မဟာသတိပ႒ာန္ တရားေတာ္ႀကီး

 
ပဌမပိုင္း
သတိပ႒ာန္ေလးပါးသ႐ုပ္
ဒုတိယပိုင္း
တရားမဆံုးမီ ထသြားေသာေပႆပုဂၢိဳလ္
တတိယပိုင္း
စြဲလမ္းမႈကင္းေအာင္ ဝိပႆနာ႐ႈရပံု
အသိÓဏ္ ၄-မ်ိဳး သ႐ုပ္အဓိပၸါယ္
မဂ္ç ဖိုလ္မရႏိုင္ေသာေခတ္ မ႐ွိပံု
ခိပၸါဘိညရဟႏၱာျဖစ္ျခင္းအေၾကာင္း
စတုတၳပိုင္း
ဝိပႆနာအေျခခံ႐ႈနည္း ၂-မ်ိဳး
အစြဲအလမ္းကင္းေအာင္ ဝိပႆနာ႐ႈပံု
ထင္႐ွားသိလြယ္တဲ့ ႐ုပ္ကစၿပီး ဝိပႆနာဝ႐ႈရပံု
၁-အစြန္းပယ္ အလယ္သြား
၂-မဂၢင္႐ွစ္တန္ လမ္းမွန္၏ သ႐ုပ္
၃-အႏုç အလတ္ç အရင့္ မဂၢင္ ၃-မ်ိဳး
၄-သစၥာေလးတန္ အမွန္ေလးပါး
၅-ဒုကၡသစၥာ
၆-ဥပါဒါန္ႏွင့္ ဥပါဒိနကၡႏၶာ
၇-သမုဒယသစၥာ
၈-နိေရာဓႏွင့္ မဂၢသစၥာ
၉-Óဏ္ ၃-ပါးႏွင့္ ゞင္းတို႔၏ ျဖစ္ရာကာလ
၁၀-သစၥÓဏ္၏ ကိစၥ ၄-ပါး
ကန္ေတာ့ခန္း
ဂုဏ္ေတာ္ ၉-ပါး ဘုရား႐ွိခိုး
မာတိကာ
မဟာသတိပ႒ာန္တရားေတာ္ႀကီး ၁
၁၃၁၃-ခု တန္ခူးလဆုတ္ ၁၄-ရက္ ဥပုသ္ေန႔ညတြင္
အဂၢမဟာပ႑ိတ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရား 
အသံလႊင့္ ေဟာၾကားသည့္
မဟာသတိပ႒ာန္ တရားေတာ္ႀကီး
(ပဌမပိုင္း)
 ယခုေဟာမည့္ တရားေတာ္က ]]မဟာသတိပ႒ာန္ တရားေတာ္ႀကီး}} ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတရားေတာ္ႀကီးဟာ ဗုဒၶ
သာသနာေတာ္မွာ အေရးပါအရာအေရာက္ဆံုး လိုရင္းတရားေတာ္ႀကီးလို႔ ဆိုယင္မလြဲပါဘူး၊ ဘာ့ေၾကာင့္လဲလို႔ဆိုေတာ့ ဒီ
မဟာသတိပ႒ာန္သုတ္ ထဲမွာ ပုဗၺဘာဂမဂ္-လို႔ေခၚတဲ့ ဝိပႆနာအလုပ္ အားထုတ္ပံုေတြကိုလဲ အျပည့္အစံုအတိအက် ေဖာ္ျပ
ထားပါတယ္၊ Óဏ္အထူးမ်ား ျဖစ္ေပၚလာပံုကိုလဲ တင္႐ွားစြာ ျပထားပါတယ္၊ ပရိေညယ်ç ပဟာတဗၺç သစၦိကာတဗၺç ဘာေဝ
တဗၺဆိုတဲ့ အရိယသစၥာေလးပါး ကိုလဲ ေပၚေပၚလြင္လြင္ ျပည့္ျပည့္စံုစံုႀကီး ျပထားပါတယ္၊ ရဲရင့္ခိုင္မာတဲ့ ဝန္ခံခ်က္ကိုလဲ
နိဂံုးခ်ဳပ္အေနနဲ႔ အားတက္ေလာက္ေအာင္ဘဲ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ဘယ္လိုလဲလို႔ ဆိုေတာ့-သတိပ႒ာန္ ေလးပါးကို ပြါးမ်ား
အားထုတ္ယင္ အလတ္စား ေနယ်ထဲက Óဏ္အေလးဆံုး ပုဂၢိဳလ္ေတာင္မွ(၇)ႏွစ္နဲ႔ အနာဂါမ္ç ရဟႏၱာ-ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္တဲ့၊
Óဏ္ထက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွာေတာ့ (၇) ရက္ထဲနဲ႔ အနာဂါမ္ç ရဟႏၱာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ ဒီဝန္ခံေတာ္မူခ်က္ျဖင့္ပင္
ေသာတာပန္ သကဒါဂါမ္ေလာက္ ျဖစ္ဘို႔ရာကေတာ့ ဒါထက္ေတာင္ ျမန္ႏိုင္ေသးတယ္ ဆိုတာဟာ ထင္႐ွားေနေတာ့တာဘဲ၊
အမ်ားႀကီးအားတက္စရာေကာင္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့အက်ိဳးအာနိသင္ေတြကိုလဲ စကား ပလႅင္ခံၿပီး တရား ေက်ညာေတာ္မူလိုက္
ကတဲကိုက ေဖာ္ျပသြားေတာ့တာဘဲ။ ကဲ-ယခု အဲဒီ တရား ေက်ညာေတာ္မူခ်က္ကို နာရေတာ့မယ္၊ ႐ို႐ိုေသေသ အာ႐ံု
စူးစိုက္ၾက။
 ဧကာယေနာ အယံ ဘိကၡေဝ မေဂၢါ သတၲာနံ ဝိသုဒၶိယာ ေသာက ပရိေဒဝါနံ သမတိကၠမာယ ဒုကၡ-ေဒါမနႆနံ
အတၳဂၤမာယ Óယႆ အဓိဂမာယ နိဗၺာနႆ သစၦိကိရိယာယ၊ ယဒိဒံ စတၲာေရာ သတိပ႒ာနာ။
 ဘိကၡေဝ၊ ရဟန္းတို႔။ ယဒိဒံ စတၲာေရာ သတိပ႒ာနာ၊ ေလးပါးေသာ အၾကင္သတိပ႒ာန္တို႔ ႐ွိၾကေပ၏။ အယံ၊ ဤ
သတိပ႒ာန္အက်င့္လမ္းသည္။ သတၲာနံ ဝိသုဒၶိယာ၊ သတၲဝါေတြ စိတ္အညစ္အေၾကး ကင္း၍သန္႔႐ွင္း စင္ၾကယ္ဘို႔ရာ။
ဧေကာယေနာ မေဂၢါ၊ တခုတည္းေသာလမ္းç တေၾကာင္းတည္းေသာ လမ္းေပတည္း။
 ကိေလသာကင္းၿပီး ရဟႏၱာျဖစ္သြားတာကို စင္ၾကယ္တယ္လို႔ ဆိုလိုတယ္။ အဲဒီရဟႏၱာျဖစ္ဘို႔အက်င့္ဟာ ေဟာဒီ
သတိပ႒ာန္ တလမ္းထဲသာ ႐ွိတယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့-ဒီသတိပ႒ာန္ အက်င့္ဟာ အဲဒီရဟႏၱာ အျဖစ္တိုင္ေအာင္ မုခ်ကိန္းေသ
ေရာက္ေစႏိုင္တဲ့ မလြဲႏိုင္ေသာလမ္းç တေၾကာင္းထဲလမ္းပါဘဲတဲ့။ ဒီေတာ့-စိတ္အညစ္အေၾကးကင္းၿပီး ရဟႏၱာျဖစ္ခ်င္ၾကယင္
ဒီသတိပ႒ာန္ အလုပ္ကိုဘဲ အားထုတ္ၾကရမယ္။ ဒီေနရာမွာ တခ်ိဳ႔က-]]ရဟႏၱာတိုင္ေအာင္ေတာ့လဲ မျဖစ္ခ်င္ေသးပါဘူး၊
အပါယ္ေဘးက လြတ္႐ံု ေသာတာပန္ေလာက္ပဲ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္၊ ဒီလိုေကာ ျဖစ္ႏိုင္ပါမလား}}လို႔ ေမးခ်င္ေကာင္း ေမးခ်င္ၾက
ေပလိမ့္မယ္။ ဒါကေတာ့ စိုးရိမ္စရာ မ႐ွိပါဘူး။ ]]ရဟႏၱာ ျဖစ္တယ္}} ဆိုတာက ေသာတာပန္ç သကဒါဂါမ္ç အနာဂါမ္ အစဥ္
အတိုင္းျဖစ္ၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုးက်မွ ျဖစ္တာဘဲ၊ ဒါကလဲ အားထုတ္မႈ ျပည့္စံုမွ ျဖစ္တာပါ၊ ေသာတာပန္ေလာက္ပဲ ျဖစ္ခ်င္တဲ့
ပုဂၢိဳလ္ဟာ အျပည့္အစံုအားထုတ္ပါမွ ေသာတာပန္ေလာက္ပဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊ ဒါထက္ပိုၿပီးေတာ့ ျဖစ္ကိုမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊
ဒါေၾကာင-ေသာတာပန္ေလာက္ ျဖစ္ခ်င္ယင္လဲ ဒီသတိပ႒ာန္အလုပ္ကိုဘဲ အားထုတ္ရမယ္ဆိုတာကို ၿမဲၿမဲၾကီး မွတ္ထားၾကရ
မယ္။
 အယံ၊ ဤသတိပ႒ာန္အက်င့္လမ္းသည္။ ေသာကပရိေဒဝါနံ သမတိကၠမာယ၊ စိုးရိမ္ပူေဆြးရျခင္းç ငိုေျြကးရျခင္းတို႔
ကို လြန္ေျမာက္သြားဘို႔ရာလဲ။ ဧကာယေနာ မဂၢါ၊ တခုတည္းေသာလမ္းç တေၾကာင္းတည္းေသာ လမ္းေပတည္း။
 ေလာကမွာ-မိဘ လင္မယား သားသၼီးေတြ ေသေၾကပ်က္စီးလို႔ç တကြဲတျပားစီျဖစ္လို႔ç စီးပြါးေတြ ပ်က္စီးလို႔၊ ဒီလို
ေဘးဆိုးေတြနဲ႔ ေတြ႔ေတြ႔ၿပီး စိုးရိမ္ ပူေဆြး ငိုေျြကးေနၾကရတာေတြဟာ အေတာ္ကို ဆိုးဝါးတာေတြဘဲ၊ အဲဒီ အဆိုးေတြကိုလဲ ဒီ
သတိပ႒ာန္အက်င့္ျဖင့္ ေက်ာ္လႊားသြားႏိုင္ပါတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့-ဘယ္ခါမွ မစိုးရိမ္ မပူေဆြး မငိုေျြကးရဘဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္နဲ႔
ခ်ည္း ေနသြားခ်င္ၾကယင္ ဒီ သတိပ႒ာန္အလုပ္ကိုဘဲ ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ၾကရမယ္။
မဟာသတိပ႒ာန္တရားေတာ္ႀကီး ၂
 အယံ၊ ဤသတိပ႒ာန္ အက်င့္လမ္းသည္။ ဒုကၡ ေဒါမနႆာနံ အတၳဂၤမာယ၊ ကိုယ္ဆင္းရဲ စိတ္ဆင္းရဲေတြ ခ်ဳပ္ၿငိမ္း
ကြယ္ေပ်ာက္သြားဘို႔ရာလဲ။ ဧကာယေနာ မေဂၢါ၊ တခုတည္းေသာလမ္းç တေၾကာင္းတည္းေသာ လမ္းေပတည္း။
 ကိုယ္ထဲမွာ အေနဆိုးအခံခက္တဲ့ ကိုယ္ဆင္းရဲအမ်ိဳးမ်ိဳးစိတ္ထဲမွာ အေနဆိုးအခံခက္တဲ့ စိတ္ဆင္းရဲအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ေဟာဒီ
ဆင္းရဲ ၂-မ်ိဳးဟာ ေလာကမွာ ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုးဘဲ။ အဲဒီ ဆင္းရဲဆိုးေတြကိုလဲ ဒီသတိပ႒ာန္ အက်င့္ျဖင့္ပင္ လံုးဝ
ၿငိမ္းေစႏိုင္ပါတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့-ဆင္းရဲခပ္သိမ္း အကုန္ၿငိမ္းၿပီး အစဥ္ထာဝရ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ခ်ည္း ေနခ်င္ၾကယင္ ဒီ
သတိပ႒ာန္ အလုပ္ကိုဘဲ ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ၾကရမယ္။
 အယံ၊ ဤသတိပ႒ာန္အက်င့္လမ္းသည္။ Óယႆ အဓိဂမာယ၊ အရိယမဂ္ကို ရဘို႔ရာလဲ။ ဧကာယေနာ မေဂၢါ၊ တခု
တည္းေသာ လမ္းç တေၾကာင္းတည္းေသာ လမ္းေပတည္း။ နိဗၺာနႆ သစၦိကိရိယာယ၊ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျုပဘို႔ရာလဲ။
ဧကာယေနာ မေဂၢါ၊ တခုတည္းေသာ လမ္းတေၾကာင္းတည္းသာ လမ္းေပတည္း။
 မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ဆိုတာ ဗုဒၶသာသနာေတာ္မွာ အထြတ္အျမတ္ဆံုး လိုရင္းတရားေတြဘဲ၊ အဒီ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ကိုေရာက္
ဘို႔ လမ္းဟာလဲ ေဟာဒီ သတိပ႒ာန္ အက်င့္တလမ္းထဲသာ ႐ွိပါတယ္တဲ့။ ၿပီေတာ့ ဒီသတိပ႒ာန္လမ္းဟာ မဂ္ ဖိုလ္ နိဗၺာန္ကို
မလြဲတမ္း ဧကန္ အမွန္ ေရာက္ေစႏိုင္တဲ့ တေၾကာင္းတည္းေသာ ကိန္းေသ လမ္းပါတဲ့။ ဒီေတာ့-မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ကို ယခုဘဝ
တြင္ဘဲ တကယ္ေရာက္ခ်င္ၾကယင္ မလြဲႏိုင္မမွားႏိုင္တဲ့ ဒီသတိပ႒ာန္လမ္းကိုသာ သြားၾက႐ံု႐ွိေတာ့တာဘဲ။ ဒါေၾကာင့္
သြားခ်င္တဲ့သူေတြ သြားရေအာင္လို႔ ယခုဆရာေတာ္က သဲလြန္စေပးတဲ့အေနနဲ႔ ဒီသတိပ႒ာန္တရားကို ေဟာၾကားညြန္ျပေန
တာလို႔ မွတ္ၾကေစလိုပါတယ္။
 ]]သတိပ႒ာန္}} ဆိုတာက ဘာလဲ ]]သတိမျပတ္ျဖစ္မႈç စြဲၿမဲတဲ့အမွတ္ ရမႈပါဘဲ}} ဘာေတြကို အမွတ္ရရ ပါမလဲလို႔ဆို
ေတာ့-ထင္႐ွား ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ]]ကိုယ္အမူအရာ ႐ုပ္အေပါင္း}} ကိုလဲ ျဖစ္ခိုက္ ျဖစ္ခိုက္မွာ မလြတ္တမ္း အမွတ္ရရမယ္။
ၿပီးေတာ့-ထင္႐ွား ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ]]ခံစားမႈေဝဒနာ}} ေတြကိုလဲ ျဖစ္ခိုက္ ျဖစ္ခိုက္မွာ မလြတ္တမ္း အမွတ္ရရမယ္။ ၿပီးေတာ့-
ထင္႐ွားေပၚလာတဲ့ ]]ႀကံစည္ စဥ္းစားမႈ-စိတ္}} ဟူသမွ်ကိုလဲ ျဖစ္ခိုက္ ျဖစ္ခိုက္မွာ မလြတ္တမ္း အမွတ္ရရမယ္။ ၿပီးေတာ့-
ထင္႐ွားျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ]]သေဘာတရား}}ဟူသမွ်ကိုလဲ ျဖစ္ခိုက္ ျဖစ္ခိုက္မွာ မလြတ္တမ္း အမွတ္ရရမယ္။ ဒီလို မွတ္ႏိုင္ေအာင္
မျပတ္လဲ ေၾကာင့္ၾက စိုက္ေပးေနရယမ္။
 ဆိုလိုရင္းကေတာ့-ေပၚလာတိုင္းေသာ ႐ုပ္နာမ္ေတြကို မသိဘဲနဲ႔ တခ်က္မွလြတ္မသြားရေအာင္ မျပတ္ေၾကာင့္ၾကစိုက္
ၿပီးတမွတ္ထဲ ႐ႈမွတ္ေနရမယ္လို႔ဆိုလိုပါတယ္။ ဒီလို႐ႈမွတ္ပံုကို ကာယာႏုပႆီç ေဝဒနာႏုပႆီစသည္ျဖင့္ ေဟာထားပါတယ္။
ဥပမာ-သြားတဲ့အခါမွာဆိုယင္ ေျခေထာက္ျြကလာစ-မွ စၿပီးေတာ့ နင္းခ်မႈဆံုးသြားသည္တိုင္ေအာင္ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ခ်င္း ေတာင့္
တင္း လႈပ္႐ွားသြားတဲ့႐ုပ္အေပါင္းကို စူးစိုက္ၿပီး ေစ့ေစ့စပ္စပ္ မျပတ္႐ႈမွတ္သြားရမယ္၊ ေျခလွမ္းတိုင္း ေျခလွမ္းတိုင္း ဒီလို
ခ်ည္းမျပတ္မွတ္သြားရမယ္၊ တခ်က္မွ လြတ္မသြားေစရဘူး၊ ဘာကိုမွလဲ မစဥ္းစားရဘူး၊ စဥ္းစားမိယင္ အဲဒီစဥ္းစားမိတဲ့
စိတ္ကိုလည္း မွတ္သိသြားရမယ္။ ၿပီးေတာ့ - လက္ေျခမ်ားကို ေကြးရာဆန္႔ရာမွာလဲ ေကြးစဆန္႔စကထဲက စၿပီးအဆံုးတိုင္
ေအာင္ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ခ်င္း ေတာင့္တင္း ေ႐ြ႕႐ွားသြားတဲ့ ႐ုပ္အေပါင္းကို စူးစိုက္ၿပီ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ မျပတ္႐ႈမွတ္ရမယ္။ ကိုယ္အျုပ
အမူအရာတိုင္း ဒီနည္းခ်ည္းဘဲ၊ တခ်က္ကေလး တကြက္ကေလးမွ မလြတ္ေစရဘူး၊ အကုန္လံုး ေစ့ေစ့စပ္စပ္ မျပတ္ သိသိ
သြားေအာင္ ေၾကာင့္ၾကစိုက္ၿပီး ႐ႈမွတ္ရမယ္။
 ၿပီးေတာ့-ေညာင္းမႈ-ပူမႈ-နာက်င္မႈ အစ႐ွိတဲ့ ဒုကၡေဝဒနာ ထင္႐ွားလာျပန္ယင္လဲ အဲဒီေဝဒနာကိုဘဲ ေသေသခ်ာခ်ာ
စူးစိုက္ၿပီး ]]ေညာင္းတယ္-ေညာင္းတယ္}} စသည္ျဖင့္ မေပ်ာက္မခ်င္း မျပတ္႐ႈမွတ္ရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ၾကံစည္စဥ္းစားမႈ
စိတ္ကူးမ်ား ျဖစ္ေပၚလာျပန္ယင္လဲ အဲဒီစိတ္ကိုဘဲ စူးစိုက္ၿပီး ၾကံတယ္ç စဥ္းစားတယ္စသည္ျဖင့္ ႐ႈမွတ္ရမယ္။ ၿပီးေတာ့
ႏွစ္သက္မႈç စိတ္ပ်က္မႈç ျမင္မႈç ၾကားမႈ အစ႐ွိတဲ့ သေဘာတရားေတြ ထင္႐ွားျဖစ္ေပၚလာျပန္ယင္လဲ အဲဒီ သေဘာတရားကိုဘဲ
စူးစိုက္ၿပီး ]]ႏွစ္သက္တယ္ ႏွစ္သက္တယ္}} စသည္ျဖင့္ ႐ႈမွတ္ရမယ္။
 ]]ယခုေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ထင္႐ွားေပၚလာသမွ် ႐ုပ္နာမ္ေတြကို မလြတ္ေအာင္ ႐ႈမွတ္ရမယ္}} ဆိုေပမယ္လို႔ အားထုတ္
ခါစ ပုဂၢိဳလ္မွာေတာ့ မမွတ္ႏိုင္ဘဲ ေမ့ေမ့သြားတာေတြကသာ မ်ားေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မေလ်ာ့ေသာလံု႔လနဲ႔ မျပတ္
ေၾကာင့္ၾကစိုက္ၿပီး ႐ို႐ိုေသေသ ႐ႈမွတ္ေနယင္ ေလးငါး ေျခာက္ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ သတိ သမာဓိအားဟာ ထူးထူးျခားျခား
ႀကီးဘဲ ျဖစ္လာပါတယ္၊ မမွတ္ႏိုင္တာ မသိတာ ေမ့သြားတာရယ္လို႔ကို မ႐ွိသေလာက္ပဲ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုအခါမွာ
မွတ္တိုင္း မွတ္တိုင္း မွတ္စိတ္က မွတ္ရာအာ႐ံုမ်ားမွာ ကပ္ခနဲ ကပ္ခနဲ က်က်သြားသလို စူးစိုက္တည္ၿငိမ္ေနပါတယ္။ ဒီလို
စူးစိုက္ တည္ၾကည္တာက ဝိပႆနာခဏိက သမာဓိဘဲ။ ဒီသမာဓိအားေကာင္းလာေတာ့ မွတ္မိတဲ့ အာ႐ံုကို ပိုင္းပိုင္းျခားျခား
ျပတ္သား ႐ွင္းလင္းစြာ သိသိသြားပါတယ္။
မဟာသတိပ႒ာန္တရားေတာ္ႀကီး ၃
 ဘယ္လိုလဲလို႔ဆိုေတာ့ ႐ုပ္ကို မွတ္မိယင္ အာ႐ံုမျုပတတ္ မသိတတ္တဲ့ သေဘာတရားဘဲလို႔ ထင္႐ွား သိသိသြားပါ
တယ္၊ ေဝဒနာကိုမွတ္မိယင္ အေကာင္းအဆိုးကိုခံစားတဲ့ သေဘာတရားဘဲလို႔ ထင္႐ွားသိသိသြားပါတယ္၊ စိတ္ကိုမွတ္မိယင္
အာ႐ံုဆီေရာက္ေရာက္သြားတဲ့ သေဘာတရားဘဲလို႔ ထင္႐ွား သိသိသြားပတယ္။ ။ၿပီးေတာ့ ေပၚလာတဲ့ အာ႐ံုေရာç မွတ္သိတဲ့
စိတ္ေရာေပၚၿပီးရင္း ေပ်ာက္သြားရင္း၊ ေပၚၿပီးရင္း ေပ်ာက္သြားရင္းနဲ႔ ခဏမစဲ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတာကိုလဲ ထင္႐ွားသိသိ
သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မၿမဲဘူးç ဆင္းရဲခ်ည္းဘဲç သေဘာတရားမွ်ဘဲလို႔လဲ ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း သေဘာက်က်သြားပါတယ္။
ဒီလိုသိေနတဲ့အတြက္ မွတ္သိရတဲ့အာ႐ံုေတြကို ႏွစ္သက္စရာလို႔လဲ မထင္ေတာ့ဘူး၊ မုန္းစရာလို႔လဲ မထင္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္
အဘိဇၩာဆိုတဲ့ ႏွစ္သက္မႈနဲ႔ ေဒါမနႆဆိုတဲ့ ႏွလံုးမသာမႈဟာ ျဖစ္ခြင့္မရဘဲ ၿငိမ္းေနပါတယ္။
 ယခုေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ႏွစ္သက္ဖြယ္ မုန္းဖြယ္ မထင္ေအာင္ç သို႔မဟုတ္ ... ႏွစ္သက္မႈç မုန္းမႈစေသာ ကိေလသာေတြ
ျဖစ္ခြင့္မရေအာင္ ထင္႐ွားေပၚလာတဲ့ ႐ုပ္အမူအရာ ဟူသမွ်ကို မျပတ္႐ႈမွတ္ၿပီး မၿမဲç ဆင္းရဲç သေဘာတရားမွ်ဘဲလို႔ သိသိေန
တာဟာ ကာယာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္ဘဲ။ ၿပီးေတာ့ ထင္႐ွားေပၚလာတဲ့ ေဝဒနာç စိတ္ç သေဘာတရားေတြကို မျပတ္႐ႈမွတ္ၿပီး
မျမဲç ဆင္းရဲç သေဘာတရားမွ်ဘဲလို႔ သိသိ ေနတာေတြဟာလဲ ေဝဒနာႏုပႆနာ၊ စိတၲာႏုပႆနာ၊ ဓမၼာႏုပႆနာ သတိပ႒ာန္
ေတြဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္ဟာ ထင္႐ွားေပၚလာတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ဟူသမွ်ကို႐ႈမွတ္ၿပီး ဒီသတိပ႒ာန္ေလးပါးကို ပြါးေနရင္းပင္
မဂ္Óဏ္ ဖိုလ္Óဏ္ ျဖစ္ေပၚၿပီး နိဗၺာန္ကို ေတြ႔ျမင္သြားပါတယ္။ ဒီလို ေတြ႔ျမင္သြားသည္ တိုင္ေအာင္ အားထုတ္ရမယ္လို႔
ဆိုတာကို-
 ]]ကာေယ ကာယာႏုပႆီ ဝိဟရတိ၊ ေဝဒနာသု ေဝဒနာႏုပႆီ ဝိဟရတိ၊ စိေတၲ စိတၲာႏုပႆီ ဝိဟာရတိ၊ ဓေမၼသု
ဓမၼာႏုပႆီ ဝိဟရတိ အာတာပီ သမၸဇာေနာ သတိမာ ဝိေနယ် ေလာေက အဘိဇၩာေဒါမနႆံ}}လို႔ အက်ဥ္းခ်ဳပ္အားျဖင့္
ေဟာေတာ္မူပါတယ္။ ဒီ ပါဠိကို သိလြယ္တဲ့ နည္းနဲ႔ ျမန္မာျပန္ၿပီး ျပပါဦးမယ္။
 ထင္႐ွားေပၚလာတဲ့ ႐ုပ္အမူအရာ ဟူသမွ်ကို အမွန္အတိုင္း ႐ႈျမင္ရမည္၊ ႐ႈျမင္ႏိုင္ေအာင္ မျပတ္ေၾကာင့္ၾက စိုက္ရ
မည္၊ မျပတ္မွတ္လ်က္ အမွန္အတိုင္း သိရမည္။ ဒီလိုသိလွ်င္ သိတိုင္း သိတိုင္း ကိေလသာ ၿငိမ္းေလေတာ့သည္။ ႐ုပ္အမူ
အရာတိုင္းမွာ ကိေလသာၿငိမ္းေအာင္ ဒီလိုမွတ္သိေနတာကို ကာယာႏုပႆနာ သတိပ႒ာန္ ဟု ေခၚသည္။
 ထင္႐ွားေပၚလာတဲ့ ခံစားမႈ ဟူသမွ်ကို အမွန္အတိုင္း ႐ႈျမင္ရမည္၊ ႐ႈျမင္ႏိုင္ေအာင္ မျပတ္ေၾကာင့္ၾကစိုက္ရမည္၊
မျပတ္မွတ္လ်က္ အမွန္အတိုင္းသိရမည္။ ဒီလိုသိလွ်င္ သိတိုင္း သိတိုင္း ကိေလသာၿငိမ္းေလေတာ့သည္။ ခံစားမႈတိုင္းမွာ
ကိေလသာၿငိမ္းေအာင္ ဒီလို မွတ္သိေနတာကို ေဝဒနာႏုပႆနာ သတိပ႒ာန္ ဟု ေခၚသည္။
 ထင္႐ွားေပၚလာတဲ့ စိတ္ဟူသမွ်ကို အမွန္အတိုင္း ႐ႈျမင္ရမည္၊ ႐ႈျမင္ႏိုင္ေအာင္ မျပတ္ေၾကာင့္ၾကစိုက္ရမည္၊ မျပတ္
မွတ္လ်က္ အမွန္အတိုင္းသိရမည္။ ဒီလိုသိလွ်င္ သိတိုင္း သိတိုင္း ကိေလသာၿငိမ္းေလေတာ့သည္။ စိတ္အမူအရာတိုင္းမွာ
ကိေလသာ ၿငိမ္းေအာင္ ဒီလို မွတ္သိေနတာကို စိတၲာႏုပႆနာ သတိပ႒ာန္ ဟု ေခၚသည္။
 ထင္႐ွားေပၚလာတဲ့ သေဘာတရားဟူသမွ်ကို အမွန္အတိုင္း႐ႈျမင္ရမည္၊ ႐ႈျမင္ႏိုင္ေအာင္ မျပတ္ေၾကာင့္ၾကစိုက္ရမည္၊
မျပတ္မွတ္လ်က္ အမွန္အတိုင္းသိရမည္။ ဒီလိုသိလွ်င္ သိတိုင္းသိတိုင္း ကိေလသာ ၿငိမ္းေလေတာ့သည္။ သေဘာတရား
တိုင္းမွာ ကိေလသာ ၿငိမ္းေအာင္ ဒီလိုမွတ္သိေနတာကို ဓမၼာႏုပႆနာ သတိပ႒ာန္ ဟုေခၚသည္။
 အခ်ိန္က က်ေတာ့မယ္၊ သို႔ေပမယ့္ အေရးႀကီးတဲ့ စကားကေလးတပိုဒ္ေတာ့ ေျပာလိုက္ဦးမွဘဲ၊ ျမတ္စြာဘုရား၏
တရားေတာ္ဟာ ဝန္ခံခ်က္ေပးၿပီး ေဟာတဲ့ သႏၵိ႒ိကတရားေတာ္ပါ။ စာဆိုေလာက္ သူေျပာ လူေျပာေလာက္နဲ႔ ေက်နပ္ရတဲ့
တရားမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္တမ္းက်င့္ၾကည့္ယင္ ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ႏိုင္တဲ့ လက္ေတြ႔တရားေတာ္ပါ။ ဒီေတာ့-လက္ေတြ႔
တရားကို စာေတြ႔ေလာက္နဲ႔ေတာ့ ေဝဘန္ မေနၾကရန္အထူး သတိေပးခဲ့ပါတယ္။ ဟုတ္-မဟုတ္ တကယ္ သိခ်င္ယင္ေတာ့
နည္းယူၿပီး တကယ္တမ္း အားထုတ္ၾကေစလိုပါတယ္၊ တကယ္အားထုတ္ၾကယင္ေတာ့ ယခုေျပာျပခဲ့တဲ့အတိုင္း သမာဓိÓဏ္
အထူးေတြ ျဖစ္လာတာကို ကိုယ္တိုင္ဘဲ ေတြ႔ၾကရပါလိမ့္မည္။
 အခ်ိန္ကက်ေနၿပီ၊ သတိပ႒ာန္တရားေတာ္ ပဌမပိုင္းကို ဒီမွ်နဲ႔အဆံုးသတ္ပါေတာ့မယ္။ ေနာက္သီတင္းေန႔မွာ ဒုတိယ
ပိုင္းကို ဆက္လက္၍ နာယူ မွတ္သားႏိုင္ၾကပါေစ...။
ပဌမပိုင္း ၿပီး၏။
မဟာသတိပ႒ာန္တရားေတာ္ႀကီး ၄
၁၃၁၃-ခု၊ ကဆုန္လဆန္း (၈) ရက္ေန႔ညတြင္
အဂၢမဟာပ႑ိတ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရား 
အသံလႊင့္ေဟာၾကားသည့္
မဟာသတိပ႒ာန္ တရားေတာ္ႀကီး
(ဒုတိယပိုင္း)
 ဒီေန႔ေဟာမယ့္ တရားေတာ္ကေတာ့ အလ်င္တပတ္က အဆက္သတိပ႒ာန္တရားေတာ္ ဒုတိယပိုင္းပါဘဲ၊ ဟိုတေန႔က
ပဌမပိုင္းမွာ အက်ဥ္းဥေဒၵသကိုေဟာခဲ့တယ္၊ ဒီကေန႔ေတာ့ အက်ယ္နိေဒၵသကို ေဟာရမွာဘဲ၊ သို႔ေပမဲ့ အက်ယ္ေဒသနာေတာ္
မွာ ၂၁-ပိုင္း ႐ွိေနေတာ့ အဲဒီ ၂၁-ပိုင္းထဲက ဣရိယာပထပိုင္းေလာက္ပဲ ဒီေန႔ေဟာႏိုင္မယ္။ ေ႐ွးဦးစြာ သိထားေစခ်င္တာ
ကေတာ့ ]]သတိပ႒ာန္ တရားေတာ္မွာ အဖြဲ႔အႏြဲ႔အသိုင္းအဝိုင္း ဆိုယင္ဘာမွ မပါဘူး}} ဆိုတာကို သိထားၾကေစလိုပါတယ္၊
ၿပီးေတာ့ မဂ္ ဖိုလ္ နိဗၺာန္ေပါက္ လုပ္ငန္းစဥ္ကိုခ်ည္း လြယ္လြယ္ကေလးနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ ေဟာထားတယ္-ဆိုတာကိုလဲ
သိထားၾကေစလိုပါတယ္၊ ဒီလိုသိၿပီးေတာ့ ဘုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္ အေကာင္းဆံုး ေ႐ြးခ်ယ္ၿပီးေပးထားတဲ့ နိဗၺာန္ေပါက္
ဘာဝနာလုပ္ငန္းေတြကို သိရေတာ့မယ္}} လို႔ စိတ္အားထက္သန္စြာနဲ႔ စူးစူးစိုက္စိုက္ နာယူၾကေစလိုပါတယ္။
 ဗုဒၶသာသနာေတာ္မွာ နိဗၺာန္ေပါက္ ဘာဝနာ အလုပ္ဟာ အေရးအႀကီးဆံုးဘဲ၊ ဒီဘာဝနာ အလုပ္ကို က်က်နနသိပါမွ
အားထုတ္ၿပီး နိဗၺာန္ေရာက္ႏိုင္တယ္၊ မသိယင္ေတာ့ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္နဲ႔ လြဲသြားႏိုင္တယ္။ ဒီေနရာမွာ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္နဲ႔ လြဲေစ
တတ္တဲ့ေအၾကာင္း ၂-ပါးကိုလဲ သိထားၾကေစလိုပါတယ္၊ ဘာမ်ားလဲလို႔ ဆိုေတာ့ အမွတ္ (၁)က ပါပမိတၲတာ တဲ့၊ အမွတ္
(၂) က ကိရိယာပရိဟာနိ တဲ့။
 အမွတ္ (၁) ပါပမိတၲတာ ဆိုတာက စိတ္သေဘာထား ညံ့ဖ်င္းတဲ့ဆရာကို ယံုၾကည္အားကိုး ေနတာပါပဲ။ အ႐ွင္
ေဒဝဒတ္ရဲ႕စကားကို လိုက္နာမိလို႔ အဇာတသတ္မင္း မဂ္ဖိုလ္လြဲသြားရတာဟာ ဒီပါပမိတၲတေၾကာင့္ဘဲတဲ့။ ဒီေတာ့
မဂၢႏၱရာယ္ထိုက္ေအာင္ ေခ်ာက္တြန္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဘဲျဖစ္ျဖစ္ မဂ္ဖိုလ္ေပါက္ တရားအလုပ္ကို တားျမစ္ကန္႔ကြက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဘဲ
ျဖစ္ျဖစ္၊ ဒီလိုပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕စကားကို နားေယာင္ေနယင္ မဂ္ç ဖိုလ္နဲ႔ လြဲသြားႏိုင္တယ္-ဆိုတာကို ၾကပ္ၾကပ္ႀကီး သတိထားၾက
ရမယ္။ 
 အမွတ္ (၂) ကိရိယာပရိယာနိ-ဆိုတာကေတာ့ ေဟာမႈç နာမႈç က်င့္မႈ ဆိုတဲ့ ဒီအလုပ္တာဝန္ ၃-မ်ိဳး ခြ်တ္ယြင္းတာ
ကိုဘဲ ဆိုလိုပါတယ္၊ ဒီ ၃-မ်ိဳးထဲမွာ ေဟာမႈကေတာ့ ]]ေတတႆ ဓမၼံ ေဒေသႏၱိ၊ သဗၺဒုကၡပႏုဒနံ}}လို႔ ဆိုတဲ့အတိုင္း ဆရာရဲ႕
တာဝန္ျဖစ္ပါတယ္၊ နာမႈနဲ႔ က်င့္မႈကေတာ့ ]]ယံ ေသာ ဓမၼံ ဣဓညာယ}}လို႔ ဆိုတဲ့အတိုင္း တပည့္ရဲ႕တာဝန္ျဖစ္ပါတယ္၊
ဒီေတာ့-ဆရာကလဲ နိဗၺာန္ေပါက္တရားကို က်နျပည့္စံုေအာင္ ေဟာရမယ္၊ မေဟာယင္ ဆရာ့တာဝန္ ခြ်တ္ယြင္းတဲ့အတြက္
တပည့္မွာ မဂ္ဖိုလ္နဲ႔ လြဲသြားႏိုင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တပည့္ကလဲ ျပည့္စံုေအာင္ နာယူရမယ္၊ က်င့္လဲ က်င့္ရမယ္၊ မနာဘူး
မက်င့္ဘူးဆိုယင္ ]]ဘုရားလက္ထက္တံုးက တရားမဆံုးမီ ထသြားတဲ့ ေပႆ ဆိုတဲ့ လူလိုဘဲ}} တပည့္တာဝန္ ခြ်တ္ယြင္းတဲ့
အတြက္ မဂ္ ဖိုလ္နဲ႔ လြဲသြားႏိုင္ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္-ယခု ဒီသတိပ႒ာန္ တရားေတာ္ကို ေဟာေနတာဟာ ဆရာ့တာဝန္ မခြ်တ္
ယြင္းရေအာင္ ေဟာေနတယ္လို႔ မွတ္ၾကေစလိုပါတယ္။ ၿပီးေတာ့-နာယူတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကလဲ မိမိတို႔တာဝန္ မခြ်တ္ယြင္းရ
ေအာင္ ေလးစားစြာနဲ႔ အျပည့္အစံု နာယူၾကေစလိုပါတယ္။ အျပည့္အစံု အားလဲထုတ္ၾကေစလိုပါတယ္။
 ကဲ-ယခု ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ေပးထားတဲ့ ဣရိယာပထပိုင္း ဝိပႆနာ ကမၼ႒ာန္းတရားကို နာၾကားရ
ေတာ့မယ္၊ ေလးေလးစားစား အာ႐ံု စူးစိုက္ၾက။
 ဂစၦေႏၱာ၊ သြားလွ်င္လဲ။ ဂစၦာမီတိ၊ သြားသည္ဟု။ ပဇာနာတိ၊ သိ၏။ သြားယင္လဲ သြားတယ္လို႔ သိရမယ္တဲ့၊
ၿပီးေတာ့ ဌိေတာ ဝါ၊ ရပ္လွ်င္လဲ။ ဌိေတာမွီတိ၊ ရပ္သည္ဟု။ ပဇာနာတိ၊ သိ။ ရပ္ယင္လဲ ရပ္တယ္လို႔ သိရမယ္တဲ့။ နိသိေႏၷာ
ဝါ၊ ထိုင္လွ်င္လဲ။ နိသေႏၷာမွီတိ၊ ထိုင္သည္ဟု။ ပဇာနာတိ၊ သိ၏။ ထိုင္ယင္လဲ ထိုင္တယ္လို႔ သိရမယ္တဲ့၊ သယာေနာ ဝါ၊
လွဲေလ်ာင္းလွ်င္လဲ။ သယာေနာမွီတိ၊ လွဲေလ်ာင္းသည္ဟု။ ပဇာနာတိ၊ သိ၏။ လွဲအိပ္ယင္လဲ အိပ္တယ္လို႔ သိရမယ္တဲ့။
ၿပီးေတာ့-ဝါပန၊ တနည္းေသာ္ကား။ ယထာ ယထာ၊ အၾကင္ အၾကင္ အျခင္းအရာ အားျဖင့္။ ကာေယာ၊ ႐ုပ္ကိုယ္သည္၊
ပဏိဟိေတာ၊ တည္သည္။ ေဟာတိ ျဖစ္၏။ တထာ တထာ၊ ထိုထို အျခင္းအရာအားျဖင့္။ နံ၊ ထိုကိုယ္ကို။ ပဇာနာတိ၊ သိ၏။
႐ုပ္ကိုယ္ဟာ ဘယ္လိုဘဲ တည္တည္ အဲဒီ တည္ေနတဲ့ အတိုင္းဘဲ ႐ုပ္ကိုယ္ကို သိရမယ္တဲ့။
မဟာသတိပ႒ာန္တရားေတာ္ႀကီး ၅
 ဒါဟာ ဘယ္ဆရာေတာ္ႀကီးကမွေပးတဲ့ ကမၼ႒ာန္းမဟုတ္ပါဘူး၊ သမၼာသမၺဳဒၶ-ဘြဲ႕ေတာ္ရတဲ့ ျမတ္စြာဘုရား
ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ေပးထားတဲ့ သာမုကၠံသိကဝိပႆနာ ကမၼ႒ာန္း အစစ္ပါဘဲ၊ သြားယင္ သြားတယ္လို႔ သိရမယ္-မွတ္ရမယ္
ဆိုတာဟာ လြယ္ၾကရဲ႕ မဟုတ္လား၊ လြယ္မွာေပါ့။ ျမတ္စြာဘုရားကိုက အလြယ္ဆံုးနည္းနဲ႔ ေဟာထားတာဘဲ၊ လူႀကီး လူငယ္
မေ႐ြး၊ မိန္းမ ေယာက်ာ္း မေ႐ြး၊ စာတတ္ç မတတ္ မေ႐ြး၊ သမၼာဆႏၵ႐ွိသူတိုင္း အားထုတ္ႏိုင္ေအာင္ အလြယ္ဆံုးနည္းနဲ႔
ညႊန္ျပထားတာဘဲ၊ ဒါေၾကာင့္လဲဘဲ ဘုရားလက္ထက္က (၇)ႏွစ္သၼီး (၇)ႏွစ္သားကေလးေတြ ေသာတာပန္ ရဟႏၱာျဖစ္ၾကတာ
ေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ သာဝတၳိျပည္မွာ႐ွိတဲ့ လူဦးေရ ၇-ပံုတြင္ ၅-ပံုတြင္ အရိယာျဖစ္ေနၾကတယ္ ဆိုတာလဲ အားထုတ္တဲ့ နည္းက
လြယ္လို႔ဘဲ၊ နည္းကိုက အၾကာႀကီး သင္ယူေနရမယ္ဆိုယင္ ဒီလိုဘယ္မွာ ျဖစ္ႏိုင္မလဲ၊ ႐ုပ္ စိတ္ေစတသိက္ေတြ႔ရဲ႔ ခြဲျခမ္း
ေဝဘန္ပံုေတြ ကလာပ္စည္းဖြဲ႔ပံုေတြ ဝီထိက်ပံုေတြ ပစၥည္းဆက္ပံုေတြ ဒီလိုအဘိဓမၼာနည္းေတြကို တတ္သိၿပီးမွ အားတုတ္
ရမယ္ ဆိုယင္ေတာ့ စာတတ္သူ အလြန္နဲပါးတဲ့ ဟိုေ႐ွးေခတ္တုန္းက လူေတြဟာ အားထုတ္ႏိုင္ဘို႔ကို မ႐ွိေတာ့ဘူး၊ အ႐ွင္
စူဠပန္လို Óဏ္ေလးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဆိုယင္ေတာ့ သာၿပီးခက္ေတာ့ထာဘဲ၊ ဒါေတြကို ေထာက္ဆၾကည့္ယင္ ဘုရားလက္ထက္က
ကမၼ႒ာန္း နည္းေတြဟာ ဒီ သတိပ႒ာန္ နည္းအတိုင္း လြယ္လြယ္ခ်ည္းဘဲလို႔ ထင္႐ွားသိရပါတယ္။
 ဒီေနရာမွာ လြယ္တယ္ဆိုေပမဲ့ နည္းေလာက္သာလြယ္ပါတယ္၊ သမာဓိÓဏ္ျဖစ္ေအာင္ တကယ္႐ႈရာက်ေတာ့
မလြယ္ပါဘူး၊ အခက္ဆံုး အလုပ္ျဖစ္ေနပါတယ္၊ မေလွ်ာ့တမ္း အားထုတ္မယ္ဆိုတဲ့ သမၼပၸဓာန္ လံု႔လနဲ႔ သက္စြန္႔ျုကိးပမ္း
တကယ္တမ္း အားထုတ္မွ ျဖစ္ပါတယ္။ ေပါ့ေပါ့ဆဆနဲ႔ေတာ့ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မျဖစ္ပါဘူး။
 ဒီေနရာ ]]သြားယင္ သြားတယ္လို႔ သိတယ္}} ဆိုတဲ့ ျမတ္စြာဘုရား စကားေတာ္ကို ကိုယ္ေတြ႔ မျဖစ္ေသးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္
ေတြက အထင္ေသးၿပီး ေမးစရာ႐ွိပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အ႒ကထာဆရာက အဲဒီလိုအထင္ေသးမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ဘက္ကေနၿပီး
ေမးခြန္းလဲ ထုတ္ၿပတယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ အဲဒီအေမးကို ေျဖ႐ွင္းၿပီး ဘုရားစကားေတာ္ကို ေထာက္ခံခ်က္ ေပးထားပါတယ္၊
ဘယ္လိုလဲလို႔ ဆိုေတာ့-သြားယင္ သြားတယ္လို႔ လူတိုင္းဘဲ သိေနၾကတယ္မဟုတ္လား၊ လူတြင္မကေသးဘူး ေခြးေတြေတာင္
ဒီလိုသိေနၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ ဒီေတာ့ သြားယင္ သြားတယ္လို႔မွတ္ေနတဲ့ ေယာဂီရဲ႔အသိဟာ ေခြးသိç လူသာမန္ အသိနဲ႔
အတူတူဘဲ မဟုတ္လား-လို႔ ေမးစရာ႐ွိပါတယ္တဲ့၊ ဒါက အထင္အျမင္ေသးမဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ အျမင္နဲ႔ ေမးပံုဘဲ။ ကဲအ႒ကထာ
ဆရာရဲ႕ေျဖပံုကိုလဲ နားေထာင္ၾကဦး၊ သာမန္ လူေတြေရာç ေခြးေတြေရာ ]]သြားယင္ သြားတယ္}}လို႔ သိတာကေတာ့

