Myanmar,”Burma (သို႔မဟုတ္) Burman (သုိ႔မဟုတ္) Burmese အစား Myanmar ဆိုသည့္စကားရပ္ကို ထည့္္သြင္းရမည့္ျဖစ္သည္။

ျဖည့္စြက္ခ်က္။  ။

 ဗမာ သို႔မဟုတ္ ျမန္မာ ဟူေသာ အသံုးအႏႈန္း အတြက္ ျပည္ေထာင္စု ဆိုရွယ္လစ္သမၼတ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒ ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အဓိပၸါယ္ ရွင္းလင္းခ်က္မ်ား စာတမ္း၊ စာမ်က္ႏွာ ၁၈ ေအာက္ဆံုးပိုဒ္တြင္ ေအာက္ပါအတိုင္း ရွင္းလင္းထားပါ သည္။ျပည္ေထာင္စု ဆိုရွယ္လစ္ သမၼတျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ဟု ေခၚထားျခင္းမွာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစံုတို႕ စုေပါင္းေနထိုင္သည့္ ျပည္နယ္ ႏွင့္ တိုင္းမ်ား ဖြဲ႔စည္းထားေသာ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံျဖစ္ေၾကာင္း၊ သမုိင္းစဥ္တေလွ်ာက္ ေျမွာ္မွန္းခဲ့ၾကသည့္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကို ၿမဲၿမံခိုင္မာစြာ တည္ေဆာက္က်င့္သံုးသြားမည့္ ႏုိင္ငံျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘုရင္စံနစ္ျဖင့္ အုပ္စိုးေသာ ႏုိင္ငံမဟုတ္ဘဲ လုပ္သားျပည္သူတို႕ အာဏာပိုင္စိုးေသာ ႏိုင္ငံျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားကို သိမ္းက်ဳံးေပါင္းရံုး၍ ေခၚဆိုသည့္ ျမန္မာဟူေသာ လူမ်ဳိးမ်ား မွီတင္းေနထိုင္ရာ ႏိုင္ငံေတာ္ျဖစ္ေၾကာင္း ေပၚလြင္ထင္ရွားေစရန္ ျဖစ္သည္။

အထက္ပါစာတြင္ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးက “ဗမာ”ဟူေသာ ေ၀ါဟာရႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရွင္းလင္းေဖာ္ျပသလိုမ်ဳိး “ျမန္မာ”ဟူေသာ အ သံုးအႏႈန္းအေပၚ ေသခ်ာက်နစြာ အက်ဳိးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ရွင္းလင္းေဖာ္ျပထားျခင္း မရွိေခ်။ က်င့္သံုးအုပ္ခ်ဳပ္မည့္ပံုစံကို မဆီမ ဆိုင္ ေဖာ္ျပကာ ဘာ့ေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား အားလံုးကို ျမန္မာဟု သိမ္းက်ံဳးေပါင္းရံုးေခၚဆိုရေၾကာင္း မရွင္းဘဲ ျမန္မာႏိုင္ငံဟု ဇြတ္အတင္း ေခၚေ၀ၚလိုက္ျခင္း သာျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရမည္ ျဖစ္သည္။(တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး သမိုင္း စာအုပ္မွ)

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆိုလ်ွင္ ပုဂံေခတ္မွ ကုန္းေဘာင္ေခတ္အထိ ျမန္မာ ဟူေသာ ေ၀ါဟာရသည္ နိုင္ငံနွင့္လူမ်ိဳးကို ရည္ညႊန္းသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာနိုင္ငံသို႔ ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳမ်ားနွင့္ အေနာက္ နိုင္ငံသားမ်ား ေရာက္ရွိလာရာ ျမန္မာနို္င္ငံကို ေခၚေ၀ၚသံုးစြဲရာတြင္ ဘာမားဟု Burmah ဟုသံုး စြဲျပီး ျမန္မာလူမ်ိဳးကို ဘားမင္း Burman ဟုသံုးစြဲခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ၁၉၃၀ ျပည့္နွစ္တြင္ တို႔ဗမာ အစည္းအရံုး ေပၚေပါက္လာေသာအခါ “ဗမာျပည္” ၊“ဗမာ” အသံုးအႏႈန္းမ်ား တြင္က်ယ္လာခဲ့ သည္။ သို႔ေစကာမူ ျမန္မာနိုင္ငံလြတ္လပ္ေရး ရခ်ိန္မွစ၍ နို္င္ငံနွင့္လူမ်ိဳးကို “ျမန္မာ”ဟု တသမတ္ တည္း သံုးစြဲခဲ့သည္။

မွတ္ခ်က္။     ။

မွန္ကန္ပါသည္။ လူမ်ိဳးအမည္ "ျမန္မာ" ၊  ႏိုင္ငံအမည္ "ျမန္မာ" ဟု ေရးသားခ်က္မွာ မွန္ကန္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ထို႕သို႕ ျပဳလုပ္ျခင္းသည္ သင့္ေတာ္ပါ၏ေလာ။

ယခင္က “ျမန္မာ”၊“ဗမာ” မည္သို႔ပင္ အသံုးအႏႈန္းမ်ား ရွိေစကာမူ ယေန႔ အခ်ိန္တြင္ ပကတိအရွိတရားမ်ားနွင့္ ကိုက္ညီေသာ ျမန္မာ ဟူသည့္ အသံုးအႏႈန္းကို တရား ၀င္ ေျပာင္းလဲသံုးစြဲေနျပီ ျဖစ္သည္။ထို႔ေၾကာင့္ နို္င္ငံသူ၊နိုင္ငံသားမ်ားသည္ သမိုင္း အေထာက္အထားခိုင္မာျပီးပကတိအရွိတရားမ်ားနွင့္ ကိုက္ညီေသာ “ျမန္မာနို္င္ငံ” “ျမန္မာျပည္သူ”အျဖစ္ ဂုဏ္ ယူ၀င့္ၾကြားစြာ တန္ဖိုးထား သံုးစြဲရမည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါသည္္။
((((ယေန႔ေခတ္ၿပည္သူမ်ား သိရွိထားသင့္ပါသည္.)))