မွန္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္-အသိခ်င္းကေတာ့ မတူပါဘူး၊ ေျပာင္းျပန္ကို ထူးျခားေနပါတယ္တဲ့၊ ထူးျခားပံုက ေခြးေတြေရာ
သာမန္လူေတြေရာ၊ ႐ုပ္နာမ္အမူအရာေတြကို နိစၥç သုခç အတၲ-အေနနဲ႔ခ်ည္း သိေနၾကပါတယ္၊ သြားတာကို သိတယ္ဆိုေပ
မယ့္- သြားတိုင္းçလွမ္းတိုင္းç ေ႐ြ႔႐ွားတိုင္း ေစ့ေစ့စပ္စပ္ သိၾကတာလဲ မဟုတ္ပါဘူး၊ တခါတရံေလာက္သာ သိၾကပါတယ္၊
တကယ္ဆိုေတာ့-ကိုယ္သြားေနတာကို မသိဘဲ တျခားကိုခ်ည္း စဥ္းစားေနတာကသာ မ်ားပါတယ္၊ သိျပန္ေတာ့လဲ
သြားခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ သြားတဲ့႐ုပ္ကို ခြဲျခားၿပီး မသိၾကပါဘူး၊ သြားခ်င္တာလဲ ငါဘဲ၊ သြားတာလဲ ငါဘဲလို႔ ငါတေယာက္ထဲ
အေနနဲ႔သာ ထင္ေနၾကပါတယ္၊ ခဏမစဲ ျဖစ္ပ်က္ေနတာကိုေတာ့ လံုးလံုးကို မသိၾကပါဘူး၊ တသက္လံုးç တဘဝလံုး၊
တေယာက္ထဲ အၿမဲတည္႐ွိေနတယ္လို႔သာ ထင္ေနၾကပါတယ္၊ ဒီေတာ့-ဒီလိုအသိဟာ ငါေကာင္ သတၲဝါေကာင္လို႔ထင္ေနတဲ့
အယူမွားကို မပယ္႐ွားႏိုင္တဲ့အျပင္ တိုးၿပီးခိုင္ၿမဲေအာင္ေတာင္ အားေပးပါေသးတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ႐ႈမွတ္ျခင္းမ႐ွိဘဲနဲ႔ အလိုလို
သိေနတဲ့ ဒီလိုအေလ့ေပါက္ အသိမ်ိဳးဟာ ကမၼ႒ာန္းလဲမျဖစ္ပါဘူး၊ သတိပ႒ာန္ဘာဝနာလဲ မျဖစ္ပါဘူး၊ ျမတ္စြာဘုရားကလဲ
ဒီလို အေလ့ေပါက္ အသိကို မရည္႐ြယ္ပါဘူးတဲ့။
 ဒါျဖင့္ ဘယ္လို အသိကို ရည္႐ြယ္ပါသလဲလို႔ဆိုေတာ့ သြားတိုင္း လွမ္းတိုင္း သတိနဲ႔ မျပတ္စူးစိုက္ၿပီး ေစ့ေစ့စပ္စပ္
မွတ္သိေနတဲ့ ေယာဂီရဲ႕ အသိကိုသာ ရည္႐ြယ္ပါတယ္တဲ့၊ အဲဒီ ေယာဂီရဲ႕ အသိကေတာ့ သြားခ်င္တဲ့ စိတ္ကိုလဲ ႐ုပ္နဲ႔မေရာဘဲ
အသီးအျခား ထင္႐ွားသိသိသြားတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေကာ ဂစၦတိ-ဘယ္သူသြားသလဲ-သြားတဲ့ အတၲေကာင္ ႐ွိသလား ဆိုတဲ့
ေမးခြန္းကို ေျပလည္ေအာင္ အသိ႐ွင္းေနပါတယ္။ သြားခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔ သြားမႈ ႐ုပ္ ဒီ-၂ မ်ိဳးသာ ႐ွိတာဘဲ၊ ဒီျပင္ သြားတတ္တဲ့
ငါေကာင္ç သတၲဝါေကာင္ရယ္လို႔ မ႐ွိဘူး-ဆိုတာ ႐ွင္းေနေတာ့တာဘဲ။ ၿပီးေတာ့ ကႆ ဂမနံ-ဘယ္သူ၏ သြားမႈလဲ၊ သြားမႈ
ရဲ႔ ပိုင္႐ွင္ အတၲေကာင္႐ွိသလား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကိုလဲ ေျပလည္ေအာင္အသိ ႐ွင္းေနပါတယ္။ သြားခ်င္တာနဲ႔ သြာတာမွတပါး
သြားေအာင္လုပ္ေနတဲ့ ငါေကာင္-သတၲဝါေကာင္ မ႐ွိဘူးလို႔ ႐ွင္း႐ွင္းၾကီး သိေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကႎကာရဏ ဂစၦတိ-ဘယ္
အေၾကာင္းေၾကာင့္ သြားသလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကိုလဲ ေျပလည္ေအာင္ အသိ႐ွင္းေနပါတယ္။ သြားခ်င္တဲ့ စိတ္အဆင့္ဆင့္ေၾကာင့္
ေတာင့္တင္း လႈပ္႐ွားမႈ႐ုပ္အဆင့္ဆင့္မွ်၊ တေ႐ြ႔ခ်င္းျဖစ္သြားတာကိုပင္ ]]ငါသြားတယ္ သူသြားတယ္}} ေခၚေနရတာဘဲလို႔
႐ွင္း႐ွင္းႀကီး သိေနပါတယ္။
 ယခုေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ေကာ ဂစၦတိ။ ကႆ ဂမနံ၊ ကႎကာရဏ ဂစၦတိ-ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းသံုးခ်က္ကို ေျပလည္ေအာင္
အသိ႐ွင္းတာကို သမၸဇာနÓဏ္ဘဲလို႔ အ႒ကထာမွာ ဆိုထားပါတယ္။ ဒီလို သိတာဟာ ပဇာနာတိအရ အျပားအားျဖင့္ သိတာ
ပါဘဲတဲ့။ ဒါဟာအျပားအားျဖင့္ သိပံုကိုက်ပ္ျပည့္တင္းျပည့္ အစံုအလင္ဖြင့္ျပထားတဲ့ အ႒ကထာအဆိုပါဘဲ၊ ဒီအ႒ကထာ
ထက္ ပိုၿပီးေတာ့ ျပားစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ ကဲ-သႏၷ႒ာန္က် ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ အ႒ကထာ အဆိုကို နားေထာင္ၾကဦး။
မဟာသတိပ႒ာန္တရားေတာ္ႀကီး ၆
 ဧသ၊ သြားလွ်င္ သြားသည္ဟု သိသည္-ဆိုေသာ ဘုရားစကားေတာ္ႏွင့္အညီ ႐ႈမွတ္ေနတဲ့ ဤေယာဂီသည္။
ဧဝံပဇာနာတိ၊ ဤသို႔ အျပားအားျဖင့္သိ၏။ (အျပားအားျဖင့္သိပံုကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားစိုက္ၾကပါ) ဂစၦာမီတိ စိတၲံ၊ သြားမယ္
ႀကံတဲ့စိတ္သည္။ ဥပၸဇၨတိ၊ ေ႐ွးဦးစြာ ျဖစ္ေပၚလာ၏။ တံ၊ ထိုစိတ္က။ ဝါယံ ဇေနတိ၊ ေတာင့္တင္းလႈပ္႐ွားမႈကိုျဖစ္ေပၚေစ၏။
(ေတာင့္တင္းတာက ဝါေယာဓာတ္ရဲ႔ ဝိကၡမၻန လကၡဏာဘဲ၊ လႈပ္႐ွားတာက သမုဒီရဏရသ-ဘဲ) စိတၲကိရိယာ ဝါေယာ ဓာတု
ဝိပၹါေရန၊ စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ေတာင့္တင္းလႈပ္႐ွားမႈ၏ ျပန္႔ႏွံ႔ျခင္းေၾကာင့္။ သကလ ကာယႆ၊ တကိုယ္လံုး၏။ ပုရေတာ
အဘိနီဟာေရာ၊ ေ႐ွ႔ဘက္သို႔ တဲ့တဲ့ေဆာင္သြားျခင္းကို။ ဂမနႏၱိ ဝုစၥတိ၊ သြားတယ္ေခၚရတာဘဲဟုသိ၏။ (ေယာဂီဟာ
ဒီအတိုင္း သိရမယ္တဲ့၊ ဒီလိုသိတာဟာ ပဇာနာတိအရ-အျပားအားျဖင့္ သိတဲ့Óဏ္ပါဘဲတဲ့။)
 ဗမာလို ႐ွင္း႐ွင္းျပန္ရယင္-ေယာဂီဟာ သြားမယ္ႀကံတဲ့စိတ္ ျဖစ္လာတာကိုလဲ သိရမယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီစိတ္ေၾကာင့္
ေတာင့္တင္းလႈပ္႐ွားမႈေတြ အႏွံ႔အျပား လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွားျဖစ္လာတာကိုလဲ သိရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီေတာင့္တင္း လႈပ္႐ွားမႈေတြ
အႏွံ႔အျပား တေ႐ြ႔တေ႐ြ႔ခ်င္းျဖစ္ေပၚသြားလို႔ ေ႐ွ႔ဘက္ကို တကိုယ္လံုး ေ႐ြ႔ေ႐ြ႔သြားတာကိုပင္ ]]ငါသြားတယ္ç သူသြားတယ္}}လို႔
ေခၚရတာဘဲ၊ သြားတတ္တဲ့ ငါေကာင္ သူေကာင္ရယ္လို႔ေတာ့ မ႐ွိဘူး ဆိုတာကိုလဲ သိရမယ္တဲ့။ ဒီလို သိတဲ့အသေမၼာဟ
သမၸဇဥ္Óဏ္ဟာ ကမၼ႒ာန္းလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွတ္ရၿပီးသိတတ္တဲ့အတြက္ သတိပ႒ာန္ ဘာဝနာလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္
-ဒီလို အသိကိုသာ ရည္႐ြယ္ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားက ]]သြားယင္-သြားတယ္လို႔ သိတယ္}}ဆိုတဲ့ စကားကို ေဟာေတာ္မူတာပါတဲ့။
 ဒီေတာ့-ဒီေနရာမွာ ပါဠိေတာ္ႏွင့္ အ႒ကထာကို ေသေသခ်ာခ်ာစပ္ၿပီး ၾကည့္ယင္ ပါဠိေတာ္က ေဂါစရ သမၸဇဥ္အရ
အားထုတ္ပံုကို တိုက္႐ိုက္ျပထားတာလို႔ ထင္႐ွားေနပါတယ္။ အ႒ကထာကေတာ့-ပါဠိေတာ္ နည္းအတိုင္း အားထုတ္ေနတဲ့
ေယာဂီမွာ သမာဓိÓဏ္ရင့္ေတာ့ အသေမၼာဟသမၸဇဥ္ ျဖစ္လာပံုကို ျပၿပီး ပါဠိေတာ္ကို ေထာက္ခံထားတာလို႔ ထင္႐ွားေနပါ
တယ္။ ဒါေၾကာင့္-ဆရာေတာ္တို႔ကလဲ အဲဒီ အ႒ကထာကိုဘဲ အားကိုးျုပၿပီး ပါဠိေတာ္နည္းအတိုင္း ညြန္ျပေနပါတယ္။
ညြန္ျပတဲ့ အတိုင္းလဲ အားထုတ္ၾကလို႔ ဒီလို အသေမၼာဟ သမၸဇဥ္ အသိမ်ိဳးနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ျပည့္စံုေနတဲ့ သူေတြဟာ
ဆရာေတာ္ရဲ႕ တပည့္ထဲက စာတတ္ပုဂၢိဳလ္ေတြေရာç စာမတတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြေရာ၊ ရဟန္း ႐ွင္-လူေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ႐ွိေန
ၿပီ၊ ဒီေတာ့-သြားတယ္ သြားတယ္လို႔ မွတ္ေန႐ံုနဲ႔ ဒီလိုအသိမ်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလားလို႔ေတာ့ ယံုမွား ေတြေဝ မေနၾကပါနဲ႔၊ ယံုမွား
ေတြေဝေနယင္ ဝမ္းတြင္းကထဲက မ်က္စိကန္းလာတဲ့ လူလို ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္၊ ဝမ္းတြင္း ကန္းဟာ သူကိုယ္တိုင္က
မျမင္တာနဲ႔ ]]သူမ်ား ျမင္တယ္}} ဆိုတာကို မယံုသလိုေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ယခု ဒုလႅဘတရားေတြနဲ႔ ေဝေဝဆာဆာႀကီး ရထားတဲ့
လူ႔ဘဝဟာ အင္မတန္ကို ကံေကာင္းလို႔ ရထားတာပါ၊ ဒီလူ႔ဘဝႀကီးဟာလဲ အခ်ည္းႏွီး ဆံုး႐ံႈး သြားပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္
ကိုယ့္ကိုယ္ကို တကယ္ခ်စ္ၿပီး ကိုယ့္အက်ိဳးစီးပြါးကို တကယ္လိုလားၾကယင္၊ ဒီသတိပ႒ာန္တရားကို အားထုတ္ျဖစ္ေအာင္သာ
ျုကိးစားၿပီး အားထုတ္ၾကည့္ၾကပါ၊ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ညြန္ျပခ်က္အတိုင္း ေနေရာညဥ့္ပါ မျပတ္မစဲ တကယ္ အားထုတ္ၾကယင္
ေတာ့ ေလး ငါး ေျခာက္ရက္အတြင္းမွာ ယခုေျပာခဲ့တဲ့ အသိÓဏ္မ်ိဳးကို ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ၾကမယ္ ဆိုတာကို ရဲရဲႀကီး ဝန္ခံခ်က္
ေပးၿပီး ေဟာေနပါတယ္။ 
 ယခုေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း သြားခိုက္မွာ အသိÓဏ္႐ွင္းေနသလိုဘဲ၊ ရပ္ခိုက္ç ထိုင္ခိုက္ç လွဲအိပ္ခိုက္မ်ားမွာလဲ စိတ္နဲ႔႐ုပ္
အဆင့္ဆင့္မွ် ျဖစ္ပ်က္ေနတာကို ႐ွင္းလင္စြာ သိေနပါတယ္။ ဒီလို ဣရိယာပုထ္ ေလးပါးလံုးမွာ စိတ္နဲ႕႐ုပ္ အဆင့္ဆင့္
ေပၚလိုက္ç ေပ်ာက္လိုက္နဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ေနတာကို ႐ွင္းလင္းစြာ သိေနတာဟာ သမုဒယဓမၼာ ႏုပႆီ၊ ဝယဓမၼာ ႏုပႆီ-အရ
ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အသေမၼာဟ သမၸဇဥ္Óဏ္ ပါဘဲ။
 မျပတ္မစဲ ဆက္လက္ၿပီး ႐ႈမွတ္ေနယင္ ဒီÓဏ္ဟာ တဆင့္ထက္တဆင့္ ရင့္သန္ၿပီး မဂ္ဖိုလ္Óဏ္ ေပၚေပါက္ခါ
နိဗၺာန္ကို ေရာက္ေစနိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရားေက်ညာခ်က္ထဲမွာ ျမတ္စြာဘုရားက ]]Óယႆ အဓိဂမာယ နိဗၺာနႆ
သစိၦကိရိယာယ}}လို႔ ေဟာေတာ္မူတာဘဲ။
 ကဲ အခ်ိန္က က်ေနၿပီ၊ သတိပ႒ာန္တရားေတာ္ ဒုတိယပိုင္းကို ဒီမွ်နဲ႔ဘဲ အဆံုးသတ္ေတာ့မယ္။ ေနာက္သီတင္း
ေန႔မွာ တတိယပိုင္းကို ဆက္လက္၍ နာယူမွတ္ႏိုင္ၾကပါေစ။
ဒုတိယပိုင္း ၿပီး၏။
မဟာသတိပ႒ာန္တရားေတာ္ႀကီး ၇
၁၃၁၃-ခု ကဆုန္လျပည့္ ဥပုသ္ေန႔ညတြင္
အဂၢမဟာပ႑ိတ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရား
အသံလႊင့္ ေဟာၾကားသည့္
မဟာသတိပ႒ာန္ တရားေတာ္ႀကီး
(တတိယပိုင္း)
 ဒီေန႔ ေဟာမယ့္ တရားလဲ မဟာသတိပ႒ာန္ တရားေတာ္ပါဘဲ။ အလ်င္ သီတင္းေန႔က ဒုတိယပိုင္း၊ ဒီကေန႔ေတာ့
တတိယပိုင္းေပါ့၊ ဒီကေန႔ အလွည့္က်ေနတဲ့ သမၸဇညပိုင္းမွာ ေဟာထားပံုကေတာ့ -
အဘိကၠေႏၱ၊ ေ႐ွ႔သို႔သြားလွ်င္။ ပဋိကၠေႏၱ၊ ေနာက္သို႔ျပန္လွ်င္။ သမၸဇာနကာရီ၊ အသိÓဏ္ျဖင့္
ျုပသည္။ ေဟာတိ၊ ျဖစ္၏-တဲ့။
 ေယာဂီဟာ ေ႐ွ႔သြားယင္လဲ အသိနဲ႔ ျုပရမယ္၊ ေနာက္ျပန္ယင္လဲ အသိနဲ႔ ျုပရမယ္၊ မသိဘဲနဲ႔ေတာ့သြားျခင္းç ျပန္ျခင္း
ကိုမျုပရဘူးတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ထိုင္ေနရင္းဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ရပ္ေနရင္းဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေ႐ွ႔ဘက္ ေနာက္ဘက္ကို ယိမ္းသြားတိုင္း
]]ယိမ္းတယ္ç ယိမ္းတယ္}} စသည္ျဖင့္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္႐ႈမွတ္ၿပီး မျပတ္သိေစရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္ဘက္ေဘး ညာဘက္ေဘးကို
ယိမ္းသြားယင္လဲ နည္းတူဘဲ မွတ္သိေစရမယ္။ ဒီေနရာမွာ ေဘးဘက္ ယိမ္းတာကေတာ့ သာမုကၠံသိက ေဒသနာထဲမွာ
မပါဘူး မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ အဲဒီလို တိုက္႐ိုက္မေဟာတဲ့ ကိုယ္အမူအရာေတြကို မွတ္တာ သိတာဟာ ကာယာႏုပႆနာ
ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလားလို႔ ဒီလို ဝီစိကိစၦာပြါးၿပီး ယံုးမွားေတာ့ မေနၾကပါနဲ႔။ သာမုကၠံသိက ေဒသနာေတာ္ဆိုတာ သိ႐ံုေလာက္ပဲ
နည္းျပထားတာပါ၊ အကုန္လံုးစံုေအာင္ ေဟာထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အကုန္လံုး ေဟာေနယင္ အလြန္က်ယ္ဝန္းသြားမွာေပါ့၊
အထူးသတိျုပစရာကေတာ့ ေ႐ွ႔ယိမ္းတာဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေနာက္ယိမ္းတာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေဘးဘက္ယိမ္းတာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ယိမ္းမႈဆို
ယင္ ႐ုပ္တရားခ်ည္းဘဲ၊ နိစၥç သုခç အတၲလို႔ စြဲလန္းႏိုင္တာခ်ည္းဘဲ၊ စြဲလမ္းႏိုင္တဲ့ ႐ုပ္ နာမ္ဆိုယင္ အဲဒီစြဲလမ္းမႈကင္းေအာင္
ဝိပႆနာ႐ႈရတာခ်ည္းဘဲ၊ ဒါဟာ ဝိပႆနာရဲ႕ မူေသစည္းဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ နိစၥç သုခç အတၲ-လို႔ စြဲလန္းႏိုင္တဲ့ ႐ုပ္တရား
နာမ္တရားမွန္ယင္ တိုက္႐ိုက္ ေဟာမထားေပမယ့္ ေဒသနာမွာ နည္းျပထားတဲ့အတိုင္း ႐ႈသင့္တာခ်ည္းဘဲ ဆိုတာကို ၿမဲၿမဲႀကီး
မွတ္ထားၾကရမယ္။
 အသိÓဏ္ျဖင့္ ျုပတယ္ဆိုရာမွာ သမၸဇဥ္ ေခၚတဲ့ အသိÓဏ္က (၄) မ်ိဳး ႐ွိပါတယ္။ ဘာမ်ားလဲ ဆိုေတာ့ -
 အမွတ္ (၁) သာတၳကသမၸဇဥ္၊ အမွတ္ (၂) သပၸါယသမၸဇဥ္ (၃) ေဂါစရသမၸဇဥ္၊ အမွတ္(၄) အသေမၼာဟသမၸဇဥ္တဲ့။
 ဒီ(၄)မ်ိဳးထဲမွာ အမွတ္(၁) သာတၳကသမၸဇဥ္ ဆိုတာက တစံုတခုကို ျုပေတာ့မယ္ဆိုယင္ အက်ိဳး႐ွိမယ္ç မ႐ွိဘူး
ဆိုတာကို ေ႐ွးဦးစြာ ဆင္ျခင္ၾကည့္ရမယ္၊ ဒီလို ဆင္ျခင္ၿပီးေတာ့ အက်ိဳး႐ွိမွ ျုပလုပ္ရမယ္၊ အက်ိဳးမ႐ွိယင္ေတာ့ မလုပ္ရဘူး။
ဒီအထဲမွာ-အက်ိဳး႐ွိ မ႐ွိ ဆင္ျခင္တာကို သာတၳကသမၸဇဥ္ လို႔ ေခၚတယ္။
 အမွတ္ (၂) သပၸါယသမၸဇဥ္ ဆိုတာက အက်ိဳး႐ွိတဲ့ကိစၥေပမယ့္ ကိုယ့္ဂုဏ္အဆင့္နဲ႔ သင့္ေတာ္မယ္ç မေတာ္ဘူးဆို
တာကိုလဲ ဆင္ျခင္ၾကည့္ရဦးမယ္၊ ဒီလိုဆင္ျခင္ၿပီးေတာ့ သင့္ေတာ္မွ ျုပလုပ္ရမယ္၊ မေတာ္ယင္ေတာ့ မလုပ္ရဘူး။ ဒီအထဲမွာ
ေတာ္-မေတာ္ ဆင္ျခင္တာကို သပၸါယသမၸဇဥ္ လို႔ေခၚတယ္။
 သာတၳကနဲ႔ သပၸါယဆိုတဲ့ ဒီသမၸဇဥ္ ၂-မ်ိဳးကေတာ့ ေနရာတကာမွာဘဲ အသံုးက်ပါတယ္။ ေလာကေရးရာမွာလဲ
ေက်းဇူးမ်ားတာဘဲ၊ ဒီ သမၸဇဥ္ ၂-မ်ိဳးနဲ႔ ျပည့္စံုယင္ ေလာကမွာလဲ ႀကီးပြါးခ်မ္းသာႏိုင္တာဘဲ။ ဘာဝနာ အရာမွာလဲ အေျခခံ
အျဖစ္နဲ႔ ေက်းဇူးမ်ားတာဘဲ၊ ဒါေၾကာင့္ သမထဝိပႆနာရဲ႕ အေထာက္အပံ့ အျခံအရံျဖစ္တဲ့ ဒီသမၸဇဥ္ ၂-မ်ိဳးကိုေတာ့
ပါရိဟာရိက ပညာ လို႔လဲ ေခၚထားပါတယ္၊ သို႔ေပမယ့္ ဘာဝနာÓဏ္ေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။
မဟာသတိပ႒ာန္တရားေတာ္ႀကီး ၈
 အမွတ္ (၃) ေဂါစရသမၸဇဥ္ ဆိုတာကေတာ့ ေယာဂီရဲ႕ က်က္စားရာျဖစ္တဲ့ ကမၼ႒ာန္းအာ႐ံုမွာ သမာဓိÓဏ္မျပတ္
ျဖစ္ေနတာကိုဘဲ ဆိုလိုပါတယ္၊ ဝိပႆနာ အရာမွာေတာ့ ကာယç ေဝဒနာç စိတၲç ဓမၼလို႔ေခၚတဲ့ ကိုယ္ç ႏႈတ္ç စိတ္အမူအရာ
တိုင္းကို႐ႈမွတ္ၿပီး မျပတ္သိေနတာကိုဘဲ ေဂါစရသမၸဇဥ္ လို႔ဆိုပါတယ္။ ဒီေဂါစရသမၸဇဥ္ဟာ ဝိပႆနာရဲ႕ အလုပ္စခန္းပါဘဲ၊
အလြန္လဲ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒီေဂါစရသမၸဇဥ္က ျပည့္စံုပါမွ သမေမၼာဟ သမၸဇဥ္ဆိုတာ ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္တာဘဲ။ ဒါေၾကာင့္
- သတိပ႒ာန္ ပါဠိေတာ္မွာ ဒီေဂါစရသမၸဇဥ္ကိုဘဲ ပဓာနျုပၿပီး ေဟာထားပါတယ္၊ အ႒ကထာမွာလဲ ပုဂၢိဳလ္ ၄-မ်ိဳးနဲ႔ ခြဲထား
ပါတယ္။ ဘယ္လိုလဲ ဆိုေတာ့-
 ဆြမ္းခံအသြားမွာ ကမၼ႒ာန္းပါၿပီး၊ အျပန္က်ေတာ့ ကမၼ႒ာန္းမပါတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က ၁-ပါးတဲ့ ဒီေနရာမွာ ဆြမ္းခံသြား
တာ-ျပန္တာနဲ႔ ျပထားတာကေတာ့ ႐ွည္႐ွည္ေဝးေဝး သြားရလို႔ သတိလြတ္တဲ့ အလုပ္ထဲမွာ ကမၼ႒ာန္းကို ေလးစားမႈ႐ွိမ႐ွိ
သိႏိုင္ေအာင္ ျပထားတာပါဘဲ၊ သို႔ေပမယ့္ ေယာဂီဆိုယင္ ကိုယ့္ေနၿမဲေနရာ ေက်ာင္းမွာလဲ မျပတ္မစဲဘဲ အားထုတ္ေနရပါ
တယ္။
 ၿပီးေတာ့-အေရးၾကီးတဲ့ ကိစၥတခုေၾကာင့္ အသြားတုန္းက ကမၼ႒ာန္းမပါဘဲနဲ႔၊ အျပန္က်မွ ကမၼ႒ာန္းပါတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ၁ပါးတဲ့။

ဒီဒုတိယပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကေတာ့ ယာဂုေသာက္ရင္း ဆြမ္းစားရင္းပင္ မဂ္ç ဖိုလ္ေရာက္တတ္ပါသတဲ့။ ဟို-ေ႐ွးေခတ္တုန္းက
သီဟိုဠ္ကြ်န္းတြင္ ဆြမ္းစားဇရပ္ေတြမွာ ဒီလိုယာဂုေသာက္ရင္း ဆြမ္းစားရင္းနဲ႔ မဂ္ç ဖိုလ္ ေရာက္သြားတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြ
အလြန္မ်ားသတဲ့၊ မရိယာ မျဖစ္ဘူးတဲ့ ေနရာကို မ႐ွိသေလာက္ေအာင္ မ်ားတယ္ဆိုဘဲ။ ဒီေတာ့ ယခုေန အခါမွာဘဲ စားရင္း
ေသာက္ရင္း မဂ္ç ဖိုလ္ ေရာက္တဲ့သူေတြ ႐ွိတယ္ ဆိုတာ ယံုၾကည္သင့္ပါတယ္။ 
 ၿပီေတာ့ အသြားေရာ အျပန္ေရာ ေန႔ေရာ ညေရာ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ကမၼ႒ာန္း မ႐ွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က ၁-ပါးတဲ့။ ဒီတတိယ
ပုဂၢိဳလ္ကိုေတာ့ ပမာဒဝိဟာရီလို႔ ေခၚပါတယ္။ ]]အခ်င္းခပ္သိမ္း အမွတ္မ႐ွိဘဲ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္}}လို႔ဆိုတာေပါ့။
ၿပီးတာ့-သူ႔ကို နိကၡိတၲဓုရပုဂၢိဳလ္လို႔လဲ ေခၚထားပါတယ္။ ]]ငါေတာ့ ဒီဘဝ မဂ္ဖိုလ္မရႏိုင္ပါဘူး၊ ရေအာင္လဲအားမထုတ္ေတာ့
ပါဘူး}} လို႔ ဝန္ခ်ထားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တဲ့။ ဒီလို ပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ ... ကမၼ႒ာနံ နာမ အတၳီတိပိ သညံ အကတြာ-လို႔ဆိုတဲ့အတိုင္း
]]ကမၼ႒ာန္းဆိုတာ ႐ွိတယ္}} လို႔ေတာင္ အသိအမွတ္မျုပဘဲ ေပါက္လႊတ္ပဲစားေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တဲ့။ အေတာ္ညံ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပါဘဲ။
သို႔ေပမယ့္-ဒါထက္ ဆိုးတာကေတာ့ သူမ်ားအတြက္ပါ ဝန္ခ်ထားတာဟာ အဆိုးဆံုးပါဘဲ။ ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ ယခုေခတ္မွာ
မဂ္ဖိုလ္ မရႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ကန္႔ကြက္ေနတာေတြေပါ့။
 ဒီေနရာမွာ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားစရာကေတာ့- ]]ေဆးနည္း ႐ွိေနယင္ ေဆးေဖာ္ၿပီးစားတဲ့ သူမွာ ေရာဂါေပ်ာက္
ႏိုင္တာလို၊ ဘုရားစကားေတာ္ေတြ ႐ွိေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ပါရမီ႐ွိတဲ့ သူေတြဟာ အားထုတ္ၿပီး မဂ္ဖိုလ္ေရာက္ႏိုင္တယ္}}
ဆိုတာကိုေတာ့ မေမ့သင့္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့-က်မ္းဂန္အရဆိုယင္လဲ ယခုေခတ္မွာ မဂ္ဖိုလ္မရႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ဘယ္က်မ္းဂန္က
မွ မဆိုတဲ့ျပင္ သုတ္အ႒ကထာႀကီးေတြမွာ ေတဝိဇၨ ရဟႏၱာအထိ ျဖစ္ႏိုင္ေသးတယ္လို႔ေတာင္ ဆိုထားပါေသးတယ္၊
ေအာက္ထစ္ဆံုးျပထားတဲ့ ဝိနည္း အ႒ကထာမွာေတာင္မွ အနာဂါမ္ အထိ ျဖစ္ႏိုင္ေသးတယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။
 အခိုင္အမာဆံုး သာဓကစကားကေတာ့ ]]ဣေမ စ သုဘဒၵ ဘိကၡဴ သမၼာ ဝိဟေရယ်ံဳ၊ အသုေညာ ေလာေကာ
အရဟေႏၱဟိ အႆ}} လို႔ ဆိုတဲ့ ဘုရားမိန္႔ခြန္းေတာ္ပါဘဲ။ ဒီမိန္႔ခြန္းေတာ္မွာ - ]]ဝိပႆနာ ေယာဂီနဲ႔ အရိယာေတြကသာ
ေကာင္းေကာင္းေနသြားမယ္ဆိုယင္ ေလာကမွာ ရဟႏၱာေတြ မဆိတ္ႏိုင္ဘူး}} လို႔ဆိုထားပါတယ္။ ဒီစကားထဲက သမၼာ
ဝိဟေရယ်ံဳ ဆိုတဲ့ပုဒ္ရဲ႕အနက္အဓိပၸါယ္ကိုေတာ့ မွန္မွန္ကန္ကန္သိထားဘို႔လိုပါတယ္။ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္နဲ႔ အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြ
ဟာ ေဟာေျပာတိုက္တြန္းမႈမ႐ွိဘဲ ကုပ္ကုပ္ကေလးက်င့္ေန႐ံုနဲ႔ အစဥ္အဆက္ သာသနာတည္သြားႏိုင္ပါ့မလား၊ မတည္ႏိုင္ပါ
ဘူး။ အဆင့္ဆင့္ ေဟာေျပာတိုက္တြန္းေပးမွ အ႐ွည္တည္တံ့သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္-]]သမၼာဝိဟေရယ်ံဳ-ေကာင္းေကာင္း
ေနတယ္}} ဆိုတာဟာ ကိုယ္သိထားတဲ့ တရားကို အားထုတ္နည္းႏွင့္တကြ တဆင့္ ေျပာျပၿပီးေတာ့ သူတပါးကိုလဲ မိမိလို
တရားရသြားေအာင္ တိုက္တြန္းေပးႏိုင္ပါမွ၊ ေကာင္းေကာင္းေနတာ မည္တယ္ လို႔ အ႒ကတာမွာ ျပထားပါတယ္။ ဒီ
နည္းအတိုင္းဆိုယင္-တရားသိၿပီး ပုဂၢိဳလ္ တေယာက္က ၂-ေယာက္၊ ၃-ေယာက္၊ ၁၀-ေယာက္။ တရာ-စသည္ပြါးၿပီး
အဆက္ဆက္ သာသနာေတာ္ တည္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒီေကာင္းေကာင္းေနပံုထဲမွာ အားထုတ္နည္းႏွင့္တကြေဟာေျပာ တိုက္
တြန္းတာဟာ ပရိယတ္ဘဲ။ ဒါေၾကာင့္-ပရိယတ္ မပါဘူးလို႔လဲ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ ဒီေတာ့-သမၼာ ဝိဟေရယ်ံဳ-ဆိုတဲ့အတိုင္း
ေဟာေျပာတိုက္တြန္းမႈဆိုတဲ့ ေကာင္းေကာင္းေနမႈဟာ ယခုေခတ္မွာ ထင္႐ွား႐ွိေနတယ္ မဟုတ္လား။ ႐ွိေနယင္ ]]အသုေညာ
ေလာေကာအရဟေႏၱဟိ အႆ}} လို႔ ဆိုတဲ့အတိုင္း ရဟႏၱာအထိ မဂ္ေရာက္ ဖိုလ္ေရာက္ ပုဂၢိဳလ္ေတြ မဆိတ္မသုဥ္းဘဲ ထင္႐ွား
႐ွိေနတယ္-ဆိုတာဟာ ေသခ်ာ ေနေတာ့တာဘဲ။ ၿပီးေတာ့-မလြဲႏိုင္တဲ့ အက်ိဳးနဲ႔ စဥ္းစားမယ္ ဆိုယင္လဲ နည္းလမ္းမွန္အတိုင္း
အားထုတ္ယင္ မဂ္ဖိုလ္ မေရာက္ေတာင္ သီလçသမာဓိç ပညာျဖစ္ၿပီး ပါရမီရင့္သြားႏိုင္တာကေတာ့ ကိန္းေသေနတာဘဲ၊
ဒါေၾကာင့္-က်မ္းဂန္ႏွင့္အညီ အားထုတ္တာကိုေတာ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္မွန္ယင္ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မတားျမစ္ထိုက္ပါဘူး။ တားျမစ္
ယင္ ]]မဂၢႏၱရာယ္ျုပရာလဲေရာက္တယ္၊ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ကို ပိတ္ပင္ဖ်က္ဆီးရာလဲ ေရာက္တယ္}} ဆိုတာကို ေလးေလး
နက္နက္ႀကီး စဥ္းစားၾကေစလိုပါတယ္။
မဟာသတိပ႒ာန္တရားေတာ္ႀကီး ၉
 ၿပီးေတာ့-ဆြမ္းခံအသြားေရာ၊ အျပန္ေရာ၊ ေန႔ေရာ၊ ညေရာ၊ ႏိုးေနခိုက္မွာဆိုယင္ ဘယ္အခ်ိန္မွ ကမၼ႒ာန္းမလြတ္တဲ့
ပုဂၢိဳလ္က ၁-ပါးတဲ့၊ ဒီစတုတၳပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ အေကာင္းဆံုး အျမတ္ဆံုးပါဘဲ၊ ဒီပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကေတာ့ ]]ယခုဘဝတြင္ဘဲ
အရဟတၲဖိုလ္ ေရာက္ႏိုင္တယ္၊ ေစာေစာက မေရာက္ေတာင္ ေသခါနီးက်ေတာ့ ေရာက္ႏိုင္တယ္၊ ဒီလို မေရာက္ေသးယင္လဲ
ေနာက္ဘဝမွာ နတ္အျဖစ္နဲ႔ေရာက္ႏိုင္တယ္။ ဒီလိုမွ မေရာက္ေသးယင္လဲ ေနာက္ဘုရားသာသနာက်ေတာ့ ခိပၸါဘိည-စေသာ
ဂုဏ္ထူးေတြနဲ႔ ထင္ထင္႐ွား႐ွား ရဟႏၱာႀကီး ျဖစ္ႏိုင္တယ္}}လို႔ အ႒ကထာမွာ ဆိုထားပါတယ္။ ဒီေတာ့ တရားအားထုတ္တဲ့
သူမွာ ဘာမွအားငယ္စရာမ႐ွိပါဘူး၊ ေျမႇာ္လင့္စရာေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိေနတာဘဲ။ ဒါေၾကာင့္-ဆရာေတာ္တို႔က ဒီစတုတၳပုဂၢိဳလ္
ရဲ႕ အခ်ိဳးအစားအတိုင္း မိနစ္ စကၠန္႔မွ် မလစ္လပ္ေစဘဲ မျပတ္႐ႈမွတ္ရတဲ့ ေဂါစရသမၸဇဥ္လုပ္ငန္းကို ညြန္ျပေနတာဘဲ။
 အမွတ္ (၄) အသေမၼာဟသမၸဇဥ္ ဆိုတာကေတာ့ ႐ုပ္နာမ္အျဖစ္အပ်က္ အနိစၥ-ဒုကၡ-အနတၲ အခ်က္ေတြကို
ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ႐ွင္းလင္းစြာ သိသြားတာကိုဘဲ ဆိုလိုပါတယ္၊ ဒီလို အသိÓဏ္ဟာလဲ ေဂါစရသမၸဇဥ္ ျပည့္စံုတဲ့
အခါမွာ အလိုလိုပင္ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္၊ သူ႔အတြက္ တမင္သီးျခား အားမထုတ္ရေတာ့ပါဘူး။ ျဖစ္ေပၚလာပံု အစဥ္ကေတာ့
ယိမ္း သြားတိုင္း ]]ယိမ္းတယ္çယိမ္းတယ္}} စသည္ျဖင့္ စူးစိုကၿပီး ေဂါစရသမၸဇဥ္အရ မျပတ္မွတ္ေနတဲ့ ေယာဂီဟာ သမာဓိ
Óဏ္ရင့္လာေတာ့ ယိမ္းခ်င္ သြားခ်င္တဲ့ စိတ္ကိုလဲ ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္း သိသိ သြားပါတယ္၊ တေ႐ြ႕ခ်င္း ေတာင့္တင္း
လႈပ္႐ွားတဲ့ ႐ုပ္ေတြကိုလဲ တပိုင္းစီ တပိုင္းစီ ပိုင္းျခားၿပီး သိသိ သြားပါတယ္။ ဒီေတာ့-ယိမ္းတတ္ç သြားတတ္တဲ့ ငါေကာင္
ဆိုတာ မ႐ွိဘူး၊ စိတ္အဆင့္ဆင့္နဲ႔ ေတာင့္တင္း လႈပ္႐ွားမႈ ႐ုပ္အဆင့္ဆင့္မွ် ႐ွိတာဘဲ}} လို႔ ႐ွင္း႐ွင္းႀကီး သိသြားပါတယ္၊
ဒီလို သိသြာတာဟာ အသေမၼာဟ သမၸဇဥ္ပါဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္အမူအရာ ဟူသမွ်ကို စူစိုက္ၿပီး မျပတ္မွတ္သိရတဲ့
ေဂါစရသမၸဇဥ္ ဆိုတာက ေယာဂီရဲ႕ အလုပ္တာဝန္၊ ႐ုပ္နာမ္ အျဖစ္အပ်က္ အနိစၥ-ဒုကၡ-အနတၲ အခ်က္ေတြကို ႐ွင္း႐ွင္းႀကီး
သိသြားတဲ့ အသေမၼာဟ သမၸဇဥ္ ဆိုတာက သမာဓိÓဏ္ တရားရဲ႕ အလုပ္တာဝန္လို႔ ဒီလို ကိုယ့္တာဝန္ç သူ႔တာဝန္ ခြဲျခားၿပီး
မွတ္ထားၾကရမယ္၊ ဒီလို မွတ္ထားၿပီး အားထုတ္တဲ့အခါက်ေတာ့လဲ ေဂါစရသမၸဇဥ္ဆိုတဲ့ ကိုယ့္အလုပ္ တာဝန္ကိုသာ
ေက်ျြပန္ေအာင္ မွတ္႐ံု ကေလးသာ မျပတ္မွတ္သိေနရမယ္၊ ဒီလို ကိုယ့္အလုပ္ ေက်ျြပန္ယင္ သမာဓိÓဏ္ တရားကလဲ
သူ႔တာဝန္ကို သူေဆာင္ၿပီး အသေမၼာဟသမၸဇဥ္ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။
 အခ်ိန္ကနဲသြားၿပီ၊ တိုတိုဘဲ ေျပာရေတာ့မယ္။ အာေလာကိေတ ဝိေလာကိေတ သမၸဇာနကာရီ၊ ဒီေဒသနာအရ တဲ့တဲ့
ၾကည့္တာလဲ မွတ္ရမယ္၊ ေစာင္ငဲ့ၾကည့္တာလဲ မွတ္ရမယ္၊ ဘယ္လိုဘဲ ၾကည့္ၾကည့္ ]]ၾကည့္ခ်င္တယ္ ၾကည့္တယ္ ျမင္တယ္}}
လို႔ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ မွတ္ရမယ္။
 သမိဥၨိေတ ပသာရိေတ သမၸဇာနကာရီ၊ ဒီေဒသနာေတာ္အရ လက္ေျခကို ေကြးတိုင္းç ဆန္႔တိုင္း ]]ေကြးခ်င္တယ္၊
ေကြးတယ္၊ ဆန္႔ခ်င္တယ္ ဆန္တယ္}} လို႔ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ မွတ္ရမယ္။ ဒါကအေၾကာင္း႐ွိလို႔ ေကြးတဲ့ ဆန္႔တဲ့ အခါမွာ မွတ္ဘို႔
ေျပာတာပါ၊ တမင္ ေကြးၾကည့္ ဆန္႔ၾကည့္ မွတ္ဘို႔ေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
 သဃၤာဋိပတၲစီဝရဓာရေဏ သမၸဇာနကာရီ၊ ဒီေဒသနာေတာ္အရ သကၤန္း သပိတ္ အဝတ္ အိုးခြက္စေသာ အသံုး
အေဆာင္မ်ားကို ကိုယ္တိုင္း ယူတိုင္း ]]ကိုင္ခ်င္တယ္ç ကိုင္တယ္}} စသည္ျဖင့္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ မွတ္ရမယ္။
 အသိေတ ပီေတ ခါယိေတာ သာယိေတ သမၸဇာနကာရီ၊ ဒီေဒသနာေတာ္အရ စားတိုင္း ေသာက္တိုင္း ေစ့ေစ့စပ္စပ္
မွတ္ရမယ္၊ ဒီေနရာမွာေတာ့- မွတ္စရာေတြက အလြန္မ်ားတာဘဲ။
 ဥစၥာရ ပႆာဝကေမၼ သမၸဇာနကာရီ ဒီေဒသနာေတာ္အရ က်င္ႀကီး က်င္ငယ္ စြန္႔တဲ့အခါမွာလဲ ထင္႐ွားတဲ့ ကိုယ္
အမူအရာေတြကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ မွတ္ရမယ္။
 ဂေတ ဌိေတ နိသေႏၷ သုေတၲ ဇာဂရိေတ ဘာသိေတ တုဏွီဘာေဝ သမၸဇာနကာရီ၊ ဒီေဒသနာေတာ္အရ သြားလွ်င္
ရပ္လွ်င္ ထိုင္လွ်င္ အိပ္လွ်င္ ႏိုးလွ်င္ ေျပာဆိုလွ်င္ ဆိတ္ဆိတ္ေနလွ်င္ အဲဒီ ကိုယ္အမူအရာေတြကိုလဲ အကုန္လံုး ေစ့ေစ့စပ္စပ္
မွတ္ရမယ္။
 အတိုခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဆိုယင္ ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္မႈç လွ်ာလႈပ္မႈç မ်က္စိဖြင့္မႈç မွိတ္မႈç မ်က္ေတာင္ခတ္မႈ တိုင္ေအာင္ ကိုယ္
အမူအရာ ဟူသမွ်ကို ေသးေသး ႀကီးႀကီး အကုန္လံုး ေစ့ေစ့စပ္စပ္ စူးစိုက္ၿပီး မွတ္သိေနရမယ္လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။
မဟာသတိပ႒ာန္တရားေတာ္ႀကီး ၁၀
 ဒီလို မျပတ္မွတ္ေနယင္ သမာဓိÓဏ္ရင့္လာေတာ့ ျုပျပင္မယ္ၾကံတဲ့ စိတ္ကေလးမ်ားကိုလဲ ထင္႐ွားသိသိလာပါ
တယ္၊ အဲဒီလိုအခါမွာ စိတ္အဆင့္ဆင့္နဲ႔ ေတာင့္တင္းလႈပ္႐ွားမႈ ႐ုပ္အဆင့္ဆင့္ခ်ည္းသာ တခုၿပီးတခု ေပၚေပၚၿပီး
ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတာကို မျပတ္သိေနပါတယ္။ ဒီေတာ့-]]အမူအရာ တစံုတခုကို ျုပတတ္တဲ့ ငါေကာင္ရယ္လို႔မ႐ွိဘူး၊ ဒီစိတ္
အဆင့္ဆင့္နဲ႔ ႐ုပ္ဆင့္ဆင့္ ႐ွိတာဘဲ}} လို႔ အလိုလိုပင္ အသိÓဏ္ ႐ွင္းသြားပါတယ္။ အဲဒါဟာ အသေမၼာဟသမၸဇဥ္ပါဘဲ။
 မွတ္သိမႈ-ေဂါစရသမၸဇဥ္နဲ႔ ႐ွင္းလင္းဆံုးျဖတ္မႈ-အသေမၼာဟသမၸဇဥ္ဆိုတဲ့ ဒီÓဏ္ ၂-မ်ိဳးဟာ တဆင့္ထက္ တဆင့္
ရင့္ၿပီး ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ဒီလို မွတ္သိေနရင္းထဲကပင္ ႐ုပ္နာမ္-သခၤါရအားလံုး ဆိတ္သုဥ္းခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္သို႕ မဂ္Óဏ္
ဖိုလ္Óဏ္ျဖင့္ ဆိုက္ေရာက္သြားပါတယ္၊ ဒီလိုဆိုက္ေရာက္သြားေအာင္ အားထုတ္ၾကဘို႔ ယခုတစြန္းတစေလာက္ကို
ညႊန္းျပရတာဘဲ။
 ကဲ ဒီကေန႔တရားကို ဒီတြင္ဘဲ အဆံုးသတ္ေတာ့မယ္။ ေနာက္သီတင္းေန႔မွာ ဝိပႆနာ Óဏ္စဥ္မ်ားႏွင့္တကြ
အျပည့္အစံုေဟာမည္ စတုတၳပိုင္း တရားေတာ္ကို ဆက္လက္၍ နာယူႏိုင္ၾကပါေစ။
တတိယပိုင္း ၿပီး၏။
မဟာသတိပ႒ာန္တရားေတာ္ႀကီး ၁၁
၁၃၁၃-ခု၊ ကဆုန္လျပည့္ေက်ာ္ ၈-ရက္ေန႔ညတြင္
အဂၢမဟာပ႑ိတ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရား
အသံလႊင့္ ေဟာၾကားသည့္
မဟာသတိပ႒ာန္တရားေတာ္ႀကီး
(စတုတၳပိုင္း)
 ဒီကေန႔ေတာ့ မဟာသတိပ႒ာန္ တရားေတာ္ကို နိဂံုးခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ေဟာရေတာ့မယ္။ အလ်င္ေန႔မ်ားက ၃-ပတ္ဆက္
ၿပီး ေဟာလာခဲ့တာဟာ ကာယာႏုႆနာမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္စံုသြားပါၿပီ၊ ဒီကေန႔ေတာ့ ေဝဒနာႏုပႆနာ၊ စိတၲာႏုပႆနာ၊
ဓမၼာႏုပႆနာမ်ားႏွင့္တကြ ဝိပႆနာÓဏ္ အဆင့္ဆင့္ တက္သြားပံုကို ေတာ္ေတာ္စံုလင္ေအာင္ နာၾကရပါလိမ့္မယ္။
သို႔ေပမယ့္ .... သုတနဲ႔ ကိုယ္ေတြ႔ မ႐ွိယင္ေတာ့ ခပ္ခက္ခက္ ျဖစ္ေနမွာဘဲ။
 ဝိပႆနာ႐ႈနည္းက သမထယာနိကနည္းç ဝိပႆနာယာနိကနည္းလို႔ အေျခခံအားျဖင့္ ၂-မ်ိဳး႐ွိတယ္။ သမထယာ
နိကနည္း ဆိုတာက ဥပစာရç အပၸနာဈာန္မ်ားကိုရေအာင္ အားထုပ္ၿပီးေတာ့ အဲဒီဈာန္ကစၿပီး ဝိပႆနာ႐ႈတဲ့ နည္းပါဘဲ။
ဝိပႆနာယာနိကနည္း ဆိုတာကေတာ့ ဥပစာရ သမာဓိç အပၸနာသမာဓိ ဆိုတဲ့ ဒီသမာဓိ ၂-ပါးလံုးကို မထူေထာင္ေတာ့ဘဲ
ဝိပႆနာ သက္သက္႐ႈတဲ့နည္းပါဘဲ။ ဒီနည္းမွာ ]]ဥပစာရ သမာဓိလဲ မပါဘူး၊ အပၸနာသမာဓိလဲ မပါဘူး}}ဆိုတာ ထင္႐ွား
ေအာင္လို႔ သုဒၶဆိုတဲ့ ပုဒ္နဲ႕တြဲၿပီး သုဒၶဝိပႆနာယာနိကနည္းလို႔လဲ ေခၚပါတယ္။ ၿပီးေတာ့-ဝုတၲပၸကာရံ သမထံ
အႏုပၸါေဒတြာဝ လို႔လဲ အ႒ကထာမွာ ဆိုထားပါတယ္။ သမာဓိ ၂-မ်ိဳးကို မျဖစ္ေစဘဲနဲ႔ ႐ႈတယ္လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္
႐ုပ္နာမ္ေတြကို စူးစိုက္ၿပီး႐ႈေနရင္းပင္ ဝိပႆနာ ခဏိကသမာဓိက ထက္သန္စြာ ျဖစ္လာပါတယ္။ သူကလဲ ဥပစာရသမာဓိ
လိုဘဲ အင္အား႐ွိတဲ့အတြက္ နီဝရဏတရားေတြကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ၿငိမ္းေစႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မ်ားစြာေသာ
အ႒ကထာေတြမွာ ဒီ ဝိပႆနာခဏိက သမာဓိကိုလဲ ဥပစာရသမာဓိထဲမွာ ထဲ့ၿပီး မိန္႔ဆိုထားပါတယ္။ အခုလိုေျပာေနရတာ
ကေတာ့ ]]သမာဓိကို သီးျခား မထူေထာင္ေပမယ့္ စိတၲဝိသုဒၶိ ျဖစ္ႏိုင္တယ္}} ဆိုတာကို နားလည္ေစခ်င္လို႔ပါဘဲ။
 ဝိပႆနာဆိုတာ ]]ပဥၥဳပါဒါနကၡေႏၶ ဝိပႆတိ}}လို႔ဆိုတဲ့အတိုင္း ]]နိစၥ သုခ အတၲ}}လို႔ စြဲလမ္းႏိုင္တဲ့ ႐ုပ္နာမ္ ခႏၱာ
ေတြကို အဲဒီလို အစြဲအလမ္းေတြ ကင္းသြားေအာင္ ႐ႈရတာဘဲ။ ဒီ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာေတြ ဆိုတာကလဲ လူတိုင္းလူတိုင္းရဲ႕ သႏၱာန္မွာ
ဒြါရေျခာက္ပါးက အထင္အ႐ွားဘဲ ျဖစ္ေပၚေနပါတယ္။ ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့-ျမင္ခိုက္မွာ မ်က္စိနဲ႔ အဆင္း ဆိုတဲ့ ႐ုပ္ခႏၶာလဲ
ထင္႐ွားေပၚေနပါတယ္။ ျမင္မႈ ဆိုတဲ့ နာမ္ခႏၶာ ေတြလဲ ထင္႐ွားေပၚေနပါတယ္။ ၾကားခိုက္ နံခိုက္ စားခိုက္ ေတြ႔ထိခိုက္
ေကြးခိုက္ဆန္႔ခိုက္ လႈပ္႐ွားခိုက္ ၾကံစည္စဥ္းစားခိုက္ေတြမွာလဲ နည္းတူပင္ ထင္႐ွားေပၚေနပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္- ]]သတိမမူဂူမျမင္}}
ဆိုတာလိုဘဲ ႐ႈမွတ္ျခင္းမ႐ွိတဲ့ သာမန္ပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ ဒီလိုထင္႐ွားေပၚေနတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ေတြကို ေ႐ွးေနာက္ ႐ုပ္နာမ္
ေတြနဲ႔ တေပါင္းထဲ တခုထဲ ထင္ၿပီး ၿမဲေနတဲ့ ငါေကာင္ သတၲဝါေကာင္လို႔လဲ စြဲလမ္းေနၾကတာဘဲ၊ ခ်မ္းသာေကာင္းစားေနတဲ့
ငါေကာင္ç သတၲဝါေကာင္လို႔လဲ စြဲလမ္းေနၾကတာဘဲ။
 ျမင္ခိုက္ၾကားခိုက္စသည္မွာ စူးစိုက္ၿပီး ]]ျမင္တယ္ ၾကားတယ္}} စသည္ျဖင့္ မျပတ္႐ႈမွတ္ေနယင္ေတာ့ ထင္႐ွားေပၚ
လာတဲ့ အဲဒီ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာေတြကို တကန္႔စီ တကန္႔စီ ပိုင္းျဖတ္ၿပီး အနိစၥç ဒုကၡç အနတၲဘဲလို႔ အမွန္အတိုင္း သိသိသြားႏိုင္ပါ
တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမင္တိုင္း ၾကားတိုင္း ေတြ႔တိုင္း သိတိုင္း ဒြါရ ၆-ပါးက ထင္႐ွားေပၚလာတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ခႏၱာေတြကို ေပၚခိုက္
ေပၚခိုက္မွာဘဲ စူးစိုက္ၿပီး ႐ႈမွတ္ရပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ျမင္တိုင္း ၾကားတိုင္း ေတြ႔တိုင္း သိတိုင္း ေပၚလာသမွ်ကို အကုန္လံုး
႐ႈမွတ္ႏိုင္တာကေတာ့ သမာဓိÓဏ္ ရင့္သန္တဲ့ အခါက်မွဘဲ ျပည့္စံုပါတယ္။ အားထုတ္ခါစမွာေတာ့ အကုန္လံုး လိုက္ၿပီး
မ႐ႈႏိုင္ေသးပါဘူး။ အဲဒီလို အကုန္လံုး လိုက္ၿပီး ႐ႈေနယင္ အားထုတ္စ ပုဂၢိဳလ္မွာ သမာဓိÓဏ္ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္
အ႒ကထာမွာ ]]ထင္႐ွားသိလြယ္တဲ့ ႐ုပ္ကစၿပီး ႐ႈရမယ္}} လို႔ဆိုထားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့-႐ုပ္ ၂၈မ်ိဳးထဲမွာလဲ အၾကမ္းဆံုးျဖစ္
တဲ့ မဟာဘုတ္႐ုပ္ႀကီးေတြကစၿပီး ႐ႈရမယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။ ဒီမဟာဘုတ္ ၄-ပါးထဲက ပထဝီç ေတေဇာç ဝါေယာဆိုတဲ့
ဓာတ္၃-ပါးဟာ ေတြ႔ထိၿပီး သိရတဲ့ ေဖာ႒ဗၺ႐ုပ္ခ်ည္းဘဲ။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ထဲမွာ ထင္႐ွားေတြ႔ထိတာကို စူးစိုက္ၿပီး ]]ထိတယ္
ထိတယ္}} စသည္ျဖင့္ ႐ႈမွတ္ေနယင္ ခက္မာ ၾကမ္းႏုဆိုတဲ့ ပထဝီဓာတ္ ကိုဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပူေႏြးေအးတဲ့ ေတေဇာဓာတ္ ကိုဘဲ
ျဖစ္ျဖစ္ ေတာင့္တင္းလႈပ္႐ွားတဲ့ ဝါေယာဓာတ္ ကိုဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေဟာဒီ ဓာတ္ ၃-ပါးထဲက တပါးပါးကို သိတာကေတာ့
ကိန္းေသေနတာဘဲ၊ အာေပါဓာတ္ ဆိုတာကေတာ့ ေတြ႔ထိရတဲ့ ႐ုပ္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေမမဲ့ေတြထိရာမွာ စိုက္ၿပီး မွတ္ေနယင္
ယိုစီးမႈç စိုထိုင္းမႈç ဖြဲ႔ေစးမႈ ဆိုတဲ့ အာေပါရဲ႕ လကၡဏာç ရသç ပစၥဳပ႒ာန္ ေတြကိုလဲ ထင္႐ွားသိႏိုင္တာဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္
အမူအရာ အေတြ႔အထိမ်ားကို စူးစိုက္ၿပီး မွတ္တိုင္း မွတ္တိုင္း ဓာတ္ေလးပါးထဲက တပါးပါးကို လကၡဏာ ရသ စသည္ႏွင့္
မွန္ကန္စြာ သိသိသြားတယ္ဆိုတာကို နားလည္ထားၾကရမည္။
မဟာသတိပ႒ာန္တရားေတာ္ႀကီး ၁၂
 ဒီဓာတ္ေလးပါးထဲက ဝါေယာဓာတ္ သိပံုတခုကိုေတာ့ ျပလိုက္ရဦးမယ္။ ]]သြားတယ္ç ရပ္တယ္}} စသည္ျဖင့္ မွတ္တဲ့
အခါမွာ ေထာက္ကန္ ေတာင့္တင္းမႈကို သိသိသြားတာက ဝါေယာဓာတ္ကို ဝိတၳမၻနလကၡဏနဲ႔ သိတာဘဲ၊ တေ႐ြ႔ခ်င္း ေ႐ြ႔႐ွားမႈ
ကို သိသိသြားတာက သမုဒီရဏရသနဲ႔ သိတာဘဲ။ ဆြဲေဆာင္ေနသလိုç တြန္းပို႔ ေနသလို သိသိသြားတာက အဘိနီဟာရ
ပစၥဳပ႒ာန္နဲ႔ သိတာဘဲ။ ပထဝီç အာေပါ ေတေဇာ-တို႔ကို သိရာမွာလဲ ဒီနည္းအတိုင္းပါဘဲ။ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆိုေတာ့ ဘယ္
တရားဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ ထင္႐ွားေပၚလာတုန္းသာ စူးစိုက္ၿပီး မွတ္၊ ဒီလို မွတ္ယင္၊ အဲဒီတရားကို သူ႔လကၡဏာç ရသç ပစၥဳပ႒ာန္နဲ႔
သိသြားတာခ်ည္းဘဲလို႔ ကိန္းေသ မွတ္ထားၾကရမယ္။ ဒီလို သိတာဟာ ]]လကၡဏ ရသ စသည္နဲ႔ သိမ္းဆည္းရမယ္}}လို႔
ဆိုထားတဲ့ ဝိသုဒၶိမဂ္နဲ႔လဲ ညီေနပါတယ္။ ဒီလို ညီေနတာကလဲ တျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဝိသုဒၶိမဂ္ကိုက ဒီ သတိပ႒ာန္
ပါဠိေတာ္နည္းကို ယူၿပီးေရးထားလို႔ပါဘဲ။
 ဒါေၾကာင့္ သတိပ႒ာန္ပါဠိေတာ္ထဲမွာ ဝိပႆနာ႐ႈပံုေတြကို အျပည့္အစံုဘဲ ေဟာထားတယ္လို႔ တထစ္ခ် ဆံုးျဖတ္ၿပီး
ဣရိယာပထပိုင္းç သမၸဇညပိုင္းမ်ားမွာ ျပခဲ့တဲ့အတိုင္း ျဖစ္ေပၚဆဲ ကိုယ္အမူအရာေတြကို ျဖစ္ခိုက္ ျဖစ္ခိုက္မွာဘဲ မလစ္လပ္
ရေအာင္မျပတ္ စူးစိုက္ၿပီး ႐ႈမွတ္ေနရမယ္။ ဒီလိုမွတ္ေနဆဲမွာ ေညာင္းမႈç ပူမႈç နာက်င္မႈစေသာ ဒုကၡေဝဒနာတမ်ိဳးမ်ိဳး ေပၚလာ
ျပန္ယင္ အဲဒီေဝဒနာကိုဘဲ စူးစိုက္ၿပီး မွတ္ရဦးမယ္။ သုခေဝဒနာç ဥေပကၡာေဝဒနာ ထင္႐ွားယင္လဲ နည္းတူဘဲ မွတ္ရမယ္။
ထင္႐ွားေပၚလာတဲ့ ေဝဒနာကို ဒီလိုမွတ္သိေနတာက ေဝဒနာႏုပႆနာဘဲ။ ဒီေနရာမွာလဲ ကေလးအသိç သာမာန္ လူႀကီးအသိ
မ်ားနဲ႔ ေယာဂီရဲ႕ အသိထူးျခားပံုကို အ႒ကထာမွာ ႐ွင္းျပပါေသးတယ္။ သို႔ေပမယ့္ အခ်ိန္ကမလံုေလာက္လို႔ ဆရာေတာ္က
ေတာ့ တိုတို႐ွင္းရေတာ့မွာဘဲ။ ေယာဂီရဲ႕အသိ ဘယ္ေလာက္ ထူးျခားျမင့္ျမတ္တယ္ ဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိခ်င္ၾကယင္
က်က်နနသာ အားထုတ္ၾကည့္ၾကပါ၊ ေလး ငါး ေျခာက္ရက္ေလာက္ အားထုတ္မိယင္ကို မေမ့ႏိုင္ေအာင္ အသိ႐ွင္းသြားပါလိမ့္
မယ္။
 ၿပီးေတာ့-ကိုယ္အမူအရာေတြကို မွတ္ေနဆဲမွာ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္နဲ႔ စိတ္ကူးေတြ ျဖစ္လာတာကိုလဲ ေတြ႔ရလိမ့္မယ္။
အဲဒီစိတ္ေတြကိုလဲ မလြတ္ေစနဲ႔၊ ေပၚလာတိုင္း ေပၚလာတိုင္း ]]သြားတယ္ç ၾကံတယ္ç သိတယ္}} စသည္ျဖင့္ မွတ္လိုက္ရမယ္၊
အဲဒါက စိတၲာႏုပႆနာဘဲ။ ဒီ စိတၲာႏုပႆနာကို ]]သရာဂံ ဝါ စိတၲံ သရာဂံ စိတၲႏၱိ ပဇာနာတိ}} စသည္ျဖင့္ ေဟာထားပါ
တယ္။ အ႒ကထာမွာလဲ စိတ္တိုင္း စိတ္တိုင္းကို ျဖစ္ခိုက္ ျဖစ္ခိုက္မွာဘဲ မွတ္ရမယ္လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာဘဲ ျပဆိုထားပါတယ္။
 ၿပီးေတာ့-ကာမစၦႏၵ ေခၚတဲ့ လိုခ်င္ ႏွစ္သက္မႈ၊ ဗ်ာပါဒေခၚတဲ့ စိတ္ပ်က္မႈ၊ ထိနမိဒၶေခၚတဲ့ ထိုင္းမိႈင္း ပ်င္းရိမႈ ဥဒၶစၥ
ေခၚတဲ့ စိတ္ပ်ံ႔လြင့္မႈ၊ ကုကၠဳစၥ ေခၚတဲ့ ေနာင္တ ပူပန္မႈ၊ ဝိစိကိစၦာေခၚတဲ့ ယံုမွား ေဝဘန္မႈ၊ ဒီ နီဝရဏတရားဆိုးေတြ
ျဖစ္ေပၚလာယင္လဲ လိုခ်င္တယ္ ႏွစ္သက္တယ္ စိတ္ပ်က္တယ္ စသည္ျဖင့္ မေပ်ာက္မခ်င္း မွတ္ရမယ္၊ အားထုတ္ခါစေတာ့
အတန္ၾကာေအာင္လဲ မွတ္ရတတ္တယ္။ သို႔ေပမယ့္-သတိ သမာဓိÓဏ္ ရင့္သန္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ]]လူႀကီးက ဟဲ့လို႔
မာန္လိုက္တာနဲ႔ ၿငိမ္သြားတဲ့ကေလးလိုဘဲ}} တခ်က္ထဲ မွတ္လိုက္႐ံုနဲ႔ နီဝရဏေတြ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတာကို ေတြ႔ရပါလိမ့္
မယ္။ ဒီလို နီဝရဏ တရားေတြကို ေပၚလာတိုင္း ေပၚလာတိုင္း ႐ႈမွတ္ထာက ဓမၼာႏုပႆနာရဲ႕ တစိတ္တေဒသဘဲ။
 ေဟာ-အခ်ိန္က နဲသြားၿပီ၊ ခႏၶာ အာယတန ေဗာဇၩင္ သစၥာေတြကိုေတာ့ ေဟာခ်ိန္ မ႐ွိေတာ့ဘူး။ Óဏ္ျဖစ္ပံုကိုလဲ
အတိုခ်ဳပ္ ေဟာရေတာ့မွာဘဲ။ ယခုေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ႐ုပ္နာမ္အမူအရာေတြကို မျပတ္ မွတ္ေနတဲ့ ေယာဂီမွာ ခဏိကသမာဓိ
အား႐ွိလာေတာ့ မွတ္စိတ္က မွတ္ရာအာ႐ံုမွာခ်ည္း တန္းကနဲ စိုက္ကနဲ က်က်သြားေနေတာ့တာဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ ပ်ံ႔လြင့္မႈ
မ႐ွိေတာ့ဘဲ မွတ္စိတ္ခ်ည္း စင္ၾကယ္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒါဟာ စိတၲဝိသုဒၶိပါဘဲ။
 အဲဒီအခါမွာ ]]တဒါရမၼဏ အ႐ူပဓမၼာ သယေမဝပါကဋာ}} လို႔ဆိုတဲ့ အတိုင္းဘဲ မွတ္စိတ္ကလဲ သူ႔အလိုလိုပင္
ထင္႐ွားေနေတာ့တာဘဲ။ ဒါေၾကာင့္-မွတ္ရတဲ့႐ုပ္နဲ႔ မွတ္စိတ္-နာမ္ဆိုတဲ့ ဒီ၂-ခု ၂-ခုထဲသာ မွတ္တိုင္း မွတ္တိုင္း အတြဲလိုက္
အတြဲလိုက္ ျဖစ္ေနတာကို ထင္႐ွားေတြ႔ရတယ္။ ဒီေတာ့-]]ဒီ႐ုပ္နာမ္ ၂-ခု အျပင္၊ ငါေကာင္ç သတၲဝါေကာင္ရယ္လို႔ မ႐ွိဘူး}}
ဆိုတာကို ႏွစ္ႏွစ္ျုခိက္ျုခိက္ပဲ သေဘာက်သြားပါတယ္။ အဲဒါဟာ နာမ႐ူပ ပရိေစၦဒÓဏ္နဲ႔ ဒိ႒ိဝိသုဒၶိ ပါဘဲ။
 ၿပီးေတာ့-ေကြးခ်င္မႈ စေသာ စိတ္အေၾကာင္း ႐ွိမွေကြးမႈ စေသာ ႐ုပ္အက်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္တာကိုလဲ ထင္႐ွားေတြ႔ရတယ္၊
ျမင္စရာ အဆင္းစေသာ အာ႐ံုလဲ႐ွိမွ မ်က္စိစေသာတည္ရာလဲ႐ွိမွ ျမင္မႈစေသာ စိတ္နာမ္အက်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္တာကိုလဲ ထင္႐ွား
ေတြ႔ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေယာဂီဟာ မွတ္သိေနရင္းပင္ ]]အေၾကာင္းနဲ႔ အက်ိဳးမွ် ႐ွိတာဘဲ၊ ေကြးေအာင္ç ဆန္႔ေအာင္ç
ျမင္ေအာင္ç ၾကားေအာင္ ျုပလုပ္ေပးတဲ့ ငါေကာင္ရယ္လို႔ မ႐ွိဘူး}} ဆိုတာကို ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း သေဘာက်သြားပါတယ္။
ဒါကေတာ့-ပစၥယပရိဟÓဏ္နဲ့ ကခၤါ ဝီတရဏဝိသုဒၶိဘဲ။ ဒီဝိသုဒၶိေလာက္ေတာ့ တကယ္အားထုတ္ယင္ ၂-ရက္၊ ၃-ရက္
ေလာက္နဲ႔ ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။
 ၿပီေတာ့-မွတ္တိုင္း မွတ္တိုင္း ေပၚလာသမွ်အာ႐ံုဟာ မၾကာခင္ဘဲ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ မခံသာ
တဲ့ ေဝဒနာေတြကိုလဲ မ်ားစြာေတြ႔ရတတ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္-]]ေပၚလာျပီး ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားလို႔ မျမဲတာခ်ည္းဘဲ}}လို႔လဲ
မဟာသတိပ႒ာန္တရားေတာ္ႀကီး ၁၃
ဆင္ျခင္မိတယ္၊ ]]ေပၚမႈ ေပ်ာက္မႈက ႏွိပ္စက္ေနလို႔ ဆင္းရဲခ်ည္းဘဲ၊ မခံသာလို႔လဲ ဆင္းရဲခ်ည္းဘဲ}} လို႔လဲ ဆင္ျခင္မိတယ္။
]]သူ႔သေဘာအတိုင္း ျဖစ္ပ်က္ေနလို႔ အစိုးမရတဲ့ သေဘာခ်ည္းဘဲ}} လို႔လဲ ဆင္ျခင္မိတယ္။ ဒါကေတာ့ သမၼသနÓဏ္ဘဲ။
 ၿပီးေတာ့-မွတ္တိုင္း မွတ္တိုင္း မွတ္ရတဲ့အာ႐ံုဟာ ေပၚလာၿပီးယင္ခ်က္ခ်င္းဘဲ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတာကို ထင္႐ွား
ေတြ႔ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တေနရာက ႐ုပ္နာမ္ဟာ တျခားတေနရာသို႔ မေရာက္ဘဲ၊ သူ႔ေနရာမွာဘဲ ေပ်ာက္သြားတာကို
႐ွင္းလင္းစြာ မ်က္ေမွာက္ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒါဟာ ဥဒယဗၺယÓဏ္ပါဘဲ။ ဒီÓဏ္ကိုလဲ တင္းတင္းရင္းရင္း အားထုတ္ယင္
ေလးငါးရက္ေလာက္နဲ႔ ေရာက္ႏိုင္တာဘဲ။
 ဒီÓဏ္ျဖစ္ခါစမွာ အလင္းေရာင္ေတြç ပီတိအရသာေတြ ပႆဒၶိအရသာေတြç စိတ္ခ်မ္းသာေတြ ဒီလိုအရသာထူးေတြ
ကိုလဲေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္-ဘယ္ေတာ့ကမွ မေတြ႔ဘူးတဲ့ အရသာထူးေတြကိုခံစားၿပီး အလြန္လဲ ဝမ္းသာေနမိတတ္ပါ
တယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ ဥပကၠိေလာသေတြဘဲ၊ ဒါေတြကိုေတာ့ မွတ္မွတ္ၿပီး ပယ္ရတယ္။ ဒီဥပကၠိေလသအရာမွာ ေျပာျပစရာ
ေတြကေတာ့ အလြန္မ်ားတာဘဲ။ သိပႆနာ႐ႈနည္းက်မ္း ဒုတိယတြဲမွာဘဲ ၾကည့္ၾကပါေလေတာ့။
 ၿပီးေတာ့ မွတ္တိုင္း မွတ္တိုင္းမွတ္ရတဲ့ အာ႐ံုေရာမွတ္စိတ္ေရာ ရိပ္ကနဲ႔ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတာကိုခ်ည္း ေတြ႔ေနရပါ
တယ္။ ပံုသဏၭာန္အထည္ျဒဗ္မ႐ွိဘဲ တရိပ္ရိပ္နဲ႔ လ်င္ျမန္စြာ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတာကိုခ်ည္း ေတြ႔ေနရပါတယ္၊ အဲဒါကေတာ့
ဘဂၤÓဏ္ဘဲ။ တခ်ိဳ႔က ပံုသဏၭာန္ အထည္ျဒဗ္အာ႐ံုဝတၳဳႀကီးေတြ ဖ႐ိုဖရဲျုပိကြဲေၾကမြၿပီး ပ်က္စီးသြားတာကို ျမင္ယင္
ဘဂၤÓဏ္ဘဲလို႔ ထင္မွတ္ေနတတ္တယ္။ အဲဒီလို ပံုသဏၭာန္ အထည္ျဒဗ္ပ်က္ကို ျမင္တာကေတာ့ သမၼသနÓဏ္ပိုင္းမွာ
ေတြ႔တာမ်ိဳးဘဲ။ ဘဂၤÓဏ္မွာေတာ့ ပံုသဏၭာန္အထည္ျဒဗ္ကိုမထင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အထည္ျဒဗ္ ပံုသဏၭာန္မထင္ဘဲ
အာ႐ံုေရာ မွတ္စိတ္ေရာ၊ တစံုလံုး တစံုလံုး ရိပ္ကနဲ ရိပ္ကနဲ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတာကိုခ်ည္း မျပတ္သိေနမွ ဘဂၤÓဏ္လို႔
ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထားၾက။ ဝိပႆနာဟာ ဒီဘဂၤÓဏ္အထိ အခ်ိဳးတက်ျဖစ္ဘို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒီÓဏ္အထိ အခ်ိဳးက်
လာယင္ ဘယç အာဒီနဝ နိဗိၺႏၵç မုဥၥိတုကမ်တာç ပဋိသခၤါç သခၤါ႐ုေပကၡာ စေသာ အထက္ ဝိပႆနာÓဏ္ေတြဟာ
အစဥ္အတိုင္း ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ အခ်ိန္နဲလို႔ ခ်ံဳးၿပီး အလြယ္တကူေျပာတာပါ။ အမွန္မွာေတာ့-မဂ္Óဏ္
မေရာက္ေသးမခ်င္း အ႐ႈပ္အေထြးကေလးေတြကေတာ့ ႐ွိေနေသးတာဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ အားေပးျုပျပင္မည့္ ဆရာ႐ွိေနဘို႔ဟာ
လိုေနေသးတာပါဘဲ။
 သို႔ေပမယ့္-႐ႈမွတ္မႈ တခုထဲကိုသာ အားကိုးၿပီးေတာ့-ထင္ေပၚသမွ် ႐ုပ္နာမ္ေတြကို မဆုတ္မနစ္ တမွတ္ထဲ မွတ္
သြားယင္ ယခုေျပာခဲ့တဲ့ Óဏ္ေတြဟာ အစဥ္အတိုင္း ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ ထူးျခားတဲ့ ဝု႒ာနဂါမိနီဝိပႆနာ Óဏ္နဲ႕
အႏုေလာမ Óဏ္ဆိုတာ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ မဂ္Óဏ္ဆီကို တဟုန္တည္း တိုးတက္သြားတဲ့ Óဏ္ထူး
ေတြေပါ့။ ဒီလို တိုးတက္လာရာက အႏုေလာမÓဏ္လဲ ဆံုးသြားေရာ၊ ေဂါၾတဘူÓဏ္ç မဂ္Óဏ္မ်ား ျဖစ္ေပၚၿပီး သခၤါရဒုကၡ
လံုးဝခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္အာ႐ံုထဲသို႔လဲ ျုဖတ္ကနဲဆို ေျပးဝင္သြားပါေရာ။ အဲဒီလို အၿငိမ္းဓာတ္ထဲသို႔ က်ေရာက္ေျပးဝင္သြား
တာဟာ ]]ဓမၼစကၡံဳ ဥဒပါဒိ ယံကိဥၥိ သမုဒယဓမၼံ၊ သဗၺံ တံ နိေရာဓဓမၼႏၱိ}} ဆိုတဲ့ ပါဠိေတာ္မ်ား၊ ]]အပၸဝတၲ-မႏုပၸေတၲာ နိဗၺါနံ
သစၦိကေရာတီတိ ဝုစၥတိ}} ဆိုတဲ့ မိလိႏၵပဥႇာတိုနဲ႔အညီ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ ျုပသြားတာပါဘဲ။ ဒီလိုနိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္
ျုပသြားႏိုင္ဘို႔ရာ ျမတ္စြာဘုရားက မဟာသတိပ႒ာန္ တရားေတာ္ကို ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ နိဗၺာန္သြားခ်င္ယင္ သြားရေအာင္
လို႔ လမ္းစေလာက္ေတာ့ ညြန္ျပၿပီးပါၿပီ။ အျပည့္အစံု သိခ်င္ၾကယင္ေတာ့ ဝိပႆနာ႐ႈနည္းက်မ္းကိုဘဲ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္
ၾကပါေလ။ တရားေတာ္ကိုေတာ့ ဒီမွ်နဲ႔ဘဲ အဆံုးသတ္ေတာ့မယ္။
မဟာသတိပ႒ာန္ေဒသနာေတာ္ကို ေလးေလးစားစား အားထား ယံုၾကည္ႏိုင္ၾကပါေစ။
အားထား ယံုၾကည္၍ သတိပ႒ာန္ ၄-ပါးကို ပြါးမ်ားအားထုတ္ႏိုင္ၾကပါေစ။
ျပည့္ျပည့္စံုစံု အားထုတ္ႏိုင္ၾက၍ မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ကို အျမန္ဆိုက္ေရာက္ၾကပါေစ။
မဟာသတိပ႒ာန္ တရားေတာ္ႀကီး ၿပီးၿပီ။
မဟာသတိပ႒ာန္တရားေတာ္ႀကီး ၁၄
မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရား
ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ
ဓမၼစၾကာ တရားေတာ္ႀကီး ေဆာင္ပုဒ္မ်ား
၁-အစြန္းပယ္၊ အလယ္သြား
၁။ ကာမခ်မ္းသာ၊ သံုးေဆာင္တာ၊ ပယ္ခြါ ေ႐ွာင္ရမည္။
၂။ မသံုးေဆာင္ဘဲ၊ ကိုယ္ညႇင္းဆဲ၊ ဒါလဲ ေ႐ွာင္ရမည္။
၃။ အစြန္း ၂-သြယ္၊ လမ္းမွားပယ္၊ အလယ္လမ္းမွန္သည္။
၄။ လမ္းမွန္ကို ေလွ်ာက္၊ Óဏ္ျမင္ေပါက္၊ ဆိုက္ေရာက္ နိဗၺာန္ျပည္။
၂-မဂၢင္႐ွစ္တန္ လမ္းမွန္၏သ႐ုပ္
မွန္စြာ ျမင္သိç ႀကံမိ မွန္ကန္၊ (ပညာကၡႏၶာ ၂-ပါး)
မွန္စြာေျပာ-ျုပç ႐ွာမႈလမ္းမွန္၊ (သီလကၡႏၶာ ၃-ပါး)
မွန္စြာေၾကာင့္ၾကç မွတ္ရမွန္ကန္၊ စူးစိုက္ကပ္၊ ႐ွစ္ရပ္ မဂ္လမ္းမွန္။ = (သမာဓိကၡႏၶာ ၃-ပါး)
၃-အႏုç အလတ္ç အရင့္ မဂၢင္ ၃-မ်ိဳး
၁။ မူလç ပုဗၺ၊ အရိယ၊ သံုးဝ မဂၢင္ျမတ္။ (မူလမဂၢင္၊ ပုဗၺဘာဂ ဝိပႆနာ မဂၢင္၊ အရိယမဂၢင္)
၂။ ျဖစ္ပြါးေစလွ်င္၊ ဤမဂၢင္၊ ေျပးဝင္ နိဗၺာန္ဓာတ္။
၄-သစၥာေလးတန္ အမွန္ေလးပါး
၁။ ဒုကၡသစၥာ၊ ဆင္းရဲအစစ္အမွန္။
၂။ သမုဒယသစၥာ၊ ဆင္းရဲျဖစ္ေၾကာင္း အစစ္အမွန္။
၃။ နိေရာဓသစၥာ၊ ဆင္းရဲၿငိမ္းရာ အစစ္အမွန္။
၄။ မဂၢသစၥာ၊ ဆင္းရဲၿငိမ္းရာ ဆိုက္ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္လမ္းေကာင္း အစစ္အမွန္။
၅-ဒုကၡသစၥာ
၁။ ျဖစ္ အို ေသေရး၊ စိုးရိမ္ေဆြး၊ ငိုေျြကး-ကိုယ္နာက်င္။
၂။ ႏွလံုးမသာ၊ စိတ္ျပင္းစြာ၊ ပူတာ ဆင္းရဲပင္။
၃။ မုန္းသူႏွင့္တြဲ၊ ခ်စ္သူကြဲ၊ ဆင္းရဲအမွန္ပင္။
၄။ မရတာ လို၊ ဒုကၡဆို၊ တိုတိုေျပာရလွ်င္။
၅။ စြဲလမ္းႏိုင္ရာ၊ ငါးခႏၶာ၊ သစၥာ ဒုကၡပင္။
၆-ဥပါဒါန္ႏွင့္ ဥပါဒါနကၡႏၶာ
၁။ ထင္လြဲç သာယာ၊ စြဲလမ္းတာ၊ ၂-ျဖာ ဥပါဒါန္။
၂။ ငါç ငါ့ဥစၥာ၊ စြဲႏိုင္တာ၊ ဥပါဒါနကၡန္။
၃။ ႐ုပ္ç ေဝç သညာ၊ သခၤါရာ၊ ဝိညာ ဤငါးတန္။
မဟာသတိပ႒ာန္တရားေတာ္ႀကီး ၁၅
၇-သမုသယသစၥာ
၁။ ကာမတဏွာ၊ ေကာင္းႏိုးရာ၊ သာယာ ႏွစ္သက္မႈ။
၂။ ဘဝတဏွာ၊ တည္ၿမဲသာ၊ ထင္ကာ ႏွစ္သက္မႈ။
၃။ ဝိဘဝမွာ၊ ျပတ္စဲသာ၊ ထင္ကာ ႏွစ္သက္မႈ။
၄။ ဆင္းရဲပြါးရန္၊ အေၾကာင္းမွန္၊ သံုးတန္တဏွာစု။