မွတ္ခ်က္။      ။

နိဂုံးခ်ဳပ္တြင္ ေဆာင္းပါးရွင္ ေကာက္ခ်က္ခ်သည္မွာ " ပကတိအရွိတရားမ်ားနွင့္ ကိုက္ညီေသာေၾကာင့္" ဟူ၍ ျပဆိုထားပါသည္။
အရွိတရားမွန္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ျဖစ္သင့္ေသာ တရား မဟုတ္ပါ။
တိုင္းရင္းသားေပါင္းစုံကို ကိုယ္စားျပဳေသာ အမည္သာ ျဖစ္သင့္ပါသည္။
တို႕ဗမာမူကို မၾကိဳက္လွ်င္ တျခားအမည္သာ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ လူမ်ိဳးတမ်ိဳးအမည္ကို ျပည္ေထာင္စုအမည္မွည့္ေခၚျခင္းမွာ မသင့္ေလ်ာ္ပါ။

မူရင္းေဆာင္းပါး.
Link 1
Link 2
Link 3

ျမန္မာလူမ်ိဳး (ကုန္းေဘာင္ရွာပံုေတာ္)

·

အိုးေဝမဂၢဇင္းအယ္ဒီတာ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ သတင္းစာဆရာအသင္းဥကၠဌ ဦးညိဳျမ ျပဳစုေသာ ကုန္းေဘာင္ရွာပံုေတာ္တြင္ ေဖာ္ျပေသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးအသုံးအႏွုန္းကို ဤသို႕ ေတြ႕ရသည္။

********************************************************************************************************


********************************************************************************************************



********************************************************************************************************



********************************************************************************************************



********************************************************************************************************

ျမန္မာလူမ်ိဳး (အေလာင္းမင္းတရားၾကီး၏ အမိန္႕ေတာ္မ်ား - ေဒါက္တာသန္းထြန္း)

ျမန္မာ့သမိုင္းပညာရွင္ ေဒါက္တာသန္းထြန္း ေရးသားျပဳစုခဲ့တဲ့ The Royal Orders of Burma (အမိန္႔ေတာ္ျပန္တမ္းမ်ား၊ တတိယတြဲ) A.D. 1598-1885 Part Three ( A.D.1751-1781) မွ ထုတ္ႏွုတ္တင္ျပအပ္ေသာ အေလာင္းမင္းတရားၾကီး၏ အမိန္႕ေတာ္ပါ "ျမန္မာလူမ်ိဳး" အမည္ အေထာက္အထားမ်ား။




- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
"ျမန္မာျပည္" ဟူေသာ အသုံးအႏွုန္းလဲ ေတြ႕ရျပီး မည္သည္ကို ရည္ရြယ္ေၾကာင္း စဥ္းစားႏိုင္ပါရန္ ေအာက္ေျခတြင္ ပူးတြဲ တင္ျပလိုက္ပါသည္။


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

ျမန္မာလူမ်ိဳး (ေဒါက္တာႏုိင္ပန္းလွ၏ ရာဇာဓိရာဇ္ အေရးေတာ္ပံုက်မ္း)

ေဒါက္တာႏုိင္ပန္းလွ၏ ရာဇာဓိရာဇ္ အေရးေတာ္ပံုက်မ္းတြင္ " ျမန္မာလူမ်ိဳး" အသုံးအႏွုန္းကို ဤသို႕ ေတြ႕ရသည္။
---------------



******************

******************

******************

******************


*****************



=====================

ရာဇာဓိရာဇ္ အေရးေတာ္ပံုက်မ္း


ေဒါက္တာႏိုင္ပန္းလွသည္ ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ အနီးရွိ ပတ္လတ္ေက်း႐ြာမွ ေတြ႕ရွိရသည့္ မြန္ေပမူကို အေျချပဳ၍ မြန္ႏွင့္ ျမန္မာ ေပမူမ်ား၊ ဦးကုလားရာဇဝင္၊ မွန္နန္းရာဇဝင္တို႔ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ စစ္ေဆးကာ ရာဇာဓိရာဇ္အေရးေတာ္ပုံက်မ္းကို ျပဳစုခဲ့ရာ ေနာက္အက်ဆံုးႏွင့္ အျပည့္စံုဆံုး က်မ္းအျဖစ္ ထင္ရွားသည္။ ရာဇာဓိရာဇ္ အေရးေတာ္ပံုက်မ္းကို ၁၉၅၈ ခုႏွစ္တြင္ မြန္ဘာသာျဖင့္ ရွင္းလင္းခ်က္မ်ား ႏွင့္တကြျမန္မာႏိုင္ငံသုေတသနအသင္းမွ ထုတ္ေဝခဲ့သည္။ ေနာင္ ဆယ္ႏွစ္ အၾကာတြင္မွ ျမန္မာဘာသာျဖင့္ ပံုႏွိပ္ ထုတ္ေဝခဲ့သည္။