၈-နိေရာဓႏွင့္မဂၢသစၥာ
၁။ တဏွာခ်ဳပ္က၊ နိေရာဓ၊ ဒုကၡအၿငိမ္းမွန္။
၂။ ၿငိမ္းရာကိုပင္၊ ဆိုက္ေရာက္ျမင္၊ မဂၢင္ အက်င့္မွန္။
၉-Óဏ္ ၃-ပါးႏွင့္ ゞင္းတို႔၏ျဖစ္ရာကာလ
၁။ ေ႐ွးေနာက္ကာလ၊ မဂ္ခဏမွာ၊ ေလးသစၥာ၊ သိတာသစၥÓဏ္။
(သစၥÓဏ္သည္ မဂ္၏ ေ႐ွးကာလမွာေရာ ေနာက္ကာလမွာေရာ မဂ္ခဏမွာေရာ
ကာလသံုးပါးလံုး၌ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုလို၏)
၂။ သိသင့္ç ပယ္သင့္၊ ဆိုက္ç ပြါးသင့္၊ သိႏွင့္ ကိစၥÓဏ္။
(ကိစၥÓဏ္သည္ မဂ္၏ ေ႐ွးအဘို႔ကပင္ သိႏွင့္သည္ ျဖစ္ႏွင့္သည္ဟု ဆိုလို၏။)
၃။ ကိစၥၿပီးလွ်င္၊ ၿပီးေၾကာင္းျမင္၊ ေခၚတြင္ ကတÓဏ္။
(မဂ္ကိစၥ ၿပီးေသာအခါ၌ ၿပီးေၾကာင္း ျပန္လွည့္၍ ဆင္ျခင္ေသာ ပစၥေဝကၡဏာÓဏ္ကတÓဏ္
ျဖစ္သည္ဟု ဆိုလို၏။)


၁၀-သစၥÓဏ္၏ ကိစၥ ၄-ပါး
၁။ ဒုကၡသစၥာကို ပိုင္းျခား၍ သိရသည္၊ ဤသို႔ သိတာကို ပရိညာပဋိေဝဓ ေခၚသည္။
၂။ သမုဒယ သစၥာကို ပယ္ရသည္၊ ဤသို႔ ပယ္တာကိုပင္ ပဟာနပဋိေဝဓ ေခၚသည္။
၃။ နိေရာဓသစၥာကို မ်က္ေမွာက္ ျုပရသည္၊ ဤသို႔ မ်က္ေမွာက္ျုပတာကို သစၦိကိရိယာပဋိေဝဓ
ေခၚသည္။
၄။ မဂၢသစၥာကို မိမိသႏၱာန္၌ ျဖစ္ပြါးေစရသည္။ ဤသို႔ ျဖစ္ပြါးေစတာကိုပင္ ဘာဝနာပဋိေဝဓ
ေခၚသည္။
၅။ ေလးသစၥာမွ၊ နိေရာဓ၊ မဂ္က သိျမင္လွ်င္။
၆။ ပဋိေဝဓ၊ ေလးကိစၥ၊ ၿပီးၾက အားလံုးပင္။

မဟာသတိပ႒ာန္တရားေတာ္ႀကီး ၁၆
ကန္ေတာ့ခန္း
 ဩကာသç ဩကာသç ဩကာသ၊ ကာယကံç ဝစီကံç မေနာကံ တည္းဟူေသာ အျပစ္ခပ္သိမ္း ပေပ်ာက္ၿငိမ္း၍
အသက္႐ွည္စြာ အနာမဲ့ေရး ရန္ေဘး ကင္းေၾကာင္း ေကာင္းမႈ မဂၤလာ ျဖစ္ပါေစျခင္း အက်ိဳးငွါ ဘုရားရတနာç တရားရတနာç
သံဃာရတနာတည္းဟူေသာ ရတနာျမတ္သံုးပါး (ဆရာသမား) တို႔ကို အ႐ိုအေသလက္အုပ္မိုး၍ ႐ွိခိုးပူေဇာ္ ဖူးေျမာ္မာန္ေလွ်ာ့
ကန္ေတာ့ပါ၏ အ႐ွင္ဘုရား။
[ဆုေပးမည့္ပုဂၢိဳလ္႐ွိလွ်င္ ဤတြင္ရပ္ပါ]
ဆုေပးမည့္ပုဂၢိဳလ္မ႐ွိလွ်င္
ေအာက္ပါဆုေတာင္းကိုဆက္ေတာင္းပါ
 ကန္ေတာ့ရေသာ ဤေကာင္းမႈကံ ေစတနာတို႔ေၾကာင့္ အပါယ္(၄)ပါးç ကပ္(၃) ပါးç ရပ္ျပစ္(၈) ပါးç ရန္သူမ်ိဳး(၅)
မ်ိဳးç ဝိပတၲိတရား(၄) ပါးç ဗ်သနတရား(၅) ပါးç အနာမ်ိဳး(၉၆) ပါးç မိစၦာဒိ႒ိ(၆၂) ပါးတို႔မွ အခါခပ္သိမ္း ကင္းလြတ္ၿငိမ္း
သည္သာျဖစ္၍ မဂ္တရား ဖိုလ္တရား နိဗၺာန္တရားေတာ္ျမတ္ကို လ်င္ျမန္စြာ ရပါလို၏။ (အ႐ွင္ဘုရား)။
 အစိေႏၱယ် အစိေႏၱယ်၊ အပၸေမယ် အပၸေမယ်၊ မႀကံဆ မႏိႈင္းယွဥ္ ႏိုင္ေကာင္းေသာ ဂုဏ္ေတာ္ေပါင္း အနႏၱႏွင့္ လံုးဝ
ဥႆံု ျပည့္စံုေတာ္မူေပေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
၁။ (က) အရဟံ-လြန္ကဲ ထူးျမတ္ေသာ သီလဂုဏ္ သမာဓိဂုဏ္ ပညာဂုဏ္ ဝိမုတၲိဂုဏ္ ဝိမုတၲိÓဏဒႆနဂုဏ္တို႔ႏွင့္ ျပည့္စံု
ေတာ္မူေသာေၾကာင့္ လူနတ္ ျဗဟၼာ သတၲဝါအေပါင္းတို႔၏ ပူေဇာ္အထူးကို ခံေတာ္မူထိုက္ေပေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
၁။ (ခ) အရဟံ-ဝါသနာႏွင့္တကြ တေထာင့္ငါးရာ ကိေလသာ အညစ္အေၾကးတို႔မွ ကင္းေဝးစက္ၾကယ္ေတာ္မူေပေသာ
ျမတ္စြာဘုရား။
၁။ (ဂ) အရ-ဟံ၊ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ အစ႐ွိေသာ ကိေလသာ ရန္သူတို႔ကို ပယ္သတ္ေတာ္မူၿပီးေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
၁။ (ဃ) အရ-ဟံ သံသရာစက္၏ ေထာက္ အကန္႔ တို႔ကို ခ်ိဳးဖ်က္ေတာ္မူၿပီးေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
၁။ (င) အ-ရဟံ မ်က္ေမွာက္ မ်က္ကြယ္ အခ်င္းခပ္သိမ္း စင္ၾကယ္၍ ဆိတ္ကြယ္ရာ မ႐ွိေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
၂။ သမၼာသမၺဳေဒၶါ- သစၥာေလးပါး ခပ္သိမ္းေသာတရားတို႔ကို သူတပါးအထံနည္းမခံဘဲ ကိုယ္တိုင္Óဏ္အဟုန္ အစြမ္း
ျဖင့္ စူးစမ္း ႐ွာေဖြကာ မွန္ကန္စြာ သိေတာ္မူေပေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
၃။ ဝိဇၨာစရဏသမၸေႏၷာ-ဝိဇၨာမည္ေသာ Óဏ္ထူး ၃-ပါးç Óဏ္ထူး ၈-ပါး၊ စရဏ မည္ေသာ အေျခခံအက်င့္တရား
၁၅-ပါးတို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေပေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
၄။ (က) သုဂေတာ-သတၲဝါတို႔အား အက်ိဳးမ်ားေၾကာင္း ဟုတ္မွန္ေသာ စကားေကာင္းကိုသာ ျြမက္ဆိုေတာ္ မူတတ္ေပေသာ
ျမတ္စြာဘုရား။
၄။ (ခ) သုဂေတာ-မဂၢင္႐ွစ္ျဖာ တင့္တယ္ေသာ အမူအရာျဖင့္ ေကာင္းစြာ သြားျခင္းç ေကာင္းစြာျဖစ္ျခင္း ႐ွိေတာ္မူေပေသာ
ျမတ္စြာဘုရား။
၅။  ေလာကဝိဒူ-ေလာက၏ အေၾကာင္းအရာအလံုးစံုကို အကုန္အစင္ သိျမင္ေတာ္မူေပေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
၆။ (က) ႏုတၲေရာ-အျမင့္အျမတ္ဆံုးျဖစ္ေသာ သီလဂုဏ္ သမာဓိဂုဏ္ ပညာဂုဏ္ ဝိမုတၲိဂုဏ္ ဝိမုတၲိÓဏဒႆနဂုဏ္တို႔ႏွင့္
ျပည့္စံုေတာ္ မူေသာေၾကာင့္ ေလာကဓာတ္အလံုး၌ အျမင့္အျမတ္ဆံုးျဖစ္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
၆။ (ခ) ပုရိသဒမၼသာရထိ-ယဥ္ေက်း လိမၼာ ပညာ အသိမ႐ွိၾကေသး မျပည့္ဝေသး၍ ဆံုးမေပးထိုက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔အား
ယဥ္ေက်းလိမၼာ ပညာ ျပည့္ဝအခ်ိဳးက်ေအာင္ ဆံုးမ သြန္သင္ေတာ္မူတတ္ေပေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
မဟာသတိပ႒ာန္တရားေတာ္ႀကီး ၁၇
၆။ (ဂ) အႏုတၲေရာ ပုရိသဒမၼသာရထိ-ဆံုးမထိုက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔အား ညႊန္ၾကားသြန္သင္ ပဲ့ျပင္ဆံုးမမႈ၌ အတုမ႐ွိ အျမတ္
ဆံုး ျဖစ္ေတာ္မူေပေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
၇။ သတၲာ ေဒဝမႏုႆာနံ-ခ်မ္းသာရေၾကာင္း လမ္းေကာင္းညႊန္ျပ ဆံုးမေတာ္ မူတတ္၍ လူနတ္တို႔၏ ဆရာျမတ္အစစ္
ျဖစ္ေတာ္မူေပေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
၈။ ဗုေဒၶါ-တရားအလံုးစံုကို အကုန္ သိေတာ္မူေပေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
၉။ ဘဂဝါ-ဘုန္းေတာ္အနႏၱ ကံေတာ္အနႏၱ Óဏ္ေတာ္အနႏၱ တန္ခိုးေတာ္အနႏၱတို႔ျဖင့္ လံုးဝဥႆံု ျပည့္စံုေတာ္မူေပ
ေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
 အရဟံအစ႐ွိေသာ ကိုးပါးေသာဂုဏ္ေတာ္ ဆယ္ပါးေသာဂုဏ္ေတာ္ အနႏၱဂုဏ္ေတာ္ ေက်းဇူးေတာ္အေပါင္းတို႔ႏွင့္
ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ သက္ေတာ္ထင္႐ွား သဗၺၫုျမတ္စြာဘုရားကို ဘုရားတပည့္ေတာ္သည္ ႐ိုေသျမတ္ႏိုး လက္အုပ္မိုး၍ ႐ွိခိုး
ပူေဇာ္ ဖူးေျမာ္မာန္ေလွ်ာ့ ကန္ေတာ့ပါ၏ ျမတ္စြာဘုရား။

ဝိပႆနာအလုပ္ေပး တရားေတာ္ႀကီး

^{နေမာ တႆ ဘဂဝေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ။}

^{ျမတ္စြာဘုရား၏ သာသနာေတာ္၌ ေတြ႔ျုကံ႔ေနရတဲ့အခါမွာ အေရးအႀကီးဆံုး လုပ္ငန္းက မိမိတို႔ သႏၱာန္မွာ သီလç သမာဓိç ပညာဆိုတဲ့ ဒီအက်င့္ႏွစ္ခု ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ဖို႔ဟာ အေရးႀကီးဆံုးပဲ၊ သီလလဲ ျပည့္စံုရမယ္၊ သမာဓိလဲ ျပည့္စံုရမယ္၊ ပညာလဲ ျပည့္စံုရမယ္။}

^{သီလဆိုတာ ဘာလဲဆိုလို႔႐ွိရင္ လူမ်ားမွာ ေအာက္ထစ္ဆံုးအားျဖင့္ ငါးပါးသီလ (အာဇီဝ႒မကသီလ) ျပည့္စံုရမယ္။}

^{ရဟန္းမ်ား မွာေတာ့  ပါတိေမာက္သီလ  ျပည့္စံုရမယ္၊  ဒီသီလျပည့္စံုတယ္ဆိုရင္  လူ႔ဘဝç နတ္ဘဝç ေကာင္းရာဘဝေတြ}

^{ေရာက္ၿပီးေတာ့ ေကာင္းစားခ်မ္းသာသြားႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာကီ သီလေလာက္နဲ႔ေတာ့ အပါယ္ေဘးက လံုးဝလြတ္ၿပီ}

^{လို႔ စိတ္မခ်ရေသးဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ေလာကုတၲရာသီလနဲ႔လဲ ျပည့္စံုေအာင္အားထုတ္ရမယ္၊ ေလာကုတၲရာသီလဆိုတာ မဂ္ သီလ-ဖိုလ္သီလ၊ ဒီမဂ္သီလ ဖိုလ္သီလနဲ႔ ျပည့္စံုသြားရင္ေတာ့ အပါယ္ေလးပါးကို ဘယ္ေတာ့မွ မက်ေတာ့ဘူး၊ လူ႔ဘဝç နတ္ဘဝç ဆိုတဲ့ ဘဝေကာင္းေတြမွာခ်ည္းျဖစ္ၿပီး အစဥ္ထာဝရ ေကာင္းစားခ်မ္းသာသြားေတာ့တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ မိမိတို႔သႏၱာန္ မွာ အဲဒီ မဂ္သီလç ဖိုလ္သီလေတြနဲ႔ ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ၾကရမယ္။ တကယ္တမ္း အားထုတ္ရင္ ျပည့္စံုလဲ ျပည့္စံုႏိုင္ပါ တယ္။ ဒီလို အခါေကာင္းႀကီးထဲမွာ အားမထုတ္မိဘဲ အဲဒီ မဂ္ဖိုလ္သီလထူးေတြနဲ႔ လြဲသြားရမယ္ဆိုရင္ အမ်ားႀကီးပဲ ဝမ္းနည္း စရာ ေကာင္းတယ္၊ အကုသိုလ္ ကံေတြက အခြင့္ရတိုင္း အက်ိဳးေပးၿပီး အပါယ္ေလးပါးကို ပစ္ခ်လိမ့္ဦးမယ္၊ ငရဲ၊ တိရစၦာန္၊ ၿပိတၲာဘံုေတြကို ေရာက္ေရာက္ၿပီးေတာ့ အႏွစ္သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ၊ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ဆင္းရဲဒုကၡေတြနဲ႔ ေတြ႔ျုကံခံစားသြားရ လိမ့္ဦးမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ယခုလို ဘုရားသာသနာေတာ္ႀကီးနဲ႔ ေတြ႔ျုကံေနရတဲ့အခါဟာ အဲဒီေလာကုတၲရာ မဂ္ဖိုလ္ သီလနဲ႔ ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ဖို႔အခ်ိန္ပဲ။}

^{ၿပီးေတာ့  ဒီမဂ္-ဖိုလ္သီလဆိုတာကလဲ  သူ႔ခ်ည္း  သက္သက္အားထုတ္လို႔  ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး၊ သမာဓိကိုလဲ အားထုတ္ရေသးတယ္၊ သမာဓိဆိုတာက ဘာလဲဆိုလို႔႐ွိရင္ စိတ္တည္ၾကည္မႈ၊ စိတ္ၿငိမ္သက္မႈပါပဲ၊ ပကတိစိတ္ေတြက သြားခ်င္တိုင္းသြားေနတယ္၊ ထိန္းထားလို႔ကို မရႏိုင္ဘူး၊ သူ႔ဟာသူ သြားခ်င္ရာသြားç ေရာက္ခ်င္ရာေရာက္ç စိတ္ကူးခ်င္ရာ ကူးေနတယ္။ အဲဒီလို စိတ္ကေလးေတြ သြားခ်င္တိုင္းမသြားႏိုင္ေအာင္ သမာဓိ အာ႐ံုတစ္ခုခုကို စူးစိုက္ၿပီး အဖန္ဖန္ ႏွလံုး သြင္းေနရမယ္။ ဒီလို ႏွလံုးသြင္းဖန္မ်ားေတာ့ ကိုယ္ႏွလံုးသြင္းတဲ့ အာ႐ံုထဲမွာသာ ၿငိမ္ဝပ္ရပ္တည္ေနၿပီး ေနတယ္။ အဲဒါဟာ သမာဓိပဲ။}

^{ဒီသမာဓိကလဲ ေလာကီနဲ႔ ေလာကုတၲရာ ၂-မ်ိဳး႐ွိတ ယ္။ ဒီ ၂-မ်ိဳးထဲမွာ သမထဘာဝနာကို အားထုတ္ရင္ ႐ူပဈာန္၊ အ႐ူပဈာန္ဆိုတဲ့ ေလာကီဈာန္ သမာဓိေတြကို ရသြားႏိုင္တယ္။ ဒီဈာန္သမာဓိေတြနဲ႔ အင္မတန္ အသက္တမ္း႐ွည္တဲ့ ျဗဟၼာ့ဘံု ေတြကို ေရာက္သြားႏိုင္တယ္။ အဲဒီမွာ ေရာက္ၿပီးေတာ့ တစ္ကမၻာç ႏွစ္ကမၻာç ေလးကမၻာç ႐ွစ္ကမၻာ စသည္ျဖင့္ ကမၻာေပါင္း}

^{႐ွစ္ေသာင္းေလးေထာင္တိုင္ေအာင္ အသက္႐ွည္ၿပီး တည္ေနႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အသက္တမ္း ကုန္တဲ့အခါ က်ေတာ့ အဲဒီ ျဗဟၼာဘဝက ေသရျပန္တာပဲ။ ေသၿပီးေတာ့ လူ႔ျပည္ç နတ္ျပည္ကို ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဒီလိုေရာက္လာတဲ့ အခါမွာလဲ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ခ်ည္း  ေနသြားမယ္  ဆိုရင္ေတာ့  ဘဝေကာင္းေတြခ်ည္း ျဖစ္သြားဖို႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိေလသာက မကင္းေသးေတာ့ မေကာင္းမႈကိုလဲ သူျုပမိဦးမွာပဲ၊ ဒီေတာ့ အဲဒီမေကာင္းမႈက အက်ိဳးေပးၿပီး အပါယ္ေလးပါးသို႔လဲ က်ေရာက္ သြားႏိုင္ေသးတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေလာကီ သမာဓိေလာက္နဲ႔ စိတ္မခ်ရေသးဘူး၊ ေလာကုတၲရာသမာဓိနဲ႔လဲ ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ရဦးမယ္။ ေလာကုတၲရာ သမာဓိဆိုတာ မဂ္သမာဓိç ဖိုလ္သမာဓိပဲ၊ ဒီသမာဓိကလဲ ပညာပါ ျပည့္စံုမွ သူကလဲ ျပည့္စံုတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ပညာကိုလဲ ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ရေသးတယ္၊ ဒီပညာကလဲ ေလာကီနဲ႔ ေလာကုတၲရာ ၂-မ်ိဳး}

^{႐ွိတာပဲ၊ ယခုကာလမွာ လက္မႈပညာç ႏႈတ္မႈပညာအစ႐ွိတဲ့ ေလာကေရးရာ အသိအလိမၼာပညာေတြကိုလဲ ေလာကီပညာလို႔ပဲ}

^{ေခၚေနရတယ္။}

^{ဒါေပမယ့္ ဒီပညာမ်ိဳးေတြကေတာ့ ဘာဝနာနဲ႔လဲ  မဆိုင္ဘူး။ ကုသိုလ္တရားရယ္လို႔လဲ မုခ်ကိန္းေသမဟုတ္ဘူး၊ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုရင္ေတာ့ ယခုသတၲဝါေတြ အေျမာက္အျမား ေသေၾကပ်က္စီးေအာင္ လုပ္ေနၾကတာဟာ ဒီပညာေတြနဲ႔ လုပ္ေနၾကတာပဲ၊ ေလာဘ ေဒါသ အကုသိုလ္ေတြနဲ႔ လုပ္ေနၾကတာပဲ၊ ပညာအစစ္ ဆိုတာကေတာ့ အကုသိုလ္ရယ္လို႔ မ႐ွိဘူး၊ ကုသိုလ္ခ်ည္းပဲ။}

^{ဒါေၾကာင့္ ေလာကီပညာအစစ္ဆိုတာကေတာ့ သတၲဝါအမ်ား ေကာင္းစားခ်မ္းသာေရးကို ႀကံစည္ သိျမင္တာရယ္၊ တရား က်မ္းဂန္အရာမွာ သဘာဝက်က် သိျမင္တာရယ္၊ ဝိပႆနာ ပညာရယ္၊ ဒီသုတမယ၊ စိႏၱာမယ၊ ဘာဝနာမယ အသိÓဏ္ ပညာေတြဟာ ေလာကီပညာ အစစ္ေတြပဲ၊ ဒီ္ေလာကီပညာေတြနဲ႔ ျပည့္စံုရင္လဲ ကုသိုလ္ေတြျဖစ္ပြားၿပီး ေကာင္းစား ခ်မ္းသာသြားႏိုင္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာကီပညာေလာက္နဲ႔လဲ အပါယ္ေလးပါးကေတာ့ လံုးဝလြတ္ၿပီလို႔ မဆိုႏိုင္ေသးဘူး၊}

^{ဒါေၾကာင့္ အပါယ္ေဘးက လံုးဝလြတ္ေျမာက္ခ်င္ရင္ ေလာကုတၲရာ ပညာနဲ႔လဲ ျပည့္စံုေအင္ အားထုတ္ရဦးမယ္။}

^{ေလာကုတၲရာ ပညာဆိုတာ မဂ္Óဏ္-ဖိုလ္Óဏ္ပဲ၊ ဒီ မဂ္Óဏ္၊ ဖိုလ္Óဏ္ကိုရေအာင္ ဘာကိုအားထုတ္ရမလဲ}

^{ဆိုလို႔႐ွိရင္ သီလç သမာဓိç ပညာဆိုတဲ့ ဒီအက်င့္ ၃-မ်ိဴးထဲမွာ ပညာ အက်င့္ဆိုတဲ့ ဝိပႆနာ ဘာဝနာကို အားထုတ္ရမယ္၊}

^{ဒီပညာဘာဝနာက ျပည့္စံုသြားရင္ေတာ့ သီလေရာç သမာဓိေရာç ပညာေရာ အကုန္လံုး တစ္ပါးတည္း ျပည့္စံုသြားေတာ့တာပဲ။}

^{ဒီပညာဘာဝနာက ဘယ္လိုအားထုတ္ရတာလဲဆိုလို႔႐ွိရင္  မိမိသႏၱာန္မွာ ထင္႐ွား႐ွိတဲ့ ႐ုပ္တရားç နာမ္တရားေတြကို အမွန္အတိုင္း သိေအာင္ခြဲစိတ္ၿပီး႐ႈရတာပါပဲ။}

^{ယခုေခတ္ ေလာကဓာတ္ပညာေတြနဲ႔ ဓာတ္ခြဲတယ္ဆိုတာကေတာ့ ဓာတ္အိုး ဓာတ္ခြက္ေတြ၊ ဓာတ္မွန္ေတြ ဒီလိုç ကိရိယာတန္ဆာပလာေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ႐ုပ္ဓာတ္ေတြကို ခြဲစိတ္ၿပီး ၾကည့္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ နာမ္တရားကိုေတာ့ သူတို႔နည္းနဲ႔ မခြဲႏိုင္ၾကပါဘူး။ ေဟာ ..... ငါတို႔ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕  ဓာတ္ခြဲနည္းကေတာ့ ဘယ္လိုကိရိယာ တန္ဆာပလာမွ အကူအညီ မလိုဘူး၊ ႐ႈမွတ္တဲ့စိတ္ကေလးတခုတည္းနဲ႔ ႐ုပ္တရားေတြကိုလဲ ခြဲစိတ္ၾကည့္ႏိုင္တယ္။ နာမ္တရားေတြကိုလဲ ခြဲစိတ္ၾကည့္ႏိုင္ တယ္။ ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ မိမိတို႔ သႏၱာန္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ႐ုပ္ç နာမ္တရားေတြကို သူျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့အတိုင္း ျဖစ္ခိုက္ç ျဖစ္ခိုက္မွာလိုက္ၿပီး  ႐ႈေန႐ံုပါပဲ။  ဒီလိုမျပတ္႐ႈေနရင္ သမာဓိÓဏ္ အားျပည့္လာတဲ့အခါမွာ ခဏမစဲျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ႐ုပ္ç နာမ္ေတြကို ကိုယ္တိုင္မ်က္ေမွာက္ ေတြ႔ႏိုင္တယ္။}

^{ကိုယ္ထဲမွာ  ထင္႐ွားေနတာက  ႐ုပ္တရားနဲ႔  နာမ္တရားႏွစ္ပါးပဲ႐ွိတယ္၊  ႐ုပ္တရားက  တစ္မ်ိဳးç  နာမ္တရားက တစ္မ်ိဳး၊ ႐ုပ္တရားဆိုတာ ဘာလဲဆိုလို႔႐ွိရင္ ကိုယ္အေကာင္အထည္ႀကီးအလိုက္ ယခု ထင္႐ွားေတြ႔ ေနရတာဟာ ႐ုပ္တရား ေတြပါပဲ။ သူတို႔ကို အမည္အသီးသီးနဲ႔ ခြဲေျပာမယ္ဆိုရင္ ပထဝီဓာတ္၊ အာေပါဓာတ္ç ေတေဇာဓာတ္ç ဝါေယာဓာတ္ç စကၡဳ ဓာတ္၊ ႐ူပဓာတ္ စသည္ျဖင့္ ၂၈-ပါးေတာင္ ႐ွိတယ္။ ဒါေပမယ့္လိုရင္း အတိုခ်ဳပ္ ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုးç တစ္ေကာင္လံုး အထည္ဝတၳဳႀကီးအေနနဲ႔ ထင္႐ွားေတြ႔ေနရတာေတြဟာ ႐ုပ္ေတြပါပဲ၊ ဥပမာ ဆန္မႈန္႔အေသးအမႊားကေလးေတြကို ေရနဲ႔ေရာစပ္ ၿပီး နယ္လိုက္ေတာ့ အတံုးအခဲႀကီး ျဖစ္လာတာလိုပါပဲ။ ဒီ႐ုပ္ကိုယ္ႀကီး ဆိုတာဟာလဲ ႐ုပ္အေသးအမႊား ကေလးေတြ အမ်ားႀကီး စုေပါင္းၿပီး ျဖစ္ေနတဲ့ ႐ုပ္တံုးç ႐ုပ္ခဲႀကီးç ႐ုပ္အစုအေဝးႀကီးပါပဲ။ ဒီ႐ုပ္တရားဆိုတာက အေအးနဲ႔ ေတြ႔ရင္လဲ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ေျပာင္းလဲ ေဖာက္ျပန္တတ္တယ္။ အပူနဲ႔ေတြ႔ရင္လဲ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ေျပာင္းလဲ ေဖာက္ျပန္တတ္တယ္၊ ဆန္႔က်င္ဘက္နဲ႔ ေတြ႔တိုင္း ေတြ႔တိုင္း သူက ဒီလို တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ ေျပာင္းလဲေဖာက္ျပန္ၿပီး သြားတတ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ သူ႔ကို ပါဠိလို ]႐ူပ}လို႔ အမည္ ေပးထားတယ္။ ျမန္မာလိုကေတာ့ ]႐ုပ္}လို႔ေခၚတယ္၊ သူ႔ရဲ႕သေဘာ သတၲိကေတာ့ ႐ုပ္ဆိုတာ အာ႐ံုကို မသိတတ္တဲ့ တရားပါပဲ၊ အဘိဓမၼာပါဠိေတာ္မွာ နာမ္တရားနဲ႔ ႐ုပ္တရားကို ]သာရမၼဏာ ဓမၼာ၊ အနာရမၼဏာ ဓမၼာ} လို႔ ခြဲျခားၿပီးေတာ့ ေဟာထားတယ္။}

^{သာရမၼဏာ ဓမၼာ အာ႐ံု႐ွိတဲ့ နာမ္တရား၊ အာ႐ံုျုပတတ္တဲ့ နာမ္တရား၊ အာ႐ံုကို သိတတ္တဲ့ နာမ္တရားက တစ္မ်ိဳး}

^တဲ့။

^{အနာရမၼဏာ ဓမၼာ အာ႐ံုမ႐ွိတဲ့႐ုပ္တရား၊ အာ႐ံုမျုပတတ္တဲ့ ႐ုပ္တရား၊ အာ႐ံုကို မသိတတ္တဲ့ ႐ုပ္တရားက တစ္မ်ိဳး}

^{တဲ့၊ ဒီလိုခြဲျခားထားတယ္။}

^{ဒီအဘိဓမၼာေဒသနာမွာ ႐ုပ္ဆိုတာ  အာ႐ံုကိုမသိတတ္တဲ့  တရားပဲလို႔  တိုက္႐ိုက္ျပထားတယ္၊  ေယာဂီပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ အသိÓဏ္ထဲမွာလဲ ႐ုပ္တရားေတြဟာ အာ႐ံုကို မသိတတ္တဲ့အေနနဲ႔ပဲ ထင္႐ွားပါတယ္၊ တံုးတိုင္မ်ား၊ အုတ္ခဲ၊ ေက်ာက္ခဲ မ်ား၊ ေျမႀကီးခဲမ်ား၊ သစ္ပင္ေတာေတာင္မ်ား အဲဒါေတြလဲ ႐ုပ္တရားေတြပဲ။ အဲဒီ႐ုပ္ေတြဟာ ဘာမွအာ႐ံုကို မသိတတ္ဘူး၊}

^{ဒါလိုပဲ ကိုယ္ထဲက ႐ုပ္ေတြလဲဘာမွ မသိတတ္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ လူအေသေကာင္မွာ႐ွိတဲ့ ႐ုပ္ေတြဟာ ဘာမွမသိတတ္ဘူး၊}

^{ဒါလိုပဲ လူအ႐ွင္မွာ႐ွိေနတဲ့ ႐ုပ္ေတြလဲ ဘာမွမသိတတ္ဘူး၊ အတူတူပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေလာကလူေတြရဲ႕ အထင္ကေတာ့ ]]႐ုပ္ ေတြဟာ အသက္႐ွင္ေနတုန္းေတာ့ သိတတ္တယ္၊ ေသသြားမွ မသိတာပဲ}}လို႔ ဒီလိုထင္ေနၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုထင္တဲ့ အတိုင္း မဟုတ္ပါဘူး၊ အမွန္မွာေတာ့ လူအေသေကာင္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ လူအ႐ွင္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႐ုပ္ဆိုရင္ ဘာမွမသိတတ္တာ ခ်ည္းပဲ၊ သူ႔သက္သက္နဲ႔ဆိုရင္ လႈပ္လဲမလႈပ္တတ္ဘူး၊ ႐ုပ္ဆိုတာ အေသသေဘာခ်ည္းပဲ။}

^{ဒါျဖင့္ ယခု သိသိေနတာကေတာ့ ဘာတံုးဆိုလို႔႐ွိရင္ ႐ုပ္ကိုမွီၿပီး ျဖစ္ေနတဲ့ နာမ္တရားကေလးပဲ၊ နာမ္တရားဆိုတာ အသိတရားပါပဲ၊ အာ႐ံုဆီကို ေရာက္ေရာက္ၿပီး သိတတ္လို႔ သူ႔ကို ပါဠိလို ]]နာမ}}လို႔ အမည္ေပးထားတယ္၊ ျမန္မာလိုကေတာ့ သူ႔ကိုနာမ္လို႔ေခၚတယ္၊ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ အဲဒီနာမ္တရားကို စိတ္လို႔ပဲေခၚေနၾကပါတယ္။ အဲဒီအသိတရား၊ နာမ္တရား၊ စိတ္တရားကေလးဟာ ႐ုပ္ကိုမွီၿပီးေတာ့ ျဖစ္ေနတယ္၊ ဘယ္လိုလဲဆိုရင္ မ်က္စိ႐ုပ္ကို မွီၿပီးေတာ့ ျမင္သိမႈ ျဖစ္ေနတယ္၊ နား}

^{႐ုပ္ကို မွီၿပီးေတာ့ ၾကားသိမႈ ျဖစ္ေနတယ္၊ ႏွာေခါင္း႐ုပ္ကို မွီၿပီးေတာ့ နံသိမႈျဖစ္ေနတယ္၊ လွ်ာ႐ုပ္ကိုမွီၿပီးေတာ့ အရသာ သိမႈ}

^{ျဖစ္တယ္၊ ကိုယ္႐ုပ္ကို မွီၿပီးေတာ့ အေတြ႔၊ အထိ၊ အသိကေလးေတြ ျဖစ္ေနတယ္၊ အေကာင္း၊ အဆိုး၊ အေတြ႔၊ အထိေတြ}

^{တစ္ကိုယ္လံုးမွာ အမ်ားႀကီးပါပဲ၊ ျမင္တယ္ ၾကားတယ္ဆိုတာေတြကေတာ့ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ တစ္ေနရာ၊ တစ္ကြက္ကေလး အတြင္းသာ႐ွိတယ္၊ သူတို႔ရဲ႕ ျဖစ္ရာဌာနက သိပ္မက်ယ္ဘူး၊ ဒီေတြ႔ç ထိတယ္ဆိုတာကေတာ့ သူ႔ျဖစ္ရာဌာနက သိပ္က်ယ္ဝန္း တာ၊ တစ္ကိုယ္လံုး အတြင္းေရာ၊ အျပင္ေရာႏွံ႔လို႔ အမ်ားႀကီးပဲ၊ ကိုယ္႐ုပ္ဆိုတာက အေသြးအသားစိုေနတဲ့ ေနရာတိုင္းမွာ ပ်ံ႔ႏွံ႔ၿပီး တည္႐ွိေနတယ္၊ အဲဒီအေသြး အသားစိုေနတဲ့ ေနရာတိုင္း ေနရာတိုင္းကေတြ႔၊ ထိၿပီး သိႏိုင္တယ္၊ ဒီေတြ႔ç ထိသိတာလဲ နာမ္တရားပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ႏွလံုး႐ုပ္ကို မွီၿပီးေတာ့ စိတ္ကူးႀကံစည္သိမႈေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္၊ ဒါေတြဟာ အကုန္လံုး နာမ္တရားခ်ည္းပဲ၊ သိတာဆိုရင္ နာမ္တရားခ်ည္းပဲ၊ ႐ုပ္မဟုတ္ဘူး၊ ႐ုပ္ဆိုတာကေတာ့ ဘာမွ မသိတတ္ဘူး။}

^{ဒါေပမယ့္ ပကတိလူေတြ ထင္မွတ္ေနတာကေတာ့ ျမင္တယ္ဆိုရင္ မ်က္စိကပဲ ျမင္သြားတယ္၊ ျမင္တာနဲ႔ မ်က္စိဟာ အတူတူပဲလို႔ ဒီလိုထင္ေနၾကတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ]]ျမင္တာဟာ ငါပဲ၊ ငါကပဲ ျမင္သြားတယ္၊ မ်က္စိေရာ ျမင္တာေရာ ငါ တစ္ေယာက္တည္းပဲ}}လို႔ ဒီလိုလဲ ထင္ေနၾကတယ္၊ အမွန္ကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး၊ မ်က္စိကတျခား၊ ျမင္သိတာကေလးက တျခားပဲ၊ ငါေကာင္ရယ္လို႔ မ႐ွိဘူး၊ မ်က္စိ႐ုပ္ကိုမွီၿပီး ျမင္သိသြားတာ ကေလးပဲ႐ွိတယ္။}

^{ဥပမာ-ယခု ေက်ာင္းေပၚ လူထိုင္ေနရာမွာ ေက်ာင္းကတျခား၊ လူကတျခားပဲ၊ ေက်ာင္းဟာလူမဟုတ္ဘူး၊ လူကလဲ ေက်ာင္းမဟုတ္ဘူး၊ တျခားစီကြဲေနတယ္၊ ဒါလိုပဲ ျမင္တဲ့အခါမွာလဲ မ်က္စိကတျခား၊ ျမင္တာကတျခားပဲ၊ မ်က္စိကလဲျမင္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ျမင္သိတာကလဲ မ်က္စိမဟုတ္ဘူး၊ တျခားစီပဲကြဲေနတယ္။}

^{တစ္နည္း-ဥပမာကေတာ့ အခန္းထဲမွာ ႐ွိေနတဲ့ လူက ျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္ၿပီးၾကည့္လိုက္ရင္ အခန္းအျပင္ဘက္က အရာဝတၳဳေတြကို အမ်ားႀကီးပဲ ျမင္သြားတယ္၊ ဒီလိုျမင္တာဟာ ဘယ္သူက ျမင္တာလဲ၊ ျပတင္းေပါက္ကျမင္တာလား၊ လူက ျမင္တာလား ဆိုလို႔႐ွိရင္ ျပတင္းေပါက္ကေတာ့ ဘယ္ျမင္တတ္မလဲ၊ လူကျမင္သြားတာပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္လို႔ ျပတင္းေပါက္ မ႐ွိရင္ လူက အဲဒီအျပင္ကဟာေတြကို ျမင္ႏိုင္ပါ့မလား၊ ဒီလိုလဲ မျမင္ႏိုင္ဘူး၊ ျပတင္းေပါက္႐ွိမွ ျပတင္းေပါက္ကေနၿပီး ၾကည့္မွ အဲဒါေတြကို ျမင္ႏိုင္တယ္၊ အေပါက္မ႐ွိတဲ့ နံရံပိတ္ကာထားခဲ့တဲ့ ေနရာကေနၿပီး ၾကည့္လို႔ေတာ့ အျပင္ကဟာေတြကို မျမင္ႏိုင္ဘူး၊ အဲဒီလိုပါပဲ၊  ျမင္တာဟာ  မ်က္စိနဲ႔  တျခားစီပါပဲ၊  မ်က္စိကျမင္တာမဟုတ္ပါဘူး၊ ျမင္တာကလဲ  မ်က္စိ မဟုတ္ပါဘူး၊ သို႔ေပမယ့္ မ်က္စိ႐ွိမွပဲ ျမင္သိမႈက ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ မ်က္စိ႐ုပ္ကို မွိၿပီးေတာ့မွ ျမင္သိကေလးက ျဖစ္တယ္။}

^{အဲဒီေတာ့ ျမင္တိုင္းျမင္တိုင္း၊  ျမင္ခိုက္ခဏမွာ  ထင္႐ွားတာက  မ်က္စိ႐ုပ္ရယ္၊  ျမင္ရတဲ့အဆင္းရယ္၊  ျမင္သိတဲ့ နာမ္ကေလးရယ္ ဒီ ၃-ခုပဲ႐ွိတယ္၊ ဒီ ၃-ခုထဲမွာ အဆင္း႐ုပ္ဆိုတာကေတာ့ တစ္ရံတစ္ခါမွာ ကိုယ္တြင္းသႏၱာန္က ထင္႐ွား တယ္၊ တစ္ရံတစ္ခါမွာ အျပင္ပသႏၱာန္က ထင္႐ွားတယ္၊ အဲဒီျမင္ရတဲ့ အဆင္း႐ုပ္ရယ္၊ မ်က္စိ႐ုပ္ရယ္၊ သူတို႔ႏွစ္ခုကေတာ့ ဘာကိုမွ မသိတတ္ဘူး၊  သူမ်ားရဲ႕ အသိခံ႐ံုေလာက္ပဲ၊ ျမင္တယ္ဆိုတဲ့ နာမ္ကေတာ့ ျမင္ရတဲ့ အဆင္းကို သိတတ္တယ္၊ ျမင္ရတာကို ဘယ္လိုဟာလဲလို႔  သူကသိသိသြားတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ျမင္ဆဲ ခဏမွာ ထင္႐ွားတာက မသိတတ္တဲ့ ႐ုပ္နဲ႔ သိတတ္တဲ့နာမ္၊ ဒီ႐ုပ္ç နာမ္ႏွစ္ပါးပဲ ထင္႐ွားတယ္၊ ဒီ႐ုပ္ç နာမ္ႏွစ္ပါးတြဲၿပီး ထင္႐ွားျဖစ္သြားတာကို ျမင္တယ္လို႔ ေခၚေနရ တာပဲ။}

^{ဝိပႆနာÓဏ္အျမင္ မ႐ွိေသးတဲ့ ပကတိလူေတြကေတာ့ ဒီလိုျမင္သြားတာကိုပဲ ငါေကာင္၊ သတၲဝါေကာင္၊ အသက္ေကာင္လို႔ ထင္ေနၾကတယ္၊ ျမင္တာဟာ ငါပဲ၊ ငါကပဲ ျမင္သြားတယ္၊ ငါကပဲ သိသြားတယ္လို႔ ဒီလိုထင္ေနၾကတယ္၊ အဲဒီလို ထင္ေနတာကို သကၠာယဒိ႒ိ ေခၚတာပဲ၊ သကၠာယဒိ႒ိဆိုတဲ့ ပါဠိအမည္ထဲမွာ သကၠာယက တစ္ပုဒ္ ဒိ႒ိကတစ္ပုဒ္၊ သကၠာယဆိုတဲ့ပုဒ္က ထင္႐ွား႐ွိတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ကို ဆိုလိုတယ္၊ ဒိ႒ိဆိုတဲ့ပုဒ္က အထင္မွား၊ အျမင္မွားတာလို႔ ဆိုလိုတယ္၊}

^{ဒါေၾကာင့္ သကၠာယဒိ႒ိဆိုတာ အဟုတ္တကယ္ ထင္႐ွား႐ွိတဲ့ ႐ုပ္၊ နာမ္အစုအေပၚမွာ အထင္အျမင္မွားတာလို႔ ဆိုလိုတယ္၊}

^{အထင္အျမင္မွားပံုကို ထပ္ၿပီးေတာ့ ႐ွင္းျပဦးမယ္၊ ျမင္ခိုက္မွာ အဟုတ္တကယ္ ထင္႐ွား႐ွိတာက မ်က္စိ႐ုပ္ရယ္၊ ျမင္ရတဲ့ အဆင္း႐ုပ္ရယ္၊ ျမင္သိတဲ့ စိတ္နာမ္ကေလးရယ္၊ ဒီ႐ုပ္နာမ္ ႏွစ္မ်ိဳးပဲ႐ွိတယ္၊ ဒီ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္မ်ိဳးတည္း အဟုတ္႐ွိ၊ တကယ္}

^{႐ွိေနတာ အမွန္ပဲ၊ ဒီလိုအဟုတ္႐ွိç တကယ္႐ွိေနတဲ့ ႐ုပ္နာမ္အစုေဝးကို လူေတြက ဘာထင္ေနၾကတုန္းဆိုေတာ့ ပုဂၢိဳလ္သတၲဝါ ငါေကာင္လို႔ ထင္ေနၾကတယ္၊ ျမင္တာလဲငါပဲ၊ ျမင္ရတာလဲငါပဲ၊ ငါ့ကိုယ္ကို ငါျမင္သြားတာပဲလို႔ ဒီလိုထင္ေနၾကတယ္၊ အဲဒီလို ထင္တာဟာ ငါေကာင္မဟုတ္တဲ့ ျမင္မႈ႐ုပ္နာမ္တရားရဲ႕ အေပၚမွာ ငါေကာင္အေနနဲ႔ အထင္အျမင္မွားသြားတာပဲ၊}

^{ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုတကယ္ပဲ ထင္မွတ္စြဲလမ္းေနရင္ အဲဒါကို သကၠာယဒိ႒ိလို႔ ေခၚတယ္။}

^{ဒီသကၠာယဒိ႒ိ မကင္းေသးသမွ် ကာလပတ္လံုး အပါယ္ေလးပါးက မလြတ္ေျမာက္ေသးဘူး၊ ကုသိုလ္က အက်ိဳး ေပးေနလို႔ လူ႔ျပည္နတ္ျပည္မွာ ျဖစ္ေနရေပမယ့္လို႔ စိတ္မခ်ရေသးဘူး၊ မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ေတြက အခြင့္ရလို႔ အက်ိဳး ေပးတဲ့အခါမွာ အပါယ္ေလးပါးလဲ က်က်သြားတတ္ေသးတာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီသကၠာယဒိ႒ိလံုးလံုး ကင္းသြားေအာင္ အားထုတ္}

^{ရမယ္ဆိုတာကို ျမတ္စြာဘုရားက ]]သကၠာယဒိ႒ိ-ပဟာနာယသေတာဘိကၡဳ  ပရိဗၺေဇ}}လို႔ ဒီလို အေရးတႀကီး မိန္႔မွာထားခဲ့}

^တယ္။

^{ဆိုလိုတာကေတာ့ သံသရာထဲမွာ က်င္လည္ေနတဲ့ သူဟာ မအိုခ်င္ မနာခ်င္ မေသခ်င္ေပမယ္လို႔ မေနရဘူး၊ တစ္ေန႔က်ေတာ့ အိုရတယ္၊ မက်န္းမာ နာဖ်ားရတယ္၊ ေသရတယ္၊ ေသၿပီးျပန္ေတာ့လည္း တစ္ဖန္ဘဝအသစ္ မျဖစ္ခ်င္ ေပမယ္လို႔ မေနရဘူး၊ ျဖစ္ရျပန္တာပဲ၊ ျဖစ္ျပန္ေတာ့လည္း ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္ရာမွာခ်ည္း ျဖစ္ရတာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ သကၠာယ}

^{ဒိ႒ိ မကင္းေသးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွာဆိုရင္ ငရဲ၊ တိရစၦာန္၊ ၿပိတၲာ၊ အသူရကာယ္ဆိုတဲ့ အပါယ္ဘဝဆိုးေတြမွာ မျဖစ္ပရေစနဲ႔လို႔ ဒီလို ေတာင့္တလို႔လည္း ရတာမဟုတ္ဘူး၊ ကံအားေလ်ာ္စြာ သူျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္သြားတာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ သံသရာဆိုတာ ေသေသ ခ်ာခ်ာသိရင္ သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္၊ အဲဒီ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ သံသရာေဘးႀကီးကို သိျမင္ၿပီးေတာ့ သံသရာက လြတ္ေျမာက္ေအာင္ နိဗၺာန္ေရာက္ေအာင္ အားထုတ္ရမယ္တဲ့၊ သံသရာႀကီးတစ္ခုလံုးက မလြတ္ေျမာက္ေသးေတာင္ အပါယ္ သံသရာက လြတ္ေျမာက္သြားေအာင္ အားထုတ္ရမယ္တဲ့၊ အပါယ္ေလးပါးကို က်ေစႏိုင္တဲ့ သကၠာယဒိ႒ိကို အျြကင္းမဲ့ ပယ္ႏိုင္ေအာင္ အားထုတ္ရမယ္တဲ့၊ သကၠာယဒိ႒ိကို အျြကင္းမဲ့ပယ္ႏိုင္တဲ့ အရိယမဂ္ç ဖိုလ္တရားေတြç ေလာကုတၲရာ သီလç သမာဓိç ပညာေတြနဲ႔ ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ရမယ္တဲ့၊ ဘယ္လိုအားထုတ္ရမွာလဲဆိုေတာ့ ....... (သေတာ-အမွတ္ရလ်က္၊ ပရိဗၺေဇ-ကိေလသာနယ္အတြင္းမွ ထြက္သြားရမယ္တဲ့) သကၠာယဒိ႒ိအစြဲအလမ္းက ကင္းသည့္တိုင္ ေအာင္ျမင္မႈç ၾကားမႈ အစ႐ွိတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ေတြကို အမွတ္ရမႈ သတိနဲ႔ ႐ႈမွတ္သြားရမယ္တဲ့။}

^{ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးတို႔က  ဝိပႆနာအလုပ္ကို အားထုတ္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းေဟာေျပာေနၾကရတာ၊ ယခု ေယာဂီ ေတြလည္း ဒီ ဝိပႆနာအလုပ္ကို အားထုတ္မယ္လို႔ ေရာက္လာၾကတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာရင္ အျပည့္အစံု အားထုတ္ၿပီး အရိယာမဂ္ç ဖိုလ္ကို ဆိုက္ေရာက္သြားၾကလိမ့္မယ္၊ ဒီေတာ့ သကၠာယဒိ႒ိကင္းၿပီး အပါယ္ေလးပါးက လြတ္ေျမာက္သြားၾက ေတာ့မွာပဲ။}

^{အားထုတ္ဖို႔ လုပ္ငန္းကေတာ့ ျမင္တိုင္း ျမင္တိုင္း ျမင္ခိုက္မွာ ထင္႐ွား႐ွိတဲ့ တရားကေလးေတြကု ိ ႐ႈ႐ံုမွတ္႐ံုပါပဲ၊ ျမင္တိုင္းç ျမင္တိုင္း ျမင္တယ္ç ျမင္တယ္လို႔ ႐ႈမွတ္ရမယ္၊ (႐ႈတယ္ç မွတ္တယ္ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာသိေအာင္လို႔ အသိÓဏ္နဲ႔ စူးစိုက္ၿပီး ႏွလံုးသြင္းလိုက္တာကို ေခၚတာပါပဲ) ဒါေၾကာင့္ ျမင္ရင္ ျမင္တယ္လို႔ ႐ႈမွတ္လိုက္ရင္ တစ္ခါ တစ္ရံမွာ ျမင္ရတဲ့ အဆင္းကို ႐ႈမွတ္မိသြားတယ္၊ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ျမင္တဲ့စိတ္ ကေလးကို ႐ႈမွတ္မိသြားတယ္၊ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ျမင္ရာဌာန မ်က္စိ႐ုပ္ကေလးကို ႐ႈမွတ္ၿပီးေတာ့ ဒီကေနၿပီး ျမင္သြားတာပါကလားလို႔ သိç သိသြားတယ္၊ ဘယ္ဟာပဲ မွတ္မိ သည္ျဖစ္ေစ  တစ္ခုခုမွတ္မိလို႔  တစ္ခုခုသိလာရင္  ၿပီးတာပဲ၊  တစ္ခုခုမသိဘူး ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီျမင္မႈကို အေၾကာင္းျုပၿပီး}

^{]]ပုဂၢိဳလ္ သတၲဝါç ငါေကာင္}}လို႔ ထင္မွတ္စြဲလမ္းတဲ့ သကၠာယဒိ႒ိျဖစ္လာမွာ၊ နိစၥ သုခ အတၲ ကိေလသာ အစြဲေတြ ျဖစ္လာမွာ၊}

^{ဒီလို ကိေလသာ အစြဲက ကံေတြျဖစ္၊ ကံကအက်ိဳးေပးေတာ့ ဘဝသစ္ေတြျဖစ္ခဲ့၊ ဒီနည္းျဖင့္ ပဋိစၥသမုပၸာဒ္ စက္လည္ၿပီးေတာ့}

^{သံသရာဝဋ္ဆင္းရဲေတြ မျပတ္ျဖစ္ေနတာ၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီလို သံသရာဝဋ္ဆင္းရဲေတြ တစ္ဝဲလည္လည္ျဖစ္ၿပီး မေနရေအာင္ဟာ}

^{ျမင္တိုင္း ျမင္တိုင္း ျမင္တယ္ ျမင္တယ္လို႔ ႐ႈရ မွတ္ရမယ္။}

^{ၾကားခိုက္စသည္မွာလည္း အတူတူပဲ၊ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ပဲ႐ွိတယ္၊ ၾကားတယ္ဆိုတာ နား႐ုပ္ကိုမွီၿပီးေတာ့ ၾကားသိမႈကေလး ျဖစ္သြားတာပဲ၊ နားကလည္း႐ုပ္၊ ၾကားတာကလည္း႐ုပ္၊ ၾကားသိသြားတာကေတာ့နာမ္၊ ဒီ႐ုပ္နာမ္ ႏွစ္ပါးပဲ႐ွိတယ္၊ အဲဒါကို လည္း သိေအာင္ ၾကားတိုင္းç ၾကားတယ္ ၾကားတယ္လို႔ မွတ္ရမယ္။}

^{ႏွာေခါင္းအနံ႔ကို နံတိုင္းလည္း နံတယ္ နံတယ္ လို႔ မွတ္ရမယ္။}

^{လွ်ာက အရသာကို စားသိတိုင္း သိတယ္ç သိတယ္လို႔ မွတ္ရမယ ္။}

^{ကိုယ္ကေတြ႔ထိတိုင္းလည္း အဲဒီ ေတြ႔ထိတာကေလးေတြကို လိုက္ၿပီးမွတ္ရမယ္၊ တစ္ကိုယ္လံုးမွာ အေသြးအသား စိုေနတဲ့ ေနရာတိုင္းç ေနရာတိုင္းက အေတြ႔အထိကို လက္ခံဖမ္းဆီးႏိုင္တဲ့ ႐ုပ္တစ္မ်ိဳး႐ွိတယ္၊ အဲဒါကို ကာယပသာဒ- ကိုယ္ အၾကည္႐ုပ္လို႔ ေခၚတယ္၊ အေကာင္းအဆိုး၊ အေတြ႔အထိဟူသမွ်ဟာ အဲဒီ ကိုယ္အၾကည္႐ုပ္ေပၚမွာခ်ည္း တိုက္ခိုက္လာတယ္၊}

^{ဒီလို တိုက္ခိုက္လာတဲ့ အေကာင္းအဆိုးç အေတြ႔အထိေတြကို ကာယဝိညာဥ္ေခၚတဲ့ စိတ္က ေတြ႔ထိၿပီး သိçသိသြားတယ္၊}

^{ဒါေၾကာင့္ ေတြ႔ထိခိုက္မွာ ကိုယ္အၾကည္ကလည္း႐ုပ္၊ ေတြ႔ထိရတာေတြကလည္း႐ုပ္၊ ထိသိသြားတာကေတာ့နာမ္၊ ဒီ႐ုပ္နာမ္}

^{ႏွစ္ပါးပဲ႐ွိတယ္၊ အဲဒါေတြကိုလည္းသိေအာင္ ထိတိုင္းç ထိတိုင္း ထိတယ္ ထိတယ္လို႔မွတ္ရမယ္၊ ဒါက သာမန္ အေတြ႔အထိ ကို မွတ္ပံုပဲ။}

^{ထူးတဲ့ အေတြ႔အထိေတြကလည္း ႐ွိေသးတယ္၊ ဒုကၡေဝဒနာေတြနဲ႔ တြဲၿပီးေတာ့ ေညာင္းတယ္ç ပူတယ္ç နာတယ္ç က်င္တယ္ç ကိုက္ခဲတယ္ စသည္ျဖင့္ အမ်ားႀကီးပဲ၊ အဲဒီ အေတြ႔အထိေတြမွာေတာ့ ေဝဒနာေတြ ထင္႐ွားေနလို႔ ေဝဒနာကိုပဲ ေခါင္းတပ္ၿပီးေတာ့ ေညာင္းရင္ ေညာင္းတယ္၊ ေညာင္းတယ္လို႔ မွတ္ရမယ္၊ ပူရင္လည္း ပူတယ္ç ပူတယ္၊ နာရင္လည္း နာတယ္ç နာတယ္ စသည္ျဖင့္ သူျဖစ္တဲ့အတိုင္းပဲမွတ္ရမယ္။}

^{လက္ကေလး၊ ေျခကေလးေတြ ေကြးလိုက္ç ဆန္႔လိုက္ç လႈပ္႐ွားျုပျပင္လိုက္လို႔႐ွိရင္လည္း လက္ထဲç ေျခထဲက အေတြ႔ အထိေတြ ထင္႐ွားျဖစ္သြားတာပဲ၊ ေကြးခ်င္ç ဆန္႔ခ်င္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ ေကြး႐ုပ္ç ဆန္႔႐ုပ္ç လႈပ္႐ွား႐ုပ္ကေလးေတြ အဆင့္ဆင့္ ျဖစ္ပ်က္ေနတာ ဒါကေလးေတြကို ယခုေတာ့ မသိႏိုင္ေသးဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ သိမွာ၊ ယခုေျပာေနတာကေတာ့ သုတမယÓဏ္ျဖစ္ေအာင္လို႔ ေစာေစာက ျုကိတင္ၿပီးေျပာေနတာ၊ အားလံုးလႈပ္႐ွား ျုပျပင္မႈေတြဟာ ဒီစိတ္ကေလးေတြနဲ႔ခ်ည္း လုပ္ေနတာပဲ၊ ေကြးမယ္ç ဆန္႔မယ္ç လႈပ္မယ္ႀကံတဲ့ စိတ္ကေလးေတြေၾကာင့္ ဒီ႐ုပ္ကေလးေတြက တစ္ဆင့္ခ်င္းတစ္ဆင့္ခ်င္း၊ တစ္ေ႐ြ႔ခ်င္း တစ္ေ႐ြ႔ခ်င္း ျဖစ္ေနတယ္၊ ျဖစ္ၿပီးေတာ့လည္း သူျဖစ္ရာမွာပဲ ေပ်ာက္ပ်က္ၿပီးသြားတယ္၊ အဲဒါကေလးေတြကို ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ကိုယ္တိုင္ပဲေတြ႔သြားပါလိမ့္မယ္။}

^{ေကြးတဲ့ဆန္႔တဲ့အခါ ေကြးမယ္ç ဆန္႔မယ္ႀကံတဲ့ စိတ္ကေလးေတြက စç စၿပီး ျဖစ္လာတယ္၊ အဲဒီ စိတ္ကေလး ေတြေၾကာင့္ လက္ထဲေျခထဲမွာ ေကြး႐ုပ္ ဆန္႔႐ုပ္ကေလးေတြ ေတာင့္တင္း႐ုပ္ လႈပ္႐ွား႐ုပ္ကေလးေတြ တစ္ဆင့္ခ်င္း တစ္ဆင့္ခ်င္း ျဖစ္လာတယ္၊ ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္းလဲ သူတို႔က လက္ထဲေျခထဲမွာ႐ွိတဲ့ ကာယပသာဒေခၚ ကိုယ္အၾကည္႐ုပ္နဲ႔ တိုက္ခိုက္ေတြ႔ထိၿပီးေတာ့ ျဖစ္လာတယ္၊ ဒီေတာ့ ကာယဝိညာဥ္ေခၚတဲ့ စိတ္အသိကေလးက တိုက္ရာထိရာမွာ ထိထိသြား တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ လက္ေတြ ေျခေတြ ေတာင့္တင္းတာ လႈပ္႐ွားတာေတြ ထင္႐ွားေနတယ္၊ အဲဒီထင္႐ွားတာေတြကို မ႐ႈမိ မမွတ္မိလို႔႐ွိရင္ ဘာျဖစ္သြားတုန္းဆိုေတာ့ေကာ ငါပဲç ငါေကြးတာနဲ႔ ငါဆန္႔တာပဲç ငါ့လက္ပဲç ငါ့ေျခပဲ စသည္ျဖင့္ ပညတ္စြဲ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ေရာက္သြားတယ္၊ အဲဒီလို ပညတ္အစြဲေတြ မေရာက္ေအာင္လို႔ ေကြးတိုင္းဆန္႔တိုင္း လႈပ္႐ွားတိုင္း ေကြးတယ္ç ဆန္႔တယ္ç လႈပ္႐ွားတယ္ စသည္ျဖင့္႐ႈမွတ္ ေနရတာပဲ။}

^{ၿပီးေတာ့   စိတ္ကူးႀကံစည္တဲ့အခါမွာလည္း   ႏွလံုး႐ုပ္ကို   မွီၿပီးေတာ့   စိတ္ကူးစဥ္းစားမႈ   ႀကံသိမႈကေလးေတြ}

^{ျဖစ္လာတယ္၊ အၾကမ္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ ဒီ႐ုပ္ကိုယ္ႀကီးကို မွီၿပီးေတာ့ျဖစ္ေနတာပါပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ႏွလံုး႐ုပ္ ကိုယ္႐ုပ္က}

^{႐ုပ္တရား၊  စိတ္ကူးစဥ္းစားႀကံသိေနတာက  နာမ္တရားç  ဒီ႐ုပ္နာမ္  ႏွစ္ပါးပဲ႐ွိတယ္၊  ဒီ႐ုပ္နာမ္ကေလးေတြကိုလည္း}

^{သိေအာင္လို႔ စိတ္ကူးတိုင္း၊ စဥ္းစားတိုင္း ႀကံစည္တိုင္း စိတ္ကူးတယ္၊ စဥ္းစားတယ္ ႀကံစည္တယ္ စသည္ျဖင့္ မွတ္ရမယ္။}

^{ယခုေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ျဖစ္ခိုက္ ႐ုပ္နာမ္ကေလးေတြကို ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္း လိုက္ၿပီးေတာ့ မျပတ္႐ႈမွတ္ေနရင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ သမာဓိေတြ ထူးထူးျခားျခား ေကာင္းလာတာကို ေတြ႔ရလိမ့္မယ္၊ စိတ္ကေလးဟာ ဘယ္မွမသြားေတာ့ပဲနဲ႔ မွတ္ရာ မွတ္ရာ အာ႐ံုကိုသာ စိုက္ကနဲ စိုက္ကနဲ ကပ္ကပ္ၿပီး တည္ေနတာကို ေတြ႔ရလိမ့္မယ္၊ အဲဒီအခါမွာ အသိÓဏ္ ကလည္း ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္လာလိမ့္မယ္၊ မွတ္တိုင္း မွတ္တိုင္း ႐ုပ္နဲ႕နာမ္ကေလး ႏွစ္ခု႐ွိေနတာကို ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ရမယ္၊ မွတ္သိတာကေလးရယ္၊ မွတ္သိရတဲ့ အာ႐ံုကေလးရယ္၊ ဒါကေလး ႏွစ္ခုတည္း တြဲလ်က္ျဖစ္ေနတာကို ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ရမယ္။}

^{ဒီလို ေတြ႔ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဆက္မွတ္ေနရင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ၿမဲတည္ေနတာရယ္လို႔ကို မ႐ွိေတာ့ဘူး၊ မွတ္တိုင္း}

^{မွတ္တိုင္း မၿမဲတာခ်ည္းပဲေတြ႔ရတယ္။}

^{အသစ္အသစ္ ေပၚလာလိုက္ç ျဖစ္ေပၚလာတာကို ႐ႈမွတ္လိုက္ အဲဒါက ေပ်ာက္သြားလိုက္ç ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ခုက ေပၚလာလိုက္ç အဲဒါကို႐ႈမွတ္လိုက္ç သူကလည္း ေပ်ာက္သြားလိုက္နဲ႔ ဒီလို ေပၚခ်ည္ç ေပ်ာက္ခ်ည္ တရားခ်ည္းပဲေတြ႔ရတယ္၊ ၿမဲတည္ေနတာရယ္လို႔ မ႐ွိေတာ့ဘူး၊ ဒီေတာ့ မွတ္တိုင္း မွတ္တိုင္း ]]ေပၚလာၿပီး ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားလို႔ မၿမဲတာခ်ည္းပဲ}}လို႔}

^{ဒီလို သေဘာက်လာမယ္၊ အဲဒါဟာ အနိစၥာႏုပႆနတဲ့။}

^{ၿပီးေတာ့ ]]ျဖစ္ခ်ည္ ပ်က္ခ်ည္ ဆင္းရဲခ်ည္းပဲ}}လို႔ ဒီလိုလည္း သေဘာက်လာမယ္၊ ဒါကေတာ့ ]]ဒုကၡာႏုပႆနာ}}ပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ထဲမွာ ေညာင္းလိုက္ç ပူလိုက္ç နာက်င္ ကိုက္ခဲလိုက္နဲ႔ မခံသာတဲ့ ဒုကၡေဝဒနာေတြကိုလည္း အမ်ားႀကီးပဲ ေတြ႔ရတယ္၊  အဲဒါေတြကို  ႐ႈရေတာ့  တစ္ကိုယ္လံုးဟာ  ဆင္းရဲ  အစုအေဝးႀကီးလိုျဖစ္ၿပီးေတာ့  ထင္လာမယ္၊  ဒါလဲ}

^{ဒုကၡာႏုပႆနာပဲ။}

^{ၿပီးေတာ့ မွတ္တိုင္း မွတ္တိုင္း ႐ုပ္နာမ္တရားေတြကို ကိုယ့္အလိုအတိုင္း မျဖစ္ပဲ သူျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနတာကိုသာ ေတြ႔ရတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ]]အစိုးမရတဲ့တရား ငါေကာင္ သတၲဝါေကာင္ မဟုတ္တဲ့ သေဘာတရားေတြပဲ}}လို႔လဲ သေဘာက်လာ မယ္၊ ဒါကေတာ့ အနတၲာႏုပႆနာတဲ့။}

^{ဒီအနိစၥç ဒုကၡç အနတၲ အသိအျမင္ေတြ ျပည့္စံုတဲ့အခါက်ေတာ့ မဂ္Óဏ္ç ဖိုလ္Óဏ္ျဖစ္ၿပီး နိဗၺာန္ကို ေတြ႔သြားမွာပဲ၊}

^{ဒီလိုနိဗၺာန္ကို  ေတြ႔ၿပီးေတာ့  တစ္မဂ္တစ္ဖိုလ္  ရသြားတယ္ဆိုရင္  အပါယ္ေလးပါးက  လံုးဝလြတ္ေျမာက္သြားေတာ့တာပဲ၊}

^{ေအာက္ထစ္ဆံုးအားျဖင့္ အဲဒီ တစ္မဂ္တစ္ဖိုလ္ေလာက္ေတာ့ ျပည့္စံုသြားေအာင္ ယခုအားထုတ္ၾကရမယ္။}

^{အားထုတ္ေတာ့ကာ ျမင္တိုင္းç ၾကားတိုင္းç ေတြ႔တိုင္းç သိတိုင္း ဒြါရ ၆ပါးက ေပၚလာသမွ်ကို အကုန္လံုးလိုက္ၿပီး မွတ္ရတယ္ဆိုတာခုနက ေျပာခဲ့ၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ အားထုတ္ကာစမွာေတာ့ အကုန္လံုးကိုလိုက္ၿပီး မမွတ္ႏိုင္ေသးဘူး၊ အားထုတ္ ခါစမွာ သတိç သမာဓိÓဏ္ေတြက ဘာမွအား႐ွိတာ  မဟုတ္ေသးဘူး။ ျမင္တာ ၾကားတာေတြကေတာ့ သိပ္ျမန္ေနတာ၊ ျမင္တုန္းပဲ ၾကားေနသလို၊ ၾကားတုန္းပဲ ျမင္ေနသလိုç တစ္ျုပိင္နက္လိုလို ထင္ေနရတယ္၊ ျမင္တာရယ္၊ ၾကားတာရယ္ စိတ္ကူး စဥ္းစားတာရယ္ç ဒီသံုးေလးခုကေတာ့ တစ္ျုပိင္နက္ ျဖစ္ေနသလိုလိုပဲ ထင္ရတယ္၊ ဘယ္ဟာက အရင္က်တယ္၊ ေနာက္က် တယ္လို႔  မပိုင္းျခားႏိုင္ဘူး။ သူတို႔က  အလြန္ကို  ျမန္ေနတာ၊  အမွန္မွာေတာ့  ျမင္တုန္းလဲမၾကားႏိုင္ဘူး၊ ၾကားတုန္းလဲ မျမင္ႏိုင္ဘူး၊  တစ္ခုခ်င္းသာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အားထုတ္စေယာဂီမွာ သတိç သမာဓိÓဏ္က အားမ႐ွိေသးေတာ့ ျဖစ္စဥ္အတိုင္း တစ္ခုခ်င္း အသီးသီး ပိုင္းျခားၿပီး မွတ္ရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္မွတ္ႏိုင္မတံုး၊ မျဖစ္ေသးဘူး၊ အခုမွ ေလ့က်င့္ခါစ}

^{႐ွိေသးတာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ အားထုတ္ခါစမွာ မ်ားမ်ားႀကီး မွတ္မိဖို႔ မလိုေသးဘူး။  နည္းနည္းကစၿပီး မွတ္ရမယ္၊ ၿပီးေတာ့}

^{ျမင္တယ္ç ၾကားတယ္ဆိုတာေတြကလည္း ႏွလံုးသြင္းမွ ျမင္တာç ၾကားတာပါ၊ ႏွလံုးမသြင္းဘဲ ေနမယ္ဆိုရင္လဲ မျမင္ဘဲ}

^{မၾကားဘဲလဲ ၿပီးသြားႏိုင္ပါတယ္၊ နံတယ္ဆိုတာကလဲ တစ္ခါတစ္ရံမွ ႐ွိတာပဲ၊ စားတယ္ ဆိုတာကလဲ စားတဲ့အခါက်မွ}

^{႐ွိတာပဲ၊ အဲဒါေတြကိုေတာ့ ႐ွိတဲ့အခါက်မွသာ မွတ္ရမယ္၊ အၿမဲတမ္း႐ွိေနတာကေတာ့ အေတြ႔အထိေတြပဲ၊ သူတို႔ကေတာ့}

^{အၿမဲတမ္း႐ွိေနတယ္၊ ထိုင္ေနလို႔႐ွိရင္ ကိုယ္ထဲမွာ ေတာင့္တင္းၿပီး ေတြ႔ထိေနတာက ထင္႐ွား႐ွိေနတယ္၊ အဲဒါေတြကို မွတ္ရ}

^{လိမ့္မယ္၊ ဘယ္လို မွတ္ရမွာလဲဆိုရင္ ကိုယ္ထဲမွာ စူးစိုက္ၿပီး ထိုင္တယ္ç ထိုင္တယ္ç ထိုင္တယ္လို႔ပဲ မျပတ္မွတ္ရမယ္။}

^{ထိုင္တယ္ဆိုတာ အမွန္မွာေတာ့ ထိုင္ခ်င္တဲ့စိတ္ အဆင့္ဆင့္ေၾကာင့္ ေတာင့္တင္းတဲ့ ထိုင္႐ုပ္ေတြ အဆင့္ဆင့္ ျဖစ္ေနတာပါပဲ၊ ေဘာလံုးထဲမွာ ေလေတြကေတာင့္ခံထားလို႔ အလံုးႀကီးလိုက္ တည္ေနတာလိုပဲ ကိုယ္ထဲမွာေတာင့္တင္းတဲ့}

^{႐ုပ္ေတြက အဆက္မျပတ္ျဖစ္ေနလို႔ ဒီကိုယ္ႀကီးေတာင့္ေနႏိုင္တာ၊ ဒီကိုယ္ႀကီးကို ထူေထာင္တဲ့႐ုပ္ေတြဟာ နည္းတဲ့ အင္အားေတြ မဟုတ္ဘူး။ အားမ႐ွိတဲ့ လူမမာကို ထူမၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္၊ အင္မတန္ေလးတဲ့ ကိုယ္ႀကီးပဲ၊ ဒါေလာက္ ေလးတဲ့ ကိုယ္ႀကီးကို လဲက်မသြားေအာင္ ထူေထာင္ထားတာဟာ နည္းတဲ့ အင္အားေတြ မဟုတ္ဘူး၊  အဲဒါကို ပကတိ လူေတြကေတာ့ အေၾကာေတြက ဆြဲထားလို႔ပဲလို႔ ထင္ခ်င္လည္း ထင္ၾကမယ္၊ ဟုတ္ပါတယ္၊ အဲဒီ အေၾကာေတြကိုက႐ုပ္ေတြပဲ၊ အေၾကာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေသြးအသား အ႐ိုးပဲျဖစ္ျဖစ္ ႐ုပ္ေတြခ်ည္းပဲ၊ အခုေျပာေနတဲ့ ေတာင့္တင္း႐ုပ္ ထိုင္႐ုပ္ဆိုတာက အဲဒီ အေၾကာ႐ုပ္ အေသြးအသား႐ုပ္ေတြထဲမွာ ျဖစ္ရတာပဲ၊ ေဘာလံုးထဲမွာ ေလေတြျပည့္ေနသလိုပါပဲ၊ ဒီေတာင့္တင္းတဲ့႐ုပ္ေတြက တစ္ကိုယ္လံုးမွာ အႏွံ႔အျပား အဆင့္ဆင့္ ျဖစ္ေနတယ္၊ ဒါေတြဟာ ဝါေယာဓာတ္ပဲ၊ ဝါေယာဓာတ္ေတြက ေတာင့္တင္းၿပီး မျပတ္ျဖစ္ေနလို႔ ကိုယ္ႀကီးတစ္ခုလံုး အခုလိုေထာင္မတ္ၿပီး ေနႏိုင္တာ၊ အိပ္ငိုက္တဲ့အခါမ်ားမွာ ထိုင္ရင္းကေပမယ့္ လဲက် သြားတတ္တယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒါဟာ ေတာင့္တင္းတဲ့႐ုပ္ အသစ္ေတြ အခုလို မျဖစ္ရလို႔ပဲ၊ အိပ္ငိုက္စိတ္က ဘဝင္စိတ္တဲ့၊ အဲဒီ ဘဝင္စိတ္ဆိုတာကေတာ့ ေတာင့္တင္းတဲ့ ထိုင္႐ုပ္ကို မျဖစ္ေစႏိုင္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ အိပ္ငိုက္ရင္လဲက်သြားတာပဲ၊ ႏိုးေနတဲ့ အခါမွာေတာ့ သန္စြမ္းတဲ့ စိတ္ေတြက မျပတ္ျဖစ္ေနတယ္၊ အဲဒီစိတ္ေတြေၾကာင့္ ေတာင့္တင္းတဲ့ ဝါေယာဓာတ္႐ုပ္ေတြကလဲ အဆင့္အဆင့္ မျပတ္ျဖစ္ေနတယ္၊ အဲဒါေတြကို သိေအာင္ဟာ ထိုင္ေနတဲ့ကိုယ္ထဲ စိတ္နဲ႔စိုက္ၿပီးေတာ့ ထိုင္တယ္၊ ထိုင္တယ္၊ ထိုင္တယ္လို႔ မွတ္ေနရမယ္၊ ေတာင့္တင္းတာေတြခ်ည္း႐ွာၿပီး မွတ္ဖို႔ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ တစ္ကိုယ္လံုးကိုပဲ သိမ္းက်ံဳးၿပီး မွတ္ရမယ္၊ ေအာက္ပိုင္းကေခြလို႔ အထက္ပိုင္းက ေထာင္လို႔ ဒီလိုေထာင္ေနတဲ့ ကိုယ္ႀကီးတစ္ခုလံုးကို စိတ္နဲ႔စိုက္ၿပီးေတာ့ ထိုင္တယ္ç ထိုင္တယ္ç ထိုင္တယ္လို႔ မွတ္ေနရမယ္။}

^{ဒါေပမဲ့ ထိုင္တာတစ္ခုတည္းမွတ္ေနရင္ သူက လြယ္လြန္းအားႀကီးေနတယ္၊ လြယ္လြန္းေတာ့ ေၾကာင့္ၾကမစိုက္ရလို႔}

^{ဝီရိယက အားမ႐ွိဘူး၊ သမာဓိကအားမ်ားေနတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ထိုင္တယ္၊ ထိုင္တယ္လို႔ ခ်ည္းမွတ္ေနတာ ၾကာလာေတာ့ ပ်င္းလာတတ္တယ္၊ အဲဒါက သမာဓိလြန္လို႔ ထိနမိဒၶ ျဖစ္တာတဲ့၊ ထိနမိဒၶဆိုတာက ထိုင္းမိႈင္းပ်င္းရိတာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ဝီရိယ အားမ်ားလာေအာင္လဲ လုပ္ရေသးတယ္၊ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲဆိုေတာ့ကာ မွတ္စရာ အာ႐ံုကို တိုးေပးဖို႔ပါပဲ၊ ထိုင္တယ္လို႔ မွတ္ၿပီးရင္ တစ္ေနရာက ထိေနတာကေလးကို စူးစိုက္ၿပီးေတာ့ ထိတယ္လို႔ မွတ္ရမယ္၊ ေျခေထာက္ကပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ç တင္ပါးကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေနရာကေပါ့ေလ၊ ထင္ထင္႐ွား႐ွား ထိေနတာကေလးကို မွတ္ဖို႔ပါပဲ။}

^{ေဟာ ... ထိုင္တယ္လို႔ ကိုယ္ထဲမွာမွတ္လိုက္၊ ၿပီးေတာ့ ထိတယ္လို႔ အဲဒီအထိကေလးကို သြားမွတ္လိုက္၊ ၿပီးေတာ့ တစ္ခါထိုင္တယ္လို႔ ကိုယ္ထဲျပန္မွတ္လိုက္ၿပီးေတာ့ ထိတယ္လို႔ အဲဒီ အထိကေလးကိုမွတ္၊ အဲဒါေလး ၂ခုကိုပဲ အသြားအျပန္ မွတ္ေနရမယ္ ထိုင္တယ္ç ထိတယ္ç ထိုင္တယ္ç ထိတယ္ç ထိုင္တယ္ç ထိတယ္လို႔ မွတ္ေနရမယ္။}

^{မွတ္ဆိုတာ ႐ႈတာပဲ၊ သိရမယ့္အာ႐ံုကေလးဆီကို စူးစိုက္ၿပီး ႏွလံုးသြင္းတာပါပဲ၊ အဲဒါကို ႐ႈတယ္လို႔ ေခၚတယ္၊}