=====================
 မြန္စာေပ ယဥ္ေက်းမႈဆုိင္ရာ သမိုင္းႏွင့္ သုေတသန ပညာရွင္ ေဒါက္တာႏုိင္ပန္းလွ



ေဒါက္တာႏိုင္ပန္းလွကို ၁၉၂၃ ခု မတ္လ ၂ဝ ရက္ေန႔တြင္ မြန္ျပည္နယ္ ဂ်ဳိင္းျမစ္ကမ္းေပၚရွိ ေကာ့ဗိန္းရြာ၌ ရြာသူၾကီး ဦးၾကြႏွင့္ ေဒၚခ်ဳိတို႔မွ ဖြားျမင္သည္။ ေမြးခ်င္း ၇ ဦးအနက္ စတုတၳေျမာက္ သား ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္က ရြာဦးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတြင္ မြန္၊ ျမန္မာႏွင့္ အဂၤလိပ္စာမ်ားကို သင္ၾကားခဲ့သည္။

၁၉၃၉-၄ဝ တြင္ ေမာ္လၿမိဳင္ ကရင္ ေကဘီအမ္ အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ သတၱမတန္း ေအာင္သည္။

ေမာ္လၿမိဳင္ အစိုးရအထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ အ႒မတန္းပညာ ဆည္းပူးစဥ္ ဒုတိယကမၻာစစ္ ျမန္မာသို႔ ကူးစက္လာ၍ ဇာတိရြာတြင္ ျပန္ေနသည္။

စစ္အၿပီး ၁၉၄၆ ခုတြင္ ရန္ကုန္သို႔ အၿပီးေျပာင္းေနသည္။ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕မအထက္တန္းေက်ာင္း တကၠသိုလ္ဝင္တန္းတြင္ ၃ လ ၾကာ ပညာသင္ၾကားခဲ့သည္။ ရာမည မြန္အသင္းခ်ဳပ္တြင္ အက်ဳိးေဆာင္ အတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ဖူးသည္။

၁၉၅၃ ခုတြင္ ယဥ္ေက်းမႈဝန္ၾကီးဌာန၌ မြန္ယဥ္ေက်းမႈ အထက္တန္းအရာရွိအျဖစ္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္သည္။

၁၉၅၈ ခုတြင္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ Harvard တကၠသိုလ္ႏွင့္ ၁၉၆၇ ခုတြင္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံမ်ားသို႔ ႏိုင္ငံတကာ ေလ့လာေရး ခရီးစဥ္မ်ား ထြက္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ၁၉၈၆ ခု ဇြန္လတြင္ အၿငိမ္းစားယူသည္။

ဆရာၾကီးသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ စာနယ္ဇင္းမ်ားတြင္လည္း မြန္-ျမန္မာ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ သုေတသန ေဆာင္းပါးမ်ားကိုလည္း ေရးသားခဲ့သည္။

ဆရာၾကီး၏ ထင္ရွားသည့္ လက္ရာျဖစ္သည့္ ရာဇာဓိရာဇ္ အေရးေတာ္ပံုက်မ္းကို ျမန္မာႏိုင္ငံ သုေတသနအသင္းက မြန္ဘာသာျဖင့္ ၁၉၅၈ ခုတြင္ ထုတ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ထပ္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာမွ ျမန္မာစာ ျဖင့္ ထုတ္ေဝႏိုင္ခဲ့သည္။

ရာဇာဓိရာဇ္ အေရးေတာ္ပံုက်မ္း အမွာစာကို ကြယ္လြန္သူ သမိုင္းပါေမာကၡ ေဒါက္တာသန္းထြန္း၊ ျမန္မာစာပါေမာကၡ ေဒၚသန္းေဆြ၊ စာေရးဆရာမၾကီး ခင္ႏွင္းယုတို႔က ေရးေပးသည္။ (ေအာက္ေျခတြင္ ႐ႉပါရန္-)

အမွာစာအတြင္း၌ ေဒါက္တာသန္းထြန္းက “က်မ္းရင္းကလည္းေကာင္းတယ္၊ ဘာသာျပန္ပံုလည္း ေကာင္းတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အားကိုးစရာ ရာဇာဓိရာဇ္ အေရးေတာ္ပံု က်မ္းတေစာင္ ေပၚထြက္လာၿပီလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္” ဟု ေရးသား၍ ခ်ီးမြမ္းၾကိဳဆိုခဲ့သည္။

၁၉၈၈-၈၉ ခုမွစ၍ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ တိုက်ဳိတကၠသိုလ္ႏွင့္ တိုက်ဳိအျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ခရစ္ယာန္ တကၠသိုလ္ မ်ားတြင္ ဧည့္ပါေမာကၡအျဖစ္ အမႈထမ္းခဲ့သည္။

၁၉၉၁ ခုတြင္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ေလာ့အိန္ဂ်လိၿမိဳ႕ရွိ အေနာက္ပစိဖိတ္ တကၠသိုလ္သို႔ ပါရဂူဘြဲ႕က်မ္းျပဳ ေက်ာင္းသားအျဖစ္ ဝင္ခြင့္ရၿပီး ယဥ္ေက်းမႈ မႏုႆေဗဒ အဓိက B.SC ႏွင့္ Ph.D ဘြဲ႔မ်ားရခဲ့သည္။

၁၉၉၂ ခုတြင္ မြန္ဓမၼသတ္ ၁၁ မ်ဳိးကို အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားတင္ျပ၍ ဥပေဒပါရဂူ LL.D ဘြဲ႔ ခ်ီးျမႇင့္ခံရသည္။ ၁၊ ၄၊ ၁၉၉၄ မွစ၍ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ အိုကီနာဝါကၽြန္း Meio တကၠသိုလ္တြင္ အၿမဲတန္း ပါေမာကၡအျဖစ္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ သမိုင္းဘာသာရပ္မ်ားကို အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ သင္ျပရန္ တာဝန္ယူခဲ့သည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဗဟန္းၿမိဳ႕နယ္တြင္ ေနထိုင္စဥ္ မြန္ေက်ာက္စာႏွင့္ မြန္စာေပမ်ားကုိလည္း သင္ၾကားပုိ႔ခ်ခဲ့သည္။ သူကြယ္လြန္ခ်ိန္တြင္ သမီး ၁ ဦးႏွင့္ သား ၆ ဦးတုိ႔ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။

======================

"ျမန္မာႏိုင္ငံ" ဟူေသာ အသုံးအႏွုန္းလဲ ေတြ႕ရျပီး မည္သည္ကို ရည္ရြယ္ေၾကာင္း စဥ္းစားႏိုင္ပါရန္ ေအာက္ေျခတြင္ ပူးတြဲ တင္ျပလိုက္ပါသည္။


*******************


=====================

သမိုင္းပါေမာကၡ ေဒါက္တာသန္းထြန္း၊ ျမန္မာစာပါေမာကၡ ေဒၚသန္းေဆြ၊ စာေရးဆရာမၾကီး ခင္ႏွင္းယု၊ ေဒါက္တာႏုိင္ပန္းလွ တို႕၏ အမွာစာ


--------------------


--------------------


--------------------


--------------------

ျမန္မာလူမ်ဳိး ( ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္း )

 ျမန္မာ့စြယ္စုံ က်မ္းကုိ စာေပဗိမာန္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံ ဘာသာျပန္ စာေပအသင္းက ၁၉၄၉ခုႏွစ္တြင္ စတင္ျပဳစုခဲ့ၿပီး ၁၉၅၄ခုႏွစ္ အတြဲ(၁)မွ စ၍ ၁၉၇၆ခုႏွစ္ အတြဲ(၁၅)အထိ ျမန္မာအကၡရာစဥ္အတုိင္း ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ စာေပဗိမာန္သည္ ကမၻာ့ႏုိင္ငံအ မ်ားအျပားတြင္ ထုတ္ေ၀သည့္ စြယ္စုံက်မ္းမ်ားနည္းတူ မိမိတုိင္းျပည္ အပါအ၀င္ တကမၻာလုံးရွိ တုိးတက္တီထြင္ မႈမ်ား၊ သိပၸံပညာရပ္မ်ား၊ ကမၻာ့သမုိင္းႏွင့္ ႏုိင္ငံ့သမုိင္း၊ စုိက္ပ်ဳိးေရး၊ ေမြးျမဴေရး၊ ကူးသန္းသြားလာေရးႏွင့္ ယဥ္ ေက်းမႈ၊ စာေပ၊ ဂီတ၊ ပန္းခ်ီ၊ အႏုပညာ အရပ္ရပ္မွ ေက်ာ္ၾကားထင္ရွားသူမ်ား၊ ႏုိင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ အတၳဳပၸတၱိအက်ဥ္းမ်ား၊ ကမၻာ့ႏုိင္ငံမ်ား၊ ၿမိဳ႕ရြာမ်ား၊ သက္ရွိသတၱ၀ါမ်ား စသျဖင့္ ေကာင္းကင္၊ ေရ၊ ေျမ၊ စၾကာ၀ဠာ က႑အသီးသီး၊ ေဒသႏၱရ အရပ္ရပ္ရွိ သိစရာ မွတ္စရာ၊ ဗဟုသုတ အျဖာျဖာကုိ စုေဆာင္းလ်က္ စာေပဗိမာန္၏ ရုပ္ျပဗဟုသုတဘဏ္ ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္းအျဖစ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

စြယ္စုံက်မ္းမ်ားမွာ ၾကားဖူးသိဖူးေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ ပုိမုိသိရွိလာေစသလုိ၊ အနည္းငယ္မွ် မၾကားခဲ့ မသိခဲ့ဖူးေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိလည္း ေလ့လာသိရွိလာေစသည့္ ဗဟုသုတ ဟင္းေလးအုိးႀကီး မ်ားျဖစ္သည္။

၁၉၆၇ခုႏွစ္ ထုတ္ေ၀ေသာ ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္းအတြဲ (၁၀) (ျမတ္-ယူး)တြင္ ျမန္မာလူမ်ဳိးအေၾကာင္းကုိ စာမ်က္ႏွာ ၃၃၇မွ ၃၅၃အထိ ေတြ႕ရွိရသည္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးႏွင့္ ပတ္သက္၍ မ်ဳိးႏြယ္စု၊ မ်ဳိးရုိးဗီဇ၊ ျမန္မာဟူေသာ အမည္ျဖစ္ေပၚလာပုံႏွင့္ အျခားမ်ဳိးႏြယ္စုမ်ားက ေခၚေ၀ၚပုံမ်ား၊ မိရမာ၊ မရမာ၊ ၿမံမာ၊ ျမန္မာ၊ ျမမၼာ စသျဖင့္ ေက်ာက္စာ၊ မင္စာတုိ႔တြင္ ေရးထုိးလာခဲ့ပုံမ်ားႏွင့္ ျမန္မာတုိ႔၏ စစ္ေရး၊ ႏုိင္ငံေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ သမုိင္းေၾကာင္း အေထြေထြကုိ အကုိးအကား အေထာက္အထားမ်ားျဖင့္ အေတာ္ကေလး ျပည့္စုံစြာ ေဖာ္ျပထားသည္။