^{မွတ္တယ္လို႔လဲ ေခၚတယ္၊ ႐ႈတာç မွတ္တာç ႏွလံုးသြင္းတာ ဒီသံုးခုဟာ အေခၚေလာက္သာ ကြဲပါတယ္၊ အနက္အဓိပၸါယ္}

^{ကေတာ့ အတူတူပါပဲ၊ ဘာမွမထူးပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ထိုင္တယ္ ထိတယ္၊ ထိုင္တယ္ ထိတယ္လို႔ အဲဒါကေလး ၂-ခုကို အသြားအျပန္မွတ္ေနရမယ္၊ ေ႐ွးက အာနာပါနကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေလ့လာခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ ေဖာင္းတာ ပိန္တာကို မွတ္ရတာထက္ ေဟာဒီထိုင္တာနဲ႕ ထိတာကေလးကစၿပီး မွတ္ရင္ ပိုၿပီး ေကာင္းလြယ္တတ္တယ္၊ သို႔ေပမယ့္ အစကဘာမွ တရားအားမထုတ္ဖူးေသးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွာေတာ့ ထိုင္တာထိတာက စၿပီးမွတ္ရင္ သိပ္မလြယ္လွဘူး၊ ခပ္ခက္ခက္ ျဖစ္ေနတတ္ တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ထက္ပိုလြယ္တာက စၿပီး အားထုတ္ရမယ္။}

^{အဲဒါကဘာတံုးဆိုရင္ အသက္႐ႉတိုင္း ႐ိႈက္တိုင္း ဝမ္းဗိုက္က ေဖာင္းပိန္ေနတဲ့႐ုပ္ပါပဲ၊ အဲဒါကစၿပီး ႐ႈမွတ္ရမယ္၊ သူကပိုၿပီး လြယ္လဲလြယ္တယ္၊ ထင္လဲထင္႐ွားတယ္၊ အားထုတ္ခါစမွာေတာ့ ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ ထင္ထင္႐ွား႐ွားကပဲ စၿပီးမွတ္ရင္ သာၿပီးေကာင္းတယ္၊  စာသင္ရတာလိုပါပဲ၊ စာသင္တာဟာ လြယ္လြယ္ကစၿပီးသင္မွ တတ္လြယ္တယ္၊ ခက္တာကစၿပီး သင္ရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ ဒါလိုပဲ၊ တရားကလဲ လြယ္လြယ္ကစၿပီး အားထုတ္မွ သမာဓိÓဏ္ျဖစ္လြယ္တာ။}

^{ဝိပႆနာရဲ႕ သေဘာကိုက ထင္႐ွားရာစၿပီး ႐ႈရမယ္တဲ့၊ နာမ္နဲ႔ ႐ုပ္ႏွစ္ပါးထဲမွာ နာမ္ဆိုတာက သိမ္ေမြ႔တယ္၊ သိပ္မထင္႐ွားဘူး၊ ႐ုပ္ကေတာ့ၾကမ္းတယ္၊ ထင္႐ွားတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဝိပႆနာသက္သက္က စၿပီး႐ႈတဲ့ ဝိပႆနာယာနိက ပုဂၢိဳလ္မွာ ႐ုပ္ကစၿပီးေတာ့ ႐ႈရတယ္၊ ႐ုပ္ထဲမွာလဲ ဥပါဒါ႐ုပ္ဆိုတာက သိမ္ေမြ႔လို႔ သိပ္မထင္႐ွားဘူး၊ မဟာဘုတ္႐ုပ္ေတြ ကေတာ့ ၾကမ္းလို႔ ထင္႐ွားတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ မဟာဘုတ္ၾကမ္းေတြက စၿပီး ႐ႈရမယ္တဲ့၊ ပထဝီ၊ အာေပါ၊ ေတေဇာ၊}

^{ဝါေယာဆိုတဲ့ ဓာတ္ႀကီး ၄-ပါးကစၿပီး ႐ႈရမယ္တဲ့၊ အခုေဖာင္းတယ္ç ပိန္တယ္လို႔ မွတ္ရာမွာ ထင္႐ွားေတြ႔ရတာဟာ ဝါေယာ}

^{ဓာတ္ပဲ၊ ဝမ္းဗိုက္ထဲက ေတာင့္တင္းတာကို ေတြ႔ရတယ္၊ လႈပ္႐ွားတာကို ေတြ႔ရတယ္၊ ဒီေတာင့္တင္းလႈပ္႐ွားတဲ့ ဝါေယာ}

^{ဓာတ္ကို  စၿပီးေတြ႔ရတာပဲ၊  သတိပ႒ာန္ပါဠိေတာ္မွာ  သြားရင္လဲ  သြားတယ္လို႔သိရမယ္၊  ရပ္ရင္ç  ထိုင္ရင္ç  အိပ္ရင္လဲ}

^{ရပ္တယ္ç  ထိုင္တယ္ç  အိပ္တယ္လို႔  သိရမယ္၊  ကိုယ္အမူအရာကို  ျုပျပင္တိုင္း  အဲဒီျုပျပင္မႈကို  သိရမယ္  စသည္ျဖင့္}

^{ေဟာထားတယ္၊ အဲဒီမွာ အ႒ကထာက ဝါေယာဓာတ္ကိုခ်ည္း ေခါင္းတပ္ၿပီးသိဖို႔ ျပထားတယ္၊ အျပည့္အစံုဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္အမူအရာတိုင္းမွာ ဓာတ္ ၄-ပါးလံုး ထင္႐ွားေနတာခ်ည္းပဲ၊ အဲဒါေတြကိုသိဖို႔ပါပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ထိုင္ေနတဲ့အခါကာလမွာ အသက္႐ႉတိုင္း ေဖာင္းတာနဲ႔ ပိန္တာ ဒါကေလး ၂ -ခုက ထင္႐ွားေနတယ္၊ ဒါကေလး ၂-ခုကစၿပီး မွတ္ရမယ္။}

^{ေဟာ အခုဒီကစၿပီး မွတ္ပံုခ်ည္း ေျပာသြားေတာ့မယ္ေနာ္၊ ခုနက ေလွ်ာက္ေျပာေနတာကေတာ့ သုတမယÓဏ္ ျဖစ္ရေအာင္လို႔ တရားေဟာတဲ့အေနနဲ႔ ဝိပႆနာ႐ႈရပံု အေၾကာင္းအရာေတြကို အက်ယ္ေဟာေနတာ၊ ယခုဒီကစၿပီးေတာ့ မွတ္ပံုခ်ည္းမ်ားမ်ား ေျပာသြားေတာ့မယ္၊ ေသေသခ်ာခ်ာ စူးစိုက္နားေထာင္ၾကရမယ္။}

^{ေဖာင္းတာ ပိန္တာကေလးေတြ မွတ္ရေအာင္၊ ေ႐ ွးဦးစြာ ဗိုက္မွာ စိတ္နဲ႔ စိုက္ထားရမယ္၊ အသက္႐ႉသြင္း လိုက္တဲ့ အခါ ေဖာင္းတက္လာတာကို ေတြ႔လိမ့္မယ္၊ အသက္႐ႉထုတ္လိုက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ပိန္က်သြားတာကို ေတြ႔လိမ့္မယ္၊ ေဖာင္းတက္တာကေလးကို ေဖာင္းတယ္လို႔ မွတ္ရမယ္၊ ပိန္က်သြားတာကေလးကို ပိန္တယ္လို႔ မွတ္ရမယ္၊ စိတ္နဲ႔စိုက္ၿပီး ၾကည့္႐ံုနဲ႔ မထင္႐ွားေသးရင္ ဗိုက္မွာ လက္နဲ႔ထိထား၊ အသက္႐ႉတာကိုေတာ့ မျပင္နဲ႔၊ ေႏွးေအာင္လဲ အသက္ေအာင့္မထားနဲ႔၊ ျမန္ေအာင္လဲ အားမထုတ္နဲ႔၊ ျပင္းျပင္းႀကီးလဲ မ႐ႉနဲ႔၊ အသက္႐ႉကို ျပင္လိုက္ရင္ ေမာသြားလိမ့္မယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ပကတိ}

^{႐ႉၿမဲတိုင္း  မွန္မွန္ကေလးသာ  ႐ႉရမယ္၊  အသက္႐ႉမွားသြားရင္  မွန္မွန္ကေလးျပန္ထား၊  ဒီလိုမွန္မွန္ကေလး  ႐ႉေနရင္း}

^{ေဖာင္းတက္လာတာလဲ ေဖာင္းတယ္လို႔မွတ္၊ ပိန္က်သြားတာကို ပိန္တယ္လို႔မွတ္။}

^{ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္ ဒီလိုအဆိုေလးေတြကေတာ့ စိတ္ထဲတြင္ ဆိုရမွာေနာ္။ ပါးစပ္ကေတာ့ ဆိုေနဖို႔ မလိုပါဘူး၊ စိတ္ထဲတြင္ပဲ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္လို႔ ဒီလို စိတ္ဆိုကေလးနဲ႔ ေဖာင္းတိုင္း ပိန္တိုင္းလိုက္ၿပီး မွတ္ေနရမယ္၊ ဝိပႆနာ ဆိုတာ အဆိုေတြç အမည္ေတြက လိုရင္းမဟုတ္ဘူး၊ သိဖို႔ကသာၿပီး လိုတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဆို႐ံုကေလးနဲ႔ေတာ့ မၿပီးေသးဘူး၊ ေဖာင္းတယ္လို႔ မွတ္တဲ့အခါမွာ ေဖာင္းစကေနၿပီး ေဖာင္းဆံုးတိုင္ေအာင္ ေဖာင္းတက္လာတာ ကေလးကို မ်က္စိနဲ႔ ျမင္တာ ေသေသခ်ာခ်ာ  သိသြားေစရမယ္၊  ပိန္တာကို  မွတ္တဲ့အခါမွာလဲ  ပိန္က်သြားတာကေလးကို  ပိန္စက  ပိန္ဆံုးတိုင္ေအာင္ မ်က္စိနဲ႔ ျမင္သလို ထင္ထင္႐ွား႐ွား သိသြားေစရမယ္၊ ေဖာင္းတယ္လို႔ မွတ္ရင္ ေဖာင္းတာနဲ႔ အသိနဲ႔ ကပ္သြားေစရမယ္၊ ခဲနဲ႔ပစ္လိုက္ေတာ့ ဖတ္ကနဲ ထိမွန္သြားတာလို ဟိုကေပၚလာတဲ့ မွတ္စရာအာ႐ံုနဲ႔ ဒီက႐ႈမွတ္လိုက္တဲ့ စိတ္ဟာ တစ္ခါတည္း အံက် ကိုက္ကိုက္သြားေအာင္လို႔ ဂ႐ုစိုက္ၿပီး မွတ္ရမယ္၊ ပိန္တယ္လို႔ မွတ္ေတာ့လဲ အတူတူပဲ၊ ပိန္တာနဲ႔ မွတ္တာဟာ အံက်ကိုက္သြားေစရမယ္။}

^{ဘာမွ  အထူးမွတ္စရာမ႐ွိရင္ ဒီေဖာင္းတာပိန္တာကေလး ၂ခုပဲ မွတ္ရမယ္၊ ေဖာင္းတယ္ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္ç ပိန္တယ္၊  ေဖာင္းတယ္ç  ပိန္တယ္လို႔  မျပတ္မွတ္ေနရမယ္၊  ဒီလိုမွတ္ေနရင္း  စိတ္ကတျခားသို႔  ထြက္ထြက္သြားတာလဲ}

^{႐ွိလိမ့္ဦးမယ္၊  သမာဓိအား  မေကာင္းေသးရင္  စိတ္ဆိုတာက  ထားရာမွာေနတာ  မဟုတ္ဘူး၊ ေဖာင္းတာ  ပိန္တာခ်ည္း မွတ္ေနပါဆိုေပမယ့္ သူက ေနမွာမဟုတ္ဘူး၊ တျခားကိုလည္း ထြက္ထြက္သြားလိမ့္ဦးမယ္၊ အဲဒီလို ထြက္သြားတဲ့ စိတ္ကေလး ကိုလည္း လိုက္ၿပီးမွတ္ရမယ္၊ အဲဒီ စိတ္ကေလးကို သြားတယ္ç သြားတယ္လို႔မွတ္။}

^{ဒီလိုတစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ မွတ္လိုက္ရင္ သူကမသြားျပန္ဘူး၊ ဒီေတာ့ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္လို႔ ျပန္မွတ္သြား႐ံုပဲ၊ စိတ္ကေလးက တစ္ေနရာရာေရာက္ေရာက္သြားရင္ ေရာက္တယ္ç ေရာက္တယ္လို႔ မွတ္၊ ၿပီးရင္ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္လို႔ ျပန္မွတ္သြား႐ံုပဲ။ စိတ္ကူးထဲမွာ လူတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔ရင္လည္း ေတြ႔တယ္ ေတြ႔တယ္လို႔ မွတ္၊ ၿပီးရင္ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္လို႔ ျပန္မွတ္၊ လူတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔လို႔ စကားေျပာေနမွ သတိရတဲ့အခါလဲ}

^{႐ွိတယ္၊ အဲဒီလို စကားေျပာေနတဲ့ စိတ္ကူးကိုလဲ ေျပာတယ္ ေျပာတယ္လို႔ မွတ္ရတာပဲ၊ လိုရင္းကေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္}

^{စိတ္ကူးႀကံစည္မႈေတြ ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္း လိုက္မွတ္ဖို႔ပါပဲ၊ မွတ္ပံုကေတာ့ စိတ္ကူးရင္ စိတ္ကူးတယ္လို႔မွတ္၊ စဥ္းစားရင္}

^{စဥ္းစားတယ္၊ ႀကံရင္ ႀကံတယ္၊ သိရင္ သိတယ္၊ ႏွလံုးသြင္းရင္ ႏွလံုးသြင္းတယ္လို႔မွတ္၊ စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္တယ္ထင္ရင္လဲ ေပ်ာ္တယ္ç ေပ်ာ္တယ္လို႔မွတ္၊ ပ်င္းရင္လဲ ပ်င္းတယ္ç ပ်င္းတယ္လို႔မွတ္၊ ဝမ္းသာရင္လဲ ဝမ္းသာတယ္ ဝမ္းသာတယ္လို႔မွတ္၊ စိတ္ပ်က္ရင္လဲ စိတ္ပ်က္တယ္ စိတ္ပ်က္တယ္လို႔မွတ္၊ ဒီလိုစိတ္ကူးကေလးေတြကို ျဖစ္တိုင္းျဖစ္တိုင္း ႐ႈမွတ္ၿပီး သိေနတာက ဘာတုန္းလို႔ဆိုရင္ စိတၲာႏုပႆနာ ေခၚတယ္။}

^{ဒီလိုစိတ္ကေလးကို ျဖစ္တိုင္းျဖစ္တိုင္း မ႐ႈႏိုင္ç မသိႏိုင္ၾကတဲ့အတြက္ ဒီစိတ္ကေလးကိုပဲ ပုဂၢိဳလ္ သတၲဝါေကာင္လို႔ ထင္ေနၾကတာ၊ စိတ္ကူးေနတာဟာ ငါပဲ၊ ငါစဥ္းစားေနတယ္၊ ငါႀကံေနတယ္၊ ငါသိေနတယ္လို႔ ထင္ေနၾကတယ္၊ ကေလး သူငယ္အျဖစ္က ယခုထက္ထိ တစ္ဘဝလံုး အသက္႐ွင္ၿပီး သိေနတဲ့ ငါေကာင္ေလးဟာ တကယ့္ကို ႐ွိေနတယ္လို႔ ထင္ေနၾက တယ္၊ အမွန္မွာေတာ့ ငါေကာင္ကေလးဆိုတာ ႐ွိတာကိုမဟုတ္ဘူး၊ တစ္ခုခ်င္း တစ္ခုခ်င္း ဆင့္ကာ ဆင့္ကာ မျပတ္ျဖစ္ေနတဲ့}

^{ဒီစိတ္ကေလးသာ  ႐ွိတာပဲ၊ အဲဒီ တခုခ်င္း တစ္ခုခ်င္း ခဏမစဲ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ စိတ္ကေလးကို ကိုယ္တိုင္မ်က္ေမွာက္}

^{သိေအာင္လို႔ ႐ႈမွတ္ရတာပဲ၊ ဒီစိတ္ကေလးရဲ႕ ျဖစ္ပံုကို ဓမၼပဒမွာ ျမတ္စြာဘုရားက ဒီလိုေဟာထားတယ္။}

^{ဒူရဂၤမံ ဧကစရံ၊ အသရီရံ ဂုဟာသယံ။}

^{ေယ စိတၲံ သံယေမႆႏၱိ၊ ေမာကၡႏၱိ မာရဗႏၶနာ။}

^{ဒူရဂၤမံ-ေဝးေသာအာ႐ံုသို႔လဲ သြားတတ္သည္တဲ့၊ စိတ္ဆိုတာ ေဝးတဲ့အာ႐ံုဆီကိုလဲ သြားတတ္တယ္၊ လူက ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္းထဲမွာ ႐ွိေနေပမယ့္ စိတ္ကေတာ့ အရပ္ထဲေလွ်ာက္ၿပီး ျုမိ႔ထဲ ေလွ်ာက္သြားေနတတ္တယ္၊ တျခားျုမိ႔႐ြာ ႏိုင္ငံေတြလဲ ေလွ်ာက္သြားတာပဲ စိတ္ထဲမွာ သိဘူးတာေတြဆိုရင္  ဘယ္ေလာက္ဘဲေဝးေဝး စိတ္ကူးလိုက္ရင္ သူကေတာ့ ျုဖတ္ခနဲ  ေရာက္ေရာက္သြားတာဘဲ။ ဒီလိုေဝးတဲ့  အာ႐ံုေတြဆီလဲ  ေရာက္ေရာက္သြားတဲ့  စိတ္ကေလးကို  သိေအာင္႐ႈရ မွတ္ရမယ္တဲ့။}

^{ဒူရဂၤမံ-ေဝးေသာအာ႐ံုသို႔လဲ  သြားတတ္ေသာ၊  ဧကစရံ-တစ္စိတ္ခ်င္းသာ ျဖစ္ေလ့႐ွိေသာ ဒီစိတ္ကေလးေတြဟာ တစ္ခုၿပီးမွ တစ္ခု တစ္စိတ္ခ်င္းျဖစ္ေနတာ၊ ဒါကိုမသိေသးတဲ့ ပကတိ လူေတြကေတာ့ တစ္သက္လံုး၊ တစ္ဘဝလံုး တစ္စိတ္တည္းပဲလို႔ ထင္ေနၾကတယ္၊ အသစ္အသစ္ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ မသိၾကဘူး၊ ျမင္လိုက္ ၾကားလိုက္ စဥ္းစားလိုက္နဲ႔ ဟိုအရင္တုန္းက သိေနတာေတြလဲ ဒီစိတ္ပဲ၊ ယခုသိေနတာလဲ ဒီစိတ္ပဲ၊ အားလံုး ဒီစိတ္ထဲကပဲ သိေနတယ္လို႔ ထင္ေနၾက တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ျမင္ေနတုန္းလဲ ၾကားတယ္ç နံတယ္ç ထိတယ္ç သိတယ္၊ ၾကားေနတုန္းလဲ ျမင္တယ္ç နံတယ္ç ထိတယ္ç သိတယ္ စသည္ျဖင့္ စိတ္ေလးငါးေျခာက္ခုဟာ တစ္ျုပိင္နက္ထဲျဖစ္ၿပီး တစ္ျုပိင္နက္ထဲသိႏိုင္တယ္လို႔ ဒီလိုလဲ တစ္ခ်ိဳ႔က ထင္ေနၾကတယ္၊ အမွန္ကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး၊ စိတ္ဆိုတာ တစ္ခုၿပီးမွတစ္ခု တစ္စိတ္ခ်င္း အသစ္အသစ္ ျဖစ္ေနတာပဲ၊ အဲဒါကို ေတာ္ေတာ္ၾကာရင္ ကိုယ္တိုင္ပဲ ေတြ႔သြားပါလိမ့္မယ္၊ စိတ္ကူးႀကံစည္တာကေလးမ်ား သိပ္ထင္႐ွားတာ၊ ႀကံတယ္ ႀကံတယ္လို႔မွတ္လိုက္ရင္ မ႐ွိျပန္ဘူး၊ စဥ္းစားတယ္ စဥ္းစားတယ္လို႔ မွတ္လိုက္ရင္ မ႐ွိျပန္ဘူး။ ဒီစိတ္ကေလးကို ေပၚတိုင္း ေပၚတိုင္းမွတ္၊ မွတ္တိုင္းမွတ္တိုင္း ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတာကေလးေတြဟာ ပုတီးလံုးကေလးေတြ စီေနသလိုပဲ ေ႐ွ႔စိတ္နဲ႔ ေနာက္စိတ္ဟာ ဘာမွမစပ္ဘူး၊ အဲဒါကေလးေတြကို ကိုယ္တိုင္ပဲသိလာပါလိမ့္မယ္၊ ဒီလိုစိတ္ကေလးေတြ တစ္ခုခ်င္း ျဖစ္ေနတာကိုလဲ သိရမယ္။}

^{ဒူရဂၤမံ-ေဝးေသာအာ႐ံုသို႔လဲ သြားတတ္ေသာ၊ ဧကစရံ-တစ္စိတ္ခ်င္းသာ ျဖစ္ေလ့႐ွိေသာ၊ အသရီရံ-ကိုယ္အေကာင္ အထည္လဲ မ႐ွိေသာ။}

^{စိတ္ဆိုတာ ကိုယ္အေကာင္အထည္လဲ မ႐ွိဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ႐ုပ္ေလာက္မထင္႐ွားဘူး၊ ႐ုပ္ဆိုတာကေတာ့ အထည္}

^{ဝတၳဳႀကီးေတြနဲ႔မို႔ ထင္႐ွားေနတယ္၊ လက္ရယ္ç ေျခရယ္ç ေခါင္းရယ္ ကိုယ္ရယ္ ဒီလို အထည္ဝတၳဳႀကီးေတြနဲ႔ အထင္ကရႀကီး}

^{ဟာကိုး၊ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ထဲက ႐ုပ္ေတြလဲ ထင္႐ွားတာပဲ၊ အျပင္ဘက္က ႐ုပ္ေတြလဲ ထင္႐ွားတာပဲ၊ ႐ုပ္ဆိုတာ}

^{ဘယ္ဟာလဲလို႔ ေမးရင္ ဒါပါပဲလို႔ ကိုင္ၿပီးေတာ့ေတာင္ ျပႏိုင္ပါေသးတယ္၊ နာမ္ဆိုတာက ဘယ္ဟာတုန္းလို႔ ေမးရင္ေတာ့ သူက အထည္ဝတၳဳမ႐ွိလို႔ အေျပာရအျပရခက္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေလာကဓာတ္ဆရာေတြဟာ ဒီနာမ္ကို မခြဲျခားႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနၾကတာ၊ ဒါေပမယ့္ အာ႐ံုကိုသိေနတာဟာ နာမ္တရားပါပဲလို႔ ဒီလိုေျပာရင္ နားေတာ့လည္ႏိုင္ပါတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ခြဲျခမ္းၿပီး  သိဖို႔ကေတာ့  သူ႔ကို  ျဖစ္တိုင္းျဖစ္တိုင္း  လိုက္ၿပီးမွတ္ရတယ္၊  ဒီလိုမွတ္ေနရင္  ဒီစိတ္နာမ္ကေလးကို  လက္နဲ႔}

^{ကိုင္ၾကည့္ရသလိုပဲ၊ အထင္အ႐ွားသိႏိုင္ပါတယ္၊ အမွတ္ေကာင္းလာေတာ့ ဒီစိတ္ကေလးေတြ အာ႐ံုဆီကို ေရာက္ေရာက္ သြားလိုက္တာဟာ   ခုန္ခုန္ခ်ေနသလိုပဲ၊  သိပ္ထင္႐ွားတာ၊  ဒီလိုအထည္ျဒပ္မ႐ွိဘဲနဲ႔ အာ႐ံုဆီ  ေရာက္ေရာက္သြားတဲ့ စိတ္ကေလးကို သိေအာင္မွတ္ရမယ္တဲ့၊ ဒါေၾကာင့္-}

^{အသရီရံ-ကိုယ္အေကာင္အထည္လဲ  မ႐ွိေသာ၊  ဂုဟာသယ-ံ ႏွလံုး႐ုပ္၊  ကိုယ္႐ုပ္တည္းဟူေသာ  လိုဏ္ေခါင္း၌ ကိန္းေအာင္းေနေသာ၊ စိတၲံ-အာ႐ံုကိုႀကံတယ္၊ သိတတ္ေသာစိတ္ကို၊ ေယ-အၾကင္ေယာဂီတို႔သည္ သံယေမႆႏၱိ-ေစာင့္စည္း ႏိုင္ကုန္လတၲံ႔၊ ေတ-ထိုစိတ္ကိုေစာင့္စည္းႏိုင္ေသာ ေယာဂီတို႔သည္၊ မာရဗႏၶနာ-ကိေလသာ ဟူေသာ သူသတ္သမား မာရ္တရား၏ အေႏွာင္အဖြဲ႔မွ၊ ေမာကၡႏၱိ-လြတ္ေျမာက္ၾကေပကုန္ လတၲံ႔။}

^{အဲ-အမ်ိဳးမ်ိဳး အေထြေထြ အာ႐ံုေတြကို ႀကံသိေနတဲ့ စိတ္ကေလး၊ အဲဒါကေလးက ဒီကိုယ္ထဲက ျဖစ္ေပၚေနလို႔}

^{ဒီကိုယ္ထဲမွာ ေအာင္းေနတယ္လို႔ ဆိုထားတယ္၊ အဲဒီစိတ္ကေလးကို ျဖစ္တိုင္းျဖစ္တိုင္း မွတ္သိရမယ္တဲ့၊ ဒီလိုမွတ္သိၿပီးေတာ့}

^{ဒီစိတ္ကေလးကို ေစာင့္စည္းႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ကိေလသာ အေႏွာင္အဖြဲ႔မွ လြတ္ေျမာက္သြားမယ္တဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီစိတ္ကေလးကို ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္း မွတ္ရမယ္၊ ဒီစိတ္ကေလးကေတာ့ မွတ္လိုက္ရင္ ေပ်ာက္လြယ္ပါတယ္၊ ႀကံတယ္ႀကံတယ္လို႔ တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္  မွတ္လိုက္ရင္  သူကမ႐ွိေတာ့ဘူး၊ ေပ်ာက္သြားတာပဲ၊  အဲဒီေတာ့ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္လို႔ ျပန္မွတ္သြား႐ံုပဲ။}

^{အဲဒီလိုမွတ္ေနရင္း တံေတြးမ်ိဳတာ ေထြးတာေတြကိုလဲ မွတ္သြားရတာပဲ၊ တံေတြးမ်ိဳခ်င္ရင္ မ်ိဳတယ္လို႔မွတ္၊ တံေတြး}

^{စုတာကို စုတ္တယ္လို႔မွတ္၊ မ်ိဳေတာ့မ်ိဳတယ္လို႔မွတ္၊ မ်ိဳခ်င္တယ္၊ စုတယ္၊ မ်ိဳတယ္ ဒီလိုအစဥ္အတိုင္း မွတ္သြား႐ံုပါပဲ၊}

^{ဒါကဘာျဖစ္လို႔ မွတ္ရတာလဲဆိုလို႔႐ွိရင္ တံေတြး ]]မ်ိဳရာမွာလဲ ငါေကာင္ သတၲဝါေကာင္လို႔ ထင္ေနတယ္၊ မ်ိဳခ်င္တာလဲ ငါပဲ}

^{မ်ိဳတာလဲ  ငါပဲလို႔  ဒီလိုစြဲလန္းေနၾကတယ္၊  အမွန္မွာေတာ့  မ်ိဳခ်င္တာက  နာမ္တရားပဲ၊  ငါမဟုတ္ဘူး၊ မ်ိဳတာကလည္း}

^{႐ုပ္တရားပဲ၊ ငါမဟုတ္ဘူး၊ ဒီ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးသာ ႐ွိတယ္ဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ၿပီး သိေအာင္မွတ္ရတာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ တံေတြး ေထြးတဲ့အခါမွာလဲ ေထြးခ်င္ရင္ေထြးခ်င္တယ္လို႔မွတ္၊ ေခါင္းငံု႔ရင္ငံု႔တယ္လို႔မွတ္၊ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ငံု႔သြားç ၾကည့္ေသးရင္ ၾကည့္တယ္ç  ျမင္တယ္မွတ္၊  ေထြးေတာ့ ေထြးတယ္လို႔မွတ္၊ ၿပီးရင္ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္လို႔ ျပန္မွတ္သြား႐ံုပဲ။}

^{ထိုင္ေနတာၾကေတာ့ ကိုယ္ထဲမွာ ေညာင္းတာပူတာေတြက ေပၚလာလိမ့္မယ္၊ အဲဒါေတြကိုလဲ လိုက္ၿပီးမွတ္ရတယ္၊ ေညာင္းရင္ ေညာင္းတာကေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိေအာင္ စိတ္နဲ႔ စိုက္ၿပီး ေညာင္းတယ္ ေညာင္းတယ္လို႔ မွတ္ေနရမယ္၊ ပူရင္လဲ ပူတယ္မွတ္၊ နာရင္လဲ နာတယ္မွတ္၊ က်ဥ္ရင္လဲ က်ဥ္တယ္မွတ္၊ ေမာရင္လဲ ေမာတယ္မွတ္႐ံုပါပဲ၊ ဒီေညာင္းတာ၊ ပူတာ၊ နာတာ၊ က်ဥ္တာ၊ ကိုက္ခဲတာ၊ ေမာပန္းတာ၊ အေနအထိုင္ခက္တာေတြဟာ ဒုကၡေဝဒနာခ်ည္းပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ဒါေတြကို မွတ္ေနရတာက ေဝဒနာႏုပႆနာ တဲ့။}

^{ဒီေဝဒနာႏုပႆနာျဖင့္ ေဝဒနာကေလးေတြက ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္း မ႐ႈႏိုင္ မသိႏိုင္ၾကတဲ့အတြက္ ေညာင္းတာ၊ ပူတာ၊ နာက်ဥ္ကိုက္ခဲတာ ကေလးေတြကိုလဲ ငါလို႔ထင္ေနၾကတယ္၊ ]]ငါေညာင္းေနတယ္၊ ငါပူေနတယ္၊ ငါနာေနတယ္}}လို႔ ငါေကာင္ သတၲဝါေကာင္အေနနဲ႔  ထင္ေနၾကတယ္၊  ]]အလ်င္ကေတာ့  ငါေကာင္းေနတာပဲ၊  အခုမွ အေနအထိုင္ ခက္လာတယ္လို႔}} ငါတစ္ေယာက္တည္း အေနနဲ႔ ထင္ေနၾကတယ္၊ အမွန္မွာေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္ထဲမွာ မေကာင္းတဲ့ အေတြ႔ေတြနဲ႔ ေတြ႔ေတြ႔ၿပီးေတာ့ မေကာင္းတဲ့ ခံစားမႈကေလးေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု အသစ္အသစ္ ျဖစ္ေနတာပဲ၊ ဓာတ္မီးပြင့္မ်ားမွာ ဓာတ္အား ကေလးေတြ အသစ္အသစ္ လာတိုင္းလာတိုင္း မျပတ္လင္းေနသလိုပါပဲ၊ ကိုယ္ထဲမွာ မေကာင္းတဲ့ အေတြ႔ကေလးေတြနဲ႔ အသစ္အသစ္ ေတြ႔တိုင္းေတြ႔တိုင္း မေကာင္းတဲ့ ခံစားမႈကေလးေတြ ဆင့္ကာဆင့္ကာ မျပတ္ျဖစ္ေနတာပဲ။}

^{အဲဒါကေလးေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိေအာင္ ေညာင္းရင္ ေညာင္းတယ္၊ ေညာင္းတယ္၊ ပူရင္လဲ ပူတယ္ç ပူတယ္၊ နာရင္လဲ နာတယ္ç နာတယ္လို႔ စိုက္ၿပီးမွတ္ေနရမယ္၊ မွတ္ခါစမွာေတာ့ ေညာင္းတာ ပူတာကေလးေတြက တိုးတိုးၿပီးေတာ့ ေညာင္းလာတတ္တယ္၊ အဲဒီေတာ့ ျပင္ခ်င္တဲ့စိတ္ကေလးက ေပၚလာလိမ့္မယ္၊ အဲဒီစိတ္ကေလးကို ျပင္ခ်င္တယ္ ျပင္ခ်င္တယ္လို႔ မွတ္လိုက္ရမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေညာင္းတာ ပူတာကိုပဲ ျပန္မွတ္ေနရဦးမယ္၊ ဒီလို သည္းခံၿပီး ေပမွတ္ေနရင္ ေညာင္းတာ ပူတာေတြက သူ႔အလိုလို ေပ်ာက္သြားတတ္ပါတယ္၊ ေပ်ာက္သြားရင္ ေဖာင္းတာပိန္တာကို ျပန္မွတ္သြား႐ံုပါပဲ။}

^{သည္းခံရင္ နိဗၺာန္ေရာက္တယ္တဲ့၊ သည္းခံရင္ နိဗၺာန္ေရာက္တယ္ဆိုတာ ဒီျပင္ေနရာမွာထက္ ေဟာဒီတရား အားထုတ္ရာမွာ  ပိုၿပီးအသံုးက်တယ္၊  တရားအားထုတ္ရင္  သည္းခံမွပဲ၊  ေညာင္းတာ  ပူတာကို  သည္းမခံဘဲ ခဏခဏ ေ႐ႊ႔လိုက္ ျပင္လိုက္ လုပ္ေနရင္ေတာ့ သမာဓိ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ သမာဓိမျဖစ္ရင္ Óဏ္မျဖစ္ဘူး၊ Óဏ္မျဖစ္ေတာ့ မဂ္ç ဖိုလ္ç နိဗၺာန္ကို  မေရာက္ဘူးေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္  သည္းခံၿပီး  မွတ္ေနရတယ္၊  တရားအားထုတ္ရာမွာ  သည္းခံရတယ္ဆိုတာကလဲ ကိုယ္ထဲက ဒုကၡေဝဒနာေတြကို သည္းခံရတာပဲ မ်ားပါတယ္၊ တျခားေသာ ပုဂၢိဳလ္က လာၿပီးေတာ့ ေျပာဆိုလို႔ ႏွိပ္စက္လို႔}

^{စသည္ျဖင့္ သည္းခံရတာကေတာ့ နည္းပါတယ္၊ သိပ္မ႐ွိဘူး၊ ကိုယ္ထဲက ေညာင္းလိုက္ ပူလိုက္ နာက်င္ကိုက္ခဲလိုက္နဲ႔}

^{ဒီလိုဟာေတြကို သည္းခံေနရတာပါပဲ၊ ဒီလိုသည္းခံေနရင္ကို ခႏၱိသံဝရတရား ျဖစ္ေနတာ၊ ဒါေၾကာင့္ ေညာင္းတာ ပူတာ နာက်င္တာဟာ အခံခက္တာေတြ ျဖစ္လာလို႔႐ွိရင္ ႐ုတ္တရက္အမွတ္ကို ဖ်က္ၿပီးေတာ့ မေ႐ြ႔လိုက္ မျပင္လိုက္နဲ႔ဦး၊ ေပၿပီး မွတ္ေနရဦးမယ္၊ ေညာင္းတယ္ ေညာင္းတယ္၊ ပူတယ္ ပူတယ္ စသည္ျဖင့္ သည္းခံၿပီး မွတ္ေနရဦးမယ္၊ ဒီလိုသည္းခံၿပီး မွတ္ေနရင္ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု ေဝဒနာကေတာ့ ေပ်ာက္သြားပါလိမ့္မယ္၊ သမာဓိÓဏ္အား ေကာင္းတဲ့အခါမ်ားမွာေတာ့ အင္မတန္ ႀကီးက်ယ္တဲ့ ေဝဒနာေတြေတာင္ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတာကို ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္၊ ဒီလိုေပ်ာက္သြားတဲ့အခါမွာ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္လို႔ ျပန္မွတ္သြား႐ံုပဲ။}

^{အေတာ္ၾကာေအာင္ ေပမွတ္ေနလို႔လဲ မေပ်ာက္ႏိုင္ဘူး၊ မေနသာလွဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ျပင္ရတာေပါ့၊ ဘယ္တတ္ႏိုင္ မလဲ၊ အားမတန္ရင္ မာန္ေလွ်ာ့ရမယ္ ဆိုတာလိုပဲ၊ ကိုယ္မွာ သမာဓိÓဏ္အားက မေကာင္းေသးဘူး ေပၿပီးမွတ္ေနေပမယ့္လို႔ ေဝဒနာေတြက မေပ်ာက္ေသးဘူး၊  အဲဒီေတာ့ ျပင္ခ်င္တဲ့စိတ္ကေလးေတြက ခဏခဏ ေပၚလာလိမ့္မယ္၊ အဲဒီစိတ္ကေလး ေတြက စၿပီးေတာ့ ျပင္ခ်င္တယ္ ျပင္ခ်င္တယ္လို႔ မွတ္ရမယ္၊ လက္ျြကလို႔႐ွိရင္ ျြကတယ္ ျြကတယ္လို႔မွတ္၊ ေ႐ႊ႔လို႔႐ွိရင္ ေ႐ႊ႔တယ္ ေ႐ႊ႔တယ္လို႔မွတ္၊ ျဖည္းျဖည္းကေလးပဲ ေ႐ႊ႔ရမယ္ေနာ္၊ အဲဒီ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေ႐ႊ႔သြားတာကေလးကို လိုက္ၿပီးေတာ့}

^{]ျြကတယ္ ျြကတယ္၊ ေ႐ႊ႔တယ္ ေ႐ႊ႔တယ္၊ ထိတယ္ ထိတယ္}လို႔ ဒီလိုအစဥ္အတိုင္း မွတ္သြားရမယ္၊ ကိုယ္ကို ယိမ္းလို႔႐ွိရင္}

^{]ယိမ္းတယ္ ယိမ္းတယ္} မွတ္၊ ေျခေထာက္ျြကလာရင္ ]ျြကတယ္ ျြကတယ္} မွတ္၊ ေ႐ႊ႔ရင္ ]ေ႐ႊ႔တယ္ ေ႐ႊ႔တယ္} မွတ္၊ ခ်ရင္}

^{]ခ်တယ္ ခ်တယ္} မွတ္၊ အျုပအျပင္မ႐ွိဘဲ ၿငိမ္ေနၿပန္ၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ]ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္ç ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္}လို႔}

^{ျပန္မွတ္ေနရမယ္၊ ၾကားထဲမွာ ရပ္နားမေနရဘူး၊ ေ႐ွ႔အမွတ္နဲ႔ ေနာက္အမွတ္ စပ္ေနေစရမယ္၊ ေ႐ွ႔သမာဓိနဲ႔ ေနာက္သမာဓိ၊}

^{ေ႐ွ႔Óဏ္နဲ႔ ေနာက္Óဏ္ တစ္စပ္တည္းသြားမွ သတိ သမာဓိÓဏ္ေတြက တစ္ဆင့္ထက္တစ္ဆင့္ ျမင့္ျမင့္ရင့္ရင့္ၿပီး လာတာ၊}

^{ဒီလို ရင့္ရင့္ၿပီး အားျပည့္တဲ့အခါက်ေတာ့မွ မဂ္Óဏ္ကို ဆိုက္ေရာက္သြားတာပဲ။}

^{တရားအားထုတ္တယ္ဆိုတာဟာ ]မီးပြတ္တဲ့ေယာက်ာ္းလို အားထုတ္ရမယ္} တဲ့၊ ေ႐ွးေခတ္တုန္းက မီးျခစ္မ႐ွိလို႔ သစ္သားခ်င္းပြတ္ၿပီး မီးေမႊးရသတဲ့၊ အဲဒီ မီးပြတ္တဲ့သူဟာ မီးမပြင့္မခ်င္း သစ္သားခ်င္း မရပ္မနား ပြတ္ေနရတယ္၊ ပူလာ ေလေလ အားစိုက္ၿပီး ပြတ္ရေလေလပဲ၊ ဒီလို အဆက္မျပတ္ ပြတ္လို႔ ပူလြန္းမက ပူလာေတာ့ မီးပြင့္လာရတယ္၊ အဲဒီေတာ့မွပဲ နားရတယ္၊ အဲဒါလိုပဲ ေ႐ွ႔အမွတ္နဲ႔ ေနာက္အမွတ္၊ ေ႐ွ႔သမာဓိနဲ႔ ေနာက္သမာဓိ မျပတ္စပ္ေနေအာင္ဟာ တစ္မွတ္ထဲ မွတ္ေနရတယ္၊ ဒီကေညာင္းတာ ပူတာေတြကို မွတ္လို႔ၿပီးသြားရင္ ရပ္မေနနဲ႔၊ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္} လို႔ တစ္စပ္တည္းပဲ ဆက္မွတ္ရမယ္။}

^{ဒီလိုမွတ္ေနရင္း  တစ္ေနရာရာက  ယားလာျပန္ရင္  အဲဒါကိုပဲ  မွတ္ရမွာပဲ၊  ယားတဲ့ေနရာကိုစိုက္ၿပီး  ]ယားတယ္}