ျမန္မာလူမ်ဳိးအေၾကာင္းကုိ သမုိင္းေၾကာင္းႏွင့္ခ်ီ၍ ျပည့္စုံစြာ ေဖာ္ျပထားေသာ စြယ္စုံက်မ္းႀကီး၌ တုိင္း ျပည္ႏွင့္အ၀ွမ္း တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ သုံးစြဲေခၚေ၀ၚေနၾကေသာ ဗမာဟူသည့္ ေ၀ါဟာရႏွင့္ ဗမာလူမ်ဳိးအေၾကာင္း လည္း အနည္းငယ္မွ်ပင္ျဖစ္ေစ ပါကုိ ပါရွိရမည္ဟု ယူဆကာ ရွာၾကည့္သည္။

ထုိမွ် ဖတ္စရာ မွတ္စရာ ဗဟုသုတအေထြေထြ စုံလင္ႂကြယ္၀ေသာ ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္း၌ အတြဲ (၅) (တူ-နိ) စာမ်က္ႏွာ ၄၄ မွ ၄၉တြင္ ေဖာ္ျပပါရွိသည့္ တုိ႔ဗမာအစည္းအရုံး အေၾကာင္းမွလြဲ၍ ‘‘ဗမာ”ဟူေသာ လူမ်ဳိးအ ေၾကာင္းကုိမူ ဗထက္ၿခိဳက္ အကၡရာပါေသာ အတြဲ (၇) (ပဥ္-ဗီး)ႏွင့္ အတြဲ (၈) (ဗီး-မေဟာ)တြင္သာမက ရွိရွိသမွ် အတြဲမ်ားအားလုံး ကုန္ေအာင္ ရွာၾကည့္ေသာ္လည္း တစြန္းတစမွ်ပင္ မေတြ႕ရွိရေခ်။ ကမၻာတြင္ ဗမာလူမ်ဳိးဟူ၍ မရွိ။ ျမန္မာလူမ်ဳိးဟူ၍သာရွိေၾကာင္း ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္းက သက္ေသျပေနေလသည္။ ပုံ-(၃)

ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္းမွ ျမန္မာလူမ်ဳိး

ျမန္မာ့ စြယ္စုံက်မ္း အတြဲ (၁၀)တြင္ ပါရွိသည့္ ျမန္မာလူမ်ဳိးအေၾကာင္းတြင္ ေရွးျမန္မာလူမ်ဳိးတုိ႔ ၀င္ ေရာက္လာပုံ၊ ျမန္မာအစု၀င္ လူမ်ဳိး အမ်ဳိးအႏြယ္မ်ား၊ ျပည္ေထာင္စု၏ အပသုိ႔ ေရာက္ေနေသာ ျမန္မာမ်ား၊ ေရွးဦးျမန္မာစကားေျပာသူမ်ား၊ ေရွးျမန္မာတုိ႔၏ စရုိက္သဘာ၀ ေယ်ဘုယ်လကၡဏာႏွင့္ ျမန္မာမ်ား ေရႊ႕ေျပာင္း ေရာက္ရွိလာၾကပုံ သမုိင္းေၾကာင္း အေထာက္အထားမ်ား၊ ခန္႔မွန္းသုံးသပ္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ေဖာ္ျပထားသည္ကုိ ေတြ႕ရွိရသည္။

ျမန္မာအစတေကာင္းက ဆုိသည္မွာ ျမန္မာလူမ်ဳိး၏ အစကို ဆုိလုိျခင္းမဟုတ္ဘဲ ျမန္မာမင္းတုိ႔၏ အစ ကုိ ဆုိျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ မဇၩိမေဒသ ကပၸိလ၀တ္မွ သက်သာကီ၀င္မင္း အဘိရာဇာမွ အစျပဳခဲ့ေသာ တေကာင္း မင္းဆက္၊ ၎မင္းဆက္၏ အႏြယ္တို႔က၊ ဓည၀တီႏွင့္ သေရေခတၱရာတုိ႔ကုိ တည္ခဲ့ၿပီးေနာက္၊ သေရေခတၱရာ အႏြယ္၀င္ ပ်ဥ္ျပားမင္းက ပုဂံကုိ ေအဒီ ၈၄၉ခုႏွစ္မွာ တည္ခဲ့ေၾကာင္း၊ တကယ့္ျမန္မာလူမ်ဳိး၏ အစသည္ တိဘက္ျပည္ အေရွ႕ေျမာက္ဖက္ ကန္စုနယ္၏ ေတာင္ပုိင္းေဒသမွ ျဖစ္ခဲ့ဟန္တူေၾကာင္း သမုိင္းပညာရွင္ ေဒါက္တာဂ်ီအိတ္ခ်္လု(စ္)၏ အဆုိမ်ားကုိ ကုိးကား ေဖာ္ျပထားသည္။

ေရွးျမန္မာတုိ႔၏ အရည္အေသြးမ်ားတြင္ ေရွးျမန္မာတုိ႔သည္ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ လူမ်ဳိး၏ အေျခအေန တုိး တက္မႈတုိ႔ထက္ လြတ္လပ္ေရးကုိ ျမတ္ႏုိးၾကသူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ တရုပ္တုိ႔၏ ဖိႏွိပ္မႈေၾကာင့္ မူရင္းေဒသ ကန္စုမွ ဖဲခြာေရွာင္တိမ္းလာၾကရာ ဆင္းရဲဒုကၡက်ပ္တည္းပင္ပမ္းမႈမ်ဳိးစုံကုိ အျခားေသာ တိဘက္-ျမန္မာ အႏြယ္၀င္မ်ား ထက္ ပုိမုိေတြ႕ႀကံဳခံစားခဲ့ရသူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒုကၡဆင္းရဲမ်ားကုိ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံ၍ ေရႊ႕ေျပာင္းခဲ့ၾကရာမွ ဆင္းရဲမႈတုိ႔ကုိ ခံယူႏုိင္ျခင္း၊ ဇြဲ၊ သတိၱႏွင့္ အမ်ဳိးအတြက္ ဂုဏ္ယူတတ္ျခင္း၊ လူမ်ဳိးစု ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ဓေလ့တုိ႔ကုိ ထိန္းသိမ္း လုိျခင္း၊ စည္းလုံးညီညြတ္လုိျခင္း စသည့္ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ အရည္အေသြးမ်ားကုိ ခုိင္ခုိင္ၿမဲၿမဲ ရခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္ ေၾကာင္း၊ ထုိအရည္အေသြးမ်ားအျပင္ ယူနန္နယ္ အေနာက္ပုိင္း နန္ေက်ာ၀္ (နန္ေခ်ာင္) ေဒသတြင္ ေနခဲ့ရစဥ္က ကုိယ္တုိင္ပါ၀င္ဆင္ႏြဲရေသာ စစ္မ်ားႏွင့္ တုိက္ပြဲမ်ားမွ ရရွိခဲ့ေသာ အေတြ႕အႀကဳံတုိ႔ေၾကာင့္ စစ္ဆင္စစ္ထုိးအ တတ္ႏွင့္ တုိက္ရည္ခုိက္ရည္တုိ႔မွာ ပုိမုိတုိးတက္ေကာင္းမြန္ခဲ့မည္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ နန္ေက်ာ၀္ေဒသတြင္ ေနစဥ္ က ၎လူမ်ဳိးတုိ႔အား မန္၊ မန္ေက်ာ၀္၊ ၀မ္က်ဳ၊ ၀မ္ဖုိင္ယု၊ ဖူ စေသာ အမည္မ်ားျဖင့္ တရုတ္တုိ႔က ေခၚေ၀ၚခဲ့ ေၾကာင္း၊ စစ္ထုိးေကာင္းသူမ်ား၊ ျမင္းသည္ေက်ာ္မ်ား၊ ခြန္အားႀကီးသူမ်ား၊ သတိၱေကာင္းသူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပ ထားသည္။

စြယ္စုံက်မ္းမွ ျမန္မာအေၾကာင္းတြင္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ၊ ျမန္မာတုိ႔၏ ရုိးရာဓေလ့ထုံးတမ္းစဥ္လာမ်ား၊ ပြဲလမ္းသဘင္ ဆင္ယင္က်င္းပမႈမ်ား၊ ဘာသာေရး ယုံၾကည္ကုိးကြယ္မႈမ်ား စသည္တုိ႔ မပါရွိပဲ စစ္ေရးႏွင့္ ပတ္ သက္၍သာ စစ္ထုိးေကာင္းသူမ်ား၊ သန္စြမ္းသူမ်ား၊ နည္းပရိယာယ္ကြၽမ္းက်င္သူမ်ား စသျဖင့္ စစ္ေရးကုိ အဓိက ထား၍ ဂုဏ္ယူစြာ ေရးသားေဖာ္ျပထားသည္ကုိ ေတြ႕ရွိရသည္။

စစ္ေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ ေဖာ္ျပရာတြင္လည္း လက္ဦးမဆြ ေရာက္ရွိအေျခခ်ေနထုိင္ၾကသည့္ ပ်ဴ၊ မြန္၊ ကရင္၊ ပေလာင္၊ ခ်င္း စေသာ တုိင္းရင္းသားတုိ႔၏ နယ္ေျမမ်ားသုိ႔ က်ဴးေက်ာ္စစ္ျပဳ၊ တုိက္ခုိက္သိမ္းပုိက္ နယ္ခ်ဲ႕မႈမ်ား။ ယုိးဒယားႏွင့္ အာသံ မဏိပူရအထိ တုိက္ခုိက္သိမ္းပုိက္ႏုိင္ခဲ့ေၾကာင္းႏွင့္ တရုတ္တပ္မ်ားကုိပင္ အႏုိင္တုိက္ႏုိင္ခဲ့ေၾကာင္းမ်ားလည္း အက်ဥ္းမွ် ေဖာ္ျပထားသည္။ တရုတ္တပ္ႀကီးကုိ ရင္မဆုိင္၀ံ့ဘဲ အရႈံးေပးၿပီး ေျပးရသည့္ တရုတ္ေျပးမင္းဟူ၍ ရွိခဲ့သည့္ ရာဇ၀င္ေၾကာင္းကုိေတာ့ တစြန္းတစမွ် မေဖာ္ျပ။

တုိင္းရင္းသားႏွင့္ ျမန္မာ

ဗမာလူမ်ဳိးကုိ စြယ္စုံက်မ္းထဲ၌ အဘယ့္ေၾကာင့္ မထည့္သြင္းရသနည္း။ ဗမာလူမ်ဳိးဟူသည္မွာ တကယ္မရွိခဲ့၍ ျဖစ္သည္။