^{ယားတယ္}လို႔ မျပတ္မွတ္ေနရမယ္၊ သူလဲ အခံခက္တဲ့ ဒုကၡေဝဒနာပဲ၊ အယားေဖ်ာက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးေပၚလာရင္ အဲဒီ}

^{စိတ္ကို ]ေဖ်ာက္ခ်င္တယ္ ေဖ်ာက္ခ်င္တယ္} လို႔မွတ္၊ မေဖ်ာက္ရေသးဘူး၊ ၿပီးေတာ့လဲ ]ယားတယ္ ယားတယ္}လို႔ပဲ ျပန္မွတ္ ေနရဦးမယ္၊ ဒီလိုေပမွတ္ေနရင္ ယားတာကေတာ့ ေပ်ာက္သြားတာပဲ မ်ားပါတယ္၊ ေပ်ာက္သြားရင္ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္လို႔ ျပန္မွတ္သြား႐ံုပါပဲ၊ မေပ်ာက္လွတဲ့ အခါက်ေတာ့လဲ ေဖ်ာက္ရတာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ေဖ်ာက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးကစၿပီး မွတ္သြားရမယ္၊ ]ေဖ်ာက္ခ်င္တယ္ ေဖ်ာက္ခ်င္တယ္} မွတ္၊ လက္ျြကလာရင္ ]ျြကတယ္ ျြကတယ္} မွတ္၊ ေ႐ႊ႔ရင္ ]ေ႐ႊ႔တယ္ ေ႐ႊ႔တယ္} မွတ္၊ ယားတဲ့ေနရာကို ထိလိုက္ေတာ့ ]ထိတယ္} လို႔မွတ္၊ အယားေပ်ာက္ေတာ့ ဆြဲတိုင္းတြန္းတိုင္း ]ေဖ်ာက္တယ္ ေဖ်ာက္တယ္၊  ကုတ္တယ္၊ ကုတ္တယ္} မွတ္၊ လက္ျပန္ခ်ေတာ့ ]ခ်တယ္ ခ်တယ္} မွတ္၊ တစ္ေနရာရာမွာ လက္က ထိသြားေတာ့ ]ထိတယ္} မွတ္၊ ၿပီးေတာ့ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္၊ ပိန္တယ္ ျပန္မွတ္သြား႐ံုပဲ၊ ကိုယ္အမူအရာေတြ ျုပျပင္တိုင္း  ျုပျပင္တိုင္း  ဒီနည္းခ်ည္းပဲ၊  ဘာကေလးတစ္ခုမွ လြတ္မသြားေစရဘူး၊ ျုပျပင္တိုင္း  ျုပျပင္တိုင္း  ျုပျပင္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးကစၿပီး ေစ့ေစ့စပ္စပ္ မွတ္သြားရတယ္။}

^{ဒီလို ဂ႐ုစိုက္ၿပီး မျပတ္မွတ္ေနေတာ့ ကိုယ္ထဲက အခံခက္တဲ့ ေဝဒနာေတြဟာ သူ႔အလိုလိုပဲ ေပၚလာတယ္၊ ပကတိ ပုဂၢိဳလ္ေတြမွာေတာ့ နည္းနည္းကေလး ေညာင္းလာတယ္၊ ပူလာတယ္ဆိုရင္ အမွတ္တမဲ့ ျပင္လိုက္ေတာ့တာပဲ၊ ကိုယ္ထဲမွာ မခံသာတဲ့ ဆင္းရဲမ်ိဳးေစ့က ေပၚလာခါစ႐ွိေသး၊ အမွတ္အသိမ႐ွိဘဲနဲ႔ ေ႐ြ႔လိုက္ျပင္လိုက္ေတာ့တာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ဆင္းရဲဒုကၡ ေတြဟာ ထင္ထင္႐ွား႐ွားကို မျဖစ္လိုက္ရဘူး၊  အဲဒါဟာ ဆင္းရဲဒုကၡေတြကို ဣရိယာပုတ္က ဖံုးကြယ္သြားတာတဲ့၊ ဒီလို}

^{ဣရိယာပုတ္ အသစ္အသစ္က ဒုကၡလကၡဏာကို ဖံုးကြယ္ဖံုးကြယ္သြားလို႔ လူေတြက ကိုယ္ထဲမွာ ဆင္းရဲေတြ႐ွိမွန္း မသိဘဲ ျဖစ္ေနၾကတာ၊ ]]တစ္ေန႔လံုး တစ္ညလံုးလဲ ေနထိုင္ေကာင္းေနတာပဲ၊ ေကာင္းတာေတြက မ်ားေနတယ္}} လို႔ ထင္ေနၾကတယ္၊ ေရာဂါေဝဒနာဆိုးႀကီးေတြ ျဖစ္လာမွပဲ ဆင္းရဲ႐ွိမွန္း ထင္႐ွားသိရေတာ့တယ္၊ အမွန္ကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး၊ မျုပျပင္ဘဲနဲ႔ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး  ထိုင္ၾကည့္စမ္းပါလား၊  ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေနႏိုင္မလဲလို႔၊  ငါးမိနစ္၊  ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာရင္ကို တယ္ေနရာ မက်ခ်င္ဘူး၊ တစ္မ်ိဳးျဖစ္လာၿပီး၊ ဆယ့္ငါးမိနစ္၊ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ၾကာေတာ့ မေနႏိုင္ပါဘူး၊ ျပင္ရေတာ့တာ ပါပဲ၊ ေခါင္းကေလးေမာ့လိုက္၊ ငံု႔လိုက္၊ လက္ကေလးေ႐ႊ႔လိုက္၊ ေျခကေလးေ႐ႊ႔လိုက္၊ ေ႐ွ႔ယိမ္းလိုက္၊ ေနာက္ယိမ္းလိုက္နဲ႔}

^{ဒီလို ခဏခဏ ျုပျပင္ေပးေနၾကရတာပဲ၊ တစ္ေန႔လံုးဆိုေတာ့ ျပင္လိုက္ရတာေတြ မနည္းဘူး၊ ဒါေတြကို သတိမျုပမိေတာ့}

^{ဘာတစ္ခုမွလဲ ထင္ထင္႐ွား႐ွား  မသိလိုက္ဘူး၊ ဒီလိုခ်ည္းျဖစ္ေနၾကတာ၊  ေယာဂီပုဂၢိဳလ္ကေတာ့  ကိုယ္ထဲမွာ စူးစိုက္ၿပီး မျပတ္႐ႈမွတ္ေနတာကိုး၊ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ထဲက တရားေတြဟာ သူ႔ သဘာဝအတိုင္း ထင္႐ွားေပၚလာတယ္၊ မေပၚမခ်င္း သူကေစာင့္ၿပီး  ႐ႈေနေတာ့  အကုန္လံုး  ထင္႐ွားေပၚကုန္တာေပါ့၊  မခံသာတဲ့၊  ဒုကၡေဝဒနာကေလး  ျဖစ္ေပၚလာေပမယ့္ ေယာဂီက  ေပမွတ္ေနတာပဲ၊  ေတာ္႐ံုတန္႐ံုနဲ႔ေတာ့  သူကမျပင္ေသးပါဘူး၊ ျပင္ခ်င္တဲ့စိတ္ေပၚလာျပန္ရင္လဲ  ျပင္ခ်င္တယ္ ျပင္ခ်င္တယ္လို႔ မွတ္ၿပီးေတာ့ ေဝဒနာကိုလဲ မွတ္ၿမဲျပန္မွတ္ေနတယ္၊ အင္မတန္ကို မေနသာလွမွ ျပင္ေတာ့တာပဲ၊ ျပင္ျပန္ ေတာ့လဲ ျပင္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကစၿပီး ေစ့ေစ့စပ္စပ္မွတ္သြားတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေဝဒနာေတြကို ဣရိယာပုတ္က မဖံုးကြယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ တစ္ခါတစ္ခါမ်ား ေဝဒနာေတြက ဟိုက ႐ိုး႐ိုး႐ြ႐ြ၊ ဒီက႐ိုး႐ိုး႐ြ႐ြ၊ ဟိုကနာလိုက္၊ ဒီကက်ဥ္လိုက္၊}

^{ယားလိုက္၊ ေအာင့္လိုက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္လံုး တစ္ေကာင္လံုးဟာ ယူစရာ ရစရာမ႐ွိေအာင္ ဆင္းရဲအစုအေဝးႀကီးလိုေတာင္ ျဖစ္ၿပီး}

^{ထင္လာတတ္ေသးတယ္၊ အဲဒါဟာ ဣရိယာပုတ္က မဖံုးႏိုင္လို႔ ဒုကၡ လကၡဏာေတြ ထင္႐ွားလာတာတဲ့။}

^{ထိုင္ရာကထဦးမယ္လို႔ႀကံရင္ အဲဒီစိတ္ကို ထခ်င္တယ္ ထခ်င္တယ္လို႔ မွတ္ရမယ္၊ လက္ေတြ၊ ေျခေတြျပင္ေတာ့}

^{ျြကတယ္၊ ေ႐ႊ႔တယ္၊ ထိတယ္၊ ဆန္႔တယ္၊ ေထာက္တယ္ စသည္ျဖင့္ အစဥ္အတိုင္း မွတ္ၿပီး ျုပျပင္ရမယ္၊ ကိုယ္ႀကီးက ေ႐ွ႔ကိုယိမ္းလာေတာ့ ယိမ္းတယ္ ယိမ္းတယ္မွတ္၊ ထလိုက္တဲ့ အခါမွာ ကိုယ္ႀကီးက ေပါ့ေပါ့ၿပီး ျြကျြကတက္လာတာ႐ွိတယ္၊ အဲဒါကို စူးစိုက္ၿပီးေတာ့ ထတယ္ ထတယ္လို႔ မွတ္ရမယ္၊ ျဖည္းျဖည္းကေလး ထရမယ္ေနာ္၊ တရားအားထုတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ အားအင္႐ွိေပမယ့္လို႔ အားမ႐ွိတဲ့ လူမမာလို က်င့္ရမယ္တဲ့၊ ပကတိက်န္းမာတဲ့ အင္အား႐ွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာေတ့ ထတယ္ç သြားတယ္  ဆိုတာဟာ  လြယ္လြယ္ကေလးေပါ့၊  ျုဗန္းျုဗန္းဆို  ျမန္ကျမန္ပါဘိနဲ႔၊ အင္အားမ႐ွိတဲ့  လူမမာမ်ားက်ေတာ့ ျဖည္းျဖည္းကေလး ႐ြ႐ြကေလးပဲ၊ သိပ္သိမ္ေမြ႔တာ၊ ခါးနာေနတဲ့ လူမ်ားမွာ ထတယ္ဆိုရင္ ႐ြ႐ြကေလး ညင္ညင္သာသာ ကေလးပဲ၊ ခါးထဲက နာသြားမွာစိုးလို႔ သူ႔ကိုယ္ကို သာသာကေလးအားယူၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္းကေလး ထလာတယ္၊ ယခု တရားအားထုတ္ရာမွလဲ  အားမ႐ွိတဲ့  အဲဒီလူမမာမ်ားလို  က်င့္ရမယ္တဲ့၊  ဘာမဆို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းပဲ  ျုပျပင္ရမယ္၊  ဒီလို ျဖည္းျဖည္းလုပ္မွလဲ  သတိç  သမာဓိÓဏ္က  ေကာင္းေကာင္း  မိတာ၊  တစ္သက္လံုး  တစ္ဘဝလံုးက အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့နဲ႔ ေနလာခဲ့တယ္၊ ကိုယ္ထဲမွာ အမွတ္သတိစိတ္ကို ယခုမွပဲစၿပီး ထားကာစ႐ွိေသးတယ္၊ ေလ့က်င့္သားက မရေသးဘူး၊ အသိÓဏ္က ေလ့က်င့္ကာစ႐ွိေသးေတာ့ ဘာမွ အားမေကာင္းေသးဘူး၊ ႐ုပ္ေတြ၊ နာမ္ေတြက အျဖစ္ျမန္ပါဘိနဲ႔၊ ျမန္ျမန္ႀကီး လုပ္ေနရင္  ေလ့က်င့္ခါစ  အသိÓဏ္ကေလးနဲ႔  ဘယ္မီႏိုင္လိမ့္မတံုး၊ ဒါေၾကာင့္ ျဖည္းျဖည္းကပဲစၿပီး ေလ့က်င့္ရတယ္၊ ထယင္ ထတယ္လို႔ မွတ္ၿပီး လူမမာမ်ားကို ျဖည္းျဖည္းကေလး ထရမယ္၊ လူမမာနဲ႔ကို တူေစရမယ္၊ ဒါမွ သတိ သမာဓိÓဏ္ကျဖစ္မွာ။}

^{ဒါတြင္မကေသးဘူး၊ မ်က္စိက ျမင္ေပမယ့္ မျမင္တဲ့ လူလို က်င့္ရမယ္တဲ့၊ မ်က္စိျမင္တဲ့လူေတြဟာ ေစာင့္စည္းမႈ ကလဲ  မ႐ွိဘူးဆိုရင္ ဟိုၾကည့္လိုက္  ဒီၾကည့္လိုက္နဲ႔  သိပ္ဣေၿႏၵမရလွဘူး၊ ဟိုလူလာလဲ  ၾကည့္လိုက္၊  ဒီလူလာလဲ ၾကည့္လိုက္နဲ႔ သိပ္မၿငိမ္သက္ဘူး၊ ေဟာ-မ်က္စိမျမင္တဲ့ လူကေတာ့ သိပ္ဣေၿႏၵရတာပဲ၊ သူ႔ေခါင္းႀကီးကစိုက္လို႔ ဘယ္မွ မၾကည့္ဘူး၊ သူ႔ကိုၾကည့္လို႔လဲ ျမင္မွာက မဟုတ္ေတာ့ ေ႐ွ႔လဲမၾကည့္ဘူး၊ ေနာက္လဲမၾကည့္ဘူး၊ အနားလာ စကားေျပာတဲ့ လူလဲ မၾကည့္ဘူး၊ သူဟာ သိပ္ဣေၿႏၵရေနတာ၊ တရားအားထုတ္တဲ့ ေယာဂီလဲ အဲဒီမ်က္စိမျမင္တဲ့ လူလို ဣေၿႏၵရေနေအာင္ က်င့္ရမွာ၊ ဘယ္မွမၾကည့္ရဘူး၊ ကိုယ့္အမွတ္ကိုသာ ဂ႐ုစိုက္ၿပီး မွတ္ေနရမွာ၊ ထိုင္ၿပီး မွတ္ေနတယ္ဆိုရင္ ေဖာင္းတာ ပိန္တာကိုသာ ဂ႐ိုစိုက္ၿပီး မွတ္ေနရမယ္၊ အနီးအပါးမွာ တစ္စံုတစ္ခု အထူးအဆန္းကို ေတြ႔ေပမယ္လို႔ ဂ႐ုစိုက္ၿပီး ၾကည့္မေနရဘူး၊ ျမင္တယ္ ျမင္တယ္လို႔မွတ္ၿပီးေတာ့ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္လို႔သာ ျပန္မွတ္ေနရမယ္၊ ဘာကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္ရဘူး၊ ကိုယ့္အမွတ္သာ ဂ႐ုစိုက္ၿပီး မွတ္ေနရမယ္၊ ဒီလိုၿငိမ္းၿပီး ဣေၿႏၵရရနဲ႔ မွတ္ေနလို႔႐ွိရင္ အဲဒီေယာဂီကို အေၾကာင္းမသိတဲ့လူေတြက မ်က္စိမျမင္ဘူးလို႔လဲ အထင္မွားသြားႏိုင္တယ္၊ ဒီလိုမ်က္စိမျမင္ဘူးလို႔ သူမ်ားက အထင္မွား ေလာက္ေအာင္ကို ကိုယ့္အမွတ္ကို ႐ိုေသရမွာ။}

^{အမွတ္ကို႐ိုေသရာမွာေတာ့ အခ်ိဳ႔ေယာဂီကေလးေတြက သိပ္အခ်ိဳးက်တာပဲ၊ မ်က္ႏွာက ဘယ္လိုမွလွည့္မၾကည့္ဘူး၊ ၿငိမ္လို႔ သိပ္ဣေၿႏၵရတာပဲ၊ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့အခါမ်ား မွတ္သြားေနလိုက္တာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းကေလး သိပ္အခ်ိဳးက်တာပဲ၊}

^{႐ြ႐ြကေလး သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ကေလးပဲ၊ ေယာဂီတိုင္း ေယာဂီတိုင္း အဲဒီလိုခ်ည္း ႐ို႐ိုေသေသမွတ္သြားရမွာ။}

^{ၿပီးေတာ့ နားကၾကားေပမယ့္ မၾကားတဲ့လူလို က်င့္ရမယ္တဲ့၊ ေစာင့္စည္းမႈမ႐ွိတဲ့ လူမ်ားမွာ နားကၾကားတယ္ဆိုရင္ အဲဒိအသံၾကားရာဆီကို လွည့္ၾကည့္လိုက္၊ ျပန္ၿပီးေျပာလိုက္နဲ႔ သိပ္ဣေၿႏၵမရဘူး၊ နားမၾကားတဲ့လူမ်ားက်ေတာ့ ဘယ္လူက ဘာေျပာေနေန သူကမၾကားေတာ့ ဘာမွဂ႐ုမစိုက္ဘူး၊  ျပန္ေျပာျခင္းလဲမ႐ွိဘူး၊ သိပ္ဣေၿႏၵရေနတာပဲ၊ တရားအားထုတ္တဲ့ ေယာဂီလဲ  အဲဒီနားမၾကားတဲ့လူကို  ဣေၿႏၵရေနေအာင္  က်င့္ရမွာ၊  ဘယ္သူက ဘာေျပာေျပာ၊ အေရးမႀကီးတာေတြကို}

^{ဂ႐ုမစိုက္ရဘူး၊ ျပန္ေျပာမေနရဘူး၊ နားလဲေထာင္မေနရဘူး၊  အလိုလို ၾကားလာရင္လဲ ၾကားတယ္ ၾကားတယ္ မွတ္ၿပီးေတာ့ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္လို႔သာ ျပန္မွတ္ေနရမယ္၊ ဒီလို အသံၾကားရာဆီ လွည့္လဲမၾကည့္၊ စကားလဲ ျပန္မေျပာဘဲ ကိုယ့္အမွတ္ ကိုသာ ဂ႐ုစိုက္ၿပီးမွတ္ေနရင္ အဲဒီေယာဂီကို အေၾကာင္းမသိတဲ့ လူေတြက နားမၾကားဘူးလို႔လဲ အထင္မွားသြားႏိုင္ေသးတယ္၊}

^{ဒီလို နားမၾကားဘူးလို႔ သူမ်ားက အထင္မွားေလာက္ေအာင္ကို ကိုယ့္အမွတ္ကို ဂ႐ုစိုက္ၿပီး မွတ္သြားရမွာ။}

^{တရားအားထုတ္တဲ့အခါမွာ ႐ႈမွတ္မႈကေလး တစ္ခုတည္းပဲ ကိုယ့္အလုပ္႐ွိတယ္၊ ဒီျပင္က ၾကားတာေတြ၊ ျမင္တာေတြ ဆိုတာကိုေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္လိုထူးထူးဆန္းဆန္းကို ၾကားရေပမယ့္ မၾကားရသလိုပဲ အမွတ္ကိုသာ ဂ႐ုစိုက္ၿပီး မွတ္ေနရမယ္၊ ျမင္ေပမယ္လို႔ မျမင္သလိုပဲ၊ အမွတ္ကိုသာ ဂ႐ုစိုက္ၿပီး မွတ္ေနရမယ္၊ ကိုယ္ အမူအရာေတြ ျုပျပင္တဲ့အခါမွာလဲ မက်န္းမာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္၊ အားအင္မ႐ွိတဲ့  ပုဂၢိဳလ္မ်ားလိုပဲ ျဖည္းျဖည္းကေလး ႐ြ႐ြကေလး ျုပျပင္ရမယ္၊ လက္ေ႐ႊ႔လိုက္၊ ေျခေ႐ႊ႔လိုက္၊ ေကြးလိုက္၊ ဆန္႔လိုက္၊ ေခါင္းငံု႔လိုက္၊ ေမာ့လိုက္နဲ႔ အဲဒါေတြအားလံုး ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ကေလး သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ကေလးပဲ ျုပျပင္ရမယ္။}

^{ဒါေၾကာင့္ အခုလိုထိုင္ရာက ထခ်င္တဲ့အခါမွာ ထတယ္ ထတယ္လို႔ မွတ္ၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္းကေလး ထရမယ္၊ ခါးဆန္႔ၿပီး ရပ္မိတဲ့အခါက်ေတာ့ ]ရပ္တယ္ ရပ္တယ္} လို႔မွတ္၊ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ၾကည့္မိရင္ ]ၾကည့္တယ္ ျမင္တယ္၊ ၾကည့္တယ္၊ ျမင္တယ္} မွတ္၊ သြားတဲ့အခါက်ေတာ့ ေျခလွမ္းကိုမွတ္႐ံုပဲ၊ ညာဘက္ကလွမ္းတဲ့အခါ ]ညာလွမ္းတယ္မွတ္}၊ ဘယ္ဘက္က လွမ္းတဲ့အခါ ]ဘယ္လွမ္းတယ္} မွတ္၊ ေျခေထာက္ျြကသည္ကစၿပီးေတာ့ ေျခေထာက္ခ်သည္အထိ ေ႐ြ႔ေ႐ြ႔ၿပီး သြားတာကေလးကို အစဥ္အတိုင္း သိသြားရမယ္၊ ]ညာလွမ္းတယ္၊ ဘယ္လွမ္းတယ္} ညာလွမ္းတယ္၊ ဘယ္လွမ္းတယ္၊ ညာလွမ္းတယ္၊ ဘယ္လွမ္းတယ္၊ အဲဒီလို တစ္လွမ္းတစ္လွမ္း တစ္ခါတစ္ခါ မွတ္သြား႐ံုပဲ၊ အဲဒါက ျမန္ျမန္သြားတဲ့အခါ မွတ္ပံုတဲ့၊ ခပ္ျမန္ျမန္သြားရတဲ့အခါ ခပ္ေဝးေဝးသြားတဲ့အခါမ်ားမွာ တစ္လွမ္းတစ္လွမ္း တစ္ခါ တစ္ခါပဲ မွတ္သြားရင္ ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ၊ ညာလွမ္းတယ္၊ ဘယ္လွမ္းတယ္၊ ဒီလို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွတ္သြားရင္ ေတာ္ပါၿပီ။}

^{ျဖည္းျဖည္းသြားေနတဲ့အခါ  စႀကႍေလွ်ာက္ေနတဲ့အခါမ်ားမွာေတာ့  ေျခတစ္လွမ္းမွာ  ၃-ပိုင္း႐ွိတယ္၊  ေျခေထာက္}

^{ျြကတက္တာက တစ္ပိုင္း၊ လွမ္းလိုက္တာကတစ္ပိုင္း၊ နင္းခ်လိုက္တာက တစ္ပိုင္း၊ အဲဒီ ၃-ပိုင္းထဲမွာ ျြကတာကေလးနဲ႔}

^{ခ်တာကေလး ဒီ၂-ပိုင္းကစၿပီး မွတ္ရမယ္၊ ေျခေထာက္ ျြကတက္လာတာကေလးကို ]ျြကတယ္}လို႔ မွတ္ရမယ္၊ ျြကတက္}

^{လာတာ ကေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိရမယ္၊ ၿပီးေတာ့ နင္းခ်လိုက္တာကေလးကို ]ခ်တယ္}လို႔ မွတ္ရမယ္၊ ေလးေလးၿပီး က်သြားတာ ကေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိရမယ္၊ အဲဒီ ၂-ပိုင္းကို စၿပီး မွတ္ရမယ္၊ ]ျြကတယ္ ခ်တယ္} ေဟာ-ေျခတစ္လွမ္း ၿပီးသြားေရာ၊ အဲဒီတစ္ဘက္က ]ျြကတယ္} လို႔ မွတ္ေနတုန္း ဟိုတစ္ဘက္ကို ျြကလာတတ္တယ္၊ အဲဒီလို ျြကမလာေစရဘူး၊}

^{ျြကလာလို႔႐ွိရင္လဲ ျြကစကေနၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာမိေအာင္ စူးစိုက္ၿပီး မွတ္ရမယ္၊ ]ျြကတယ္ခ်တယ္၊ ျြကတယ္၊ ခ်တယ္} ဒီလို ေျခတစ္လွမ္း တစ္လွမ္းမွာ ၂ -ခ်က္ ၂-ခ်က္ မွတ္ၿပီးသြားရမယ္။}

^{အဲဒီ ၂-ခ်က္မွတ္ကလဲ ၂-ရက္ေလာက္ေနေတာ့ လြယ္လာပါလိမ့္မယ္၊ ဒီလိုလြယ္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ၃-ခ်က္ မွတ္ရမယ္၊ ]ျြကတယ္၊ လွမ္းတယ္၊ ခ်တယ္}၊ ]ျြကတယ္၊ လွမ္းတယ္၊ ခ်တယ္} ဒီလို ၃-ခ်က္မွတ္မွတ္ သြားရမယ္၊ အခု မွတ္ကာစမွာေတာ့ ၁-ခ်က္မွတ္ ၂-ခ်က္မွတ္ဆိုရင္ ေတာ္ပါၿပီ၊ ျမန္ျမန္သြားတဲ့အခါမွာ ]ညာလွမ္းတယ္၊ ဘယ္လွမ္းတယ္}၊}

^{ဒီလို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွတ္သြား၊ ျဖည္းျဖည္းသြားတဲ့အခါမွာ ]ျြကတယ္ ခ်တယ္}၊ ဒီလို ၂ -ခ်က္ ၂-ခ်က္မွတ္သြား။}

^{ဒီလိုသြားေနရာက ထိုင္ခ်င္တဲ့စိတ္ေပၚလာရင္ ]ထိုင္ခ်င္တယ္၊ ထိုင္ခ်င္တယ္} မွတ္၊ လွမ္းၾကည့္မိရင္ ]ၾကည့္တယ္ ျမင္တယ္ ၾကည့္တယ္ ျမင္တယ္} မွတ္၊ ထိုင္မယ့္ေနရာကို သြားရင္ ျြကတယ္ ခ်တယ္ ျြကတယ္ ခ်တယ္မွတ္သြား၊ ထိုင္မယ့္ ေနရာေရာက္လို႔ ရပ္ေတာ့ ]ရပ္တယ္ ရပ္တယ္} မွတ္၊ လွည့္ရင္ ]လွည့္တယ္ လွည့္တယ္} မွတ္၊ ထိုင္ခ်င္တဲ့စိတ္ ေပၚလာျပန္ရင္}

^{]ထိုင္ခ်င္တယ္ ထိုင္ခ်င္တယ္} မွတ္၊ ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့ ကိုယ္ႀကီးကေလးေလးၿပီး က်သြားတာ႐ွိတယ္၊ အဲဒါကို စူးစိုက္ၿပီးေတာ့}

^{]ထိုင္တယ္ ထိုင္တယ္} လို႔ မွတ္ရမယ္၊ ထိုင္မိတဲ့အခါက်ေတာ့ လက္ေျချပင္တာေတြက႐ွိေသးတယ္၊ အဲဒါေတြလဲ ေ႐ႊ႔ရင္}

^{]ေ႐ႊ႔တယ္။ ေကြးရင္ }ေကြးတယ္}၊ ဆန္႔ရင္ ဆန္႔တယ္} အကုန္လံုး မွတ္သြားရမယ္၊ ဘာမွအျုပအျပင္မ႐ွိဘဲနဲ႔ ၿငိမ္ေနၿပီဆိုေတာ့}

^{]ေဖာင္းတယ္၊ ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္} အဲဒါကို မွတ္ေန႐ံုပဲ။}

^{အဲဒီလိုမွတ္ေနရာက ေညာင္းတာ ပူတာေတြ ေပၚလာရင္ အဲဒါေတြကို လိုက္မွတ္႐ံုပဲ၊ ဒီအထဲက လွဲအိပ္ခ်င္လို႔႐ွိရင္}

^{]အိပ္ခ်င္တယ္၊ အိပ္ခ်င္တယ္} မွတ္၊ လွဲအိပ္ခါနီးက်ေတာ့ လက္ကေလး ေျခကေလး ျပင္တာလဲ ႐ွိေသးတယ္၊ အဲဒါေတြလဲ}

^{အကုန္လံုး မွတ္ရမယ္၊ လက္ကိုျြကရင္ ]ျြကတယ္ ျြကတယ္} မွတ္၊ ေ႐ႊ႔ရင္ ]ေ႐ႊ႔တယ္ ေ႐ႊ႔တယ္} မွတ္၊ ေထာက္ရင္}

^{]ေထာက္တယ္} မွတ္၊ ကိုယ္ႀကီးက ယိမ္းလာရင္ ]ယိမ္းတယ္ ယိမ္းတယ္} မွတ္၊ ေျခေထာက္ဆန္႔ရင္ ]ဆန္႔တယ္ ဆန္႔တယ္}}

^{မွတ္၊ ယိမ္းၿပီး လွဲအိပ္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ]အိပ္တယ္ အိပ္တယ္} လို႔ မွတ္ၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္းကေလး လွဲအိပ္သြားရမယ္။}

^{ဒီလို အိပ္တာကေလးကလဲ အေရးႀကီးတယ္၊ ဒီအတြင္းမွာလဲ တရားထူးက ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ၊ သမာဓိÓဏ္ အား႐ွိေနတဲ့ အခါဆိုရင္ ဘယ္အခ်ိန္မဆို တရားထူးက ျဖစ္ႏိုင္တာခ်ည္းပဲ၊ တစ္ေကြးတစ္ဆန္႔အတြင္းလဲ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ၊ ေ႐ွးတုန္းက}

^{]အ႐ွင္အာနႏၵာ ရဟႏၱာျဖစ္သြားတယ္} ဆိုတာဟာ ဒီ လွဲအိပ္ေနတုန္း ျဖစ္သြားတာပဲ။}

^{ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူၿပီးတဲ့ေနာက္ ၃ လလြန္လို႔ ၄ လထဲ ေရာက္တဲ့အခါမွာ ပထမ သဂၤါယနာတင္ပြဲႀကီး}

^{စၿပီးေတာ့ က်င္းပတယ္၊ သဂၤါယနာတင္ဆိုတာ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူခဲ့တဲ့ တရားေတာ္ ဝိနည္းေတာ္ေတြကို အကုန္ဆံုး}

^{စုၿပီးေတာ့ ဆံုးျဖတ္ၾက၊ အတည္ျုပၾက၊ ႐ြက္ဆိုၾကတာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက သဂၤါယနာတင္ဖို႔ သံဃာေတာ္ငါးရာ ေ႐ြးထားတယ္။ အဲဒီ သံဃာ ငါးရာထဲမွာ အ႐ွင္အာနႏၵာမွ တစ္ပါး ၄၉၉-ပါးက အားလံုး ရဟႏၱာေတြခ်ည္းပဲ၊ အ႐ွင္အာနႏၵာတစ္ပါးတည္းပဲ ေသာတာပန္႐ွိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အ႐ွင္အာနႏၵာလဲ သဂၤါယနာ အစည္းအေဝး မက်င္းပခင္ အလ်င္တစ္ရက္မွာ ဝါေခါင္ လျပည့္ေက်ာ္ ၄-ရက္ေန႔ ညမွာေပါ့ေလ။ တစ္ညတည္းႏွင့္ ရဟႏၱာျဖစ္ေအာင္လို႔ အျပင္းအထန္ အားထုတ္ေနတယ္။ တစ္ညလံုး စႀကႍေလွ်ာက္ၿပီး ]ကာယဂတာသတိ} ေခၚတဲ့ ]ကာယာႏုပႆနာ သတိပ႒ာန္}ကို ပြားမ်ားအားထုတ္ေနတယ္။}

^{]ညာလွမ္းတယ္၊ ဘယ္လွမ္းတယ္၊ ျြကတယ္၊ လွမ္းတယ္၊ ခ်တယ္} အခု အမွတ္မ်ိဳးပါပဲ။ ေျခလွမ္းတိုင္း ေျခလွမ္းတိုင္း သြားခ်င္တဲ့ စိတ္နာမ္တရားနဲ႔ သြားတဲ့႐ုပ္တရားေတြ တစ္ပိုင္းစီ တစ္ပိုင္းစီ ျဖစ္ပ်က္ေနတာကို ႐ႈမွတ္ၿပီး ေနလိုက္တာ နံနက္လင္းခါနီး ေရာက္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ရဟႏၱာေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူးတဲ့။}

^{ဒီေတာ့ အ႐ွင္အာနႏၵာ စဥ္းစားတယ္၊ ငါအားထုတ္တာကေတာ့ အစြမ္းကုန္ေနၿပီ၊ ျမတ္စြာဘုရားကလဲ အမိန္႔႐ွိခဲ့ တာပဲ။ အာနႏၵာ-သင့္မွာ ပါရမီကုသိုလ္ေတြကေတာ့ ျပည့္စံုေနၿပီ။ တရားကိုသာ အားထုတ္ရစ္ေပေရာ့။ မၾကာခင္ပဲ ရဟႏၱာ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္တဲ့။ ဘုရားကလဲ ဒီလိုမွာသြားတာပဲ။ ငါအားထုတ္တာလဲ အေရးေတာ့ကုန္ေနပါၿပီ။ ဒီ သာသနာေတာ္မွာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တရားအားထုတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြထဲမွာ ငါလဲတစ္ေယာက္အပါအဝင္ပါပဲ။ ဒါထက္တိုး၍ တရားအားထုတ္ စရာေတာ့ မ႐ွိပါဘူး၊ ဘာေၾကာင့္ တရားက မတိုးတက္ဘဲ ႐ွိေနပါလိမ့္မတုန္းလို႔ အ႐ွင္အာနႏၵာက စဥ္းစားေနတယ္။}

^{ဒီလိုစဥ္းစားေနရင္း သူသတိရလာတယ္။ ဪသာ္ ငါကတစ္ညလံုး စႀကႍသြားၿပီး အျပင္းအထန္ အားထုတ္ေနတယ္၊}

^{ဒါေၾကာင့္ ဝီရိယလြန္ၿပီး သမာဓိက အားနည္းေနတာပဲလို႔ သတိေပၚလာသတဲ့။ ဟုတ္တယ္၊ ဝီရိယလြန္ရင္ ဥဒၶစၥျဖစ္တယ္။ စႀကႍသြားၿပီး အျပင္အထန္ အားထုတ္ေနေတာ့ ေၾကာင့္ၾကစိုက္ရတာမ်ားၿပီး ပ်ံ႔လြင့္မႈလည္း ဝင္ဝင္လာတာေပါ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ သမာဓိနဲ႔ညီမွ်သြားေအာင္ ဝိရိယကို နည္းနည္းေလွ်ာ့ေပးဦးမွပဲ၊ အခန္းထဲဝင္ၿပီး ခဏေလာက္လွဲအိပ္ရင္း အားထုတ္ဦးမွပဲလို႔ စိတ္ကူးၿပီး အ႐ွင္အာနႏၵာက အခန္းထဲဝင္သြား ခုတင္ေပၚမွာထိုင္၊ ထိုင္ရာ လွဲအိပ္လိုက္တာပဲ၊ ဒီလို လွဲအိပ္လိုက္တဲ့ အခါမွာ}

^{]အိပ္တယ္ အိပ္တယ္} လို႔ ဒီလိုအမွတ္မ်ိဳးမွာပဲ ရဟႏၱာျဖစ္သြားတယ္တဲ့။}

^{အ႐ွင္အာနႏၵာ ဒီလိုရဟႏၱာျဖစ္သြားတာကို ဣရိယာပုတ္ေလးပါးက လြတ္ၿပီး ရဟႏၱာျဖစ္သြားတယ္လို႔ အ႒ာကထာ မွာ ထူးဆန္းတဲ့အေနနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ထားတယ္။ ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ အ႐ွင္အာနႏၵာမွာ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေျခေထာက္လဲ ေျမျပင္  ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ  တည္လ်က္  မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္  ရပ္ေနတယ္လို႔လဲ  မဆိုႏိုင္ပါဘူးတဲ့။ ကိုယ္ကလဲ လွဲခ်လိုက္တာ ေစာင္းေစာင္းႀကီး ေခါင္းအံုး နားေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ထိုင္ေနတယ္လို႔လဲ မဆိုႏိုင္ဘူးတဲ့။ ေခါင္းအံုးေပၚ မထိေသးလို႔ လွဲအိပ္ေနတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ဘူးတဲ့၊ ဒီလို ဣရိယာပုတ္ ၄-ပါးက လြတ္ၿပီးေတာ့ ရဟႏၱာျဖစ္သြား တာတဲ့။ အ႐ွင္အာနႏၵာက ေသာတာပန္ကိုး၊ ေသာတာပန္အျဖစ္ကေနၿပီး ဝိပႆနာ႐ႈျပန္ေတာ့ သကဒါဂါမိမဂ္ç ဖိုလ္ေရာက္၊ အဲဒီကေနၿပီး ဝိပႆနာ ႐ႈျပန္ေတာ့ အနာဂါမိမဂ္ဖိုလ္ေရာက္၊ အဲဒီကေနၿပီး ဝိပႆနာ ႐ႈျပန္ေတာ့ အရဟတၲမဂ္ç ဖိုလ္ေရာက္၊}

^{ဝိပႆနာႏွင့္တကြ အထက္မဂ္ç ဖိုလ္ ၃-ဆင့္တက္ၿပီး ရဟႏၱာျဖစ္သြားတာ တစ္ခဏေလး၊ ဘာမွမၾကာဘူး၊ တရားဆိုတာ ျဖစ္ခ်င္ရင္ မၾကာဘူး၊ ဘယ္အခ်ိန္မဆို  ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ယခု အ႐ွင္အာနႏၵာရဲ႕ ရဟႏၱာျဖစ္ပံုကိုသာ ၾကည့္ေပေတာ့။ ဘာမွ မၾကာဘူး၊ လွဲအိပ္ခိုက္ကေလး အတြင္းျဖစ္သြားတာ၊ တစ္ခဏကေလးပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္အခ်ိန္မဆို ျုကိးစားၿပီး မွတ္ေန}

^{ရမယ္၊ ဒါကေလးကေတာ့ အေရးမႀကီးပါဘူးဆိုၿပီးေတာ့ အမွတ္ကို ေလွ်ာ့မထားရဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ယခုေျပာေနတဲ့ လွဲအိပ္ခိုက္ မွာလဲ ႐ို႐ိုေသေသပဲ မွတ္သြားရမယ္။ လွဲအိပ္ခ်င္ရင္လွဲခ်င္တယ္၊ အိပ္ခ်င္တယ္၊ လက္ျြကရင္ ]ျြကတယ္ ျြကတယ္} မွတ္၊ ဆန္႔ရင္ ဆန္႔တယ္ ဆန္႔တယ္၊ ထိရင္ ]ထိတယ္} ေထာက္ရင္ ]ေထာက္တယ္} မွတ္၊ ကိုယ္ႀကီးယိမ္းၿပီး လွဲခ်လိုက္ေတာ့}

^{]အိပ္တယ္ အိပ္တယ္} မွတ္ၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္းကေလး လွဲခ်သြားရမယ္။ ေခါင္းအံုးနဲ႔ အိပ္ရာနဲ႔ ထိတာေတြက ဟိုနားဒီနားက}

^{အမ်ားႀကီးပဲ ႐ွိတယ္။ အဲဒါေတြကိုလဲ ]ထိတယ္ ထိတယ္}လို႔ တစ္ကြက္ခ်င္း တစ္ကြက္ခ်င္း စူးစိုက္ၿပီး မွတ္သြားရမယ္။}

^{အိပ္မိတဲ့အခါက်ေတာ့ လက္ေျခ ျပင္တာေတြလဲ ႐ွိေသးတယ္။ အဲဒါေတြကိုလဲ အကုန္လံုး ေစ့ေစ့စပ္စပ္ မွတ္ရမယ္။ ျြကရင္}

^{]ျြကတယ္ ျြကတယ္} ဆန္႔ရင္ ]ဆန္႔တယ္} ေကြးရင္ ]ေကြးတယ္} ေ႐ႊ႔ရင္ ]ေ႐ႊ႔တယ္ ေ႐ႊ႔တယ္} အကုန္လံုး မွတ္သြားေပါ့ေလ၊ ဟိုဘက္  ဒီဘက္ ေစာင္းရင္ ]ေစာင္းတယ္၊ ေစာင္းတယ္} လွည့္ရင္ ]လွည့္တယ္} မွတ္၊ ဘာမွ အျုပအျပင္မ႐ွိဘဲ  ၿငိမ္ေနၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ]ေဖာင္းတယ္၊ ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္၊ ပိန္တယ္} ဒါပဲ မွတ္ေနရမယ္၊ ေစာင္းလ်က္ျဖစ္ျဖစ္၊ ပက္လက္ျဖစ္ျဖစ္၊ လွဲအိပ္ေနတုန္းမွာ ၿငိမ္ေနရင္ မွတ္စရာ အထူးမ႐ွိဘူး၊ အဲဒီေတာ့ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္ ဒါေလး ၂-ခုကို မွတ္ေန႐ံုပဲ။}