ပထမ အဂၤလိပ္-ျမန္မာစစ္၊ ဒုတိယ အဂၤလိပ္-ျမန္မာစစ္မ်ား ေႏွာင္းပုိင္း၊ ၿဗိတိသွ်တုိ႔၏ အေခၚအေ၀ၚ “ဘားမား”ကုိ မွွီး၍ မိမိတုိ႔ကုိယ္မိမိတုိ႔ ေခၚေ၀ၚသည့္ “ဘမာ”ဆုိသည္မွာလည္း စြယ္စုံက်မ္းထဲတြင္ မရွိ။ ႏႈတ္အ ေခၚအေ၀ၚအားျဖင့္သာ ရွိေနေသာ ဘမာ စာလုံးကုိ ဘကုန္းျဖင့္ မေပါင္းဘဲ အသံထြက္ ပုိမုိမာေက်ာ၍ ဖဦးထုပ္ သံႏွင့္ အေရာေရာအထြးေထြး ျဖစ္စရာလည္း မလိုေသာ ဗထက္ၿခိဳက္ျဖင့္ “ဗမာ”ဟု ေရးသားေခၚေ၀ၚခဲ့ျခင္းမွာ တုိ႔ဗမာအစည္းအရုံး၏ တီထြင္မႈသာ ျဖစ္ေလသည္။ တုိ႔ဗမာအစည္းအရုံးသည္ ျမန္မာႏွင့္ ျမန္မာမဟုတ္ေသာ တုိင္းရင္းသားအားလုံးကုိ သိမ္းက်ဳံးေပါင္းရုံး ေခၚဆုိသည့္ အမည္အျဖစ္ မည္သည့္အခါကမွ် မရွိခဲ့ေသာ “ဗမာ ျပည္” “ဗမာလူမ်ဳိး”ဟူေသာ အသုံးအႏႈန္းကုိ တီထြင္သုံးႏႈန္း အသိအမွတ္ျပဳေစခဲ့သည္။

ဤႏုိင္ငံသည္ ျမန္မာလူမ်ဳိးတဦးတည္း ေနသည့္ႏုိင္ငံမဟုတ္။ ျမန္မာမ်ား ဤႏုိင္ငံသုိ႔ မေရာက္မီ ႏွစ္ကာ လၾကာရွည္စြာကပင္ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးအခ်ဳိ႕ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ၊ အင္အားႀကီးသူမ်ား၏ ထိပါးေႏွာက္မႈ အႏၱရာယ္ကင္းေ၀း ၿငိမ္းေအးရာ ရွာေဖြေရႊ႕ေျပာင္းေရာက္ရွိ ေနထုိင္လာခဲ့ၾကသည္။ မူလေဒသခံမ်ားဟု ဆုိႏုိင္သည္။ ထီးက်ဳိးစည္ေပါက္ သူ႕ကြၽန္ဘ၀သုိ႔ ေရာက္ခဲ့ရေသာ ႏုိင္ငံအား လြတ္ေျမာက္ရန္ ေတာ္လွန္ တုိက္ခုိက္ခဲ့ရာတြင္လည္း တုိင္းရင္းသားတုိ႔၏ အခန္းက႑မွာ အေတာ္ပင္ အေရးပါအရာေရာက္သည္။ မိမိတုိ႔ ထက္ လက္နက္အင္အားသာလြန္သည့္ နယ္ခ်ဲ႕ကုိ အရႈံးမေပး အညံ့မခံဘဲ တုိက္ခုိက္ခဲ့ေသာ တုိင္းရင္းသားမ်ား အေၾကာင္း ႏုိင္ငံ့သမုိင္းမွာ ရွိခဲ့သည္။

၀န္းသုိေစာ္ဘြား၊ စကားေစာ္ဘြား၊ ရွမ္းျပည္မွ လင္းပင္မင္းသား၊ က်ဳိင္းတုံ၊ မုိးနဲ၊ ေမာက္မယ္ ရပ္ေစာက္၊ မုိင္းပြန္တုိ႔မွ ေစာ္ဘြားမ်ား၊ ကယား ေစာလေပါ၊ ခ်င္းေတာင္ ဗုိလ္ဆြန္ပက္၊ ကခ်င္ ဖုန္ကန္ဒူး၀ါး၊ ဆမားဒူး၀ါး၊ လြယ္ဆုိင္ဒူး၀ါး၊ ဆဒုံးဒူး၀ါး၊ ၀နယ္မွ ေစာမဟာ၊ ေနာ္ခမ္းဦး၊ ဓႏုျဖဴနယ္သား ဗုိလ္ျမတ္ထြန္းႏွင့္ မန္းလုံး၊ ရခုိင္ ဗုိလ္ေဇာ္ဂ်ီ၊ ဗုိလ္မ်က္ကန္း၊ ပအုိ၀္းအမ်ဳိးသား မရမ္းေခ်ာင္းဘုန္းႀကီးႏွင့္ ဗုိလ္ခန္႔ ဦးစီးသည့္ မြန္အမ်ဳိးသား ကရင္အမ်ဳိးသားမ်ား စသျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္ သူ႕ကြၽန္မခံ ျပန္လည္ေတာ္လွန္တုိက္ခုိက္ခဲ့ၾကေသာ တုိင္း ရင္းသားမ်ား၏ အခန္းက႑ကုိ အသိအမွတ္မျပဳဘဲ ေန၍ မရ။ ဂ်ပန္ကုိ ေတာ္လွန္ရာတြင္လည္း တုိင္းရင္းသား တုိ႔၏ ႀကိဳးပမ္းမႈကုိ လ်စ္လ်ဴရႈ၍ မရ။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေရး ေတာင္းဆုိရာတြင္ တုိင္းရင္းသားေတြမပါဘဲ အလုပ္ျဖစ္မည္မဟုတ္။ ၿဗိတိသွ်က ျပည္နယ္ႏွင့္ ျပည္မကုိ တသီးတျခားစီ ခြဲထုတ္ခ်င္သည္။ တုိင္းရင္းသားေတြမပါဘဲ ေပးမည့္လြတ္လပ္ ေရးမွာ ျမန္မာတုိ႔အတြက္ အက်ဳိးရွိႏုိင္မည့္ လြတ္လပ္ေရးမဟုတ္။ ျပည္မႏွင့္ ေပါင္းစည္းရန္အတြက္ တုိင္းရင္း သားတုိ႔၏ သေဘာဆႏၵကုိ ရယူဖုိ႔လုိသည္။ အထူသျဖင့္ ေတာင္တန္းေဒသ တုိင္းရင္းသားေတြကုိ စည္းရုံးဖုိ႔ လုိ သည္။ တုိင္းရင္းသားေတြကုိ စည္းရုံးရန္မွာ ၎တုိ႔အေပၚ သေဘာထား ေစတနာမွန္ဖုိ႔ လုိသည္။ ၎တုိ႔၏ အခြင့္ အေရးေတြကုိ သိနားလည္ရမည္။ ၎တုိ႔ကုိ ေနရာေပးရမည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ေတာင္တန္းေဒသ တုိင္းရင္းသားမ်ား၏ ယုံၾကည္မႈကုိ ရယူႏုိင္ခဲ့၏။