^{အဲဒီလို အိပ္ေနရင္လဲ စိတ္ဆိုတာကေတာ့ တျခားထြက္သြားတာ႐ွိလိမ့္မယ္၊ အဲဒီ ထြက္သြားတဲ့ စိတ္ေတြကိုလဲ လိုက္မွတ္ရမယ္၊ သြားရင္ ]သြားတယ္} မွတ္၊ ေရာက္ရင္ ]ေရာက္တယ္} မွတ္၊ ႀကံရင္ ]ႀကံတယ္} စဥ္းစားရင္ ]စဥ္းစားတယ္} စသည္ျဖင့္ စိတ္ကူးစဥ္းစားႀကံစည္တိုင္း အကုန္လံုးပဲ လိုက္မွတ္ရမယ္။ ထိုင္ေနတုန္းက အတိုင္းပါပဲ၊ စိတ္ဆိုတာကေတာ့}

^{၁-ခ်က္၊ ၂-ခ်က္ေလာက္ မွတ္လိုက္ရင္ ေပ်ာက္သြားတာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ]ေဖာင္းတယ္၊ ပိန္တယ္} ျပန္မွတ္သြား႐ံုပါပဲ၊ တံေတြးမ်ိဳတာç ေထြးတာေတြလဲ မွတ္ရမွာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ေညာင္းတာ၊ ပူတာ၊ နာက်ဥ္ ကိုက္ခဲတာ ယားတာေတြလဲ ႐ွိလိမ့္မယ္၊ အဲဒီ ဒုကၡေဝဒနာေတြလဲ ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္း လိုက္မွတ္ရမယ္၊ ေကြးတာ ဆန္႔တာ လႈပ္႐ွားျုပျပင္တာေတြလဲ ႐ွိလိမ့္မယ္၊ အဲဒီကိုယ္အမူအရာေတြလဲ ျုပျပင္တိုင္း ျုပျပင္တိုင္း အကုန္မွတ္ရမွာခ်ည္းပဲ၊ ေနာက္အမွတ္ႏိုင္လာတဲ့ အခါက်ေတာ့ မ်က္စိ}

^{ဖြင့္တာ မွိတ္တာ၊ မ်က္ေတာင္ခတ္တာေတြေတာင္ မွတ္ရဦးမွာ။ ဘာမွ အျုပအျပင္ မ႐ွိဘဲ ၿငိမ္ေနၿပီဆိုေတာ့ ]ေဖာင္းတယ္၊}

^{ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္} ဒီလို ျပန္မွတ္သြား႐ံုပဲ။}

^{ညဥ့္နက္လို႔ အိပ္ခ်ိန္က်ေနေပမယ့္လို႔ အမွတ္ကိုေတာ့ လႊတ္ၿပီးမအိပ္ရဘူး၊ တရားကို တစ္ကယ္တန္း အားထုတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဆိုတာ မအိပ္ေတာ့ဘူးအေနနဲ႔ စြန္႔စြန္႔စားစား အားထုတ္ရတယ္။}

^{]]ကာမံ တေစာ စ ႏွာ႐ု စ အ႒ိ စ အဝသိႆံတု၊ သရီေရ ဥပသုႆတု မံသေလာဟိတံ၊ ယံ တံ ပုရိသထာေမန ပုရိသ ဝီရိေယန ပုရိသပရကၠေမန ဝတၲဗၺံ၊ န တံ အပါပုဏိတြာ ဝီရိယႆ သဏၭာမံ ဘဝိႆတိ ဆိုတဲ့ ေဟာဒီပါ႒ိအရ စတုရဂၤဝိရိယ အဂၤါ ၄-ပါး႐ွိတဲ့ ဝီရိယနဲ႔ ေဆာက္တည္ၿပီးေတာ့ အားထုတ္ရတယ္၊ တရားအားထုတ္တယ္ဆိုတာ တစ္ကယ္ တမ္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အားထုတ္ေတာ့ ကိုယ္ထဲက အေသြးအသားေတြဆိုတာ ေလ်ာ့ပါးၿပီးေတာ့ ပိန္ခ်ံဳးသြားႏိုင္တယ္၊ ေျခာက္ေသြ႔ သြားႏိုင္တယ္၊ ဒီလို အေသြးအသားေတြ ေျခာက္ေသြ႔သြားေတာ့ ဘာက်န္မလဲဆိုရင္ အေရမွ်က်န္မယ္၊ အေၾကာမွ် က်န္မယ္၊ အ႐ိုးမွ်က်န္မယ္၊ ဒီလို အေသြးအသားေတြ ခန္းေျခာက္ၿပီးေတာ့ အေရမွ် အေၾကာမွ် အ႐ိုးမွ် က်န္ခ်င္က်န္ပါေစ၊ မေလွ်ာ့ဘူး၊ အားထုတ္မယ္လို႔ ဒီလို ဝီရိယကို တင္းထားရမယ္၊ ဒီလို ဝီရိယကို အဂၤါ ၄-ပါး႐ွိတဲ့ စတုရဂၤဝီရိယလို႔ေခၚတယ္၊ အေရမွ်က်န္တာက အဂၤါ ၁-ခု၊ အေၾကာမွ်က်န္တာက အဂၤါ ၁-ခု အ႐ိုးမွ်က်န္တာက အဂၤါ ၁-ခု၊ ဒီက်န္တဲ့အဂၤါ သံုးခု အသားç အေသြးç ေျခာက္ခန္းသြားတာက အဂၤါ ၁-ခု၊ ေပါင္း အဂၤါ ၄ ခု႐ွိတယ္၊ ဒီလို အသားေတြ ေျခာက္ခန္းၿပီး အေရမွ် အေၾကာမွ် က်န္ခ်င္လဲက်န္ပါေစ၊ လံု႔လဝီရိယျဖင့္ အားထုတ္လို႔ရႏိုင္တဲ့မဂ္တရား ဖိုလ္တရားေတြ ဆိုတာ႐ွိတယ္၊ အဲဒီ မဂ္တရား ဖိုလ္တရားကို မေရာက္မခ်င္း ]]ငါဒီအလုပ္ကိုေတာ့ ရပ္ဆိုင္းမထားဘူး၊ မျပတ္မစဲအားထုတ္သြားမယ္}}လို႔ ဒီလို}

^{ဝီရိယကို တင္းတင္းရင္းရင္းထားၿပီး အားထုတ္ရမယ္တဲ့။}

^{အဲဒီလိုအားထုတ္သြားရင္  မဂ္တရား  ဖိုလ္တရားဆိုတာ  ေရာက္လဲေရာက္ပါတယ္၊  မၾကာပါဘူး၊ ဝီရိယသာ တင္းတင္းရင္းရင္းထားၿပီးမွတ္၊ မၾကာခင္ပဲေရာက္သြားမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ညာဥ့္နက္လို႔ အိပ္ခ်င္ေပမယ့္လို႔ အမွတ္ေတာ့ မလြတ္ရဘူး၊ တစ္မွတ္တည္းသာ  မျပတ္မွတ္ေနရမယ္၊  မွတ္ရင္းမွတ္ရင္းပဲ  အိပ္ေပ်ာ္သြားေစရမယ္၊  အမွတ္ကႏိုင္ရင္လဲ အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ  ေနမွာပဲ၊ အိပ္ခ်င္တာက ႏိုင္သြားရင္လဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားမွာပဲ၊ အိပ္ခ်င္ရင္ ]]အိပ္ခ်င္တယ္၊ အိပ္ခ်င္တယ္}}မွတ္၊ မ်က္စိေမွးလာရင္ ]]ေမွးတယ္}}၊ ေလးလာရင္ ]]ေလးတယ္}}၊ မ်က္စိဖန္ရင္ ]]ဖန္တယ္}} မွတ္၊ ဒီလိုမွတ္လိုက္တာနဲ႔ မ်က္စိက ျပန္ၿပီးေတာ့ ၾကည္သြားတတ္တယ္၊  အဲဒီေတာ့လဲ  ]]ၾကည္တယ္၊  ၾကည္တယ္}}  မွတ္ၿပီးေတာ့  ]]ေဖာင္းတယ္၊  ပိန္တယ္}} ျပန္မွတ္သြား႐ံုပဲ၊  ဘယ္လိုပဲေပမွတ္ေနေန အဟုတ္အိပ္ခ်င္လာၿပီဆိုေတာ့  အိပ္ေပ်ာ္သြားတာပဲ၊  အိပ္ေပ်ာ္သြားဖို႔ရာကေတာ့ မခက္ပါဘူး၊ လြယ္ပါတယ္၊  လွဲအိပ္ၿပီးမွတ္ေနရင္  တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔  ေမွးေမွးၿပီး  အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္တယ္၊  ဒါေၾကာင့္ အားထုတ္စပုဂၢိဳလ္မွာ လွဲအိပ္ေနတာက မမ်ားေစရဘူး၊ ထိုင္တာနဲ႔ စႀကႍေလွ်ာက္တာက မ်ားေစရမယ္။}

^{သို႔ေပမယ့္ ညဥ့္နက္လို႔ အိပ္ခ်ိန္က်တဲ့အခါမွာေတာ့ လွဲအိပ္ေနရင္း ]]ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္}} မွတ္ေနရေတာ့တာပါပဲ၊ ဒီလိုမွတ္ေနရင္း သူ႔အလိုလို အိပ္ေပ်ာ္သြားပါလိမ့္မယ္၊ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာမွမသိလို႔ မမွတ္ရေတာ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္  အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္ကေတာ့  ေယာဂီပုဂၢိဳလ္မွာ  နားရတဲ့အခ်ိန္ပဲ၊  တစ္နာရီအိပ္ေပ်ာ္ေနရင္ တစ္နာရီနားရတာပဲ၊ ၂ နာရီç ၃ နာရီç ၄ နာရီ အိပ္ေပ်ာ္ေနရင္လဲ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ နားရတာပဲ၊ သို႔ေပမယ့္ တကယ္တမ္း တရားအားထုတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ဆိုတာ ၃ နာရီç ၄ နာရီထက္ေတာ့ပိုၿပီး အိပ္ေပ်ာ္မေနေစရဘူး၊ အမ်ားဆံုး ၄ နာရီေပါ့၊ ၄ နာရီဆိုရင္ တကယ္တမ္း အားထုတ္တဲ့ ေယာဂီေတြအတြက္ ေကာင္းေကာင္းလံုေလာက္ေနပါၿပီ။}

^{အဲဒီအိပ္ေပ်ာ္ရာက ႏိုးလာရင္ ႏိုးကတည္းကစၿပီး မွတ္ရမယ္၊ မဂ္ေရာက္ç ဖိုလ္ေရာက္ တကယ္တမ္းအားထုတ္တဲ့ ေယာဂီဆိုတာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေလာက္ပဲနားရတယ္၊ ဒီျပင္ႏိုးေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ မေနမနား မျပတ္မစဲ တစ္မွတ္တည္း မွတ္ေနရတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ မွတ္ႏိုင္လို႔႐ွိရင္ ႏိုးလာတဲ့စိတ္ကေလးကိုလဲ ]]ႏိုးတယ္ ႏိုးတယ္}}လို႔ မွတ္ရမယ္၊ အဲဒါကို မသိႏိုင္ မမွတ္ႏိုင္ေသးရင္ေတာ့ ေဖာင္းတာ ပိန္တာကစၿပီး မွတ္ရမယ္၊ ]]ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္}} မွတ္သြား႐ံုပဲ။}

^{စဥ္းစားေနတာကစၿပီး သိရင္လဲ ]]စဥ္းစားတယ္ စဥ္းစားတယ္}} မွတ္ၿပီးရင္ ]]ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္}} ဆက္မွတ္သြား႐ံုပဲ၊ အသံၾကားတာကစၿပီး သိရင္လဲ ]]ၾကားတယ္ ၾကားတယ္}} မွတ္၊ ၿပီးရင္ ]]ေဖာင္းတယ္ပိန္တယ္}} ဆက္မွတ္သြား႐ံုပဲ၊ အိပ္ရာကႏိုးလ ာေတာ့ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ေစာင္းတာျပင္တာေတြ ႐ွိလိမ့္မယ္၊ အဲဒါေတြလဲ ]]ေစာင္းတယ္ç လွည့္တယ္ç ေ႐ႊ႔တယ္ç ေကြးတယ္ç ဆန္႔တယ္}} စသည္ျဖင့္ အစဥ္အတိုင္း မွတ္သြားရမယ္၊ ျုပျပင္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဦးကေလးက စၿပီး သိရင္လဲ ]]ျပင္ခ်င္တယ္ ျပင္တယ္၊ ေစာင္းခ်င္တယ္ ေစာင္းတယ္၊ လွဲခ်င္တယ္ လွဲတယ္၊ ေကြးခ်င္တယ္ ေကြးတယ္}} စသည္ျဖင့္ အစဥ္အတိုင္း မွတ္သြား႐ံုပဲ၊ ေညာင္းတာ ပူတာေတြလဲ စၿပီးေပၚလာတတ္တယ္၊ အဲဒီေတာ့ ေညာင္းတယ္ ေညာင္းတယ္၊ ပူတယ္ ပူတယ္၊ ေစာင္းခ်င္တယ္ ေစာင္းတယ္၊ လွဲခ်င္တယ္ လွဲတယ္၊ ေကြးခ်င္တယ္ ေကြးတယ္}} စသည္ျဖင့္ အစဥ္အတိုင္းမွတ္သြား႐ံုပါပဲ၊ အျုပအျပင္မ႐ွိပဲ ၿငိမ္ေနျပန္ၿပီဆိုေတာ့ ]]ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္}} ျပန္မွတ္ သြား႐ံုပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္႐ွိပါလိမ့္မတုန္းလို႔ စဥ္းစားရင္ ဒါမ်ိဳးကိုလဲ ]]စဥ္းစားတယ္}} လို႔ မွတ္လိုက္ရေသးတာပဲ၊}

^{အိပ္ရာကထဦးမွပဲလို႔ႀကံရင္ ]]ထခ်င္တယ္ ထခ်င္တယ္}} မွတ္၊ လက္ေျချပင္တာေလးေတြလဲ ႐ွိလိမ့္မယ္၊ အဲဒါေတြလဲ အကုန္လံုးမွတ္သြားရမယ္၊ ေခါင္းေထာင္ၿပီး ထလာေတာ့ ]]ထတယ္ ထတယ္}} မွတ္၊ ထိုင္မိတဲ့အခါက်ေတာ့ ]]ထိုင္တယ္ ထိုင္တယ္}} မွတ္၊ လက္ေျခေတြျပင္တာ႐ွိေသးရင္ အဲဒါေတြကိုပဲအကုန္မွတ္၊ ဘာမွအျုပအျပင္မ႐ွိဘဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး ထိုင္ေနၿပီ ဆိုေတာ့ ]]ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္}} ဒါကို မျပတ္မွတ္ေန႐ံုပဲ။}

^{ယခု ေျပာလာခဲ့တာေတြဟာ ဣရိယာပုတ္ ၄ ပါးလံုး အေျပာင္းအလဲႏွင့္တကြ မွတ္ရမည့္ဥစၥာေတြခ်ည္းပဲ၊ ဒါေပမယ့္ မွတ္ခါစပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ ယခုေျပာခဲ့တာေတြကို အကုန္လံုး မမွတ္ႏိုင္ေသးပါဘူး၊  ေနာက္သမာဓိÓဏ္ အားေကာင္းလာတဲ့ အခါက်မွ ဒါေတြကို ေစ့စပ္ေအာင္မွတ္ႏိုင္မွာ၊ အဲဒီအခါက်ေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ မွတ္ႏိုင္ပါတယ္၊ အခုေျပာတာေလာက္ မကေသးပါဘူး၊ အခုေျပာေနတာက ေခါင္းစဥ္ေလာက္႐ွိေသးတာပဲ၊ သတိ သမာဓိဆိုတာက သူ႔ဟာသူေဆာင္သြားတယ္၊ အသိေတြကလဲ သူ႔ဟာသူပဲ ျမန္ျမန္သြားတာ၊ အဲဒီအခါက်ေတာ့ သိစရာေတြကို အကုန္လံုးပဲ သူ႔ဟာသူ သိသြားပါလိမ့္မယ္၊ အခုေျပာေနတာေလာက္ သိ႐ံုနဲ႔ေတာ့ တရားက မျပည့္စံုေသးဘူး၊ ျဖစ္မွျဖစ္ပါ့မလားလို႔ေတာ့ အားငယ္မေနနဲ႔၊ တရားက သူ႔ဟာသူေဆာင္ၿပီး သိစရာေတြကို အကုန္လံုး ေလွ်ာက္သိသြားပါလိမ့္မယ္။}

^{ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာသစ္တဲ့အခါ ေရခ်ိဳးတဲ့အခါေတြမွာလဲ မွတ္ရမယ္၊ ဒါေတြကေတာ့ ျမန္ျမန္လုပ္ရတဲ့ဟာေတြမို႔ မွတ္ႏိုင္သမွ် မွတ္သြား႐ံုပါပဲ၊ ေရခြက္ဆီလက္လွမ္းတာ ကိုင္တာ ခပ္တာေလာင္းတာ ေအးတာ ပြတ္တာတိုက္တာေတြ မွတ္ႏိုင္ သမွ် မွတ္သြား႐ံုပါပဲ၊ အဝတ္အစား ျပင္ဝတ္တာေတြလည္း ႐ွိတယ္၊ အိပ္ရာ ေနရာျပင္တာေတြ တံခါးပိတ္တာ ဖြင့္တာေတြ ကလည္း ႐ွိတယ္၊ အဲဒါေတြကေတာ့ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ အကုန္လံုးမွတ္သြားရမယ္။}

^{ထမင္းစားတဲ့အခါမွာ ထမင္းစားပြဲၾကည့္တာကစၿပီးေတာ့ ]]ၾကည့္တယ္၊ ျမင္တယ္၊ ၾကည့္တယ္၊ ျမင္တယ္}} မွတ္ရမယ္၊ ထမင္းပြဲဆီ လက္လွမ္းရင္ ]]လွမ္းတယ္ လွမ္းတယ္}} မွတ္၊ ထမင္းနဲ႔ လက္နဲ႔ထိေတာ့ ]]ထိတယ္ ထိတယ္}} မွတ္၊ ထမင္းစုရင္ ]]စုတယ္ စုတယ္}} မွတ္၊ ထမင္းလုတ္ျပင္ေတာ့ လက္ကေလးေတြ ကလႈပ္ၿပီး ျပင္တိုင္း ျပင္တိုင္း ]]ျပင္တယ္ ျပင္တယ္}} မွတ္၊ ထမင္းလုတ္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ]]ကိုင္တယ္ ကိုင္တယ္}} မွတ္၊ ထမင္းလုတ္ကို ေျမႇာက္ၿပီးယူလာေတာ့}

^{]]ယူတယ္ ယူတယ္}} မွတ္၊ ေခါင္းငံု႔လိုက္တာလဲ ႐ွိတယ္၊ ]]ငံု႔တယ္}} မွတ္၊ ပါးစပ္ထဲ ထမင္းလုတ္ကို ခြံလိုက္ေတာ့ ]]ခြံ႔တယ္}}}

^{မွတ္၊ လက္ကို ျပန္ခ်ေတာ့ ]]ခ်တယ္}} မွတ္၊ ပန္းကန္ျပားနဲ႔ထိေတာ့ ]]ထိတယ္}} မွတ္၊ ေခါင္းျပန္ေထာင္ေတာ့ ]]ေထာင္တယ္}}}

^{မွတ္၊ ဝါးတဲ့အခါက်ေတာ့ အခ်က္တိုင္း အခ်က္တိုင္း ]]ဝါးတယ္ ဝါးတယ္}} မွတ္၊ ဝါးေနတုန္း အရသာကိုေတာ့ ]]သိတယ္}

^{သိတယ္}} မွတ္၊ သေဘာက်သြားရင္လဲ ]]သေဘာက်တယ္}} မွတ္၊ ေကာင္းတယ္ထင္ရင္လဲ ]]ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္}} မွတ္၊ မ်ိဳခ်လိုက္ေတာ့ ]]မ်ိဳတယ္}}လို႔ မွတ္လိုက္ေရာ၊ အဲဒါေတြဟာ ထမင္းတစ္လုတ္စားတုန္း မွတ္ပံုပဲ၊ ေနာက္ထမင္းလုတ္ ေတြမွာလဲ ဒီနည္းအတိုင္းပဲ မွတ္သြားရမယ္၊ ဟင္းရည္ေသာက္ေတာ့လဲၾကည့္တာç ျမင္တာç လက္လွမ္းတာç ဇြန္းကိုကိုင္တာç ေကာ္တာç ခပ္တာç ယူလာတာç ေသာက္တာç မ်ိဳခ်တာ ဒီလိုဟာေတြအကုန္လံုးပဲ မွတ္သြားရမယ္၊ ဒီထမင္းစားရာမွာလဲ အမွတ္ရ ခက္တယ္၊ မွတ္စရာေတြက သိပ္မ်ားတာပဲ၊ မွတ္ခါစပုဂၢိဳလ္ေတြမွာေတာ့ ေမ့သြားတာေတြ မမွတ္ႏိုင္တာေတြက မ်ားေနတာပဲ၊ သို႔ေပမယ့္ အကုန္လံုး မွတ္မယ္လို႔ ဒီလိုစိတ္ကေတာ့ တင္းထားရမယ္၊ သူ႔ဟာသူ မမွတ္ႏိုင္လို႔ ခုန္ေက်ာ္ သြားတာေတာ့ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ၊ မွတ္ခါစ႐ွိေသးတာကို ေမ့သြားတာလဲ ႐ွိဦးမွာေပါ့၊ ေနာက္က်င့္သားရလာတဲ့အခါက်ေတာ့ အကုန္လံုး ေစ့စပ္ေအာင္ မွတ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။}

^{ေဟာ အခုေျပာခဲ့တာဟာ မွတ္ပံုေတြ အေတာ္စံုသြားၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ အက်ယ္ႀကီးေလွ်ာက္ေျပာေနေတာ့ လိုရင္း႐ႈမွတ္ စရာေတြကို ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိမွာ မဟုတ္ေသးဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ထပ္ၿပီးေျပာဦးမယ္။}

^{အက်ဥ္းခ်ဳပ္ဆိုတာက ႐ႈမွတ္စရာက နည္းနည္းပဲ႐ွိပါတယ္၊ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့အခါဆိုရင္ ေျခလွမ္းကိုသာ မွတ္ေန}

^{႐ံုပဲ၊ ]]ညာလွမ္းတယ္ ဘယ္လွမ္းတယ္၊ ညာလွမ္းတယ္ ဘယ္လွမ္းတယ္}} အဲဒါကေလးႏွစ္ခု မွတ္ေန႐ံုပဲ၊ ျမန္ျမန္ သြားတဲ့ အခါမွာ ]]ညာလွမ္းတယ္ ဘယ္လွမ္းတယ္}} လို႔ ေျခတစ္လွမ္း တစ္လွမ္း တစ္ခါ တစ္ခါ မွတ္သြားရင္ ေတာ္ပါၿပီ၊ ျဖည္းျဖည္း သြားတဲ့ အခါမွာ ]]ျြကတယ္ç ခ်တယ္၊ ျြကတယ္ç ခ်တယ္}} ဒီလို ေျခတစ္လွမ္း တစ္လွမ္း ႏွစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ မွတ္သြား႐ံုပဲ၊ ၿငိမ္ၿပီးထိုင္ေနတဲ့အခါမွာဆိုရင္ ]]ေဖာင္းတယ္ç ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္ç ပိန္တယ္}} ဒါကေလး ႏွစ္ခု မွတ္ေနရမယ္၊ လွဲအိပ္ ေနတဲ့အခါမွာလဲ ဘာမွအထူးမွတ္စရာ  မ႐ွိဘူးလို႔ဆိုရင္ ]]ေဖာင္းတယ္ç ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္ç ပိန္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္ç ပိန္တယ္}} ဒါမွ မွတ္ေနရမယ္၊ ယခု ေျပာတဲ့အတိုင္းဆိုေတာ့ မွတ္စရာက နည္းနည္းပါပဲ၊ မမ်ားပါဘူး။}

^{ဒီလို ]]ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္}} မွတ္ေနရင္း စိတ္ကူးေတြက တျခားထြက္သြားရင္ေတာ့ အဲဒီစိတ္ေတြကို လိုက္မွတ္}

^{ရမယ္၊ သူတို႔ကိုေတာ့ ခြင့္လႊတ္ထားလို႔ မျဖစ္ဘူး၊ စိတ္ကူးရင္ ]]စိတ္ကူးတယ္}} မွတ္၊ စဥ္းစားရင္ ]]စဥ္းစားတယ္}} သြားရင္}

^{]]သြားတယ္}} ေရာက္ရင္ ]]ေရာက္တယ္}} ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္း မွတ္ၿပီးရင္ ေဖာင္းတာ ပိန္တာကို ျပန္မွတ္၊ တံေထြးမ်ိဳးရင္}

^{ေထြးရင္လဲ ဒါေတြကို လိုက္မွတ္၊ ၿပီးရင္ ေဖာင္းတာ ပိန္တာျပန္မွတ္၊ ေညာင္းတာ ပူတာ နာက်င္ကိုက္ခဲတာ ယားတာေတြ}

^{႐ွိရင္ အဲဒါေတြကိုလဲ လိုက္မွတ္၊ ၿပီးရင္ ေဖာင္းတာ ပိန္တာကို ျပန္မွတ္၊ အဲဒီအထဲက ေကြးလိုက္ဆန္႔လိုက္ လႈပ္႐ွားလိုက္}

^{ေခါင္းငံု႔လိုက္ ေမာ့လိုက္ ယိမ္းလိုက္ ထိုင္လိုက္ ဒီလိုအျုပအျပင္ ႐ွိရင္ ႐ွိျပန္ရင္ အဲဒါေတြကိုလိုက္မွတ္၊ ၿပီးရင္ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္ ျပန္မွတ္သြားရမယ္။}

^{ဒီနည္းအတိုင္း မွတ္ေနရင္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မွတ္ႏိုင္တာေတြကမ်ားလာလိမ့္မယ္၊ မွတ္ခါစမွာေတာ့ စိတ္ေတြက ဟိုေျပးလိုက္ ဒီေျပးလိုက္နဲ႔ မမွတ္ႏိုင္တာေတြက မ်ားေနတတ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ စိတ္ေတာ့မပ်က္ရဘူး၊  ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ အစမွာေတာ့ ဒီလိုခ်ည္း အမွတ္ရခက္ၾကတာပဲ၊ ေနာက္ေတာ့ က်င့္သားရလာတဲ့အခါက်ေတာ့ စိတ္ေတြက ေျပးကို မေျပးႏိုင္ ေတာ့ဘူး၊ ေျပးတိုင္း ေျပးတိုင္း မွတ္မိၿပီးသိç သိေနတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ၾကာေတာ့ လံုးလံုးကို မေျပးေတာ့ဘူး၊ မွတ္စရာ အာ႐ံု ထဲမွာသာ စိတ္ကေလးဟာ ကပ္ကပ္ၿပီး တည္ေနေတာ့တာပဲ၊ ဟိုက ေဖာင္းလိုက္တာနဲ႔ ဒီက ]]ေဖာင္းတယ္}}လို႔ မွတ္လိုက္ တာနဲ႔ဟာ ကိုက္ကိုက္ၿပီးက်ေနတယ္၊ ဟိုက ပိန္လိုက္တာနဲ႔ ဒီက ]]ပိန္တယ္}}လို႔ မွတ္လိုက္တာနဲ႔ ကိုက္ကိုက္ၿပီး က်ေနတာပဲ၊ မွတ္တိုင္း မွတ္တိုင္း မွတ္စရာအာ႐ံုနဲ႔ အသိဟာ တြဲလ်က္ တြဲလ်က္ခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနတယ္၊ မွတ္စရာ႐ုပ္နဲ႔ မွတ္သိတဲ့နာမ္}

^{ဒီ႐ုပ္နာမ္ ၂-ခုဟာ အတြဲလိုက္ အတြဲလိုက္ တစ္စံု တစ္စံု ျဖစ္ေနတယ္၊ ပုဂၢိဳလ္သတၲဝါရယ္လို႔ ဘယ္႐ွိလိမ့္မတုန္း၊ ဒီ႐ုပ္}

^{ကေလးနဲ႔ ဒီစိတ္ကေလး ၂-ခုတည္းပဲ တြဲတြဲၿပီး ျဖစ္ေနတာ၊ ဒါကေလးေတြကို ေတာ္ေတာ္ၾကာရင္ ကိုယ္တိုင္ပဲ ေတြ႔သြားပါ လိမ့္မယ္။}

^{ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္လို႔ မွတ္ရင္းမွတ္ရင္းနဲ႔ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ ၂-ခု တျခားစီကြဲလာတယ္၊ ေဖာင္းတက္လာတဲ့႐ုပ္နဲ႔ ေဖာင္းတယ္လို႔ သိတဲ့စိတ္ကေလးေတြ၊ ပိန္က်သြားတဲ့႐ုပ္နဲ႔ ပိန္တယ္လို႔သိတဲ့ စိတ္ကေလး၊ ျြကလိုက္တာနဲ႔ ျြကတယ္လို႔ သိတဲ့စိတ္ကေလး လွမ္းလိုက္တာနဲ႔ လွမ္းတယ္လို႔သိတဲ့စိတ္ကေလး၊ ခ်လိုက္တာနဲ႔ ခ်တယ္လို႔လဲ သိတဲ့စိတ္ကေလး၊ ဒီ႐ုပ္နဲ႔ နာမ္ ၂-ခု၊ ၂-ခုဟာ တြဲခနဲ တြဲခနဲ တစ္စံု တစ္စံု ကိုက္ကိုက္က်ေနတာကို ကိုယ္တိုင္ပဲ ပိုင္းျခားၿပီး သိလာတယ္၊ အဲဒီေတာ့ မွတ္တိုင္း မွတ္တိုင္း မွတ္စရာ သိစရာ ႐ုပ္တရားကတစ္မ်ိဳး မွတ္သိေနတဲ့ နာမ္တရားကတစ္မ်ိဳး ဒီ႐ုပ္နဲ႔ နာမ္ ဒါကေလး ၂- ခု ႐ွိတာပဲလို႔ ကိုယ္ပိုင္Óဏ္နဲ႔႐ွင္းၿပီး သိလာလိမ့္မယ္၊ အဲဒါဟာ နာမ္႐ုပ္ကိုပိုင္းျခားသိတဲ့ ]]နာမ႐ူပ ပရိေစၦဒၵÓဏ္}} သူဟာ}

^{ဝိပႆနာÓဏ္ေတြရဲ႕ အစပဲ၊ သူက အခ်ိဳးက်ဖို႔အေရးႀကီးတယ္။}

^{အဲဒီက ေနာက္ဆက္မွတ္ေနရင္ အေတာ္ၾကာေတာ့ သမာဓိÓဏ္က သူ႔ထက္အားေကာင္းလာတယ္၊ အဲဒီအခါ က်ေတာ့ မွတ္ေနရင္း ေပၚေပၚၿပီး တစ္ခဏခ်င္း ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတာေတြ ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ရမယ္၊ ပကတိလူေတြကေတာ့}

^{႐ုပ္ေရာ  နာမ္ေရာဟာ  တစ္သက္လံုး၊  တစ္ဘဝလံုး ၿမဲတည္ေနတယ္လို႔  ထင္ေနၾကတယ္၊  ငယ္ငယ္ကေလးဘဝတုန္း}

^{႐ုပ္ကလည္း ယခုထက္ထိလူႀကီး႐ုပ္ ျဖစ္လာတယ္ ထင္ေနၾကတယ္၊ ငယ္ငယ္ကေလးဘဝတုန္းက စိတ္ကပဲ ယခုထက္ထိ လူႀကီးစိတ္ျဖစ္လာတယ္လို႔ ထင္ေနၾကတယ္၊ ႐ုပ္ေရာ စိတ္ေရာဟာ ငါတစ္ေယာက္တည္းလို႔ ထင္ေနၾကတယ္၊ အမွန္ကေတာ့}

^{ဒီလိုမဟုတ္ဘူး၊ ၿမဲတည္ေနတဲ့ တရားရယ္လို႔မ႐ွိဘူး၊ အခုျဖစ္အခုပဲ ပ်က္ေနတာခ်ည္းပဲ၊ မ်က္စိတစ္မွိတ္ခန္႔ေတာင္ မၾကာဘူး၊ ျဖစ္ၿပီးပ်က္ ျဖစ္ၿပီးပ်က္ ဒီေလာက္အျဖစ္အပ်က္ ျမန္ေနတဲ့တရားေတြခ်ည္းပဲ၊ အဲဒါေတြကို ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ မွတ္ရင္း မွတ္ရင္းပင္ ကိုယ္တိုင္ေတြ႔သြားမွာ၊ ေဖာင္းတာ ပိန္တာမွစၿပီး မွတ္ရင္းမွတ္ရင္းပင္ ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတာ ေတြကို ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ရမယ္၊ ဒီလို မွတ္ေနရင္းနဲ႔ တရိပ္ရိပ္နဲ႔ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတာေတြကို ေတြ႔ရေတာ့ ]]မၿမဲတဲ့ တရားေတြ ခ်ည္းဘဲဆိုတာ သေဘာက်လာမယ္၊ အဲဒီလို မၿမဲတာေတြခ်ည္းဘဲလို႔ သေဘာက်တာဟာ ]]အနိစၥာ၊ ႏုပႆနာÓဏ္}} တဲ့။}

^{ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေပၚခ်ည္ေပ်ာက္ခ်ည္နဲ႔ ဆင္းရဲခ်ည္းပဲလို႔လဲ ဝင္လာမယ္၊ အဲဒါက ]]ဒုကၡာႏုပႆနာÓဏ္}}ပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ထဲမွာ အခံခက္တာေတြကလည္း အေျမာက္အမ်ား ေတြ႔ရေတာ့ ]]ဆင္းရဲအစုအေဝးႀကီး}} လို႔လဲ ထင္လာမယ္၊ အဲဒါလဲ ]]ဒုကၡာႏုပႆနာ}} ပဲ။}

^{ေနာက္ၿပီးေတာ့ မွတ္ရတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ေတြက ကိုယ့္အလိုအတိုင္း ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ သူ႔သေဘာအတိုင္း  ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ တရားေတြခ်ည္းပဲ၊ အဲဒါေတြကိုခ်ည္း ေတြ႔ေနရေတာ့ အစိုးမရတဲ့တရားေတြပဲ၊ ပုဂၢိဳလ္သတၲဝါေကာင္ ငါေကာင္မဟုတ္တဲ့ သေဘာတရားေတြပဲလို႔ ဒီလိုပဲမွတ္ေနရင္း သေဘာက်သြားမယ္၊ အဲဒါကေတာ့ ]]အနတၲာႏုပႆနာ}}ပဲ။}

^{အဲဒီ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၲ အသိÓဏ္ေတြ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ျပည့္စံုတဲ့အခါမွာ ဒီလို႐ႈမွတ္ေနရင္းထဲကပဲ ႐ုပ္နာမ္ သခၤါရေတြ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းတဲ့ နိဗၺာန္ကိုေရာက္သြားမွာပဲ၊ ေ႐ွးတုန္းက ဘုရားရဟႏၱာ ပုဂၢိဳလ္ေတြ နိဗၺာန္သြားၾကတယ္ဆိုတာကလဲ}

^{ဒီဝိပႆနာလမ္းကခ်ည္းသြားရတာပဲ၊ ဝိပႆနာမပါပဲနဲ႔ နိဗၺာန္ကို မသြားႏိုင္ဘူး၊ တရားနာေနရင္း မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ ေရာက္သြား တယ္ ဆိုတာေတြလဲ နည္းနည္းေတာ့႐ႈမွတ္သြားေသးတာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ဝိပႆနာဆိုတာ အားလံုးေသာ ဘုရားရဟႏၱာ အရိယာ ပုဂၢိဳလ္ေတြ နိဗၺာန္သြားတဲ့ လမ္းမႀကီးတဲ့၊ ဝိပႆနာဆိုရင္ သတိပ႒ာန္ ၄-ပါးထဲက တစ္ပါးပါးေတာ့ မုခ်ပါဝင္ေနတယ္၊}

^{ဒါေၾကာင့္ သတိပ႒ာန္ ဆိုတာလဲ အားလံုးေသာ ဘုရားရဟႏၱာ အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြ နိဗၺာန္သြားတဲ့ နိဗၺာန္လမ္းမႀကီးပဲ။}

^{ယခု တရားအားထုတ္မယ့္ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ အဲဒီဘုရားရဟႏၱာ အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြ နိဗၺာန္သြားထားတဲ့ နိဗၺာန္ လမ္းမႀကီးေပၚမွာ ေရာက္လာၾကတယ္လို႔ မွတ္ရမယ္၊ မဂ္တရား ဖိုလ္တရား နိဗၺာန္တရားကို ရပါလို၏လို႔ ဆုေတာင္းၿပီး}

^{ျုပထားတဲ့ ကုသိုလ္ပါရမီေတြ႐ွိေနလို႔ မဂ္ç ဖိုလ္ç နိဗၺာန္ကို ယခု ဘဝမွာပဲရထိုက္တဲ့ ပါရမီကံ ျပည့္စံုေနလို႔ ဘုရားရဟႏၱာ အရိယာ ပုဂၢိဳလ္ေတြ သြားထားတဲ့ သတိပ႒ာန္ ဝိပႆနာလမ္းမႀကီးေပၚမွာ ငါတို႔ယခု ေရာက္ေနၾကရတယ္လို႔ ေအာက္ေမ့ ၾကရမယ္၊ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာလဲ ႐ွိၾကရမယ္၊ ဒီလမ္းမႀကီးက အစဥ္အတိုင္း ေလွ်ာက္သြားလို႔႐ွိရင္ ေ႐ွးက ဘုရားရဟႏၱာ အရိယာ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ေတြ႔သိထားတဲ့ သမာဓိÓဏ္ အထူးေတြကို ကိုယ္တိုင္ ေတြ႔ရေတာ့မွာပဲ၊ ဘယ္ေတာ့ကမွ မေတြ႔ဖူးေသးတဲ့ စိတ္တည္ၾကည္မႈ သမာဓိေတြကိုလည္း ေတြ႔ရမယ္၊ အဲဒီသမာဓိေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ တရားအရသာထူးေတြ ဝမ္းေျမာက္}

^{ဝမ္းသာစရာေတြ အေကာင္းေတြကိုလဲ အမ်ားႀကီးပဲ ေတြ႔ရသြားမယ္။}

^{ၿပီးေတာ့႐ုပ္တရား နာမ္တရားေတြ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၲ ေတြကိုလဲ ကိုယ္ပိုင္Óဏ္နဲ႔ပဲ ေတြ႔ၿပီး သိသြားမယ္၊ အဲဒါဟာ အသိÓဏ္ေတြ ျပည့္စံုတဲ့အခါမွာ ဘုရားရဟႏၱာ အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြ ေတြ႔ထားတဲ့ မဂ္တရားç ဖိုလ္တရားç နိဗၺာန္တရားေတြ ဆိုတာကို မ်က္ေမွာက္ေတြ႔ၿပီး သိသြားမယ္၊ အဲဒါဟာ မၾကာေတာ့ဘူး၊ ယခုအားထုတ္ေနတဲ့ ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ ေတြ႔သြား မယ္၊ တစ္လအတြင္း၊ အရက္ ၂၀ အတြင္းမွာလဲ ေတြ႔သြားႏိုင္တယ္၊ ၁၅ ရက္အတြင္း ေတြ႔သြားႏိုင္တယ္၊ ပါရမီ အင္မတန္ ထူးတဲ့ တစ္ဦးတေလမွာ ဆိုရင္ေတာ့ ၇ ရက္ အတြင္းမွာေတာင္ ေတြ႔သြားႏိုင္ပါေသးတယ္။}

^{ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရဟႏၱာ အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြ ေတြ႔သိထားတဲ့ မဂ္တရားç ဖိုလ္တရားç နိဗၺာန္တရားေတြကို ယခု ၁၅}

^{ရက္၊ အရက္ ၂၀ အတြင္း၊ တစ္လအတြင္းမွာပဲ ဧကန္ေရာက္ရေတာ့မယ္လို႔ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ထားရမယ္၊ အဲဒီ မဂ္ç ဖိုလ္ç နိဗၺာန္တရားေတြကို ကိုယ္တိုင္မ်က္ေမွာက္ ဆိုက္ေရာက္ၿပီးေတာ့ အပါယ္က်ေစႏိုင္တဲ့ သကၠာယဒိ႒ိ ဝိစိကိစၦာေတြကင္းလို႔ အပါယ္သံသရာႀကီးက လြတ္ေျမာက္သြားရေပေတာ့မယ္၊ တစ္သံသရာလံုးေလွ်ာက္ၿပီး ေတြ႔သြားရမယ္ အပါယ္ဆင္းရဲေတြမွ}

^{ယခုအားထုတ္ေနတဲ့ ရက္ပိုင္းကေလးအတြင္း မၾကာမီအတြင္းမွာပဲ ဧကန္မုခ် လြတ္ေျမာက္သြားရေပေတာ့မယ္လို႔ ယံုၾကည္}

^{စိတ္ခ်ၿပီးေတာ့ ျုကိးစားအားထုတ္ၾကရမယ္။}

^{အျပည့္အစံု ျုကိးစားအားထုတ္ႏိုင္ၾကတဲ့ ဘုရားရဟႏၱာ အရိယာအ႐ွင္ျမတ္တို႔ မ်က္ေမွာက္ေတြ႔သိအပ္ေသာ နိဗၺာန္ တရားကို မဂ္Óဏ္ç ဖိုလ္Óဏ္ျဖင့္ လ်င္ျမန္စြာ ဆိုက္ေရာက္၍ မ်က္ေမွာက္ျုပႏိုင္ၾကပါေစကုန္သတည္း။}

^{ဝိပႆနာအလုပ္ေပး တရားေတာ္ႀကီးၿပီး၏။}