ျမန္မာလူမ်ဳိးႏွင့္ တုိင္းရင္းသားတုိ႔၏ သမုိင္းေၾကာင္းကုိ သိထားနားလည္ၾကေသာ ေခတ္ပညာတတ္မ်ား သည္လည္း ထုိအခ်ိန္တြင္ တုိင္းရင္းသားတုိ႔အေနျဖင့္ ဘမာလည္းျမန္မာ၊ ျမန္မာလည္းဘမာဟု နားလည္မႈလြဲစြာ သိျမင္ထားၾကသည္ကုိ ေခ်ဖ်က္ရွင္းလင္းၿပီး တုိ႔ဗမာအစည္းအရုံး၏ ရပ္တည္ခ်က္ႏွင့္ “တုိ႔ဗမာ”ဟူေသာ ေ၀ါဟာ ရအေပၚ အဓိပၸါယ္ေဖာ္ေဆာင္မႈမ်ားအားျဖင့္ ဗမာႏွင့္ ျမန္မာ အသုံးအႏႈန္းကုိ ကြဲကြဲျပားျပား သေဘာေပါက္ေစခဲ့ ေလသည္။

“မဟာ” ျပႆနာ

တုိင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္ေနသည့္အခ်ိန္က တုိင္းရင္းသားအားလုံးကုိ ကုိယ္စားျပဳ သည့္ အေခၚအ၀ၚအျဖစ္ “ဗမာျပည္” “ဗမာလူမ်ဳိး”ဟု ေခၚေ၀ၚခဲ့ၾကေသာ္လည္း တုိင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးရသည့္အခါမွာေတာ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးအပါအ၀င္ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား ေနထုိင္ေနၾကသည့္ႏုိင္ငံကုိ ျမန္မာႏုိင္ငံဟူ၍ မွည့္ေခၚ လုိက္ျခင္းမွာ သခင္ဘေသာင္း စတင္တည္ေထာင္ခဲ့ၿပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းတုိ႔ ပါ၀င္ ေသာ တုိ႔ဗမာအစည္းအရုံးက ခ်မွတ္ထားခဲ့သည့္မူကုိ ေျပာင္ေျပာင္ႀကီး ေဖာက္ဖ်က္က်ဴးလြန္လုိက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ သည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ တုိင္းရင္းသားတုိ႔ အေရးကိစၥအေပၚ နားလည္ေထာက္ထားတတ္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား လုပ္ႀကံခံခဲ့ရၿပီးျဖစ္၍ တုိင္းရင္းသားတုိ႔အေရးအတြက္ က်န္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကုိ ဂရုစုိက္စရာ မလုိဟု ဖဆပလတြင္းမွ မဟာလူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒီမ်ားက မွတ္ယူခဲ့ၾကသည္။ ထုိသူတုိ႔မွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ မည္ သည့္အခါကမွ် မတည့္ခဲ့ေသာ စားဖားႀကီးမ်ား၊ ကုိယ္က်ဳိးရွာသူမ်ား၊ ၀ိသမေလာဘသမားမ်ား၊ ဒီမုိကေရစီ အေရ ၿခံဳႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားျဖစ္သည္။

ျမန္မာလူမ်ဳိးဟူသည္မွာ သမုိင္းေၾကာင္းႏွင့္ခ်ီ၍ ရွိေနခဲ့ၿပီး ျဖစ္၏။ ဗမာလူမ်ဳိးဆုိသည္ကေတာ့ မရွိ။ ဤႏုိင္ငံ၌ ျမန္မာလူမ်ဳိးဟူ၍ ရွိေနသည္ကုိ ျမန္မာႏုိင္ငံဟူ၍ အမည္မွည့္လုိက္ျခင္းမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးတုိ႔၏ ႏုိင္ငံဟု ဆုိလုိရာေရာက္ၿပီး။ ေရွးယခင္ကတည္းကပင္ ေရာက္ရွိေနထုိင္ေနခဲ့ၾကေသာ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုမ်ား
၏ သေဘာထားကုိ ဂရုမစုိက္ဘဲ ႏုိင္ငံအေပၚ လက္၀ါးႀကီးအုပ္လုိက္သည့္ အျပဳအမူပင္ျဖစ္သည္။